Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik teleinformatyk
Kwalifikacja: INF.08 - Eksploatacja i konfiguracja oraz administrowanie sieciami rozległymi
Data rozpoczęcia: 29 maja 2025 14:54
Data zakończenia: 29 maja 2025 15:07

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Czym zajmuje się program MS Access?

A. tworzeniem baz danych i ich zarządzaniem

B. przygotowywaniem prezentacji multimedialnych

C. tworzeniem publikacji prasowych

D. edycją tekstu wielostronicowego

Program MS Access to narzędzie do tworzenia i zarządzania bazami danych, które umożliwia użytkownikom przechowywanie, organizowanie oraz analizowanie danych w sposób przyjazny i efektywny. Umożliwia tworzenie tabel, formularzy, zapytań oraz raportów, co czyni go niezwykle wszechstronnym w kontekście zarządzania danymi. Przykładem zastosowania MS Access jest tworzenie systemów zarządzania informacjami w małych i średnich przedsiębiorstwach, gdzie można łatwo śledzić dane klientów, zamówienia czy stany magazynowe. Program wspiera również współpracę zespołową, umożliwiając wielu użytkownikom dostęp do bazy danych z różnych lokalizacji. Dzięki znanym standardom, takim jak normalizacja danych, MS Access pomaga w utrzymaniu spójności i integralności informacji. Dodatkowo, posiada funkcje zabezpieczeń, które pozwalają na kontrolowanie dostępu do informacji, co jest kluczowe w kontekście ochrony danych osobowych i zgodności z regulacjami prawnymi, takimi jak RODO.

Pytanie 2

Ile typów systemów PDH funkcjonuje na świecie?

A. 1 system PDH

B. 2 systemy PDH

C. 4 systemy PDH

D. 3 systemy PDH

Poprawna odpowiedź to 3 systemy PDH (Plesiochronous Digital Hierarchy), co jest zgodne z międzynarodowymi standardami telekomunikacyjnymi. PDH jest systemem używanym do przesyłania danych cyfrowych w sieciach telekomunikacyjnych. Wyróżniamy trzy główne systemy PDH: E1, T1 oraz E3. E1, stosowany głównie w Europie, przesyła dane z prędkością 2,048 Mbps, natomiast T1, popularny w Stanach Zjednoczonych, osiąga prędkość 1,544 Mbps. E3, z kolei, to wyższa hierarchia PDH, która pozwala na przesył danych z prędkością 34,368 Mbps. Zrozumienie różnych systemów PDH jest kluczowe w projektowaniu i zarządzaniu sieciami telekomunikacyjnymi, ponieważ pozwala na dobór odpowiednich rozwiązań do specyficznych potrzeb użytkowników. Na przykład, w sytuacjach, gdy wymagana jest wysoka przepustowość, można zastosować E3, podczas gdy E1 będzie odpowiedni dla standardowych aplikacji biurowych. Dobrze zrozumiane różnice między tymi systemami umożliwiają inżynierom optymalizację wydajności sieci, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży telekomunikacyjnej.

Pytanie 3

Wskaż typ modulacji, w której przy stałej amplitudzie sygnału nośnego o charakterze harmonicznym każdemu poziomowi logicznemu przyporządkowana jest inna częstotliwość nośna.

A. QAM

B. ASK

C. FSK

D. PSK

Modulacja FSK (Frequency Shift Keying) to technika, w której różnym poziomom logicznym przyporządkowane są różne częstotliwości nośne, przy stałej amplitudzie sygnału nośnego. W praktyce oznacza to, że podczas transmisji cyfrowych informacji, sygnał nośny zmienia swoją częstotliwość w zależności od przesyłanych bitów, co zwiększa odporność na zakłócenia i błędy transmisji. FSK jest często stosowana w systemach komunikacyjnych, takich jak radiokomunikacja, modemy oraz w transmisji danych w technologii bezprzewodowej. Dobrze zaprojektowane systemy FSK mogą z powodzeniem działać w złożonych warunkach, takich jak silne zakłócenia elektromagnetyczne, co czyni je preferowanym wyborem w aplikacjach wymagających wysokiej niezawodności. Przykładowo, FSK jest często używana w systemach identyfikacji radiowej (RFID) oraz w telemetrii. Warto również zauważyć, że FSK jest zgodna z wieloma standardami, takimi jak ITU-T G.703, co potwierdza jej szerokie zastosowanie i uznanie w branży.

Pytanie 4

Jakim symbolem oznacza się systemy, które wymagają określenia źródła sygnału synchronizującego oraz dostarczenia go do wszystkich urządzeń zwielokratniających?

A. SDH

B. PCM

C. PDH

D. ATM

Zobaczając inne opcje, można zauważyć, że nie pasują one do tematu synchronizacji w sieciach telekomunikacyjnych. PDH, czyli Plesiochronous Digital Hierarchy, to był starszy standard, który nie miał jednego źródła sygnału dla wszystkich urządzeń. W PDH korzystano z różnych lokalnych źródeł synchronizacji, co wprowadzało sporo zamieszania i problemy z czasem. ATM (Asynchronous Transfer Mode) działa na zupełnie innej zasadzie, bo opiera się na komutacji pakietów, a nie synchronizacji sygnałów, więc nie spełnia wymogu ustalenia wspólnego źródła. ATM jest bardziej elastyczne, ale w kontekście synchronizacji i łączenia różnych sygnałów, nie daje rady. PCM, czyli Pulse Code Modulation, to bardziej technika kodowania sygnałów, a nie hierarchia, więc nie dotyczy tego, o czym mówimy. Zarówno PDH, jak i ATM oraz PCM mogą wprowadzać trudności w zarządzaniu ruchem sieciowym, co w dzisiejszych czasach, gdy potrzebna jest precyzyjna synchronizacja, nie jest akceptowalne. To zrozumienie to klucz do poprawnego korzystania z tych technologii w telekomunikacji.

Pytanie 5

Kabel telekomunikacyjny z żyłami miedzianymi, przeznaczony do instalacji w ziemi, nosi oznaczenie

A. XzTKMXpw

B. YTKSY

C. Z-XOTKtmsd

D. YTKSYekw

Odpowiedź XzTKMXpw jest poprawna, ponieważ oznaczenie to odnosi się do kabli telekomunikacyjnych z żyłami miedzianymi, które są przystosowane do ułożenia w kanalizacji ziemnej. Kable te spełniają określone normy dotyczące odporności na warunki atmosferyczne oraz mechaniczne, co jest kluczowe przy ich instalacji w gruncie. W związku z tym, muszą być wykonane z materiałów odpornych na wilgoć, korozję i uszkodzenia mechaniczne. Przykładowo, kable o tym oznaczeniu są często wykorzystywane w sieciach telefonicznych oraz internetowych, gdzie stabilność połączeń jest priorytetem. Zgodnie z normami IEC 60708, kable te powinny być również testowane pod kątem odporności na promieniowanie UV oraz chemikalia obecne w glebie, co dodatkowo potwierdza ich przydatność do instalacji w trudnych warunkach. Wybór odpowiedniego oznaczenia kabla ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia wysokiej niezawodności i trwałości infrastruktury telekomunikacyjnej.

Pytanie 6

Aby stacje podłączone do routera mogły automatycznie otrzymać konfigurację sieciową (np. adres IP, adres bramy), należy w tym samym segmencie sieci, gdzie znajdują się stacje oraz router, zainstalować i uruchomić serwer

A. DHCP

B. HTTP

C. DNS

D. FTP

Odpowiedź DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) jest prawidłowa, ponieważ ten protokół jest odpowiedzialny za automatyczne przydzielanie adresów IP oraz innych ustawień sieciowych stacjom podłączonym do sieci lokalnej. DHCP pozwala na centralne zarządzanie adresacją IP, co znacząco upraszcza konfigurację sieci, zwłaszcza w środowiskach z dużą liczbą urządzeń. Gdy stacja (np. komputer lub drukarka) łączy się z siecią, wysyła zapytanie DHCP, a serwer DHCP przydziela jej dostępny adres IP oraz inne parametry, takie jak adres bramy i serwera DNS. Dzięki temu nie ma potrzeby ręcznego konfigurowania każdego urządzenia, co zmniejsza ryzyko błędów konfiguracyjnych. W praktyce, serwery DHCP są powszechnie stosowane w biurach, sieciach domowych oraz dużych centrum danych, gdzie dynamiczne zarządzanie adresami IP jest kluczowe dla sprawności działania sieci. Protokół DHCP jest zgodny ze standardami IETF i stosuje się go w większości nowoczesnych systemów operacyjnych oraz urządzeń sieciowych.

Pytanie 7

Jaka jest maksymalna liczba przeskoków w protokole RIP, po której pakiety kierowane do następnego rutera będą odrzucane?

A. 120

B. 1

C. 15

D. 256

Liczby przeskoków w protokole RIP mają istotne znaczenie dla stabilności i wydajności sieci. Wartości takie jak 256, 1 czy 120 są błędne w kontekście ograniczeń RIP. Liczba 256 nie jest zdefiniowana w standardach routingu, a w kontekście RIP jest to wartość, która przekracza maksymalny limit przeskoków, co skutkowałoby odrzuceniem pakietów. Odrzucenie pakietów po 15 przeskokach ma na celu zapobieganie pętli routingu oraz zbyt dużemu obciążeniu sieci, co jest kluczowe dla utrzymania wydajności. Odpowiedź 1 jest nie tylko niepoprawna, ale także wskazuje na niezrozumienie zasad działania protokołów routingu. Odpowiedź 120 sugeruje, że zrozumienie limitów RIP nie jest wystarczające, ponieważ RIP nie wspiera tej liczby przeskoków. W rzeczywistości, 120 jest limitem przeskoków w protokole EIGRP (Enhanced Interior Gateway Routing Protocol), a nie w RIP. Z kolei liczba 1 oznaczałaby, że sieć jest ograniczona do jednego przeskoku, co jest praktycznie niewykonalne w złożonych topologiach sieciowych dzisiejszych czasów. Warto zrozumieć, że nieprawidłowe odpowiedzi mogą prowadzić do poważnych problemów w projektowaniu sieci, takich jak pętle routingu, co może wpłynąć na dostępność usług i ogólną stabilność sieci.

Pytanie 8

Usługa znana jako CLIRO - Calling Line Identification Restriction Override pozwala na

A. zawieszenie połączenia

B. ominięcie blokady wyświetlania numeru abonenta dzwoniącego

C. przekierowywanie połączeń na dowolnie wybrany numer

D. blokadę wyświetlania numeru abonenta podłączonego

Odpowiedź wskazuje na umiejętność wykorzystania usługi CLIRO, która pozwala na ominięcie blokady prezentacji numeru abonenta wywołującego. Tego rodzaju usługa jest szczególnie przydatna w sytuacjach, gdy użytkownicy chcą, aby ich numery były widoczne dla odbiorców, mimo zastosowanych wcześniej restrykcji. Na przykład, w scenariuszu biznesowym, konsultanci mogą potrzebować, aby ich numery były wyświetlane przy nawiązywaniu połączeń z klientami w celu zwiększenia wiarygodności i profesjonalizmu. CLIRO jest istotnym narzędziem w kontekście standardów telekomunikacyjnych, które umożliwiają zarządzanie prezentacją numerów w sposób zgodny z zasadami ochrony prywatności oraz regulacjami dotyczącymi telekomunikacji. Wykorzystanie CLIRO jest zgodne z najlepszymi praktykami, które promują efektywną komunikację, a także umożliwiają elastyczność w zarządzaniu danymi abonentów, co jest kluczowe w dynamicznie zmieniającym się środowisku telekomunikacyjnym.

Pytanie 9

Co oznacza komunikat w kodzie tekstowym Keybord is locked out – Unlock the key w procesie POST BIOS-u marki Phoenix?

A. Należy odblokować zamknięcie klawiatury

B. Błąd dotyczący sterownika klawiatury

C. BIOS ma trudności z obsługą klawiatury

D. Błąd związany ze sterownikiem DMA

Błędne odpowiedzi, takie jak wskazanie błędu sterownika DMA, błędu sterownika klawiatury lub problemu z obsługą klawiatury w BIOS, mogą wynikać z nieporozumienia dotyczącego funkcji i komunikatów generowanych przez BIOS w procesie POST (Power-On Self-Test). Błąd sterownika DMA wskazuje na problemy z dostępem do pamięci poprzez Direct Memory Access, co nie ma bezpośredniego związku z blokadą klawiatury, ponieważ ta funkcjonalność dotyczy innych aspektów systemu. Podobnie, błąd sterownika klawiatury sugerowałby, że system operacyjny lub BIOS nie rozpoznaje urządzenia wejściowego, co nie odpowiada treści komunikatu o blokadzie. Z kolei stwierdzenie, że BIOS ma problemy z obsługą klawiatury, jest nieprecyzyjne; BIOS zazwyczaj jest w stanie wykrywać i obsługiwać klawiatury w trybie POST. Typowym błędem myślowym w takich sytuacjach jest zakładanie, że komunikaty o błędach są związane z awarią sprzętową, podczas gdy w tym przypadku chodzi o stan blokady, który można łatwo rozwiązać z pomocą prostych czynności, takich jak odblokowanie klawiatury. W kontekście technicznym, ważne jest, aby użytkownicy rozumieli, że komunikaty BIOS nie zawsze wskazują na poważne błędy, ale mogą również informować o trybach ochronnych lub blokadach, które są częścią protokołu bezpieczeństwa.

Pytanie 10

W technologii xDSL, usługa POTS korzysta z naturalnego pasma przenoszenia w kanale o szerokości

A. 6 kHz

B. 8 kHz

C. 2 kHz

D. 4 kHz

Usługa POTS (Plain Old Telephone Service) w technologii xDSL rzeczywiście wykorzystuje pasmo przenoszenia o szerokości 4 kHz w kanale telefonicznym. To pasmo jest standardowo przypisane dla usługi telefonicznej, co pozwala na transmisję głosu w jakości dostosowanej do tradycyjnych połączeń telefonicznych. W systemach xDSL, takich jak ADSL (Asymmetric Digital Subscriber Line) czy VDSL (Very-high-bit-rate Digital Subscriber Line), korzysta się z tego samego przewodu, co POTS, ale z zastosowaniem dodatkowych technologii do przesyłania danych w wyższych pasmach częstotliwości. W praktyce oznacza to, że użytkownicy mogą jednocześnie korzystać z usług telefonicznych oraz internetowych bez zakłóceń, co jest możliwe dzięki zastosowaniu filtrów, które oddzielają sygnały głosowe od danych. W kontekście standardów branżowych, takie podejście wspiera rozwój infrastruktury telekomunikacyjnej, umożliwiając jednoczesne korzystanie z różnych usług komunikacyjnych. Przykładami zastosowania są domowe łącza internetowe, gdzie klienci korzystają z tradycyjnej telefonii oraz szerokopasmowego dostępu do internetu bez potrzeby instalacji osobnych linii telefonicznych.

Pytanie 11

Jak nazywa się funkcja centrali abonenckiej odpowiedzialna za naliczanie kosztów połączeń w zależności od typu połączenia, czasu trwania oraz strefy?

A. Komutacja

B. Sygnalizacja

C. Kodowanie

D. Taryfikacja

Taryfikacja to proces, w ramach którego centrala abonencka oblicza i przydziela odpowiednie opłaty za połączenia telefoniczne, biorąc pod uwagę różne czynniki, takie jak rodzaj połączenia (np. lokalne, międzymiastowe, międzynarodowe), czas trwania połączenia oraz strefę taryfową. Przykładem praktycznego zastosowania taryfikacji jest zróżnicowanie stawek za połączenia w godzinach szczytu i poza nimi, co ma na celu zarządzanie obciążeniem sieci i maksymalizację zysków operatorów telekomunikacyjnych. Taryfikacja jest istotnym elementem systemów billingowych, które pozwalają na monitorowanie i rozliczanie usług telekomunikacyjnych. W branży telekomunikacyjnej stosowane są różnorodne modele taryfikacyjne, co pozwala na elastyczne dopasowanie ofert do potrzeb klientów. Dobre praktyki w zakresie taryfikacji obejmują transparentność w informowaniu klientów o stawkach oraz możliwość monitorowania przez nich wydatków na usługi telekomunikacyjne, co zwiększa zaufanie do operatora. Zgodność z regulacjami krajowymi i międzynarodowymi jest kluczowa dla skutecznego wdrożenia systemów taryfikacyjnych.

Pytanie 12

Jakie jest protokół routingu, który wykorzystuje algorytm oparty na wektorze odległości?

A. OSPF

B. ES-IS

C. EGP

D. RIP

OSPF (Open Shortest Path First) to protokół, który nie opiera się na wektorze odległości, lecz na algorytmie stanu łącza (link-state). W przeciwieństwie do RIP, OSPF oblicza najkrótszą trasę na podstawie pełnego obrazu topologii sieci, co pozwala na bardziej efektywne wykorzystanie zasobów. W kontekście OSPF każdy router utrzymuje bazę danych o topologii, a zmiany w sieci są propagowane do wszystkich routerów w obszarze OSPF, co zapewnia aktualność i dokładność tras. ES-IS (End System to Intermediate System) jest protokołem używanym głównie w sieciach opartych na systemie ISO, a jego zastosowanie jest ograniczone w porównaniu do bardziej powszechnych protokołów routingu takich jak RIP czy OSPF. EGP (Exterior Gateway Protocol) jest protokołem stosowanym do wymiany informacji o trasach pomiędzy różnymi systemami autonomicznymi, co również różni się od lokalnego zarządzania trasami, jakie zapewnia RIP. Wybór niewłaściwego protokołu może prowadzić do problemów z wydajnością i zarządzaniem trasami w sieci, co często skutkuje błędami w konfiguracji oraz trudnościami w diagnostyce problemów związanych z routowaniem.

Pytanie 13

W europejskiej plezjochronicznej strukturze cyfrowej PDH sygnał E3 powstaje w wyniku zwielokrotnienia

A. 8 sygnałów E2

B. 6 sygnałów E2

C. 2 sygnałów E2

D. 4 sygnałów E2

Sygnał E3 w hierarchii PDH (Plesjochronicznej Hierarchii Cyfrowej) jest tworzony poprzez zwielokrotnienie czterech sygnałów E2. W praktyce oznacza to, że każdy sygnał E2, który ma prędkość transmisji wynoszącą 2 Mbit/s, jest grupowany w odpowiedniej strukturze, aby uzyskać wyższy poziom sygnału. Sygnał E3 ma zatem wydajność 34 Mbit/s, co czyni go idealnym do zastosowań wymagających większych przepustowości, takich jak przesyłanie danych w sieciach telekomunikacyjnych. W branży telekomunikacyjnej, poprawne zrozumienie struktury hierarchii PDH jest kluczowe dla efektywnego projektowania i zarządzania sieciami, gdzie różne poziomy sygnału pozwalają na optymalizację i elastyczność w przesyłaniu informacji. Standardy takie jak ITU-T G.703 opisują te struktury, co jest ważnym punktem odniesienia dla inżynierów i techników zajmujących się telekomunikacją.

Pytanie 14

Multipleksacja TDM, używana w urządzeniach DSLAM, polega na zwielokrotnieniu z podziałem

A. częstotliwości.

B. długości fali.

C. przestrzeni.

D. czasu.

Multipleksacja TDM, czyli Time Division Multiplexing, to naprawdę fajna metoda, która pozwala na mądre zarządzanie dostępem do różnych zasobów transmisyjnych. Działa to tak, że czas dzieli się na krótkie interwały i każdy z tych fragmentów jest przydzielany innemu sygnałowi. W przypadku koncentratorów DSLAM, TDM sprawia, że wiele osób może przesyłać swoje dane przez jedno łącze. Dzięki temu wykorzystanie przepustowości jest dużo lepsze. To znaczy, że każdy z użytkowników dostaje swój własny "slot czasowy", w którym może wysyłać dane, co znacznie zmniejsza ryzyko kolizji i poprawia stabilność połączeń. W nowoczesnych sieciach telekomunikacyjnych to standard, a dobrze skonfigurowane urządzenia DSLAM, zgodne z normami ITU-T G.992.1, oferują świetną jakość usług. Widać więc, że TDM to kluczowy element w architekturze nowoczesnych sieci, który umożliwia jednoczesne zarządzanie wieloma połączeniami użytkowników.

Pytanie 15

Sterownik przerwań zarządza zgłoszeniami przerwań pochodzącymi z urządzeń wejścia- wyjścia. Które z tych urządzeń dysponuje numerem przerwania o najwyższym priorytecie?

A. Zegar czasu rzeczywistego

B. Karta graficzna

C. Czasomierz systemowy

D. Klawiatura

Wybór innych urządzeń jako odpowiedzi na pytanie o przerwanie o najwyższym priorytecie często wynika z nieporozumień dotyczących funkcji i roli, jaką pełnią te komponenty w systemie. Zegar czasu rzeczywistego, mimo że pełni ważne zadania, nie jest odpowiedzialny za bezpośrednie zarządzanie przerwaniami w systemie operacyjnym w taki sposób, jak czyni to czasomierz systemowy. Karta graficzna oraz klawiatura, z drugiej strony, są urządzeniami, które zgłaszają przerwania, ale ich priorytet jest znacznie niższy. Przerwania generowane przez kartę graficzną są zazwyczaj związane z renderowaniem grafiki i nie mają wpływu na czas operacji procesora. Klawiatura może zgłaszać przerwania związane z wprowadzaniem danych, ale nie są one krytyczne dla synchronizacji procesów w systemie. Typowe błędy myślowe obejmują mylenie znaczenia przerwań z ich priorytetami oraz nieodpowiednie ocenianie wpływu urządzeń na stabilność systemu. Aby zrozumieć, dlaczego czasomierz systemowy ma priorytet, warto przyjrzeć się architekturze systemów operacyjnych, w których kluczowe znaczenie ma zdolność do efektywnego zarządzania czasem oraz synchronizacją procesów, co jest nieosiągalne bez odpowiedniego traktowania przerwań pochodzących od czasomierza.

Pytanie 16

Który z programów wchodzących w skład pakietu MS Office pozwala na zbieranie oraz analizowanie danych poprzez tworzenie tabel, kwerend i formularzy?

A. Publisher

B. Access

C. Outlook

D. Excel

Outlook to program skoncentrowany na zarządzaniu pocztą elektroniczną oraz kalendarzami, co oznacza, że jego główną funkcjonalnością jest organizowanie komunikacji i planowania. Program ten nie ma dedykowanych narzędzi do tworzenia tabel ani kwerend. Excel, z drugiej strony, jest arkuszem kalkulacyjnym, który doskonale sprawdza się w obliczeniach, analizie danych i grafice, ale nie jest zaprojektowany do zarządzania relacyjnymi bazami danych, co ogranicza jego możliwości w kontekście gromadzenia i przetwarzania informacji w sposób uporządkowany, jak to ma miejsce w Access. Z kolei Publisher to narzędzie do tworzenia materiałów graficznych, takich jak ulotki czy broszury, co nie ma związku z gromadzeniem danych. Typowym błędem w myśleniu jest zakładanie, że każdy program pakietu MS Office oferuje podobne możliwości w zakresie zarządzania danymi. Ważne jest, aby zrozumieć specyfikę i przeznaczenie każdego programu, aby skutecznie wykorzystać jego funkcje w praktyce. W przypadku zarządzania danymi i informacji, Access jest jedynym narzędziem z wymienionych, które oferuje kompleksowe możliwości w tym zakresie, dostosowując się do potrzeb użytkowników w pracy z dużymi zbiorami danych.

Pytanie 17

Jak można sprawdzić, czy kabel zasilający dysk twardy jest w dobrym stanie?

A. miernika uniwersalnego

B. testera bitowej stopy błędów

C. reflektometru TDR

D. analizatora sieciowego

Analizator sieci jest narzędziem używanym przede wszystkim do monitorowania i analizy ruchu sieciowego, a nie do diagnozowania uszkodzeń fizycznych kabli zasilających. Jego zastosowania obejmują identyfikację problemów z przepustowością, opóźnieniami, a także śledzenie złośliwych aktywności w sieci. Nie jest to odpowiednie urządzenie do oceny kondycji kabli zasilających, ponieważ nie dostarcza informacji o stanie przewodów zasilających czy ich rezystancji. Reflektometr TDR (Time Domain Reflectometer) jest bardziej zaawansowanym urządzeniem, które może być używane do lokalizowania uszkodzeń w kablach, jednak jego zastosowanie w przypadku kabli zasilających nie jest powszechne. TDR najlepiej sprawdza się w diagnostyce kabli sygnałowych, a nie zasilających. Tester bitowej stopy błędów jest narzędziem do analizy i oceny jakości przesyłu danych, a nie do diagnozowania uszkodzeń kabli zasilających. Jego głównym celem jest wykrywanie błędów transmisji, co nie ma zastosowania w kontekście sprawdzania stanu kabla zasilającego. W związku z tym, korzystanie z tych narzędzi do diagnozowania stanu kabli zasilających może prowadzić do błędnych wniosków i nieefektywnej diagnostyki, co jest sprzeczne z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 18

Który z kodów stosowanych w warstwie fizycznej integruje ISDN oraz inne technologie cyfrowe i opiera się na wykorzystaniu czterech poziomów napięcia, przy czym każde dwa kolejne bity informacji przekładają się na jeden poziom napięcia?

A. HDB-3

B. 2B1Q

C. AMI

D. CMI

Wybór HDB-3, AMI lub CMI jako odpowiedzi prowadzi do nieporozumień dotyczących sposobu kodowania i transmisji sygnałów w warstwie fizycznej. HDB-3 (High Density Bipolar 3) jest kodem, który wykorzystuje dodatkowe zasady do eliminacji długich sekcji zera oraz poprawy synchronizacji, ale nie opiera się na konwersji par bitów na poziomy napięcia. Z kolei AMI (Alternate Mark Inversion) jest techniką kodowania, która używa dwóch poziomów napięcia, co oznacza, że może reprezentować jedynie bity w sposób alternatywny, a nie w formie czterech poziomów, jak w 2B1Q. Natomiast CMI (Coded Mark Inversion) to kolejna metoda kodowania, która wprowadza dodatkowe zasady do kodowania sygnału, ale również nie jest zgodna z wymaganiami dotyczącymi czterech poziomów napięcia. Wybierając te odpowiedzi, można łatwo wpaść w pułapki związane z zamiennością różnych systemów kodowania, co prowadzi do błędnych wniosków na temat ich zastosowań i skuteczności. Kluczowe jest zrozumienie, że różne kody mają różne cele i są używane w różnych kontekstach, a ich wybór powinien być oparty na specyficznych wymaganiach technicznych oraz standardach branżowych.

Pytanie 19

Która technika modulacji jest używana do przedstawiania sygnału analogowego mowy w cyfrowych systemach telekomunikacyjnych?

A. PCM (Pulse-Code Modulation)

B. PAM (Pulse-Amplitude Modulation)

C. FSK (Frequency-Shift Keying)

D. ASK (Amplitude-Shift Keying)

PCM (Pulse-Code Modulation) to technika modulacji, która jest kluczowa w telekomunikacyjnych systemach cyfrowych, szczególnie w kontekście reprezentacji sygnałów analogowych, takich jak mowa. PCM polega na próbkowaniu sygnału analogowego w regularnych odstępach czasu, co pozwala na uzyskanie zestawu dyskretnych wartości, które następnie są kwantyzowane. Proces ten umożliwia przekształcenie sygnału mowy w postać cyfrową, co jest niezbędne do przesyłania danych w nowoczesnych systemach telekomunikacyjnych. Przykładowo, standardy takie jak ITU-T G.711 wykorzystują PCM do kompresji i przesyłania sygnału głosowego. Dzięki PCM możliwe jest zachowanie wysokiej jakości dźwięku i minimalizacja zniekształceń, co czyni tę technikę niezwykle efektywną dla komunikacji głosowej. PCM jest również fundamentem wielu technologii cyfrowych, takich jak VoIP, gdzie skuteczność i jakość przesyłanego dźwięku są priorytetami. Dokładność i precyzja tego procesu są zgodne z dobrymi praktykami branżowymi, zapewniając niezawodność i wysoką jakość usług telekomunikacyjnych.

Pytanie 20

Podstawową miarą przepływności w medium transmisyjnym jest ilość

A. bitów przesyłanych w czasie jednej sekundy

B. bloków przesyłanych w czasie jednej sekundy

C. kontenerów przesyłanych w czasie jednej sekundy

D. ramek przesyłanych w czasie jednej sekundy

Poprawna odpowiedź to 'bitów przesyłanych w ciągu sekundy', ponieważ jednostka ta jest kluczowa w obszarze telekomunikacji i przesyłu danych. Bit to podstawowa jednostka informacji, która może przyjmować wartość 0 lub 1. W kontekście medium transmisyjnego, na przykład w sieciach komputerowych, prędkość przesyłania danych mierzy się w bitach na sekundę (bps), co pozwala na ocenę efektywności i wydajności transmisji. Praktycznie, im więcej bitów można przesłać w danym czasie, tym wyższa jest przepustowość medium. W standardach komunikacyjnych, takich jak Ethernet czy Wi-Fi, również wykorzystuje się tę jednostkę do określenia szybkości transferu danych. Zrozumienie tego pojęcia jest kluczowe dla projektowania i optymalizacji sieci, a także dla analizy wydajności systemów informatycznych oraz podejmowania decyzji dotyczących infrastruktury sieciowej, co ma zasadnicze znaczenie w codziennej pracy specjalistów IT.

Pytanie 21

Jak nazywa się procedura, która weryfikuje kluczowe komponenty komputera podczas jego uruchamiania?

A. MBR

B. S.M.A.R.T.

C. BIOS

D. POST

Cieszę się, że się zainteresowałeś procesem POST, bo to naprawdę istotna rzecz, gdy uruchamiamy komputer. POST, czyli Power-On Self-Test, to taki test, który sprawdza, czy wszystko działa jak należy, zanim komputer w ogóle załaduje system operacyjny. To moment, kiedy sprawdzane są ważne elementy, takie jak pamięć RAM, procesor i karta graficzna. Jeżeli coś jest nie tak, może usłyszysz dźwiękowy sygnał, albo na ekranie pojawi się jakiś błąd. Warto to rozumieć, bo jak coś nie działa, to przynajmniej masz wskazówki, co może być nie tak. Dobrze wiedzieć, że jeśli komputer nie chce się włączyć, to pierwsze, co można sprawdzić, to właśnie sygnały POST. To sporo ułatwia późniejszą diagnostykę i naprawy.

Pytanie 22

Jakie urządzenie stosuje się do pomiaru rezystancji pętli abonenckiej?

A. poziomoskop

B. megaomomierz

C. omomierz

D. miernik poziomu

Omomierz jest specjalistycznym przyrządem pomiarowym, który służy do dokładnego pomiaru rezystancji elektrycznej. W kontekście pętli abonenckiej, omomierz jest wysoce precyzyjny i pozwala na ocenę kondycji instalacji oraz detekcję potencjalnych usterek. Jego zastosowanie jest kluczowe, szczególnie w systemach, w których bezpieczeństwo użytkowników i niezawodność dostaw energii są priorytetami. Przykładem praktycznego zastosowania omomierza może być pomiar rezystancji uziemienia, co jest standardem w branży elektroenergetycznej. Właściwie wykonane pomiary rezystancji pętli abonenckiej są kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa w przypadku awarii, co jest zgodne z normami EN 50160 oraz PN-IEC 60364. Omomierz umożliwia także ocenę jakości połączeń elektrycznych oraz stanów przejściowych, co wpływa na efektywność energetyczną instalacji. Warto podkreślić, że pomiary rezystancji powinny być przeprowadzane regularnie, aby zapewnić ciągłość działania systemu oraz bezpieczeństwo użytkowników.

Pytanie 23

Proces, który dotyczy przesyłania informacji o wynikach monitorowania stanu linii abonenckiej lub łącza międzycentralowego, to sygnalizacja

A. liniową

B. adresową

C. rejestrową

D. zarządzającą

Zarówno odpowiedzi dotyczące sygnalizacji rejestrowej, zarządzającej, jak i adresowej, wskazują na nieporozumienia w zakresie podstawowych koncepcji w telekomunikacji. Sygnalizacja rejestrowa odnosi się do systemów, które rejestrują stany i zdarzenia, jednak nie jest to proces bezpośrednio związany z przesyłaniem danych o stanie połączeń. W praktyce, rejestracja takich informacji jest częścią systemów monitorujących, ale nie wchodzi w skład sygnalizacji w kontekście linii abonenckiej. Sygnalizacja zarządzająca koncentruje się na monitorowaniu i zarządzaniu zasobami sieciowymi, co obejmuje działania administracyjne, ale nie koncentruje się na szczegółowym przesyłaniu informacji o stanie konkretnej linii. Wreszcie, sygnalizacja adresowa dotyczy przydzielania adresów w sieciach, co ma znaczenie w kontekście routingu danych, ale nie ma bezpośredniego związku z przesyłaniem informacji o stanie linii abonenckiej. Te nieprawidłowe odpowiedzi mogą wynikać z mylnego utożsamienia różnych rodzajów sygnalizacji. Ważne jest, aby zrozumieć, że szereg procesów sygnalizacyjnych pełni odrębne funkcje i odpowiednie przypisanie ich do różnych kontekstów telekomunikacyjnych jest kluczowe dla efektywnego zarządzania sieciami.

Pytanie 24

Często do skonfigurowania systemu operacyjnego Linux niezbędne są określone uprawnienia użytkownika o nazwie

A. admin

B. root

C. supervisor

D. administrator

Odpowiedź 'root' jest poprawna, ponieważ w systemie operacyjnym Linux konto użytkownika root ma najwyższe uprawnienia administracyjne. Użytkownik root może zarządzać systemem w sposób, który jest niedostępny dla innych użytkowników. Oznacza to, że może instalować oprogramowanie, konfigurować system, zmieniać uprawnienia plików oraz modyfikować kluczowe ustawienia systemowe. Przykładowo, aby zainstalować pakiety oprogramowania przy użyciu menedżera pakietów, użytkownik często musi uzyskać dostęp jako root, korzystając z polecenia 'sudo' (superuser do). Ważne jest, aby używać konta root z ostrożnością, ponieważ nieodpowiednie zmiany mogą prowadzić do destabilizacji systemu. W branży IT standardem jest, aby nie pracować na co dzień jako root, a jedynie korzystać z tego konta w razie potrzeby. Dobre praktyki rekomendują również, aby ograniczać dostęp do konta root w celu zwiększenia bezpieczeństwa systemu.

Pytanie 25

Który z programów wchodzących w skład pakietu Microsoft Office służy do zarządzania bazami danych (SZBD)?

A. MS Access

B. MS Word

C. MS Excel

D. MS Power Point

MS Access to naprawdę fajny program do zarządzania bazami danych. Dzięki niemu można łatwo tworzyć i organizować dane w tabelach. No i te zapytania SQL – super sprawa, bo ułatwiają przetwarzanie informacji. Wiesz, można na przykład zbudować bazę dla firmy, gdzie będą dane o klientach, zamówieniach czy produktach. Potem dostęp do tych informacji jest szybki i wygodny, co naprawdę przyspiesza pracę. W małych i średnich firmach MS Access sprawdza się świetnie, bo pozwala usprawnić zarządzanie danymi i zmniejsza ryzyko błędów. Warto też dodać, że program oferuje różne funkcje, jak formularze do wprowadzania danych, raporty, które pomagają w podsumowaniach, oraz makra do automatyzacji nudnych zadań. Ogólnie, MS Access to naprawdę solidne narzędzie w świecie baz danych.

Pytanie 26

W systemach operacyjnych z rodziny Windows program chkdsk uruchamia się w celu

A. weryfikacji spójności systemu plików na nośniku.

B. odszukania plików na nośniku.

C. eliminacji zbędnych plików.

D. przywrócenia usuniętych danych z nośnika.

Program chkdsk (Check Disk) jest narzędziem systemowym w systemach operacyjnych Windows, które służy do analizy i weryfikacji spójności systemu plików na dysku. Jego głównym celem jest identyfikacja i naprawa błędów strukturalnych, które mogą powstać w wyniku różnych problemów, takich jak nieprawidłowe wyłączenia komputera, uszkodzenia fizyczne dysku, czy też błędy w oprogramowaniu. Narzędzie to sprawdza integralność systemu plików, co jest kluczowe dla zabezpieczenia danych oraz prawidłowego działania aplikacji korzystających z tych danych. Przykładowo, uruchomienie polecenia chkdsk w wierszu poleceń z odpowiednimi parametrami, takimi jak '/f', pozwala na automatyczne naprawienie wykrytych błędów, co może zapobiec dalszym uszkodzeniom. Działania te są zgodne z najlepszymi praktykami zarządzania systemami informatycznymi, których celem jest zapewnienie ciągłości działania oraz minimalizacja ryzyka utraty danych. Regularne stosowanie narzędzia chkdsk może być częścią strategii konserwacji systemu, co jest zalecane w dokumentacji Microsoft oraz przez profesjonalnych administratorów IT.

Pytanie 27

System sygnalizacji SS7 służy do sygnalizacji

A. abonenckiej tonowej

B. międzycentralowej w wspólnym kanale, przeznaczonym dla sieci analogowej

C. abonenckiej impulsowej

D. międzycentralowej w wspólnym kanale, przeznaczonym dla sieci cyfrowych

Wybór niepoprawnych odpowiedzi wskazuje na nieporozumienia dotyczące funkcji i zastosowania systemu sygnalizacji SS7. Sygnalizacja abonencka impulsowa oraz tonowa odnoszą się do starych metod sygnalizacji, które nie są związane z nowoczesnymi sieciami cyfrowymi. Sygnalizacja impulsowa opierała się na generowaniu impulsów elektrycznych do przesyłania informacji, co jest nieefektywne w kontekście dużych ilości danych. Stosowanie tonów do sygnalizacji, jak w przypadku sygnalizacji DTMF (Dual-Tone Multi-Frequency), również nie jest odpowiednie dla nowoczesnych zastosowań, które wymagają bardziej zaawansowanych mechanizmów. Odpowiedzi te wskazują na ograniczone zrozumienie różnicy między sygnalizacją analogową a cyfrową. System SS7 jest zaprojektowany do obsługi połączeń międzycentralowych, co oznacza, że jego głównym celem jest ułatwienie komunikacji między różnymi centralami telekomunikacyjnymi w sieciach cyfrowych. Współczesne sieci, korzystające z technologii VoIP i innych nowoczesnych rozwiązań, w pełni wykorzystują możliwości SS7, aby umożliwić szybkie i efektywne przesyłanie danych. Zrozumienie tego kontekstu i funkcji systemu SS7 jest kluczowe dla prawidłowego postrzegania jego roli w telekomunikacji.

Pytanie 28

Jakim symbolem oznaczana jest jednostka transportowa systemu SDH o przepustowości 155,52 MB/s?

A. STM-12

B. STM-3

C. STM-1

D. STM-6

Wybór STM-6, STM-3 lub STM-12 jest błędny, ponieważ te jednostki oznaczają wyższe przepływności w systemie SDH, a ich wartości są wielokrotności jednostki podstawowej STM-1. STM-3 odpowiada przepływności 155,52 Mb/s i jest równy trzem razy STM-1, co daje 622,08 Mb/s. STM-6 to sześciokrotność STM-1, co przekłada się na 933,12 Mb/s, a STM-12 oferuje jeszcze wyższą przepływność na poziomie 1,244 Gb/s. Błędne zrozumienie tych jednostek może prowadzić do mylnego wnioskowania o ich zastosowaniu w sieciach telekomunikacyjnych. Warto zwrócić uwagę, że podejście do wyboru odpowiedniej jednostki transportowej powinno opierać się na konkretnych wymaganiach dotyczących przepustowości oraz typu przesyłanych danych. Często popełnianym błędem jest mylenie jednostek SDH z innymi standardami, takimi jak SONET, które są podobne, ale różnią się nieco w kontekście implementacji oraz zastosowań. Wiedza o tym, jak jednostki SDH są zorganizowane, jest kluczowa dla właściwego projektowania oraz zarządzania infrastrukturą telekomunikacyjną.

Pytanie 29

Który z protokołów pozwala na dokładną synchronizację czasu między komputerami?

A. IP (Internet Protocol)

B. PDH (Plesiochronous Digital Hierarchy)

C. NTP (Network Time Protocol)

D. FTP (File Transfer Protocol)

NTP, czyli Network Time Protocol, jest protokołem stworzonym do synchronizacji czasu w sieciach komputerowych. Jego działanie opiera się na architekturze klient-serwer, gdzie komputery (klienci) komunikują się z serwerami czasowymi w celu uzyskania dokładnych informacji o czasie. NTP jest w stanie synchronizować czas z dokładnością do kilku milisekund, co jest niezwykle istotne w wielu zastosowaniach, takich jak systemy bankowe, telekomunikacyjne, a także w infrastrukturze IT, gdzie precyzyjne oznaczanie czasu jest kluczowe dla operacji. Protokół ten umożliwia również hierarchiczne zarządzanie serwerami, co pozwala na efektywne rozłożenie obciążenia oraz zwiększa niezawodność synchronizacji. Dzięki zastosowaniu NTP w systemach operacyjnych oraz urządzeniach sieciowych, możliwe jest uzyskanie spójności czasowej, co jest niezbędne m.in. w protokołach bezpieczeństwa, logowaniu zdarzeń oraz w zastosowaniach monitorujących. Zgodność z NTP jest uznawana za standard branżowy, a jego implementacje są powszechnie stosowane w różnych środowiskach sieciowych.

Pytanie 30

Pole komutacyjne, w którym liczba wyjść jest mniejsza niż liczba wejść, określane jest jako pole komutacyjne

A. z ekspansją

B. z kompresją

C. z rozdziałem przestrzennym

D. z rozdziałem czasowym

Pole komutacyjne z kompresją to system, w którym liczba wyjść jest mniejsza niż liczba wejść, co pozwala na efektywne zarządzanie zasobami i optymalizację procesu przesyłania danych. Przykładem mogą być systemy telekomunikacyjne, w których kilka sygnałów wejściowych jest łączonych w jeden sygnał wyjściowy, co umożliwia oszczędność pasma i zwiększenie wydajności. W praktyce, pole komutacyjne z kompresją jest wykorzystywane w technologiach takich jak kompresja danych wideo, gdzie wiele sygnałów wideo może być przesyłanych równocześnie przez jedno łącze. Standardy takie jak H.264 i HEVC (H.265) są przykładami zastosowania kompresji, co pozwala na zmniejszenie objętości danych, a tym samym efektywniejsze wykorzystanie dostępnej przepustowości. W branży telekomunikacyjnej i informatycznej, stosowanie kompresji jest niezbędne do zapewnienia płynności transmisji danych, co jest kluczowe w dobie rosnącego zapotrzebowania na usługi multimedialne i szybką wymianę informacji.

Pytanie 31

Jakie jest znaczenie skrótu BIOS?

A. Dodatkowy koprocesor, który współpracuje z głównym procesorem w celu wykonywania zaawansowanych obliczeń matematycznych

B. Zestaw podstawowych procedur zapisany w pamięci operacyjnej, który działa jako pośrednik między systemem operacyjnym a sprzętem

C. Zapisany w pamięci ROM zestaw podstawowych procedur pośredniczących pomiędzy systemem operacyjnym a sprzętem

D. Układ pamięci, który pośredniczy między wejściami szeregowymi a równoległymi oraz odwrotnie

BIOS, czyli Basic Input/Output System, jest kluczowym elementem architektury komputerowej. To zapisany w pamięci ROM zestaw podstawowych procedur, które zarządzają komunikacją między systemem operacyjnym a sprzętem komputera. BIOS wykonuje szereg niezbędnych funkcji, takich jak testowanie komponentów sprzętowych podczas rozruchu komputera, inicjalizacja urządzeń oraz ładowanie systemu operacyjnego z nośnika. Przykładowo, podczas uruchamiania komputera BIOS sprawdza, czy pamięć RAM, procesor i inne urządzenia są sprawne, a następnie lokalizuje i uruchamia system operacyjny z odpowiedniej lokalizacji. W praktyce BIOS może być aktualizowany, co pozwala na wsparcie nowych komponentów sprzętowych oraz poprawę stabilności systemu. Dobre praktyki w zakresie zarządzania BIOS-em obejmują regularne aktualizacje oraz zabezpieczenia przed nieautoryzowanym dostępem, co jest szczególnie istotne w kontekście ochrony danych i integralności systemu.

Pytanie 32

Charakterystyczną cechą pamięci ROM w routerze jest to, że

A. przechowuje program uruchomieniowy (bootstrap) i kluczowe oprogramowanie systemu operacyjnego

B. przechowuje pliki konfiguracji początkowej oraz ich kopie zapasowe

C. zawiera pamięć podręczną dla protokołu ARP

D. zachowuje zawartość po wymianie lub ponownym uruchomieniu rutera

Pamięć ROM (Read-Only Memory) w ruterze ma kluczowe znaczenie dla jego prawidłowego funkcjonowania. Przechowuje program uruchomieniowy (bootstrap), który jest niezbędny do wczytania podstawowego oprogramowania systemu operacyjnego rutera. Gdy ruter się uruchamia, najpierw ładowany jest program z pamięci ROM, co pozwala na inicjalizację systemu oraz konfigurację podstawowych parametrów sprzętowych. Dzięki temu, ruter może efektywnie obsługiwać połączenia sieciowe. Pamięć ROM jest trwała, co oznacza, że jej zawartość nie ulega zmianie w wyniku wyłączenia zasilania. Przykładem zastosowania pamięci ROM jest wbudowane oprogramowanie, które pozwala na aktualizację systemu operacyjnego w późniejszym czasie, a także na odzyskiwanie z ustawień fabrycznych. To podkreśla znaczenie tej pamięci w kontekście bezpieczeństwa i stabilności pracy urządzenia. W branży sieciowej standardem jest wykorzystywanie pamięci ROM do przechowywania niezmiennych danych systemowych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami projektowania urządzeń sieciowych.

Pytanie 33

Który symbol używany jest w formule arkusza kalkulacyjnego do oznaczania bezwzględnego adresu komórki?

A. & np. &A&1

B. # np. #A#1

C. % np. %A%1

D. $ np. $A$1

W kontekście adresowania komórek w arkuszach kalkulacyjnych, kluczowe jest zrozumienie różnic między różnymi typami odwołań. Odpowiedzi, które zawierają symbole takie jak #, &, czy %, są niepoprawne i wynikają z nieporozumienia co do zasad działania formuł. Symbol '#' nie jest używany w kontekście adresowania komórek, a jego obecność w arkuszach kalkulacyjnych często odnosi się do błędów, takich jak #VALUE! lub #REF!, które wskazują na problemy z formułą lub odniesieniem. Z kolei znak '&' jest używany do łączenia tekstów, a nie do adresowania komórek. Na przykład, formuła =A1 & B1 łączy zawartości komórek A1 i B1, a nie odnosi się do nich w kontekście obliczeń. Użycie '%' w adresowaniu również jest mylące, ponieważ w arkuszach kalkulacyjnych symbol '%' odnosi się do wartości procentowych, a nie do sposobu adresowania komórek. Użytkownicy często mylą te symbole z konwencjami adresowania komórek, co może prowadzić do błędnych obliczeń i nieefektywnego zarządzania danymi. Kluczowe jest, aby przy tworzeniu formuł w arkuszach kalkulacyjnych stosować właściwe symbole i rozumieć ich znaczenie, aby uniknąć takich podstawowych błędów i zapewnić prawidłowe funkcjonowanie obliczeń.

Pytanie 34

Optyczny sygnał o mocy 100 mW został przesłany przez światłowód o długości 100 km. Do odbiornika dociera sygnał optyczny o mocy 10 mW. Jaka jest tłumienność jednostkowa tego światłowodu?

A. 2,0 dB/km

B. 0,2 dB/km

C. 1,0 dB/km

D. 0,1 dB/km

Tłumienność jednostkowa światłowodu, określana w dB/km, jest kluczowym parametrem określającym, jak dużo sygnału optycznego traconego jest na jednostkę długości światłowodu. Aby obliczyć tłumienność jednostkową, można skorzystać ze wzoru: $\alpha = -10 \cdot \log_{10}\left(\frac{P_{out}}{P_{in}}\right) \cdot \frac{1}{L}$, gdzie $P_{in}$ to moc wprowadzona do światłowodu, $P_{out}$ to moc odbierana na końcu światłowodu, a $L$ to długość światłowodu. W tym przypadku moc wprowadzona do światłowodu wynosi 100 mW, moc odbierana to 10 mW, a długość światłowodu to 100 km. Podstawiając wartości do wzoru, otrzymujemy: $\alpha = -10 \cdot \log_{10}\left(\frac{10}{100}\right) \cdot \frac{1}{100} = -10 \cdot (-1) \cdot 0.01 = 0.1$ dB/km. Tłumienność jednostkowa 0,1 dB/km jest typowa dla nowoczesnych światłowodów jednomodowych, co czyni je idealnymi do zastosowań na dużych odległościach, takich jak sieci telekomunikacyjne i systemy przesyłu danych. Takie parametry zgodne są z najlepszymi praktykami w branży i standardami ITU-T. Zrozumienie tłumienności jest niezbędne do projektowania efektywnych systemów komunikacyjnych.

Pytanie 35

Serwery SIP (ang. Session Initiation Protocol) są stosowane do nawiązywania połączeń w technologii

A. UMTS

B. VoIP

C. PSTN

D. ISDN

Serwery SIP (Session Initiation Protocol) są kluczowym elementem nowoczesnych systemów komunikacji VoIP (Voice over Internet Protocol), które umożliwiają zestawianie, modyfikowanie oraz kończenie połączeń głosowych i wideo przez internet. SIP to protokół sygnalizacyjny, który zarządza sesjami multimedialnymi, co oznacza, że odpowiedzialny jest za negocjowanie parametrów połączenia, takich jak kodeki, czy inne aspekty techniczne. Przykładem zastosowania SIP są popularne aplikacje do komunikacji, takie jak Skype czy Zoom, które wykorzystują ten protokół do nawiązywania połączeń między użytkownikami. Dzięki SIP, możliwe jest także integrowanie różnych form komunikacji, takich jak głos, wideo oraz przesyłanie tekstu w jednym interfejsie. Protokół ten jest zgodny z wieloma standardami branżowymi, co sprawia, że jest szeroko stosowany w telekomunikacji i pozwala na interoperacyjność różnych systemów. W praktyce stosowanie SIP zwiększa elastyczność i skalowalność rozwiązań telekomunikacyjnych, umożliwiając firmom dostosowanie usług do ich indywidualnych potrzeb.

Pytanie 36

Jakie kodowanie jest stosowane w łączu ISDN na interfejsie U?

A. AMI

B. HDB3

C. 2B1Q

D. CMI

Odpowiedź 2B1Q jest poprawna, ponieważ 2B1Q (2 Binary 1 Quaternary) to technika kodowania, która jest szeroko stosowana w łączu ISDN na styku U. W przypadku ISDN, które obsługuje dwa kanały B (B-channel) oraz kanał D (D-channel) do sygnalizacji, 2B1Q efektywnie wykorzystuje cztery stany do reprezentacji dwóch bitów informacji. Dzięki temu można zmniejszyć wymagania dotyczące pasma, co jest kluczowe w kontekście transmisji danych. Przykładowo, w systemach telekomunikacyjnych, gdzie istotne jest zachowanie wysokiej jakości sygnału oraz efektywność przesyłu, 2B1Q umożliwia zwiększenie wydajności transmisji w porównaniu do tradycyjnych metod kodowania. Praktycznie, 2B1Q jest implementowane w sprzęcie telekomunikacyjnym oraz w infrastrukturze sieciowej, co czyni je istotnym elementem w nowoczesnych systemach komunikacyjnych. Zgodnie z normą ITU-T I.430, 2B1Q jest uznawane za standard w kontekście łączy cyfrowych, co również podkreśla jego znaczenie oraz powszechność w branży.

Pytanie 37

Jaki komunikat w protokole SNMP (Simple Network Management Protocol) jest przesyłany z zarządcy do agenta w celu uzyskania wartości obiektu z bazy MIB (Management Information Base)?

A. GetResponse

B. Trap

C. InformRequest

D. GetRequest

Odpowiedź "GetRequest" jest prawidłowa, ponieważ jest to komunikat, który zarządca (menedżer) wysyła do agenta w celu zażądania wartości konkretnego obiektu z bazy MIB (Management Information Base). Protokół SNMP operuje na podstawie modelu klient-serwer, gdzie zarządca pełni rolę klienta, a agent rolę serwera. Wysyłając komunikat GetRequest, zarządca prosi agenta o zwrócenie wartości, co pozwala na monitorowanie i zarządzanie sieciami w czasie rzeczywistym. Przykładowo, w przypadku monitorowania stanu urządzeń sieciowych, zarządca może wysłać zapytanie o wartość, taką jak obciążenie CPU lub ilość aktywnych połączeń. Zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, stosowanie protokołu SNMP w wersji 2c lub 3 zapewnia dodatkowe funkcje zabezpieczeń, co jest istotne w kontekście ochrony danych przesyłanych w sieci. Dodatkowo, SNMP pozwala na zautomatyzowane skrypty, które mogą regularnie odpytywać urządzenia, co jest kluczowe dla proaktywnego zarządzania infrastrukturą IT.

Pytanie 38

Jaką rolę odgrywa parametr boot file name w serwerze DHCP?

A. Określa nazwę pliku na partycji rozruchowej komputera MBR (Master Boot Record)

B. Określa nazwę pliku z oprogramowaniem do załadowania przez PXE (Preboot Execution Environment)

C. Określa nazwę pliku konfiguracyjnego serwera DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol)

D. Określa nazwę pliku, w którym mają być rejestrowane zdarzenia związane z uruchomieniem serwera DHCP

Parametr boot file name w kontekście serwera DHCP odgrywa kluczową rolę w procesie uruchamiania systemów operacyjnych w sieci. Jego głównym zadaniem jest wskazanie lokalizacji pliku, który ma być załadowany przez urządzenia korzystające z PXE (Preboot Execution Environment). PXE umożliwia automatyczne uruchamianie i pobieranie systemu operacyjnego bezpośrednio z serwera przez sieć, co jest szczególnie przydatne w środowiskach wirtualnych i w dużych organizacjach, gdzie zarządzanie wieloma stacjami roboczymi może być wyzwaniem. Przykładowo, w przypadku komputerów bez systemu operacyjnego, administrator może skonfigurować serwer DHCP, aby wskazywał na plik pxelinux.0, co pozwala na załadowanie środowiska startowego. Warto również zauważyć, że zgodnie z protokołem RFC 2131, serwery DHCP powinny obsługiwać ten parametr, aby zapewnić elastyczność w uruchamianiu systemów operacyjnych i umożliwić administrowanie stacjami roboczymi zdalnie, co wpisuje się w najlepsze praktyki zarządzania IT.

Pytanie 39

Według cennika usług telekomunikacyjnych dla użytkowników sieci stacjonarnej, którzy mają plan taryfowy rozliczany jednostką taryfikacyjną, okresy taryfikacyjne dla połączeń lokalnych oraz strefowych w sieci przedstawiają się następująco:
T1: 15,00 sekund w godzinach od 8:00 do 18:00 w dni robocze
T2: 30,00 sekund w godzinach od 8:00 do 18:00 w soboty, niedziele oraz święta
T3: 40,00 sekund w godzinach od 18:00 do 8:00 we wszystkie dni tygodnia
Użytkownik telefonii stacjonarnej wykonał w południe, w piątek, 1 stycznia połączenie lokalne, które trwało 2 minuty. Oblicz koszt tego połączenia, wiedząc, że jedna jednostka taryfikacyjna kosztuje 0,31 zł.

A. 0,62 zł

B. 2,48 zł

C. 1,24 zł

D. 9,30 zł

Koszt połączenia wynosi 1,24 zł, co wynika z zastosowania odpowiedniej jednostki taryfikacyjnej w danym okresie taryfikacyjnym. Analizując podany czas połączenia, wynoszący 2 minuty (120 sekund), i biorąc pod uwagę, że połączenie odbyło się w piątek o godzinie 12:00, należy skorzystać z okresu taryfikacyjnego T1, który obowiązuje od 8:00 do 18:00 w dni robocze. W tym przypadku jednostka taryfikacyjna wynosi 15 sekund. Aby obliczyć ilość jednostek taryfikacyjnych, dzielimy czas połączenia przez długość jednostki: 120 sekund / 15 sekund = 8 jednostek. Koszt połączenia obliczamy mnożąc liczbę jednostek przez koszt jednej jednostki taryfikacyjnej: 8 jednostek * 0,31 zł = 2,48 zł. Jednak należy zauważyć, że jednostki taryfikacyjne są zaokrąglane w górę do najbliższej jednostki, co w praktyce oznacza, że 120 sekund to 8 jednostek, a zatem całkowity koszt wynosi 2,48 zł. Wysokość rachunku może się różnić w zależności od długości i czasu połączenia, co podkreśla znaczenie zrozumienia zasad taryfikacji w telekomunikacji. Na przykład, w niektórych usługach telefonicznych stosuje się także inne jednostki taryfikacyjne, co może prowadzić do różnych kosztów za te same połączenia w zależności od wybranego pakietu. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla oszczędzania na rachunkach telefonicznych.

Pytanie 40

Zjawisko refleksji sygnału teletransmisyjnego na końcu przewodu nie występuje w przypadku przewodów

A. rozwartej.

B. dopasowanej falowo.

C. zwartej.

D. naderwanej.

Odpowiedź 'dopasowanej falowo' jest prawidłowa, ponieważ w kontekście teletransmisji sygnałów, linie dopasowane falowo są projektowane tak, aby minimalizować odbicia sygnałów, które mogą wystąpić na końcu linii. Dopasowanie falowe polega na tym, że impedancja linii transmisyjnej i impedancja obciążenia są ze sobą zgodne. Kiedy impedancje te są dopasowane, energia sygnału jest w pełni przekazywana do obciążenia, a nie odbija się z powrotem do źródła. Przykładem zastosowania dopasowania falowego jest użycie transformatorów impedancyjnych w systemach audio i telekomunikacyjnych, gdzie kluczowe jest, aby uniknąć strat sygnału. W praktyce, standardy takie jak IEEE 802.3 dla Ethernetu czy DVB-T dla telewizji cyfrowej zalecają stosowanie linii dopasowanych falowo, aby zapewnić wysoką jakość transmisji i minimalizować zakłócenia. Dobre praktyki w projektowaniu systemów antenowych również uwzględniają dopasowanie falowe, co przyczynia się do większej efektywności przesyłu sygnału i lepszej jakości odbioru.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej