Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik informatyk
Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych
Data rozpoczęcia: 8 czerwca 2025 22:12
Data zakończenia: 8 czerwca 2025 22:33

Egzamin zdany!

Wynik: 20/40 punktów (50,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Atak DDoS (z ang. Distributed Denial of Service) na serwer może spowodować

A. zmianę pakietów wysyłanych przez sieć

B. przeciążenie aplikacji obsługującej konkretne dane

C. przechwytywanie pakietów w sieci

D. zbieranie danych o atakowanej sieci

Przechwytywanie pakietów sieciowych oraz podmiana pakietów przesyłanych przez sieć to techniki, które odnoszą się do ataków typu Man-in-the-Middle, a nie DDoS. Atak DDoS koncentruje się na przeciążeniu serwera poprzez generowanie masywnego ruchu, co skutkuje zablokowaniem dostępu do usługi. Zbieranie informacji na temat atakowanej sieci, chociaż istotne w kontekście bezpieczeństwa, nie jest bezpośrednio związane z atakami DDoS. Te działania są bardziej związane z fazą przygotowania do ataku, ale nie stanowią celu ataku DDoS, który ma na celu po prostu uniemożliwienie korzystania z usług danej aplikacji. Typowe błędy w myśleniu o DDoS to mylenie go z innymi technikami ataku, które koncentrują się na infiltracji lub kradzieży danych. Zrozumienie różnic między tymi atakami jest kluczowe dla skutecznej obrony przed nimi, ponieważ różne metody wymagają różnych strategii zabezpieczeń. Dlatego tak ważne jest, aby dostosować środki ochrony do specyfiki potencjalnych zagrożeń, w tym ataków DDoS, które mogą poważnie wpłynąć na dostępność usług w sieci.

Pytanie 2

Narzędzia do dostosowywania oraz Unity Tweak Tool to aplikacje w systemie Linux przeznaczone do

A. ustawiania zapory systemowej

B. administracji kontami użytkowników

C. przydzielania uprawnień do zasobów systemowych

D. personalizacji systemu

Narzędzia do dostrajania i Unity Tweak Tool to takie fajne dodatki w systemach Linux, które pozwalają na naprawdę sporo, gdy chcemy, żeby nasz pulpit wyglądał tak, jak nam się podoba. Chodzi o to, żeby dostosować interfejs do naszych upodobań – tu możemy zmienić motywy, ikony, czcionki, a nawet układy pulpitów. Za pomocą Unity Tweak Tool można łatwo ochrzcić nasz system nowym motywem kolorystycznym, co naprawdę potrafi odmienić jego wygląd. To narzędzie jest super, bo pozwala nam pokazać swoją osobowość i sprawia, że praca na komputerze staje się przyjemniejsza. W biurach, gdzie ludzie siedzą przy komputerze całe dnie, taka personalizacja naprawdę ma znaczenie. Moim zdaniem, jeżeli czujemy się dobrze w swoim środowisku pracy, to i efektywność idzie w górę.

Pytanie 3

Jakim poleceniem w systemie Linux można ustawić powłokę domyślną użytkownika egzamin na sh?

A. usermod -s /bin/sh egzamin

B. vi /etc/passwd -sh egzamin

C. chmod egzamin /etc/shadow sh

D. groupmod /users/egzamin /bin/sh

Odpowiedzi, które nie prowadzą do prawidłowego rozwiązania, wynikają z nieporozumień dotyczących obsługi użytkowników i powłok w Linuxie. Na przykład polecenie vi /etc/passwd -sh egzamin sugeruje, że edytujemy plik passwd, co może być dość niebezpieczne i grozić uszkodzeniem systemu. Ręczne edytowanie pliku passwd przez edytor tekstowy może prowadzić do błędów, które uniemożliwią logowanie się użytkowników. Takie zmiany powinny być dokonywane tylko przy użyciu narzędzi jak usermod, które zapewniają bezpieczeństwo. Co do kolejnej odpowiedzi, chmod egzamin /etc/shadow sh, to jest kompletnie mylne, bo chmod zmienia uprawnienia plików, a nie powłokę użytkownika. Używanie go w tym kontekście na pewno nie przyniesie oczekiwanych efektów i pokazuje, że istnieje spore nieporozumienie między zarządzaniem użytkownikami a uprawnieniami plików. Ostatnie polecenie, groupmod /users/egzamin /bin/sh, także jest błędne, bo groupmod służy do modyfikowania grup, a nie pojedynczych użytkowników. Poza tym nie zmienia powłoki, co jest kluczowe w tym pytaniu. Rozumienie narzędzi i ich zastosowań w Linuxie jest naprawdę ważne dla bezpieczeństwa i stabilności systemu.

Pytanie 4

Aby w systemie Linux wykonać kopię zapasową określonych plików, należy wprowadzić w terminalu polecenie programu

A. gdb

B. set

C. tar

D. cal

Program tar (tape archive) jest szeroko stosowanym narzędziem w systemach Unix i Linux do tworzenia archiwów i kopii zapasowych. Jego główną funkcjonalnością jest możliwość zbierania wielu plików i katalogów w jeden plik archiwum, co ułatwia ich przechowywanie i przenoszenie. Tar umożliwia również kompresję archiwów, co pozwala na oszczędność miejsca na dysku. Przykładem użycia może być polecenie 'tar -czvf backup.tar.gz /ścieżka/do/katalogu', które tworzy skompresowane archiwum gzip z wybranego katalogu. Tar obsługuje wiele opcji, które pozwalają na precyzyjne zarządzanie kopiami zapasowymi, takie jak opcje do wykluczania plików, dodawania nowych plików do istniejącego archiwum czy wypakowywania plików. W branży IT standardem jest regularne tworzenie kopii zapasowych, co jest kluczowe dla ochrony danych przed ich utratą. Wykorzystanie tar w praktyce jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania danymi i ich zabezpieczania.

Pytanie 5

Instalacja systemów Linux oraz Windows 7 przebiegła bez problemów. Oba systemy zainstalowały się prawidłowo z domyślnymi konfiguracjami. Na tym samym komputerze, o tej samej konfiguracji, podczas instalacji systemu Windows XP pojawił się komunikat o braku dysków twardych, co może sugerować

A. niedobór sterowników

B. błędnie skonfigurowane bootowanie urządzeń

C. nieprawidłowe ustawienie zworek w dysku twardym

D. logiczne uszkodzenie dysku twardego

Odpowiedź dotycząca braku sterowników jest prawidłowa, ponieważ system Windows XP jest starszą wersją systemu operacyjnego, która może nie mieć wbudowanej obsługi nowszych kontrolerów dysków twardych, takich jak SATA. W przypadku niezainstalowania odpowiednich sterowników, system operacyjny nie będzie w stanie rozpoznać dysków twardych, co skutkuje komunikatem o ich braku. Dobrym przykładem z praktyki jest sytuacja, w której użytkownik instaluje Windows XP na nowoczesnym komputerze, który wykorzystuje złącza SATA, a nie IDE, co wymaga uprzedniego załadowania odpowiednich sterowników podczas instalacji. Standardy branżowe sugerują, że przed rozpoczęciem instalacji starszych systemów operacyjnych warto sprawdzić, czy dostępne są odpowiednie sterowniki, a także czy system BIOS/UEFI jest skonfigurowany w trybie zgodności. W praktyce, wiele problemów ze zgodnością można rozwiązać przez załadowanie sterowników z płyty CD dostarczonej przez producenta płyty głównej, co jest często kluczowe dla pomyślnej instalacji. Zrozumienie tej kwestii jest niezbędne dla każdego, kto chce pracować z różnorodnymi systemami operacyjnymi.

Pytanie 6

Wirus komputerowy to aplikacja, która

A. wymaga programu nosiciela

B. uruchamia się, gdy użytkownik zainfekowanego systemu otworzy jakiś program

C. aktywizuje się, gdy nadejdzie odpowiedni moment

D. posiada zdolność do samodzielnego replikowania się

Robak komputerowy jest autonomicznym programem, który ma zdolność do samoreplikacji, co oznacza, że może bez pomocy użytkownika lub innych programów tworzyć swoje kopie. Działa to na zasadzie manipulacji zainfekowanym systemem, gdzie po raz pierwszy zainstalowany robak może wykonać kod, który generuje nowe instancje siebie. Przykładem robaka komputerowego jest Blaster, który replikował się poprzez luki w zabezpieczeniach systemu Windows i rozprzestrzeniał się w sieciach komputerowych. W kontekście bezpieczeństwa, rozumienie mechanizmów robaków jest kluczowe dla projektowania skutecznych systemów zabezpieczeń, które powinny obejmować regularne aktualizacje, monitorowanie ruchu sieciowego oraz stosowanie zapór sieciowych. Dobrze zrozumiane zagrożenia, jakie niosą robaki komputerowe, pozwala zespołom IT na wdrażanie skutecznych strategii obronnych, zgodnych z najlepszymi praktykami branżowymi, takimi jak zarządzanie podatnościami czy edukacja użytkowników końcowych.

Pytanie 7

Jakie urządzenie w sieci lokalnej NIE ROZDZIELA obszaru sieci komputerowej na domeny kolizyjne?

A. Most

B. Router

C. Koncentrator

D. Przełącznik

Router, most i przełącznik to urządzenia, które mają na celu efektywniejsze zarządzanie ruchem w sieci lokalnej. Router działa na warstwie trzeciej modelu OSI, co pozwala mu na trasowanie pakietów między różnymi sieciami i segmentami. W przeciwieństwie do koncentratora, router nie tylko przekazuje dane, ale również dokonuje analizy adresów IP, co skutkuje podziałem sieci na różne domeny kolizyjne. Mosty, działające na warstwie drugiej, również segmentują ruch, filtrując dane w oparciu o adresy MAC, co zmniejsza liczbę kolizji w sieci. Z kolei przełączniki, mające również warstwę drugą, operują na zasadzie przekazywania danych tylko do określonego portu, co znacznie minimalizuje ryzyko kolizji. Wiele osób może mylić te urządzenia z koncentratorami, myśląc, że wszystkie działają w ten sam sposób. Kluczowym błędem jest przekonanie, że każde urządzenie w sieci lokalnej funkcjonuje na tym samym poziomie i nie wprowadza różnic w zarządzaniu ruchem. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi urządzeniami jest istotne, aby projektować i zarządzać efektywnymi sieciami komputerowymi, zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 8

Na zdjęciu pokazano złącza

A. USB

B. DisplayPort

C. HDMI

D. Firewire (IEEE 1394)

Firewire znany także jako IEEE 1394 to interfejs do przesyłania danych, który był szczególnie popularny w zastosowaniach multimedialnych takich jak przesyłanie wideo i dźwięku. Złącza te są rozpoznawane po charakterystycznym kształcie i występują w wersjach 4-pinowej oraz 6-pinowej. IEEE 1394 oferuje wysoką przepustowość do 800 Mbps co było istotne w czasach przed wprowadzeniem USB 3.0 i Thunderbolt. W praktyce Firewire był często używany w połączeniach kamer cyfrowych rejestratorów audio oraz zewnętrznych dysków twardych. W przeciwieństwie do USB Firewire pozwala na bezpośrednie połączenia pomiędzy urządzeniami typu peer-to-peer bez potrzeby użycia komputera jako pośrednika. Standard ten zyskał popularność w branży filmowej i muzycznej gdzie wymagane były szybkie i niezawodne transfery danych. Mimo że obecnie jest mniej powszechny jego złącza i specyfikacje są nadal stosowane w niektórych profesjonalnych urządzeniach audio-wizualnych. Znajomość tego standardu może być przydatna dla osób pracujących z archiwalnym sprzętem lub w specjalistycznych dziedzinach.

Pytanie 9

Program df pracujący w systemach z rodziny Linux pozwala na wyświetlenie

A. zawartości ukrytego folderu

B. tekstu odpowiadającego wzorcowi

C. informacji o dostępnej przestrzeni dyskowej

D. nazwa aktualnego katalogu

Polecenie df, które jest powszechnie używane w systemach operacyjnych z rodziny Linux, jest narzędziem służącym do wyświetlania informacji o dostępnej i używanej przestrzeni dyskowej na zamontowanych systemach plików. Dzięki temu administratorzy mogą szybko ocenić, ile miejsca jest zajęte, a ile dostępne na poszczególnych partycjach. Na przykład, użycie polecenia 'df -h' pozwala na prezentację tych danych w formacie czytelnym dla człowieka, co oznacza, że wartości będą przedstawione w jednostkach KB, MB lub GB. To jest szczególnie użyteczne w kontekście monitorowania zasobów systemowych w serwerach i stacjach roboczych, gdzie zarządzanie przestrzenią dyskową jest kluczowe dla zapewnienia płynności działania systemu. Dodatkowo, narzędzie to wspiera zarządzanie przestrzenią dyskową zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, umożliwiając wczesne wykrywanie problemów związanych z niewystarczającą ilością miejsca, co może prowadzić do awarii aplikacji lub całego systemu.

Pytanie 10

Zgodnie z normą PN-EN 50174, maksymalna długość kabla poziomego kategorii 6 pomiędzy punktem abonenckim a punktem dystrybucji w panelu krosowym wynosi

A. 150 m

B. 110 m

C. 90 m

D. 100 m

Odpowiedzi 100 m, 110 m oraz 150 m są niepoprawne z kilku kluczowych powodów. Wybór długości 100 m może wydawać się logiczny, ponieważ często jest to długość używana w aplikacjach sieciowych, jednak nie uwzględnia ona specyficznych wymagań dla kabli kategorii 6, które do przesyłania danych wymagają ściśle określonego limitu długości dla optymalnej wydajności. Przesymulowanie długości kabla w warunkach rzeczywistych pokazuje, że przekroczenie 90 m skutkuje wzrostem opóźnień i spadkiem wydajności, co jest nie do zaakceptowania w środowiskach o wysokich wymaganiach dotyczących przepustowości. Wybór długości 110 m oraz 150 m jeszcze bardziej narusza zasady określone w normie. Tego rodzaju długości mogą być stosowane w specyficznych aplikacjach, ale nie w kontekście standardowej instalacji kabelowej dla systemów LAN. Dodatkowo, w praktyce inżynieryjnej błędne podejście do długości kabli poziomych może prowadzić do poważnych problemów z niezawodnością sieci, w tym zwiększonej liczby błędów przesyłania danych oraz problemami z obsługą klienta. Zrozumienie i przestrzeganie norm takich jak PN-EN 50174 jest kluczowe dla projektantów i instalatorów systemów telekomunikacyjnych, aby zapewnić ich wydajność oraz zgodność z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 11

Jak nazywa się standard podstawki procesora bez nóżek?

A. LGA

B. PGA

C. SPGA

D. CPGA

Wybór standardów takich jak PGA, SPGA czy CPGA jest mylny, ponieważ każdy z tych standardów opiera się na konstrukcji z nóżkami, co nie jest zgodne z definicją podstawki LGA. PGA, czyli Pin Grid Array, charakteryzuje się tym, że procesor ma na swojej spodniej stronie wiele nóżek, które wchodzą w gniazdo na płycie głównej. Tego typu konstrukcja może prowadzić do problemów z uszkodzeniem nóżek podczas instalacji lub wymiany procesora, co jest częstym problemem w kontekście serwisowania sprzętu komputerowego. SPGA (Staggered Pin Grid Array) to zmodyfikowana wersja PGA, w której nóżki są rozmieszczone w taki sposób, aby zmniejszyć ryzyko uszkodzeń, jednak nadal nie eliminuje to problemów związanych z ich delikatnością. CPGA (Ceramic Pin Grid Array) to kolejny wariant, który stosuje ceramiczne podstawki, ale z tą samą zasadą działania co PGA. Wybór tych standardów zamiast LGA może prowadzić do błędnych wniosków dotyczących stabilności połączeń w systemie, a także do trudności w zapewnieniu odpowiedniego chłodzenia. W nowoczesnych rozwiązaniach preferuje się LGA, ponieważ pozwala na łatwiejszą instalację oraz zmniejsza ryzyko uszkodzeń, co jest kluczowe w kontekście wydajności i trwałości komponentów komputerowych.

Pytanie 12

Jaki protokół do obsługi poczty elektronicznej pozwala na przykład na przechowywanie odebranych e-maili na serwerze, zarządzanie różnymi folderami, usuwanie wiadomości oraz przenoszenie ich pomiędzy folderami?

A. Internet Message Access Protocol (IMAP)

B. Post Office Protocol (POP)

C. Simple Mail Transfer Protocol (SMTP)

D. Multipurpose Internet Mail Extensions (MIME)

Post Office Protocol (POP) jest to protokół pocztowy, który działa na zasadzie pobierania wiadomości e-mail z serwera na lokalne urządzenie użytkownika. Główną jego wadą jest to, że po pobraniu wiadomości są one zazwyczaj usuwane z serwera, co uniemożliwia ich późniejszy dostęp z innych urządzeń. Użytkownik, który korzysta z POP, może napotkać problemy związane z brakiem synchronizacji między różnymi urządzeniami, co w dzisiejszym zdalnym świecie staje się coraz bardziej problematyczne. Simple Mail Transfer Protocol (SMTP) to z kolei protokół, który służy do wysyłania wiadomości e-mail, a nie ich odbierania czy przechowywania. SMTP jest odpowiedzialny za przesyłanie wiadomości między serwerami, ale nie oferuje funkcjonalności związanej z zarządzaniem wiadomościami na serwerze. Z kolei Multipurpose Internet Mail Extensions (MIME) to zestaw standardów, który pozwala na przesyłanie różnorodnych formatów danych przez e-mail, jak obrazy czy pliki audio, ale nie jest protokołem pocztowym. Wszystkie te odpowiedzi prowadzą do typowych błędów myślowych, takich jak mylenie protokołów do wysyłania e-maili z tymi do ich zarządzania lub przechowywania. Kluczowe jest zrozumienie specyfiki każdego protokołu oraz ich zastosowania w kontekście dzisiejszej komunikacji internetowej.

Pytanie 13

Protokół kontrolny z rodziny TCP/IP, który odpowiada między innymi za identyfikację usterek w urządzeniach sieciowych, to

A. ICMP

B. FDDI

C. IMAP

D. SMTP

Odpowiedzi takie jak SMTP, IMAP czy FDDI nie są związane z funkcją wykrywania awarii urządzeń sieciowych, co prowadzi do nieporozumień co do ich rzeczywistego zastosowania. SMTP, czyli Simple Mail Transfer Protocol, jest protokołem służącym do przesyłania wiadomości e-mail i nie ma zastosowania w kontekście diagnostyki sieci. Jego główną rolą jest przesyłanie wiadomości między serwerami pocztowymi oraz między klientami a serwerami, co oznacza, że jest to protokół aplikacyjny, a nie kontrolny. IMAP (Internet Message Access Protocol) również jest protokołem aplikacyjnym, który umożliwia dostęp do wiadomości e-mail przechowywanych na serwerze. Jego funkcjonalność koncentruje się na zarządzaniu wiadomościami, a nie na monitorowaniu stanu sieci. FDDI (Fiber Distributed Data Interface) to natomiast standard dla sieci lokalnych opartych na włóknach optycznych, który zajmuje się przesyłem danych, ale nie jest związany z komunikacją kontrolną. Wybór nieodpowiednich protokołów może prowadzić do błędnych wniosków co do ich przeznaczenia oraz funkcji, co jest częstym błędem w rozumieniu architektury sieci. Ważne jest, aby rozróżniać protokoły kontrolne od aplikacyjnych oraz zrozumieć ich specyfikę, aby skutecznie zarządzać sieciami i diagnozować problemy.

Pytanie 14

Główny księgowy powinien mieć możliwość przywracania zawartości folderów z kopii zapasowej plików. Do jakiej grupy użytkowników w systemie MS Windows XP powinien zostać przypisany?

A. Operatorzy ustawień sieciowych

B. Operatorzy kopii zapasowych

C. Użytkownicy z restrykcjami

D. Użytkownicy zdalnego dostępu

Operatorzy kopii zapasowych to grupa użytkowników w systemie Windows XP, która ma uprawnienia do wykonywania operacji związanych z tworzeniem i przywracaniem kopii zapasowych. Główny księgowy, jako kluczowy pracownik w każdej organizacji, potrzebuje dostępu do mechanizmów zabezpieczających dane finansowe, co obejmuje możliwość odzyskiwania plików z kopii zapasowej. Przykładowo, w przypadku utraty danych spowodowanej awarią systemu lub błędami ludzkimi, dostęp do kopii zapasowych pozwala na szybkie przywrócenie pracy bez większych strat. Dobre praktyki zarządzania danymi w organizacjach podkreślają rolę regularnych kopii zapasowych oraz odpowiednich uprawnień dla użytkowników, co jest zgodne z zasadą minimalnych uprawnień. Operatorzy kopii zapasowych mogą również przeprowadzać audyty kopii zapasowych, co dodatkowo zwiększa bezpieczeństwo danych.

Pytanie 15

W systemie Linux komenda chown pozwala na

A. przeniesienie pliku

B. zmianę parametrów pliku

C. naprawę systemu plików

D. zmianę właściciela pliku

Polecenie chown (change owner) w systemie Linux służy do zmiany właściciela pliku lub katalogu. Właściciel pliku ma prawo do zarządzania nim, co obejmuje możliwość jego edytowania, przesuwania czy usuwania. W praktyce, polecenie to jest kluczowe w kontekście zarządzania uprawnieniami w systemach wieloużytkownikowych, gdzie różni użytkownicy mogą potrzebować dostępu do różnych zasobów. Na przykład, aby zmienić właściciela pliku na użytkownika 'janek', użyjemy polecenia: `chown janek plik.txt`. Ważne jest, aby użytkownik wykonujący to polecenie miał odpowiednie uprawnienia, najczęściej wymaga to posiadania roli administratora (root). Zmiana właściciela pliku jest również stosowana w przypadku przenoszenia plików pomiędzy różnymi użytkownikami, co pozwala na odpowiednią kontrolę nad danymi. W kontekście bezpieczeństwa IT, właściwe zarządzanie właścicielami plików jest istotne dla ochrony danych i zapobiegania nieautoryzowanemu dostępowi.

Pytanie 16

Jaką rolę pełni serwer FTP?

A. zarządzanie kontami e-mail

B. udostępnianie plików

C. nadzór nad siecią

D. uzgadnianie czasu

Funkcją serwera FTP (File Transfer Protocol) jest przede wszystkim udostępnianie plików w sieci. Protokół FTP umożliwia przesyłanie danych pomiędzy komputerami w sposób zorganizowany i bezpieczny. Dzięki FTP użytkownicy mogą łatwo wysyłać oraz pobierać pliki z serwera, co jest niezwykle przydatne w różnych zastosowaniach, od przesyłania dokumentów, przez synchronizację zasobów witryn internetowych, aż po zarządzanie danymi w chmurze. W kontekście biznesowym, serwery FTP często są wykorzystywane do udostępniania dużych plików, które nie mogą być przesyłane za pomocą zwykłych wiadomości e-mail. Zastosowanie FTP w branży IT opiera się na standardach IETF RFC 959 oraz 3659, które definiują zasady działania protokołu, co zapewnia dużą interoperacyjność pomiędzy różnymi systemami operacyjnymi. Dodatkowo, wiele firm implementuje zabezpieczenia, takie jak FTP Secure (FTPS) czy SSH File Transfer Protocol (SFTP), aby chronić dane podczas transmisji. W praktyce korzystanie z FTP jest kluczowe w środowiskach, gdzie wymagana jest efektywna wymiana plików w zespole lub z klientami.

Pytanie 17

Jaki adres IPv4 wykorzystuje się do testowania protokołów TCP/IP na jednym hoście?

A. 128.0.0.1

B. 224.0.0.9

C. 1.1.1.1

D. 127.0.0.1

Adres IPv4 127.0.0.1, znany również jako 'localhost' lub 'adres loopback', jest specjalnym adresem używanym do komunikacji wewnętrznej w obrębie jednego hosta. Dzięki temu adresowi aplikacje mogą wysyłać i odbierać dane bez konieczności interakcji z siecią zewnętrzną. Jest to kluczowe w testowaniu i diagnostyce aplikacji sieciowych, ponieważ umożliwia sprawdzenie, czy stos protokołów TCP/IP działa poprawnie na danym urządzeniu. Na przykład, programiści mogą korzystać z tego adresu do testowania serwerów aplikacyjnych, ponieważ pozwala to na symulację działania aplikacji bez potrzeby zakupu zewnętrznego dostępu do sieci. Adres 127.0.0.1 jest zarezerwowany przez standardy IETF w RFC 1122 i nie może być przypisany do fizycznego interfejsu sieciowego, co czyni go idealnym do lokalnych testów. W praktyce, aby przetestować działanie serwera HTTP, można użyć przeglądarki internetowej, wpisując 'http://127.0.0.1', co spowoduje połączenie z lokalnym serwerem, jeśli taki jest uruchomiony.

Pytanie 18

Jakiego rekordu DNS należy użyć w strefie wyszukiwania do przodu, aby powiązać nazwę domeny DNS z adresem IP?

A. NS lub CNAME

B. SRV lub TXT

C. MX lub PTR

D. A lub AAAA

Rekordy A i AAAA to takie podstawowe elementy w DNS, bo pomagają przekształcić nazwy domen na adresy IP. Rekord A to ten dla IPv4, a AAAA dla IPv6. Dzięki nim, nie musimy pamiętać trudnych numerków, tylko wpisujemy coś, co łatwo zapamiętać, jak www.przyklad.pl. Jak firma chce, żeby jej strona była dostępna, to rejestruje domenę i dodaje odpowiedni rekord A, żeby każdy mógł ją znaleźć. Warto mieć te rekordy na bieżąco aktualne, bo to wpływa na to, jak działa strona i jej dostępność. Z mojego doświadczenia, to naprawdę kluczowa sprawa, żeby wszystko działało bez zarzutu.

Pytanie 19

Co robi polecenie Gpresult?

A. prezentuje wynikowy zbiór zasad dla użytkownika lub komputera

B. pokazuje szczegóły dotyczące kontrolera

C. resetuje domyślne zasady grup dla kontrolera

D. modyfikuje konfigurację zasad grupy

Odpowiedź 'wyświetla wynikowy zestaw zasad dla użytkownika lub komputera' jest poprawna, ponieważ polecenie Gpresult jest narzędziem systemowym w systemach Windows, które umożliwia administratorom uzyskanie szczegółowych informacji na temat zasad grupy, które zostały zastosowane do konkretnego użytkownika lub komputera. Gpresult pozwala na identyfikację, które zasady grupy są aktywne, a także ich priorytety oraz źródła. To narzędzie jest niezwykle przydatne w kontekście rozwiązywania problemów z zasobami i dostępem do polityk bezpieczeństwa w organizacjach. Przykładowo, administratorzy mogą używać Gpresult do weryfikacji, czy nowe zasady grupy zostały poprawnie zastosowane po ich wprowadzeniu, co jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa i zgodności z regulacjami. Good practices sugerują, aby regularnie sprawdzać wyniki zasad grupy, aby upewnić się, że wszyscy użytkownicy i komputery są zgodni z aktualnymi politykami.

Pytanie 20

Liczba 45H w systemie ósemkowym wyraża się jako

A. 102

B. 108

C. 110

D. 105

Liczba 45H zapisana w systemie ósemkowym oznacza liczbę szesnastkową, gdzie 'H' wskazuje na system szesnastkowy. Aby przeliczyć tę liczbę na system ósemkowy, najpierw zamieniamy ją na system dziesiętny. Liczba 45H w systemie szesnastkowym to 4*16^1 + 5*16^0 = 64 + 5 = 69 w systemie dziesiętnym. Następnie przekształcamy tę liczbę na system ósemkowy. Dzielimy 69 przez 8, co daje 8 z resztą 5 (69 = 8*8 + 5). Kontynuując, dzielimy 8 przez 8, co daje 1 z resztą 0 (8 = 1*8 + 0). Ostatnią liczbą jest 1. Zbierając te reszty w odwrotnej kolejności, otrzymujemy 105. Dlatego liczba 45H w systemie ósemkowym to 105. Umiejętność konwersji między systemami liczbowymi jest istotna w programowaniu, inżynierii komputerowej oraz w kontekście cyfrowym, gdzie różne systemy mogą być używane do reprezentacji danych. Zrozumienie tych konwersji jest kluczowe w pracy z niskopoziomowym kodowaniem oraz systemami wbudowanymi.

Pytanie 21

Zgodnie z normą PN-EN 50173, minimalna liczba punktów rozdzielczych, które należy zainstalować, wynosi

A. 1 punkt rozdzielczy na każde 100 m2 powierzchni

B. 1 punkt rozdzielczy na każde 250 m2 powierzchni

C. 1 punkt rozdzielczy na cały wielopiętrowy budynek

D. 1 punkt rozdzielczy na każde piętro

Wybór opcji sugerujących inne kryteria rozdziału punktów rozdzielczych, takie jak jeden punkt na każde 100 m2 czy 250 m2 powierzchni, jest mylny i nieodpowiedni w kontekście normy PN-EN 50173. Przede wszystkim, standardy te koncentrują się na zapewnieniu odpowiedniego dostępu do infrastruktury telekomunikacyjnej na poziomie piętra, co znacznie poprawia jakość usług oraz zasięg sygnału. Argumentacja oparta na powierzchni może prowadzić do niedoszacowania wymagań dotyczących liczby punktów rozdzielczych w budynkach o większej liczbie pięter, co w rezultacie ograniczy efektywność systemu. Ponadto, projektowanie systemów okablowania strukturalnego powinno uwzględniać nie tylko powierzchnię, ale także układ i przeznaczenie przestrzeni, co jest kluczowe dla optymalizacji wydajności sieci. Postrzeganie wielopiętrowych budynków jako całości, gdzie jeden punkt rozdzielczy na cały budynek ma spełniać potrzeby wszystkich użytkowników, jest błędne, ponieważ nie uwzględnia różnorodności wymagań i intensywności użytkowania w różnych strefach budynku. Właściwe podejście to takie, które równoważy liczbę punktów z ich lokalizacją i funkcjonalnością, zapewniając użytkownikom łatwy dostęp do sieci oraz umożliwiając skuteczną obsługę infrastruktury telekomunikacyjnej.

Pytanie 22

Przy realizacji projektu dotyczącego sieci LAN wykorzystano medium transmisyjne standardu Ethernet 1000Base-T. Które z poniższych stwierdzeń jest prawdziwe?

A. To standard sieci optycznych działających na wielomodowych światłowodach

B. To standard sieci optycznych, którego maksymalny zasięg wynosi 1000 metrów

C. Standard ten pozwala na transmisję typu full-duplex przy maksymalnym zasięgu 100 metrów

D. Standard ten umożliwia transmisję typu half-duplex przy maksymalnym zasięgu 1000 metrów

Pierwsza odpowiedź, która sugeruje, że 1000Base-T to standard sieci optycznych pracujących na wielomodowych światłowodach, jest błędna, ponieważ 1000Base-T jest standardem Ethernetowym, który odnosi się do kabli miedzianych, a nie światłowodowych. Istnieją inne standardy, takie jak 1000Base-LX, które dotyczą transmisji w sieciach optycznych, ale 1000Base-T nie ma z nimi nic wspólnego. Kolejna odpowiedź, która wskazuje na maksymalny zasięg 1000 metrów, również nie jest prawidłowa. Zasięg standardu 1000Base-T wynosi 100 metrów, co jest zgodne z parametrami dla kabli miedzianych, a nie 1000 metrów, co jest zasięgiem stosowanym w niektórych standardach światłowodowych, jak 1000Base-LX na przewodach jedno- lub wielomodowych. Argument sugerujący, że ten standard umożliwia transmisję half-duplex przy maksymalnym zasięgu 1000 metrów, jest także mylny. 1000Base-T standardowo działa w trybie full-duplex, co oznacza, że jednoczesna transmisja i odbiór danych jest możliwa, co jest kluczowe w nowoczesnych sieciach, gdzie wydajność i prędkość komunikacji są kluczowe. Zrozumienie różnicy między różnymi standardami Ethernet oraz ich specyfikacjami technicznymi jest niezbędne do prawidłowego projektowania i wdrażania sieci lokalnych.

Pytanie 23

Jaki typ pamięci powinien być umieszczony na płycie głównej komputera w miejscu, które wskazuje strzałka?

A. SD-RAM DDR3

B. SIMM

C. SO-DIMM DDR2

D. FLASH

SD-RAM DDR3 jest typem pamięci używanym w nowoczesnych komputerach osobistych i serwerach. Charakterystyczną cechą pamięci DDR3 jest szybsza prędkość przesyłania danych w porównaniu do jej poprzednich wersji, jak DDR2. DDR3 oferuje większe przepustowości i mniejsze zużycie energii, co czyni ją bardziej efektywną energetycznie. Pamięci DDR3 zazwyczaj pracują przy napięciu 1,5V, co jest niższe od DDR2, które pracuje przy 1,8V, co przekłada się na mniejsze zużycie energii i mniejsze wydzielanie ciepła. Dzięki temu, DDR3 jest idealnym wyborem do systemów, które wymagają wysokiej wydajności oraz stabilności. W praktyce, DDR3 jest stosowane w komputerach przeznaczonych do zadań takich jak przetwarzanie grafiki, gry komputerowe, czy też przy obróbce multimediów. Standardy takie jak JEDEC określają parametry techniczne i zgodność modułów DDR3, zapewniając, że każdy moduł spełnia określone wymagania jakości i wydajności. Wybór DDR3 dla miejsca wskazanego strzałką na płycie głównej jest właściwy, ponieważ sloty te są zaprojektowane specjalnie dla tego typu pamięci, zapewniając ich prawidłowe działanie i optymalną wydajność.

Pytanie 24

Jakie urządzenie jest używane do pomiaru wartości rezystancji?

A. omomierz

B. woltomierz

C. watomierz

D. amperomierz

Omomierz to przyrząd elektroniczny lub analogowy, który służy do pomiaru rezystancji elektrycznej. Wykorzystuje prawo Ohma, które stanowi, że napięcie (U) jest równe iloczynowi natężenia prądu (I) i rezystancji (R). Omomierz umożliwia szybkie i precyzyjne mierzenie oporu elektrycznego, co jest istotne w diagnostyce i konserwacji układów elektronicznych oraz elektrycznych. Przykładowo, w trakcie naprawy urządzeń, takich jak komputery czy sprzęt AGD, technicy stosują omomierze do sprawdzania ciągłości obwodów oraz identyfikowania uszkodzonych komponentów. W przemysłowych zastosowaniach, pomiar rezystancji izolacji jest kluczowy dla zapewnienia bezpieczeństwa urządzeń elektrycznych. Standardy takie jak IEC 61010 określają wymagania dotyczące bezpieczeństwa przyrządów pomiarowych, co czyni omomierz nieodłącznym narzędziem w pracy inżynierów i techników.

Pytanie 25

Wskaż nieprawidłowy sposób podziału dysków MBR na partycje?

A. 1 partycja podstawowa oraz 2 rozszerzone

B. 3 partycje podstawowe oraz 1 rozszerzona

C. 1 partycja podstawowa oraz 1 rozszerzona

D. 2 partycje podstawowe oraz 1 rozszerzona

Odpowiedź wskazująca na utworzenie 1 partycji podstawowej i 2 rozszerzonych jest poprawna w kontekście standardowego podziału dysków MBR (Master Boot Record). W schemacie partycjonowania MBR można mieć maksymalnie cztery partycje podstawowe lub trzy partycje podstawowe i jedną rozszerzoną. Partycja rozszerzona z kolei może zawierać wiele partycji logicznych. Przykład zastosowania to sytuacja, w której użytkownik potrzebuje kilku systemów operacyjnych na jednym dysku – mógłby utworzyć jedną partycję podstawową dla głównego systemu, a następnie partycję rozszerzoną, w której umieści różne systemy operacyjne jako partycje logiczne. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania przestrzenią dyskową, co pozwala na elastyczne zarządzanie danymi oraz systemami operacyjnymi na jednym nośniku. Ważne jest, aby znać te zasady, aby skutecznie planować podział dysków, zwłaszcza w środowiskach serwerowych czy przy budowie własnych stacji roboczych.

Pytanie 26

Najczęstszym powodem, dla którego toner rozmazuje się na wydrukach z drukarki laserowej, jest

A. zbyt niska temperatura utrwalacza

B. uszkodzenie rolek

C. zacięcie papieru

D. zanieczyszczenie wnętrza drukarki

Uszkodzenie rolek nie jest główną przyczyną rozmazywania się tonera, choć mogą one wpływać na jakość wydruku. Rolki w utrwalaczu mają kluczowe znaczenie dla transportu papieru oraz równomiernego podgrzewania tonera. Uszkodzenie rolek może prowadzić do problemów z podawaniem papieru, co w niektórych przypadkach może skutkować zacięciami, ale nie jest bezpośrednio związane z rozmazywaniem tonera. Zacięcie papieru, chociaż może powodować różne problemy z wydrukiem, zazwyczaj nie prowadzi do rozmazywania, a bardziej do nieprawidłowego drukowania lub przerw w procesie. Zanieczyszczenie wnętrza drukarki również nie jest głównym czynnikiem odpowiedzialnym za ten problem. Choć kurz i zanieczyszczenia mogą wpływać na jakość druku, to nie są one bezpośrednią przyczyną rozmazywania, które do dużej mierze zależy od procesów termicznych. Powszechnym błędem myślowym jest łączenie jakości wydruku z różnymi uszkodzeniami, podczas gdy kluczowym czynnikiem w przypadku rozmazywania jest właśnie temperatura utrwalacza, której niewłaściwe ustawienia są najczęstszą przyczyną tego zjawiska w praktyce biurowej.

Pytanie 27

W którym trybie działania procesora Intel x86 uruchamiane były aplikacje 16-bitowe?

A. W trybie rzeczywistym

B. W trybie wirtualnym

C. W trybie chronionym, rzeczywistym i wirtualnym

D. W trybie chronionym

Odpowiedź "W trybie rzeczywistym" jest poprawna, ponieważ procesor Intel x86 uruchamia programy 16-bitowe w tym właśnie trybie. Tryb rzeczywisty, który był standardem w pierwszych wersjach architektury x86, pozwalał systemowi operacyjnemu na dostęp do pamięci w sposób bezpośredni, co było kluczowe dla aplikacji 16-bitowych, takich jak MS-DOS. W tym trybie procesor działa z 16-bitową architekturą, co oznacza, że może adresować maksymalnie 1 MB pamięci. Programy 16-bitowe wykorzystują takie mechanizmy jak segmentacja pamięci, a sama architektura zapewnia kompatybilność wstecz z wcześniejszymi wersjami systemów operacyjnych. Przykłady zastosowania obejmują uruchamianie starych gier komputerowych oraz aplikacji, które nie były aktualizowane do nowszych wersji. Praktyczne zrozumienie działania trybu rzeczywistego jest istotne również w kontekście emulacji i wirtualizacji, gdzie współczesne systemy mogą uruchamiać aplikacje 16-bitowe w kontrolowanym, izolowanym środowisku, wykorzystując zasady trybu rzeczywistego.

Pytanie 28

Który standard IEEE 802.3 powinien być użyty w sytuacji z zakłóceniami elektromagnetycznymi, jeżeli odległość między punktem dystrybucyjnym a punktem abonenckim wynosi 200 m?

A. 1000BaseTX

B. 100BaseFX

C. 100BaseT

D. 10Base2

Wybór nieodpowiednich standardów Ethernet może prowadzić do problemów z jakością połączenia, zwłaszcza w środowiskach z zakłóceniami elektromagnetycznymi. Standard 1000BaseTX, który wykorzystuje miedź, ma zasięg do 100 m i jest bardziej podatny na zakłócenia, co czyni go nieodpowiednim w przypadku 200 m. Ponadto, 100BaseT również operuje na miedzi i ma podobne ograniczenia, co sprawia, że nie zapewni stabilnego połączenia w trudnych warunkach. Z kolei 10Base2, będący standardem z lat 90., oparty na współdzielonej sieci miedzianej, charakteryzuje się niską przepustowością (10 Mbps) i też nie jest odporny na zakłócenia, co czyni go przestarzałym i nieefektywnym w nowoczesnych aplikacjach. Wybierając niewłaściwy standard, można napotkać problemy z prędkością transferu danych oraz stabilnością połączenia, a także zwiększone ryzyko utraty pakietów. W praktyce, aby zapewnić niezawodne połączenie w warunkach narażonych na zakłócenia, należy skupić się na technologiach, które wykorzystują włókna optyczne, co przewiduje najlepsze praktyki w projektowaniu nowoczesnych sieci.

Pytanie 29

W celu zainstalowania serwera proxy w systemie Linux, należy wykorzystać oprogramowanie

A. Squid

B. Postfix

C. Webmin

D. Samba

Wybór programów takich jak Samba, Postfix czy Webmin do zainstalowania serwera proxy w systemie Linux jest błędny, ponieważ każde z tych narzędzi ma zupełnie inne zastosowania. Samba to oprogramowanie, które umożliwia współdzielenie plików oraz drukarek między systemami Windows a Linux. Oferuje możliwość integracji w środowisku Windows, ale nie ma funkcji serwera proxy, które są kluczowe do pośredniczenia w ruchu sieciowym. Postfix to z kolei system pocztowy, który służy do obsługi wiadomości email, pozwalając na zarządzanie przesyłaniem i odbieraniem poczty elektronicznej. Brak funkcji proxy sprawia, że jego zastosowanie w tej roli jest całkowicie nieadekwatne. Webmin to narzędzie do zarządzania różnymi aspektami systemu Linux z interfejsem webowym, które pozwala na administrację serwerem, ale nie pełni funkcji serwera proxy ani nie zapewnia buforowania ani filtrowania ruchu. Typowe błędy myślowe przy wyborze tych programów wynikają z mylenia funkcji i ról, które każde z nich odgrywa w ekosystemie Linux, co często prowadzi do nieefektywności w zarządzaniu infrastrukturą IT.

Pytanie 30

Aby zamontować katalog udostępniony w sieci komputerowej w systemie Linux, należy wykorzystać komendę

A. connect

B. join

C. view

D. mount

Wybór odpowiedzi, która nie odnosi się do polecenia 'mount', wskazuje na brak zrozumienia podstawowych mechanizmów zarządzania systemami plików w systemie Linux. Odpowiedzi, takie jak 'join', 'view', czy 'connect', sugerują różne operacje, które jednak nie mają bezpośredniego związku z montowaniem katalogów w sieci. Polecenie 'join' jest używane w kontekście łączenia plików tekstowych na podstawie wspólnych kluczy, co nie jest w żadnym wypadku związane z operacjami na systemach plików. Z kolei 'view' najczęściej odnosi się do wyświetlania danych, a nie do ich montowania, co jest kluczowe w kontekście dostępu do zdalnych zasobów. 'Connect' z kolei może być używane w kontekście nawiązywania połączenia z serwerami lub bazami danych, ale nie ma zastosowania w montowaniu systemów plików. Stąd wynikają typowe nieporozumienia, które mogą prowadzić do błędnych wyborów w kontekście zarządzania danymi w systemach Linux. Aby skutecznie zmapować katalogi sieciowe, użytkownicy muszą zrozumieć różnice pomiędzy operacjami na plikach a zarządzaniem systemami plików, a także znać odpowiednie narzędzia, takie jak 'mount', które są fundamentalne dla prawidłowego funkcjonowania systemu operacyjnego.

Pytanie 31

Kiedy adres IP komputera ma formę 176.16.50.10/26, to jakie będą adres rozgłoszeniowy oraz maksymalna liczba hostów w danej sieci?

A. 176.16.50.36; 6 hostów

B. 176.16.50.63; 62 hosty

C. 176.16.50.1; 26 hostów

D. 176.16.50.62; 63 hosty

Odpowiedź 176.16.50.63; 62 hosty jest jak najbardziej trafna. Żeby ogarnąć adres rozgłoszeniowy i maksymalną liczbę hostów w sieci, trzeba się przyjrzeć masce podsieci. W tym przypadku mamy maskę /26, co znaczy, że 26 bitów jest zajętych na identyfikację sieci, a 6 bitów zostaje dla hostów. Można to obliczyć tak: 2 do potęgi n, minus 2, gdzie n to liczba bitów dla hostów. Dla 6 bitów wychodzi 2^6 - 2, czyli 64 - 2, co daje nam 62 hosty. Adres rozgłoszeniowy uzyskujemy ustawiając wszystkie bity hostów na 1. Więc w naszej sieci, z adresem IP 176.16.50.10 i maską /26, mamy zakres od 176.16.50.0 do 176.16.50.63, co wskazuje, że adres rozgłoszeniowy to 176.16.50.63. Te obliczenia to podstawa w projektowaniu sieci komputerowych, więc dobrze, że się z tym zapoznałeś!

Pytanie 32

Użytkownik o nazwie Gość jest częścią grupy Goście, która z kolei należy do grupy Wszyscy. Jakie uprawnienia do folderu test1 ma użytkownik Gość?

A. użytkownik Gość ma uprawnienia tylko do odczytu folderu test1

B. użytkownik Gość nie ma uprawnień do folderu test1

C. użytkownik Gość ma uprawnienia jedynie do zapisu w folderze test1

D. użytkownik Gość dysponuje pełnymi uprawnieniami do folderu test1

Przekonanie że użytkownik Gość posiada jakiekolwiek uprawnienia do folderu test1 wynika z niepełnego zrozumienia struktury nadawania uprawnień w systemach operacyjnych takich jak Windows. System ten zarządza uprawnieniami poprzez mechanizm grup użytkowników gdzie każdemu użytkownikowi można przypisać różne poziomy dostępu do zasobów. Często błędnie zakłada się że przynależność do grupy takiej jak Wszyscy automatycznie przyznaje pewne uprawnienia jednak w praktyce konkretne ustawienia uprawnień mogą to modyfikować. W przypadku gdy w ustawieniach uprawnień folderu zaznaczono opcje odmowy dla użytkownika Gość jak pokazano na obrazku oznacza to że wszelkie formy dostępu są wyraźnie ograniczone. Systemy takie jak Windows interpretują ustawienie odmowy jako nadrzędne wobec innych ustawień co oznacza że użytkownikowi Gość żadne uprawnienia nie są przyznane nawet jeśli należą do grup z domyślnymi uprawnieniami jak Wszyscy. Popularnym błędem jest przekonanie że brak specyficznego odznaczenia opcji uprawnień oznacza dostęp co jest niezgodne z zasadami administracji sieciowej. Kluczowe jest zrozumienie że rzeczywiste uprawnienia użytkownika są sumą przypisanych uprawnień z uwzględnieniem nadrzędności ustawień odmowy co w praktyce oznacza że każde ustawienie odmowy przyćmiewa inne możliwe przyznane prawa. Takie podejście zapewnia spójność i bezpieczeństwo zasobów w środowiskach złożonych gdzie różne grupy i użytkownicy mogą mieć różne poziomy dostępu do tych samych zasobów a domyślne przypisanie odmowy zapewnia dodatkowy poziom ochrony przed nieautoryzowanym dostępem. W przypadku zarządzania zasobami krytycznymi zawsze należy rozważać priorytetyzację bezpieczeństwa nad wygodą ustawień domyślnych.

Pytanie 33

Aplikacja służąca jako dodatek do systemu Windows, mająca na celu ochronę przed oprogramowaniem szpiegującym oraz innymi niepożądanymi elementami, to

A. Windows Defender

B. Windows Embedded

C. Windows Azure

D. Windows Home Server

Windows Defender to takie wbudowane narzędzie w Windowsie, które ma na celu walkę z złośliwym oprogramowaniem, jak wirusy czy oprogramowanie szpiegujące. Działa to tak, że cały czas monitoruje, co się dzieje w systemie, a także skanuje pliki i programy, które pobierasz. Dodatkowo, to oprogramowanie korzysta z różnych nowoczesnych metod wykrywania, jak np. heurystyka, co pozwala mu rozpoznać nowe zagrożenia, które nie są jeszcze znane. Co więcej, regularne aktualizacje pomagają mu dostosować się do pojawiających się zagrożeń. Takim przykładem jego działania może być automatyczne skanowanie po ściągnięciu nowego oprogramowania, co znacząco zmniejsza szanse na infekcję. Warto dodać, że Windows Defender jest zgodny z najlepszymi praktykami w branży zabezpieczeń, więc naprawdę jest ważnym elementem ochrony w Windowsie.

Pytanie 34

Jaką nazwę powinien mieć identyfikator, aby urządzenia w sieci mogły działać w danej sieci bezprzewodowej?

A. URL

B. IP

C. SSID

D. MAC

Wybór odpowiedzi URL, IP lub MAC może wskazywać na pewne nieporozumienia w zakresie terminologii związanej z sieciami komputerowymi. URL (Uniform Resource Locator) odnosi się do adresu zasobu w Internecie, a jego rola jest zgoła inna niż identyfikowanie lokalnej sieci bezprzewodowej. URL jest używany w kontekście stron internetowych i nie ma zastosowania w identyfikacji sieci Wi-Fi. Z kolei adres IP (Internet Protocol) to unikalny identyfikator przypisany urządzeniom w sieci, który pozwala na komunikację między nimi, jednak nie jest on używany do identyfikacji sieci bezprzewodowych. Adres IP jest kluczowy dla działania sieci internetowych, ale jego funkcjonalność i zastosowanie są izolowane od koncepcji SSID. Adres MAC (Media Access Control) to unikalny identyfikator przypisany do karty sieciowej, pozwalający na identyfikację urządzeń w sieci lokalnej. Choć adres MAC jest istotny w kontekście komunikacji w sieci, to jednak nie pełni roli identyfikatora sieci Wi-Fi, jaką odgrywa SSID. Typowym błędem myślowym jest mylenie funkcji i zastosowań tych terminów, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków dotyczących zarządzania oraz konfigurowania sieci bezprzewodowych.

Pytanie 35

Standard IEEE 802.11b dotyczy sieci

A. telefonicznych

B. bezprzewodowych

C. przewodowych

D. światłowodowych

Norma IEEE 802.11b jest standardem sieci bezprzewodowych, który został zatwierdzony w 1999 roku. Jest to jeden z pierwszych standardów z rodziny IEEE 802.11, który umożliwił bezprzewodową komunikację w sieciach lokalnych (WLAN). Standard 802.11b operuje w paśmie 2,4 GHz i może osiągnąć prędkości transmisji danych do 11 Mbps. Przykładem zastosowania 802.11b są domowe sieci Wi-Fi, które pozwalają na łączenie urządzeń takich jak komputery, smartfony czy drukarki bez potrzeby fizycznego okablowania. W praktyce, standard ten był szeroko wykorzystywany w pierwszych routerach Wi-Fi i stanowił podstawę dla dalszego rozwoju technologii bezprzewodowej, w tym nowszych standardów, jak 802.11g czy 802.11n. Zrozumienie roli 802.11b w kontekście ewolucji sieci bezprzewodowych jest kluczowe dla każdego, kto zajmuje się infrastrukturą IT lub projektowaniem systemów komunikacyjnych.

Pytanie 36

Która z usług serwerowych oferuje automatyczne ustawienie parametrów sieciowych dla stacji roboczych?

A. DHCP

B. WINS

C. NAT

D. DNS

NAT, czyli Network Address Translation, to technologia służąca do mapowania adresów IP w ramach sieci, co pozwala na ukrycie struktury wewnętrznej sieci przed światem zewnętrznym. NAT działa na poziomie warstwy sieciowej modelu OSI, ale jego głównym celem jest zarządzanie adresowaniem oraz umożliwienie wielu urządzeniom korzystania z jednego publicznego adresu IP. Nie ma on jednak żadnych funkcji związanych z automatyczną konfiguracją parametrów sieciowych, przez co nie może być uznawany za rozwiązanie do tego celu. DNS, czyli Domain Name System, to system, który tłumaczy nazwy domenowe na adresy IP, umożliwiając użytkownikom dostęp do zasobów internetowych za pomocą łatwych do zapamiętania nazw. Chociaż jest to kluczowy element infrastruktury sieciowej, również nie zajmuje się automatyzowaniem konfiguracji parametrów sieciowych. WINS, czyli Windows Internet Name Service, to usługa służąca do rozwiązywania nazw NetBIOS w sieciach TCP/IP. WINS jest specyficzny dla systemów Windows i również nie pełni roli w kontekście automatycznej konfiguracji parametrów sieciowych. Podsumowując, błędny wybór odpowiedzi wynika z nieporozumienia dotyczącego funkcji poszczególnych technologii sieciowych oraz ich zastosowania w praktyce. Każda z wymienionych usług pełni inną rolę w infrastrukturze sieciowej, a zrozumienie ich funkcji jest kluczowe dla prawidłowego zarządzania siecią.

Pytanie 37

Jakie polecenie w systemie Linux przyzna możliwość zapisu dla wszystkich obiektów w /usr/share dla wszystkich użytkowników, nie modyfikując innych uprawnień?

A. chmod ugo+rw /usr/share

B. chmod a-w /usr/share

C. chmod -R a+w /usr/share

D. chmod -R o+r /usr/share

Wybór polecenia 'chmod a-w /usr/share' jest błędny, ponieważ nie nadaje ono uprawnień do pisania, lecz je odbiera. Flaga 'a-w' oznacza usunięcie uprawnienia do pisania dla wszystkich użytkowników, co jest sprzeczne z celem pytania, jakim jest przyznanie tych uprawnień. Z kolei 'chmod ugo+rw /usr/share' dodaje uprawnienia do czytania i pisania dla właściciela, grupy oraz innych użytkowników, jednak nie jest to zgodne z wymaganiem, aby zmiany dotyczyły tylko uprawnień do pisania. Innym nieprawidłowym podejściem jest 'chmod -R o+r /usr/share', które dodaje jedynie uprawnienia do odczytu dla innych użytkowników, co nie spełnia założenia dotyczącego przyznania uprawnień do pisania. Użytkownicy często mylą różne flagi polecenia 'chmod' i nie rozumieją, że każdy z parametrów wpływa na konkretne aspekty uprawnień. Często dochodzi do nieporozumień związanych z tym, jakie uprawnienia są rzeczywiście potrzebne w danej sytuacji, przez co nieprzemyślane działania mogą prowadzić do poważnych konsekwencji, takich jak naruszenie bezpieczeństwa systemu lub utrata dostępu do istotnych zasobów. Zrozumienie struktury uprawnień w systemie Linux oraz ich konsekwencji jest kluczowe dla prawidłowego zarządzania dostępem do plików i katalogów.

Pytanie 38

Tester strukturalnego okablowania umożliwia weryfikację

A. obciążenia ruchu w sieci

B. ilości przełączników w sieci

C. mapy połączeń

D. liczby komputerów w sieci

Podane odpowiedzi o liczbie przełączników, komputerów i obciążeniu ruchu sieciowego są nie na miejscu, bo nie dotyczą roli testera okablowania strukturalnego. On nie monitoruje elementów sieci, jak przełączniki czy komputery. Ilość przełączników to statystyka, którą zajmują się bardziej zarządcy sieci, a nie tester. Liczba komputerów też nie ma nic wspólnego z fizycznym okablowaniem, a obciążenie to już zupełnie inna historia, którą badają inne narzędzia, nie testery. Tester skupia się na tym, co fizyczne, a nie na tym, jak to wszystko działa logicznie. Dlatego tak ważne jest, żeby zrozumieć, że dobrze zrobione okablowanie to podstawa działania całej sieci, a ignorowanie tych kwestii może prowadzić do problemów z komunikacją.

Pytanie 39

Na ilustracji zaprezentowano kabel

A. F/STP

B. S/FTP

C. U/FTP

D. U/UTP

Jak się przyjrzymy różnym typom kabli, to widzimy, że ekranowanie ma spore znaczenie dla ich właściwości. Wybierając inne opcje jak U/UTP, F/STP czy U/FTP możemy się pomylić przez to, że nie rozumiemy dobrze ich budowy. U/UTP jest nieekranowany, więc jest bardziej narażony na zakłócenia elektromagnetyczne, co w miejscach, gdzie jest dużo sprzętu, może naprawdę pogorszyć jakość sygnału. F/STP ma ekran folii wokół każdej pary przewodów i jeszcze ogólny ekran z siatki, co daje mu jakiś poziom ochrony, ale i tak nie jest tak skuteczny jak S/FTP. U/FTP z kolei ma tylko folię wokół par, co czyni go nieco gorszym wyborem, gdyż w sytuacjach z silnymi zakłóceniami może nie spełnić oczekiwań. Wybierając kabel, warto zapamiętać, że zły wybór może prowadzić do problemów z jakością transmisji i niezawodnością sieci. Zrozumienie różnic w konstrukcji i ekranowaniu jest kluczowe, aby dobrze dopasować rozwiązania kablowe do wymagań środowiska.

Pytanie 40

Użytkownik laptopa z systemem Windows 7 widzi dostępne sieci Wi-Fi przedstawione na rysunku. Przy konfiguracji połączenia z siecią Z1 musi określić dla tej sieci

A. adres MAC

B. klucz zabezpieczeń

C. typ zabezpieczeń

D. nazwę SSID

Podanie adresu MAC nie jest częścią standardowej konfiguracji połączenia z siecią bezprzewodową dla użytkownika końcowego. Adres MAC jest unikalnym identyfikatorem sprzętowym karty sieciowej i nie jest wymogiem podczas łączenia się do sieci Wi-Fi. Adres ten może być używany przez administratorów do filtrowania dostępu na poziomie routera, jednak użytkownik nie podaje go podczas konfiguracji. Nazwa SSID jest identyfikatorem sieci, który pozwala użytkownikowi wybrać odpowiednią sieć z listy dostępnych. Sama nazwa nie jest zabezpieczeniem, a jedynie oznaczeniem sieci. Znajomość SSID jest konieczna, ale nie wystarczająca do uzyskania dostępu do sieci chronionej hasłem. Typ zabezpieczeń, jak WPA2, określa metodę szyfrowania i ochrony danych w sieci, ale użytkownik nie musi go podawać podczas łączenia się z siecią. Jest to ustawienie konfiguracyjne definiowane przez administratora sieci i z reguły jest automatycznie wykrywane przez urządzenie podczas próby połączenia. Właściwe zrozumienie tych pojęć pozwala na prawidłowe i bezpieczne korzystanie z sieci bezprzewodowych, unikając typowych błędów związanych z bezpieczeństwem i konfiguracją sieci.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej