Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik analityk
Kwalifikacja: CHM.03 - Przygotowywanie sprzętu, odczynników chemicznych i próbek do badań analitycznych
Data rozpoczęcia: 10 czerwca 2025 11:54
Data zakończenia: 10 czerwca 2025 12:16

Egzamin zdany!

Wynik: 20/40 punktów (50,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Dekantacja to metoda

A. oddzielania cieczy od osadu, która polega na zlaniu cieczy znad osadu

B. opadania cząstek ciała stałego w wyniku działania siły ciężkości, które są rozproszone w cieczy

C. oddzielania cieczy od osadu, która polega na odparowaniu cieczy

D. oddzielania cieczy lub gazu od cząstek ciała stałego, które są w nich zawieszone, polegająca na przepuszczeniu zawiesiny przez przegrodę filtracyjną

Dekantacja to taki sposób oddzielania cieczy od osadu, polegający na tym, że wlewasz ciecz znad osadu do innego naczynia. Jest super popularna w laboratoriach chemicznych i w różnych branżach, szczególnie przy oczyszczaniu i separacji. Głównym celem tego procesu jest zdobycie czystej cieczy i pozbycie się osadu, który ląduje na dnie. Przykłady? No to na przykład wino – dekantuje się je, żeby oddzielić osad, który powstaje przy fermentacji. W laboratoriach też często używają dekantacji, żeby pozbyć się osadu po reakcjach chemicznych. To prosta i skuteczna metoda, co czyni ją jedną z podstawowych technik w chemii. Ważne jest, żeby robić to ostrożnie, żeby nie zmieszać cieczy z osadem. Dobrze jest też używać odpowiednich naczyń, które pomogą ci w precyzyjnym zlaniu cieczy.

Pytanie 2

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 3

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 4

Na podstawie informacji zawartych w tabeli określ, który parametr spośród podanych należy oznaczyć w pierwszej kolejności.

Tabela. Sposoby utrwalania próbek wody i ścieków, miejsce analizy, dopuszczalny czas przechowywania próbek
Oznaczany parametr	Rodzaj naczynia do przechowywania próbki	Sposób utrwalania próbki	Miejsce wykonania analizy	Dopuszczalny czas przechowywania próbki
Chlorki	szklane lub polietylenowe	-	laboratorium	96 godzin
Chlor pozostały	szklane	-	w miejscu pobrania próbki	-
ChZT	szklane	zakwaszenie do pH<2, schłodzenie do temperatury 2-5°C	laboratorium	24 godziny
Kwasowość	szklane lub polietylenowe	schłodzenie do temperatury 2-5°C	laboratorium	4 godziny
Mangan	szklane lub polietylenowe	zakwaszenie do pH<2, schłodzenie do temperatury 2-5°C	laboratorium	48 godziny

A. Chemiczne zapotrzebowanie na tlen (ChZT).

B. Mangan.

C. Chlor pozostały.

D. Kwasowość.

Odpowiedzi takie jak 'Chemiczne zapotrzebowanie na tlen (ChZT)', 'Kwasowość' czy 'Mangan' są nieprawidłowe w kontekście priorytetów w oznaczaniu parametrów jakości wody. Chemiczne zapotrzebowanie na tlen, choć istotne, jest wskaźnikiem obciążenia organicznego, który niekoniecznie odzwierciedla bieżący stan dezynfekcji wody. Oznaczanie ChZT powinno następować po ocenie wskaźników dezynfekcji, ponieważ jego analiza wymaga więcej czasu i jest mniej pilna w kontekście bezpieczeństwa zdrowotnego. Kwasowość z kolei jest parametrem, który może mieć wpływ na stabilność wody, jednak nie jest bezpośrednio związana z ryzykiem biologicznym, co sprawia, że nie powinna być pierwszym priorytetem w procedurach monitorowania. Mangan jest związkem, który wpływa na barwę i smak wody, ale jego obecność nie wskazuje na skuteczność dezynfekcji. Pomijając oznaczanie chloru pozostałego, można przeoczyć kluczowy element gwarantujący bezpieczeństwo, co jest sprzeczne z dobrymi praktykami zarządzania jakością wody, które kładą nacisk na bieżące monitorowanie i reagowanie na zagrożenia.

Pytanie 5

Z próbki zawierającej siarczany(VI) należy najpierw wydzielić metodą filtracji zanieczyszczenia, które są nierozpuszczalne w wodzie. Dokładność wypłukania tych zanieczyszczeń weryfikuje się za pomocą roztworu

A. BaCl2

B. oranżu metylowego

C. fenoloftaleiny

D. AgNO3

Fenoloftaleina to wskaźnik pH, ale niestety nie nadaje się do wykrywania siarczanów. Dlaczego? Bo zmienia kolor w zależności od kwasowości roztworu, ale nie reaguje z jonami siarczanowymi. Można się łatwo pomylić, jeśli się jej używa, bo ona tylko sygnalizuje zmianę pH, a to nie jest to, co potrzebujemy przy analizie siarczanów. Z drugiej strony, AgNO3, czyli azotan srebra, też nie jest właściwy do wykrywania siarczanów, bo tworzy osad z jonami chlorkowymi, a nie siarczanowymi. Używanie takich reagentów, jak AgNO3, może prowadzić do błędnych wniosków o obecności siarczanów, więc raczej tego unikaj. Oranż metylowy to kolejny wskaźnik pH, ale zmienia kolor w zakresie 3.1-4.4, co też się nie przyda do wykrywania siarczanów. Jak się robi analizę chemiczną, trzeba dokładnie rozumieć właściwości reagentów, bo różne błędy mogą się przytrafić w interpretacji wyników. W skrócie, lepiej używać odpowiednich reagentów, jak BaCl2, żeby mieć pewność, że wyniki będą wiarygodne.

Pytanie 6

Materiały wykorzystywane w laboratoriach, mogące prowadzić do powstawania mieszanin wybuchowych, powinny być przechowywane

A. na otwartym powietrzu pod dachem

B. w izolowanych pomieszczeniach magazynów ogólnych

C. w specjalnie wydzielonych piwnicach murowanych

D. w różnych punktach laboratorium

Materiały stosowane w laboratoriach, które mogą tworzyć mieszaniny wybuchowe, należy przechowywać w izolowanych pomieszczeniach magazynów ogólnych ze względu na ryzyko ich niekontrolowanej reakcji, co może prowadzić do poważnych zagrożeń dla zdrowia i bezpieczeństwa. Izolacja pomieszczeń magazynowych pozwala na ograniczenie rozprzestrzeniania się ewentualnych wybuchów oraz na skuteczne zarządzanie wentylacją i monitoringiem. Przykładem mogą być laboratoria chemiczne, gdzie substancje takie jak rozpuszczalniki organiczne, materiały łatwopalne czy reagenty chemiczne muszą być przechowywane w wyspecjalizowanych pomieszczeniach, które są zgodne z przepisami BHP oraz normami takimi jak NFPA (National Fire Protection Association) czy OSHA (Occupational Safety and Health Administration). Dobre praktyki obejmują również regularne kontrole i audyty stanu magazynów, co pozwala na wczesne wykrywanie potencjalnych zagrożeń oraz zapewnienie odpowiednich środków ochrony, takich jak gaśnice i systemy alarmowe.

Pytanie 7

Jakie zestawienie sprzętu laboratoryjnego wykorzystuje się do filtracji osadów?

A. Zlewka, waga, tryskawka, bagietka

B. Zlewka, lejek, trójnóg, tygiel

C. Zlewka, lejek, waga, bagietka

D. Zlewka, lejek, statyw, bagietka

Wybór zestawu sprzętu laboratoryjnego do sączenia osadów jest kluczowy dla efektywności procesu filtracji. W przypadku poprawnej odpowiedzi, czyli zestawu składającego się ze zlewki, lejka, statywu i bagietki, każdy z tych elementów odgrywa istotną rolę. Zlewka służy do przechowywania cieczy, która ma być filtrowana, natomiast lejek ułatwia skierowanie tej cieczy do naczynia filtracyjnego, co zwiększa wydajność procesu. Statyw zapewnia stabilność i bezpieczeństwo podczas pracy z lejkiem, co jest niezwykle ważne, aby uniknąć rozlania cieczy. Bagietka natomiast umożliwia precyzyjne dozowanie cieczy, co jest istotne w przypadku pracy z substancjami chemicznymi. Przykładem zastosowania tego zestawu może być filtracja roztworów w chemii analitycznej, gdzie osady muszą być oddzielone od cieczy w celu dalszej analizy. W kontekście standardów laboratoryjnych, korzystanie z tego zestawu jest zgodne z dobrymi praktykami, które podkreślają znaczenie precyzyjnych i bezpiecznych metod pracy.

Pytanie 8

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 9

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 10

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 11

Wszystkie pojemniki z odpadami, zarówno stałymi, jak i ciekłymi, które są przekazywane do służby zajmującej się utylizacją, powinny być opatrzone informacjami

A. o dacie i godzinie przekazania

B. o jak najbardziej dokładnym składzie tych odpadów

C. o nazwie wytwórcy oraz dacie zakupu

D. o rodzaju analizy, do której były używane

Podawanie informacji o nazwie producenta czy dacie zakupu nie jest wystarczające do prawidłowego zarządzania odpadami. Te dane mogą być użyteczne w kontekście odpowiedzialności producenta lub w przypadku reklamacji, ale nie mają kluczowego znaczenia dla procesu utylizacji. Wiedza o dacie i godzinie przekazania odpadów również nie wpływa na ich klasyfikację ani sposób obróbki. Chociaż jest to ważne dla logistyki i zarządzania czasem, nie ma bezpośredniego związku ze skuteczną utylizacją. Informacje o rodzaju analizy, do której odpady były wykorzystane, mogą być interesujące z perspektywy badawczej, ale nie mają wpływu na ich właściwe przetwarzanie. Aby skutecznie zarządzać odpadami, kluczowe jest zrozumienie ich chemicznego i fizycznego składu. Niewłaściwe podejście do klasyfikacji odpadów może prowadzić do ich niewłaściwego składowania lub przetwarzania, co z kolei stwarza zagrożenia dla ludzi i środowiska. W kontekście przepisów prawa, takie jak dyrektywy unijne czy krajowe regulacje dotyczące gospodarki odpadami, szczegółowy opis składu jest kluczowy dla zapewnienia zgodności z normami oraz dla ochrony środowiska. Błędem jest zatem pomijanie tej kluczowej informacji, co może prowadzić do nieefektywności w systemie zarządzania odpadami.

Pytanie 12

Aby wykonać chromatografię cienkowarstwową, należy przygotować eluent składający się z toluenu, acetonu oraz kwasu mrówkowego w proporcjach objętościowych 10:4:1. Jakie ilości poszczególnych składników powinny być wykorzystane do uzyskania 300 cm³ eluentu?

A. 80 cm3 toluenu, 200 cm3 acetonu oraz 20 cm3 kwasu mrówkowego

B. 200 cm3 toluenu, 80 cm3 acetonu oraz 20 cm3 kwasu mrówkowego

C. 300 cm3 toluenu, 75 cm3 acetonu oraz 30 cm3 kwasu mrówkowego

D. 150 cm3 toluenu, 60 cm3 acetonu oraz 15 cm3 kwasu mrówkowego

Aby przygotować eluent w chromatografii cienkowarstwowej, musimy zachować odpowiednie proporcje objętości składników. W przypadku stosunku 10:4:1 oznacza to, że na każde 10 części toluenu przypada 4 części acetonu i 1 część kwasu mrówkowego. Sumując te proporcje, otrzymujemy 15 części łącznie. Dla 300 cm³ eluentu obliczamy objętości poszczególnych składników w następujący sposób: (10/15) * 300 cm³ = 200 cm³ toluenu, (4/15) * 300 cm³ = 80 cm³ acetonu, oraz (1/15) * 300 cm³ = 20 cm³ kwasu mrówkowego. Przygotowanie eluentu w tych dokładnych proporcjach zapewnia optymalne warunki separacji składników w chromatografii. W praktyce, takie precyzyjne przygotowanie roztworów jest istotne, aby zapewnić powtarzalność wyników oraz zgodność z normami laboratoryjnymi dotyczących analizy chemicznej. Warto również zauważyć, że stosowanie odpowiednich proporcji składników eluentu może wpływać na efektywność separacji i rozdziału substancji, co jest kluczowe w analityce chemicznej.

Pytanie 13

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 14

Jeżeli partia towaru składa się z 10 dużych opakowań, wtedy z jednego opakowania pobiera się kilka próbek, które następnie łączy, uzyskując próbkę

A. średnią

B. laboratoryjną

C. jednostkową

D. pierwotną

Odpowiedź "jednostkową" jest prawidłowa, ponieważ w kontekście pobierania próbek z dużych opakowań, próbka jednostkowa odnosi się do pojedynczej próbki pobranej z konkretnego opakowania. W przypadku partii składającej się z 10 dużych opakowań, każda próbka jednostkowa jest reprezentatywna dla danego opakowania. Zbieranie próbek jednostkowych jest kluczowe w kontroli jakości, ponieważ pozwala na ocenę jednorodności i zgodności wyrobów z określonymi standardami. Przykładem zastosowania tej praktyki jest przemysł spożywczy, gdzie próbki jednostkowe są pobierane z różnych partii, aby sprawdzić ich jakość i bezpieczeństwo. Standardy takie jak ISO 2859-1 dotyczące pobierania próbek oraz normy branżowe zapewniają, że proces ten jest przeprowadzany zgodnie z zasadami statystycznymi, co zwiększa wiarygodność wyników.

Pytanie 15

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 16

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 17

Aby otrzymać roztwór AgNO₃ (masa molowa AgNO₃ to 169,8 g/mol) o stężeniu 0,1 mol/dm³, należy

A. odważyć 1,698 g AgNO3, przenieść do kolby miarowej o pojemności 1000 cm3, rozpuścić w wodzie destylowanej i uzupełnić kolbę wodą destylowaną do kreski

B. odważyć 169,80 g AgNO3, przenieść do kolby miarowej o pojemności 1000 cm3, rozpuścić w wodzie destylowanej i uzupełnić kolbę wodą destylowaną do kreski

C. odważyć 16,98 g AgNO3, przenieść do kolby miarowej o pojemności 100 cm3, rozpuścić w wodzie destylowanej i uzupełnić kolbę wodą destylowaną do kreski

D. odważyć 1,698 g AgNO3, przenieść do kolby miarowej o pojemności 100 cm3, rozpuścić w wodzie destylowanej i uzupełnić kolbę wodą destylowaną do kreski

Odpowiedzi, które wskazują na odważenie zbyt dużej ilości AgNO₃ lub niewłaściwą pojemność kolby miarowej, opierają się na błędnych założeniach dotyczących przygotowania roztworów. Po pierwsze, podanie niewłaściwej masy do odważenia prowadzi do uzyskania nieprawidłowego stężenia roztworu. Na przykład, jeśli ktoś odważy 16,98 g zamiast 1,698 g, otrzymany roztwór będzie miał stężenie 1 mol/dm³, a nie 0,1 mol/dm³, co wpływa na dokładność dalszych analiz. Po drugie, wybór pojemności kolby miarowej jest także istotny – użycie kolby o pojemności 1000 cm³ przy przygotowaniu 100 cm³ roztworu jest nieefektywne i może prowadzić do nieprecyzyjnego pomiaru. Standardowa praktyka laboratoryjna wymaga, aby zawsze stosować kolby o pojemności dostosowanej do objętości roboczej, co zwiększa precyzję pomiarów. Ponadto, błędne stężenie roztworu może prowadzić do problemów w kolejnych etapach eksperymentów, w tym nieprawidłowych reakcji chemicznych. Ostatecznie, te pomyłki mogą wprowadzać chaos w badaniach i podważać wiarygodność wyników, co jest sprzeczne z zasadami dobrej praktyki laboratoryjnej.

Pytanie 18

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 19

Proces oddzielania składników jednorodnej mieszaniny, polegający na eliminacji jednego lub większej ilości składników z roztworu lub substancji stałej przy użyciu odpowiednio wybranego rozpuszczalnika, to

A. destylacja

B. ekstrakcja

C. adsorpcja

D. rektyfikacja

Ekstrakcja to taki proces, w którym oddzielamy składniki z jednorodnej mieszaniny, używając rozpuszczalnika, który potrafi rozpuścić jeden lub więcej z tych składników. To ma dość szerokie zastosowanie w różnych dziedzinach, jak chemia, farmacja czy przemysł spożywczy. Na przykład, kiedy produkuje się olejki eteryczne, ekstrakcja jest super ważna, żeby uzyskać czyste związki zapachowe z roślin. W laboratoriach chemicznych wykorzystuje się ekstrakcję faz ciekłych, żeby oczyścić różne związki chemiczne z mieszanin, a w analizach środowiskowych też się korzysta z ekstrakcji, żeby wyciągnąć zanieczyszczenia z próbek wód czy gleb. Ekstrakcja jest zgodna z dobrymi praktykami laboratoryjnymi, co znaczy, że zaleca się używanie odpowiednich rozpuszczalników i ciekawie też dostosowywać warunki temperaturowe oraz ciśnieniowe, żeby uzyskać jak najlepsze wyniki i nie tracić składników. Warto dodać, że ekstrakcja może być przeprowadzana w różnych skalach - od małych eksperymentów w laboratoriach po duże procesy przemysłowe, co czyni ją naprawdę wszechstronnym narzędziem.

Pytanie 20

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 21

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 22

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 23

W trakcie określania miana roztworu NaOH, do zmiareczkowania 25,0 cm³ tego roztworu, użyto 30,0 cm³ roztworu HCl o stężeniu 0,1000 mol/dm³. Jakie miało miano zasady?

A. 0,2000 mol/dm3

B. 0,1000 mol/dm3

C. 0,1500 mol/dm3

D. 0,1200 mol/dm3

Wiele osób może nie dostrzegać, że poprawne obliczenia miana roztworu NaOH opierają się na znajomości stoichiometrii reakcji chemicznych oraz zrozumieniu, jak stosunki molowe wpływają na obliczenia. Wybrane odpowiedzi, takie jak 0,1000 mol/dm³, mogą sugerować błędne założenie, że miano NaOH odpowiada stężeniu HCl, co jest nieprawidłowe. Odpowiedzi wskazujące na miano 0,1500 mol/dm³ lub 0,2000 mol/dm³ mogą wynikać z błędnego przeliczenia objętości reagenta lub pomyłki w stosunku molowym. W praktyce, takie błędy są częste, gdy osoby nie biorą pod uwagę, że w reakcji neutralizacji między NaOH a HCl dochodzi do wymiany moli zgodnie z równaniem 1:1. Dlatego kluczowe jest, aby w obliczeniach uwzględniać zarówno objętości, jak i właściwe stężenia reagentów. Typowymi pułapkami są również błędy w jednostkach, gdzie pomijanie konwersji cm³ na dm³ prowadzi do nieprawidłowych wyników. Niewłaściwe zrozumienie reakcji chemicznych oraz ich stoichiometrii może skutkować fałszywymi wynikami, co w kontekście analitycznym jest niedopuszczalne. Rekomendacje branżowe sugerują regularne sprawdzanie obliczeń oraz stosowanie wzorców referencyjnych, aby zapewnić prawidłowość wyników, co jest niezwykle istotne w laboratoriach badawczych i przemysłowych.

Pytanie 24

Czysty odczynnik (skrót: cz.) charakteryzuje się poziomem czystości wynoszącym

A. 99,9-99,99%

B. 99,99-99,999%

C. 99-99,9%

D. 90-99%

Odpowiedzi, które wskazują na inne zakresy czystości, mylą się w interpretacji standardów jakości substancji chemicznych. Na przykład, zakres 90-99% nie jest wystarczający dla substancji wymagających wysokiej czystości, co może prowadzić do błędnych wyników w eksperymentach czy produkcji farmaceutycznej. Tego rodzaju substancje mogą zawierać istotne zanieczyszczenia, co jest nieakceptowalne w kontekście wielu zastosowań, takich jak preparaty medyczne. Odpowiedź wskazująca na zakres 99,9-99,99% oraz 99,99-99,999% również wprowadza w błąd, gdyż są to wyższe klasy czystości, które nie odpowiadają definicji odczynnika czystego. W praktyce, substancje o czystości 99,9% mogą być uznawane za 'czyste', ale w kontekście czystości klasyfikowane są jako 'high-purity' lub 'ultra-purity'. To prowadzi do nieporozumień, gdyż w laboratoriach często stosuje się inne standardy do oceny czystości, takie jak HPLC lub GC, które mogą wskazywać na różne poziomy kontaminacji. Ponadto, myślenie, że każdy odczynnik musi mieć najwyższą możliwą czystość, jest błędne, ponieważ w wielu przypadkach czystość 99-99,9% jest wystarczająca do przeprowadzenia analiz czy syntez, zachowując równocześnie rentowność i dostępność materiałów. W związku z tym, zrozumienie różnicy pomiędzy różnymi poziomami czystości i ich praktycznym zastosowaniem jest kluczowe dla zapewnienia jakości w pracy laboratoryjnej.

Pytanie 25

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 26

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 27

Odpady z rozpuszczalników organicznych, takich jak benzen czy aceton, zawierające co najmniej 80% danego rozpuszczalnika, należy

A. poddać recyklingowi w celu odzyskania rozpuszczalnika.

B. odprowadzać bezpośrednio do kanalizacji.

C. zniszczyć poprzez zastosowanie odpowiednich procesów.

D. połączyć z ziemią okrzemkową i przekazać do utylizacji.

Unieszkodliwienie odpadów z rozpuszczalników organicznych poprzez jakieś reakcje chemiczne może brzmieć fajnie, ale w przypadku tych z dużą zawartością rozpuszczalnika, jak benzen czy aceton, to jest mało efektywne i wręcz niebezpieczne. Recykling jest lepszą opcją. Chemiczne reakcje często są skomplikowane i kosztowne, a do tego mogą generować dodatkowe odpady i szkodliwe emisje. Mieszanie tych odpadów z ziemią okrzemkową też nie jest dobrym rozwiązaniem, bo to może prowadzić do zanieczyszczenia gleby i wód gruntowych, co z kolei narusza przepisy ochrony środowiska. Odprowadzanie ich do kanalizacji to totalna głupota, bo niesie ze sobą poważne problemy ekologiczne i prawne. Te odpady są niebezpieczne, więc trzeba z nimi ostrożnie postępować, żeby nie zaszkodzić zdrowiu ludzi i środowisku. Dlatego ważne jest, żeby trzymać się wytycznych dotyczących recyklingu i przepisów prawnych.

Pytanie 28

Jaką objętość zasady sodowej o stężeniu 1,0 mol/dm3 należy dodać do 56,8 g kwasu stearynowego, aby otrzymać mydło sodowe (stearynian sodu)?

C₁₇H₃₅COOH + NaOH → C₁₇H₃₅COONa + H₂O

(M_{C₁₇H₃₅COOH} = 284 g/mol, M_{C₁₇H₃₅COONa} = 306 g/mol, M_NaOH = 40 g/mol, M_H₂O= 18 g/mol)

A. 100 cm3

B. 200 cm3

C. 250 cm3

D. 150 cm3

Odpowiedzi takie jak 250 cm3, 100 cm3 i 150 cm3 wynikają z niepoprawnych obliczeń lub niepełnego zrozumienia reakcji chemicznej zachodzącej podczas saponifikacji. Dodanie 250 cm3 zasady sodowej do 56,8 g kwasu stearynowego skutkowałoby nadmiarem zasady, co mogłoby prowadzić do powstawania niepożądanych produktów ubocznych oraz nadmiernej alkaliczności końcowego mydła. Taki nadmiar reagentu jest niezgodny z zasadami dobrych praktyk laboratoryjnych, które wymagają precyzyjnego dawkowania reagentów. Z kolei wybór 100 cm3 lub 150 cm3 zasady sodowej również nie zapewnia pełnej reakcji neutralizacji, co skutkuje niedostatecznym przekształceniem kwasu w mydło. W praktyce, niedobór zasady może prowadzić do niepełnej reakcji, co z kolei wpływa na jakość końcowego produktu. W kontekście branżowym, produkcja mydeł wymaga ścisłej kontroli procesów chemicznych oraz monitorowania stosunków molowych reagentów, aby zapewnić zgodność z normami i jakością produktów. Całość procesu saponifikacji powinna być przeprowadzana z zachowaniem odpowiednich standardów, aby uniknąć problemów z jakością oraz bezpieczeństwem końcowego mydła.

Pytanie 29

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 30

Które równanie przedstawia reakcję otrzymywania mydła?

CH₃COOH + NaOH →CH₃COONa + H₂O

2 CH₃COOH + Na₂O →2 CH₃COONa + H₂O

2 C₂H₅COOH + 2 Na →2 C₂H₅COONa + H₂↑

C₁₇H₃₅COOH + NaOH →C₁₇H₃₅COONa + H₂O

A. 2 C2H5COOH + 2 Na → 2 C2H5COONa + H2↑

B. CH3COOH + NaOH → CH3COONa + H2O

C. C17H35COOH + NaOH → C17H35COONa + H2O

D. 2 CH3COOH + Na2O → 2 CH3COONa + H2O

Wygląda na to, że wybrałeś złą odpowiedź, co może oznaczać, że nie do końca zrozumiałeś tę reakcję chemiczną związaną z produkcją mydła. Odpowiedzi, które pokazują inne reakcje, jak np. CH3COOH + NaOH, dotykają neutralizacji kwasu octowego z wodorotlenkiem sodu, co daje octan sodu i wodę, ale nie mydło. Nawet jak wskazujesz na inne kwasy tłuszczowe, jak C2H5COOH, to one też nie są odpowiednie do zmydlania, bo nie mają odpowiedniej długości łańcucha węglowego, by stworzyć mydło. Często myli się te różne reakcje, a to prowadzi do błędnych wniosków. Trzeba pamiętać, że tylko długie kwasy tłuszczowe w połączeniu z zasadą dają mydło. Zrozumienie procesu zmydlania jest kluczowe, zwłaszcza w kosmetykach i detergentach, bo bez tej wiedzy łatwo się pogubić w chemii związanej z mydłem.

Pytanie 31

Próbka, którą analizujemy, to bardzo rozcieńczony wodny roztwór soli nieorganicznych, który ma być poddany analizie. Proces, który można zastosować do zagęszczenia tego roztworu, to

A. ekstrakcji

B. krystalizacji

C. sublimacji

D. destylacji

Destylacja jest procesem, który polega na podgrzewaniu cieczy, w wyniku czego powstają pary, które następnie są skraplane i zbierane jako ciecz. Jest to jedna z najczęściej stosowanych metod zatężania roztworów, szczególnie w przypadku roztworów wodnych soli nieorganicznych. W praktyce laboratoria chemiczne wykorzystują destylację do separacji składników roztworów, co pozwala na uzyskanie czystszych substancji oraz na analizę ich stężenia. W destylacji kluczowe jest dobranie odpowiedniego układu aparatu destylacyjnego, takiego jak destylator prosty czy destylator frakcyjny, w zależności od różnic w temperaturze wrzenia substancji. Przykłady zastosowania destylacji obejmują przemysł chemiczny, gdzie stosuje się ją do oczyszczania rozpuszczalników oraz w laboratoriach analitycznych do przygotowywania próbek do dalszych badań. Zgodnie z normami ISO, destylacja jest uznawana za metodę wysokowydajną i efektywną, co czyni ją niezbędnym narzędziem w chemii analitycznej.

Pytanie 32

Podczas przewozu próbek wody, które mają być badane pod kątem właściwości fizykochemicznych, zaleca się, aby te próbki były

A. ogrzane do temperatury 15°C

B. ogrzane do temperatury 25°C

C. schłodzone do temperatury 2-5°C

D. schłodzone do temperatury 6-10°C

Właściwe schłodzenie próbek wody do temperatury 2-5°C podczas transportu jest kluczowe dla zachowania ich jakości i integralności chemicznej. Niska temperatura spowalnia procesy biologiczne oraz chemiczne, które mogą prowadzić do zmiany składu chemicznego próbek, co z kolei może skutkować błędnymi wynikami analizy. Przykładem jest analiza zawartości substancji odżywczych, w których degradacja może nastąpić w wyniku działania mikroorganizmów. Zgodnie z zaleceniami takich organizacji jak EPA (Environmental Protection Agency) oraz ISO (Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna), transport próbek wody powinien odbywać się z zastosowaniem odpowiednich środków chłodzących. Praktyczne zastosowanie tych standardów można zauważyć w laboratoriach zajmujących się monitoringiem jakości wody, gdzie stosuje się lodowe akumulatory lub specjalne torby chłodzące. Zachowanie odpowiedniej temperatury transportu jest więc nie tylko kwestią zgodności z przepisami, ale również kluczowym elementem zapewniającym rzetelność wyników badań.

Pytanie 33

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 34

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 35

Aby oddzielić galaretowaty osad typu Fe(OH)₃ od roztworu, jaki sączek należy zastosować?

A. twardy

B. częściowy

C. miękki

D. średni

Wybór złego sączka do filtracji osadu galaretowatego Fe(OH)₃ może naprawdę narobić bałaganu. Sączki średnie czy twarde, chociaż mogą działać, to nie są najlepsze w przypadku galaretowatych osadów. Te średnie mają większe pory, więc małe cząsteczki osadu mogą przez nie przechodzić, co mija się z celem oddzielania. A twarde sączki są za sztywne, żeby dobrze zatrzymać delikatny osad, co kończy się utratą prób. Sączki częściowe, które mają łapać tylko niektóre cząsteczki, mogą być nieadekwatne dla skomplikowanych osadów. W praktyce, niewłaściwy sączek nie tylko psuje jakość końcowego produktu, ale i może zafałszować wyniki, co jest niezgodne z dobrymi praktykami w laboratoriach. Dlatego przed wyborem sączka warto dokładnie sprawdzić właściwości osadu i wymogi filtracji.

Pytanie 36

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 37

Resztki szkła, osadników czy inne odpady stałe powstałe w laboratorium analitycznym powinny być umieszczone

A. w kartonowych opakowaniach

B. w szklanych słoikach z plastikowym wieczkiem

C. w pojemnikach na odpady komunalne

D. w workach z polietylenu i oznaczyć zawartość

Umieszczanie odpadow w kartonowych pudłach może wydawać się praktycznym rozwiązaniem, jednak nie spełnia to wymogów bezpieczeństwa. Kartonowe opakowania nie są odporne na działanie substancji chemicznych, które mogą być obecne w laboratoriach, co stwarza ryzyko ich uszkodzenia i uwolnienia niebezpiecznych substancji. Ponadto, odpady tego typu powinny być odpowiednio oznaczone i zabezpieczone w sposób uniemożliwiający przypadkowe ich otwarcie. Wrzucanie odpadów do pojemników na odpady komunalne jest również niewłaściwe, ponieważ może prowadzić do zanieczyszczenia innych odpadów oraz stworzyć zagrożenie w procesie ich przetwarzania. Worki z polietylenu mogą być lepszym rozwiązaniem, ale konieczne jest ich odpowiednie oznakowanie, aby upewnić się, że odpady są prawidłowo zidentyfikowane. W przypadku użycia szklanych słoików z plastikową nakrętką, ryzyko pęknięcia szkła w trakcie transportu i składowania może prowadzić do poważnych wypadków. Dlatego kluczowe jest, aby odpady z laboratorium były składowane zgodnie z jasno określonymi normami i procedurami, które zapewnią bezpieczeństwo i skuteczne zarządzanie tymi materiałami.

Pytanie 38

W probówce połączono roztwory CuSO₄ oraz NaOH. Powstał niebieski osad, który po podgrzaniu zmienił kolor na czarny. Czarnym osadem jest

A. tlenek miedzi(I)

B. tlenek miedzi(II)

C. wodorotlenek miedzi(I)

D. wodorotlenek miedzi(II)

Widzę, że wybrałeś jedną z opcji, która nie jest poprawna. Może to wynika z tego, że nie do końca zrozumiałeś, co się dzieje w tych reakcjach chemicznych. Wodorotlenek miedzi(II) (Cu(OH)2) jest rzeczywiście niebieskim osadem z reakcje CuSO4 z NaOH, ale kiedy go podgrzewasz, on się zmienia w tlenek miedzi(II) (CuO), który z kolei jest czarny. Wybór tlenku miedzi(I) (Cu2O) to błąd, bo on powstaje w zupełnie innej reakcji. Z kolei wodorotlenek miedzi(I) (CuOH) też nie jest odpowiedzią, bo nie jest stabilny w normalnych warunkach i nie powstaje w tych reakcjach, co może prowadzić do nieporozumień. Tlenek miedzi(II) jest zdecydowanie bardziej stabilny i powszechnie występuje w chemii. Dobrze byłoby zrozumieć te różnice, bo to pomaga w lepszym interpretowaniu wyników reakcji chemicznych i w ich wykorzystaniu w laboratorium.

Pytanie 39

Z próbek przygotowuje się ogólną próbkę

A. analitycznych

B. wtórnych

C. pierwotnych

D. laboratoryjnych

Przygotowanie próbki ogólnej z próbek pierwotnych jest kluczową procedurą w wielu dziedzinach analityki. Próbki pierwotne to te, które są pozyskiwane bezpośrednio z miejsca danego badania, co zapewnia ich reprezentatywność i integralność. Umożliwia to właściwe odwzorowanie warunków, w jakich dana substancja występuje w naturze. Na przykład w analizach środowiskowych, takich jak badanie jakości wód czy gleby, próbki pierwotne pobierane są bezpośrednio z miejsca, co pozwala na dokładne przeanalizowanie ich właściwości chemicznych i fizycznych. Zgodnie z normami ISO, odpowiednie pobieranie próbek jest istotne dla zachowania właściwych standardów jakości i rzetelności wyników. W praktyce, przygotowanie próbki ogólnej z próbek pierwotnych pozwala na przeprowadzenie dalszych analiz, takich jak spektrometria, chromatografia czy mikroskopia, co daje możliwość uzyskania danych nie tylko o składzie chemicznym, ale także o potencjalnych zanieczyszczeniach i ich źródłach. Zrozumienie tej procedury jest kluczowe dla wszelkich prac badawczych i przemysłowych, dlatego istotne jest, aby praktycy i naukowcy stosowali się do ścisłych wytycznych dotyczących pobierania i przygotowania próbek.

Pytanie 40

W którym z podanych równań reakcji dochodzi do zmiany stopni utlenienia atomów?

A. CaCO3 → CaO + CO2

B. NaOH + HCl → NaCl + H2O

C. BaCl2 + H2SO4 → BaSO4 + 2HCl

D. 2KClO3 → 2KCl + 3O2

Patrząc na inne reakcje, można zauważyć, że w większości z nich stopnie utlenienia pierwiastków się nie zmieniają. W reakcji BaCl2 + H2SO4 → BaSO4 + 2HCl, bary i chlor zostają na tych samych poziomach utlenienia przed i po reakcji. Bary w BaCl2 i BaSO4 trzyma stopień utlenienia +2, a chlor w HCl i BaCl2 również ma stopień utlenienia -1. Podobnie jest w reakcji CaCO3 → CaO + CO2, gdzie wapń cały czas ma +2, a węgiel oraz tlen również się nie zmieniają. Dlatego nie dochodzi tu do redukcji ani utlenienia. W reakcji NaOH + HCl → NaCl + H2O, sód, chlor i tlen też nie zmieniają swoich stopni utlenienia, tylko są na +1, -1 i -2. Te błędne wnioski mogą wynikać z braku zrozumienia, czym jest stopień utlenienia i jak działają reakcje redoks. Reakcje, które nie zmieniają stopni utlenienia, nie są procesami redoks, co jest kluczowe przy analizowaniu chemii, zwłaszcza w syntezach czy reakcjach katalitycznych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej