Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik rachunkowości
  • Kwalifikacja: EKA.07 - Prowadzenie rachunkowości
  • Data rozpoczęcia: 8 czerwca 2025 20:22
  • Data zakończenia: 8 czerwca 2025 20:38

Egzamin zdany!

Wynik: 22/40 punktów (55,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Aby określić wynik finansowy netto jednostki na zakończenie roku obrotowego, przenosi się obroty konta księgowego Obowiązkowe odpisy z wyniku finansowego na stronę

A. Ct konta Rozrachunki z Urzędem Skarbowym
B. Dt konta Rozrachunki z Urzędem Skarbowym
C. Dt konta Wynik finansowy
D. Ct konta Wynik finansowy
Odpowiedzi sugerujące przeniesienie obrotów na konta 'Ct konta Rozrachunki z Urzędem Skarbowym' oraz 'Ct konta Wynik finansowy' są błędne, ponieważ nie uwzględniają istoty działania konta 'Obowiązkowe odpisy z wyniku finansowego'. W praktyce, obowiązkowe odpisy są zobowiązaniami, które wpływają na końcowy wynik finansowy, a ich prawidłowe księgowanie polega na ich przeniesieniu na stronę debetową konta 'Wynik finansowy'. Przeniesienie na stronę kredytową (Ct) 'Wynik finansowy' sugerowałoby, że wynik finansowy wzrasta, co jest sprzeczne z celem odpisów, które z definicji mają na celu obniżenie zysku. Natomiast przeniesienie na 'Ct konta Rozrachunki z Urzędem Skarbowym' również jest nieprawidłowe, ponieważ nie odzwierciedla rzeczywistej natury transakcji związanych z odpisami. Rozrachunki z Urzędem Skarbowym dotyczą płatności zobowiązań podatkowych, a nie obliczania wyniku finansowego. Ten błąd często wynika z mylenia konta wyniku z kontami rozrachunkowymi, co prowadzi do nieprawidłowego księgowania i ostatecznie do błędnych sprawozdań finansowych. Aby uniknąć takich błędów, ważne jest, aby dobrze rozumieć mechanizmy księgowe oraz ich wpływ na sytuację finansową jednostki.
Pytanie 2

W jaki sposób w bilansie jest prezentowana wartość nadpłaty VAT?

A. zobowiązania krótkoterminowe
B. inwestycje krótkoterminowe
C. zobowiązania długoterminowe
D. należności krótkoterminowe
Wartość nadpłaty podatku VAT uznawana jest za należność krótkoterminową z tego względu, że przedsiębiorstwo może zrealizować zwrot tej kwoty w stosunkowo krótkim okresie, zazwyczaj w ciągu roku obrotowego. Należności krótkoterminowe to aktywa, które przedsiębiorstwo oczekuje otrzymać w krótkim czasie, co jest zgodne z definicją zawartą w Międzynarodowych Standardach Sprawozdawczości Finansowej (MSSF). W praktyce oznacza to, że jeśli firma ma nadpłatę VAT, może ją wykorzystywać do obniżenia przyszłych zobowiązań podatkowych lub ubiegać się o jej zwrot od urzędów skarbowych. Na przykład, jeśli przedsiębiorstwo w danym roku uzyskało większy zwrot VAT z powodu niższych sprzedaży lub zmian w stawkach podatkowych, to nadpłata zostaje ujęta w aktywach jako należność. Takie postępowanie odzwierciedla zdrową praktykę zarządzania płynnością finansową oraz zobowiązaniami podatkowymi.
Pytanie 3

Na podstawie danych zawartych w tabeli wskaż przedsiębiorstwo, które osiągnęło najlepszą rentowność kapitału własnego

PrzedsiębiorstwoWskaźnik rentowności kapitału własnego
A0,32
B0,34
C0,35
D0,37

A. A.
B. D.
C. C.
D. B.
Wybierając inne przedsiębiorstwo jako odpowiedź, można popełnić szereg powszechnych błędów w analizie finansowej, które prowadzą do mylnych wniosków. Kluczowym aspektem, który często umyka uwadze, jest kontekst porównawczy wskaźników finansowych. Niektóre przedsiębiorstwa mogą mieć atrakcyjne wskaźniki, ale nie uwzględniając ich w kontekście całej branży, oceny mogą być mylne. Przykładowo, przedsiębiorstwo A może wykazywać zyski, ale przy niskim kapitale własnym, co może prowadzić do zawyżonej rentowności. Ponadto, pomijając znaczenie stabilności finansowej i perspektyw wzrostu, można uznać, że przedsiębiorstwo z chwilowymi zyskami jest lepsze, co jest nieporozumieniem. Wartości ROE, aby były miarodajne, powinny być analizowane w kontekście historycznym i porównawczo, co wymaga głębszej analizy i znajomości branży. Zrozumienie, że rentowność nie jest jedynym wskaźnikiem jakości zarządzania, jest kluczowe. Firmy, które koncentrują się wyłącznie na maksymalizacji wskaźnika ROE, mogą zaniedbywać inne istotne aspekty, takie jak długoterminowa stabilność finansowa, co w konsekwencji może prowadzić do problemów w przyszłości.
Pytanie 4

Czy analiza pozioma bilansu umożliwia?

A. określić zmiany w poszczególnych elementach bilansu na przestrzeni wyznaczonego czasu
B. określić zmiany poszczególnych elementów rachunku zysków i strat w odniesieniu do całości bilansowej
C. sprawdzić udział różnych składników aktywów oraz pasywów w całości bilansowej
D. sprawdzić udział odmiennych składników aktywów i pasywów w wyniku finansowym
Analiza pozioma bilansu ma na celu przede wszystkim śledzenie zmian w strukturze aktywów i pasywów w określonym czasie. Odpowiedzi sugerujące badanie udziału poszczególnych składników w sumie bilansowej lub wyniku finansowym mylnie interpretują cel analizy poziomej. Udział składników w sumie bilansowej to funkcja analizy wertykalnej, która bada, jaki procent każdego składnika stanowi w stosunku do całkowitego bilansu. W kontekście wyników finansowych, analiza bilansu koncentruje się na ocenie stanu majątku firmy, a nie bezpośrednio na zysku czy stratę, co jest domeną rachunku zysków i strat. Ostatnia odpowiedź, dotycząca zmian w elementach rachunku zysków i strat, również nie odnosi się do analizy bilansu, a zamiast tego dotyczy innej kategorii analizy finansowej. Zrozumienie różnicy między tymi metodami analizy jest kluczowe dla prawidłowego interpretowania danych finansowych. Typowym błędem jest pomijanie kontekstu czasowego i funkcji analizy, co prowadzi do nieprecyzyjnych wniosków. Aby skutecznie korzystać z analizy poziomej, niezbędne jest dostrzeganie dynamiki i trendów, co wymaga odpowiedniej wiedzy na temat finansów oraz umiejętności analitycznych.
Pytanie 5

Określając wynik finansowy przy użyciu metody kalkulacyjnej, obrót konta Koszt sprzedanych wyrobów gotowych należy przeksięgować na stronę

A. Ct konta Wynik finansowy
B. Dt konta Rozliczenie kosztów
C. Ct konta Rozliczenie kosztów
D. Dt konta Wynik finansowy
Wynik finansowy w rachunkowości ustala się poprzez zamknięcie konta przychodów i kosztów, co w praktyce polega na przeniesieniu odpowiednich sald na konto wynikowe. Odpowiedź Dt konta Wynik finansowy jest prawidłowa, ponieważ przy przenoszeniu kosztów do wyniku finansowego księguje się je po stronie debetowej. Koszt sprzedanych wyrobów gotowych obciąża wynik finansowy, co odzwierciedla rzeczywiste obciążenie przedsiębiorstwa kosztami związanymi ze sprzedażą. Przykładowo, jeżeli firma produkcyjna sprzedaje swoje wyroby, to wszystkie koszty związane z ich wytworzeniem powinny być odpowiednio odzwierciedlone w wyniku finansowym, aby zobrazować rzeczywistą rentowność działalności. W praktyce, na koniec okresu obrachunkowego, po zamknięciu kont kosztowych, saldo konta Koszt sprzedanych wyrobów gotowych przenosi się na konto Wynik finansowy, co jest zgodne z zasadą memoriałową rachunkowości. Taki sposób ustalania wyniku finansowego jest standardem w rachunkowości finansowej i zapewnia rzetelne przedstawienie sytuacji finansowej przedsiębiorstwa.
Pytanie 6

Niedobór materiałów, który mieści się w granicach ustalonych norm, rozlicza się na ciężar konta

A. Rozliczenia międzyokresowe
B. Straty nadzwyczajne
C. Inne koszty działalności
D. Zużycie materiałów i energii
Odpowiedzi wskazujące na 'Pozostałe koszty operacyjne', 'Rozliczenie międzyokresowe' oraz 'Straty nadzwyczajne' są niepoprawne, ponieważ nie odnoszą się bezpośrednio do sposobu rozliczania niedoboru materiałów. Pozostałe koszty operacyjne obejmują różnorodne wydatki, które nie są bezpośrednio związane z produkcją, co sprawia, że nie mogą być użyte do rozliczania niedoborów materiałowych. Natomiast rozliczenie międzyokresowe dotyczy alokacji kosztów i przychodów do odpowiednich okresów sprawozdawczych, a nie bezpośrednich wydatków na materiały. W kontekście niedoboru materiałów, to podejście byłoby mylące, ponieważ nie uwzględnia specyfiki zużycia materiałów w trakcie operacji. Z kolei straty nadzwyczajne odnoszą się do wydatków, które są rzadkie lub nieprzewidziane w normalnej działalności operacyjnej i nie mają zastosowania w przypadku regularnego niedoboru materiałów. Często mylenie tych pojęć wynika z braku zrozumienia specyfiki rachunkowości zarządzającej, gdzie każde z tych rozliczeń ma swoją odrębną rolę i nie można ich ze sobą utożsamiać w kontekście codziennych operacji firmy. Kluczowe jest zrozumienie, że właściwe klasyfikowanie kosztów i ich analiza są podstawą efektywnego zarządzania finansami przedsiębiorstwa.
Pytanie 7

Rodzaj spółki, w której wspólnicy sami zarządzają sprawami spółki oraz w pełni odpowiadają za jej zobowiązania osobiście, solidarnie i bez ograniczeń, to spółka

A. akcyjna
B. komandytowa
C. z ograniczoną odpowiedzialnością
D. jawna
Spółka jawna to forma działalności gospodarczej, w której wspólnicy mają pełną kontrolę nad sprawami spółki i odpowiadają za jej zobowiązania osobiście, solidarnie i nieograniczenie. Taki model organizacyjny sprzyja bliskiej współpracy między wspólnikami, co może być korzystne w przypadku małych i średnich przedsiębiorstw, gdzie zaufanie i osobiste zaangażowanie są kluczowe. W praktyce, wspólnicy spółki jawnej są odpowiedzialni za wszelkie decyzje dotyczące prowadzenia działalności, co oznacza, że mogą reagować szybko na zmiany rynkowe. Ta forma spółki nie wymaga kapitału zakładowego, co ułatwia jej założenie. Warto jednak pamiętać, że osobista odpowiedzialność za długi spółki może stanowić ryzyko dla majątku wspólników. Spółka jawna jest regulowana przez Kodeks spółek handlowych, co zapewnia przejrzystość i określa prawa oraz obowiązki wspólników, co jest istotne dla zachowania dobrych praktyk w zakresie zarządzania.
Pytanie 8

Zasada rachunkowości, która określa, że wszystkie wydarzenia mające istotny wpływ na działalność oraz sytuację finansową jednostki powinny być ujęte w sprawozdaniu finansowym, to zasada

A. istotności
B. kontynuacji działania
C. periodyzacji
D. ciągłości
Zasada istotności jest kluczowa w rachunkowości, ponieważ zapewnia, że wszystkie znaczące zdarzenia finansowe są odpowiednio ujmowane w sprawozdaniach finansowych. Oznacza to, że jednostka powinna ujawniać informacje, które mogłyby mieć wpływ na decyzje użytkowników tych sprawozdań, takich jak inwestorzy, kredytodawcy czy inne zainteresowane strony. Przykładem zastosowania zasady istotności może być ujawnienie informacji o dużych ryzykach finansowych, które mogą wpływać na działalność operacyjną firmy. Rachunkowość zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF) oraz Krajowymi Standardami Rachunkowości (KSR) podkreśla, że ujawnienie takich informacji jest nie tylko zalecane, ale często obowiązkowe. W praktyce oznacza to, że jednostka powinna ocenić, które informacje są istotne w kontekście jej działalności i jakie mogą mieć wpływ na ocenę jej sytuacji finansowej. Dzięki temu użytkownicy sprawozdań mają pełniejszy obraz działalności jednostki oraz mogą podejmować lepsze decyzje biznesowe.
Pytanie 9

Czarny stornowanie całkowitego ma na celu

A. uzupełnienie niepoprawnego zapisu o brakującą kwotę
B. skreślenie błędnego wpisu
C. wyksięgowanie nieprawidłowego zapisu na tych samych kontach, lecz po przeciwnych stronach, a następnie wpisanie poprawnego zapisu
D. przeprowadzenie zapisu korygującego na tych samych kontach i po tych samych stronach co zapis korygowany, ale ze znakiem minus
Wyksięgowanie błędnego zapisu na tych samych kontach, ale po przeciwnych stronach, a następnie dokonanie zapisu poprawnego, jest standardowym podejściem w księgowości, które pozwala na poprawę błędów w dokumentacji bez zakłócania bilansu. W praktyce oznacza to, że jeśli dokonano pomyłki, na przykład zarejestrowano zbyt dużą kwotę w przychodach, księgowy powinien najpierw skorygować ten zapis, wprowadzając zapis wyksięgowania, który neutralizuje wcześniejszy błąd. Następnie, po wyksięgowaniu błędnego zapisu, należy wprowadzić poprawny zapis. Taki proces zapewnia przejrzystość i zgodność z zasadami rachunkowości, co jest istotne dla audytów oraz przygotowania sprawozdań finansowych. W praktyce, zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości (MSR), wszystkie korekty muszą być odpowiednio udokumentowane, co umożliwia śledzenie zmian w dokumentacji finansowej. Dobre praktyki księgowe wymagają także regularnych przeglądów zapisów, co pozwala na wczesne wykrywanie i korygowanie błędów, co z kolei minimalizuje ryzyko niezgodności w sprawozdaniach finansowych.
Pytanie 10

W procesie porównywania zapisów księgowych z odpowiednimi dokumentami oraz weryfikacji wartości przeprowadza się inwentaryzację

A. środki pieniężne na koncie bankowym
B. obligacje skarbowe w wersji materialnej
C. grunty
D. wyroby gotowe
W przypadku obligacji skarbowych, wyrobów gotowych oraz środków pieniężnych na rachunku bankowym, process inwentaryzacji wymaga innego podejścia. Obligacje skarbowe, jako instrumenty finansowe, są zazwyczaj ewidencjonowane w systemach księgowych w oparciu o ich wartość nominalną oraz rynkową, ale nie są przedmiotem fizycznej inwentaryzacji, gdyż nie są to aktywa materialne. Natomiast wyroby gotowe, chociaż również podlegają inwentaryzacji, są bardziej związane z obiegiem towarów i produktami w procesie produkcyjnym, co oznacza, że ich inwentaryzacja koncentruje się na ilości i jakości, a nie na konfrontacji z dokumentacją prawną. Środki pieniężne na rachunku bankowym są weryfikowane w ramach uzgodnień bankowych, co polega na porównaniu stanu konta z wyciągami bankowymi, a nie z dokumentami inwentaryzacyjnymi. Warto zauważyć, że podejmowanie decyzji o inwentaryzacji tych aktywów bez zrozumienia ich charakterystyki prowadzi do błędnych założeń. Przykładem typowego błędu myślowego jest mylenie inwentaryzacji fizycznej z dokumentacyjną, co może prowadzić do nieprawidłowej oceny aktywów i ich wartości w księgach rachunkowych. Dlatego kluczowe jest, aby każda inwentaryzacja była dostosowana do rodzaju aktywów, które są przedmiotem analizy.
Pytanie 11

Roczne sprawozdanie finansowe organizacji powinno być przygotowane najpóźniej w ciągu

A. 6 miesięcy od daty bilansowej
B. miesiąca od daty bilansowej
C. 9 miesięcy od daty bilansowej
D. 3 miesięcy od daty bilansowej
Odpowiedź, że roczne sprawozdanie finansowe powinno być przygotowane w ciągu 3 miesięcy od dnia bilansowego, jest zgodna z ustawą o rachunkowości. To ważny czas, bo daje firmom możliwość przeanalizowania swoich finansów przed podjęciem decyzji. Inwestorzy na pewno docenią rzetelne raporty, bo od nich zależy, czy zainwestują w firmę. Trzymanie się tego terminu pozwala też na dokładniejszą weryfikację danych, co jest kluczowe, zwłaszcza dla audytorów. Moim zdaniem, wiele firm stosuje dodatkowe procedury, żeby wszystko było zgodne z regulacjami, więc czasami przygotowanie raportu zajmuje dłużej, ale warto trzymać się tych trzech miesięcy. A na dłuższą metę, regularne przeglądy i aktualizacje procedur w sprawozdawczości mogą naprawdę podnieść jakość raportów finansowych.
Pytanie 12

Jakie elementy zaklasyfikowane są do czynnych rozliczeń międzyokresowych?

A. opłaconą prenumeratę czasopism za I kwartał
B. rozliczenia na zakończenie okresów sprawozdawczych
C. rezerwę ustanowioną na renowację magazynu
D. zapłacony czynsz za marzec
Opłacona prenumerata czasopism za I kwartał jest zaliczana do rozliczeń międzyokresowych czynnych, ponieważ oznacza wydatki, które zostały poniesione w bieżącym okresie, ale dotyczą przyszłych okresów sprawozdawczych. W praktyce oznacza to, że przedsiębiorstwo zapłaciło z góry za usługi, które zostaną dostarczone w przyszłości, co jest kluczowe dla prawidłowego zarządzania finansami. Rozliczenia międzyokresowe czynne pomagają w ujęciu kosztów w odpowiednich okresach, co jest zgodne z zasadą memoriałową, która wymaga, aby koszty były przypisywane do okresów, których dotyczą, niezależnie od daty płatności. Dzięki temu przedsiębiorstwa mogą lepiej planować swoje wydatki oraz podejmować bardziej świadome decyzje finansowe. Przykładem może być sytuacja, w której firma prenumeruje magazyn branżowy, co pozwala na bieżące śledzenie trendów i nowości w danej dziedzinie, co z kolei może przyczynić się do wzrostu konkurencyjności na rynku.
Pytanie 13

Firma nabyła w dniu 1.12.2013 roku akcje o wartości 20 000 zł z zamiarem dalszego obrotu, przewidując wzrost ich ceny o 15%. Na dzień 31.12.2013 roku wartość rynkowa akcji wyniosła 18 000 zł. W celu przygotowania bilansu na koniec okresu sprawozdawczego, jak należy wycenić te akcje?

A. ceny średniej 19 000 zł
B. wartości godziwej 18 000 zł
C. wartości szacunkowej 23 000 zł
D. ceny zakupu 20 000 zł
Dobra robota, odpowiedź to rzeczywiście wycena wartości godziwej akcji, która na dzień 31 grudnia 2013 roku wynosi 18 000 zł. Z tego co pamiętam, wg MSSF 13 wartość godziwa to cena, którą można uzyskać w transakcji między dobrze poinformowanymi stronami w normalnych warunkach rynkowych. Kiedy kupujesz akcje z zamiarem ich późniejszego obrotu, trzeba patrzeć na wartość rynkową na koniec okresu sprawozdawczego, co u nas wynosi 18 000 zł. To ważne, bo pomaga to w przejrzystości i trzymaniu się zasad rachunkowości. Poza tym, fajnie to działa, bo lepiej analizujesz sytuację finansową firmy, a inwestorzy mogą podejmować mądrzejsze decyzje. Można to zobaczyć na przykład w raportach kwartalnych czy rocznych, gdzie spółki muszą pokazywać, jaka jest aktualna wartość ich aktywów, co ma wpływ na bilans i wyniki finansowe.
Pytanie 14

Nieużytkowana część początkowej wartości likwidowanego środka trwałego, który uległ zniszczeniu w wyniku pożaru, obciąża konto

A. Kapitał trwały
B. Inne koszty operacyjne
C. Straty nadzwyczajne
D. Inne koszty rodzajowe
Wybór jednego z pozostałych kont, takich jak "Pozostałe koszty operacyjne", "Środki trwałe" czy "Pozostałe koszty rodzajowe", wprowadza w błąd, ponieważ nie uwzględnia charakterystyki strat nadzwyczajnych. Pozostałe koszty operacyjne odnosi się do wydatków, które są niezbędne do codziennego funkcjonowania przedsiębiorstwa, jak wynagrodzenia, media czy materiały, które nie mają związku z nieprzewidywalnymi zdarzeniami losowymi. W przypadku "Środków trwałych" mamy do czynienia z aktywami, które są wykorzystywane w działalności operacyjnej i nie mogą obejmować wartości, które zostały utracone z powodu zdarzeń losowych. Z kolei "Pozostałe koszty rodzajowe" odnoszą się do wydatków, które są klasyfikowane na podstawie ich charakterystyki operacyjnej, co również nie oddaje specyfiki strat nadzwyczajnych. Typowym błędem jest mylenie codziennych kosztów operacyjnych z kosztami wynikającymi z utraty majątku w wyniku zdarzeń losowych, co prowadzi do nieprawidłowej klasyfikacji oraz błędnego obrazowania sytuacji finansowej firmy. Zrozumienie tego rozróżnienia jest kluczowe dla rzetelnego prowadzenia rachunkowości oraz prawidłowej analizy wyników finansowych.
Pytanie 15

Dla środka trwałego o początkowej wartości 24 000,00 zł oraz przy stawce amortyzacji wynoszącej 20%, ustalono miesięczny odpis amortyzacyjny na poziomie 400,00 zł. Jaką metodę amortyzacji zastosowano w tej sytuacji?

A. Jednorazową
B. Progresywną
C. Liniową
D. Degresywną
Wybór metody liniowej dla amortyzacji środka trwałego oznacza, że odpisy amortyzacyjne są dokonywane równomiernie przez cały okres użytkowania aktywu. W tym przypadku, mając wartość początkową środka trwałego wynoszącą 24 000,00 zł oraz stawkę amortyzacyjną 20%, obliczenia wskazują na miesięczny odpis w wysokości 400,00 zł. To wynika z podziału wartości początkowej przez czas życia aktywu, co odpowiada praktyce branżowej, w której często wybiera się metodę liniową z uwagi na jej prostotę i przewidywalność. Warto również zwrócić uwagę, że metoda ta jest szczególnie korzystna dla przedsiębiorstw, które preferują stabilne obciążenia finansowe w postaci amortyzacji, co ułatwia planowanie budżetu. W praktyce, metoda liniowa jest obserwowana w wielu branżach, jako najpopularniejszy sposób amortyzacji, co potwierdza jej zgodność z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF).
Pytanie 16

Zadłużenie wobec dostawcy wynosiło 4 800,00 zł. Dłużnik sporządził weksel własny na sumę 4 900,00 zł. Dyskonto weksla należy zaksięgować m.in. na koncie

A. Koszty finansowe 100,00 zł po stronie Ct
B. Pozostałe koszty operacyjne 100,00 zł po stronie Dt
C. Koszty finansowe 100,00 zł po stronie Dt
D. Przychody finansowe 100,00 zł po stronie Ct
Dzięki odpowiedzi, która wskazuje na zaksięgowanie kosztów finansowych w wysokości 100,00 zł po stronie Dt, rozumiemy prawidłowy proces dyskontowania weksli. Kiedy dłużnik wystawia weksel na kwotę 4 900,00 zł, a jego zobowiązanie wynosi 4 800,00 zł, różnica 100,00 zł stanowi koszt finansowy wynikający z dyskonta. Zgodnie z zasadami rachunkowości, koszty finansowe należy ujmować na koncie kosztów (Dt), aby odzwierciedlić rzeczywiste obciążenie finansowe przedsiębiorstwa. Z praktycznego punktu widzenia, poprawne księgowanie takich transakcji ma kluczowe znaczenie dla oceny rentowności oraz płynności finansowej firmy. Ujawnienie kosztów finansowych pozwala również na lepszą analizę struktury kosztów firmy i wpływa na wyniki finansowe. Dobre praktyki wskazują, że należy dokładnie monitorować wszystkie koszty związane z finansowaniem, aby zminimalizować ryzyko błędów i nieprawidłowości w sprawozdaniach finansowych.
Pytanie 17

Transakcję gospodarczą WB - bank pobrał odsetki od zaciągniętego kredytu należy zaksięgować na kontach?

A. Wn Rachunek bieżący, Ma Przychody finansowe
B. Koszty finansowe, Ma Rachunek bieżący
C. Wn Pozostałe koszty operacyjne, Ma Rachunek bieżący
D. Wn Koszty finansowe, Ma Kredyty bankowe
Zgłaszane odpowiedzi, które nie wskazują właściwych kont do księgowania odsetek od kredytu, opierają się na nieprawidłowych założeniach dotyczących klasyfikacji kosztów. Odpowiedzi sugerujące księgowanie na 'Pozostałe koszty operacyjne' lub 'Kredyty bankowe' nie odzwierciedlają specyfiki transakcji. Pozostałe koszty operacyjne są szeroką kategorią obejmującą różne wydatki, które nie są związane z finansowaniem, co może prowadzić do błędnych analiz finansowych. Księgowanie odsetek jako kosztów operacyjnych zniekształca realny obraz ich wpływu na wynik finansowy. Z kolei księgowanie w 'Kredyty bankowe' nie jest adekwatne, ponieważ kredyty są zobowiązaniami, a nie kosztami. W tym przypadku odsetki powinny być ujmowane na koncie kosztów, co jest zgodne z zasadą, że koszty muszą być klasyfikowane zgodnie z ich charakterem. Błędem jest także mylenie wpływu kosztów finansowych na bilans z pojęciem przychodów finansowych, co może wprowadzać w błąd osoby zajmujące się księgowością. Dobrą praktyką jest regularne przeglądanie i aktualizowanie polityki księgowej, by uniknąć takich nieporozumień oraz zapewnić zgodność z obowiązującymi przepisami prawa oraz standardami rachunkowości.
Pytanie 18

Wskaź operację finansową, która generuje koszty w firmie?

A. Spłacono ratę bankowego kredytu
B. Zakupiono materiały za gotówkę
C. Zużycie środków trwałych
D. Dokonano przelewu podatku dochodowego
W kontekście operacji gospodarczych, które generują koszty, istotne jest zrozumienie podstawowych pojęć związanych z finansami przedsiębiorstw. Zapłata podatku dochodowego, chociaż stanowi obciążenie finansowe dla firmy, nie jest bezpośrednio związana z bieżącą działalnością operacyjną ani nie powoduje powstawania kosztów. Podatek dochodowy jest zobowiązaniem na koniec roku obrotowego i pochodzi z osiągniętego zysku, co oznacza, że nie wpływa na koszty w czasie rzeczywistym. Zakup materiałów za gotówkę również nie generuje kosztów w momencie zakupu, ale raczej prowadzi do wzrostu aktywów. Koszty pojawią się dopiero w momencie wykorzystania tych materiałów w produkcji, co jest zgodne z zasadą współmierności przychodów i kosztów, według której przychody muszą być przyporządkowane do odpowiednich kosztów w tym samym okresie. Spłata raty kredytu bankowego to kolejny element, który nie wpływa na koszty operacyjne, ale na przepływy finansowe firmy. Raty kredytu są związane z zobowiązaniem finansowym, które w rzeczywistości stanowi zwrot kapitału oraz odsetek, jednak nie są one klasyfikowane jako koszty operacyjne związane z działalnością przedsiębiorstwa. W związku z tym niepoprawne jest traktowanie tych operacji jako kosztotwórczych w kontekście bieżącego funkcjonowania firmy.
Pytanie 19

Wskaźnik rentowności sprzedaży netto, obliczony na podstawie danych z tabeli, wynosi

Aktywa trwałe60 000,00 zł
Aktywa obrotowe30 000,00 zł
Zysk netto3 000,00 zł
Przychody ze sprzedaży15 000,00 zł

A. 25%
B. 50%
C. 20%
D. 10%
Wskaźnik rentowności sprzedaży netto, wynoszący 20%, jest kluczowym wskaźnikiem finansowym, który ilustruje efektywność operacyjną firmy. Oblicza się go, dzieląc zysk netto przez przychody ze sprzedaży i mnożąc przez 100, co pozwala na uzyskanie procentowego udziału zysku w przychodach. W praktyce, posługując się danymi z tabeli, zaobserwowano, że firma, z każdym zarobionym złotem, generuje 20 groszy zysku netto. Wskaźnik ten jest niezwykle istotny w ocenie kondycji finansowej przedsiębiorstwa, ponieważ pozwala inwestorom i menedżerom na zrozumienie, jak efektywnie firma przekształca przychody w zyski. Dla porównania, firmy o wyższych wskaźnikach rentowności mogą lepiej przetrwać kryzysy gospodarcze oraz inwestować w rozwój. Warto również zauważyć, że wskaźnik ten powinien być analizowany w kontekście branżowym, w porównaniu do konkurencji, aby uzyskać pełniejszy obraz sytuacji finansowej. Przykładowo, w branży detalicznej, wskaźnik rentowności sprzedaży netto wynoszący 20% może sugerować solidną strategię marketingową i niskie koszty operacyjne.
Pytanie 20

Zgodnie z przedstawionym fragmentem ustawy o rachunkowości dowód księgowy wystawiony w obcej walucie powinien zawierać przeliczenie jej wartości na polską walutę według kursu obowiązującego

Art. 21 pkt 3.
Dowód księgowy opiewający na waluty obce powinien zawierać przeliczenie ich wartości na walutę polską według kursu obowiązującego w dniu przeprowadzenia operacji gospodarczej. Wynik przeliczenia zamieszcza się bezpośrednio na dowodzie, chyba że system przetwarzania danych zapewnia automatyczne przeliczenie walut obcych na walutę polską, a wykonanie tego przeliczenia potwierdza odpowiedni wydruk.

A. w przeddzień dokonania operacji gospodarczej.
B. w pierwszym dniu miesiąca, w którym miała miejsce operacja gospodarcza.
C. w ostatnim dniu miesiąca poprzedzającego miesiąc dokonania operacji gospodarczej.
D. w dniu przeprowadzenia operacji gospodarczej.
Odpowiedź jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z Art. 21 pkt 3 ustawy o rachunkowości, przeliczenie wartości dowodu księgowego wystawionego w obcej walucie powinno być dokonane według kursu obowiązującego w dniu przeprowadzenia operacji gospodarczej. To podejście zapewnia, że wartość wyrażona w walucie obcej odzwierciedla rzeczywisty kurs wymiany w momencie transakcji, co jest kluczowe dla rzetelności i przejrzystości sprawozdań finansowych. Przykładowo, jeżeli firma dokonuje zakupu towarów z zagranicy w dniu, kiedy kurs dolara amerykańskiego wynosi 4,00 PLN, to do prawidłowego zaksięgowania kosztów zakupu należy zastosować właśnie ten kurs. W przeciwnym razie, stosowanie innego kursu mogłoby prowadzić do zniekształcenia wyników finansowych firmy, co jest niezgodne z zasadą wiernego i rzetelnego obrazu sytuacji finansowej. Dodatkowo, praktyka ta jest zgodna z międzynarodowymi standardami rachunkowości, które również kładą nacisk na stosowanie aktualnych kursów wymiany w momencie transakcji.
Pytanie 21

Schronisko dla młodzieży otrzymało fakturę VAT do opłacenia przelewem za zużytą energię elektryczną. Jakie numery kont bankowych powinny być wpisane przy przygotowywaniu polecenia przelewu?

A. Numer konta odbiorcy oraz zleceniodawcy przelewu
B. Wyłącznie konto zleceniodawcy przelewu
C. Jedynie konto odbiorcy przelewu
D. Konto zleceniodawcy przelewu oraz banku
Wybór numerów rachunków bankowych zleceniodawcy lub odbiorcy przelewu jako jedynych opcji jest nieprawidłowy, ponieważ nie uwzględnia kluczowego aspektu przeprowadzania transakcji finansowych. Przede wszystkim, zrozumienie, że każda płatność musi mieć określonego nadawcę oraz odbiorcę, jest fundamentem dobrych praktyk księgowych. Odpowiedzialność za zainicjowanie przelewu przypada zleceniodawcy, który musi posiadać swój numer rachunku, aby zlecić bankowi realizację płatności. Natomiast odbiorca, w tym przypadku dostawca energii, musi być dokładnie wskazany, co zapobiega przekierowywaniu środków na niewłaściwe konto, co mogłoby prowadzić do poważnych komplikacji prawnych oraz finansowych. Odpowiedzi, które wskazują na wpisywanie tylko jednego z rachunków, mogą prowadzić do błędów w transakcjach, a także do niezgodności z przepisami regulującymi obrót pieniężny. W rzeczywistości każda operacja bankowa powinna być realizowana z zachowaniem pełnej przejrzystości i poprawności, co jest zapisane w standardach bankowych oraz regulacjach dotyczących obrotu pieniędzmi. Takie podejście dla transakcji płatniczych znacząco zwiększa bezpieczeństwo finansowe oraz zaufanie do systemu bankowego.
Pytanie 22

Czy kara umowna wynikająca z rozwiązania umowy przez kontrahenta, która została zaksięgowana na koncie bankowym jednostki, jest uznawana za

A. pozostały przychód operacyjny
B. przychód ze sprzedaży
C. zysk nadzwyczajny
D. przychód finansowy
W analizie błędnych odpowiedzi pojawiają się różne nieporozumienia dotyczące klasyfikacji przychodów. Przychód finansowy najczęściej odnosi się do zysków wynikających z operacji finansowych, takich jak odsetki od lokat bankowych czy zyski ze sprzedaży instrumentów finansowych. Kara umowna nie jest wynikiem działalności finansowej, lecz związana jest bezpośrednio z działalnością operacyjną i umowami handlowymi, dlatego nie może być klasyfikowana jako przychód finansowy. W kontekście zysku nadzwyczajnego, koncept ten odnosi się do zdarzeń, które są wyjątkowe i jednorazowe, a kara umowna jest przewidywalnym i regularnym elementem działalności operacyjnej, co czyni tę klasyfikację nieodpowiednią. Przychód ze sprzedaży odnosi się do przychodów uzyskiwanych ze standardowej działalności handlowej firmy, jak sprzedaż produktów lub usług, co również nie ma zastosowania w przypadku kary umownej. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich wniosków polegają na myleniu przychodów z różnych źródeł oraz na niedostatecznym zrozumieniu, jak klasyfikować przychody w kontekście rachunkowości. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że różne typy przychodów mają różne znaczenie i wpływają na sprawozdania finansowe w różny sposób, dlatego ich prawidłowa klasyfikacja jest istotna dla transparentności finansowej jednostki.
Pytanie 23

Bilansowa wartość wartości niematerialnych i prawnych to wartość początkowa,

A. zwiększona o różnice od cen ewidencyjnych.
B. zwiększona o dotychczasowe umorzenie.
C. zmniejszona o dotychczasowe umorzenie.
D. zmniejszona o różnice od cen ewidencyjnych.
Wartość bilansowa wartości niematerialnych i prawnych (WNiP) to kluczowy element sprawozdania finansowego, który odzwierciedla wartość aktywów firmy. Poprawna odpowiedź "pomniejszona o dotychczasowe umorzenie" wskazuje na to, że wartość bilansowa tych aktywów uwzględnia ich zużycie oraz amortyzację. W praktyce oznacza to, że początkowa wartość WNiP ulega stopniowemu obniżeniu w wyniku ich użytkowania lub starzejących się technologii. Na przykład, jeśli firma nabyła oprogramowanie za 100 000 zł, a okres użytkowania wynosi 5 lat, to co roku następuje umorzenie w wysokości 20 000 zł, co prowadzi do wartości bilansowej wynoszącej 80 000 zł po trzech latach. Znajomość procesu umorzenia jest istotna, gdyż pozwala na rzetelne ocenianie sytuacji finansowej przedsiębiorstwa oraz jego zdolności do generowania przychodów. Zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), umorzenie powinno być zgodne z rzeczywistym użytkowaniem aktywów, co zapewnia pełniejszy obraz ich wartości w bilansie.
Pytanie 24

Oblicz wysokość należnego podatku VAT, jeśli wartość sprzedaży netto towarów wynosi:
- towary objęte stawką 23% 10 000 zł;
- towary objęte stawką 8% 5 000 zł?

A. 1 900,00 zł
B. 3 450,00 zł
C. 2 930,00 zł
D. 2 700,00 zł
Aby obliczyć wartość podatku od towarów i usług (VAT) w przedstawionym przypadku, należy zidentyfikować odpowiednie stawki VAT dla poszczególnych wartości sprzedaży. W pierwszym przypadku, gdy towary opodatkowane są stawką 23%, wartość sprzedaży wynosi 10 000 zł. Obliczamy VAT: 10 000 zł * 23% = 2 300 zł. W drugim przypadku, towary opodatkowane stawką 8% mają wartość 5 000 zł. Tutaj obliczamy VAT: 5 000 zł * 8% = 400 zł. Suma należnego podatku wynosi więc 2 300 zł + 400 zł = 2 700 zł. Znajomość stawek VAT i umiejętność ich zastosowania w praktyce są kluczowe dla prawidłowego rozliczenia podatków w działalności gospodarczej. Warto również pamiętać, że stawki VAT mogą się różnić w zależności od rodzaju towarów i usług, co ma praktyczne znaczenie w prowadzeniu księgowości.
Pytanie 25

Transakcja gospodarcza o treści "Wb - uregulowanie zobowiązań z konta bieżącego" spowoduje modyfikację dwóch elementów

A. w aktywach bilansu
B. w pasywach bilansu
C. w aktywach i pasywach zmniejszająco
D. w aktywach i pasywach zwiększające
Wybór odpowiedzi wskazujących na zmiany w aktywach bilansu jako zwiększające lub w pasywach bilansu jako zwiększające jest nieprawidłowy, ponieważ nie uwzględnia istoty operacji polegającej na spłacie zobowiązań. W kontekście rachunkowości, każda operacja gospodarcza wpływa na równowagę bilansu, który musi być zrównoważony. Spłata zobowiązań prowadzi do zmniejszenia zarówno aktywów, jak i pasywów, a nie do ich zwiększenia. Odpowiedzi sugerujące, że zmiany w aktywach lub pasywach są zwiększające, nie uwzględniają fundamentalnej zasady, jaką jest bilansowanie aktywów i pasywów. W praktyce, jeśli firma spłaca zobowiązania, dochodzi do wycofania środków pieniężnych z aktywów, co skutkuje zmniejszeniem ich wartości, a równocześnie spada wartość zobowiązań, ponieważ firma staje się mniej zadłużona. Typowym błędem w myśleniu o takich operacjach jest pomijanie faktu, że spłata zobowiązań to proces redukcji, a nie zwiększania zasobów. Właściwe zrozumienie tego mechanizmu jest kluczowe dla efektywnego zarządzania finansami przedsiębiorstwa oraz dla analizy jego kondycji finansowej. Bezpośrednie powiązanie aktywów z ich użytkowaniem oraz pasywów z ich obsługą jest podstawą do podejmowania trafnych decyzji finansowych.
Pytanie 26

Podczas ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych na kontach off-balance należy stosować zasadę

A. podwójnego księgowania
B. równowagi bilansowej
C. jednostronnego zapisu
D. powtórzonego zapisu
W przypadku księgowania zdarzeń gospodarczych na kontach pozabilansowych, stosuje się zasadę jednostronnego zapisu. Oznacza to, że zapisy na tych kontach nie wpływają na bilans, a jedynie służą do dokumentowania określonych operacji, które nie są klasyfikowane jako aktywa ani pasywa. Przykładami zastosowania jednostronnego zapisu mogą być operacje związane z gwarancjami, umowami leasingowymi czy różnymi zobowiązaniami potencjalnymi. W praktyce, konta pozabilansowe umożliwiają śledzenie stanów i wartości, które mogą wpłynąć na sytuację finansową jednostki, ale nie były dotąd ujmowane w bilansie. Zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości, takie podejście pozwala na zachowanie przejrzystości finansowej oraz zgodności z wymogami prawnymi, a także poprawia czytelność raportów finansowych dla inwestorów i innych interesariuszy.
Pytanie 27

Pobranie przez bank odsetek od minusowego salda na koncie bieżącym stanowi dla firmy

A. kosztem finansowym
B. niedoborem niezawinionym
C. kosztem usług obcych
D. pozostałym kosztem operacyjnym
Pojęcie pozostałego kosztu operacyjnego odnosi się do wydatków związanych z codziennymi operacjami firmy, takich jak wynagrodzenia, czynsz czy koszty surowców. Ujęcie odsetek od ujemnego salda jako kosztu operacyjnego byłoby błędne, ponieważ nie jest to kosztem związanym bezpośrednio z działalnością operacyjną. Koszty usług obcych z kolei dotyczą wydatków na usługi, które nie są wykonywane wewnętrznie przez przedsiębiorstwo, takie jak outsourcing. Klasyfikowanie kosztów odsetek jako kosztów usług obcych prowadzi do nieporozumień w zakresie analizy kosztów, ponieważ nie dotyczą one nabycia usług zewnętrznych, ale korzystania z kapitału, co jest innego rodzaju wydatkiem. Niedobór niezawiniony to pojęcie odnoszące się do sytuacji, w której firma ponosi straty z powodu nieprzewidzianych okoliczności, takich jak klęski żywiołowe. Klasyfikowanie odsetek jako niedoboru niezawinionego jest niewłaściwe, ponieważ jest to planowany i przewidywalny wydatek, związany z decyzjami finansowymi firmy. Typowym błędem jest mylenie kosztów finansowych z innymi kategoriami wydatków, co może prowadzić do nieprawidłowego zrozumienia struktury kosztów i ich wpływu na rentowność przedsiębiorstwa.
Pytanie 28

Czym jest rok obrotowy?

A. okres, za który firma dokonuje rozliczenia z organem podatkowym z uzyskanych przychodów
B. rok, w którym firma zaczyna działalność w zakresie towarów lub usług
C. rok kalendarzowy lub inny okres trwający 12 następujących po sobie pełnych miesięcy kalendarzowych
D. czas, za który przygotowuje się raport finansowy
Rok obrotowy jest definiowany jako okres trwający 12 kolejnych pełnych miesięcy kalendarzowych, co oznacza, że może pokrywać się z rokiem kalendarzowym lub być od niego odmienny. W praktyce, dla wielu jednostek gospodarczych rok obrotowy jest zgodny z rokiem kalendarzowym, co ułatwia analizę finansową i sprawozdawczość. Ustalenie roku obrotowego jest fundamentalne dla sporządzania rocznych sprawozdań finansowych, które mają na celu przedstawienie sytuacji finansowej firmy na koniec danego okresu. Na przykład, firma handlowa, która prowadzi swoją działalność od stycznia do grudnia, będzie sporządzać roczne sprawozdania finansowe na koniec grudnia, co jest zgodne z ogólnymi zasadami rachunkowości. Istnieją jednak przypadki, gdy przedsiębiorstwa decydują się na różne okresy obrotowe, np. w branżach sezonowych, gdzie rok obrotowy może kończyć się w innym miesiącu, co pozwala na lepsze dopasowanie danych do cyklu sprzedażowego. Dobrą praktyką jest, aby jednostki jasno określiły swój rok obrotowy w dokumentach formalnych i informowały o tym zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie, co sprzyja transparentności i ułatwia współpracę z inwestorami oraz organami podatkowymi.
Pytanie 29

W danym okresie sprawozdawczym (miesiąc) jednostka, na podstawie rejestrów zakupu oraz sprzedaży VAT, obliczyła wartości: VAT naliczony - 1 560 zł, VAT należny - 3 560 zł. Z deklaracji VAT-7 za miesiąc poprzedni wynika kwota nadwyżki VAT naliczonego 250 zł. Jaką kwotę jednostka wskaże w deklaracji VAT-7 za bieżący miesiąc?

A. zobowiązanie z tytułu podatku VAT wobec urzędu skarbowego 1 750 zł
B. należność z tytułu podatku VAT od urzędu skarbowego 1 750 zł
C. zobowiązanie z tytułu podatku VAT wobec urzędu skarbowego 2 000 zł
D. należność z tytułu podatku VAT od urzędu skarbowego 250 zł
Analizując odpowiedzi, wiele z nich opiera się na niewłaściwych założeniach dotyczących obliczeń podatku VAT. W przypadku wskazania kwoty 2 000 zł, pomija się kluczowy aspekt nadwyżki VAT naliczonego z poprzedniego miesiąca, co prowadzi do błędnych obliczeń. Osoba, która wybiera tę odpowiedź, może nie dostrzegać, że nadwyżka VAT naliczonego, która wynosi 250 zł, powinna zostać odjęta od zobowiązania VAT z bieżącego miesiąca. Przykładowo, brak uwzględnienia tego aspektu może skutkować nieprawidłowym raportowaniem i potencjalnym naruszeniem przepisów podatkowych. Wybór kwoty 1 750 zł jako należności z tytułu podatku VAT od urzędu skarbowego również wskazuje na mylenie pojęć związanych z należnością i zobowiązaniem. Należność odnosi się do sytuacji, w której jednostka oczekuje zwrotu VAT, podczas gdy w tym przypadku jednostka ma zobowiązanie wobec urzędu skarbowego z uwagi na VAT należny, który przewyższa VAT naliczony oraz uwzględnia nadwyżkę z poprzedniego miesiąca. Kluczowe jest, aby pamiętać, że poprawne zrozumienie mechanizmów VAT oraz ich zastosowanie w praktyce zminimalizuje ryzyko błędów w obliczeniach oraz konsekwencji prawnych.
Pytanie 30

W jednostce zajmującej się handlem detalicznym na podstawie inwentaryzacji stwierdzono następujące różnice, które kwalifikują się do kompensacji:
- nadwyżkę kaszy drobnej 10 kg po 1,40 zł
- niedobór kaszy średniej 30 kg po 1,20 zł
Powstały po kompensacji niedobór uznano za zmieszczony w granicach limitu ubytków. Jaką wartość ma ten niedobór?

A. 36 zł
B. 24 zł
C. 12 zł
D. 14 zł
Wartość niedoboru oblicza się poprzez zidentyfikowanie różnicy między wartością nadwyżki a wartością niedoboru. W tym przypadku nadwyżka kaszy drobnej wynosi 10 kg po 1,40 zł, co daje 14 zł. Z kolei niedobór kaszy średniej wynosi 30 kg po 1,20 zł, co daje 36 zł. Aby obliczyć wartość niedoboru po kompensacie, odejmujemy wartość nadwyżki od wartości niedoboru: 36 zł - 14 zł = 22 zł. Jednak w pytaniu chodziło o to, że wartość niedoboru uznano za mieszczącą się w granicach limitu ubytków. Ostatecznie, wartość niedoboru po kompensacie wynosi 24 zł, co stanowi nadwyżkę nad dozwolone limity strat. Przykładem zastosowania tej wiedzy w praktyce jest konieczność przeprowadzania regularnych inwentaryzacji w celu identyfikacji nadwyżek i niedoborów, co pozwala na bardziej efektywne zarządzanie zapasami i minimalizację strat w handlu detalicznym.
Pytanie 31

Spółka z o.o. nabyła ciężarówkę o początkowej wartości 120 000 zł i wpisała ją do ewidencji środków trwałych w grudniu 2015 roku. Zgodnie z zestawieniem rocznych stawek amortyzacyjnych, obowiązująca stawka dla ciężarówek wynosi 20%. Spółka przyjęła metodę amortyzacji degresywnej, korzystając ze współczynnika podwyższającego 2 oraz stosując przepisy podatkowe. Jaka będzie wartość bilansowa ciężarówki na 31.12.2016 r.?

A. 72 000,00 zł
B. 24 000,00 zł
C. 96 000,00 zł
D. 48 000,00 zł
Odpowiedź 72 000,00 zł jest prawidłowa, ponieważ uwzględnia zasady amortyzacji degresywnej, które spółka zastosowała do samochodu ciężarowego. Wartość początkowa środka trwałego wynosi 120 000 zł. Stawka amortyzacji dla samochodów ciężarowych wynosi 20%, a zastosowany współczynnik podwyższający to 2, co oznacza, że efektywna stawka amortyzacji to 40%. W pierwszym roku (2016) amortyzacja wyniesie 120 000 zł x 40% = 48 000 zł. Po odliczeniu tej kwoty od wartości początkowej, bilansowa wartość samochodu na koniec 2016 roku wynosi 120 000 zł - 48 000 zł = 72 000 zł. Stosowanie metody degresywnej jest zgodne z przepisami podatkowymi, co sprawia, że jest to korzystne podejście dla wielu przedsiębiorstw, które chcą maksymalizować koszty uzyskania przychodów w pierwszych latach użytkowania środka trwałego.
Pytanie 32

W spółce z ograniczoną odpowiedzialnością kapitałem, który został powierzony, jest kapitał

A. zakładowy
B. zapasowy
C. zasobowy
D. rezerwowy
Wybór innych odpowiedzi, jak kapitał zapasowy, zasobowy czy rezerwowy, demonstruje pewne nieporozumienia dotyczące terminologii używanej w kontekście finansów i prawa spółek. Kapitał zapasowy to kwoty, które są tworzone z zysku netto spółki, mające na celu zabezpieczenie przed nieprzewidzianymi wydatkami i wspieranie dalszego rozwoju, jednak nie jest to kapitał, który ma charakter umowy między wspólnikami przy zakładaniu spółki. Z kolei kapitał zasobowy jest pojęciem, które nie jest powszechnie stosowane w kontekście spółek z o.o.; odnosi się zazwyczaj do szerokiego pojęcia całości aktywów, jakie ma dana jednostka gospodarcza. Kapitał rezerwowy to również środki finansowe zgromadzone z zysków, ale które nie mają bezpośredniego związku z kapitałem zakładowym. Błędem jest myślenie, że wszystkie te rodzaje kapitału są równorzędne lub mogą być używane zamiennie w kontekście spółek. Poprawne zrozumienie tych terminów jest kluczowe w zarządzaniu finansami i prawidłowym funkcjonowaniu spółek, co jest podkreślane w standardach rachunkowości oraz dobrych praktykach zarządzania finansowego.
Pytanie 33

Zasada ograniczonego zaufania stosowana podczas inwentaryzacji ma na celu

A. zapewnienie, że w trakcie inwentaryzacji nie będą wprowadzane zmiany w stanie przedmiotu ewidencji
B. udokumentowanie konkretnego składnika aktywów w materiałach inwentaryzacyjnych przez uprawnionego pracownika
C. nadzorowanie osób materialnie odpowiedzialnych, które mają krótki staż pracy i brak doświadczenia w rozliczaniu się z powierzonego mienia
D. dokładne ustalenie rzeczywistego stanu składników inwentaryzowanych poprzez identyfikację nazwy, symbolu, ceny oraz ilości w jednostkach naturalnych
Zasada ograniczonego zaufania w kontekście inwentaryzacji odnosi się do konieczności szczególnej ostrożności przy obsłudze mienia, zwłaszcza w przypadku osób z krótkim stażem pracy, które mogą nie mieć jeszcze doświadczenia w zarządzaniu i rozliczaniu się z powierzonych zasobów. Kontrolowanie tych osób pozwala na zmniejszenie ryzyka błędów oraz nadużyć, które mogą wynikać z braku wiedzy lub niedostatecznego przeszkolenia. W praktyce oznacza to, że przy przeprowadzaniu inwentaryzacji, szczególną uwagę należy poświęcić osobom nowym w organizacji, aby upewnić się, że rozumieją one procedury związane z zarządzaniem mieniem oraz wiedzą, jak poprawnie dokumentować stan składników. Dobre praktyki w tym zakresie obejmują regularne szkolenia, wprowadzenie mentorów dla nowych pracowników oraz wdrożenie systemów nadzoru, które pozwolą na bieżąco monitorować poprawność realizacji tych zadań. W kontekście standardów, zachowanie zasady ograniczonego zaufania wspiera zgodność z normami audytowymi oraz regulacjami dotyczącymi zarządzania ryzykiem w organizacjach.
Pytanie 34

Dokument księgowy Zw - zwrot materiałów jest sporządzany w celu potwierdzenia

A. przyjęcia do magazynu reklamowanych przez odbiorcę produktów
B. przesunięcia materiałów między różnymi magazynami jednostki
C. zwrotu do dostawcy reklamowanych materiałów
D. przyjęcia do magazynu materiałów, które nie zostały wykorzystane w procesie produkcji
Analizując inne odpowiedzi, warto zauważyć, że nie odnoszą się one do prawidłowej definicji dowodu księgowego Zw. Przyjęcie do magazynu reklamowanych przez odbiorcę towarów dotyczy sytuacji, w której klient zwraca towar z powodu jego wadliwości lub innych problemów, co nie jest tożsame z dowodem Zw. Taki proces wymaga użycia dokumentu, który potwierdza reklamację, a nie zwrot materiałów. Z kolei przesunięcie materiałów z jednego magazynu do drugiego odnosi się do działań wewnętrznych w firmie i nie jest związane z dokumentowaniem zwrotu materiałów, które nie zostały wykorzystane. To nie jest typowy przypadek dowodu Zw, który ma na celu rejestrację zwrotu materiałów, a nie transferu. Z kolei zwrot dostawcy reklamowanych materiałów również nie jest zgodny z definicją dokumentu Zw, ponieważ dotyczy reklamacji, a nie ewidencji materiałów, które nie zostały wykorzystane. W kontekście księgowości i zarządzania zapasami kluczowe jest, aby każda operacja magazynowa była odpowiednio dokumentowana, co pozwala na eliminację błędów i nieporozumień. Niezrozumienie tych różnic prowadzi do mylnych wniosków i błędów w procesie zarządzania materiałami, co może skutkować nieprawidłowym ustaleniem stanu zapasów oraz problemami w księgowości.
Pytanie 35

Aby ukazać stan majątkowy i finansowy firmy, bilans klasyfikuje oraz przedstawia

A. przychody i straty
B. aktywa i pasywa
C. koszty i zyski
D. zyski i straty
Każda z niepoprawnych odpowiedzi wskazuje na nieodpowiednie zrozumienie kluczowych elementów bilansu oraz procesu analizy finansowej przedsiębiorstwa. Przychody i straty, koszty i zyski, a także zyski i straty, to kategorie, które są bardziej związane z rachunkiem zysków i strat, a nie bilansem. Rachunek zysków i strat koncentruje się na wynikach finansowych przedsiębiorstwa w danym okresie, prezentując przychody ze sprzedaży, koszty działalności oraz ostateczny zysk lub stratę. Ignorowanie znaczenia aktywów i pasywów w bilansie prowadzi do niepełnego obrazu finansowego przedsiębiorstwa. Istotnym błędem jest mylenie tych dwóch kluczowych sprawozdań finansowych. Warto również zauważyć, że przychody i zyski są z reguły pojęciami związanymi z efektywnością operacyjną przedsiębiorstwa, podczas gdy aktywa i pasywa skupiają się na stabilności finansowej oraz strukturze kapitałowej. Aby poprawnie zrozumieć bilans, trzeba zrozumieć, że jest to fotografia stanu finansowego przedsiębiorstwa w danym momencie, a nie jego wyniki operacyjne w czasie, co jest kluczowe dla analizy możliwości inwestycyjnych oraz oceny ryzyka.
Pytanie 36

Jednostka gospodarcza będąca podatnikiem VAT przekazała towary jako darowiznę. Który zapis księgowy operacji gospodarczej PK – naliczono podatek VAT z tytułu nieodpłatnego przekazania towarów jest poprawny?

A. Dt Podatki i opłaty i Ct VAT należny
B. Dt Pozostałe koszty rodzajowe i Ct VAT należny
C. Dt VAT naliczony i Ct VAT należny
D. Dt Pozostałe koszty operacyjne i Ct VAT należny
Wszystkie inne odpowiedzi zawierają błędy w rozumieniu zasad księgowania operacji związanych z nieodpłatnym przekazaniem towarów. Zapis "Dt Podatki i opłaty i Ct VAT należny" sugeruje, że koszt związany z VAT byłby klasyfikowany jako wydatek w kategorii podatków, co jest niepoprawne, ponieważ VAT należny to nie koszt, a zobowiązanie. Oznacza to, że klasyfikacja na koncie podatków i opłat w tym kontekście jest niewłaściwa. Księgowanie "Dt VAT naliczony i Ct VAT należny" jest również niezgodne z zasadami, ponieważ przy darowiznach nie nalicza się VAT naliczonego, lecz VAT należny, a ujęcie VAT naliczonego w kontekście darowizny wprowadzałoby błędne rozumienie mechanizmu odliczenia VAT. Ostatnia opcja "Dt Pozostałe koszty rodzajowe i Ct VAT należny" również jest niewłaściwa, ponieważ nie uwzględnia specyfiki operacji darowizny, gdzie kluczowe jest ujęcie kosztów w kontekście operacyjnym, a nie tylko rodzajowym. W praktyce, takie błędne zaklasyfikowanie może prowadzić do błędów w sprawozdawczości finansowej, a także problemów z organami podatkowymi, co podkreśla znaczenie znajomości i stosowania odpowiednich przepisów w obszarze VAT.
Pytanie 37

Operację gospodarczą o treści "wypłacono zaliczkę z kasy na nabycie materiałów biurowych" należy zaksięgować

A. Wn Rozrachunki z dostawcami, Ma Kasa
B. Wn Pozostałe rozrachunki z pracownikami, Ma Kasa
C. Wn Towary, Ma Kasa
D. Wn Materiały, Ma Kasa
Prawidłowa odpowiedź to "Wn Pozostałe rozrachunki z pracownikami, Ma Kasa", ponieważ w momencie wypłacenia zaliczki na zakup materiałów biurowych, firma zobowiązuje się do zwrotu tej kwoty pracownikowi, co stanowi rozrachunek. Księgowanie w tę stronę odzwierciedla realny stan finansowy firmy – wypłacona zaliczka jest zobowiązaniem firmy wobec pracownika. To podejście jest zgodne z zasadami rachunkowości, które wymagają, aby wszystkie transakcje były dokumentowane w sposób, który jasno odzwierciedla ich wpływ na aktywa i pasywa. Przykładowo, gdy pracownik otrzymuje zaliczkę, nie jest to koszt bezpośredni, a raczej tymczasowe zobowiązanie, które w późniejszym czasie może być zrównoważone poprzez faktury za zakupione materiały biurowe. W praktyce, po zrealizowaniu zakupu, będzie konieczne zaksięgowanie kosztu materiałów, co zakończy proces rozrachunkowy z pracownikiem. Taki sposób księgowania jest zgodny z polskimi standardami rachunkowości i dobrymi praktykami w zarządzaniu finansami.
Pytanie 38

Czym jest konto aktywno-pasywne?

A. Rozliczenia przychodów za różne okresy
B. Rozliczenie zakupu towarów
C. Rozliczenie wydatków
D. Rozliczenie kosztów operacyjnych
Pozostałe odpowiedzi nie są kontami aktywno-pasywnymi, co wynika z ich charakterystyki oraz roli w księgowości. Rozliczenia międzyokresowe przychodów są kontem, które dotyczy przychodów uzyskanych, ale nie zrealizowanych w danym okresie, co czyni je kontem pasywnym. Funkcja tego konta polega na odzwierciedleniu sytuacji, w której firma już otrzymała należność, lecz nie wykonała jeszcze związanej z nią usługi lub nie dostarczyła towaru. Jest to przykład typowego błędu myślowego, gdyż można pomylić przychody przyszłe z aktywami posiadanymi obecnie. Rozliczenie kosztów oraz rozliczenie kosztów działalności również nie są kontami aktywno-pasywnymi. Te konta służą do gromadzenia informacji o wydatkach, które już zostały poniesione, i nie mają charakteru pasywów. W praktyce, mylenie tych kont z kontem aktywno-pasywnym może prowadzić do błędów w ocenie sytuacji finansowej firmy. Na przykład, rozliczenie kosztów działalności odnosi się do wydatków operacyjnych, które wpływają na wynik finansowy, ale nie są związane z aktywami. Zrozumienie różnicy między aktywami a pasywami, a także między kosztami a przychodami, jest kluczowe dla prawidłowego prowadzenia rachunkowości oraz sporządzania sprawozdań finansowych.
Pytanie 39

Na koncie "Koszty działalności podstawowej" ujęte są następujące składniki kosztów:

Materiały bezpośrednie 3 000 zł
Płace bezpośrednie z narzutami 4 000 zł
Koszty wydziałowe 1 000 zł
Łącznie koszty wytworzenia 8 000 zł

W analizowanym okresie wyprodukowano 80 sztuk jednorodnych wyrobów gotowych oraz 40 sztuk produktów w toku, które zostały przerobione w 50% w porównaniu do wyrobów gotowych. Koszt jednostkowy wytworzenia wyrobu gotowego oraz wartość produkcji niezakończonej wynoszą odpowiednio

A. 80 zł/szt., 1 600 zł
B. 100 zł/szt, 50 zł/szt.
C. 100 zł/szt., 2 000 zł
D. 80 zł/szt., 40 zł/szt.
Jednostkowy koszt wytworzenia wyrobu gotowego oblicza się, dzieląc całkowite koszty wytworzenia przez liczbę wyprodukowanych sztuk. W tym przypadku całkowite koszty wytworzenia wynoszą 8000 zł, a wyprodukowano 80 sztuk. Zatem jednostkowy koszt wytworzenia wynosi 8000 zł / 80 szt. = 100 zł/szt. Jednakże, w treści pytania chodzi o to, aby uwzględnić również produkty niezakończone. Produkty niezakończone to 40 sztuk przerobionych w 50%, co oznacza, że w przeliczeniu na jednostki gotowe, mamy 20 sztuk (40 szt. x 50%). W sumie, biorąc pod uwagę zarówno wyroby gotowe, jak i te niezakończone, otrzymujemy 80 szt. + 20 szt. = 100 sztuk. Wówczas całkowity koszt przypadający na 100 sztuk wynosi 8000 zł, co daje 80 zł/szt. Wartość produkcji niezakończonej wynosi 20 szt. x 80 zł/szt. = 1600 zł, co potwierdza poprawność odpowiedzi. Ważne jest, aby podczas kalkulacji uwzględniać wszystkie elementy kosztowe i rozumieć, jak różne etapy produkcji wpływają na jednostkowy koszt wytworzenia i wartość zapasów.
Pytanie 40

Błąd w imieniu nabywcy towaru, który wystąpił na fakturze wystawionej przez aktywnego podatnika VAT, powinien być skorygowany notą

A. uznaniową wystawioną przez sprzedawcę towaru
B. memoriałową wystawioną przez nabywcę towaru
C. korygującą wystawioną przez nabywcę towaru
D. księgową wystawioną przez sprzedawcę towaru
Odpowiedź wskazująca na wystawienie noty korygującej przez nabywcę towaru jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z przepisami prawa podatkowego, w przypadku błędu w nazwie nabywcy na fakturze, to nabywca ma obowiązek wystawić korektę. Nota korygująca ma na celu skorygowanie danych dotyczących odbiorcy towaru, co jest kluczowe dla prawidłowego rozliczenia podatku VAT. W praktyce, nabywca powinien sporządzić dokument, który odnosi się bezpośrednio do błędnie wystawionej faktury, wskazując poprawne dane. Taki dokument powinien być także przekazany do sprzedawcy, aby ten mógł zaktualizować swoje księgi rachunkowe. Przykład zastosowania to sytuacja, w której firma X kupuje towary od firmy Y i na fakturze popełniono błąd w nazwisku nabywcy. W takim przypadku firma X, jako nabywca, powinna wystawić notę korygującą, aby dostarczyć poprawne informacje do firmy Y oraz organów skarbowych, co jest zgodne z dobrą praktyką w obszarze rachunkowości i podatków.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej