Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 4 czerwca 2025 14:25
Data zakończenia: 4 czerwca 2025 14:51

Egzamin zdany!

Wynik: 36/40 punktów (90,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zajęcia z zastosowaniem gier paluszkowych oraz wyliczanek są zalecane dla

A. seniorów w początkowym stadium choroby Alzheimera

B. osób dorosłych z problemem jąkania

C. dzieci z zaburzeniami rozwoju mowy

D. dorosłych z autyzmem i lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej

Zajęcia z wykorzystaniem zabaw paluszkowych i wyliczanek, pomimo ich rozwoju i popularności w różnych grupach wiekowych, są zbyt mało skuteczne w kontekście dorosłych z problemem jąkania się. Dorośli cierpiący na jąkanie potrzebują bardziej zaawansowanych technik terapeutycznych, które są ukierunkowane na konkretne aspekty ich problemów komunikacyjnych. W terapii osób dorosłych skupiamy się na technikach płynności mowy, które mogą obejmować wykorzystywanie strategii relaksacyjnych, pracy nad świadomością ciała oraz modyfikacją sposobu mówienia, co zdecydowanie różni się od gier i zabaw stosowanych w terapii dzieci. Tak samo, seniorzy w pierwszym etapie choroby Alzheimera, chociaż również mogą korzystać z różnych form terapii, są w zdecydowanej potrzebie zajęć, które są dostosowane do ich specyficznych potrzeb kognitywnych. Terapie wspierające pamięć, rozwiązywanie problemów oraz utrzymywanie umiejętności komunikacyjnych są bardziej odpowiednie w tym przypadku. Osoby dorosłe z autyzmem i lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej mogą być zainteresowane zabawami paluszkowymi, jednak ich efektywność zależy od indywidualnych potrzeb i umiejętności. W takim przypadku, podejście terapeutyczne powinno być zindywidualizowane, aby skutecznie wspierać rozwój społeczny i emocjonalny tych osób. Z tego powodu, kluczowe jest zrozumienie, że każde podejście terapeutyczne musi być dostosowane do specyficznych potrzeb grupy, a niewłaściwy dobór metod terapeutycznych może prowadzić do nieefektywności w leczeniu.

Pytanie 2

W regulaminie pracowni artystycznej należy zająć się na początku

A. instrukcjami obsługi urządzeń.

B. prawami i obowiązkami uczestników,

C. tematyką zajęć z arteterapii.

D. wykazem narzędzi i materiałów,

W regulaminie pracowni artystycznej kluczowym elementem są prawa i obowiązki uczestników, ponieważ stanowią one fundament dla bezpiecznego i efektywnego funkcjonowania każdej grupy twórczej. Umożliwiają one uczestnikom zrozumienie swoich ról oraz odpowiedzialności w kontekście zajęć artystycznych. W praktyce, dobrze sformułowane regulacje dotyczące praw uczestników mogą obejmować np. prawo do swobodnego wyrażania siebie, korzystania z narzędzi oraz materiałów oferowanych przez pracownię, jak również prawo do nauki i rozwoju w atmosferze wzajemnego szacunku. Obowiązki natomiast mogą dotyczyć przestrzegania zasad bezpieczeństwa, dbałości o wspólne zasoby oraz poszanowania pracy innych uczestników. Uregulowanie tych kwestii przyczynia się do stworzenia harmonijnej atmosfery, która jest niezbędna dla efektywnego prowadzenia zajęć arteterapii czy innych form sztuki. Warto również pamiętać, że dobre praktyki w zakresie organizacji zajęć artystycznych rekomendują przygotowanie dokumentów, które jasno określają wszystkie aspekty współpracy oraz wzmacniają poczucie odpowiedzialności wśród uczestników.

Pytanie 3

Jakie działanie powinno być priorytetem w terapii zajęciowej dla osoby z chorobą Alzheimera?

A. Intensywne zajęcia grupowe

B. Zaawansowane zajęcia edukacyjne

C. Trening nowych technologii

D. Utrzymanie jak największej samodzielności pacjenta

W terapii zajęciowej dla osób z chorobą Alzheimera priorytetem jest utrzymanie jak największej samodzielności pacjenta. Choroba Alzheimera prowadzi do stopniowej utraty funkcji poznawczych oraz zdolności do wykonywania codziennych czynności. Dlatego kluczowe jest, aby pacjenci jak najdłużej zachowali swoją niezależność i umiejętności samoobsługowe. Dzięki terapii zajęciowej można spowolnić postęp choroby poprzez indywidualnie dostosowane ćwiczenia, które koncentrują się na utrzymaniu i rozwijaniu umiejętności potrzebnych w codziennym życiu. Terapeuci zajęciowi często pracują nad poprawą funkcji motorycznych, planowaniem i organizacją czynności dnia codziennego czy też nad zwiększeniem świadomości pacjenta na temat jego otoczenia. Warto również wspomnieć o znaczeniu tworzenia przyjaznego i bezpiecznego środowiska, które wspiera samodzielność pacjenta. W praktyce oznacza to np. dostosowanie przestrzeni domowej do potrzeb pacjenta, aby umożliwić mu bezpieczne poruszanie się i wykonywanie podstawowych czynności. Utrzymanie samodzielności ma nie tylko znaczenie dla jakości życia pacjenta, ale także dla jego poczucia własnej wartości i godności.

Pytanie 4

Zdolność interpretacji komunikatów niewerbalnych u pacjenta jest kluczowa dla

A. nawiązania interakcji wzrokowej

B. postawienia diagnozy

C. identyfikacji stanu emocjonalnego

D. ustalenia etapu choroby

Wybór odpowiedzi dotyczących określenia fazy choroby, nawiązania kontaktu wzrokowego lub ustalenia diagnozy może wynikać z niewłaściwego zrozumienia roli komunikacji niewerbalnej w kontekście opieki nad podopiecznymi. Odczytywanie komunikatów niewerbalnych w rzeczywistości ma kluczowe znaczenie dla wyczucia emocji danej osoby, które są podstawą do dalszych kroków, ale nie zaspokaja specyficznych potrzeb związanych z innymi aspektami opieki. Określenie fazy choroby wymaga zazwyczaj bardziej systematycznego podejścia, obejmującego szczegółowe badania kliniczne oraz historię medyczną pacjenta, podczas gdy umiejętności komunikacji niewerbalnej mogą tylko wspierać ten proces, ale nie go zastępować. Nawiązanie kontaktu wzrokowego, choć istotne w kontekście budowania relacji, nie jest bezpośrednią umiejętnością odczytywania emocji, a raczej elementem komunikacji interpersonalnej. Ustalenie diagnozy to proces bardziej złożony, który opiera się na wiedzy medycznej oraz analizie objawów, a nie jedynie na obserwacji sygnałów niewerbalnych. W praktyce, błędem jest poleganie na powierzchownych wnioskach z niewerbalnych sygnałów, co może prowadzić do nieprawidłowych interpretacji i zaburzenia w procesie diagnostycznym. Oczekiwanie, że odczytanie komunikacji niewerbalnej samo w sobie wystarczy do podjęcia decyzji klinicznych, jest uproszczeniem i może prowadzić do błędnych wniosków.

Pytanie 5

Jednym z celów aktywizacji społecznej jest

A. ulepszanie sprawności fizycznej

B. ulepszanie sprawności intelektualnej

C. przygotowanie do pełnienia ról społecznych

D. wsparcie socjalne

Celem aktywizacji społecznej jest przede wszystkim przygotowanie jednostek do pełnienia ról społecznych, co jest kluczowym elementem integracji w życie społeczne. Aktywizacja społeczna ma na celu rozwój umiejętności społecznych, komunikacyjnych oraz zdolności do współpracy z innymi. Przykładem może być program szkoleniowy, który uczy uczestników, jak skutecznie współdziałać w grupach, co jest niezbędne w wielu aspektach życia, zarówno zawodowego, jak i osobistego. W takich programach często wykorzystuje się symulacje sytuacji społecznych, które pomagają uczestnikom w praktycznym zastosowaniu zdobytej wiedzy. W kontekście standardów branżowych, aktywizacja społeczna często odnosi się do wytycznych takich jak Europejska Strategia na Rzecz Niepełnosprawnych oraz wytyczne dotyczące integracji społecznej w ramach polityki społecznej państw członkowskich UE. Dzięki efektywnemu przygotowaniu jednostek do ról społecznych, można zmniejszać wykluczenie społeczne oraz zwiększać ich samodzielność i poczucie wartości.

Pytanie 6

Kiedy zaleca się przeprowadzanie ćwiczeń grafomotorycznych, które mają na celu poprawę zdolności manualnych dłoni?

A. stan po udarze mózgowym

B. gastrostomia

C. depresja

D. uszkodzenie widzenia peryferyjnego

Stan po udarze mózgowym często prowadzi do osłabienia zdolności manipulacyjnych ręki, co może znacznie utrudniać codzienne funkcjonowanie pacjenta. Ćwiczenia grafomotoryczne, które obejmują różnorodne działania związane z pisaniem, rysowaniem czy manipulowaniem przedmiotami, są kluczowe w procesie rehabilitacji. Takie ćwiczenia pomagają w poprawie koordynacji wzrokowo-ruchowej, co jest niezbędne do odzyskania sprawności manualnej. W terapii często stosuje się różne przybory, takie jak specjalne długopisy, kolorowe pisaki czy nawet materiały o różnej teksturze, aby zachęcić pacjenta do ćwiczeń. Dobre praktyki rehabilitacyjne wskazują na systematyczność i progresywność tych ćwiczeń, co pozwala na stopniowe zwiększanie ich trudności, a tym samym efektywności. Warto również uwzględnić w ćwiczeniach elementy zabawy oraz motywacji, aby pacjent miał większą chęć do aktywności, co jest niezbędne dla osiągnięcia pozytywnych rezultatów w terapii.

Pytanie 7

Mieszkanka placówki wsparcia społecznego ma dużą pasję do robienia na drutach w swoim pokoju. Aby zachęcić ją do nawiązywania nowych relacji, terapeuta powinien

A. zaproponować jej udział w zajęciach tkackich w grupie

B. poprosić ją o stworzenie gazetki na temat zainteresowań innych mieszkańców

C. zorganizować wystawę jej dzieł w galerii ośrodka

D. zaproponować jej udział w grupowych zajęciach dziewiarskich

Propozycja uczestnictwa w grupowych zajęciach dziewiarskich jest trafnym rozwiązaniem, ponieważ takie zajęcia sprzyjają integracji społecznej oraz nawiązywaniu nowych znajomości wśród mieszkańców. Wspólne wykonywanie prac na drutach w grupie nie tylko pozwala na wymianę doświadczeń i technik, ale także stwarza przestrzeń do budowania relacji interpersonalnych. W kontekście terapii zajęciowej kluczowe jest, aby uczestnicy czuli się częścią społeczności, co może istotnie wpłynąć na ich samopoczucie oraz motywację do aktywności. Dodatkowo, w zajęciach grupowych uczestnicy mogą korzystać z różnorodnych pomocy terapeutycznych i technik, co wpływa na rozwój ich umiejętności. Takie podejście jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej, która kładzie nacisk na rozwijanie umiejętności społecznych oraz osobistych w kontekście wspólnego działania. Wspólne zajęcia mogą również ułatwiać nawiązywanie dialogu, co jest kluczowe dla integracji w społeczności domów pomocy społecznej.

Pytanie 8

Uczestnik przyjęty do placówki dziennej ma trudności z zapamiętywaniem imion nowych znajomych. W indywidualnym planie pracy terapeutycznej należy uwzględnić

A. zajęcia teatralne z elementami choreoterapii

B. gry integracyjne z elementami mnemotechniki

C. wspólne oglądanie filmu wybranego w dyskusji

D. grupowe muzykowanie okolicznościowe

Gry integracyjne z elementami mnemotechniki to skuteczna metoda, która łączy naukę z zabawą, co jest szczególnie ważne w pracy z osobami mającymi trudności z zapamiętywaniem informacji. Mnemotechnika to zbiór technik pamięciowych, które pomagają w łatwiejszym przyswajaniu i przypominaniu sobie informacji, takich jak imiona nowych znajomych. Przykładem takiej gry może być 'Imiona i gesty', gdzie każdy uczestnik przedstawia się, a reszta grupy powtarza imię, wykonując przypisany gest – to nie tylko sprzyja zapamiętywaniu, ale także integruje grupę, tworząc atmosferę wsparcia. Tego typu podejście jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej i integracji sensorycznej, które podkreślają znaczenie aktywnego zaangażowania uczestników w procesie nauki. W praktyce, wprowadzanie gier mnemotechnicznych pozwala na stworzenie środowiska sprzyjającego nie tylko nauce imion, ale także budowaniu relacji interpersonalnych, co jest kluczowe dla rozwoju społecznego podopiecznych w ośrodkach dziennego wsparcia.

Pytanie 9

Jakie ograniczenie wystąpi u osoby z afazją czuciową?

A. z postrzeganiem wzrokowym

B. z rozumieniem mowy

C. z postrzeganiem słuchowym

D. z produkcją dźwięków

Afazja czuciowa, znana również jako afazja wernickego, charakteryzuje się trudnościami w rozumieniu mowy, mimo że pacjenci często potrafią płynnie mówić i artykułować dźwięki. Osoba z afazją czuciową może nie być w stanie zrozumieć słów lub zdań, nawet jeśli ich wypowiedzi są gramatycznie poprawne. Przykładem może być sytuacja, gdy pacjent nie rozumie prostych poleceń, takich jak „podaj mi książkę”, co może prowadzić do frustracji zarówno dla niego, jak i dla osób wokół. W terapii mowy zaleca się stosowanie różnych technik, takich jak terapia językowa skoncentrowana na kontekście, w której pacjenci uczą się rozumienia mowy poprzez łączenie słów z odpowiednimi sytuacjami lub przedmiotami. Badania wskazują, że efektywne strategie terapeutyczne mogą znacząco poprawić zdolności komunikacyjne osób z afazją czuciową, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji neurologicznej, kładąc nacisk na indywidualne podejście do pacjenta i jego unikalnych potrzeb.

Pytanie 10

W trakcie interakcji międzyludzkiej stosowane są elementy paralingwistyczne, do których zalicza się

A. zapach, rumieńce, łzawienie oczu

B. wyraz twarzy

C. ton głosu, tempo mowy, chrząknięcia

D. cechy temperamentu

W komunikacji międzyludzkiej czynniki paralingwistyczne są naprawdę ważne, bo mówią nam sporo o tym, co czuje i myśli osoba, z którą rozmawiamy. Odpowiedź "ton głosu, tempo mowy, chrząknięcia" jest na miejscu, bo to właśnie te rzeczy wchodzą w skład paralingwistyki. Przykładowo, ton głosu może pokazywać różne emocje - od radości po złość, a jego modulacja wpływa na to, jak my odbieramy daną wiadomość. Tempo mowy też ma znaczenie; jeśli ktoś mówi szybko, to może być podekscytowany albo zdenerwowany, natomiast wolniejsze tempo może sugerować, że się nad czymś zastanawia lub nie jest pewny. Te chrząknięcia czy inne dźwięki, które wydajemy podczas mówienia, mogą też oznaczać, że ktoś się zastanawia nad tym, co mówi, albo nie jest do końca przygotowany. Z mojego doświadczenia mogę powiedzieć, że umiejętność zauważania i rozumienia tych sygnałów może naprawdę pomóc w lepszej komunikacji, szczególnie w pracy, gdzie zrozumienie emocji innych jest kluczowe do budowania dobrych relacji i rozwiązywania problemów. Dlatego warto zwracać uwagę na te szczegóły, żeby być bardziej empatycznym w kontaktach z innymi.

Pytanie 11

Uczeń ma problemy z płynnością mowy i wymawia słowa w sposób nieczytelny oraz bełkotliwy. Terapeuta zajęciowy powinien najpierw podjąć współpracę

A. z logopedą

B. z laryngologiem

C. z pedagogiem

D. z protetykiem słuchu

Wybór logopedy jako specjalisty współpracującego z terapeutą zajęciowym w przypadku podopiecznego z jąkaniem oraz bełkotliwą mową jest trafny, ponieważ logopeda zajmuje się diagnozowaniem oraz terapią zaburzeń mowy i komunikacji. Specjalista ten ma wiedzę i umiejętności do oceny stopnia nasilenia jąkania, analizy przyczyn problemów mowy oraz do wdrażania odpowiednich metod terapeutycznych, które mogą pomóc pacjentowi w poprawie jakości komunikacji. Przykłady zastosowania obejmują techniki relaksacyjne, ćwiczenia oddechowe oraz programy terapeutyczne oparte na m.in. modyfikacji zachowań mowy. Zgodnie z najlepszymi praktykami, terapeuta zajęciowy powinien współpracować z logopedą, aby całościowo wspierać rozwój podopiecznego, umożliwiając mu lepszą integrację społeczną i efektywniejsze funkcjonowanie w codziennym życiu.

Pytanie 12

Ocena funkcjonalna, mająca na celu ustalenie stopnia funkcjonowania osoby z autyzmem w różnych obszarach rozwojowych, powinna kończyć się

A. określeniem skali rozwoju

B. wyznaczeniem planu dnia

C. sformułowaniem wniosków terapeutycznych

D. ustaleniem liczby osób odpowiedzialnych za przeprowadzenie diagnozy

Kiedy kończymy diagnozę funkcjonalną osób z autyzmem, ważne jest, żeby wyciągnąć konkretne wnioski terapeutyczne. To kluczowy krok, bo dzięki temu możemy zamienić wszystkie zebrane dane o danej osobie na praktyczne rekomendacje do dalszej terapii. Te wnioski powinny być oparte na dokładnej analizie wyników oceny różnych obszarów, jak komunikacja, interakcje społeczne czy umiejętności adaptacyjne. Dzięki temu terapeuci mogą lepiej dostosować program terapii do potrzeb pacjenta, co jest mega ważne. Na przykład, można zaproponować terapię behawioralną, która pomoże rozwijać umiejętności społeczne u dziecka. Takie wnioski to nie tylko ułatwienie dla terapeutów, ale też sposób na zaangażowanie rodziców w cały proces, co jest istotne dla osiągnięcia dobrych efektów terapeutycznych.

Pytanie 13

Terapeuta powinien zachęcać grupę osób z zespołem Downa, przebywających w warsztacie terapii zajęciowej, do zdrowego stylu życia poprzez

A. zapoznawanie się z artykułami na temat chorób cywilizacyjnych

B. organizację aktywnych form spędzania wolnego czasu

C. organizację wyjść do kina

D. przygotowanie cyklu wykładów dotyczących znaczenia witamin w diecie człowieka

Organizowanie aktywnych form spędzania czasu wolnego jest kluczowym elementem motywowania podopiecznych z zespołem Downa do prowadzenia zdrowego stylu życia. Aktywność fizyczna nie tylko poprawia kondycję fizyczną, ale również wpływa pozytywnie na samopoczucie psychiczne, co jest szczególnie istotne w przypadku osób z niepełnosprawnościami. Przykłady aktywnych form spędzania czasu to zajęcia sportowe, taneczne czy artystyczne, które sprzyjają integracji społecznej oraz rozwijają umiejętności interpersonalne. Warto również wprowadzać elementy rywalizacji w formie gier zespołowych, co może dodatkowo zwiększyć zaangażowanie uczestników. Badania wskazują, że regularna aktywność fizyczna pozytywnie wpływa na rozwój motoryczny i koordynację, co jest istotne w terapii osób z zespołem Downa. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, aktywność fizyczna powinna być dostosowana do możliwości uczestników, co zwiększa jej efektywność i bezpieczeństwo. Dobrym przykładem są również zajęcia prowadzone przez wyspecjalizowanych terapeutów, którzy opracowują programy dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości podopiecznych.

Pytanie 14

Terapeuta zauważył u pacjenta w domu pomocy społecznej trudności w zapinaniu guzików, wynikające z dołokciowego skrzywienia palców oraz ich deformacji w formie łabędziej szyi, co sugeruje zmiany charakterystyczne dla

A. choroby Parkinsona

B. stwardnienia rozsianego

C. reumatoidalnego zapalenia stawów

D. dystrofii mięśniowej Duchenne'a

Reumatoidalne zapalenie stawów, to poważna sprawa. To choroba, która nie tylko atakuje stawy, ale też może skutkować ich deformacjami. Objawy, takie jak dołokciowe odchylenie palców czy zniekształcenie w postaci 'łabędziej szyi', są naprawdę charakterystyczne dla tego schorzenia. W praktyce, to niestety może utrudniać codzienne życie – nawet zapinanie guzików staje się wyzwaniem. Dlatego tak ważne jest, by jak najszybciej zauważyć te objawy i zacząć działać, np. przez odpowiednią rehabilitację czy leczenie. Myślę, że projektowanie terapii zajęciowej, która bierze pod uwagę ograniczenia pacjentów, ma sens. Dzięki temu mogą oni lepiej funkcjonować na co dzień. Właściwe rozpoznanie i postępowanie według standardów, jak wytyczne EULAR, naprawdę mogą poprawić jakość życia osób z RZS.

Pytanie 15

Co jest głównym celem terapii zajęciowej w rehabilitacji po udarze mózgu?

A. Poprawa zdolności do biegów długodystansowych

B. Przywrócenie samodzielności w życiu codziennym

C. Zwiększenie masy mięśniowej

D. Nauczanie języka migowego

Głównym celem terapii zajęciowej w rehabilitacji po udarze mózgu jest przywrócenie samodzielności w życiu codziennym. Udar mózgu może prowadzić do poważnych deficytów funkcjonalnych, które utrudniają pacjentom wykonywanie codziennych czynności, takich jak ubieranie się, jedzenie czy higiena osobista. Terapeuci zajęciowi skupiają się na rozwijaniu umiejętności potrzebnych do tych zadań, często poprzez adaptację środowiska, użycie specjalistycznego sprzętu lub naukę alternatywnych metod ich wykonywania. Stosują różnorodne techniki, które mają na celu poprawę koordynacji, siły, zakresu ruchu i zdolności poznawczych pacjentów. Moim zdaniem, skuteczna terapia zajęciowa nie tylko przywraca samodzielność, ale również buduje pewność siebie u pacjenta. To ważne, ponieważ niezależność w codziennym życiu znacząco wpływa na jakość życia i poczucie własnej wartości. Standardy branżowe podkreślają, że terapia zajęciowa powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, co czyni ją niezwykle efektywnym narzędziem w procesie rehabilitacji po udarze.

Pytanie 16

Terapeuta, pracując z sześcioletnim dzieckiem, które doświadcza intensywnego napięcia emocjonalnego, wycofuje się z grupy oraz odczuwa strach przed otaczającą go rzeczywistością, powinien zastosować

A. terapię zajęciową

B. szkolenie umiejętności praktycznych

C. szkolenie w zakresie radzenia sobie z gniewem

D. bajkoterapię

Bajkoterapia jest skuteczną metodą terapeutyczną, zwłaszcza w pracy z dziećmi, które doświadczają silnego napięcia emocjonalnego, lęku i izolacji. Ta forma terapii wykorzystuje opowieści i bajki jako narzędzie do wyrażania emocji, zrozumienia trudnych sytuacji oraz rozwijania zdolności interpersonalnych. Dzieci, poprzez identyfikację z bohaterami bajek, mogą bezpiecznie eksplorować swoje uczucia i obawy. Przykładem może być opowiadanie bajki o dziecku, które zmaga się z lękiem, co pozwala małemu pacjentowi na refleksję nad własnymi odczuciami i sytuacją. Bajkoterapia wspiera rozwój wyobraźni oraz kreatywności, a także może być wykorzystywana do nauki rozwiązywania problemów i radzenia sobie z emocjami. Dodatkowo, wykorzystanie bajek w terapii jest zgodne z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, które podkreśla znaczenie podejść dostosowanych do potrzeb dzieci. Z perspektywy praktycznej, terapeuci mogą integrować bajkoterapię z innymi metodami pracy, takimi jak arteterapia czy gry terapeutyczne, co wzbogaca proces terapeutyczny i zwiększa jego efektywność.

Pytanie 17

W terapii skoncentrowanej na poprawie małej motoryki 7-letniego chłopca z MPD, powinno się uwzględnić

A. dmuchanie balonów, puszczanie baniek

B. malowanie palcami, pędzelkiem, wypełnianie konturów

C. wyjścia do kina, teatru, filharmonii, opery

D. spacer do parku, bieganie, skakanie

Malowanie palcami, pędzelkiem oraz wypełnianie konturów to techniki, które znacząco wspierają rozwój małej motoryki u dzieci, szczególnie tych z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD). Te aktywności wymagają precyzyjnych ruchów palców i dłoni, co sprzyja wzmacnianiu mięśni odpowiedzialnych za chwyt oraz koordynację ręka-oko. Dzieci uczą się kontrolować siłę nacisku oraz precyzję ruchów, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. Przykładowo, korzystając z farb, dzieci mogą rozwijać umiejętności manualne poprzez malowanie na dużych powierzchniach, co pozwala na swobodne eksplorowanie ruchów oraz kreatywności. Takie działania są zgodne z zasadami terapii zajęciowej, gdzie ważne jest zaangażowanie dziecka w aktywności dostosowane do jego możliwości. Dodatkowo, tworzenie sztuki może mieć pozytywny wpływ na samopoczucie emocjonalne dziecka, co jest nieodłącznym elementem holistycznego podejścia do terapii.

Pytanie 18

Aby zmotywować osoby z problemami emocjonalnymi do wyrażania swoich emocji oraz do angażowania się w aktywność poznawczą i fizyczną, powinno się im zapewnić możliwość uczestnictwa w zajęciach

A. z medytacji

B. z psychoedukacji

C. z dramy

D. z wizualizacji

Drama jako metoda terapeutyczna jest niezwykle skuteczna w pracy z osobami z zaburzeniami emocjonalnymi, ponieważ angażuje uczestników w proces twórczy, który umożliwia im wyrażanie swoich uczuć w bezpiecznym i kontrolowanym środowisku. Przez działania dramatyczne, takie jak odgrywanie ról, uczestnicy mogą eksplorować swoje emocje, przeżywać je na nowo, a także nauczyć się sposobów radzenia sobie z nimi. Na przykład, w trakcie zajęć z dramy, osoby mogą wcielać się w różne postacie, co pozwala im na dystans do swoich problemów, a tym samym na lepsze zrozumienie swoich emocji. Ponadto, takie zajęcia sprzyjają rozwojowi umiejętności społecznych, komunikacyjnych oraz zdolności do pracy w grupie, co jest kluczowe w procesie zdrowienia. Uznaje się, że terapia dramą może być zgodna z najlepszymi praktykami w psychoterapii, gdzie kreatywne podejście do emocji i ekspresji służy jako fundament skutecznej interwencji. To podejście nie tylko wpływa na poprawę stanu psychicznego uczestników, ale również buduje ich pewność siebie i umiejętności interpersonalne.

Pytanie 19

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, kierując do podopiecznego pytanie:Co masz na myśli, mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?

A. Klaryfikację

B. Parafrazę

C. Podsumowanie

D. Odzwierciedlenie

Odpowiedź "klaryfikacja" jest poprawna, ponieważ terapeuta zajęciowy użył techniki, która ma na celu wyjaśnienie i dokładne zrozumienie myśli oraz uczuć podopiecznego. Zadając pytanie: "Co masz na myśli mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?", terapeuta pozwala podopiecznemu na głębsze zbadanie własnych odczuć oraz motywacji, co jest kluczowe w pracy z osobami z różnymi trudnościami. Klaryfikacja jest szczególnie istotna w kontekście terapii zajęciowej, gdzie zrozumienie emocji i percepcji podopiecznego może prowadzić do skuteczniejszych interwencji. Przykładem zastosowania klaryfikacji w praktyce może być sytuacja, w której terapeuta zwraca się do pacjenta z pytaniem, które wymaga od niego przemyślenia swoich przekonań i odczuć, co często prowadzi do odkrycia przyczyn problemów oraz do rozwoju osobistego. W dobrych praktykach terapeutycznych klaryfikacja ma na celu nie tylko ułatwienie komunikacji, ale również budowanie zaufania i zaangażowania w proces terapeutyczny, co jest niezbędne dla osiągnięcia pozytywnych rezultatów.

Pytanie 20

Jakiego rodzaju barierą komunikacyjną jest wypowiedź: Gdyby Pan bardziej się postarał, mógłby Pan już samodzielnie korzystać z toalety?

A. Rozkazywanie.

B. Aprobowanie.

C. Zaniedbywanie.

D. Ocenianie.

Odpowiedź 'Ocenianie' jest poprawna, ponieważ wypowiedź: 'Gdyby Pan się bardziej postarał, już dawno umiałby Pan sam skorzystać z toalety' zawiera osąd dotyczący zdolności i wysiłków drugiej osoby. Ocenianie to forma bariery komunikacyjnej, która polega na wydawaniu sądów o innych ludziach, co często prowadzi do obniżenia ich poczucia wartości i może blokować otwartą komunikację. W kontekście profesjonalnym, szczególnie w obszarze zdrowia i opieki społecznej, ważne jest, aby unikać oceniania, ponieważ może to wpływać negatywnie na relację z klientem i postrzeganą przez niego pomoc. Zamiast oceniać, warto stosować techniki aktywnego słuchania, które pomagają zrozumieć perspektywę drugiej osoby bez wydawania osądów. Przykładem może być zadawanie otwartych pytań, które zachęcają do refleksji i wyrażania uczuć, co prowadzi do lepszego zrozumienia i współpracy.

Pytanie 21

Pacjent skarży się na intensywne pragnienie oraz suchość w jamie ustnej jako efekt uboczny stosowanych leków przeciwdepresyjnych. Jaką potrzebę według Maslowa powinno się zaspokoić jako pierwszą?

A. Bezpieczeństwa.

B. Przynależności.

C. Samorealizacji.

D. Fizjologiczną.

Wybór odpowiedzi 'Fizjologiczną' jest trafny, ponieważ w modelu hierarchii potrzeb Maslowa potrzeby fizjologiczne stanowią fundament, na którym opierają się wszystkie inne potrzeby. W przypadku podopiecznego zgłaszającego wzmożone pragnienie i suchość w ustach jako skutki uboczne przyjmowanych leków przeciwdepresyjnych, zaspokojenie tych podstawowych potrzeb jest kluczowe dla jego dobrostanu. Przykładowo, jeśli pragnienie nie zostanie zaspokojone, może to prowadzić do odwodnienia, co negatywnie wpłynie na funkcjonowanie organizmu i zdrowie psychiczne. W praktyce, jako opiekun lub terapeuta, należy zapewnić podopiecznemu dostęp do wody i odpowiedniego nawodnienia, co może poprawić jego samopoczucie oraz przyczynić się do lepszego radzenia sobie z objawami depresji. Warto także monitorować i dokumentować jego potrzeby fizjologiczne, aby dostosować dalsze wsparcie w oparciu o jego indywidualne potrzeby. Optymalizacja warunków fizycznych jest zgodna z dobrymi praktykami w opiece nad pacjentem, ponieważ zdrowie fizyczne jest ściśle związane z psychicznym, co potwierdzają liczne badania.

Pytanie 22

Czterdziestoletni pacjent z ograniczeniem intelektualnym nauczył się samodzielnie podpisywać swoje imię i nazwisko po wzorze. Co to może oznaczać dla jego rozwoju?

A. synergia

B. korekta

C. regresja

D. progresja

Progresja w kontekście nabywania umiejętności oznacza pozytywny rozwój zdolności, co w przypadku 40-letniego podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną oznacza, że osiągnął on nowy poziom umiejętności poprzez samodzielne podpisywanie się imieniem i nazwiskiem po śladzie. Taki postęp może być wynikiem systematycznej pracy, rehabilitacji lub terapii artystycznej, w której klient uczy się poprzez naśladowanie oraz ćwiczenie. Progresja jest kluczowym elementem procesu terapeutycznego i edukacyjnego, ponieważ wskazuje na poprawę, adaptację i rozwój umiejętności, co jest zgodne z zasadami indywidualizacji terapii oraz dostosowywania metod do możliwości i potrzeb pacjenta. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być terapia zajęciowa, w której pacjenci są zachęcani do samodzielnego wykonywania codziennych czynności, co buduje ich pewność siebie i samodzielność.

Pytanie 23

Na którym etapie procesu terapeutycznego odbywa się monitorowanie?

A. po przeprowadzeniu terapii zgodnie z planem

B. po dobraniu metod i technik terapii zajęciowej

C. po zaplanowaniu interwencji terapeutycznych

D. po ustaleniu celów terapii

Monitorowanie to naprawdę ważna część terapii. Kiedy już przeprowadzisz sesję zgodnie z tym, co zaplanowałeś, dobrze jest poświęcić chwilę, by ocenić, co się wydarzyło. Terapeuta powinien się zastanowić, jak pacjent sobie radzi z celami, które wcześniej ustalono. Na przykład w terapii zajęciowej, po każdej sesji warto zbierać informacje o tym, jak pacjent się angażował, jakie umiejętności zdobył i z jakimi trudnościami się zmagał. To wszystko to część najlepszych praktyk w terapii, które pomagają w dostosowywaniu działań w trakcie samej terapii. Dzięki temu można lepiej dopasować podejście i poprawić efekty działania.

Pytanie 24

Jakie metody powinien zastosować terapeuta w choreoterapii?

A. Malowanie używając różnych kolorów na płótnie, szkle oraz papierze

B. Głośne odczytywanie tekstu, inscenizacje słowne, recytacje

C. Zabawy na świeżym powietrzu oraz wspólny śpiew

D. Taniec, ćwiczenia muzyczno-ruchowe, improwizacje ruchowe do muzyki

Taniec, ćwiczenia muzyczno-ruchowe i improwizacje ruchowe przy muzyce są kluczowymi technikami stosowanymi w choreoterapii, ponieważ aktywność fizyczna w połączeniu z muzyką sprzyja rozwojowi emocjonalnemu oraz społecznemu uczestników terapii. Ta forma terapii wykorzystuje ruch jako narzędzie do wyrażania uczuć, co jest szczególnie ważne dla osób z trudnościami w komunikacji werbalnej. Przykłady zastosowania obejmują sesje, w których uczestnicy mają za zadanie wyrazić swoje emocje poprzez taniec, co może prowadzić do lepszego zrozumienia samego siebie oraz swoich relacji z innymi. Takie podejście jest zgodne z podejściem holistycznym w terapii, które uznaje, że ciało i umysł są ze sobą nierozerwalnie związane. Ponadto, badania wykazują, że ruch w połączeniu z muzyką może zmniejszać objawy lękowe i depresyjne, zwiększając jednocześnie poziom endorfin, co tworzy pozytywne doświadczenie terapeutyczne. Choreoterapia znajduje zastosowanie nie tylko w pracy z dziećmi, ale również z dorosłymi, w różnych kontekstach, takich jak rehabilitacja psychiczna czy wsparcie w kryzysach emocjonalnych.

Pytanie 25

Część procesu komunikacji osobistej, w której odbiorca okazuje swoją reakcję na przekaz, nazywana jest

A. dekodowanie

B. kodowanie

C. sprzężenie zwrotne

D. szum komunikacyjny

Odpowiedź "sprzężenie zwrotne" jest poprawna, ponieważ odnosi się do kluczowego elementu w procesie komunikacji interpersonalnej. Sprzężenie zwrotne to reakcja odbiorcy na przekaz nadawcy, która pozwala na ocenę efektywności komunikacji. Przykładem może być sytuacja, w której nauczyciel przekazuje wiedzę uczniom, a ich pytania i komentarze są odzwierciedleniem zrozumienia lub braku zrozumienia materiału. Taki feedback pozwala nauczycielowi dostosować sposób przekazywania informacji, co jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji. W kontekście standardów komunikacyjnych, sprzężenie zwrotne jest niezbędne do utrzymania dialogu, a także do poprawy relacji interpersonalnych. W praktyce, skuteczne wykorzystanie sprzężenia zwrotnego może prowadzić do lepszego zrozumienia i współpracy w zespołach, co jest wspierane przez różne metody pracy, takie jak metoda 360 stopni w ocenach wydajności.

Pytanie 26

W jakich sytuacjach terapeuta zajęciowy powinien zorganizować zajęcia relaksacyjne z wykorzystaniem muzyki?

A. Dla osób uczących się nowych języków

B. Dla osób doświadczających stresu i napięcia

C. Dla osób preferujących zajęcia manualne

D. Dla osób pracujących nad poprawą kondycji fizycznej

Zajęcia relaksacyjne z muzyką są szczególnie zalecane dla osób doświadczających stresu i napięcia. Muzyka ma unikalną zdolność wpływania na nasz stan emocjonalny i fizjologiczny, co jest wykorzystywane w terapii zajęciowej. Działa ona jako katalizator, wspomagając relaksację, redukcję stresu i poprawę samopoczucia. Muzykoterapia, jako forma terapii zajęciowej, opiera się na założeniu, że dźwięki i rytmy mogą zmieniać poziom kortyzolu, hormonu stresu, w organizmie. Praktyczne zastosowanie muzyki w takich sytuacjach obejmuje sesje z muzyką relaksacyjną, która pomaga w redukcji napięcia mięśniowego i uspokojeniu umysłu. Dodatkowo, muzyka może być używana jako tło do medytacji lub ćwiczeń oddechowych, co zwiększa efektywność tych technik. Warto też zauważyć, że różne rodzaje muzyki mogą być używane dla różnych efektów terapeutycznych. Na przykład, muzyka klasyczna jest często wybierana ze względu na swoje harmonijne struktury, które sprzyjają odprężeniu. W terapii zajęciowej muzyka nie tylko łagodzi stres, ale także poprawia ogólną jakość życia pacjentów, co jest kluczowe w długoterminowym procesie terapeutycznym.

Pytanie 27

Osoba biorąca udział w warsztatach dotyczących zarządzania finansami i planowania zakupów uczestniczy w zajęciach

A. oszczędzania

B. ekonomicznym

C. poznawczym

D. przedsiębiorczości

Odpowiedź "ekonomicznym" jest poprawna, ponieważ uczestnik warsztatu, który uczy się gospodarowania pieniędzmi i planowania zakupów, zdobywa wiedzę z zakresu ekonomii, która obejmuje zasady zarządzania zasobami finansowymi. Gospodarowanie pieniędzmi to kluczowy element zarządzania osobistymi finansami, obejmujący umiejętność efektywnego planowania wydatków, oszczędzania oraz inwestowania. Współczesne podejście do ekonomii zakłada nie tylko teoretyczne zrozumienie zasad rynkowych, ale także umiejętności praktyczne, takie jak tworzenie budżetu domowego, analiza ofert i podejmowanie świadomych decyzji zakupowych. Na przykład, uczestnicy mogą nauczyć się, jak obliczyć całkowity koszt zakupu, uwzględniając nie tylko cenę, ale również dodatkowe opłaty, co pozwoli im unikać nieprzewidzianych wydatków. W kontekście standardów branżowych, kursy z zakresu ekonomii i finansów osobistych powinny być zgodne z najlepszymi praktykami, takimi jak te opracowane przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Edukacji Ekonomicznej (IAEE), które podkreślają znaczenie praktycznych umiejętności w edukacji finansowej.

Pytanie 28

Cechą charakterystyczną osób z zespołem Downa jest

A. wyższe niż w całym społeczeństwie ryzyko wystąpienia choroby Alzheimera w młodszym wieku

B. niższa niż w całym społeczeństwie częstość występowania wrodzonych wad serca

C. wyższe niż w całym społeczeństwie zdolności poznawcze określone testem IQ

D. mniejsze niż w całym społeczeństwie ryzyko zachorowania na choroby tarczycy

Osoby z zespołem Downa charakteryzują się wyższym ryzykiem wystąpienia choroby Alzheimera o wczesnym początku, co jest wynikiem dodatkowego chromosomu 21. Badania wykazują, że około 30-50% osób z zespołem Downa rozwija demencję w wieku 50 lat lub młodszym, co znacznie wykracza poza ryzyko w populacji ogólnej. Istotnym aspektem jest, że zaburzenia neurodegeneracyjne, takie jak choroba Alzheimera, wiążą się z akumulacją białek beta-amyloidowych i tau, które są również obserwowane u pacjentów z zespołem Downa. W praktyce oznacza to, że opiekunowie oraz specjaliści z zakresu zdrowia psychicznego powinni być świadomi tego ryzyka i monitorować osoby z zespołem Downa pod kątem wczesnych objawów demencji. Wczesna diagnoza i interwencja mogą znacznie poprawić jakość życia tych ludzi. Dobrze jest także wprowadzać terapie wspierające funkcje poznawcze, takie jak stymulacja intelektualna i terapia zajęciowa, by łagodzić objawy i spowalniać postęp choroby.

Pytanie 29

Technika stosowana w arteterapii, która polega na tworzeniu kompozycji z rozmaitych materiałów i tworzyw, takich jak gazety, tkaniny, fotografie oraz drobne przedmioty codziennego użytku, które następnie są naklejane na płótno lub papier i łączone z tradycyjnymi technikami plastycznymi, nosi nazwę

A. quilling

B. kolografia

C. kolaż

D. sutasz

Kolaż to technika artystyczna, która polega na tworzeniu kompozycji z różnych materiałów, takich jak gazety, tkaniny, fotografie czy drobne przedmioty codziennego użytku. W arteterapii, kolaż ma szczególne znaczenie, ponieważ umożliwia pacjentom wyrażenie emocji i uczuć poprzez łączenie różnych mediów. Dzięki tej technice, osoby uczestniczące w terapii mogą nie tylko rozwijać swoje umiejętności manualne, ale także eksplorować swoją kreatywność. Proces tworzenia kolażu pozwala na eksperymentowanie z formą, kolorem i teksturą, co może przynieść ulgę w stresie oraz wspierać procesy zdrowienia psychicznego. W arteterapii kolaż stosuje się jako narzędzie do komunikacji niewerbalnej, co jest szczególnie ważne w pracy z osobami, które mają trudności z wyrażaniem siebie słowami. Użycie różnych materiałów w kolażu może także symbolizować różne aspekty życia pacjenta, co czyni tę technikę niezwykle elastycznym i dostosowującym się narzędziem terapeutycznym.

Pytanie 30

Terapeuta zajęciowy powinien zaproponować udział w zajęciach prowadzących do zwiększenia świadomości swojego ciała oraz nawiązywania kontaktów z innymi osobami dla podopiecznego, który ma z tym trudności, korzystając z metody

A. Faya

B. Silvy

C. Veroniki Sherborne

D. Glenna Domana

Odpowiedź, że terapeuta zajęciowy powinien zaproponować zajęcia prowadzone metodą Veroniki Sherborne jest prawidłowa, ponieważ ta metoda skupia się na rozwijaniu świadomości ciała i umiejętności komunikacyjnych. Sherborne opracowała program, który umożliwia uczestnikom lepsze zrozumienie własnego ciała poprzez ruch oraz interakcje z innymi. Dzięki ćwiczeniom opartym na różnych formach ruchu, uczestnicy mają możliwość eksploracji przestrzeni, nawiązywania kontaktu wzrokowego oraz współpracy z innymi osobami. To podejście jest szczególnie skuteczne w pracy z osobami, które mają trudności w zakresie percepcji własnego ciała oraz w relacjach interpersonalnych. Przykłady zastosowania tej metody obejmują zajęcia, które łączą zabawę z nauką, rozwijają zaufanie oraz umiejętność ekspresji emocji. Umożliwia to nie tylko poprawę stanu psychofizycznego uczestników, ale również wzmacnia ich motywację do aktywności społecznej i twórczej. W kontekście standardów terapii zajęciowej, metoda ta jest uznawana za jedną z efektywnych technik wspierających rozwój osobisty i społeczną integrację, co potwierdzają liczne badania oraz rekomendacje instytucji zajmujących się terapią i rehabilitacją.

Pytanie 31

Która z metod stosowanych w rehabilitacji niemowląt z mózgowym porażeniem dziecięcym opiera się na stymulacji receptorów proprioceptywnych w celu pobudzenia mózgu do realizacji konkretnego wzorca ruchowego?

A. Metoda NDT Bobath

B. Metoda V. Vojty

C. Metoda kinesiotapingu

D. Metoda M. Montessori

Wybór metod M. Montessori, NDT Bobath oraz kinesiotapingu jako odpowiedzi na to pytanie nie jest właściwy w kontekście stymulacji receptorów czucia głębokiego. Metoda M. Montessori, skupiona na nauczaniu poprzez odkrywanie i doświadczenie, nie opiera się na aktywacji odruchów motorycznych w sposób, w jaki czyni to metoda V. Vojty. Chociaż oferuje cenne zasady nauczania i rozwoju, nie ma bezpośredniego związku z terapią ruchową niemowląt z mózgowym porażeniem dziecięcym. Metoda NDT Bobath, chociaż skuteczna w rehabilitacji dzieci z MPDz, koncentruje się na hamowaniu patologicznych wzorców ruchowych oraz wspieraniu prawidłowego rozwoju motoryki, lecz nie wykorzystuje stymulacji receptorów czucia głębokiego w takim samym zakresie jak metoda V. Vojty. Kinesiotaping, z kolei, jest techniką terapeutyczną polegającą na aplikacji elastycznych taśm na skórę, co może wspierać funkcje mięśniowe i stawowe, ale nie jest zorientowane na aktywację mózgu do wykonania określonych wzorców ruchowych. Każda z tych metod ma swoje miejsce w rehabilitacji, ale ich podejścia i cele znacząco różnią się od celu terapii, jaką oferuje metoda V. Vojty, co prowadzi do błędnych wniosków w kontekście tego pytania.

Pytanie 32

W osobistym planie terapii zajęciowej dla osoby z przykurczem palców ręki oraz mającej trudności z orientacją w przestrzeni, terapeuta powinien uwzględnić

A. Wyszywanie, zajęcia relaksacyjne

B. Prace manualne w masie solnej, wspólne spacery

C. Rozwiązywanie krzyżówek, malarstwo

D. Wycieczki rowerowe, modelarstwo

Prace manualne w masie solnej oraz wspólne spacery są doskonałymi metodami terapeutycznymi, które wszechstronnie wspierają osobę z przykurczem palców dłoni i problemami z orientacją przestrzenną. Prace manualne angażują zarówno zdolności motoryczne, jak i sensoryczne, co jest kluczowe w rehabilitacji osób z ograniczoną sprawnością ręki. Umożliwiają one rozwijanie precyzyjnych ruchów palców oraz wzmacniają mięśnie, co może prowadzić do poprawy funkcji manualnych. Wspólne spacery natomiast dostarczają nie tylko stymulacji fizycznej, ale także szansy na rozwój umiejętności orientacji w przestrzeni oraz integracji społecznej. Takie działania są zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia dotyczącymi terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta. Przykładowo, wprowadzenie do terapii zajęć z masą solną może ułatwić pacjentowi wyrażanie emocji oraz kreatywności, co jest niezmiernie ważne w procesie terapeutycznym.

Pytanie 33

Hiperbulia, typowa dla fazy maniakalnej u pacjenta hospitalizowanego w psychiatrii, stanowi przykład zaburzenia

A. percepcji

B. napędu psychoruchowego

C. stanu emocjonalnego

D. zawartości myśli

Hiperbulia jest zaburzeniem napędu psychoruchowego, które objawia się wzmożoną aktywnością, impulsywnością i nadmiernym pobudzeniem. W stanach maniakalnych, które są charakterystyczne dla zaburzeń afektywnych, takich jak choroba afektywna dwubiegunowa, pacjenci często doświadczają hiperbulii. To prowadzi do intensyfikacji działań, zwiększonej produktywności, a także do podejmowania ryzykownych decyzji bez dostatecznego przemyślenia konsekwencji. Hiperbulia może objawiać się na różne sposoby, od nadmiernej rozmowności, przez zwiększoną aktywność fizyczną, aż po zjawiska takie jak wielkie plany dotyczące przyszłości. W terapii, zrozumienie tych objawów jest kluczowe do skutecznego leczenia pacjentów. W praktyce klinicznej, monitorowanie i ocena napędu psychoruchowego pacjenta mogą pomóc w dostosowywaniu leczenia, co jest zgodne z aktualnymi standardami opieki psychiatrycznej.

Pytanie 34

Zaleca się pacjentom z chorobą Parkinsona korzystanie z odpowiednio obciążonych sztućców z szerokim trzonkiem w celu

A. zapobiegania deformacjom oraz bólom stawów w rejonie dłoni

B. poprawy koordynacji oraz siły mięśni w obrębie barków

C. kształtowania właściwych chwytów precyzyjnych

D. zwiększenia powierzchni chwytu i redukcji drżenia rąk

Używanie specjalnie dociążonych sztućców z pogrubionym trzonkiem jest zalecane dla pacjentów z chorobą Parkinsona ze względu na ich specyfikę ruchową. Dociążone sztućce zwiększają powierzchnię chwytu, co jest kluczowe w kontekście zmniejszenia drżenia rąk. Dzięki większej objętości i lepszemu kształtowi, pacjenci mogą łatwiej i pewniej trzymać sztućce, co wpływa na ich samodzielność w codziennym życiu. Przykładem zastosowania jest sytuacja, gdy pacjent z problemami motorycznymi ma trudności z jedzeniem; dociążone sztućce pozwalają na bardziej stabilny chwyt, co może zredukować frustrację i poprawić jakość życia. Dobrą praktyką w rehabilitacji pacjentów z chorobą Parkinsona jest wprowadzanie takich rozwiązań, które ułatwiają wykonywanie codziennych czynności oraz wspierają samodzielność. Warto także zauważyć, że dociążone sztućce pozwalają na utrzymanie prawidłowej postawy ciała podczas posiłków, co może wpływać na ogólne samopoczucie pacjenta oraz jego interakcje społeczne.

Pytanie 35

Osoba biorąca udział w warsztatach terapii zajęciowej to osoba podatna na wpływy innych, niepewna w wyrażaniu swoich poglądów, a także narażona na wykorzystywanie przez pozostałych uczestników zajęć. Jakiego rodzaju trening powinien zaproponować terapeuta tej osobie?

A. radzenia sobie z napięciem

B. czynnego słuchania

C. zachowania asertywnego

D. rozwiązywania sporów

Odpowiedź 'zachowanie asertywne' jest prawidłowa, ponieważ terapia zajęciowa często skupia się na rozwijaniu umiejętności interpersonalnych uczestników, a asertywność jest kluczowym elementem w budowaniu zdrowych relacji. Asertywność pozwala jednostkom wyrażać swoje potrzeby i pragnienia w sposób otwarty i szanujący zarówno siebie, jak i innych. W kontekście terapii zajęciowej, uczestnik, który jest podatny na wpływy, potrzebuje wsparcia w nauce wyrażania swoich poglądów oraz w obronie swoich granic. Przykładowe techniki asertywności obejmują naukę mówienia 'nie' w sytuacjach, gdy czują się przytłoczeni lub wykorzystywani, co pomoże im w budowaniu pewności siebie. Warto również wprowadzić ćwiczenia symulacyjne, które pozwolą uczestnikom praktykować asertywne odpowiedzi w bezpiecznym środowisku. Praktyka asertywności jest zgodna z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które promują rozwój osobisty i społeczny uczestników, wspierając ich w dążeniu do niezależności.

Pytanie 36

Wybierając zabawki do realizacji programu terapii zajęciowej dla dziecka z mózgowym porażeniem dziecięcym, warto pamiętać, że powinny one pełnić rolę

A. relaksującą i wyciszającą

B. usprawniającą i kształcącą

C. uspokajającą i towarzyską

D. inspirującą i edukacyjną

Wybór zabawek spełniających funkcję usprawniającą i kształcącą jest kluczowy w terapii zajęciowej dla dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Takie zabawki nie tylko pomagają w rozwijaniu umiejętności motorycznych, ale także wspierają procesy poznawcze i społeczne. Przykłady takich zabawek to układanki, klocki czy gry wymagające współpracy. Zabawki te stymulują rozwój zarówno u dzieci z ograniczeniami ruchowymi, jak i ich rówieśników, co sprzyja integracji społecznej i budowaniu relacji. Zgodnie z wytycznymi American Occupational Therapy Association (AOTA), zabawki powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb dziecka, aby maksymalizować ich efektywność w terapii. Usprawniające i kształcące zabawki pomagają również w rozwijaniu umiejętności rozwiązywania problemów, co jest niezbędne dla ich ogólnego rozwoju.

Pytanie 37

Rehabilitant zasugerował pacjentowi po urazie mózgu ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, tj. prawa dłoń do lewego ucha i odwrotnie. Mają one na celu głównie rozwijanie oraz wzmacnianie

A. ogólnej wydolności fizycznej

B. poczucia równowagi

C. zmysłu propriocepcji

D. współpracy półkul mózgowych

Ruchy naprzemienne z przekroczeniem osi długiej ciała, takie jak przesuwanie prawej dłoni do lewego ucha, są istotnym elementem rehabilitacji neurologicznej, szczególnie po urazach mózgu. Tego typu ćwiczenia mają na celu rozwijanie współpracy między półkulami mózgowymi, co jest kluczowe dla poprawy funkcji motorycznych i kognitywnych. Przekraczanie osi ciała stymuluje połączenia nerwowe oraz integrację sensoryczno-motoryczną, co przyczynia się do lepszego przetwarzania informacji w mózgu. Przykładowo, podczas takich ćwiczeń pacjent musi koordynować ruchy obu rąk, co angażuje obie półkule mózgowe – lewa półkula odpowiada za ruchy prawostronne, a prawa za lewostronne. To zjawisko jest zgodne z teorią lateralizacji mózgu, która podkreśla różnice w funkcjonowaniu obu półkul. Regularne wykonywanie tego typu ćwiczeń może przynieść znaczące korzyści w rehabilitacji, prowadząc do lepszej koordynacji, równowagi oraz zdolności wykonywania codziennych czynności.

Pytanie 38

Terapeuta, aby pobudzić podopiecznego do aktywnego uczestnictwa w zajęciach, wykorzystuje metodę pozytywnych wzmocnień, stosując zasadę, że

A. wzmocnienie powinno przede wszystkim obejmować dobra materialne i konsumpcyjne

B. wzmocnienie powinno być opóźnione w czasie jako cel długofalowy

C. należy nagradzać tylko konkretne wyniki działań, a nie intencje i wysiłki

D. zachowania powinny być wzmacniane natychmiast po ich wystąpieniu

Zastosowanie wzmocnień pozytywnych w terapii jest kluczowym elementem motywowania podopiecznych do uczestnictwa w zajęciach. Właściwa zasada mówi, że zachowania powinny być wzmacniane bezpośrednio po ich wystąpieniu, co zwiększa prawdopodobieństwo ich powtórzenia. Taki natychmiastowy feedback pozwala na szybsze skojarzenie pozytywnego efektu z konkretnym działaniem, co jest fundamentalne w procesie uczenia się. Przykładowo, terapeuta może nagrodzić dziecko za aktywne uczestnictwo w zajęciach od razu po wykonaniu zadania, co nie tylko zwiększa motywację, ale także wzmacnia poczucie własnej wartości. Warto pamiętać, że zgodnie z teorią wzmocnień, im szybciej nagroda następuje po wystąpieniu pożądanego zachowania, tym silniej jest ono utrwalane. Dobre praktyki w terapii zalecają także, aby stosować różnorodne formy wzmocnień, które mogą obejmować nie tylko nagrody materialne, ale również pochwały czy dodatkowy czas na ulubione aktywności.

Pytanie 39

Jakie jest główne zadanie terapeuty zajęciowego w pracy z osobami starszymi?

A. Organizacja zajęć rekreacyjnych

B. Wsparcie w codziennych czynnościach

C. Utrzymanie i poprawa funkcji poznawczych

D. Nauczanie nowych umiejętności manualnych

Główne zadanie terapeuty zajęciowego w pracy z osobami starszymi to utrzymanie i poprawa funkcji poznawczych. W kontekście starzenia się, funkcje poznawcze, takie jak pamięć, koncentracja i zdolność planowania, mogą ulegać pogorszeniu. Terapeuta zajęciowy wykorzystuje różnorodne techniki i ćwiczenia, aby stymulować mózg i spowolnić ten proces. Może to obejmować gry umysłowe, ćwiczenia pamięciowe czy techniki relaksacyjne, które pomagają starszym osobom zachować aktywność umysłową. Ważnym aspektem jest również indywidualne podejście do pacjenta, uwzględniające jego potrzeby i możliwości. Celem jest nie tylko utrzymanie zdolności poznawczych, ale także poprawa jakości życia seniorów poprzez zwiększenie ich samodzielności i pewności siebie. Profesjonalista w tej dziedzinie musi być na bieżąco z najnowszymi badaniami naukowymi i praktykami, co pozwala mu skutecznie wspierać swoich podopiecznych w dążeniu do jak najdłuższego zachowania niezależności.

Pytanie 40

Z dokumentu dotyczącego stopnia niepełnosprawności, który został wydany przez Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności, terapeuta zajęciowy nie otrzyma informacji o wskazaniach dla podopiecznego odnoszących się do

A. konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne.

B. prawa do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju.

C. szkolenia.

D. zamieszkania w domu pomocy społecznej.

Wybierając odpowiedzi dotyczące szkolenia, prawa do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju oraz konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, możemy zauważyć, że każda z tych opcji odnosi się do istotnych aspektów wsparcia osób niepełnosprawnych, jednak nie wszystkie są właściwymi informacjami, które terapeuta zajęciowy może uzyskać z orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. Przede wszystkim, szkolenia są często uważane za istotne narzędzie w rehabilitacji, a terapeuci zajęciowi mogą brać pod uwagę różne programy edukacyjne, aby zwiększyć kompetencje swoich podopiecznych. Z kolei prawo do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju odzwierciedla standardy dotyczące prywatności i komfortu, które są szczególnie ważne w kontekście samodzielnego życia jednostki. Ponadto, zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne jest kluczowe dla poprawy jakości życia osób z niepełnosprawnościami, a terapeuci zajęciowi powinni być świadomi dostępnych opcji, aby móc efektywnie wspierać swoich podopiecznych. Jednakże, wybierając odpowiedź dotyczącą zamieszkania w domu pomocy społecznej, należy zrozumieć, że taka informacja nie jest standardowo zawarta w orzeczeniach o niepełnosprawności. Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności ocenia bardziej indywidualne potrzeby pacjentów oraz ich możliwości funkcjonowania, a decyzje dotyczące umieszczenia w instytucjach takich jak domy pomocy społecznej zazwyczaj są podejmowane na podstawie szerszej analizy sytuacji życiowej, a nie jedynie na podstawie orzeczenia. W związku z tym, osoba odpowiadająca na to pytanie mogła popełnić błąd w myśleniu, zakładając, że orzeczenie dostarcza pełnego obrazu sytuacji życiowej podopiecznego, co nie zawsze ma miejsce.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej