Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik grafiki i poligrafii cyfrowej
  • Kwalifikacja: PGF.04 - Przygotowywanie oraz wykonywanie prac graficznych i publikacji cyfrowych
  • Data rozpoczęcia: 14 kwietnia 2025 13:42
  • Data zakończenia: 14 kwietnia 2025 13:49

Egzamin niezdany

Wynik: 12/40 punktów (30,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Jakie są szacunkowe wydatki na zakup 10 000 arkuszy papieru offsetowego w formacie A1 o gramaturze 150 g/m2, jeśli cena za kilogram tego materiału wynosi 2,50 zł?

A. 1 675
B. 1 575
C. 1 975
D. 1 875
Błędne odpowiedzi mogą wynikać z różnych nieporozumień związanych z obliczaniem kosztów materiałów. Wiele osób może pominąć kluczowy krok związany z przeliczeniem powierzchni arkuszy papieru na masę, co prowadzi do niepoprawnych wyników. Przykładowo, niektórzy mogą błędnie wyliczyć powierzchnię arkusza, nie uwzględniając rzeczywistych wymiarów formatu A1, co skutkuje zaniżeniem lub zawyżeniem całkowitego kosztu. Dodatkowo, niektóre błędne odpowiedzi mogą wynikać z ignorowania faktu, że cena jednostkowa materiału (2,50 zł/kg) musi być pomnożona przez całkowitą masę papieru w kilogramach, a nie przez nieodpowiednio dobraną wartość. Ważne jest, aby w obliczeniach uwzględniać wszystkie parametry, takie jak gramatura, format oraz ilość zamawianego materiału. Zastosowanie metod obliczeniowych zgodnych z powszechnie przyjętymi standardami w branży poligraficznej, jak również znajomość rodzajów papieru oraz ich właściwości, pozwala na precyzyjne planowanie kosztów, co w dłuższej perspektywie przyczynia się do lepszego zarządzania budżetem projektów i optymalizacji procesów produkcyjnych.
Pytanie 2

W magazynie drukarni zgromadzono 105 kg papieru w formacie B1 (700 x 1000 mm) oraz o gramaturze 150 g/m2. Jaką ilość arkuszy B1 posiada drukarnia?

A. 1 050 sztuk
B. 1 000 sztuk
C. 1 100 sztuk
D. 1 150 sztuk
Podczas analizowania błędnych odpowiedzi, kluczowe jest zrozumienie, jak obliczenia związane z masą i powierzchnią papieru są ze sobą powiązane. W odpowiedziach, które wskazują na ilości arkuszy większe niż 1000, tkwi typowy błąd w analizie gramatury papieru. Przykłady takie jak 1 100, 1 050 czy 1 150 sugerują, że obliczenia nie uwzględniają prawidłowego przeliczenia masy na powierzchnię oraz zrozumienia definicji gramatury. Gramatura 150 g/m2 jednoznacznie determinuje, ile papieru można uzyskać z określonej masy. Niepoprawne podejście często wynika z mylnego założenia, że większa ilość masy wiąże się z proporcjonalnie większą liczbą arkuszy, co jest niezgodne z rzeczywistością, ponieważ zależy to również od wymiarów arkusza. W przypadku papieru B1, który ma powierzchnię 0,7 m2, nawet niewielkie różnice w obliczeniach mogą prowadzić do znacznych błędów w ocenie ilości arkuszy. Kluczowe jest, aby w procesie obliczeń zachować dokładność oraz umiejętność przeliczania jednostek, co jest standardem w branży poligraficznej. Błędy w takich obliczeniach mogą prowadzić do nieefektywnego zarządzania zapasami oraz zwiększenia kosztów produkcji, co jest niepożądane w każdym przedsiębiorstwie.
Pytanie 3

Który z poniższych zapisów jest poprawny zgodnie z regułami składu?

A. 50 %
B. 273±K
C. 20ºC
D. 30 ◦C
Odpowiedzi 30 ◦C, 50 %, oraz 273±K są niepoprawne z różnych powodów. W przypadku 30 ◦C, symbolizacja stopni Celsjusza jest nieprawidłowa, ponieważ użycie spacji między liczbą a symbolem jednostki jest sprzeczne z międzynarodowymi standardami, które jasno określają, że liczba i jednostka powinny być zapisane razem, bez odstępu. Tego typu błędy mogą prowadzić do nieporozumień w dokumentacji technicznej czy naukowej, gdzie precyzja i jasność komunikacji są kluczowe. Z kolei odpowiedź 50 % jest problematyczna, ponieważ zawiera symbol procentów, który jest stosowany do wyrażania stosunku części do całości, a nie ma zastosowania w kontekście pomiarów temperatury. To może prowadzić do błędnej interpretacji danych, szczególnie w badaniach, gdzie ważne jest rozróżnienie między różnymi typami jednostek. Z kolei odpowiedź 273±K używa jednostki Kelvin, która jest poprawna, ale użycie znaku „±” w tym kontekście jest zbędne. Takie oznaczenie może sugerować, że mamy do czynienia z wartością przybliżoną lub z marginesem błędu, co wymagałoby dodatkowego kontekstu, aby było zrozumiałe. W praktyce, każdy z tych przypadków ilustruje, jak ważne jest stosowanie poprawnych zasad składu jednostek, aby unikać zamieszania oraz zapewnić jednoznaczność w komunikacji technicznej.
Pytanie 4

Ile punktów typograficznych ma 1 kwadrat?

A. 48 punktom
B. 12 punktom
C. 24 punktom
D. 84 punktom
W przypadku błędnych odpowiedzi można zauważyć typowe nieporozumienia dotyczące konwersji jednostek typograficznych. Odpowiedzi sugerujące, że 1 kwadrat odpowiada 24, 84 lub 12 punktom, wynikać mogą z nieprawidłowego zrozumienia pojęcia kwadratu w kontekście typograficznym. Często mylnie zakłada się, że różne jednostki miary są zamienne, co prowadzi do błędnych wniosków. Typowe błędy myślowe obejmują mylenie punktów typograficznych z innymi jednostkami miary, co jest szczególnie istotne w kontekście projektowania graficznego. Warto zauważyć, że w typografii 1 kwadrat jest standardowo równy 48 punktom, a nie 24 czy 12, co oznacza, że rozmiar liter i przestrzeń między nimi muszą być starannie dobrane, aby zapewnić optymalną czytelność i estetykę. Stosowanie nieprawidłowych przeliczeń może prowadzić do problemów w druku, takich jak zbyt małe literki, które są trudne do odczytania, lub zbyt duże odstępy między wierszami, co może negatywnie wpłynąć na odbiór wizualny tekstu. Zrozumienie podstawowych zasad typografii jest kluczowe dla każdego, kto pracuje w obszarze projektowania graficznego, aby uniknąć takich pułapek i zapewnić wysoką jakość pracy.
Pytanie 5

Jakie urządzenie umożliwia certyfikację proofa?

A. Skaner.
B. Ekspozytory.
C. Spektrofotometr.
D. Kolorymetr.
Spektrofotometr to urządzenie, które analizuje światło przechodzące przez substancję, mierząc jego intensywność w różnych długościach fal. Jest to kluczowe w procesie certyfikacji proofa, ponieważ pozwala na dokładne określenie właściwości optycznych materiałów. Umożliwia to pomiar parametrów takich jak współczynnik odbicia, przepuszczalność oraz barwa, co jest niezbędne w wielu zastosowaniach przemysłowych, od druku cyfrowego po produkcję farb i lakierów. Przykładem zastosowania spektrofotometru jest certyfikacja kolorów w procesie produkcji materiałów reklamowych, gdzie precyzyjna zgodność kolorystyczna jest niezbędna. Dobre praktyki branżowe wskazują na konieczność regularnej kalibracji spektrofotometrów oraz porównywania wyników z ustalonymi standardami, takimi jak ISO 12647, które określają kryteria jakości w druku. Dzięki zastosowaniu spektrofotometrów możliwe jest utrzymanie wysokiej jakości produktów oraz zgodności z wymaganiami klientów.
Pytanie 6

Jakie urządzenie powinno być użyte do pomiaru gęstości optycznej wydruków cyfrowych?

A. Densytometr refleksyjny
B. Ekspozymetr
C. Densytometr transmisyjny
D. Lupa
Ekspozymetr to instrument zaprojektowany do pomiaru natężenia światła, a nie do oceny gęstości optycznej wydruków. Jego głównym zastosowaniem jest określanie ilości światła, które wpływa na klisze fotograficzne lub czujniki w aparatach, co sprawia, że nie ma on zastosowania w pomiarach optycznych dla wydruków cyfrowych. Z kolei densytometr transmisyjny działa na zasadzie pomiaru światła przechodzącego przez materiał, co jest stosowane w przypadku przezroczystych lub półprzezroczystych mediów, jak negatywy fotograficzne czy folie. W kontekście oceny gęstości optycznej w wydrukach, tego typu przyrząd nie jest odpowiedni, ponieważ nie mierzy światła odbitego, które jest kluczowe dla druków. Wreszcie, używanie lupy, choć może być pomocne w wizualnej ocenie jakości druku, nie zapewnia obiektywnych i ilościowych danych o gęstości optycznej. Typowe błędy myślowe prowadzące do wyboru tych odpowiedzi to mylenie różnych typów pomiarów optycznych oraz brak zrozumienia specyfiki zastosowania poszczególnych urządzeń. W kontekście oceny gęstości optycznej, istotne jest, aby wybierać odpowiednie narzędzia, które są zgodne z branżowymi standardami i dobrymi praktykami, aby zapewnić jakość i powtarzalność wyników.
Pytanie 7

Interlinia odnosi się do odstępu pomiędzy

A. stronicami
B. wyrazami
C. wierszami
D. znakami
Interlinia odnosi się do odstępu pomiędzy wierszami tekstu, co jest kluczowym elementem w typografii i projektowaniu dokumentów. Ustalanie odpowiedniej interlinii wpływa na czytelność i estetykę tekstu. Standardowo, interlinia może wynosić od 1.0 do 1.5, w zależności od zastosowania. Na przykład, w dokumentach formalnych, takich jak raporty czy artykuły naukowe, często stosuje się 1.5, aby zapewnić lepszą czytelność. W kontekście edytorów tekstu, takich jak Microsoft Word czy Google Docs, użytkownicy mają możliwość dostosowania interlinii za pomocą opcji formatowania, co umożliwia dostosowanie dokumentów do specyficznych wymogów. Dobrą praktyką jest również dostosowanie interlinii w zależności od czcionki i jej rozmiaru, ponieważ różne czcionki zachowują się inaczej w kontekście czytelności. Stosowanie odpowiedniej interlinii nie tylko wspomaga odbiór treści przez czytelników, ale również wpływa na ogólny wygląd dokumentu, co jest istotne w kontekście profesjonalnych prezentacji oraz publikacji. Z tego powodu, znajomość zasad interlinii jest niezbędna dla każdej osoby zajmującej się tworzeniem treści pisemnych.
Pytanie 8

Jakie połączenie należy zastosować do złączenia wkładu z okładką w zeszycie?

A. wiskozą
B. taśmą
C. drutem
D. nićmi
Mimo że taśma, wiskoza i nici są popularnymi materiałami stosowanymi w różnych dziedzinach introligatorskich, ich zastosowanie do łączenia wkładu z okładką w oprawie zeszytowej nie jest odpowiednie. Taśma, chociaż łatwa w użyciu, nie zapewnia wystarczającej trwałości i elastyczności, co może prowadzić do szybkiego uszkodzenia. W przypadku zeszytów intensywnie użytkowanych, takich jak te używane w szkołach, taśma może się odkleić, co skutkuje odpadaniem kartek. Kierowanie się praktycznością i funkcjonalnością w oprawie zeszytowej, taśma jest niewystarczającym rozwiązaniem. Podobnie wiskoza, która jest materiałem stosowanym w szyciu, nie jest najlepszym rozwiązaniem do łączenia papieru z okładką. Może nie utrzymywać odpowiedniego napięcia, co prowadzi do deformacji zeszytu. Z kolei nić, mimo że może być używana w niektórych technikach introligatorskich, wymaga znacznie więcej czasu i umiejętności, by uzyskać trwałe połączenie. W praktyce użycie nici do łączenia wkładów w zeszytach jest bardziej skomplikowane, co czyni je mniej efektywnym rozwiązaniem w porównaniu do drutu. W związku z tym, niezrozumienie tych różnic może prowadzić do wyboru mniej trwałych i funkcjonalnych metod łączenia, co negatywnie wpływa na jakość końcowego produktu.
Pytanie 9

Podczas tworzenia tekstu w postaci dialogu, co należy umieścić na początku wiersza?

A. wykrzyknik
B. pauzę
C. wielokropek
D. dywiz
Wybór odpowiedzi, które wskazują na wykrzyknik, dywiz lub wielokropek, pokazuje nieporozumienie w zakresie zasad typograficznych związanych z dialogiem. Wykrzyknik jest używany w kontekście emocjonalnych wypowiedzi, ale nie jest odpowiedni jako separator wypowiedzi. Jego użycie w rozpoczęciu nowej linijki może prowadzić do mylnych interpretacji i zniekształcenia zamysłu autora. Dywiz, będący znakiem interpunkcyjnym, nie pełni roli separatora dialogów, a jego zastosowanie w tym kontekście może wprowadzać chaos w strukturze tekstu. Z kolei wielokropek, będący znakiem wskazującym na niedopowiedzenie lub zawahanie, również nie nadaje się do wyodrębnienia wypowiedzi w dialogu. Stosowanie tych znaków w miejscu pauzy może skutkować nieczytelnością i utrudnieniem w odbiorze treści. W literaturze, zgodnie z zasadami interpunkcji, należy unikać wprowadzania niejasności, a stosowanie pauzy jako separatora jest kluczowe dla zachowania klarowności i przejrzystości dialogu. Prawidłowe formatowanie jest niezbędne, aby zapewnić odbiorcy zrozumienie intencji autora oraz płynność narracji.
Pytanie 10

Jakie są wydatki na stworzenie form drukowych koniecznych do realizacji druku jednokolorowego wkładu książkowego formatu A4 o objętości 240 stron na maszynie pełnoformatowej, mając na uwadze koszt wykonania jednej formy wynoszący 50 zł?

A. 1 350 zł
B. 1 500 zł
C. 1 450 zł
D. 1 400 zł
Wybór innych wartości związanych z kosztem wykonania form drukowych świadczy o niepełnym zrozumieniu zasadności obliczeń oraz struktury kosztów związanych z drukiem. Często spotykanym błędem jest pomijanie liczby form potrzebnych do wykonania zlecenia. W przypadku druku książki, każda strona wymaga oddzielnej formy. Błędne odpowiedzi sugerują, że koszt wykonania form opiera się jedynie na błędnym założeniu dotyczącym liczby form lub nieprawidłowym ich przeliczeniu. Na przykład, jeśli ktoś założy, że potrzebne są tylko 28 form, co prowadzi do obliczeń 50 zł x 28 form = 1 400 zł, to nie uwzględnia rzeczywistej liczby stron do druku, co jest kluczowym aspektem w procesie produkcji. Dodatkowo, nieznajomość standardów dotyczących druku książkowego może prowadzić do mylnych wniosków. W praktyce, każda strona wymaga odpowiednich form, co w przypadku druku jednokolorowego również powinno być uwzględnione. Przy planowaniu budżetu na produkcję ważne jest, aby dokładnie oszacować wszystkie koszty, w tym również przygotowania do druku, aby uniknąć nieporozumień i nieprzewidzianych wydatków w późniejszych etapach realizacji projektu.
Pytanie 11

Jakie oprogramowanie wykorzystuje się do kompresji dużych plików graficznych?

A. Audacity
B. WinRar
C. ArtiosCad
D. Eset Nod32
WinRar to bardzo znany program do archiwizacji plików, zwłaszcza tych większych. Obsługuje różne formaty, jak RAR czy ZIP, co jest super wygodne. Jego główna funkcja to kompresja dużych plików, więc zaoszczędzisz miejsce na dysku, a przesyłanie danych będzie znacznie łatwiejsze. Ma też sporo fajnych opcji, jak możliwość ustawienia stopnia kompresji, szyfrowania archiwów, a nawet podziału plików na mniejsze części. Przydaje się to, gdy masz do wysłania większe zbiory, czy to przez e-mail, czy na chmurę. Dla grafika WinRar to wręcz must-have, bo pomaga w organizacji pracy i zarządzaniu zasobami. Ogólnie, ze względu na prostotę i funkcjonalność, jest to program, który wielu profesjonalistów uznaje za standard w archiwizacji danych.
Pytanie 12

Aby wykonać 150 000 formularzy dotyczących zwolnień lekarskich, jaki typ papieru powinien być użyty jako podłoże do druku?

A. offsetowy
B. samoprzylepny
C. samokopiujący
D. syntetyczny
Wybór papieru offsetowego do produkcji formularzy na zwolnienia lekarskie jest nieodpowiedni, ponieważ ten typ papieru nie posiada właściwości samokopiujących. Papier offsetowy, stosowany zazwyczaj w druku offsetowym, charakteryzuje się gładką powierzchnią, co sprawia, że jest idealny do druku kolorowych materiałów, ale nie nadaje się do tworzenia kopii. Użycie papieru syntetycznego, z kolei, zakłada, że dokumenty będą wykorzystywane w warunkach, gdzie mogą być narażone na działanie wody lub substancji chemicznych. Choć papier syntetyczny ma swoje zalety, nie jest on przeznaczony do tworzenia wielokrotnych kopii i może nie zapewnić wymaganej przejrzystości informacji na formularzu. Zastosowanie papieru samoprzylepnego do formularzy na zwolnienia lekarskie również nie jest zalecane, ponieważ tego rodzaju papier jest stworzony do etykiet i aplikacji, które wymagają przyczepienia się do innych powierzchni. W kontekście formularzy lekarskich, kluczowe jest, aby kopie były czytelne i zgodne z wymogami administracyjnymi, a żadna z wymienionych opcji nie gwarantuje efektywności w tym zakresie. Warto zwrócić uwagę, że wybór odpowiedniego materiału do druku formularzy jest kluczowy dla zapewnienia ich funkcjonalności i efektywności w obiegu dokumentów.
Pytanie 13

Ile składek jest potrzebnych do stworzenia 32-stronicowej broszury w formacie A5, biorąc pod uwagę, że została ona wydrukowana na arkuszach w formacie A2?

A. Z 4 składek
B. Z 1 składki
C. Z 3 składek
D. Z 2 składek
Odpowiedzi, które sugerują użycie 1, 3 lub 4 składek, opierają się na nieprawidłowym zrozumieniu procesu składania i formatowania papieru. Odpowiedź "Z 1 składki" ignoruje fakt, że jedna składka z arkusza A2 dostarcza jedynie 16 stron formatu A5, co nie wystarcza do skompletowania 32 stron. Użycie zaledwie jednej składki wymagałoby znacznego zredukowania liczby stron, co jest niezgodne z danymi zawartymi w pytaniu. Odpowiedź sugerująca 3 składki również nie jest zgodna z rozsądkiem, ponieważ z 3 składek A2 można uzyskać 48 stron, co przekracza wymaganą liczbę stron. Warto zauważyć, że przy obliczeniach dotyczących formatu A2, każda składka zwiększa liczbę stron, a nie jest to proces liniowy. Co więcej, odpowiedź "Z 4 składek" również jest błędna, ponieważ sugeruje, że potrzebujemy zbyt wielu składek, co nie odpowiada rzeczywistej liczbie stron wymaganej do broszury. W branży drukarskiej kluczowe jest zrozumienie możliwości papieru i efektywnego przygotowania materiałów do druku, aby uniknąć marnotrawstwa i zwiększyć efektywność produkcji.
Pytanie 14

Liczba wskazująca porządek stron w publikacji to

A. ligatura
B. interlinia
C. pagina
D. sygnatura
Odpowiedź 'pagina' jest poprawna, ponieważ termin ten odnosi się do numeracji stron w publikacji, co jest kluczowym elementem w organizacji i nawigacji w dokumentach drukowanych i cyfrowych. W kontekście publikacji, pagina to jednostka, która pozwala czytelnikowi orientować się w strukturze tekstu, umożliwiając odnalezienie konkretnych informacji z łatwością. Praktyczne zastosowanie numeracji stron można zaobserwować w książkach, czasopismach oraz raportach, gdzie numery stron są niezbędne do efektywnego posługiwania się dokumentem. Współczesne standardy edytorskie oraz zasady typograficzne podkreślają znaczenie paginacji, sugerując, że każdy dokument powinien być jasny i przejrzysty dla użytkownika, co także wpływa na profesjonalny wygląd publikacji. Dobrą praktyką jest umieszczanie numerów stron w stałych miejscach, takich jak nagłówek lub stopka, co dodatkowo ułatwia ich odnajdywanie. Ponadto, w dokumentach elektronicznych, takich jak PDF, paginacja staje się integralną częścią nawigacji, co sprawia, że użytkownicy mogą szybko przechodzić do interesujących ich sekcji.
Pytanie 15

Ile brutto arkuszy drukowych powinno się przygotować, jeśli rzeczywisty nakład wynosi 5 000 netto, a planowany naddatek technologiczny na materiał drukowy wynosi 5%?

A. 5 125 arkuszy
B. 5 050 arkuszy
C. 5 500 arkuszy
D. 5 250 arkuszy
Wybierając inne wartości, można popełnić kilka typowych błędów. Przykładowo, odpowiedź 5050 arkuszy mogłaby sugerować nieprawidłowe zrozumienie, że naddatek technologiczny nie jest wymagany. Podejście to ignoruje istotną rolę naddatku w zapewnieniu, że zamówienie zostanie spełnione w pełni, nawet w przypadku strat. Z kolei odpowiedź 5125 arkuszy może wskazywać na błędne założenie, że naddatek powinien być obliczany na innej, niż określona metodzie, co prowadzi do zaniedbania faktycznego nakładu netto. Ostatecznie 5500 arkuszy wydaje się być nadmiernym dodaniem naddatku, co wskazuje na niezrozumienie podstawowego obliczenia. W poligrafii kluczowe jest przyjęcie sprawdzonego formuły obliczeniowej, która podkreśla znaczenie dokładnych danych wejściowych oraz realnych założeń dotyczących naddatków. Użycie błędnych obliczeń może prowadzić do zbyt dużych zapasów, co wiąże się z niepotrzebnymi kosztami i marnotrawstwem materiałów. Dlatego znajomość procedur obliczeniowych oraz ich poprawnego zastosowania jest fundamentalna dla efektywności procesów produkcyjnych.
Pytanie 16

Jakie jest nachylenie rastra dla wyciągu barwy Magenta?

A. 45°
B. 75°
C. 105°
D. 15°
Wybór niewłaściwego kąta skręcenia rastra dla wyciągu barwy Magenta może prowadzić do poważnych problemów w druku. Kąty 105°, 45° i 15° są nieodpowiednie, ponieważ mogą powodować interferencje między rastrami kolorów, co może prowadzić do niepożądanych zjawisk, takich jak moiré, czyli strefy interferencyjne, które psują jakość obrazu. Kąt 45° jest często stosowany dla cyjanu, ale jego zastosowanie dla magenty nie jest zalecane, gdyż może zmniejszać kontrast i zróżnicowanie kolorów w obszarach, gdzie magenta jest dominującym kolorem. Z kolei kąt 15° jest zbyt ostry i może nie zapewniać właściwej perspektywy dla rastra, co w konsekwencji prowadzi do nierównomiernego rozkładu barwy i widocznych linii przy druku. Typowym błędem myślowym jest założenie, że wszystkie kolory powinny być traktowane jednakowo, podczas gdy różne kolory w systemie CMYK mają swoje własne, optymalne kąty rastra, które powinny być stosowane w celu maksymalizacji jakości druku. Dlatego ważne jest, aby stosować się do ustalonych praktyk i norm w branży, aby uniknąć problemów z jakością końcowego produktu.
Pytanie 17

Jakie urządzenie powinno zostać użyte do konwersji obrazu z przezroczystych materiałów na sygnał cyfrowy?

A. Naświetlarkę CtF
B. Skaner bębnowy
C. Naświetlarkę CtP
D. Aparat fotoreprodukcyjny
Naświetlarka CtF (Computer-to-Film) jest urządzeniem, które tworzy filmy na podstawie danych cyfrowych, jednak nie jest dedykowana do bezpośredniego przetwarzania transparentnych oryginałów. Użycie CtF w tym kontekście prowadzi do nieporozumień, ponieważ jego funkcjonalność ogranicza się do reprodukcji obrazów już w postaci cyfrowej, co nie odpowiada na pierwotne pytanie dotyczące skanowania oryginałów. Naświetlarka CtP (Computer-to-Plate) również nie jest odpowiednia w tym przypadku, ponieważ jej głównym zadaniem jest przenoszenie obrazów cyfrowych bezpośrednio na płyty drukarskie, co również nie obejmuje konwersji transparentnych oryginałów. Aparat fotoreprodukcyjny, z kolei, wykorzystuje fotografię do dokumentacji obrazów, co może być przydatne w niektórych sytuacjach, ale nie oferuje precyzji oraz szczegółowości skanowania, jaką zapewnia skaner bębnowy. Te błędne koncepcje mogą wynikać z mylnego zrozumienia funkcji poszczególnych urządzeń oraz ich zastosowań w procesie przetwarzania obrazu. Kluczowe jest zrozumienie, że różne technologie są dopasowane do konkretnych zadań i wybór niewłaściwego urządzenia może skutkować niższą jakością końcowego produktu.
Pytanie 18

Zgodnie z zasadami układu tekstu w publikacjach, jako ostatnie znaki wiersza nie powinny się pojawiać

A. wiszących spójników
B. przeniesień sylab
C. znaku wielokropka
D. znaku przeniesienia
Wybierając odpowiedzi, takie jak 'znak wielokropka', 'znak przeniesienia' czy 'przeniesienia sylab', można natknąć się na powszechne nieporozumienia związane z zasadami składu tekstu. Znak wielokropka, choć może być użyty do wskazania niedopowiedzenia lub kontynuacji, nie stanowi elementu, którego należy unikać na końcu linii. Właściwe użycie wielokropka jest uregulowane przez zasady typograficzne, które pozwalają na jego zastosowanie w odpowiednich kontekstach, więc pozostawienie go na końcu wiersza nie jest błędem. Z kolei znak przeniesienia, zazwyczaj używany do wskazania, że wyraz nie mieści się w danym wierszu, jest technicznym rozwiązaniem, które powinno być zastosowane zgodnie z zasadami pisowni. Wiele osób myli przeniesienia sylab z wiszącymi spójnikami, nie dostrzegając, że przenoszenie sylab odbywa się zgodnie z precyzyjnymi regułami gramatycznymi i ortograficznymi. W praktyce, umieszczanie przeniesień na końcu wiersza jest akceptowalne, o ile są one zgodne z regułami sylabizacji. Często występującym błędem jest także nieprawidłowe rozumienie podstaw składu tekstu, co prowadzi do niepoprawnych wniosków i wyborów w kontekście typografii.
Pytanie 19

Ile egzemplarzy o wymiarach 148 x 210 mm brutto można maksymalnie umieścić na arkuszu SRA3 (320 x 450 mm) podczas realizacji impozycji?

A. 2
B. 4
C. 8
D. 6
Odpowiedź nr 4 to ta właściwa. Arkusz SRA3, który ma wymiary 320 x 450 mm, świetnie nadaje się do umieszczania użytków o wymiarach 148 x 210 mm. Jak to obliczyłem? No, przy układaniu ich w poziomie, da się wsadzić dwa użytki wzdłuż krótszej krawędzi (450 mm) i dwa wzdłuż dłuższej (320 mm). To daje nam razem cztery użytki (2 x 2). W praktyce to bardzo istotne, żeby dobrze zaplanować, jak poukładać użytki na arkuszu, bo to może zaoszczędzić sporo materiału i pieniędzy. Z mojego doświadczenia, warto zawsze przyjrzeć się tym wymiarom, żeby wszystko się zgadzało i było efektywne.
Pytanie 20

Jaką barwę uzyskamy, łącząc składowe CMYK: C100, M96, Y20, K7?

A. zieloną
B. czerwoną
C. żółtą
D. granatową
Czerwona barwa, wynikająca z połączenia składowych CMYK, nie powstaje przy podanych wartościach. Kluczowym błędem jest zrozumienie, że czerwony kolor w systemie CMYK uzyskiwany jest poprzez wysokie wartości magenty i cyjanu, natomiast w analizowanej kombinacji, cyjan jest maksymalny, co zdecydowanie wpływa na tonalność uzyskanego koloru. Zielona barwa również nie jest efektem tego połączenia, ponieważ wymaga równych lub wysokich wartości cyjanu i żółtego, a w tym przypadku żółty jest na poziomie 20, co ogranicza możliwości uzyskania zieleni. Żółta barwa w systemie CMYK uzyskiwana jest z dominującej wartości Y, co również nie ma miejsca w analizowanej kombinacji, a zamiast tego dominuje cyjan i magenta. Typowe błędy w myśleniu o kolorach mogą wynikać z niewłaściwego rozumienia zasad mieszania barw, które różnią się w systemach RGB i CMYK. Zrozumienie tych różnic jest fundamentalne dla osób pracujących w grafice oraz druku, ponieważ błędna interpretacja składowych barwnych może prowadzić do niezgodności w realizacji projektów graficznych. Aby uniknąć takich nieporozumień, warto zaznajomić się z teorią kolorów oraz stosować odpowiednie narzędzia do wizualizacji kolorów, takie jak palety kolorów i próbki wydruków.
Pytanie 21

Jak nazywa się strona tytułowa?

A. 1. strona czwórki tytułowej
B. 4. strona czwórki tytułowej
C. 3. strona czwórki tytułowej
D. 2. strona czwórki tytułowej
Zrozumienie struktury czwórki tytułowej jest kluczowe dla prawidłowego przygotowania dokumentów i publikacji. Odpowiedzi, które wskazują na inne numery stron w kontekście czwórki tytułowej, są oparte na niepełnym zrozumieniu zasad dotyczących formatowania dokumentów. Na przykład, błędna identyfikacja stron jako 1. lub 2. strony czwórki tytułowej może prowadzić do pomyłek w organizacji treści publikacji. Strona 1. czwórki tytułowej to zazwyczaj okładka, która nie jest uważana za stronę tytułową, a strona 2. to zazwyczaj strona z tytułem, ale nie jest to strona tytułowa w sensie formalnym. Często spotykanym błędem jest mylenie funkcji poszczególnych stron, co może wprowadzać w błąd zarówno autorów, jak i wydawców. Przykładowo, strona dedykacji, która często występuje na stronie 3. czwórki tytułowej, ma inny cel i zawartość niż strona tytułowa. Wiedza o tym, jak zorganizować czwórkę tytułową, jest istotna w kontekście przygotowania materiałów do druku, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży wydawniczej. Wynika z tego, że niezrozumienie struktury czwórki tytułowej może prowadzić do poważnych błędów w procesie wydawniczym.
Pytanie 22

Czym są elementy, które bezpośrednio pozwalają na modyfikację kształtu obiektów wektorowych?

A. punkty kontrolne, ścieżki
B. warstwy, grupy ścieżek
C. obrys, ścieżki przycinania
D. wypełnienia, grupy ścieżek
Punkty kontrolne oraz ścieżki to kluczowe elementy w grafice wektorowej, które umożliwiają bezpośrednią manipulację kształtem obiektów. Punkty kontrolne są to specyficzne punkty na krawędziach obiektu, które służą do modyfikacji jego kształtu, dzięki czemu można łatwo tworzyć bardziej złożone formy. Ścieżki natomiast to linie, które łączą te punkty kontrolne, definiując granice obiektu. Przykładem zastosowania jest program Adobe Illustrator, w którym poprzez przesuwanie punktów kontrolnych można dynamicznie zmieniać kształt obiektu, co jest istotne w projektowaniu grafiki, ilustracji czy logotypów. Zrozumienie tych elementów jest niezbędne dla każdego grafika, ponieważ pozwala na efektywne dostosowanie projektów do wymagań klientów oraz zmieniających się trendów wizualnych. Warto również zaznaczyć, że standardy takie jak SVG (Scalable Vector Graphics) opierają się na tych podstawowych zasadach, umożliwiając tworzenie elastycznych i skalowalnych grafik, które są niezwykle ważne w web designie i aplikacjach mobilnych.
Pytanie 23

W jakiej przestrzeni kolorów powinno się stworzyć projekt graficzny przeznaczony do wydruku na kartonowym opakowaniu?

A. HSL
B. LAB
C. RGB
D. CMYK
Odpowiedź CMYK jest okej, bo to standard w druku. CMYK, czyli Cyan, Magenta, Yellow i Black, pokazuje, jak tusze łączą się na białym papierze, żeby uzyskać fajne kolory. Jak robisz coś graficznego do druku, to trzeba używać CMYK, żeby kolory były takie, jak na ekranie, gdy wszystko już jest gotowe. Przykładowo, jak projektujesz kartony na różne rzeczy, to ważne, żeby kolory wyglądały tak, jak powinny, a tu CMYK jest najlepszym wyborem. Dzięki temu kolory nie zmieniają się za bardzo podczas druku, co często dzieje się, gdy korzysta się z RGB. W branży się rekomenduje, żeby zmieniać projekty z RGB na CMYK przed wysłaniem do druku, żeby uniknąć niespodzianek oraz błędów z kolorami. No i warto pamiętać, że niektóre kolory, które widzisz na ekranie w RGB, mogą nie być możliwe do uzyskania w druku CMYK, więc to kolejny powód, czemu lepiej korzystać z tej przestrzeni w druku.
Pytanie 24

Jaki format plików jest domyślnie przypisany do aplikacji Adobe InDesign?

A. AI
B. DOC
C. INDD
D. CDR
Wybór odpowiedzi CDR, AI lub DOC nie jest poprawny, ponieważ żaden z tych formatów nie jest domyślnie skojarzony z Adobe InDesign. Format CDR jest związany z programem CorelDRAW, który jest stosowany głównie do grafiki wektorowej. Chociaż może być użyteczny w projektach graficznych, nie ma on bezpośredniego zastosowania w kontekście składu publikacji, jak to ma miejsce w InDesign. Z kolei format AI jest natywnym formatem Adobe Illustrator, który, mimo że może być importowany do InDesign, nie jest używany do tworzenia ani edytowania dokumentów InDesign. Format ten skupia się na grafice wektorowej, a nie na całościowym składzie dokumentów. Ostatecznie, format DOC jest związany z edytorami tekstu, takimi jak Microsoft Word, i służy głównie do tekstu, a nie do projektowania wizualnego. Użytkownicy mogą błędnie zakładać, że te formaty są kompatybilne z InDesign, co wynika z niepełnego zrozumienia funkcji poszczególnych programów. Kluczowe jest zrozumienie, że InDesign jest dedykowany do kompleksowego układania stron, co czyni go unikalnym w porównaniu do narzędzi skoncentrowanych na grafice wektorowej lub edycji tekstu.
Pytanie 25

Jakie będą wydatki na zadrukowanie 15 000 arkuszy przy użyciu maszyny drukarskiej, która ma wydajność 5 000 ark./h, jeżeli koszt roboczogodziny wynosi 300 zł?

A. 1 500 zł
B. 900 zł
C. 1 200 zł
D. 600 zł
Zrozumienie kosztów związanych z procesem druku wymaga analizy nie tylko samej wydajności maszyny, ale również dokładnego obliczenia czasu pracy i kosztów robocizny. Odpowiedzi, które wskazują na zbyt niskie kwoty, takie jak 600 zł czy 900 zł, sugerują nieprawidłowe założenia dotyczące czasu potrzebnego na drukowanie. Przykładowo, jeśli ktoś obliczyłby koszt na podstawie mylnych danych o wydajności maszyny lub nie uwzględniłby całkowitego czasu drukowania, mógłby dojść do błędnych wniosków. Wydajność maszyny jest kluczowym czynnikiem, jednak to czas operacyjny i stawka roboczogodziny decydują o ostatecznym koszcie. Na przykład, podzielając 15 000 arkuszy przez 5 000 ark./h, otrzymujemy 3 godziny pracy, co przy stawce 300 zł za godzinę daje 900 zł. Dlatego błędne odpowiedzi wynikają z pominięcia krytycznych kroków w kalkulacji. W kontekście drukarstwa, kluczowe jest nadzorowanie całego procesu, aby unikać błędnych kalkulacji i zapewnić efektywność finansową projektu. Właściwe podejście do obliczeń kosztów oraz znajomość wydajności maszyn są podstawowymi umiejętnościami, które powinny charakteryzować specjalistów w branży.
Pytanie 26

Ile barw separacyjnych należy przygotować do stworzenia form drukowych offsetowych w technologii CtF dla druku w kolorystyce 4+0?

A. Pięć separacji
B. Osiem separacji
C. Cztery separacje
D. Jedną separację
Wybranie innych opcji, takich jak pięć, jedna czy osiem separacji, wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące procesu przygotowania form drukowych w technologii CtF. Nieprzygotowanie czterech separacji w systemie CMYK prowadzi do błędów w odwzorowaniu kolorów. Na przykład, wybór pięciu separacji może wynikać z błędnego założenia, że dodatkowa separacja jest potrzebna dla efektów specjalnych, co nie jest standardową praktyką w druku offsetowym przeznaczonym dla kolorystyki 4+0. Natomiast przygotowanie jednej separacji jest niewłaściwe, gdyż nie uwzględnia procesu, w którym każda barwa musi być odrębnie zrealizowana. Wreszcie, osiem separacji sugeruje błędne zrozumienie, które może wynikać z nadmiernej komplikacji procesu, jak w przypadku druku wielobarwnego, który nie ma zastosowania w tym kontekście. Kluczowe jest zrozumienie, że technologia offsetowa wymaga dokładnego przestrzegania standardów CMYK dla uzyskania optymalnych rezultatów, a każde odstępstwo od tej zasady prowadzi do nieprawidłowego odwzorowania kolorów, co może negatywnie wpłynąć na jakość finalnego produktu.
Pytanie 27

Ile separacji kolorystycznych trzeba wykonać, aby na maszynie formatu BI wydrukować broszurę 32-stronicową w formacie B5 w technice wielobarwnej (CMYK), przy użyciu dodatkowego koloru Pantone na pierwszej stronie oraz lakieru wybiórczego na drugiej stronie?

A. 6
B. 10
C. 8
D. 4
Rozważając odpowiedzi 6, 8 i 4, warto zauważyć, że błędne podejścia do obliczeń separacji barwnych często wynikają z niedostatecznego zrozumienia procesu druku i specyfiki używanych kolorów. Niektóre z tych odpowiedzi mogą zakładać, że każda strona wymaga tylko podstawowych separacji CMYK, co jest mylące w kontekście obecności dodatkowych kolorów i wykończeń. Na przykład, wprawdzie w druku CMYK zwykle wystarczą cztery separacje, ale w przypadku, gdy wykorzystujemy kolor Pantone, należy dodać kolejną separację na ten kolor. Osoby, które odpowiedziały 6, mogły pomyśleć, że proces lakierowania wybiórczego nie wymaga dodatkowych separacji, co jest błędne. Lakierowanie wybiórcze jest istotnym elementem, który także powinien być uwzględniony, ponieważ dodaje on wykończenie, które powinno być realizowane na odrębnej separacji. Odpowiedzi 8 i 4 również pomijają konieczność precyzyjnego obliczenia liczby separacji związanych z poszczególnymi stronami broszury, co jest kluczowe w profesjonalnym druku. Wiele osób może również mylić koncepcję drukowania z liczbą stron, nie biorąc pod uwagę specyfiki lokalnych procesów produkcji oraz norm branżowych. Dlatego tak istotne jest, aby rozumieć pełny zakres wymagań związanych z projektem druku, aby uniknąć błędnych założeń dotyczących liczby potrzebnych separacji.
Pytanie 28

Który program jest odpowiedni do tworzenia publikacji do druku offsetowego?

A. WordPerfect
B. InDesign
C. Corel Designer
D. Adobe Reader
Odpowiedzi takie jak Adobe Reader, WordPerfect oraz Corel Designer mają swoje miejsce w branży, lecz nie są odpowiednie do profesjonalnego przygotowania publikacji do druku offsetowego. Adobe Reader to program głównie do przeglądania i komentowania plików PDF, a jego możliwości edycyjne są mocno ograniczone. Nie nadaje się on do skomplikowanego układu strony, który jest kluczowy w procesie projektowania publikacji. WordPerfect to edytor tekstu, który skupia się na tworzeniu dokumentów tekstowych. Choć może oferować podstawowe funkcje formatowania, brakuje mu zaawansowanych narzędzi do składu, które są wymagane w druku offsetowym, takich jak precyzyjna kontrola nad typografią i układem graficznym. Z kolei Corel Designer, mimo że jest użytecznym narzędziem do grafiki wektorowej, nie jest dedykowane do składu publikacji. Jego funkcjonalności są bardziej ukierunkowane na projektowanie elementów graficznych niż na kompleksowe przygotowywanie layoutów do druku. Wybór niewłaściwego oprogramowania może prowadzić do problemów z jakością druku, takich jak błędy w nałożeniu kolorów, rozmycia czy niepoprawne rozmieszczenie elementów. Dlatego kluczowe jest użycie narzędzi, które są standardem w branży, takich jak Adobe InDesign, które zapewnia pełną funkcjonalność niezbędną do produkcji wysokiej jakości publikacji offsetowych.
Pytanie 29

Na czym polega różnica między naświetlarkami CtP a CtF?

A. naświetlają formy drukowe, a CtF formy kopiowe
B. wykorzystują dane cyfrowe
C. naświetlają płyty offsetowe, a CtF w innych technikach
D. naświetlają formy drukowe, a CtF formy papierowe
Naświetlarki CtP (Computer-to-Plate) są urządzeniami, które naświetlają formy drukowe bezpośrednio na płytach offsetowych, co jest kluczowym procesem w nowoczesnym druku offsetowym. W przeciwieństwie do CtF (Computer-to-Film), które naświetlają formy kopiowe na filmie, CtP oferuje bezpośrednie naświetlanie, co eliminuje krok pośredni w postaci filmu. Ta technologia znacząco zwiększa efektywność i jakość procesów drukarskich. Naświetlanie bezpośrednie na płytach pozwala na uzyskanie wyższej precyzji, a także redukuje koszty związane z produkcją filmów. W praktyce, przedsiębiorstwa drukarskie korzystające z CtP mogą szybciej wprowadzać zmiany w projektach i uzyskiwać lepszą jakość druku dzięki dokładniejszemu odwzorowaniu detali. Dodatkowo, CtP wspiera zrównoważony rozwój w druku przez ograniczenie odpadów związanych z materiałami filmowymi. W kontekście standardów branżowych, technologia CtP jest zgodna z najnowszymi normami ISO, co z kolei podkreśla jej znaczenie i zalety w przemyśle poligraficznym.
Pytanie 30

Jaka metoda druku powinna zostać użyta do przygotowania 100 wizytówek?

A. Rotograwiurową
B. Cyfrową
C. Offsetową
D. Tampondrukową
Technika druku cyfrowego jest najbardziej odpowiednia do wykonania 100 wizytówek, szczególnie gdy zlecenie jest niewielkie i wymaga szybkiej realizacji. Druk cyfrowy umożliwia bezpośrednie przeniesienie projektu graficznego na nośnik, co eliminuje potrzebę tworzenia matryc i przygotowania skomplikowanych form drukarskich, co jest powszechne w metodach offsetowych. Dodatkowo, druk cyfrowy pozwala na łatwą personalizację – każda wizytówka może mieć unikalne dane, co jest trudne do osiągnięcia przy większych nakładach bez znacznych kosztów. W przypadku zamówienia na 100 sztuk, ekonomiczność i szybkość realizacji czynią tę technikę idealnym rozwiązaniem. Praktycznie rzecz biorąc, wiele drukarni oferuje usługi druku cyfrowego w formie „print on demand”, co pozwala klientom na łatwe składanie zamówień bez konieczności inwestowania w dużą liczbę kopii, a także na elastyczność w projektowaniu wizytówek. Na uwagę zasługuje również możliwość użycia różnych typów papieru oraz wykończeń, co wpływa na estetykę i funkcjonalność wizytówek.
Pytanie 31

Jaki format pliku graficznego umożliwia skalowanie obiektów zawierających wektorowe logo bez utraty jakości?

A. BMP
B. JPEG
C. AI
D. PSD
Format AI, czyli Adobe Illustrator, jest wektorowym formatem pliku, który umożliwia zachowanie wysokiej jakości grafiki podczas skalowania. Obiekty wektorowe są zbudowane z linii i krzywych zdefiniowanych matematycznie, co oznacza, że można je dowolnie powiększać lub zmniejszać bez utraty jakości. Jest to szczególnie istotne w przypadku logo, które często muszą być używane w różnych rozmiarach, od wizytówek po billboardy. Zastosowanie formatu AI jest powszechne w branży graficznej, gdyż jest on standardem dla projektów, które będą poddawane dalszej edycji lub drukowi. Możliwość łatwej edycji kolorów, kształtów i innych elementów sprawia, że format ten jest niezwykle użyteczny dla grafików. Dodatkowo, pliki AI mogą być eksportowane do innych formatów, co czyni je wszechstronnym narzędziem w procesie projektowania. Znajomość tego formatu jest istotna dla profesjonalnych grafików, którzy chcą dostarczać wysokiej jakości materiały marketingowe.
Pytanie 32

Arkusz do druku to dwustronnie zadrukowany arkusz o wymiarach

A. A2 lub B2
B. A3 lub B3
C. A1 lub B1
D. A4 lub B4
Odpowiedzi A4 lub B4, A3 lub B3 oraz A1 lub B1 są nieprawidłowe, ponieważ odnoszą się do formatów, które nie są standardowymi arkuszami drukarskimi używanymi do obustronnego druku w kontekście profesjonalnej poligrafii. Format A4 (210 mm x 297 mm) jest zbyt mały, aby mógł być uznawany za arkusz drukarski, który zazwyczaj odnosi się do większych rozmiarów, które umożliwiają zadruk większej powierzchni. Z kolei A3 (297 mm x 420 mm) i B3 (353 mm x 500 mm) są również mniejsze niż A2 i B2, co ogranicza ich zastosowanie w większych projektach drukarskich. Arkusz A1 (594 mm x 841 mm) z kolei, mimo że jest większy, nie jest szeroko stosowany w kontekście obustronnego druku na dużą skalę. Wydaje się, że mylenie tych formatów wynika z niepełnego zrozumienia znaczenia zastosowania odpowiednich rozmiarów arkuszy w profesjonalnej produkcji. W poligrafii kluczowym jest, aby wybrać format, który najlepiej odpowiada wymogom projektu, a arkusze A2 i B2 dają znacznie większe możliwości w tym zakresie. Prawidłowy dobór formatu arkuszy ma znaczenie nie tylko dla jakości druku, ale także dla efektywności kosztowej całego procesu produkcji.
Pytanie 33

Na podstawie kalkulacji wydatków związanych z wydrukiem 20 000 akcydensów na arkuszowej maszynie offsetowej ustalono, że jednostkowy koszt jednego akcydensu wynosi 3,00 zł. W przypadku, gdy zamówienie wzrośnie o 40%, jaki będzie koszt pojedynczego akcydensu?

A. nie zmieni się z uwagi na zbyt mały przyrost nakładu
B. wzrośnie z powodu większej liczby zmian w pracy drukarza
C. wzrośnie, ponieważ zwiększy się nakład
D. spadnie, ponieważ wykorzystana zostanie ta sama liczba form drukowych
Hmm, odpowiedzi, które mówią, że koszt jednostkowy akcydenów wzrośnie albo zostanie taki sam, są trochę na bakier z prawdą. Bo wzrost zamówienia o 40% wcale nie musi oznaczać wyższych kosztów jednostkowych. Tak naprawdę, przy większym nakładzie te stałe koszty rozkładają się na więcej produktów, co powinno obniżyć koszty. Warto też pamiętać o produkcji masowej, która daje oszczędności. Mówiąc, że większa liczba zmian pracy drukarza podniesie koszt jednostkowy, nie uwzględnia się, że przy dobrej organizacji i nowoczesnych technologiach, czas drukowania na jednostkę może być krótszy. Jeśli zamawiamy więcej, to drukarnia nie zmienia liczby form, więc koszty przygotowania wciąż są takie same, co prowadzi do ich rozkładu na większą liczbę jednostek. Złe założenia mogą prowadzić do złych wniosków o kosztach produkcji, a to może przyczynić się do nieodpowiednich decyzji zakupowych klientów.
Pytanie 34

Redukcja odstępu między dwiema literami w tekście publikacji jest określana jako

A. kerningiem
B. interlinią
C. akcentowaniem
D. justowaniem
Kerning to proces regulacji odległości między parami liter, który ma na celu poprawę czytelności oraz estetyki tekstu. Poprawne dostosowanie kerningu jest kluczowe w typografii, ponieważ zbyt duże lub zbyt małe przerwy mogą wpływać na percepcję tekstu przez czytelnika. Na przykład, w projektowaniu logo lub plakatów, gdzie każdy detal ma znaczenie, precyzyjne dostosowanie kerningu może podkreślić unikalny charakter typografii. W praktyce, kerning może być modyfikowany w programach graficznych takich jak Adobe Illustrator czy InDesign, co daje projektantom kontrolę nad wyglądem tekstu. Dobrym praktykom typograficznym zaleca się stosowanie kerningu, aby unikać efektu „zlepiania” liter, co jest szczególnie widoczne w zestawieniach niektórych par znaków, takich jak „A” i „V”. W związku z tym, znajomość technik kerningu jest niezbędna dla każdego, kto zajmuje się projektowaniem graficznym lub publikowaniem materiałów drukowanych, co podkreśla znaczenie tego aspektu w procesie typograficznym.
Pytanie 35

W celu zdigitalizowania materiałów analogowych, należy zastosować

A. naświetlarki
B. drukarki elektrofotograficznej
C. analogowego aparatu fotograficznego
D. skanera
Naświetlarka, drukarka elektrofotograficzna oraz analogowy aparat fotograficzny to urządzenia, które nie są przeznaczone do digitalizacji materiałów analogowych w rozumieniu przekształcenia fizycznych obrazów na formy cyfrowe. Naświetlarka jest urządzeniem służącym do naświetlania materiałów światłoczułych, takich jak filmy, a jej głównym celem jest przygotowanie obrazu do kolejnych procesów fotograficznych, a nie konwersja do formatu cyfrowego. Drukarka elektrofotograficzna, natomiast, służy do reprodukcji cyfrowych obrazów na papierze, co czyni ją narzędziem do tworzenia kopii, a nie do digitalizacji. Co więcej, analogowy aparat fotograficzny rejestruje obrazy w postaci chemicznej na filmie, a nie w formie cyfrowej, co wyklucza go z procesu digitalizacji. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich wniosków to mylenie etapów tworzenia obrazu z procesem jego digitalizacji. Kluczowe jest zrozumienie, że digitalizacja wymaga użycia technologii, która konwertuje analogowe informacje na formaty elektroniczne, co w tym przypadku skutecznie realizuje jedynie skaner.
Pytanie 36

Oryginalne przezroczyste folie przekształca się na format cyfrowy za pomocą

A. kopioramy stykowej
B. skanera bębnowego
C. naświetlarki CtF
D. aparatu analogowego
Skaner bębnowy to zaawansowane urządzenie stosowane w procesie digitalizacji oryginalnych materiałów graficznych, takich jak transparentne folie. Działa na zasadzie skanowania obrazu za pomocą bębna obrotowego, który umieszcza materiał w odpowiedniej pozycji, a następnie skanuje go z wysoką rozdzielczością. Dzięki swojej konstrukcji, skanery bębnowe są w stanie uchwycić szczegóły, które mogą umknąć innym typom skanerów, co czyni je idealnym narzędziem w branży graficznej i poligraficznej. Przykładowo, w procesie przygotowania materiałów do druku, wysokiej jakości skany uzyskane za pomocą skanera bębnowego są kluczowe dla zachowania perfekcyjnych kolorów oraz detali, co jest zgodne z standardami ISO w zakresie jakości druku. Warto również dodać, że skanery bębnowe pozwalają na skanowanie w różnych trybach, co umożliwia dostosowanie ich do specyficznych potrzeb projektu, co jest zgodne z dobrą praktyką w branży.
Pytanie 37

Jaką metodą można zadrukować powierzchnię kuli?

A. offsetową
B. rotograwiurową
C. fleksograficzną
D. tampodrukową
Offsetowa technika druku polega na przenoszeniu obrazu z matrycy na podłoże za pomocą cylindra, co czyni ją nieodpowiednią do zadrukowywania trójwymiarowych obiektów. Przeznaczona jest głównie do druku płaskiego, takich jak ulotki, książki czy opakowania. W związku z tym, zadruk kuli w ten sposób nie tylko byłby trudny, ale również mógłby prowadzić do wielu defektów, takich jak nierównomierne pokrycie farbą. Fleksografia to kolejna technika, która jest bardziej odpowiednia dla druku na materiałach elastycznych, takich jak folie czy tektura, jednak również koncentruje się na powierzchniach płaskich. Jej zastosowanie w kontekście kuli byłoby niepraktyczne, ponieważ wymaga cienkowarstwowego nałożenia farby, co w przypadku zaokrąglonych powierzchni może być nieefektywne. Rotograwiura, z kolei, jest techniką charakteryzująca się wysoką jakością druku, lecz głównie stosowaną w druku masowym, np. w produkcji opakowań. Jej potrzeba stosowania płaskich, dużych powierzchni sprawia, że nie nadaje się do kuli. Typowym błędem jest niewłaściwe zrozumienie możliwości technik druku, co prowadzi do wyboru metod nieodpowiednich dla specyfiki zadrukowywanych obiektów. W branży druku istnieją clearly defined best practices, które podkreślają znaczenie doboru techniki do charakterystyki zadrukowywanego przedmiotu.
Pytanie 38

Jakie technologie mogą być zastosowane do wykonania odbitek próbnych?

A. fotochemicznej oraz cyfrowej
B. polimerowej i tradycyjnej
C. fotoutwardzalnej i mechanicznej
D. fotopolimerowej oraz cyfrowej
Wybór niepoprawnych technologii, takich jak "polimerowa i klasyczna" czy "fotoutwardzalna i mechaniczna", nie oddaje rzeczywistości współczesnych procesów produkcji odbitek próbnych. Technologia polimerowa, choć jest stosowana w niektórych procesach druku, nie jest typowo używana do odbitek próbnych. W kontekście druku, polimery są bardziej związane z metodami takimi jak druk fleksograficzny, gdzie wykorzystuje się elastyczne formy drukarskie, a nie bezpośrednio do wywoływania obrazów na bazie światłoczułych materiałów. Klasyczna technologia daje nam do czynienia z tradycyjnymi metodami, jak sitodruk czy offset, które mogą mieć ograniczenia w zakresie szybkości i elastyczności w porównaniu do nowoczesnych technik. Odpowiedzi takie jak "fotochemiczna" są bliskie, jednak nie uwzględniają pełnego spektrum dostępnych rozwiązań. Ostatecznie stosowanie technologii fotoutwardzalnej i mechanicznej odzwierciedla przestarzałe podejścia, które są mniej efektywne w porównaniu do metod cyfrowych, które pozwalają na szybsze prototypowanie i testowanie projektów. Kluczowym błędem myślowym jest zatem utożsamianie tych technologii z nowoczesnym podejściem do produkcji odbitek, co prowadzi do nieadekwatnych wniosków na temat ich zastosowania w praktyce.
Pytanie 39

Jaką powierzchnię folii potrzeba do jednostronnego laminowania 1 000 arkuszy formatu A3?

A. 110 m2
B. 115 m2
C. 130 m2
D. 125 m2
Obliczenia związane z ilością folii do laminowania arkuszy mogą być mylące, jeśli nie uwzględnimy dokładnych wymiarów arkuszy oraz sposobu ich laminowania. W przypadku folii, kluczowe jest rozumienie, że każda odpowiedź, która nie uwzględnia rzeczywistej powierzchni laminowanej, prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Na przykład, wybór wartości 115 m2 może wynikać ze zbyt ogólnych założeń dotyczących powierzchni laminowanej, co ignoruje rzeczywiste wymiary arkuszy A3. Z kolei odpowiedzi takie jak 130 m2 czy 110 m2 mogą sugerować zawyżenie lub zaniżenie potrzebnej ilości folii, co jest efektem błędnych kalkulacji opartych na innych formatach lub na niepełnych danych. Często, przy takich zadaniach, użytkownicy mylnie przyjmują przeliczenia na inne jednostki miary lub nie dokonują odpowiednich przeliczeń na metry kwadratowe, co prowadzi do błędnych ustaleń. Zachęcam do zwrócenia uwagi na standardy branżowe dotyczące obliczeń materiałowych, które podkreślają potrzebę precyzyjnego uwzględnienia wymiarów produktu końcowego oraz dodatkowych marginesów, które mogą być wymagane w procesie laminowania.
Pytanie 40

Jaki jest czas potrzebny na wydrukowanie 10 000 płyt CD na cyfrowej maszynie pracującej z wydajnością 4 000 szt./h?

A. 4 h
B. 1 h
C. 0,5 h
D. 2,5 h
W przypadku błędnych odpowiedzi na to pytanie, podstawowym błędem jest niewłaściwe rozumienie zależności pomiędzy wydajnością maszyny a czasem potrzebnym do realizacji zlecenia. Odpowiedzi takie jak 1 h, 4 h czy 0,5 h mogą wynikać z mylnego oszacowania ilości produkcji w danym czasie bez uwzględnienia wydajności maszyny. Na przykład, wybierając odpowiedź 1 h, można by błędnie założyć, że maszyna zdolna jest do wydruku 10 000 płyt w krótszym czasie niż jej maksymalna wydajność, co jest niezgodne z rzeczywistością. W przypadku 4 h, pomyłka może wynikać z założenia, że wydajność maszyny jest znacznie niższa, co również jest niepoprawne. Odpowiedź 0,5 h może sugerować, że użytkownik nie zrozumiał, jak obliczać czas produkcji, mylnie oceniając, że maszyna byłaby w stanie wykonać zlecenie w zaledwie pół godziny. Tego rodzaju błędne myślenie prowadzi do nieodpowiednich planów produkcyjnych, które mogą skutkować opóźnieniami oraz frustracją w procesie realizacji zleceń. Dlatego istotne jest, aby dokładnie analizować wydajność maszyn oraz stosować odpowiednie metody obliczania czasu produkcji, co jest kluczowe dla efektywności operacyjnej w każdym zakładzie produkcyjnym.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej