Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 14 czerwca 2025 22:22
Data zakończenia: 14 czerwca 2025 23:09

Egzamin zdany!

Wynik: 24/40 punktów (60,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Na początku zajęć terapeuta zasugerował grupie uczestników realizację cyklu leniwych ósemek w celu zwiększenia ich koncentracji. Wykorzystał ćwiczenie typowe dla metody

A. Orffa

B. Sherborne

C. Klanzy

D. Dennisona

Odpowiedź Dennisona jest poprawna, ponieważ cykl leniwych ósemek jest głęboko zakorzeniony w teorii ruchu i metodach stosowanych przez Carla Dennisona, który opracował program zwany "Brain Gym". Ćwiczenia te mają na celu integrację obu półkul mózgowych, co sprzyja poprawie koncentracji, pamięci oraz koordynacji ruchowej. W kontekście terapii ruchowej, leniwe ósemki angażują uczestników do wykonywania płynnych, okrężnych ruchów, co pomaga w rozwijaniu umiejętności motorycznych i zwiększa świadomość ciała. W praktyce, stosowanie takich ćwiczeń w grupie terapeutycznej pozwala uczestnikom nie tylko na poprawę ich funkcji poznawczych, ale również na budowanie relacji międzyludzkich, co jest niezwykle ważne w procesie terapeutycznym. Dodatkowo, metoda Dennisona jest szeroko stosowana w edukacji, szczególnie w pracy z dziećmi, które mogą mieć trudności z koncentracją i uczeniem się, co czyni ją uniwersalnym narzędziem w terapii.

Pytanie 2

Który z poniższych materiałów terapeuta zajęciowy powinien wybrać, aby rozwijać motorykę małą u dzieci w wieku przedszkolnym?

A. Kredki świecowe

B. Farby plakatowe

C. Papier do rysowania

D. Plastelina

Plastelina jest doskonałym narzędziem do rozwijania motoryki małej u dzieci w wieku przedszkolnym. Praca z plasteliną wymaga manipulacji palcami, co jest kluczowe dla wzmocnienia małych mięśni dłoni. Dzieci podczas zabawy plasteliną muszą ugniatać, wałkować i formować różne kształty, co pomaga im rozwijać koordynację ręka-oko oraz precyzyjność ruchów. Plastelina pozwala również na twórcze wyrażanie się, co jest ważne dla rozwoju kreatywności. Z mojego doświadczenia, dzieci uwielbiają tworzyć z plasteliny, co sprawia, że ćwiczenia te nie są dla nich przykrym obowiązkiem, lecz zabawą. Ponadto, plastelina jest bezpieczna i dostępna w różnych kolorach, co dodatkowo stymuluje zmysły dzieci. W terapii zajęciowej plastelina jest często stosowana jako narzędzie do oceny i wspierania rozwoju motoryki małej, co jest zgodne z dobrymi praktykami w tej dziedzinie.

Pytanie 3

W trakcie rozmowy terapeuta nie kwestionuje argumentów swojego podopiecznego, nie stara się udowodnić własnych racji, a jego celem jest głębokie zrozumienie rozmówcy, jednocześnie zachowując spójność w obronie własnych przekonań oraz prawa do odmowy. Jaką technikę asertywnego zachowania, znaną jako ugięcie się, zastosował terapeuta?

A. Jujitsu

B. Zdarta płyta

C. FUKO

D. Jestem słoniem

Technika asertywnego zachowania, znana jako jujitsu, polega na umiejętnym przekształceniu argumentów rozmówcy w sposób, który pozwala na wyrażenie własnego stanowiska bez konfrontacji. Terapeuta, stosując tę technikę, nie tylko stara się zrozumieć perspektywę podopiecznego, ale także asertywnie broni swojego zdania. Przykładem może być sytuacja, w której podopieczny krytykuje decyzje terapeuty. Zamiast bezpośrednio bronić swojej racji, terapeuta może użyć stwierdzenia: "Rozumiem, że masz inne zdanie, ale dla mnie to ważne, aby pozostać przy tym podejściu, ponieważ przynosi ono efekty." Takie działanie odzwierciedla umiejętność obrony swoich przekonań bez agresji, co jest kluczowe w budowaniu relacji opartych na zaufaniu. Jujitsu jest techniką, która znajduje zastosowanie w wielu kontekstach, od psychoterapii po negocjacje, i jest zgodna z najlepszymi praktykami w zakresie komunikacji interpersonalnej.

Pytanie 4

Uczestnik terapii ma zamiłowanie do oglądania programów telewizyjnych. Terapeuta, aby wspierać jego rozwój w zakresie umiejętności społecznych, powinien

A. wspólnie z uczestnikiem przeglądać telewizyjną ramówkę

B. zwrócić uwagę uczestnika na wartości programów telewizyjnych

C. zasugerować uczestnikowi udział w pokazach filmowych

D. zorganizować dla uczestnika grupowe spotkania telewizyjno-dyskusyjne

Jak dla mnie, organizowanie spotkań grupowych, gdzie można oglądać wspólnie różne programy telewizyjne i potem je omawiać, to super sposób na rozwijanie umiejętności społecznych. Dzięki takim dyskusjom nie tylko oglądamy coś razem, ale też dzielimy się swoimi opiniami, co naprawdę pomaga w ćwiczeniu komunikacji. Grupy dyskusyjne to świetna okazja, żeby nawiązać nowe znajomości, a także zwiększyć empatię, bo można zobaczyć, jak różnie inni patrzą na te same tematy. W terapii, takie wspólne chwile mogą bardzo pomóc w poczuciu, że należy się do jakiejś grupy, co jest ważne dla ludzi, którzy mają trudności w nawiązywaniu relacji. Można też wprowadzać różne tematy, które poruszają kwestie społeczne, bo to pomaga rozwijać krytyczne myślenie. Na przykład, fajnie byłoby organizować regularne spotkania, gdzie uczestnicy mogą aktywnie dyskutować o wybranych programach, co świetnie wpisuje się w praktyki terapii grupowej.

Pytanie 5

Mieszkanka placówki wsparcia społecznego ma dużą pasję do robienia na drutach w swoim pokoju. Aby zachęcić ją do nawiązywania nowych relacji, terapeuta powinien

A. zorganizować wystawę jej dzieł w galerii ośrodka

B. poprosić ją o stworzenie gazetki na temat zainteresowań innych mieszkańców

C. zaproponować jej udział w grupowych zajęciach dziewiarskich

D. zaproponować jej udział w zajęciach tkackich w grupie

Propozycja uczestnictwa w grupowych zajęciach dziewiarskich jest trafnym rozwiązaniem, ponieważ takie zajęcia sprzyjają integracji społecznej oraz nawiązywaniu nowych znajomości wśród mieszkańców. Wspólne wykonywanie prac na drutach w grupie nie tylko pozwala na wymianę doświadczeń i technik, ale także stwarza przestrzeń do budowania relacji interpersonalnych. W kontekście terapii zajęciowej kluczowe jest, aby uczestnicy czuli się częścią społeczności, co może istotnie wpłynąć na ich samopoczucie oraz motywację do aktywności. Dodatkowo, w zajęciach grupowych uczestnicy mogą korzystać z różnorodnych pomocy terapeutycznych i technik, co wpływa na rozwój ich umiejętności. Takie podejście jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej, która kładzie nacisk na rozwijanie umiejętności społecznych oraz osobistych w kontekście wspólnego działania. Wspólne zajęcia mogą również ułatwiać nawiązywanie dialogu, co jest kluczowe dla integracji w społeczności domów pomocy społecznej.

Pytanie 6

Terapeuta zajęciowy, organizując serię warsztatów o zdrowym stylu życia, na początku każdego spotkania krótko podsumowuje treść wcześniejszych zajęć i sprawdza, czy uczestnicy zapamiętali kluczowe zagadnienia. W tej sytuacji terapeuta kieruje się zasadą

A. systematyczności

B. łatwości zrozumienia

C. ilustracyjności

D. praktyczności

Odpowiedzi takie jak 'poglądowość', 'przystępność' czy 'użyteczność' wskazują na różne aspekty metodologii edukacyjnej, ale nie odnoszą się bezpośrednio do systematyczności, która jest kluczowa dla efektywnego przyswajania wiedzy. Poglądowość odnosi się do wykorzystania zasobów wizualnych w celu ilustrowania informacji, co może wspierać naukę, ale samodzielnie nie zapewnia struktury ani regularności w procesie edukacyjnym. O ile jest to ważny element, to bez systematyczności uczestnicy mogą mieć trudności z utrwaleniem wiedzy. Przystępność z kolei bada, jak łatwo materiały są zrozumiałe dla uczestników; jednak nawet najbardziej przystępna informacja wymaga regularnego przeglądania i powtarzania, aby zbudować trwałe zrozumienie. Użyteczność natomiast odnosi się do praktycznego zastosowania zdobytej wiedzy, ale bez systematycznego przeglądu tematu, uczestnicy mogą nie być w stanie efektywnie wprowadzać nabytych informacji w życie. Brak systematyczności może prowadzić do powierzchownego przyswajania wiedzy, co z kolei ogranicza zdolność do jej późniejszego zastosowania w codziennym życiu, co jest kluczowe w kontekście zdrowego trybu życia. Edukacja i terapie oparte na solidnych fundamentach systematycznych są bardziej skuteczne w długoterminowej perspektywie.

Pytanie 7

W trakcie rozmowy z pacjentem na temat jego pasji terapeuta powinien zadawać pytania

A. otwarte

B. zaczynające się od "dlaczego"

C. sugerujące

D. zamknięte

Zadawanie pytań otwartych jest kluczowym elementem skutecznej komunikacji terapeutycznej. Tego rodzaju pytania pozwalają podopiecznemu na swobodne wyrażanie swoich myśli, uczuć i zainteresowań, co jest niezbędne do zrozumienia jego perspektywy i budowania relacji opartej na zaufaniu. Przykładowo, zamiast pytać 'Czy lubisz sport?', terapeuta może zadać pytanie otwarte 'Jakie sporty lubisz i co w nich najbardziej cię interesuje?'. Takie podejście nie tylko angażuje podopiecznego, ale także umożliwia terapeucie zebranie bogatszych informacji, które mogą być kluczowe w procesie terapeutycznym. Zgodnie z zasadami dobrych praktyk w terapii, otwarte pytania sprzyjają eksploracji, refleksji i samopoznaniu podopiecznego, co jest fundamentalne w każdej formie terapii. Dodatkowo, wykorzystanie tego typu pytań jest zgodne z podejściem humanistycznym, w którym najważniejsze jest zrozumienie jednostki w jej kontekście oraz aktywne uczestnictwo w jej własnym procesie rozwoju.

Pytanie 8

Dzieląc się z podopiecznym swoimi obserwacjami w słowach: "Nie podoba mi się to, że się spóźniasz, jeśli będziesz punktualny, łatwiej będzie nam zrealizować plan zajęć", terapeuta zastosował

A. odzwierciedlanie zachowań

B. ocenianie

C. blokadę komunikacyjną

D. informację zwrotną

Odpowiedź informacja zwrotna jest poprawna, ponieważ terapeuta w sposób konstruktywny przekazuje swoje spostrzeżenia podopiecznemu. Użycie sformułowania: Nie podoba mi się to, że się spóźniasz, jeśli będziesz punktualny, łatwiej będzie nam zrealizować plan zajęć, ukazuje, że terapeuta nie tylko wyraża swoje zaniepokojenie, ale również sugeruje sposób na poprawę sytuacji. Tego rodzaju feedback jest kluczowy w pracy terapeutycznej, ponieważ pozwala na zbudowanie świadomości u podopiecznego odnośnie jego zachowań oraz ich wpływu na terapię. W praktyce, informacja zwrotna powinna być podawana w sposób jasny i nieosądzający, co sprzyja otwartości i komunikacji. Ponadto, zastosowanie techniki informowania o konsekwencjach zachowań, w tym przypadku spóźnienia, zmusza podopiecznego do refleksji nad swoim zachowaniem. W terapii i pracy z pacjentami, ważne jest, aby terapeuci posługiwali się technikami informacji zwrotnej jako częścią efektywnego procesu terapeutycznego, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie psychoterapii. Przykładem efektywnego feedbacku może być również wskazanie pozytywnych aspektów zachowania pacjenta, co dodatkowo motywuje do wprowadzania zmian.

Pytanie 9

Faza poszukiwania rozwiązań w negocjacjach między stronami powinna koncentrować się przede wszystkim na

A. tworzeniu różnych koncepcji

B. analizie zaproponowanych koncepcji

C. przekształceniu stanowisk na potrzeby

D. dokładnym zdefiniowaniu tematu sporu

Odpowiedzi, które koncentrują się na zamianie stanowisk na interesy, jasnym określeniu przedmiotu sporu oraz ocenie zaproponowanych pomysłów, przedstawiają niepełny obraz procesu negocjacji. Zamiana stanowisk na interesy, choć istotna w kontekście zrozumienia realnych potrzeb stron, nie może stanowić głównego celu etapu poszukiwania rozwiązań. To narzędzie, które powinno być wykorzystywane w trakcie analizy, a nie w fazie kreatywnej. Jasne określenie przedmiotu sporu jest również ważne, lecz to zdefiniowanie, co jest przedmiotem dyskusji, należy przeprowadzić na wcześniejszym etapie negocjacji, zanim dojdzie do generowania rozwiązań. Ocena zaproponowanych pomysłów, choć może wydawać się sensowna, powinna odbywać się po ich wytworzeniu, a nie równolegle. Typowym błędem w myśleniu o procesie negocjacyjnym jest postrzeganie go jako liniowego, podczas gdy jest to cykliczny proces, który wymaga elastyczności i otwartości na różne rozwiązania. Ignorowanie etapu burzy mózgów ogranicza możliwość odkrywania nowych opcji, które mogą być korzystne dla wszystkich stron. Dlatego kluczowe jest, aby w czasie negocjacji koncentrować się na wytwarzaniu różnych pomysłów, co może prowadzić do bardziej owocnych i zrównoważonych rezultatów.

Pytanie 10

Kulinoterapia polega na wykorzystywaniu w celach terapeutycznych działań związanych z

A. przygotowaniem różnorodnych posiłków

B. ręcznym formowaniem mas plastycznych typu ciastolina

C. dobieraniem ubrań do warunków atmosferycznych i okazji

D. tworzeniem obrazów z wąskich zwijanych pasków papieru

Kulinoterapia to podejście terapeutyczne, które wykorzystuje przygotowywanie różnorodnych posiłków jako formę wsparcia w procesie zdrowienia i poprawy jakości życia. Kulinoterapia angażuje pacjentów w aktywności kulinarne, co ma na celu nie tylko rozwijanie umiejętności gotowania, ale także promowanie zdrowych nawyków żywieniowych, które są kluczowe dla dobrostanu psychicznego i fizycznego. Przykładem może być terapia, w której pacjenci uczą się przygotowywać zbilansowane posiłki, co wpływa na ich świadomość żywieniową. Badania wskazują, że aktywne uczestnictwo w gotowaniu może prowadzić do wzrostu samooceny oraz zmniejszenia objawów depresyjnych. Kulinoterapia jest również wykorzystywana w pracy z dziećmi i osobami starszymi, gdzie poprzez zabawę i twórcze kulinarne działania można zwiększyć ich zaangażowanie oraz poprawić relacje społeczne.

Pytanie 11

Aby poprawić proces komunikacji z podopiecznym z afazją ruchową, terapeuta zajęciowy powinien kierować do niego swoje słowa

A. szybko i zrozumiale oraz zadawać pytania otwarte

B. tonem jednostajnym i powoli

C. głośno i stanowczo

D. powoli i wyraźnie oraz zadawać pytania zamknięte

Wybór tonu jednostajnego i powolnego w komunikacji z osobą z afazją ruchową, choć może wydawać się odpowiedni, nie uwzględnia istotnych aspektów skutecznej komunikacji. Zastosowanie monotonii w tonie mowy może prowadzić do zubożenia procesu interakcji, ponieważ brakuje w nim emocjonalnego zaangażowania, co jest kluczowe dla budowania relacji. Osoby z afazją często potrzebują nie tylko jasnych słów, ale także wskazówek w postaci ekspresji werbalnej i niewerbalnej. Głośne i stanowcze mówienie również nie jest optymalnym podejściem, ponieważ może być postrzegane jako agresywne lub przytłaczające, co w efekcie może wywołać u pacjenta dodatkowy stres lub lęk. Z kolei szybkie mówienie jest niewłaściwe, ponieważ osoby z afazją mają trudności z przetwarzaniem informacji w szybkim tempie, co dodatkowo pogłębia ich frustrację i może prowadzić do uników w komunikacji. Takie podejścia nie tylko nie wspierają osób z afazją, ale mogą także powodować pogorszenie ich stanu psychicznego i emocjonalnego, co jest sprzeczne z zasadami empatycznej i skoncentrowanej na pacjencie terapii. Zgodnie z wytycznymi dla terapeutów zajęciowych, kluczowe jest dostosowanie komunikacji do indywidualnych potrzeb pacjenta, co powinno być realizowane poprzez odpowiednie tempo, jasność oraz formę zadawanych pytań.

Pytanie 12

Terapeuta, pomagając pacjentowi unieruchomionemu z powodu złamań kończyn dolnych, wybrał literaturę przyrodniczą oraz przygodową, aby zastępczo zaspokoić jego potrzebę

A. afiliacji

B. uznania

C. bezpieczeństwa

D. aktywnosci

Wybór odpowiedzi dotyczących uznania, afiliacji lub bezpieczeństwa w tej sytuacji może wynikać z mylących założeń dotyczących potrzeb pacjenta. Uznanie zazwyczaj odnosi się do potrzeby bycia docenianym i zauważanym przez innych, co nie jest głównym celem w kontekście unieruchomienia. Osoby z ograniczoną mobilnością mogą bardziej skupiać się na zaspokajaniu swoich potrzeb poprzez aktywności intelektualne niż na poszukiwaniu uznania społecznego. Afiliacja z kolei dotyczy potrzeby przynależności do grupy i nawiązywania relacji interpersonalnych. Dla pacjenta unieruchomionego, który może mieć ograniczone możliwości interakcji społecznych, literatura stanowi alternatywę, ale nie jest to główne zaspokojenie potrzeby afiliacji, gdyż nie dostarcza bezpośrednich kontaktów z innymi. Bezpieczeństwo, choć ważne, odnosi się do potrzeby stabilności fizycznej i emocjonalnej. W kontekście pacjenta unieruchomionego, literatura niekoniecznie spełnia tę potrzebę, a wręcz może ją wzmacniać, gdyż pozwala na ucieczkę w świat fikcji. Typowe błędy myślowe polegają na nieodróżnianiu potrzeb psychicznych od fizycznych oraz na nieadekwatnym przypisywaniu roli literaturze w kontekście potrzeb emocjonalnych pacjenta.

Pytanie 13

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy oraz Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku dotyczącego warsztatów terapii zajęciowej, ocena indywidualnych efektów rehabilitacyjnych uzyskanych w pracy z uczestnikiem zajęć, przeprowadzana przez radę programową warsztatów, ma miejsce

A. bez uczestnictwa uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co kwartał

B. bez uczestnictwa uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co dwa miesiące

C. w obecności uczestnika zajęć, nie rzadziej niż raz na rok

D. w obecności uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co pół roku

Analiza odpowiedzi sugerujących, że proces oceny efektów rehabilitacji może odbywać się bez udziału uczestnika, wskazuje na niepełne rozumienie istoty współpracy w rehabilitacji. Odpowiedzi takie jak "bez udziału uczestnika zajęć, nie rzadziej niż raz na kwartał" czy "bez udziału uczestnika zajęć, nie rzadziej niż raz na dwa miesiące" odzwierciedlają błędne założenie, że efekty rehabilitacji można ocenić bez kontekstu osobistych doświadczeń uczestnika. Taki osłonowy model podejścia do oceny może prowadzić do zaniżenia lub zawyżenia rzeczywistych postępów, ponieważ nie uwzględnia osobistych odczuć i refleksji uczestnika. Niezbędne jest, aby uczestnik był zaangażowany w ocenę swoich osiągnięć, co pozwala nie tylko na lepsze dostosowanie planu terapeutycznego, ale także na budowanie zaufania i relacji między terapeutą a uczestnikiem. Oparcie analizy na subiektywnych odczuciach uczestnika wzmacnia jego motywację i odpowiedzialność za proces terapeutyczny, co jest kluczowe w kontekście rehabilitacji. Stąd, podejście oparte na regularnej, wspólnej analizie postępów nie tylko spełnia wymogi formalne, ale przede wszystkim przyczynia się do efektywności procesu rehabilitacyjnego.

Pytanie 14

W kontekście zajęć terapeutycznych, w kluczowej części realizacji powinno się uwzględnić

A. opis środków ochrony indywidualnej wymaganych w trakcie zajęć

B. dokładne instrukcje dotyczące obsługi urządzeń używanych podczas zajęć

C. listę osób biorących udział w zajęciach z określeniem rodzaju ich niepełnosprawności

D. komentarze zachęcające uczestników do wzięcia udziału w kolejnych zajęciach

Szczegółowe wskazówki do obsługi sprzętu wykorzystywanego w trakcie zajęć są kluczowym elementem w terapii zajęciowej, ponieważ zapewniają bezpieczeństwo i efektywność działań. Uczestnicy, niezależnie od stopnia sprawności, muszą być dobrze poinformowani o sposobach korzystania z różnych narzędzi, co minimalizuje ryzyko kontuzji i zwiększa komfort pracy. W praktyce, przykłady zastosowania mogą obejmować instrukcje dotyczące obsługi sprzętu artystycznego, urządzeń rehabilitacyjnych czy też narzędzi do rękodzieła. Zgodnie z wytycznymi organizacji zajmujących się terapią zajęciową, każdy terapeuta powinien posiadać umiejętność przekazywania jasnych i zrozumiałych instrukcji, a także powinien monitorować zrozumienie tych wskazówek przez uczestników. Przestrzeganie takich standardów nie tylko zwiększa efektywność zajęć, ale także buduje zaufanie i poczucie bezpieczeństwa w grupie. Z tego względu, umieszczenie tych wskazówek w zasadniczej części przebiegu zajęć jest absolutnie niezbędne.

Pytanie 15

Osoba z chorobą Parkinsona ma trudności z przełykaniem jedzenia. Często zdarza jej się dławić i krztusić. Jakie potrzeby są u niej zaburzone?

A. Afiliacji i uznania

B. Fizjologiczne i bezpieczeństwa

C. Afiliacji i bezpieczeństwa

D. Fizjologiczne i samorealizacji

Opierając się na niepoprawnych odpowiedziach, warto zauważyć, że ignorują one kluczowe aspekty potrzeb fizjologicznych i bezpieczeństwa, które są fundamentalne w kontekście opieki nad osobami z chorobą Parkinsona. Odpowiedzi, które łączą potrzeby afiliacji z bezpieczeństwem, nie uwzględniają podstawowych problemów związanych z żywieniem. Potrzeby afiliacyjne dotyczą relacji interpersonalnych i przynależności do grupy, które są istotne, ale w przypadku trudności w połykaniu, stają się drugorzędne w obliczu bezpośrednich zagrożeń dla zdrowia. Ponadto, potrzeby uznania odnoszą się do poczucia wartości i akceptacji społecznej, co również jest istotne, jednak nie ma związku z fizycznymi ograniczeniami pacjenta. W tym kontekście, umiejscowienie problemów z połykaniem w ramach potrzeb samorealizacji jest błędne, ponieważ ta kategoria wymaga wcześniejszego zaspokojenia podstawowych potrzeb, takich jak bezpieczeństwo i zdrowie. Osoby cierpiące na chorobę Parkinsona muszą najpierw radzić sobie z problemami zdrowotnymi, zanim będą mogły skoncentrować się na relacjach społecznych lub realizacji osobistych celów. Pomijanie aspektów związanych z fizjologicznymi i bezpieczeństwa prowadzi do niepełnego zrozumienia potrzeb pacjenta oraz niewłaściwego podejścia w opiece, co może skutkować poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi.

Pytanie 16

Jaką metodę aktywnego słuchania zastosował terapeuta zajęciowy, mówiąc do podopiecznej: "Rozumiem, co Pani czuje, sam także bym się tak poczuł na Pani miejscu. Zgadza się Pani i całkowicie podzielam Pani zdanie."?

A. Odzwierciedlenie

B. Streszczenie

C. Parafrazowanie

D. Klarowanie

Odzwierciedlenie to technika aktywnego słuchania, która polega na wyrażeniu zrozumienia emocji i uczuć mówcy, często poprzez nazywanie ich własnymi słowami. W kontekście podanego przykładu, terapeuta zajęciowy dokonuje odzwierciedlenia, mówiąc "Rozumiem co Pani czuje" oraz "też bym się tak poczuł na Pani miejscu". Takie podejście nie tylko potwierdza, że terapeuta słucha, ale również buduje zaufanie i poczucie bezpieczeństwa w relacji. Odzwierciedlenie może prowadzić do głębszej eksploracji emocji przez podopiecznego, co jest kluczowe w terapii zajęciowej. Przykłady zastosowania tej techniki można znaleźć w pracy z osobami z zaburzeniami emocjonalnymi, gdzie empatia i zrozumienie są fundamentami skutecznego wsparcia. W praktyce terapeuci starają się nie tylko słuchać, ale także przyjąć perspektywę podopiecznego, co znacząco podnosi efektywność interwencji.

Pytanie 17

Która z wymienionych metod wsparcia dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi polega na inicjowaniu odruchów pełzania przez uciskanie określonych punktów na ciele?

A. Kabata

B. Domana

C. Vojty

D. Peto

Odpowiedź Vojty jest prawidłowa, ponieważ metoda Vojty, znana również jako terapia Vojty, koncentruje się na wyzwalaniu odruchów pełzania poprzez stymulację określonych punktów na ciele pacjenta. Ta technika, opracowana przez czeskiego neurologa Václava Vojtę, jest szeroko stosowana w rehabilitacji dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi, takimi jak porażenie mózgowe czy opóźnienia w rozwoju motorycznym. W praktyce terapeuta wykorzystuje delikatny ucisk na wybrane miejsca ciała, co aktywuje naturalne mechanizmy ruchu i pozwala na rozwój umiejętności motorycznych w sposób zorganizowany i kontrolowany. Dzięki temu dzieci mogą uczyć się pełzania, raczkowania oraz innych form aktywności, które są kluczowe dla ich dalszego rozwoju. Metoda Vojty jest zgodna z najlepszymi praktykami w terapii neurologicznej i rehabilitacyjnej, a jej efektywność potwierdzają liczne badania kliniczne. Warto zauważyć, że terapia ta nie tylko poprawia funkcjonalność dzieci, ale również wspiera ich rozwój emocjonalny i społeczny, co jest niezwykle istotne w całościowym podejściu do terapeutycznego wsparcia.

Pytanie 18

Terapeuta stworzył plan terapii zajęciowej, uwzględniając trudności i umiejętności członków grupy terapeutycznej oraz dostępne materiały i narzędzia w pracowni. Jego plan wykazuje zatem cechę

A. wykonalności

B. terminowości

C. elastyczności

D. celowości

Plan terapii zajęciowej przygotowany przez terapeutę, który uwzględnia problemy, możliwości uczestników oraz dostępne zasoby, spełnia kluczową cechę wykonalności. Wykonalność odnosi się do tego, czy zamierzone cele terapeutyczne mogą być osiągnięte przy użyciu dostępnych środków i w określonym czasie. W praktyce oznacza to, że terapeuta musi nie tylko zrozumieć potrzeby swoich pacjentów, ale również ocenić, czy ma odpowiednie materiały oraz narzędzia do skutecznego przeprowadzenia terapii. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta planuje zajęcia plastyczne z osobami z niepełnosprawnością ruchową. Aby plan był wykonalny, powinien uwzględniać narzędzia umożliwiające uczestnictwo tych osób, takie jak specjalne pędzle czy techniki malarskie, które nie wymagają skomplikowanej obsługi. Zgodnie z dobrą praktyką w terapii zajęciowej, plan powinien być również elastyczny, co pozwala na dostosowanie działań do zmieniających się potrzeb uczestników. Dlatego kluczowym elementem efektywnego planowania terapii jest zapewnienie jej wykonalności przez analizę zasobów oraz potrzeb pacjentów.

Pytanie 19

Rozpoczynając zajęcia z kulinarnego treningu, terapeuta powinien najpierw

A. sporządzić listę niezbędnych produktów spożywczych

B. opracować wraz z uczestnikami jadłospis oraz harmonogram dyżurów porządkowych

C. nauczyć uczestników korzystania ze sprzętu gospodarstwa domowego

D. zapoznać uczestników z zasadami funkcjonowania pracowni kulinarnej

Rozpoczęcie zajęć z zakresu treningu kulinarnego od zapoznania grupy z regulaminem pracowni kulinarnej jest kluczowym krokiem w zapewnieniu bezpieczeństwa, organizacji oraz efektywności zajęć. Regulamin definiuje zasady korzystania z urządzeń, procedury bezpieczeństwa oraz oczekiwania dotyczące zachowania uczestników. Na przykład, zaznajomienie grupy z zasadami użycia noży czy sprzętu elektronicznego, jak piekarniki, minimalizuje ryzyko kontuzji oraz wypadków. Ponadto dobrym praktykom w zakresie edukacji kulinarnej przypisuje się również znaczenie ścisłego przestrzegania norm sanitarnych, co powinno być zawarte w regulaminie. Wprowadzenie do zasad porządku i organizacji pracy sprzyja stworzeniu atmosfery współpracy i zaufania, co z kolei zwiększa efektywność nauki i praktykowania umiejętności kulinarnych. Warto również podkreślić, że zgodność z regulaminem powinna być monitorowana przez terapeutę, co zapewnia uczniom poczucie odpowiedzialności za wspólne przestrzenie i sprzęty oraz wpływa na rozwijanie umiejętności organizacyjnych. W kontekście terapii kulinarnej, przestrzeganie zasad jest nie tylko kwestią praktyczną, ale również podstawą budowania zdrowych nawyków.

Pytanie 20

Specjalista, który zamierza zaprezentować uczestnikom nowo powstałej pracowni ich prawa i obowiązki oraz obowiązujące zasady bhp, powinien w tym celu skorzystać z

A. harmonogramu

B. kodeksu

C. statutu

D. regulaminu

Regulamin jest dokumentem, który precyzyjnie określa zasady funkcjonowania instytucji, w tym prawa i obowiązki jej uczestników oraz szczegółowe przepisy dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy (bhp). Jako narzędzie zarządzania, regulamin powinien być dostępny dla wszystkich pracowników oraz uczestników, co zapewnia przejrzystość i zgodność z obowiązującymi przepisami prawa. Przykładowo, w regulaminie mogą być zawarte informacje dotyczące organizacji pracy, zasad postępowania w sytuacjach awaryjnych czy wymagania dotyczące używania odzieży ochronnej. W kontekście nowo otwartej pracowni, dobrze sformułowany regulamin stanowi fundament dla budowania kultury bezpieczeństwa oraz odpowiedzialności w miejscu pracy. Warto również podkreślić, że regulamin powinien być zgodny z wewnętrznymi standardami oraz regulacjami krajowymi, co podnosi jego wiarygodność i skuteczność jako narzędzia komunikacji z pracownikami.

Pytanie 21

Rehabilitant zasugerował pacjentowi po urazie mózgu ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, tj. prawa dłoń do lewego ucha i odwrotnie. Mają one na celu głównie rozwijanie oraz wzmacnianie

A. ogólnej wydolności fizycznej

B. zmysłu propriocepcji

C. poczucia równowagi

D. współpracy półkul mózgowych

Wybór odpowiedzi, która nie jest związana z współpracą półkul mózgowych, może wynikać z niepełnego zrozumienia roli, jaką poszczególne funkcje motoryczne odgrywają w rehabilitacji neurologicznej. Na przykład, odpowiedź dotycząca ogólnej wydolności fizycznej, mimo że ważna w kontekście aktywności fizycznej, nie odnosi się bezpośrednio do celów kinezyterapii po urazie mózgu. Ćwiczenia naprzemienne nie skupiają się jedynie na poprawie ogólnej kondycji fizycznej, ale przede wszystkim na stymulacji procesów neurologicznych, które są kluczowe dla funkcji motorycznych. Również, poczucie równowagi, choć istotne, jest bardziej związane z układem przedsionkowym i propriocepcją, które są wspierane przez stabilizację i koordynację, ale w tym kontekście nie aktywują w pełni współpracy półkul. Wreszcie, zmysł propriocepcji, który odnosi się do postrzegania pozycji własnych kończyn, jest ważnym elementem rehabilitacji, ale ćwiczenia naprzemienne są bardziej ukierunkowane na integrację sensoryczno-motoryczną oraz współpracę między półkulami mózgowymi, co jest istotne dla funkcji wykonawczych oraz koordynacji ruchowej. Poprawne zrozumienie tych mechanizmów jest kluczowe dla skutecznej rehabilitacji pacjentów po urazach mózgu.

Pytanie 22

Metoda mokre w mokrym polega na malowaniu na wilgotnym papierze?

A. pastelami olejnymi

B. farbami akwarelowymi

C. farbami olejnymi

D. pastelami suchymi

Wybór technik, takich jak malowanie pastelami olejnymi lub suchymi, nie jest zgodny z zasadami techniki mokre w mokrym. Pastel olejny jest medium, które opiera się na tłustych substancjach, co uniemożliwia osiągnięcie efektów, jakie oferują farby akwarelowe na nawilżonym papierze. Pastel suchy również nie wykorzystuje techniki na mokro; jego pigmenty są aplikowane na sucho, co prowadzi do ograniczonego mieszania kolorów i mniej subtelnych efektów. W przypadku farb olejnych, technika ta działa na zupełnie innych zasadach. Farby olejne wymagają dłuższego czasu schnięcia oraz zazwyczaj maluje się je na suchym podłożu, co jest sprzeczne z ideą malowania mokrego na mokrym. Ten błąd wynika często z nieporozumienia dotyczącego właściwości różnych mediów malarskich i ich odpowiednich zastosowań. Kluczowe w malarstwie jest zrozumienie, jak różne materiały reagują z powierzchnią oraz jak ich właściwości wpływają na techniki malarskie. Zamiast stosować pasteli, które nie są przeznaczone do takiej techniki, warto zwrócić uwagę na właściwości akwareli, które doskonale współpracują z mokrym podłożem, co potwierdzają standardy i praktyki artystyczne. Takie podejście może pomóc w unikaniu typowych błędów w przyszłych pracach artystycznych.

Pytanie 23

Osoba dorosła z orzeczeniem o sprzężonej niepełnosprawności oraz autyzmie poszukuje ośrodka dziennego, w którym mogłaby rozwijać swoje pasje i nawiązywać przyjaźnie. Jakiego rodzaju środowiskowy dom samopomocy powinien doradzić terapeuta zajęciowy jako miejsce, które zapewni program zgodny z wyrażonymi potrzebami oraz z wydanym orzeczeniem?

A. Typ C

B. Typ D

C. Typ B

D. Typ A

Typ A, Typ B oraz Typ C to różne formy środowiskowych domów samopomocy, które mogą nie spełniać wszystkich wymogów dla osób z niepełnosprawnościami sprzężonymi oraz autyzmem. W przypadku Typu A, zazwyczaj koncentruje się na wsparciu osób z jednorodnymi potrzebami, co ogranicza możliwości indywidualizacji podejścia do uczestników. W typie B, mimo dostępnych programów, może brakować specjalistycznych działań dostosowanych do osób z autyzmem, co wpływa na jakość wsparcia i zaangażowania uczestników. Typ C z kolei, często skupia się na aspektach rehabilitacyjnych, nie zawsze uwzględniając potrzeby społeczne i emocjonalne osób z autyzmem. Wybierając niewłaściwy typ, można narazić uczestników na sytuacje, które nie sprzyjają ich rozwojowi, co może prowadzić do frustracji i wzrostu izolacji społecznej. Kluczowym błędem jest więc nieuznawanie specyfiki potrzeb osób z autyzmem, co skutkuje niewłaściwym doborem programów i aktywności. Dla osób z takimi wyzwaniami istotne jest, aby placówka mogła oferować zindywidualizowane podejście, które uwzględnia zarówno ich zainteresowania, jak i możliwości rozwoju w środowisku sprzyjającym integracji społecznej.

Pytanie 24

Podopieczny środowiskowego domu samopomocy wykazuje skłonności do konfliktów, irytują go nieistotne sytuacje, na próby nawiązania kontaktu reaguje złością, gniewem oraz wybuchami agresji słownej. W jego wypowiedziach dominuje negatywna treść. Opisane zachowania sugerują wystąpienie stanu

A. dystymii

B. cyklotymii

C. euforii

D. dysforii

Dystymia jest przewlekłym stanem depresyjnym o łagodniejszym przebiegu, który nie objawia się tak intensywnymi wybuchami złości czy agresji, jak to ma miejsce w dysforii. Osoby z dystymią często doświadczają ogólnego uczucia smutku, przygnębienia oraz braku energii, co różni się od opisanego stanu konfliktowości i negatywnego nastawienia. Z kolei euforia to stan nadmiernej radości, który jest zupełnym przeciwieństwem emocjonalnego dyskomfortu i konfliktu, co także czyni tę odpowiedź błędną. Cyklotymia, definiowana jako zmiany nastroju pomiędzy okresami depresji a hipomanii, nie odpowiada również na opisany w pytaniu obraz, ponieważ nie koncentruje się na stałym odczuciu dyskomfortu. Typowe błędy myślowe prowadzące do niewłaściwych wyborów wynikają z niepełnej analizy objawów oraz ich kontekstu. Kluczowe jest zrozumienie, że emocje mogą manifestować się w różnorodny sposób i nie zawsze są jednoznaczne, co wymaga od specjalistów umiejętności diagnozowania oraz stosowania odpowiednich metod wsparcia. Znajomość tych różnic jest istotna w praktyce terapeutycznej, aby stosować skuteczne strategie interwencji i wsparcia dla osób z zaburzeniami emocjonalnymi.

Pytanie 25

Metoda radzenia sobie z konfliktem, w której jedna strona stara się zdominować przeciwnika, wykorzystując wszelkie możliwe środki do wzmocnienia swojej pozycji, określana jest mianem

A. współpracy

B. unikania

C. ulegania

D. walki

Strategia walki w kontekście rozwiązywania konfliktów odnosi się do sytuacji, w której jedna ze stron dąży do osiągnięcia swoich celów kosztem przeciwnika, starając się zyskać przewagę za pomocą różnych środków. Tego rodzaju podejście jest często stosowane w sytuacjach, gdzie interesy są sprzeczne, a zasoby ograniczone. Na przykład, w negocjacjach handlowych, jedna strona może przyjąć strategię walki, aby wynegocjować bardziej korzystne warunki umowy, co może obejmować stanowcze domaganie się lepszej ceny lub warunków dostawy. W ramach dobrych praktyk zarządzania konfliktami, strategia ta jest wskazana w sytuacjach, gdy nie ma możliwości kompromisu, jednak jej stosowanie wymaga ostrożności, aby nie pogłębiać negatywnych relacji. Warto również zaznaczyć, że nadmierne poleganie na strategii walki może prowadzić do eskalacji konfliktów oraz utraty zaufania pomiędzy stronami. Dlatego w wielu przypadkach wskazane jest równoważenie walki z innymi strategiami, takimi jak współpraca, aby osiągnąć długoterminowe korzyści.

Pytanie 26

Podczas rozmowy z agresywnym mieszkańcem domu opieki terapeuta zajęciowy nie przedstawił dodatkowych wyjaśnień ani nie uzasadnił swojego stanowiska. Wypowiedział jedynie zdanie: Być może ma Pan rację. Jaką technikę asertywnego zachowania zastosował terapeuta?

A. Asertywne odroczenie

B. Zdarcie płyty.

C. Otwieranie drzwi.

D. Zasłona dymna.

Wybór odpowiedzi związanych z innymi technikami asertywnymi wskazuje na nieporozumienie dotyczące ich specyfiki oraz zastosowania w praktyce terapeutycznej. Zdarcie płyty to technika polegająca na powtarzaniu swojego stanowiska w sposób konsekwentny, co w przypadku agresywnego mieszkańca mogłoby prowadzić do zaostrzenia konfliktu, a nie jego łagodzenia. Z kolei otwarte drzwi oznaczają tworzenie atmosfery przyjaznej i zachęcającej do dialogu, co w sytuacji z agresywnym mieszkańcem również może być nieodpowiednie, ponieważ może prowadzić do dalszego wywoływania negatywnych emocji i frustracji. Technika odroczenia asertywnego polega na odkładaniu podjęcia decyzji lub odpowiedzi na trudne pytania, co w kontekście agresywnej interakcji z mieszkańcem nie byłoby skuteczne. Użycie tej techniki mogłoby być postrzegane jako unikanie konfrontacji, co w niektórych sytuacjach może być błędnie interpretowane przez drugą stronę jako brak zainteresowania lub empatii. Zrozumienie tych technik i ich odpowiednie zastosowanie jest kluczowe w pracy z osobami w trudnych sytuacjach emocjonalnych. Błędna interpretacja ich funkcji prowadzi do niewłaściwego stosowania, co może zagrażać efektywności terapeutycznej i zaufaniu w relacji terapeuta-pacjent.

Pytanie 27

Jakie zalecenia reumatologa powinien wdrażać terapeuta wobec pacjenta z reumatoidalnym zapaleniem stawów?

A. Spożywanie suplementów diety zawierających glukozaminę, poranna gimnastyka.

B. Realizowanie intensywnych ćwiczeń 5 razy w tygodniu, unikanie przeciążania stawów, rozłożenie obciążenia.

C. Unikanie powtarzalnego wysiłku, rozdzielenie ciężaru, stosowanie przerw na odpoczynek.

D. Realizowanie intensywnych ćwiczeń co najmniej 3 razy w tygodniu, przyjmowanie suplementów diety z glukozaminą.

Stosowanie intensywnych ćwiczeń fizycznych w przypadku pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów może prowadzić do przeciążenia i zaostrzenia objawów. Duża intensywność treningów, jak sugerowane pięć razy w tygodniu, może nie tylko wywołać ból, ale także przyczynić się do uszkodzenia tkanek stawowych. W przypadku takich schorzeń kluczowe jest, aby unikać jednorodnych wysiłków, które mogą zwiększać ryzyko urazów. Ponadto, wprowadzenie suplementów diety, takich jak glukozamina, w połączeniu z intensywnymi ćwiczeniami, nie jest poparte jednoznacznymi dowodami na skuteczność w łagodzeniu objawów RZS. Gimnastyka poranna oraz przyjmowanie suplementów mogą być korzystne, ale powinny być stosowane w połączeniu z podejściem uwzględniającym indywidualne możliwości pacjenta. Kluczowe jest zrozumienie, że każdy pacjent z RZS ma różne etapy choroby oraz różne stopnie zaawansowania, co wymaga dostosowania planu rehabilitacji do indywidualnych potrzeb, a nie stosowania jednego, uniwersalnego schematu aktywności fizycznej. Warto również podkreślić, że przerwy na odpoczynek oraz zróżnicowane formy aktywności są uznawane za najlepsze praktyki w leczeniu RZS przez lekarzy specjalistów.

Pytanie 28

Zgodnie z regulacją Ministra Gospodarki, Pracy oraz Polityki Społecznej dotyczącą warsztatów terapii zajęciowej, dokumentacja odnosząca się do uczestnika warsztatu powinna zawierać dane dotyczące

A. współpracy z pracownikiem socjalnym

B. współpracy z rodziną uczestnika

C. historii leczenia psychiatrycznego

D. osiągniętego wykształcenia

W odpowiedzi na pytanie dotyczące dokumentacji uczestnika warsztatów terapii zajęciowej, prawidłowym wyborem jest współpraca z rodziną uczestnika. Ta kwestia jest kluczowa, ponieważ rodzina odgrywa istotną rolę w procesie terapii i rehabilitacji. Współpraca z rodziną umożliwia lepsze zrozumienie potrzeb uczestnika, jego historii oraz specyfiki problemów, z którymi się zmaga. Praktyczne zastosowanie tego podejścia można dostrzec w organizowaniu spotkań między terapeutami a członkami rodziny, co sprzyja wymianie informacji i budowaniu wsparcia emocjonalnego. W dobrych praktykach branżowych, takich jak te określone przez Polskie Towarzystwo Terapii Zajęciowej, kładzie się duży nacisk na uwzględnienie perspektywy rodziny w planowaniu i przeprowadzaniu terapii. Dzięki temu można stworzyć spersonalizowane programy wsparcia, które odpowiadają na konkretne potrzeby uczestników. Dodatkowo, dokumentacja powinna uwzględniać informacje o sposobach angażowania rodziny w proces terapeutyczny, co ma na celu zwiększenie efektywności wsparcia oraz poprawę jakości życia uczestników.

Pytanie 29

Osobie, która z powodu urazu czaszkowo-mózgowego ma problemy z zapamiętywaniem i przywoływaniem informacji, powinno się zorganizować udział w treningu

A. pamięci

B. uwagi

C. myślenia

D. mowy

Udział w treningu pamięci jest kluczowy dla podopiecznego, który doświadcza trudności w przechowywaniu i odtwarzaniu informacji w wyniku urazu czaszkowo-mózgowego. Trening pamięci ma na celu poprawę zdolności zapamiętywania, co jest niezbędne w codziennym funkcjonowaniu oraz w rehabilitacji. W praktyce, techniki takie jak mnemotechniki, ćwiczenia związane z przypominaniem sobie informacji oraz strategie organizacyjne (np. tworzenie list, używanie kalendarzy) mogą znacząco wspierać procesy pamięciowe. Dobre praktyki w terapii pamięci obejmują również dostosowanie ćwiczeń do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz systematyczne monitorowanie postępów. W kontekście neurorehabilitacji, istotne jest również włączenie elementów multisensorycznych, co może zwiększać zaangażowanie pacjenta oraz efektywność treningu. Warto również podkreślić, że wiele badań wskazuje na pozytywne efekty neuroplastyczności w treningu pamięci, co oznacza, że odpowiednie podejście może prowadzić do rzeczywistych zmian w strukturze i funkcji mózgu.

Pytanie 30

Klientka zgłasza silny poziom niepokoju, który towarzyszy napadom paniki. Terapeuta planuje przeprowadzenie sesji relaksacyjnych z zastosowaniem chromoterapii. Jaką technikę powinien zaproponować?

A. Zajęcia z elementami jogi

B. Wizualizację odcieni zieleni i błękitu

C. Śpiewanie wesołych piosenek

D. Improwizacja taneczna do muzyki

Wizualizacja odcieni zieleni i błękitu jest skuteczną techniką relaksacyjną, ponieważ kolory te mają właściwości uspokajające i kojące. Zieleń, związana z naturą, symbolizuje harmonię i równowagę, co może pomóc w redukcji stresu i lęku. Błękit natomiast jest kolorem spokoju, który może wpływać na obniżenie poziomu napięcia emocjonalnego. W praktyce terapeuta może poprowadzić pacjentkę przez proces wizualizacji, prosząc ją o wyobrażenie sobie spokojnego miejsca, w którym dominuje zieleń i błękit. Technika ta może być szczególnie użyteczna w przypadku osób z atakami paniki, ponieważ skupienie na kolorach i ich właściwościach może odwrócić uwagę od lęku. Dobry terapeuta integruje takie techniki w swoje sesje, zgodnie z najlepszymi praktykami w dziedzinie psychoterapii, podkreślając znaczenie środowiska wizualnego w procesie terapeutycznym.

Pytanie 31

W dziennym oddziale psychiatrycznym przebywa podopieczna, która ma problem z nadwagą oraz nie zwraca uwagi na swój wygląd zewnętrzny. Jakie zajęcia powinien z nią przeprowadzić terapeuta?

A. lekowe i umiejętności praktyczne

B. ruchowe i umiejętności społeczne

C. lekowe i higieniczne

D. ruchowe i higieniczne

Niektóre z dostępnych odpowiedzi sugerują podejścia, które nie są adekwatne do kontekstu opisanego w pytaniu. Odpowiedź wskazująca na "lekowe i higieniczne" pomija kluczowy element, jakim jest aktywność fizyczna. W leczeniu pacjentów z nadwagą i problemami psychologicznymi, terapia lekowa może być uzupełnieniem, ale nie powinna być głównym podejściem. To podejście nie uwzględnia holistycznego podejścia do zdrowia, które łączy w sobie zarówno aspekty fizyczne, jak i psychiczne. Ponadto, terapia lekowa często koncentruje się na objawach, a nie na przyczynach problemów. Z kolei odpowiedzi dotyczące "ruchowych i umiejętności społecznych" oraz "lekowych i umiejętności praktycznych" również są niewłaściwe, ponieważ umiejętności społeczne i praktyczne nie są głównym celem terapeutów w przypadku pacjentki, która wymaga wsparcia w zakresie zdrowia fizycznego i osobistej higieny. Te umiejętności mogą być czynnikiem wspierającym, ale nie są priorytetowe, gdy główną kwestią jest poprawa kondycji fizycznej i wprowadzenie dobrych nawyków higienicznych. W praktyce, terapeuci powinni dążyć do tworzenia programów, które są kompleksowe i odpowiadają na rzeczywiste potrzeby pacjentów, a nie tylko na ich objawy. Wnioskując, podejścia skoncentrowane wyłącznie na lekach lub umiejętnościach społecznych mogą prowadzić do pomijania istotnych aspektów zdrowia psychofizycznego, co w dłuższej perspektywie może być nieefektywne w terapii osób z nadwagą.

Pytanie 32

Zespół terapeutyczno-opiekuńczy przygotowuje osobisty plan wsparcia dla

A. uczestnika zajęć w środowiskowym domu samopomocy

B. mieszkańca mieszkania wspomaganego

C. uczestnika warsztatu terapii zajęciowej

D. mieszkańca domu pomocy społecznej

Wybranie odpowiedzi o uczestniku zajęć w domach samopomocy, mieszkańcu wspomaganym czy osobie na warsztatach terapii zajęciowej może brać się z niezbyt jasnego zrozumienia, jak działają te zespoły opiekuńczo-terapeutyczne. W domach samopomocy, skupiają się bardziej na budowaniu społeczności i aktywizacji uczestników, więc nie zawsze muszą wymyślać jakieś skomplikowane plany. Natomiast w mieszkaniach wspomaganych, mieszkańcy są często samodzielni i dostają wsparcie tylko w niektórych sprawach, więc tu nie potrzeba pełnej terapii. Warsztaty terapii zajęciowej stawiają na rehabilitację i aktywizację, ale uczestnicy tych zajęć w sumie nie są mieszkańcami, co ogranicza wykorzystanie indywidualnych planów wsparcia. Do takich błędnych wniosków mogą prowadzić m.in. niedostrzeganie różnic w potrzebach ludzi korzystających z różnych form wsparcia. Ważne, żeby zrozumieć, że mieszkańcy domów pomocy społecznej wymagają bardziej kompleksowego podejścia, które uwzględni ich potrzeby zdrowotne i społeczne, a to sprawia, że interwencje zespołu opiekuńczo-terapeutycznego są naprawdę niezbędne. No i nie zapominajmy, że standardy branżowe wymagają, żeby pracownicy socjalni i terapeuci używali zindywidualizowanych planów, co ma podnieść jakość życia osób, które są pod opieką.

Pytanie 33

Podczas aktualizacji danych osobowych uczestnika zajęć w ośrodku wsparcia dla osób z problemami psychicznymi, w formularzu osobowym należy obowiązkowo zamieścić

A. cele terapeutyczne zgodne z treścią orzeczenia o stopniu niepełnosprawności

B. klauzulę zgody na przetwarzanie danych zawartych w kwestionariuszu

C. informację o dochodzie przypadającym na członka gospodarstwa domowego

D. szczegółową charakterystykę relacji rodzinnych i opis sieci wsparcia

Wybór celów terapeutycznych zgodnych z treścią orzeczenia o stopniu niepełnosprawności jako elementu kwestionariusza osobowego jest niepoprawny, ponieważ nie jest to informacja, która wymaga formalnej zgody osoby, której dane dotyczą. Choć cele terapeutyczne są istotne dla planowania wsparcia, ich umieszczenie w kwestionariuszu nie spełnia wymogu prawnego związanego z przetwarzaniem danych. Kolejna odpowiedź, dotycząca informacji o dochodzie przypadającym na członka gospodarstwa domowego, również jest nieadekwatna. W kontekście ochrony danych osobowych, takie informacje powinny być zbierane wyłącznie w sytuacjach, gdy są one niezbędne do świadczenia usług, a ich zbieranie wymaga wyraźnej zgody. Przekazywanie informacji o relacjach rodzinnych oraz sieci wsparcia to również zbyt ogólnikowe podejście, które nie odnosi się bezpośrednio do kryteriów przetwarzania danych. Często występuje mylne przekonanie, że wszystkie informacje, które mogą być istotne dla terapeuty, powinny być zbierane w kwestionariuszu, jednakże niektóre z nich wymagają innego podejścia, aby zapewnić zgodność z przepisami ochrony danych osobowych. Kluczowe jest zrozumienie, że każdy element kwestionariusza musi być zgodny z zasadą minimalizacji danych, co oznacza, że należy zbierać tylko te dane, które są niezbędne do realizacji celów terapeutycznych.

Pytanie 34

Zajęcia z obszaru samodzielnego poruszania się, z naciskiem na techniki ochrony twarzy i kończyn, są nieodłącznym elementem terapii osób

A. niewidomych

B. niesłyszących

C. korzystających z wózków inwalidzkich

D. z problemami integracji sensomotorycznej

Zajęcia z zakresu samodzielnej lokomocji są kluczowe w terapii osób niewidomych, ponieważ pomagają im adaptować się do otoczenia oraz rozwijać umiejętności niezbędne do poruszania się w różnych warunkach. Techniki ochraniające twarz i kończyny są istotne, ponieważ osoby niewidome często nie są w stanie dostrzegać przeszkód na swojej drodze, co zwiększa ryzyko urazów. Przykładami takich technik mogą być nauka korzystania z laski, która nie tylko pomaga w orientacji przestrzennej, ale także chroni przed uderzeniami. Standardy rehabilitacji osób niewidomych, takie jak zasady opracowane przez organizacje takie jak World Blind Union, podkreślają znaczenie takich zajęć w kontekście niezależności życiowej i bezpieczeństwa. W praktyce, umiejętności te pozwalają osobom niewidomym na bezpieczne poruszanie się w domu, w miejscach publicznych czy w nieznanym terenie, co wpływa na ich równowagę emocjonalną oraz poczucie własnej wartości.

Pytanie 35

Podopieczny cieszy się oglądaniem programów telewizyjnych. Jak terapeuta może wpłynąć na polepszenie jego umiejętności społecznych?

A. wspólne przeglądanie oferty programowej telewizji

B. zorganizowanie grupowych spotkań telewizyjno-dyskusyjnych

C. zaproszenie do udziału w projekcjach filmowych

D. okazanie wartości programów telewizyjnych

Zorganizowanie grupowych spotkań telewizyjno-dyskusyjnych jest skutecznym podejściem do poprawy uspołecznienia podopiecznego, ponieważ umożliwia on aktywne uczestnictwo w interakcji z innymi osobami, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. Wspólne oglądanie programów telewizyjnych oraz dyskusje na ich temat sprzyjają wymianie myśli i doświadczeń, co może wzmacniać poczucie przynależności do grupy. Takie podejście jest zgodne z zasadami terapii grupowej, które kładą nacisk na współpracę i wzajemne wsparcie. Dodatkowo, grupowe dyskusje mogą pomóc w rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych, krytycznego myślenia oraz empatii. Przykładami takich spotkań mogą być regularne sesje, podczas których omawiane są różne aspekty poruszane w oglądanych programach, co dodatkowo motywuje uczestników do aktywności i dzielenia się własnymi spostrzeżeniami. Takie wydarzenia mogą być doskonałą okazją do nauki współpracy w zespole oraz budowania relacji interpersonalnych, co ma ogromne znaczenie w kontekście rehabilitacji społecznej.

Pytanie 36

Jaką metodę pracy zastosował terapeuta, sugerując seniorom z dziennego domu pomocy społecznej formowanie kształtów przedmiotów stworzonych z papieru poprzez nacinanie podczas ich składania?

A. Frotaż

B. Sutasz

C. Kirigami

D. Quilling

Kirigami to technika wycinania papieru, która pozwala na tworzenie trójwymiarowych form i kształtów poprzez nacinanie i składanie papieru. W kontekście pracy z seniorami w dziennym domu pomocy społecznej, kirigami jest szczególnie wartościowe, ponieważ nie tylko rozwija zdolności manualne, ale także stymuluje kreatywność, co jest istotne w procesie rehabilitacji i aktywizacji osób starszych. Umożliwia tworzenie efektownych dekoracji, które mogą być wykorzystywane w różnych kontekstach, od ozdób świątecznych po elementy wystroju wnętrz. Dzięki kirigami, seniorzy mogą także doskonalić swoje umiejętności motoryczne, co jest kluczowe dla ich codziennej samodzielności. Technika ta jest zgodna z rekomendacjami terapeutycznymi, które podkreślają znaczenie zajęć plastycznych w pracy z osobami starszymi, a także z metodą arteterapii, która promuje zdrowie psychiczne i emocjonalne poprzez twórczość. Dodatkowo, kirigami może być łatwo dostosowane do różnych poziomów umiejętności, co sprawia, że jest dostępne dla szerokiego grona odbiorców.

Pytanie 37

Który z programów komputerowych będzie odpowiedni dla terapeuty zajęciowego w tworzeniu miesięcznego planu działań terapeutycznych?

A. Corel

B. Power Point

C. Paint

D. Word

Program Microsoft Word jest narzędziem biurowym, które jest szeroko stosowane w różnych dziedzinach, w tym w terapii zajęciowej. Jako terapeuta zajęciowy, korzystając z Worda, można łatwo i efektywnie opracowywać miesięczne plany oddziaływań terapeutycznych. Dzięki bogatym funkcjom edycyjnym, takim jak formatowanie tekstu, wstawianie tabel, bullet pointów oraz możliwości dodawania obrazów, terapeutom łatwiej jest stworzyć czytelne i zorganizowane dokumenty. Przykładem może być stworzenie harmonogramu zajęć, który zawiera szczegółowe informacje na temat celów terapeutycznych, metod pracy oraz terminów. Dodatkowo, Word pozwala na wygodne komentowanie, co umożliwia współpracę z innymi specjalistami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, gdzie zespół terapeutyczny często współpracuje nad planami pacjentów. Co więcej, dokumenty stworzone w Wordzie można łatwo udostępniać w formie elektronicznej, co sprzyja transparentności i konsultacjom między terapeutami. W kontekście wymagań branżowych, umiejętność efektywnego korzystania z narzędzi takich jak Word jest kluczowa dla zapewnienia wysokiej jakości usług. Współczesne standardy w terapii zajęciowej akcentują znaczenie dokumentacji oraz zorganizowanego podejścia do planowania, co czyni Worda idealnym narzędziem do tych zadań.

Pytanie 38

Jakie są zastosowania programu komputerowego Excel?

A. tworzenia obliczeń kosztów zużycia materiałów

B. odtwarzania plików audio

C. tworzenia prezentacji multimedialnych

D. poprawiania zdjęć

Wybór odpowiedzi dotyczących odtwarzania plików dźwiękowych, retuszowania fotografii czy przygotowywania prezentacji multimedialnych jest błędny, ponieważ te funkcje nie leżą w zakresie możliwości programu Microsoft Excel. Excel jest zaprojektowany jako program do analizy danych i zarządzania informacjami w formie arkuszy kalkulacyjnych, nie posiada funkcji związanych z odtwarzaniem multimediów, co jest domeną innych aplikacji, takich jak odtwarzacze multimedialne czy programy do edycji wideo. Odpowiedzi wskazujące na retuszowanie zdjęć mylą Excel z programami graficznymi, takimi jak Adobe Photoshop, które są przeznaczone do obróbki wizualnej. Podobnie, przygotowywanie prezentacji multimedialnych jest zadaniem, które najlepiej realizować w programach takich jak Microsoft PowerPoint. Typowym błędem jest mylenie funkcjonalności różnych programów komputerowych; każdy z nich ma swoje specyficzne przeznaczenie i zalecane zastosowanie. Kluczowe jest zrozumienie, że Excel jest narzędziem do pracy z danymi liczbowymi, a nie programem do tworzenia treści multimedialnych czy obróbki graficznej. Przy właściwym wykorzystaniu Excel może znacząco zwiększyć efektywność analiz biznesowych, ale nie zastąpi specjalistycznych aplikacji, które są stworzone do innych, bardziej złożonych zadań.

Pytanie 39

U pacjentki stwierdzono chorobę wieńcową serca. W kontekście organizacji czasu wolnego, co terapeuta powinien zaproponować pacjentce?

A. ćwiczenia oddechowe oraz biegi na czas

B. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz ćwiczenia oddechowe

C. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz biegi przełajowe

D. gimnastykę korekcyjną oraz ćwiczenia oddechowe

Gimnastyka ogólnousprawniająca i ćwiczenia oddechowe stanowią kluczowe elementy w rehabilitacji osób z chorobą wieńcową serca, ponieważ pomagają one w poprawie wydolności fizycznej oraz wsparciu układu oddechowego. Gimnastyka ogólnousprawniająca, poprzez różnorodne formy aktywności, angażuje wiele grup mięśniowych, co sprzyja zwiększeniu siły i elastyczności. Ćwiczenia oddechowe natomiast, takie jak techniki oddechu przeponowego czy kontrolowanego, wspomagają efektywność wentylacji płuc oraz poprawiają dotlenienie organizmu. Zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, aktywność fizyczna powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, a połączenie ćwiczeń ogólnych z oddechowymi zwiększa skuteczność rehabilitacji. Na przykład, proponując podopiecznej spacery po parku z elementami ćwiczeń oddechowych, można poprawić jej samopoczucie i jakość życia, jednocześnie minimalizując ryzyko powikłań sercowych.

Pytanie 40

Czterdziestoletni pacjent z ograniczeniem intelektualnym nauczył się samodzielnie podpisywać swoje imię i nazwisko po wzorze. Co to może oznaczać dla jego rozwoju?

A. synergia

B. progresja

C. korekta

D. regresja

Progresja w kontekście nabywania umiejętności oznacza pozytywny rozwój zdolności, co w przypadku 40-letniego podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną oznacza, że osiągnął on nowy poziom umiejętności poprzez samodzielne podpisywanie się imieniem i nazwiskiem po śladzie. Taki postęp może być wynikiem systematycznej pracy, rehabilitacji lub terapii artystycznej, w której klient uczy się poprzez naśladowanie oraz ćwiczenie. Progresja jest kluczowym elementem procesu terapeutycznego i edukacyjnego, ponieważ wskazuje na poprawę, adaptację i rozwój umiejętności, co jest zgodne z zasadami indywidualizacji terapii oraz dostosowywania metod do możliwości i potrzeb pacjenta. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być terapia zajęciowa, w której pacjenci są zachęcani do samodzielnego wykonywania codziennych czynności, co buduje ich pewność siebie i samodzielność.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej