Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Opiekun osoby starszej
Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej
Data rozpoczęcia: 13 maja 2025 14:52
Data zakończenia: 13 maja 2025 15:03

Egzamin zdany!

Wynik: 34/40 punktów (85,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W przypadku, gdy u podopiecznej wymagającej wsparcia występują stany zapalne błony śluzowej jamy ustnej, opiekun powinien przeprowadzić pędzlowanie

A. 3% wodą utlenioną

B. parafiną z mentolem

C. roztworem 0,9% NaCl

D. boraksem z gliceryną

Boraks z gliceryną jest uznawany za skuteczne i bezpieczne rozwiązanie w przypadku zmian zapalnych błony śluzowej jamy ustnej. Działa on jako środek dezynfekujący, a gliceryna pełni funkcję nawilżającą, co jest niezwykle istotne w kontekście leczenia stanów zapalnych. Pędzlowanie takim roztworem pozwala na usunięcie zanieczyszczeń oraz złagodzenie podrażnień, co przyczynia się do szybszego gojenia. Dobrym praktykom w opiece nad osobami niesamodzielnymi jest regularne monitorowanie stanu jamy ustnej, szczególnie u pacjentów z ograniczoną mobilnością, gdzie higiena może być utrudniona. Warto również pamiętać, że stosowanie boraksu z gliceryną powinno odbywać się pod kontrolą specjalisty, aby uniknąć potencjalnych reakcji alergicznych. Ponadto, takie podejście jest zgodne z zaleceniami wielu instytucji zajmujących się zdrowiem publicznym, które promują stosowanie bezpiecznych i efektywnych metod w opiece nad pacjentami z problemami stomatologicznymi.

Pytanie 2

Jakie jest przeciwwskazanie do wykonywania oklepywania klatki piersiowej?

A. świeży zawał serca

B. przewlekła obturacyjna choroba płuc.

C. choroba wieńcowa.

D. zapalenie oskrzeli.

Świeży zawał serca to stan, w którym dochodzi do martwicy mięśnia sercowego na skutek niedokrwienia. W przypadku pacjentów z tym schorzeniem, oklepywanie klatki piersiowej może być skrajnie niebezpieczne. Może bowiem prowadzić do dodatkowego uszkodzenia serca, które jest już w stanie krytycznym. W kontekście medycyny ratunkowej i rehabilitacji, kluczowe jest unikanie wszelkich działań, które mogą wywołać stres hemodynamiczny lub dodatkowe obciążenie serca. Zaleca się, aby wszelkie interwencje terapii manualnej, w tym oklepywanie, były starannie przemyślane i dostosowane do stanu pacjenta. Przykładowo, w przypadku pacjentów po zawale serca, terapia powinna być skoncentrowana na rehabilitacji serca, w tym na stopniowym wprowadzaniu do ćwiczeń oraz monitorowaniu funkcji sercowo-naczyniowej. W związku z tym, unikanie oklepywania klatki piersiowej u pacjentów z świeżym zawałem serca jest zgodne z aktualnymi standardami medycznymi, które podkreślają bezpieczeństwo pacjenta jako priorytet.

Pytanie 3

Które z wymienionych działań jest kluczowe w profilaktyce odleżyn?

A. Stałe nawilżanie skóry

B. Ograniczenie ruchu

C. Wysoka temperatura otoczenia

D. Regularna zmiana pozycji ciała

Profilaktyka odleżyn jest kluczowym elementem opieki nad osobami starszymi, zwłaszcza tymi, które są unieruchomione lub mają ograniczoną mobilność. Regularna zmiana pozycji ciała to jedna z podstawowych metod zapobiegania powstawaniu odleżyn. Odleżyny to uszkodzenia skóry i tkanek podskórnych, które powstają wskutek długotrwałego ucisku na skórę, co prowadzi do zaburzeń krążenia i martwicy tkanek. Zmiana pozycji co 2-3 godziny pozwala na odciążenie uciskanych miejsc ciała, poprawę krążenia krwi i dostarczenie tlenu do tkanek. Taki schemat postępowania jest zgodny z wytycznymi wielu organizacji zajmujących się opieką zdrowotną. Dodatkowo, zmiana pozycji pomaga w monitorowaniu stanu skóry, co umożliwia wczesne wykrycie ewentualnych problemów. W praktyce, ta metoda jest uważana za jedną z najskuteczniejszych i najprostszych do wdrożenia środków zapobiegających odleżynom, a jej skuteczność jest potwierdzona wieloma badaniami klinicznymi. Dlatego regularna zmiana pozycji ciała powinna być standardem w opiece nad osobami starszymi i unieruchomionymi.

Pytanie 4

Aby przygotować ciepły kompres żelowy, konieczne jest jego ogrzanie do temperatury

A. 50-60°C

B. 30-40°C

C. 70-80°C

D. 90-100°C

Odpowiedź 70-80°C jest prawidłowa, ponieważ to idealny zakres temperatury dla przygotowania ciepłego kompresu żelowego. W tym zakresie temperatura jest wystarczająco wysoka, aby skutecznie przynieść ulgę w bólu oraz przyspieszyć proces gojenia, ale jednocześnie nie jest na tyle wysoka, aby spowodować oparzenia. Kompresy żelowe są często używane w terapii ciepłem w fizjoterapii oraz medycynie sportowej, gdzie ich właściwości pozwalają na efektywne łagodzenie stanów zapalnych oraz redukcję napięcia mięśniowego. Przykładowo, stosowanie ciepłych kompresów żelowych na bolące stawy czy napięte mięśnie może przynieść ulgę oraz poprawić krążenie krwi, co sprzyja regeneracji. Zgodnie z wytycznymi wielu instytucji medycznych, w tym American Physical Therapy Association, zaleca się stosowanie ciepła w zakresie 40-45°C, co wskazuje na to, że odpowiednia temperatura dla kompresów żelowych powinna oscylować w granicach 70-80°C, aby zapewnić optymalne efekty terapeutyczne bez ryzyka uszkodzenia skóry.

Pytanie 5

W celu zredukowania napięcia mięśniowego, na plecach i pośladkach u leżącej podopiecznej wykonuje się nacieranie oraz

A. ochrony przed odparzeniami

B. zapobiegania odleżynom i stymulacji krążenia

C. ułatwienia odkrztuszania i poprawy ukrwienia skóry

D. ochrony przed otarciem naskórka

Nacieranie pleców i pośladków u leżącej podopiecznej ma kluczowe znaczenie dla utrzymania zdrowia pacjenta oraz poprawy jego komfortu. Głównym celem tego zabiegu jest zmniejszenie napięcia mięśniowego, co bezpośrednio wpływa na redukcję bólu oraz zwiększenie zakresu ruchu. Dodatkowo, poprzez regularne masowanie tych obszarów, pobudza się krążenie krwi, co jest niezbędne dla utrzymania zdrowia tkanek. Poprawne krążenie krwi zapobiega powstawaniu odleżyn, które mogą prowadzić do poważnych powikłań zdrowotnych, zwłaszcza u osób unieruchomionych przez dłuższy czas. W praktyce, stosowanie technik masażu, takich jak głaskanie i ugniatanie, w połączeniu z odpowiednim nawilżeniem skóry, może znacząco poprawić jej kondycję oraz zwiększyć komfort psychiczny pacjenta. W ramach dobrych praktyk, zaleca się przeprowadzanie takich zabiegów przynajmniej raz dziennie, aby skutecznie zapobiegać powstawaniu odleżyn oraz wspierać ogólny dobrostan pacjenta.

Pytanie 6

Aby zapewnić bezpieczeństwo podopiecznej, która ma trudności z połykaniem tabletek oraz trzymaniem ich w dłoniach, opiekun powinien

A. rozdrobnić leki, unieść wezgłowie i podać płyn do popicia

B. rozdrobnić leki, umieścić je na dłoni podopiecznej i podać płyn do popicia

C. rozpuścić leki i przekazać je z płynem do popicia

D. unieść wezgłowie i położyć leki na dłoni podopiecznej

Odpowiedź, która polega na rozdrobieniu leków, podniesieniu wezgłowia i podaniu płynu do popicia, jest poprawna, ponieważ uwzględnia kluczowe aspekty bezpieczeństwa oraz skuteczności w podawaniu leków podopiecznym z trudnościami w połykaniu. Rozdrobnienie leku ułatwia jego połknięcie, co jest istotne w przypadku osób z problemami z przełykaniem, jak również dla osób starszych, które mogą mieć osłabione odruchy. Podniesienie wezgłowia pacjenta zmniejsza ryzyko aspiracji, co jest szczególnie ważne, aby uniknąć dostania się leku do dróg oddechowych. Podanie płynu do popicia jest niezbędne, aby zapewnić, że lek zostanie skutecznie przetransportowany do żołądka. Standardy opieki geriatrystycznej zalecają takie podejście, aby zminimalizować ryzyko związane z podawaniem leków i zwiększyć ich efektywność. Przykładami zastosowania tej metody są sytuacje w domach opieki, gdzie personel musi szczególnie dbać o bezpieczeństwo pacjentów z dysfagią. Dzięki temu podejściu, opiekunowie mogą skutecznie wspierać swoich podopiecznych, dbając o ich zdrowie i komfort.

Pytanie 7

Program terapeutycznej edukacji rodziny pacjenta z cukrzycą powinien być rozpoczęty przede wszystkim od kwestii związanych z

A. znaczeniem aktywności fizycznej w leczeniu cukrzycy

B. identyfikowaniem powikłań w formie zmian skórnych i stawowych

C. rozpoznawaniem przypadków hipoglikemii i hiperglikemii

D. znaczeniem regularnej redukcji masy ciała

Rozpoznawanie stanów hipoglikemii i hiperglikemii jest kluczowym elementem edukacji terapeutycznej rodziny osób z cukrzycą, ponieważ te dwa stany występują najczęściej i mogą prowadzić do poważnych komplikacji zdrowotnych. Hipoglikemia, czyli niedobór glukozy we krwi, może objawiać się osłabieniem, drżeniem, a w skrajnych przypadkach prowadzić do utraty przytomności. Z kolei hiperglikemia, czyli nadmiar glukozy, może prowadzić do długoterminowych powikłań, takich jak uszkodzenia nerek czy oczu. Wiedza na temat objawów tych stanów pozwala na szybką interwencję i może uratować życie. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest sytuacja, w której członek rodziny potrafi szybko rozpoznać hipoglikemię swojego bliskiego i podać odpowiednią ilość glukozy lub słodkiego napoju, co zapobiega poważnym konsekwencjom. W ramach edukacji warto także wprowadzać techniki samokontroli glikemii, co jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia oraz Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego, które podkreślają znaczenie edukacji pacjentów i ich rodzin w skutecznej terapii cukrzycy.

Pytanie 8

Izolacja od innych, obniżony nastrój, uczucie zmęczenia, brak radości i zainteresowań, lęki – jakie są to objawy typowe dla

A. udaru mózgu

B. stwardnienia rozsianego

C. depresji

D. padaczki

Depresja to naprawdę poważne zaburzenie psychiczne. Charakteryzuje się głównie obniżonym nastrojem i utratą zainteresowań, co jest chyba dość oczywiste. Często pojawiają się też objawy takie jak zmęczenie, co też nie jest przyjemne. Warto zauważyć, że osoby mogą się izolować i odczuwać lęki – to są typowe objawy. Jak wiadomo, diagnoza depresji według DSM-5 wymaga dokładnego zbadania zarówno emocji, jak i fizycznych objawów. W leczeniu depresji często stosuje się psychoterapię i leki, a także wsparcie od innych ludzi. Na przykład, terapia poznawczo-behawioralna, znana jako CBT, jest naprawdę pomocna – pomaga zmieniać złe nawyki w myśleniu. Ważne jest, żeby monitorować, co się dzieje z sobą i dbać o zdrowy styl życia, czyli ćwiczyć, dobrze się odżywiać i korzystać z różnych technik relaksacyjnych. Zrozumienie, czym jest depresja, to klucz do szybkiej pomocy osobom, które się z tym zmagają.

Pytanie 9

Emerytka, która jest w pełni sprawna zarówno intelektualnie, jak i fizycznie, od pewnego czasu odczuwa osamotnienie oraz brak zajęć. Jaka forma spędzania czasu wolnego byłaby dla niej szczególnie korzystna?

A. Przeglądanie albumów ze zdjęciami

B. Czytanie literatury

C. Sledzenie programów telewizyjnych

D. Udział w zajęciach na uniwersytecie III wieku

Zajęcia na uniwersytecie III wieku stanowią doskonałą formę aktywności dla osób starszych, które pragną kontynuować rozwój intelektualny oraz społeczny. Te instytucje oferują szeroką gamę kursów i warsztatów, które są dostosowane do potrzeb seniorów, co sprzyja ich zaangażowaniu w różnorodne tematy i aktywności. Uczestnictwo w takich zajęciach pozwala nie tylko na zdobycie nowej wiedzy, ale również nawiązywanie wartościowych relacji społecznych, co jest istotne w kontekście radzenia sobie z uczuciem osamotnienia. Przykłady tematów zajęć mogą obejmować historię, sztukę, literaturę czy technologie, co sprzyja aktywnej wymianie myśli i poglądów w grupie rówieśniczej. Wspólne uczenie się i wymiana doświadczeń wpływają pozytywnie na samopoczucie oraz mogą przeciwdziałać depresji, co jest zgodne z zaleceniami wielu specjalistów w dziedzinie gerontologii. Takie formy aktywności są zgodne z najlepszymi praktykami promującymi zdrowie psychiczne i fizyczne wśród osób starszych.

Pytanie 10

Samotnie żyjąca osoba, która zamieszkuje małą kawalerkę na czwartym piętrze budynku spółdzielczego, ma problemy ze wzrokiem i korzysta z stabilizatora stawu skokowego. Obecnie znajduje się w trudnej sytuacji finansowej, jej dochód nie osiąga wymaganego progu. Z pomocą społeczną może otrzymać wsparcie materialne na

A. wsparcie w opłacie czynszu

B. dopłatę do wypoczynku

C. refinansację ortezy

D. finansowanie okularów

Odpowiedzi takie jak refundacja ortezy, dopłata do wczasów czy dofinansowanie okularów, choć mogą być istotnymi formami wsparcia, nie są odpowiednie w kontekście sytuacji opisanej w pytaniu. Refundacja ortezy dotyczy wsparcia w zakresie rehabilitacji i zakupu sprzętu medycznego, jednak w przypadku omawianej podopiecznej, jej priorytetowe potrzeby dotyczą kwestii mieszkaniowych, a nie medycznych. Dopłaty do wczasów są formą wsparcia, która ma na celu umożliwienie osobom korzystania z wypoczynku, co w sytuacji finansowej opisanej w pytaniu może być sprzeczne z jej aktualnymi potrzebami. Podobnie, dofinansowanie okularów, mimo że jest ważne dla osób z problemami ze wzrokiem, nie rozwiązuje problemów związanych z opłatami za wynajem mieszkania, które w przypadku niskiego dochodu mogą być przytłaczające. Typowe błędy myślowe polegają na niewłaściwym oszacowaniu aktualnych potrzeb osoby, co skutkuje wyborem pomocy, która nie jest najistotniejsza w danej sytuacji. W kontekście pomocy społecznej ważne jest, aby decyzje dotyczące wsparcia były oparte na rzetelnej analizie potrzeb oraz realnych warunków życia osób potrzebujących, co zgodne jest z dobrą praktyką w obszarze opieki społecznej.

Pytanie 11

Kto wydaje orzeczenie o stopniu niepełnosprawności dla osoby dorosłej?

A. powiatowy zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności

B. urząd pracy

C. komisja do spraw inwalidztwa i zatrudnienia

D. szpitalna komisja lekarska

Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności dla osoby dorosłej wydawane jest przez powiatowy zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności, co wynika z przepisów prawa, w tym z Ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Zespoły te są odpowiedzialne za przeprowadzanie badań i ocenę stanu zdrowia w kontekście zdolności do wykonywania pracy i funkcjonowania w społeczeństwie. W procesie wydawania orzeczenia zespół analizuje dokumentację medyczną oraz przeprowadza wywiady z osobą ubiegającą się o orzeczenie. Przykładem praktycznym może być sytuacja, w której osoba z przewlekłą chorobą uzyskuje potwierdzenie swojego stanu zdrowia i, na tej podstawie, może starać się o różne formy wsparcia, takie jak dofinansowanie do rehabilitacji czy dostosowanie miejsca pracy. Właściwe orzeczenie otwiera drogę do uzyskania pomocy finansowej ze strony państwa oraz dostępności do programów wsparcia, co jest kluczowe dla integracji społecznej i zawodowej osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 12

Obracanie pacjenta leżącego w łóżku bez użycia drabinek powinno być przeprowadzone przez opiekuna w sposób ręczny

A. zgodnie z życzeniem pacjenta

B. w stronę do siebie

C. w stronę od siebie

D. zgodnie z typem podłoża

Odpowiedzi, które wskazują na inne kierunki obracania pacjenta, są nieprawidłowe z kilku powodów. Obracanie pacjenta w kierunku od siebie może prowadzić do zwiększonego obciążenia kręgosłupa opiekuna, co z kolei zwiększa ryzyko urazów, a także odbiera opiekunowi kontrolę nad pozycją pacjenta. Warto zauważyć, że w przypadku obciążenia pleców, takie podejście jest sprzeczne z zasadami ergonomii, które zalecają utrzymywanie naturalnych krzywizn kręgosłupa podczas wykonywania czynności fizycznych. Wybór kierunku zgodnego z rodzajem podłoża, jak sugeruje jedna z odpowiedzi, nie uwzględnia kluczowego czynnika, jakim jest bezpieczeństwo osoby, którą się obraca. W praktyce, różnorodność podłoży nie powinna wpływać na strategię obracania pacjenta, ponieważ podstawowym celem powinno być zawsze zapewnienie bezpieczeństwa dla opiekuna i pacjenta. Sugerowanie, aby obracać pacjenta zgodnie z jego życzeniem, również jest problematyczne, ponieważ pacjenci mogą nie być w pełni świadomi konsekwencji swojego wyboru, a co więcej, mogą nie znać najlepszych praktyk w tym zakresie. Efektywne podejście w opiece nad pacjentem powinno opierać się na wiedzy profesjonalnej, a nie na subiektywnych zadowoleniach pacjenta, co może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji. Zatem, kluczowe jest stosowanie sprawdzonych metod i technik, które nie tylko ułatwiają pracę opiekunom, ale także minimalizują ryzyko urazów i zapewniają bezpieczeństwo pacjentom.

Pytanie 13

Opiekun powinien umieścić podopieczną z nasilonymi trudnościami w oddychaniu w pozycji

A. Trendelenburga

B. wysokiej

C. przeciwwstrząsowej

D. bezpiecznej

Odpowiedź 'wysokiej' jest prawidłowa, ponieważ w przypadku nasilonej duszności, kluczowe jest zapewnienie jak najlepszej wentylacji i komfortu dla pacjenta. Ułożenie pacjenta w pozycji wysokiej, na przykład leżącej z uniesioną górną częścią ciała, pozwala na optymalizację drożności dróg oddechowych oraz ułatwia oddychanie. Zmniejsza to obciążenie przepony i umożliwia lepszy dostęp powietrza do płuc, co jest szczególnie istotne w sytuacjach kryzysowych. W praktyce medycznej, pozycja ta jest często stosowana u pacjentów z chorobami układu oddechowego, takimi jak astma czy przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP). Dodatkowo, zgodnie z wytycznymi American Heart Association (AHA) i Europejskiej Rady Resuscytacji (ERC), odpowiednie ułożenie pacjenta w przypadku duszności może być kluczowe dla skuteczności udzielania pierwszej pomocy oraz minimalizacji ryzyka powikłań. Zastosowanie tej pozycji powinno być częścią szerszych działań terapeutycznych, takich jak monitorowanie parametrów życiowych i, w razie potrzeby, podawanie tlenu.

Pytanie 14

Który z preparatów leczniczych powinien być zastosowany do płukania jamy ustnej u przytomnego pacjenta, który ma zapalenie dziąseł?

A. 5% woda utleniona

B. 1% roztwór wodny gencjany

C. Napar z mięty

D. Napar z rumianku

Napar z rumianku jest uznawany za skuteczny środek w leczeniu stanów zapalnych jamy ustnej, w tym zapaleń dziąseł. Działa przeciwzapalnie, łagodząco oraz przeciwbakteryjnie, co czyni go idealnym rozwiązaniem w przypadku podrażnionych tkanek. Rumianek, dzięki swoim właściwościom, pomaga w redukcji obrzęków i bólu, co jest szczególnie cenione w praktyce stomatologicznej. Preparat można przygotować przez zaparzenie suszonych kwiatów rumianku i ostudzenie naparu do temperatury pokojowej. Płukanie jamy ustnej naparem z rumianku może wspierać proces leczenia oraz przynosić ulgę w bólu. Warto również pamiętać, że stosowanie naturalnych środków, takich jak napar z rumianku, jest zalecane w kontekście holistycznego podejścia do zdrowia jamy ustnej, które wpisuje się w standardy zdrowotne preferujące naturalne metody leczenia przed farmakoterapią. W każdym przypadku, gdy pojawiają się objawy zapalenia dziąseł, zawsze warto zasięgnąć porady specjalisty, aby ustalić optymalne metody leczenia.

Pytanie 15

Pacjentka skarży się na znaczący problem z nietrzymaniem moczu i odczuwa zakłopotanie z powodu tej dolegliwości. Najlepszym rozwiązaniem w tej sytuacji będzie zaproponowanie jej korzystania z

A. ligniny

B. gaz

C. podpasek

D. pieluchomajtek

Pieluchomajtki są optymalnym rozwiązaniem w przypadku nietrzymania moczu, szczególnie u osób, które doświadczają znacznego stopnia tej dolegliwości. Zapewniają one nie tylko komfort, ale także skuteczną ochronę przed przeciekami, co jest kluczowe dla zachowania intymności i zmniejszenia dyskomfortu psychicznego. W przeciwieństwie do zwykłych podpasek, pieluchomajtki są projektowane z myślą o większej chłonności oraz lepszym dopasowaniu do ciała, co minimalizuje ryzyko otarć i podrażnień. Dodatkowo, nowoczesne pieluchomajtki często posiadają technologie neutralizujące zapachy oraz oddychające materiały, co zwiększa komfort użytkowania i może wpływać na poprawę jakości życia pacjentki. Warto również zauważyć, że stosowanie pieluchomajtek jest zgodne z wytycznymi dotyczącymi opieki nad osobami starszymi czy pacjentami z ograniczeniami ruchowymi, gdzie priorytetem jest zapewnienie godności oraz wsparcia w codziennych czynnościach. W praktyce, pieluchomajtki są łatwe w zakładaniu i zdejmowaniu, co również ułatwia ich użycie w kontekście opieki domowej.

Pytanie 16

Podczas pomiaru tętna u pacjentki z zaburzeniami rytmu serca, opiekun powinien uciskać

A. wszystkimi palcami ręki tętnicę promieniową przez 15 sekund

B. kciukiem tętnicę szyjną przez 60 sekund

C. trzema środkowymi palcami tętnicę szyjną przez 15 sekund

D. trzema środkowymi palcami tętnicę promieniową przez 60 sekund

Odpowiedź dotycząca pomiaru tętna trzema środkowymi palcami na tętnicy promieniowej przez 60 sekund jest prawidłowa z kilku powodów. Po pierwsze, tętnica promieniowa jest jednym z najczęściej używanych miejsc do pomiaru tętna, ze względu na jej dostępność i łatwość w lokalizacji. Użycie trzech środkowych palców umożliwia uzyskanie dokładniejszego odczytu, ponieważ zapewnia większy kontakt z tętnicą, co jest szczególnie istotne w przypadku pacjentów z zaburzeniami rytmu serca, gdzie precyzyjność jest kluczowa do oceny stanu zdrowia. Pomiar przez 60 sekund jest również standardem w praktyce klinicznej, gdyż pozwala na uzyskanie stabilnego wyniku, który jest mniej podatny na chwilowe wahania. Dobrą praktyką jest również monitorowanie tętna w kontekście innych objawów pacjenta, co może dostarczyć dodatkowych informacji na temat jego stanu zdrowia. W sytuacjach klinicznych, gdzie rytm serca jest nieregularny, zaleca się wykonywanie pomiarów w różnych porach, aby uzyskać pełniejszy obraz sytuacji pacjenta.

Pytanie 17

Zanim rozpoczniesz karmienie niesamodzielnej podopiecznej, opiekun powinien zawsze

A. sprawdzić temperaturę jedzenia

B. umyć ręce podopiecznej

C. rozdrabniać pokarm

D. ułożyć podopieczną na prawym boku

Sprawdzenie temperatury posiłku przed rozpoczęciem karmienia niesamodzielnej podopiecznej jest kluczowym krokiem, który wpływa na bezpieczeństwo i komfort osoby karmionej. Zbyt gorący pokarm może prowadzić do poparzeń jamy ustnej lub przełyku, co jest szczególnie niebezpieczne dla osób, które nie potrafią samodzielnie zadbać o swoje potrzeby. Przykładowo, standardy opieki zdrowotnej wskazują na konieczność weryfikacji temperatury żywności, aby zapewnić, że nie przekracza ona 37-40°C, co jest uznawane za bezpieczny zakres dla większości pacjentów. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy obejmuje również przygotowanie posiłków, gdzie warto używać termometru spożywczego, aby dokładnie monitorować temperaturę. Takie działania minimalizują ryzyko wystąpienia urazów oraz podnoszą jakość świadczonej opieki, co jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi i etyką zawodową.

Pytanie 18

Który z poniższych objawów może wskazywać na odwodnienie u seniora?

A. Zwiększona ilość oddawanego moczu

B. Przyrost masy ciała

C. Nadmierne pocenie się

D. Suchość błon śluzowych

Suchość błon śluzowych to jeden z najbardziej charakterystycznych objawów odwodnienia, który jest szczególnie istotny w przypadku osób starszych. Seniorzy są bardziej narażeni na ryzyko odwodnienia ze względu na zmiany związane z wiekiem, takie jak zmniejszenie uczucia pragnienia czy zmiany w funkcjonowaniu nerek. Błony śluzowe, szczególnie w jamie ustnej, stają się suche, co jest wynikiem redukcji produkcji śliny. To objaw, który można łatwo zaobserwować i który powinien skłonić do szybkiego działania, by zapobiec poważniejszym skutkom odwodnienia. Warto pamiętać, że odwodnienie może prowadzić do zaburzeń elektrolitowych, co z kolei może wpłynąć na funkcjonowanie układu krążenia i nerwowego. Dlatego tak ważne jest, aby osoby zajmujące się opieką nad seniorami były świadome tego objawu i podejmowały odpowiednie kroki, takie jak zwiększenie podaży płynów. W praktyce opiekuńczej, regularne monitorowanie nawilżenia błon śluzowych może stanowić proste i efektywne narzędzie diagnostyczne, pomagające w zapobieganiu odwodnieniu.

Pytanie 19

Podopieczna ma konflikt z sąsiadami i nie chce z nimi nawiązywać relacji. Taka sytuacja może wskazywać na

A. kłopoty mieszkaniowe

B. problemy w relacjach z rodziną

C. trudności w nawiązywaniu kontaktów społecznych

D. trudności finansowe

Odpowiedź dotycząca problemów w kontaktach społecznych jest prawidłowa, ponieważ podopieczna odmawia nawiązywania relacji z sąsiadami, co wskazuje na trudności w interakcjach społecznych. Problemy w kontaktach społecznych mogą wynikać z różnych przyczyn, takich jak lęk społeczny, negatywne doświadczenia interpersonalne czy też brak umiejętności nawiązywania i utrzymywania relacji. W praktyce, terapeutom i pracownikom socjalnym zaleca się stosowanie podejścia opartego na budowaniu umiejętności społecznych oraz wsparciu w rozwiązywaniu konfliktów. Dobre praktyki obejmują organizowanie grup wsparcia, które umożliwiają osobom z trudnościami w kontaktach społecznych wymianę doświadczeń oraz naukę skutecznej komunikacji. Warto także zwrócić uwagę na techniki asertywności i mediacji w celu poprawy relacji międzyludzkich, co jest zgodne z wytycznymi wielu instytucji zajmujących się zdrowiem psychicznym.

Pytanie 20

Do symptomów lokalnych sugerujących wystąpienie zapalenia w obrębie skóry stopy zalicza się ból, ograniczenie funkcji kończyny dolnej oraz

A. przyspieszone tętno, gorączka i zaczerwienienie

B. zwolnione tętno, zaczerwienienie i obniżenie temperatury ciała

C. miejscowe obniżenie temperatury, zaczerwienienie i obrzęk

D. miejscowe podwyższenie temperatury, zaczerwienienie i obrzęk

Miejscowe podwyższenie temperatury, zaczerwienienie i obrzęk to kluczowe objawy stanu zapalnego, szczególnie w kontekście zapalenia skóry stopy. Te zmiany są efektem zwiększonego przepływu krwi do obszaru objętego stanem zapalnym, co prowadzi do podwyższenia temperatury. Zaczerwienienie wynika z rozszerzenia naczyń krwionośnych oraz zwiększonej perfuzji, co jest odpowiedzią organizmu na czynniki drażniące, takie jak infekcje czy urazy. Obrzęk jest efektem nagromadzenia płynów w tkankach, co również jest charakterystyczne dla procesów zapalnych. W praktyce klinicznej, identyfikacja tych objawów jest kluczowa dla postawienia prawidłowej diagnozy i wdrożenia odpowiednich interwencji. Na przykład, w przypadku podejrzenia zapalenia stawów lub infekcji, lekarze często oceniają te objawy, aby określić rodzaj leczenia, np. stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ) lub antybiotyków. W kontekście standardów opieki zdrowotnej, monitorowanie objawów zapalnych jest integralną częścią oceny stanu pacjenta, co przyczynia się do skutecznej diagnostyki i terapii.

Pytanie 21

Najskuteczniejszymi sposobami współpracy opiekuna osób starszych z ich bliskimi są:

A. wychowanie, wspieranie, dostarczanie pomocy

B. doradzanie, nauczanie, nakazywanie

C. aktywowanie, motywowanie, wychowywanie

D. doradztwo, edukacja, udzielanie wsparcia

Odpowiedź "doradztwo, edukacja, udzielanie wsparcia" jest prawidłowa, ponieważ te elementy są kluczowe w relacji opiekuna z rodziną osoby starszej. Doradztwo polega na dostarczaniu informacji oraz wskazówek, które są istotne dla zrozumienia potrzeb osoby starszej i dostępnych form wsparcia. Edukacja przyczynia się do zwiększenia świadomości rodziny na temat starzejącego się członka rodziny oraz problemów, z którymi może się zmagać, takich jak demencja czy choroby przewlekłe. Udzielanie wsparcia to nie tylko pomoc praktyczna, ale również emocjonalna, która wzmacnia więzi rodzinne oraz poprawia jakość życia seniora. Przykładowo, wprowadzenie sesji edukacyjnych dla rodzin może pomóc w lepszym zrozumieniu, jak radzić sobie z wyzwaniami związanymi z opieką nad osobą starszą. Tego rodzaju podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w gerontologii, gdzie kładzie się nacisk na współpracę między różnymi podmiotami, aby zapewnić kompleksową opiekę.

Pytanie 22

W skład interdyscyplinarnego zespołu, który współpracuje z rodziną pacjenta w ramach opieki paliatywnej, oprócz opiekuna wchodzą:

A. pielęgniarka, lekarz, pracownik socjalny, psycholog, kapłan

B. psychiatra, kapłan, pielęgniarka, pedagog, sekretarka

C. kapłan, wolontariusze, psycholog, pielęgniarka, logopeda

D. pielęgniarka, lekarz, wolontariusze, logopeda, pedagog

Interdyscyplinarny zespół w opiece paliatywnej odgrywa kluczową rolę w zapewnieniu kompleksowej i holistycznej opieki pacjentom oraz ich rodzinom. W skład zespołu wchodzą pielęgniarka, lekarz, pracownik socjalny, psycholog oraz kapłan, co pozwala na zaspokojenie różnych potrzeb, zarówno fizycznych, jak i emocjonalnych. Pielęgniarka i lekarz są odpowiedzialni za medyczną opiekę, zarządzanie lekami i monitorowanie stanu zdrowia pacjenta. Pracownik socjalny wspiera rodzinę w zakresie dostępnych usług społecznych oraz pomaga w rozwiązywaniu problemów praktycznych, takich jak organizacja opieki. Psycholog zajmuje się wsparciem emocjonalnym pacjenta i bliskich, a kapłan oferuje duchowe wsparcie, co jest szczególnie istotne w opiece paliatywnej. Przykładem praktycznego zastosowania takiego zespołu jest sytuacja, w której pacjent z nieuleczalną chorobą wymaga zarówno kontroli bólu, jak i wsparcia w radzeniu sobie z lękiem czy depresją, co może być efektywnie zrealizowane dzięki współpracy wszystkich członków zespołu.

Pytanie 23

Jak powinno się przeprowadzać oklepywanie klatki piersiowej w celu zapobiegania powikłaniom płucnym?

A. Dłonią uformowaną w "łódkę", od podstawy klatki piersiowej wzdłuż żeber do szczytu płuc

B. Dłonią z wyprostowanymi palcami, w kierunku górę drzewa oskrzelowego

C. Dłonią uformowaną w "łódkę", od szczytu płuc wzdłuż żeber do podstawy klatki piersiowej

D. Dłonią z wyprostowanymi palcami, w kierunku dół drzewa oskrzelowego

Oklepywanie klatki piersiowej, czyli ten drenaż oskrzelowy, to naprawdę przydatna technika. Pomaga w usuwaniu wydzieliny z dróg oddechowych, co jest ważne, zwłaszcza dla osób z problemami oddechowymi, jak np. mukowiscydoza czy inne choroby płuc. Jak dobrze ułożysz rękę w kształcie 'łódki', to możesz naprawdę lepiej wykorzystać siłę uderzenia. Warto pamiętać, żeby ruch wykonywać od podstawy klatki piersiowej wzdłuż żeber ku górze. Dzięki temu fale wibracji idą w stronę dróg oddechowych, co ułatwia przesuwanie wydzieliny do oskrzeli, gdzie można ją potem odkrztuszać. Na przykład, w rehabilitacji po operacjach klatki piersiowej, jest to kluczowe, bo poprawia wentylację płuc i zmniejsza ryzyko infekcji. Jak będziesz stosować te techniki zgodnie z zaleceniami, to można naprawdę poprawić komfort życia pacjentów z problemami płucnymi.

Pytanie 24

W przypadku podejrzenia infekcji układu moczowego u osoby starszej, opiekun powinien zwrócić uwagę na

A. zwiększoną aktywność fizyczną

B. zmiany w zachowaniu

C. zmiany w częstotliwości oddawania moczu

D. zwiększony apetyt

Zmiany w częstotliwości oddawania moczu to jeden z głównych objawów infekcji układu moczowego, zwłaszcza u osób starszych. Infekcje te mogą powodować częstsze oddawanie moczu, nagłe parcie na mocz, a także ból podczas jego oddawania. Starsze osoby są bardziej podatne na tego rodzaju infekcje z powodu osłabionego układu odpornościowego i innych schorzeń, które mogą wpływać na układ moczowy. W pracy opiekuna osób starszych, szczególnie istotne jest, aby być czujnym na te zmiany, ponieważ starsze osoby mogą nie zgłaszać objawów lub nie łączyć ich bezpośrednio z problemem zdrowotnym. Dobra praktyka opiekuńcza wymaga regularnego monitorowania wzorców oddawania moczu i szybkiego reagowania na wszelkie nieprawidłowości. Właściwa interwencja może zapobiec rozwinięciu się poważniejszych problemów zdrowotnych, takich jak infekcje nerek. Kluczowe jest również edukowanie podopiecznych i ich rodzin o znaczeniu tych objawów oraz o konieczności konsultacji z lekarzem w razie ich wystąpienia. Opiekun powinien też znać podstawowe zasady higieny, które pomagają zapobiegać tego typu infekcjom.

Pytanie 25

Zaburzenia w zakresie pamięci, obniżenie zdolności poznawczych, zmiany nastroju, a także dezorientacja w czasie i przestrzeni, obserwowane u seniora, mogą być wczesnymi symptomami rozwijającego się zespołu

A. urojeniowego

B. depresyjnego

C. parkinsonowskiego

D. otępiennego

Zaburzenia pamięci, pogorszenie funkcji poznawczych, wahania nastroju oraz dezorientacja w czasie i przestrzeni są kluczowymi objawami, które mogą wskazywać na rozwijający się zespół otępienny. Otępienie jest stanem charakteryzującym się postępującym upośledzeniem funkcji poznawczych, co wpływa na codzienne życie pacjentów. Przykładem jest choroba Alzheimera, która jest najczęstszą postacią otępienia, w której występuje stopniowa utrata zdolności do zapamiętywania i myślenia. W przypadku osób starszych, wczesne rozpoznanie otępienia jest kluczowe, ponieważ pozwala na wdrożenie interwencji terapeutycznych, które mogą spowolnić postęp choroby i poprawić jakość życia pacjentów. Rekomenduje się regularne monitorowanie funkcji poznawczych u osób w podeszłym wieku, a także szeroką edukację na temat objawów otępienia wśród opiekunów i bliskich. Warto również zwrócić uwagę na różnorodne metody wsparcia, takie jak terapia zajęciowa i farmakoterapia, które są zgodne z aktualnymi standardami opieki geriatrystycznej.

Pytanie 26

Jakie są cele działań opiekuna w zakresie wsparcia osób starszych?

A. nauczanie samoopieki w ograniczonej sprawności.

B. podejmowanie ważnych decyzji zamiast nich.

C. ograniczenie ich aktywności.

D. eliminacja dolegliwości bólowych.

Nauczanie samoopieki w ograniczonej sprawności jest kluczowym celem działań opiekuna, ponieważ umożliwia seniorom zachowanie jak największej niezależności i godności. W praktyce oznacza to, że opiekun powinien wspierać osoby starsze w nauce technik, które pozwolą im na samodzielne wykonywanie codziennych czynności, takich jak higiena osobista, ubieranie się, czy przygotowywanie posiłków, mimo ich ograniczeń fizycznych. Zgodnie z zasadami geriatrii, opieka nad osobami starszymi powinna być zorientowana na pacjenta, co oznacza, że kluczowe jest zrozumienie ich indywidualnych potrzeb oraz zdolności. Przykładowo, jeśli senior ma trudności z poruszaniem się, opiekun może nauczyć go korzystania z pomocy ortopedycznych, takich jak chodzik, lub dostosować przestrzeń mieszkalną, aby ułatwić mu codzienne funkcjonowanie. Działania te nie tylko przyczyniają się do poprawy jakości życia seniorów, ale również wspierają ich psychiczne i emocjonalne samopoczucie, co jest nieodłącznym elementem holistycznej opieki geriatrycznej.

Pytanie 27

Opiekunka zauważyła, że jej podopieczna z astmą ma znaczne trudności z oddychaniem. Aby ułatwić jej oddychanie, należy przyjąć pozycję w układzie

A. na boku

B. wysokiej z lekkim nachyleniem do przodu

C. wysokiej z odchyleniem do tyłu

D. bezpiecznej

Nieprawidłowe ułożenie pacjenta z problemami oddechowymi może prowadzić do niepożądanych skutków i pogorszenia stanu zdrowia. Ułożenie w pozycji wysokiej z odchyleniem do tyłu jest niewłaściwe, ponieważ może ograniczać ruchomość klatki piersiowej oraz powodować ucisk na przeponę, co utrudnia oddychanie. Tego rodzaju pozycjonowanie nie tylko zmniejsza komfort, ale również może prowadzić do komplikacji, szczególnie u pacjentów z astmą, gdzie dostęp do powietrza jest kluczowy. Podobnie, pozycja na boku może być niewłaściwa, gdyż w przypadku problemów z oddychaniem leżenie na boku może powodować dodatkowe obciążenie dla układu oddechowego, ograniczając zdolność do efektywnego wdechu. Ułożenie w pozycji bezpiecznej, mimo że jest ogólnie korzystne dla pacjentów, nie odnosi się bezpośrednio do specjalnych potrzeb osób cierpiących na astmę, które wymagają specyficznego wsparcia dla ich układu oddechowego. Ogólnie, kluczowym błędem jest nieuwzględnienie specyfiki schorzenia pacjenta oraz właściwego ułożenia ciała, co powinno opierać się na najlepszych praktykach opieki zdrowotnej i aktualnych wytycznych dotyczących zarządzania astmą.

Pytanie 28

Osobie z ograniczoną mobilnością wskutek zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa, powinno się zapewnić bezpieczeństwo fizyczne poprzez

A. ułatwianie interakcji społecznych

B. eliminowanie czynników ryzyka upadku

C. pomaganie w akceptacji choroby i niepełnosprawności

D. poprawę sprawności fizycznej i samopoczucia

W kontekście opieki nad osobami z ograniczoną ruchomością, takich jak podopieczni z zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa, kluczowym celem jest zapewnienie im bezpieczeństwa fizycznego, co wymaga innych strategii niż te zaproponowane w niepoprawnych odpowiedziach. Ułatwianie akceptacji choroby i niepełnosprawności, choć ważne w aspekcie psychologicznym, nie bezpośrednio wpływa na zapobieganie upadkom i zabezpieczenie fizyczne pacjenta. W przypadku osób z ograniczonym zakresem ruchu, które mogą być bardziej podatne na kontuzje, psychiczne przystosowanie nie jest wystarczające bez odpowiednich środków ochrony fizycznej. Ułatwianie kontaktów społecznych może wspierać rehabilitację psychologiczną, ale nie rozwiązuje kluczowych problemów związanych z mobilnością i ryzykiem upadku. Z kolei usprawnianie fizyczne i poprawianie nastroju, mimo iż korzystne dla ogólnego samopoczucia, nie zastępuje konieczności eliminacji faktycznych zagrożeń w otoczeniu pacjenta. Dlatego ważne jest, aby skupić się na konkretnych działaniach mających na celu usunięcie potencjalnych ryzyk, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji i opiece nad osobami starszymi i niepełnosprawnymi. Takie podejście zapewnia nie tylko bezpieczeństwo, ale także promuje aktywne uczestnictwo pacjenta w codziennym życiu.

Pytanie 29

Opiekun powinien wspierać podopiecznego w zażywaniu leków, zapewniając ich odpowiednie podawanie?

A. rano po zjedzeniu posiłku

B. zawsze przed jedzeniem

C. co 12 godzin

D. w ustalonym czasie

Podawanie leków w wyznaczonym czasie jest kluczowe dla zapewnienia ich skuteczności oraz bezpieczeństwa pacjenta. Każdy lek ma ustaloną farmakokinetykę, co oznacza, że jego działanie i obecność w organizmie są uzależnione od czasu przyjmowania. Na przykład, niektóre leki wymagają regularnych dawek, aby utrzymać stabilny poziom terapeutyczny we krwi. W praktyce oznacza to, że opiekun powinien być świadomy harmonogramu podawania leków, aby uniknąć ich przedawkowania lub niedostatecznego działania. Ponadto, przestrzeganie ustalonego czasu podawania leków może pomóc w minimalizacji skutków ubocznych oraz interakcji międzylekowych. W kontekście opieki nad osobami starszymi lub chorymi, organizacja czasu na przyjmowanie leków stanowi ważny element zarządzania terapią farmakologiczną. Warto również zaznaczyć, że zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) dotyczącymi bezpieczeństwa pacjentów, precyzyjne podawanie leków w ustalonym czasie jest kluczowe dla optymalizacji procedur terapeutycznych.

Pytanie 30

Osobie w starszym wieku z niewielkim niedowładem lewej nogi oraz problemami z równowagą lekarz zalecił poruszanie się po mieszkaniu. W ramach przygotowań do nauki chodzenia opiekun powinien wspierać podopieczną w zaopatrzeniu

A. w balkonik czterokołowy

B. w kula łokciową

C. w stabilizator ortopedyczny

D. w laskę inwalidzką

Odpowiedzi, które wskazują na kulę łokciową, laskę inwalidzką lub stabilizator ortopedyczny, mogą być mylne w kontekście zalecenia uruchamiania osoby starszej z lekkim niedowładem lewej kończyny dolnej i zaburzeniami równowagi. Kula łokciowa, choć stosunkowo stabilna, wymaga od użytkownika pewnej sprawności górnych kończyn oraz odpowiedniej kontroli równowagi, co może być wyzwaniem dla osób starszych z zaburzeniami równowagi. Laska inwalidzka to narzędzie wsparcia, które również wymaga od użytkownika umiejętności utrzymania równowagi oraz umiejętności koordynacji, które mogą być ograniczone u osób z lekkim niedowładem. Stabilizator ortopedyczny z kolei jest rozwiązaniem skierowanym głównie na wsparcie strukturalne konkretnej części ciała, a nie na ułatwienie poruszania się w przestrzeni. W przypadku osób starszych, które mogą borykać się z ograniczeniami w zakresie mobilności, kluczowe jest wybieranie rozwiązań, które maksymalizują ich bezpieczeństwo oraz niezależność. Balkonik czterokołowy, w przeciwieństwie do wymienionych opcji, nie tylko wspiera użytkownika w stabilnym poruszaniu się, ale także umożliwia lepszą kontrolę nad równowagą oraz większą swobodę ruchów, co jest niezbędne w codziennym życiu osób z ograniczeniami ruchowymi.

Pytanie 31

Podopieczna z cukrzycą typu 2 samodzielnie przygotowuje posiłki, jednak nie zwraca uwagi na jakość produktów, wybierając tylko te, które jej smakują. Pomiary często wskazują wysoki poziom glukozy we krwi. W takiej sytuacji opiekun powinien przeprowadzić z podopieczną trening

A. orientacyjny

B. kulinarny

C. techniczny

D. kognitywny

Odpowiedź 'kulinarna' jest prawidłowa, ponieważ w sytuacji, w której podopieczna cierpi na cukrzycę typu 2 i nie zwraca uwagi na jakość produktów spożywczych, kluczowe jest przeprowadzenie treningu kulinarnego. Taki trening powinien obejmować naukę przygotowywania zdrowych posiłków, które są dostosowane do potrzeb osób z cukrzycą. W praktyce oznacza to zwrócenie uwagi na indeks glikemiczny produktów, składniki odżywcze oraz ich wpływ na poziom cukru we krwi. Na przykład, zamiast białego chleba, można wprowadzić pieczywo pełnoziarniste, bogate w błonnik, który spowalnia wchłanianie glukozy. Dodatkowo, trening kulinarny powinien obejmować techniki gotowania, które zmniejszają zawartość tłuszczu i soli w potrawach. Wsparcie w podejmowaniu zdrowych wyborów żywieniowych jest zgodne z wytycznymi krajowymi oraz zaleceniami dotyczącymi żywienia w chorobach metabolicznych, co może przyczynić się do lepszej kontroli poziomu cukru we krwi.

Pytanie 32

Podopieczny czerpie środki na utrzymanie z zasiłków przyznawanych przez gminny ośrodek pomocy społecznej. Jego mieszkanie jest w złym stanie i wymaga modernizacji. Brakuje w nim sprzętu AGD oraz podstawowych elementów wyposażenia kuchni. Taki stan rzeczy może sugerować

A. o problemach zdrowotnych podopiecznego

B. o trudnościach finansowych podopiecznego

C. o zaniedbaniu mieszkania podopiecznego

D. o braku poczucia estetyki podopiecznego

Wybór odpowiedzi o problemach materialnych podopiecznego jest trafny, ponieważ sytuacja mieszkalna, opisana w pytaniu, jednoznacznie wskazuje na trudności finansowe. Zniszczone mieszkanie oraz brak podstawowego wyposażenia, takiego jak sprzęt AGD, świadczą o niskim statusie materialnym oraz braku możliwości zapewnienia sobie odpowiednich warunków życia. W kontekście pomocy społecznej, istotne jest zrozumienie, że podstawowym celem wsparcia finansowego z gminnego ośrodka pomocy społecznej jest zapewnienie osobom w trudnej sytuacji życiowej minimalnych warunków egzystencji. Przykładami interwencji mogą być programy wsparcia na remonty mieszkań osób znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, co jest zgodne z zaleceniami wielu organizacji zajmujących się pomocą społeczną. Warto również zauważyć, że sytuacje takie są monitorowane przez pracowników socjalnych, którzy oceniają potrzeby podopiecznych oraz proponują adekwatne rozwiązania, takie jak dofinansowanie do remontów czy dostarczenie niezbędnego wyposażenia. Takie podejście jest zgodne z zasadami zrównoważonego rozwoju i wspierania samodzielności osób potrzebujących.

Pytanie 33

Mieszkanka I piętra w budynku bez windy, będąca osobą sprawną intelektualnie i poruszająca się na wózku inwalidzkim, czasami otrzymuje pomoc od sąsiadów podczas spacerów. Największym wyzwaniem dla tej osoby

A. jest trudna sytuacja materialna

B. są trudne relacje z innymi mieszkańcami

C. są ograniczenia psychiczne

D. jest ograniczenie samodzielności

Ograniczenie samodzielności jest kluczowym problemem, z którym borykają się osoby poruszające się na wózkach inwalidzkich. Osoby te, mimo sprawności intelektualnej, mogą napotykać liczne przeszkody w codziennym życiu, co znacząco wpływa na ich jakość życia. Przykładem może być niemożność samodzielnego poruszania się w przestrzeni publicznej czy brak dostępu do odpowiednich udogodnień, takich jak winda w budynku. Zgodnie z zasadami projektowania uniwersalnego, budynki powinny być dostosowane do potrzeb osób z niepełnosprawnościami, co pozwala na zwiększenie ich niezależności. W przypadku tej podopiecznej, jej ograniczenia w mobilności prowadzą do zależności od innych osób, co może wpływać na jej poczucie własnej wartości i samodzielności. Często osoby te potrzebują wsparcia, aby uczestniczyć w codziennych aktywnościach, co podkreśla konieczność stworzenia bardziej dostępnych przestrzeni oraz wsparcia w zakresie rehabilitacji oraz integracji społecznej, aby mogły one funkcjonować w społeczności na równi z innymi.

Pytanie 34

Jaką zasadę, zwiększającą efektywność współpracy z osobą pod opieką, powinno się uwzględnić w indywidualnym planie wsparcia?

A. Przedmiotowego traktowania

B. Pobłażliwości

C. Uległości

D. Poszanowania godności

Poszanowanie godności podopiecznego jest fundamentalną zasadą, która ma kluczowe znaczenie w procesie opieki. W każdej interakcji z osobą potrzebującą wsparcia istotne jest, aby traktować ją z szacunkiem, uznając jej autonomię oraz prawo do decydowania o swoim życiu. Wprowadzenie zasady poszanowania godności do indywidualnego planu opieki sprzyja budowaniu zaufania, co jest niezbędne dla efektywnej współpracy. Na przykład, w przypadku osób starszych, które mogą czuć się bezsilne, zaproszenie ich do aktywnego uczestnictwa w podejmowaniu decyzji dotyczących ich opieki, jak wybór rodzaju terapii czy harmonogramu codziennych zajęć, wspiera poczucie wartości i godności. Warto również zauważyć, że standardy etyczne wielu instytucji zajmujących się opieką, takich jak Kodeks Etyki Pracowników Socjalnych, podkreślają konieczność poszanowania godności i praw osób, z którymi pracujemy. Przestrzeganie tej zasady nie tylko poprawia jakość życia podopiecznych, ale także wpływa na ich samopoczucie psychiczne, co z kolei przekłada się na lepsze wyniki terapeutyczne.

Pytanie 35

Przy udzielaniu pierwszej pomocy osobie nieprzytomnej, leżącej na plecach, opiekun powinien najpierw

A. ustawić kończyny dolne podopiecznego powyżej poziomu serca

B. sprawdzić u podopiecznego funkcjonowanie układu oddechowego

C. umieścić podopiecznego w pozycji stabilnej

D. rozpocząć masaż serca u podopiecznego

Ocena pracy układu oddechowego u nieprzytomnego pacjenta leżącego na plecach jest kluczowym krokiem w pierwszej pomocy. Przed podjęciem jakichkolwiek działań, opiekun powinien sprawdzić, czy pacjent oddycha. Używa się metody 'patrz, słuchaj, czuj', polegającej na obserwacji ruchów klatki piersiowej, nasłuchiwaniu oddechu oraz odczuwaniu powietrza na policzku. Jeśli pacjent nie oddycha lub jego oddech jest nieprawidłowy, należy niezwłocznie rozpocząć resuscytację krążeniowo-oddechową (RKO). Standardy wskazują, że w przypadku braku prawidłowego oddechu, opiekun powinien natychmiast zadzwonić po pomoc oraz rozpocząć masaż serca i sztuczne oddychanie. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być sytuacja, w której osoba zasłabła w trakcie aktywności fizycznej – w takim przypadku utrata przytomności może być spowodowana problemami z układem oddechowym. Prawidłowa ocena stanu pacjenta jest więc kluczowa dla zapewnienia mu odpowiedniej pomocy.

Pytanie 36

Osobie z lekkim nietrzymaniem moczu opiekun powinien zasugerować zakup

A. pieluchomajtek oddychających

B. majtek chłonnych

C. wkładek anatomicznych

D. pieluch anatomicznych

Pieluchy anatomiczne, majtki chłonne oraz pieluchomajtki oddychające to rozwiązania, które mogą być stosowane w przypadku osób z nietrzymaniem moczu, ale nie są one idealnym wyborem dla osób z lekkim nietrzymaniem. Pieluchy anatomiczne są zazwyczaj przeznaczone dla pacjentów z bardziej zaawansowanymi problemami zdrowotnymi, które wymagają większej chłonności i ochrony. Ich zastosowanie w przypadku lekkiego nietrzymania moczu może prowadzić do niepotrzebnego dyskomfortu oraz ograniczenia mobilności, co jest niekorzystne dla pacjentów pragnących prowadzić aktywne życie. Majtki chłonne, choć oferują większy komfort i są bardziej dyskretne niż pieluchy, mogą nie zapewnić wystarczającej chłonności dla osób z lekkim nietrzymaniem moczu. Pieluchomajtki oddychające, mimo że są lepszym rozwiązaniem w porównaniu do standardowych pieluch, również mogą okazać się zbędne w przypadku lekkiego nietrzymania moczu, co może prowadzić do nadmiernych wydatków i obniżenia jakości życia pacjenta. Zrozumienie charakterystyki produktowej oraz dostosowanie do indywidualnych potrzeb pacjenta jest kluczowe dla zapewnienia mu komfortu i skutecznej ochrony, a tym samym optymalizacji codziennych czynności.

Pytanie 37

Po trzytygodniowej hospitalizacji związanej z operacją pęcherzyka żółciowego, opiekun powinien przygotowywać posiłki zgodne z odpowiednią dietą

A. wegetariańską

B. lekkostrawną

C. wysokobiałkową

D. bezglutenową

Odpowiedź "lekkostrawna" jest poprawna, ponieważ po operacji pęcherzyka żółciowego pacjentka potrzebuje diety, która ułatwi proces trawienia i zminimalizuje obciążenie układu pokarmowego. Dieta lekkostrawna charakteryzuje się ograniczeniem tłuszczy oraz błonnika, co jest istotne w tym okresie, gdy organizm regeneruje się po zabiegu chirurgicznym. Przykłady lekkostrawnych posiłków to gotowane warzywa, chude mięso, ryby oraz produkty zbożowe takie jak ryż czy kasza manna. Warto także unikać potraw smażonych, pikantnych oraz ciężkostrawnych, które mogą wywoływać dyskomfort w obrębie układu pokarmowego. Stosowanie diety lekkostrawnej jest zgodne z zaleceniami dietetyków i lekarzy, którzy podkreślają znaczenie odpowiedniego żywienia w procesie powrotu do zdrowia. Ponadto, przestrzeganie tej diety może znacząco wpłynąć na samopoczucie pacjentki oraz przyspieszyć proces jej rehabilitacji.

Pytanie 38

Kiedy wychowanek jest przygnębiony i niechętnie mówi o dzieciach, które z nim mieszkają, może to świadczyć o problemach

A. socjalnych

B. finansowych

C. zdrowotnych

D. rodzinnych

Odpowiedź rodzinne jest prawidłowa, ponieważ sytuacja, w której podopieczny jest smutny i niechętnie odpowiada na pytania dotyczące dzieci, może wskazywać na problemy w relacjach rodzinnych. W kontekście opieki nad osobami zależnymi, emocje i samopoczucie podopiecznego często są ściśle związane z jego relacjami z bliskimi. Problemy te mogą obejmować konflikty w rodzinie, brak wsparcia emocjonalnego, czy nawet sytuacje kryzysowe, takie jak separacje czy rozwody. Zrozumienie tej dynamiki jest kluczowe w pracy z osobami starszymi lub z niepełnosprawnościami. Dobrą praktyką jest prowadzenie otwartego dialogu z podopiecznym oraz jego rodziną, co może pomóc w zidentyfikowaniu źródeł problemów i ich potencjalnych rozwiązań. Zachowanie empatii i aktywne słuchanie są niezbędne w budowaniu zaufania oraz w poprawie jakości życia podopiecznego, co jest zgodne z zasadami person-centered care, które kładą nacisk na indywidualne potrzeby i wartości klientów.

Pytanie 39

U jakiego podopiecznego podczas ścielenia łóżka opiekun powinien zostawić poduszkę pod głową lub unieść wezgłowie łóżka?

A. Z dusznością spoczynkową

B. Z gorączką

C. Z niedowładem połowiczym

D. Z hipoglikemią

Zdecydowanie pamiętaj, że jeśli masz do czynienia z pacjentem, który ma problem z dusznością, to gdy robisz mu łóżko, dobrze jest zostawić poduszkę pod głową lub unieść wezgłowie. Taki ruch naprawdę może pomóc w poprawie wentylacji płuc i ułatwi oddychanie, co jest mega ważne dla osób z problemami z układem oddechowym. Kiedy głowa jest wyżej, mięśnie oddechowe mogą mniej się męczyć, co może przynieść ulgę w duszności. Przykładem mogą być pacjenci z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POCHP) czy astmą – tutaj dostęp do świeżego powietrza jest kluczowy, no i mniejsze opory w drogach oddechowych są na wagę złota. Warto też pamiętać, że standardy opieki mówią, że powinno się dostosowywać pozycję pacjenta do jego indywidualnych potrzeb, żeby zapewnić mu jak największe bezpieczeństwo i komfort na co dzień. Odpowiednia pozycja ciała to ważny element skutecznej opieki pielęgniarskiej i przekłada się na jakość życia pacjentów. Tak naprawdę, wspierając ich w oddychaniu, opiekun ma dużą szansę poprawić stan zdrowia pacjenta oraz zredukować ryzyko problemów z dusznością.

Pytanie 40

Opiekun może ocenić zdolność podopiecznego do kontrolowania oddawania moczu oraz wypróżniania się, korzystając z skali Barthel lub

A. skali ADL

B. testu Lovetta

C. skali IADL

D. testu Berga

Skala ADL (Activities of Daily Living) jest narzędziem oceny, które pozwala na dokładne określenie poziomu sprawności pacjentów w kontekście codziennych czynności życiowych, w tym kontrolowania wydalania moczu i defekacji. Zastosowanie tej skali umożliwia opiekunom i terapeutom ocenę zdolności pacjentów do samodzielnego funkcjonowania, co jest kluczowe w procesie rehabilitacji oraz w tworzeniu planów opieki. Przykładowo, w przypadku pacjenta, który ma problemy z utrzymywaniem czystości, skala ADL pozwoli na zidentyfikowanie stopnia zależności od innych osób oraz potrzebnych interwencji, takich jak pomoc w korzystaniu z toalety czy organizacja wsparcia w codziennych czynnościach. Zastosowanie skali ADL jest zgodne z najlepszymi praktykami w opiece nad osobami starszymi oraz w rehabilitacji, co czyni ją standardem w ocenie sprawności funkcjonalnej pacjentów.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej