Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 7 czerwca 2025 09:55
Data zakończenia: 7 czerwca 2025 10:15

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Terapeuta organizuje zajęcia w ramach scenariusza w systemie stacyjnym (obwodowym). Co to oznacza?

A. uczestnicy przechodzą kolejno od stanowiska do stanowiska i wykonują po kolei różne czynności

B. wszyscy uczestnicy równocześnie wykonują tę samą czynność w wielostanowiskowej pracowni

C. każdy z uczestników wykonuje odrębne zadanie w asyście terapeuty na przypisanym stanowisku

D. każdy z członków grupy realizuje indywidualnie różne zadanie na przypisanym stanowisku

System stacyjny, znany również jako obwodowy, polega na tym, że uczestnicy zajęć przechodzą od jednego stanowiska do drugiego, wykonując różne czynności w ustalonej kolejności. Taki model zajęć sprzyja wszechstronnemu rozwojowi umiejętności uczestników, umożliwiając im zdobywanie doświadczenia w różnych obszarach. Przykładowo, w terapii zajęciowej, uczestnicy mogą pracować nad umiejętnościami manualnymi, społecznymi oraz poznawczymi w poszczególnych stacjach, co pozwala na holistyczne podejście do terapii. Dobrze zaplanowane stacje powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników oraz celów terapeutycznych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej. Dzięki takiemu podejściu, terapeuta ma możliwość zróżnicowanego monitorowania postępów uczestników oraz dostosowywania zajęć w zależności od ich rozwoju.

Pytanie 2

Zespół uczestników z domu samopomocy przygotowuje zupę jarzynową w kuchni. W jaki sposób terapeuta powinien zachęcić ich do pracy w trakcie zajęć?

A. W nagrodę otrzymacie dokładkę zupy po zakończeniu pracy.

B. Bardzo podoba mi się wasza staranność, sądzę, że wszyscy docenią smak zupy

C. Na waszym miejscu bardziej bym się postarał, aby uniknąć wyśmiania.

D. Będzie wam wstyd, jeśli nie zdążycie przygotować posiłku dla wszystkich.

Odpowiedź, która stwierdza, że terapeuta podziwia dokładność uczestników i sugeruje, że smak zupy zostanie doceniony, jest trafna ponieważ opiera się na pozytywnym wzmocnieniu. Tego typu motywacja jest zgodna z założeniami terapii zajęciowej, gdzie kluczowe jest budowanie poczucia własnej wartości i umiejętności współpracy w grupie. Pozytywne wzmocnienia, takie jak uznanie i docenienie postępów, mogą znacząco wpłynąć na zaangażowanie i chęć do pracy uczestników. W praktyce, terapeuci często stosują techniki oparte na pozytywnej psychologii, co zwiększa motywację do działania. Przykłady zastosowań obejmują pochwały za staranność przy krojeniu warzyw lub komplementowanie smaku zupy na etapie prób smakowych. Takie podejście nie tylko wzmacnia zaangażowanie, ale także sprzyja tworzeniu pozytywnej atmosfery, co jest niezbędne w środowisku terapeutycznym.

Pytanie 3

Czym jest chromoterapia?

A. kontaktem osoby uczestniczącej w terapii z kotem

B. tańcem oraz ekspresyjnym ruchem przy muzyce

C. ekspozycją zmysłu wzroku na odpowiednie barwy

D. świadomymi i nieświadomymi oddziaływaniami opartymi na śmiechu

Chromoterapia, znana również jako terapia kolorami, polega na wykorzystaniu zmysłu wzroku poprzez eksponowanie pacjenta na różne kolory, co ma na celu wspieranie leczenia różnych schorzeń fizycznych i psychicznych. Kolory mają różne właściwości i mogą wpływać na nastrój oraz samopoczucie osoby. Na przykład, kolor niebieski jest często kojarzony z uspokojeniem i relaksem, podczas gdy czerwony może być stymulujący i energizujący. W praktyce chromoterapia może być stosowana w różnych formach, takich jak oświetlenie w pomieszczeniach terapeutycznych, stosowanie kolorowych filtrów czy barwne kąpiele. Współczesne podejście do terapii kolorami często łączy się z psychologią oraz terapią sztuką, co daje terapeucie dodatkowe narzędzie do pracy z pacjentem. Badania naukowe sugerują, że chromoterapia może mieć pozytywny wpływ na redukcję stresu i poprawę samopoczucia, co czyni ją wartościowym uzupełnieniem terapii konwencjonalnych w różnych dziedzinach zdrowia. Warto zaznaczyć, że chromoterapia powinna być stosowana jako wspomagająca metoda w terapii, a nie jako jedyne rozwiązanie w leczeniu chorób.

Pytanie 4

Najważniejszym objawem choroby Alzheimera jest

A. alalia

B. ataksja

C. afonia

D. amnezja

Choroba Alzheimera jest neurodegeneracyjnym schorzeniem, które najczęściej prowadzi do postępującej utraty pamięci. Amnezja, czyli zaburzenie pamięci, jest jednym z dominujących objawów tej choroby. W początkowych stadiach pacjenci mogą doświadczać problemów z zapamiętywaniem niedawno uzyskanych informacji, co w miarę postępu choroby prowadzi do znacznego ograniczenia zdolności do przypominania sobie kluczowych zdarzeń z życia osobistego. Zauważalne są również trudności w uczeniu się nowych rzeczy oraz dezorientacja w codziennych sytuacjach. W praktyce potwierdzono, że wczesna diagnoza i wprowadzenie odpowiednich strategii terapeutycznych mogą wpłynąć na poprawę jakości życia pacjentów. Przykładem może być terapia poznawcza, która wspiera pacjentów w radzeniu sobie z ubytkami pamięci. Standardy opieki nad osobami z demencją podkreślają znaczenie wsparcia psychologicznego oraz angażowania pacjentów w aktywności stymulujące pamięć, co może opóźnić progresję objawów.

Pytanie 5

Która forma mózgowego porażenia dziecięcego cechuje się lepszą sprawnością w kończynach górnych aniżeli w dolnych oraz przywodzeniem lub krzyżowaniem nóg i ustawianiem stóp na palcach w pozycji stojącej?

A. Postać pozapiramidowa

B. Obustronne porażenie kurczowe

C. Obustronne porażenie połowicze

D. Postać móżdżkowa

Odmienne postacie mózgowego porażenia dziecięcego, jak postać pozapiramidowa, postać móżdżkowa czy obustronne porażenie połowicze, różnią się znacznie od obustronnego porażenia kurczowego zarówno w zakresie objawów, jak i podejścia terapeutycznego. Postać pozapiramidowa charakteryzuje się zaburzeniami koordynacji i równowagi, a niekoniecznie większą sprawnością kończyn górnych. Przy tym typie porażenia, problemy z tonusem mięśniowym mogą prowadzić do trudności w kontrolowaniu ruchów, co nie jest zgodne z opisanymi objawami w pytaniu. Postać móżdżkowa z kolei skupia się na dysfunkcjach równowagi i precyzji ruchów, a dzieci często nie wykazują preferencji w zakresie sprawności kończyn. Obustronne porażenie połowicze, jak sama nazwa wskazuje, dotyczy połowy ciała, co również nie odpowiada opisanym cechom. Typowym błędem myślowym w kontekście rozpoznawania postaci mózgowego porażenia dziecięcego jest utożsamianie różnych objawów z jednym typem schorzenia bez uwzględnienia ich unikalnych cech. Niezrozumienie różnic pomiędzy poszczególnymi postaciami może prowadzić do niewłaściwego, a tym samym nieskutecznego dobierania terapii, co podkreśla znaczenie precyzyjnej diagnozy i stosowania odpowiednich metod rehabilitacyjnych zgodnych z aktualnymi standardami medycznymi.

Pytanie 6

Dzieląc się z podopiecznym swoimi obserwacjami w słowach: "Nie podoba mi się to, że się spóźniasz, jeśli będziesz punktualny, łatwiej będzie nam zrealizować plan zajęć", terapeuta zastosował

A. informację zwrotną

B. odzwierciedlanie zachowań

C. ocenianie

D. blokadę komunikacyjną

Odpowiedź informacja zwrotna jest poprawna, ponieważ terapeuta w sposób konstruktywny przekazuje swoje spostrzeżenia podopiecznemu. Użycie sformułowania: Nie podoba mi się to, że się spóźniasz, jeśli będziesz punktualny, łatwiej będzie nam zrealizować plan zajęć, ukazuje, że terapeuta nie tylko wyraża swoje zaniepokojenie, ale również sugeruje sposób na poprawę sytuacji. Tego rodzaju feedback jest kluczowy w pracy terapeutycznej, ponieważ pozwala na zbudowanie świadomości u podopiecznego odnośnie jego zachowań oraz ich wpływu na terapię. W praktyce, informacja zwrotna powinna być podawana w sposób jasny i nieosądzający, co sprzyja otwartości i komunikacji. Ponadto, zastosowanie techniki informowania o konsekwencjach zachowań, w tym przypadku spóźnienia, zmusza podopiecznego do refleksji nad swoim zachowaniem. W terapii i pracy z pacjentami, ważne jest, aby terapeuci posługiwali się technikami informacji zwrotnej jako częścią efektywnego procesu terapeutycznego, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie psychoterapii. Przykładem efektywnego feedbacku może być również wskazanie pozytywnych aspektów zachowania pacjenta, co dodatkowo motywuje do wprowadzania zmian.

Pytanie 7

Na początku zajęć terapeuta zasugerował grupie uczestników realizację cyklu leniwych ósemek, mając na celu poprawę ich skupienia. Wykorzystał ćwiczenie typowe dla metody

A. Orffa

B. Dennisona

C. Klanzy

D. Sherborne

Odpowiedzi wskazujące na metody Orffa, Sherborne oraz Klanzy nie są poprawne, ponieważ każda z tych metod ma inne cele terapeutyczne i edukacyjne. Metoda Orffa opiera się na muzykoterapii i nauczaniu poprzez muzykę oraz ruch. Jej głównym celem jest rozwijanie kreatywności oraz wyrażanie emocji poprzez dźwięki i rytm, co nie jest bezpośrednio związane z poprawą koncentracji poprzez ruchowe ćwiczenia, takie jak leniwe ósemki. Metoda Sherborne z kolei kładzie nacisk na rozwój osobisty i komunikację poprzez ruch oraz interakcję z innymi, ale jej fundamenty nie opierają się na systematycznych ćwiczeniach mających na celu poprawę zdolności poznawczych. Klanza, będąca metodą pracy z dziećmi, koncentruje się na edukacji w zakresie umiejętności społecznych i emocjonalnych poprzez zabawę oraz interaktywność, lecz nie ma na celu bezpośredniego wspierania integracji sensorycznej, jak to ma miejsce w metodzie Dennisona. Wybór błędnych odpowiedzi często wynika z mylenia celów i założeń różnych metod terapeutycznych. Kluczowe jest zrozumienie, że każda z metod ma swoje unikalne podejście i zastosowania, co sprawia, że nie można ich stosować zamiennie bez uwzględnienia ich specyfiki oraz celów, które chcemy osiągnąć w pracy z uczestnikami.

Pytanie 8

W osobistym planie terapii zajęciowej dla osoby z przykurczem palców ręki oraz mającej trudności z orientacją w przestrzeni, terapeuta powinien uwzględnić

A. Wyszywanie, zajęcia relaksacyjne

B. Prace manualne w masie solnej, wspólne spacery

C. Rozwiązywanie krzyżówek, malarstwo

D. Wycieczki rowerowe, modelarstwo

Prace manualne w masie solnej oraz wspólne spacery są doskonałymi metodami terapeutycznymi, które wszechstronnie wspierają osobę z przykurczem palców dłoni i problemami z orientacją przestrzenną. Prace manualne angażują zarówno zdolności motoryczne, jak i sensoryczne, co jest kluczowe w rehabilitacji osób z ograniczoną sprawnością ręki. Umożliwiają one rozwijanie precyzyjnych ruchów palców oraz wzmacniają mięśnie, co może prowadzić do poprawy funkcji manualnych. Wspólne spacery natomiast dostarczają nie tylko stymulacji fizycznej, ale także szansy na rozwój umiejętności orientacji w przestrzeni oraz integracji społecznej. Takie działania są zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia dotyczącymi terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta. Przykładowo, wprowadzenie do terapii zajęć z masą solną może ułatwić pacjentowi wyrażanie emocji oraz kreatywności, co jest niezmiernie ważne w procesie terapeutycznym.

Pytanie 9

Terapeuta może zasugerować wykorzystanie techniki wypalania w drewnie z użyciem pirografu osobie

A. z autoagresywnymi zachowaniami

B. z drżeniem zamiarowym rąk

C. z astmą oskrzelową

D. z oprotezowaniem kończyn dolnych

Technika wypalania w drewnie przy użyciu pirografu jest szczególnie wskazana dla osób z oprotezowaniem kończyn dolnych, ponieważ pozwala na rozwijanie zdolności manualnych w sposób dostosowany do ich możliwości. Oprotezowanie kończyn dolnych często powoduje ograniczenia w zakresie ruchu i precyzji, co może wpływać na zdolność do angażowania się w tradycyjne formy terapii zajęciowej. Pirografia wymaga wykonywania precyzyjnych ruchów ręką, co stymuluje koordynację, koncentrację oraz rozwija umiejętności motoryczne. Ponadto, ta technika może być stosowana w terapii zajęciowej jako forma rehabilitacji, umożliwiając pacjentom wyrażenie siebie poprzez sztukę, co ma pozytywny wpływ na ich samopoczucie psychiczne i emocjonalne. Umożliwienie osobom z ograniczeniami fizycznymi pracy z pirografem może również wspierać ich niezależność oraz poczucie osiągnięcia, co jest istotne w kontekście terapeutycznym. W praktyce, terapia z wykorzystaniem pirografu często odbywa się w grupach, co sprzyja integracji społecznej i wymianie doświadczeń między uczestnikami.

Pytanie 10

Na którym etapie procesu terapeutycznego odbywa się monitorowanie?

A. po przeprowadzeniu terapii zgodnie z planem

B. po zaplanowaniu interwencji terapeutycznych

C. po dobraniu metod i technik terapii zajęciowej

D. po ustaleniu celów terapii

Odpowiedzi, które nawiązują do wcześniejszych etapów w terapii, pokazują, że często jest nieporozumienie co do tego, jak te wszystkie etapy się układają. Jasne, że planowanie działań terapeutycznych i ustalanie celów jest istotne, ale to nie to jest sednem monitorowania. Planowanie to raczej etap przygotowania, który ma nas skierować w dobrą stronę. Bez działania nie ma co mówić o monitorowaniu. Metody w terapii zajęciowej też nie są bezpośrednio związane z monitorowaniem, one są bardziej o realizacji. Ważne jest, by zrozumieć, że monitorowanie to coś, co opiera się na konkretnych działaniach. Powinno się opierać na bieżącej ocenie tego, co udało się osiągnąć, a nie na spekulacjach o planach. W praktyce terapeutycznej zdarza się, że niektórzy terapeuci nie zauważają potrzeby bieżącego oceniania, co może prowadzić do stagnacji. Dlatego monitorowanie powinno być regularne i przemyślane, bo to jest klucz do skutecznej terapii.

Pytanie 11

Podczas rozmowy terapeuta zadaje pytania otwarte, aby

A. wyjaśnić podopiecznemu cel zadania przedstawionych pytań

B. zmobilizować podopiecznego do rozwinięcia odpowiedzi

C. uporządkować przebieg wypowiedzi podopiecznego

D. skierować podopiecznego ku oczekiwanej odpowiedzi

Odpowiedź, że terapeutka stosuje pytania otwarte, aby nakłonić podopiecznego do rozbudowania odpowiedzi, jest prawidłowa. Pytania otwarte są kluczowym narzędziem w pracy terapeutycznej, ponieważ umożliwiają podopiecznym swobodne wyrażanie myśli oraz emocji, co sprzyja głębszemu zrozumieniu ich problemów. Tego rodzaju pytania nie ograniczają się do prostych odpowiedzi i skłaniają do refleksji, co z kolei pozwala na odkrycie nowych aspektów sytuacji życiowej podopiecznego. Na przykład, pytanie 'Jak się czujesz w związku z ostatnimi wydarzeniami?' zachęca do dłuższej odpowiedzi, w przeciwieństwie do pytania zamkniętego, które mogłoby ograniczyć odpowiedź do 'dobrze' lub 'źle'. W praktyce terapeutycznej wykorzystywanie pytań otwartych jest zgodne z zasadami empatycznego słuchania i wspierania aktywnego uczestnictwa podopiecznego w procesie terapeutycznym. Warto zauważyć, że takie podejście jest także zgodne z zaleceniami wielu międzynarodowych standardów, takich jak te przedstawione przez American Psychological Association, które podkreślają znaczenie angażowania pacjentów w terapeutyczne dialogi.

Pytanie 12

Zespół Hornera, który objawia się opadnięciem powieki, zwężeniem źrenicy oraz wpadnięciem gałki ocznej, zauważany u mieszkańca domu pomocy społecznej, szczególnie wskazuje na

A. udar niedokrwienny w czasie.

B. chorobę Alzheimera.

C. zapalenie stawów reumatoidalnego typu.

D. epileptyczny atak w trakcie.

Udar niedokrwienny jest wynikiem zablokowania przepływu krwi do mózgu, co może prowadzić do wystąpienia szeregu objawów neurologicznych, w tym zespołu Hornera. Zespół ten, charakteryzujący się opadnięciem powieki (ptosis), zwężeniem źrenicy (mioza) oraz zapadnięciem gałki ocznej (enophthalmus), jest wynikiem uszkodzenia nerwów współczulnych, które są odpowiedzialne za kontrolę mięśni oka. Takie objawy mogą wystąpić w wyniku uszkodzenia rdzenia kręgowego lub udaru mózgu, a ich obecność wymaga natychmiastowej interwencji medycznej. W praktyce klinicznej, rozpoznanie udaru niedokrwiennego opiera się na szybkiej ocenie neurologicznej pacjenta, a także na wykorzystaniu obrazowania medycznego, takiego jak tomografia komputerowa (CT) lub rezonans magnetyczny (MRI), w celu potwierdzenia diagnozy. Ważne jest, aby personel medyczny szybko zareagował na objawy, co może znacząco wpłynąć na rokowanie pacjenta. W przypadku pacjentów w domach pomocy społecznej, znajomość objawów udaru oraz ich szybkiego rozpoznawania może uratować życie, dlatego ciągłe szkolenie i edukacja w tym zakresie są kluczowe.

Pytanie 13

Osłabienie ruchu, chód z drobnymi krokami, skłonność postawy do przodu oraz drżenie w stanie spoczynku to symptomy, które mogą wskazywać na obecność schorzenia

A. Parkinsona

B. Alzheimera

C. metabolicznego

D. nowotworowego

Objawy takie jak spowolnienie ruchowe, chód szorujący drobnymi krokami, pochylenie sylwetki ku przodowi oraz drżenie spoczynkowe są charakterystyczne dla choroby Parkinsona, która jest jednym z najczęstszych zaburzeń neurologicznych. Parkinsonizm związany jest z degeneracją neuronów dopaminergicznych w mózgu, co prowadzi do zakłócenia równowagi neuroprzekaźników. Kluczowe jest zrozumienie, że te objawy wpływają na jakość życia pacjenta, a ich wczesne rozpoznanie ma ogromne znaczenie dla wdrożenia odpowiedniego leczenia, które może obejmować leki, rehabilitację oraz terapie wspomagające. W praktyce, do diagnostyki choroby Parkinsona stosuje się zarówno badania neurologiczne, jak i obrazowe, a także testy oceniające sprawność ruchową pacjenta. Zrozumienie symptomów i ich związku z patofizjologią choroby Parkinsona jest kluczowe dla skutecznego zarządzania terapią i poprawy jakości życia chorych, co jest zgodne z aktualnymi standardami opieki neurologicznej.

Pytanie 14

W terapii skierowanej na poprawę koordynacji wzrokowo-ruchowej siedmioletniej dziewczynki z MPD powinno się uwzględnić

A. spacery po parku, biegi oraz skoki

B. napełnianie balonów, puszczanie baniek mydlanych, udział w grach drużynowych

C. malarstwo palcami, używanie pędzelka, wypełnianie konturów

D. wyjścia do kina, teatru oraz filharmonii

Malowanie palcami, pędzelkiem oraz wypełnianie konturów to działania, które angażują zarówno wzrok, jak i ruchy precyzyjne rąk, co jest kluczowe w terapii koordynacji wzrokowo-ruchowej, szczególnie u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD). Te aktywności pozwalają na rozwijanie umiejętności manualnych, zwiększają świadomość ciała oraz pomagają w rozwoju percepcyjno-motorycznym. Umożliwiają także dziecku wyrażanie emocji i kreatywności, co jest istotne dla jego ogólnego rozwoju psychicznego i społecznego. W terapii zaleca się wykorzystywanie różnorodnych technik arteterapeutycznych, które nie tylko wspierają rozwój motoriki małej, ale również przynoszą radość i satysfakcję z twórczej aktywności. Przykłady zastosowania to organizowanie warsztatów malarskich, w których dzieci mogą eksperymentować z różnorodnymi materiałami i technikami, co sprzyja ich wszechstronnemu rozwojowi, zgodnie z zasadami terapii zajęciowej i integracji sensorycznej.

Pytanie 15

Które z poniższych działań powinno być pierwszym krokiem terapeuty zajęciowego, gdy zaczyna pracę z nowym podopiecznym?

A. Przygotowanie raportu finansowego

B. Opracowanie programu żywieniowego

C. Organizacja grupy wsparcia

D. Przeprowadzenie wywiadu wstępnego

Rozpoczęcie pracy z nowym podopiecznym w terapii zajęciowej zawsze powinno zaczynać się od przeprowadzenia wywiadu wstępnego. Jest to kluczowe, ponieważ pozwala terapeucie na zebranie niezbędnych informacji o pacjencie, jego potrzebach, oczekiwaniach, a także o specyficznych ograniczeniach fizycznych, psychicznych czy społecznych. Wywiad wstępny stanowi fundament do dalszego planowania procesu terapeutycznego. Terapeuta zajęciowy, dzięki tym informacjom, może opracować indywidualny plan działania, który będzie najbardziej efektywny i dostosowany do potrzeb pacjenta. Dobre praktyki w terapii zajęciowej wskazują, że bez dokładnego zrozumienia pacjenta i jego sytuacji życiowej, trudno jest zapewnić skuteczną i odpowiednią pomoc. Wywiad ten często obejmuje również omówienie celów terapeutycznych z pacjentem, co zwiększa zaangażowanie i motywację do współpracy. Praktyczne zastosowanie tego etapu można zauważyć w każdej skutecznej interakcji terapeutycznej, gdzie kluczowe jest zrozumienie i dostosowanie interwencji do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Pytanie 16

Terapeuta powinien zastosować kartę ewaluacji z poleceniem: podkreśl, z jakim wyrazem twarzy kończysz dzisiejsze zajęcia, w celu

A. określenia poziomu zadowolenia z zajęć u podopiecznych

B. uwolnienia napięcia emocjonalnego u podopiecznych

C. zrealizowania planu przebiegu zajęć

D. usprawnienia manualnej sprawności rąk u podopiecznych

Wybór opcji dotyczącej określenia poziomu zadowolenia z zajęć u podopiecznych jest jak najbardziej trafny, ponieważ karta ewaluacji z poleceniem "podkreśl z jaką miną kończysz dzisiejsze zajęcia" ma na celu ocenę subiektywnych odczuć uczestników zajęć. Zadowolenie z zajęć jest kluczowym wskaźnikiem efektywności działań terapeutycznych, ponieważ wpływa na motywację i zaangażowanie podopiecznych. Przykładowo, jeśli terapeuta zauważy, że większość uczestników kończy zajęcia z pozytywnymi emocjami, może to wskazywać na skuteczność zastosowanych metod oraz zrozumienie przez podopiecznych celów zajęć. Ponadto, regularne zbieranie feedbacku od uczestników pozwala na bieżąco modyfikować program zajęć, dostosowując go do ich potrzeb, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii. Praktycznie, terapeuta może tworzyć zestawienie wyników ewaluacji, co umożliwi identyfikację trendów i obszarów wymagających poprawy w przyszłości, co w rezultacie może prowadzić do lepszych wyników terapeutycznych oraz większej satysfakcji uczestników.

Pytanie 17

Uczestnik odmawia realizacji zadania, twierdzi, że nie ma możliwości jego wykonania i domaga się, aby ktoś inny to zrobił. W takim przypadku terapeuta powinien

A. uprzejmie, lecz zdecydowanie odmówić, oczekując podjęcia kolejnej próby wykonania zadania i ocenić jej rezultat

B. ponownie przedstawić poszczególne etapy działania, dając po każdym z nich czas uczestnikowi na ich realizację

C. zasugerować rezygnację z aktualnych zajęć i ich zastąpienie innymi, zgodnymi z upodobaniami uczestnika

D. samodzielnie zrealizować zadanie, tłumacząc poszczególne etapy działania, a następnie wyznaczyć nowe zadanie

Wykonanie zadania samodzielnie przez terapeutę, nawet z wyjaśnieniem jego kolejnych etapów, może wydawać się korzystne, jednak w praktyce nie przynosi zamierzonych efektów w kontekście budowania niezależności podopiecznego. Takie podejście może prowadzić do uzależnienia podopiecznego od terapeuty, skutkując brakiem motywacji do samodzielnego działania. Dodatkowo, zaproponowanie rezygnacji z zajęć i ich zamiany na inne, zgodne z preferencjami podopiecznego, może wydawać się dobrym rozwiązaniem, lecz nie pomaga w przezwyciężaniu trudności, które podopieczny napotyka. Może to wzmacniać negatywne przekonania o własnych umiejętnościach i prowadzić do unikania sytuacji, które wymagają wysiłku. Ostatecznie, stanowcza odmowa wykonania zadania przez terapeutę oraz wymaganie podjęcia ponownej próby jest nieodpowiednie, ponieważ może być postrzegane jako brak zrozumienia potrzeb podopiecznego i prowadzić do frustracji oraz niechęci do dalszej współpracy. Kluczowe jest, aby terapeuta stosował podejście oparte na wsparciu i cierpliwości, które sprzyja budowaniu zaufania oraz umożliwia rozwijanie umiejętności w sposób dostosowany do możliwości podopiecznego.

Pytanie 18

Rehabilitant zasugerował pacjentowi po urazie mózgu ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, tj. prawa dłoń do lewego ucha i odwrotnie. Mają one na celu głównie rozwijanie oraz wzmacnianie

A. poczucia równowagi

B. współpracy półkul mózgowych

C. zmysłu propriocepcji

D. ogólnej wydolności fizycznej

Ruchy naprzemienne z przekroczeniem osi długiej ciała, takie jak przesuwanie prawej dłoni do lewego ucha, są istotnym elementem rehabilitacji neurologicznej, szczególnie po urazach mózgu. Tego typu ćwiczenia mają na celu rozwijanie współpracy między półkulami mózgowymi, co jest kluczowe dla poprawy funkcji motorycznych i kognitywnych. Przekraczanie osi ciała stymuluje połączenia nerwowe oraz integrację sensoryczno-motoryczną, co przyczynia się do lepszego przetwarzania informacji w mózgu. Przykładowo, podczas takich ćwiczeń pacjent musi koordynować ruchy obu rąk, co angażuje obie półkule mózgowe – lewa półkula odpowiada za ruchy prawostronne, a prawa za lewostronne. To zjawisko jest zgodne z teorią lateralizacji mózgu, która podkreśla różnice w funkcjonowaniu obu półkul. Regularne wykonywanie tego typu ćwiczeń może przynieść znaczące korzyści w rehabilitacji, prowadząc do lepszej koordynacji, równowagi oraz zdolności wykonywania codziennych czynności.

Pytanie 19

W kontekście zajęć terapii zajęciowej, na liście potrzebnych materiałów i narzędzi do pracy z techniką wikliny papierowej, w celu ułatwienia działań terapeuta powinien uwzględnić

A. drut dziewiarski

B. pilnik do drewna

C. igłę do haftu

D. dłuto stolarskie

Drut dziewiarski jest kluczowym narzędziem w technice wikliny papierowej, ponieważ pozwala na precyzyjne formowanie i łączenie witek wykonanych z papieru. W terapii zajęciowej drut może być wykorzystany do stabilizacji elementów konstrukcyjnych, co jest istotne dla utrzymania struktury finalnego wytworu. Przykładowo, podczas tworzenia koszyków, drut dziewiarski umożliwia bezpieczne mocowanie witek, co zwiększa trwałość i estetykę wyrobu. W terapii zajęciowej ważne jest także, aby do zajęć wykorzystywać materiały, które są przystosowane do umiejętności osób uczestniczących w terapii. Drut dziewiarski jest dostępny w różnych grubościach, co pozwala na dopasowanie go do poziomu sprawności manualnej pacjenta. Standardy pracy w terapii zajęciowej zalecają stosowanie narzędzi, które są bezpieczne i łatwe w obsłudze, co drut dziewiarski spełnia, ułatwiając jednocześnie rozwijanie motoryki małej oraz kreatywności uczestników.

Pytanie 20

Rejestrowanie faktów oraz zdarzeń w zgodności z rzeczywistością, niezależnie od osobistych przekonań, opinii i oczekiwań, stanowi cechę właściwej obserwacji, którą określamy jako

A. metodyczność

B. intencjonalność

C. spostrzegawczość

D. obiektywność

Obiektywność to naprawdę ważna rzecz, jeśli chodzi o obserwacje. Chodzi o to, żeby zauważyć fakty i zdarzenia takimi, jakie są, bez wpływu swoich emocji czy osobistych przekonań. W badaniach naukowych to szczególnie istotne, bo dzięki temu można uzyskać wiarygodne dane, które inni też mogą sprawdzić. Na przykład, w psychologii, jak chcemy obserwować, jak się ludzie zachowują, to musimy korzystać ze standaryzowanych metod, żeby uniknąć subiektywnych interpretacji. Dobrze jest pamiętać, że obiektywność pomaga w analizie danych, co sprawia, że wyniki są bardziej wiarygodne. Tak samo w dziennikarstwie, musimy przedstawiać fakty w sposób bezstronny, żeby ludzie mogli sami wyciągać wnioski i podejmować decyzje na podstawie przekazanych informacji.

Pytanie 21

Mieszkanka ośrodka wsparcia społecznego z reumatoidalnym zapaleniem stawów odczuwa intensywny ból, któremu towarzyszą sztywność oraz obrzęki stawów obu rąk. Jakiego rodzaju aktywności należałoby zaproponować w tym czasie choroby?

A. Wyszywanie na kanwie haftem krzyżykowym

B. Granie na prostych instrumentach perkusyjnych

C. Przesadzanie i pielęgnacja kwiatów doniczkowych

D. Czytanie powieści obyczajowej i dyskusja nad nią

Czytanie powieści obyczajowej oraz dyskusja nad nią to forma aktywności, która jest niezwykle korzystna dla osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów, zwłaszcza w okresach nasilenia objawów chorobowych. Tego typu zajęcia angażują umysł, pozwalają na relaks i stanowią formę społecznej interakcji, co jest kluczowe dla zdrowia psychicznego. Podczas gdy stawy są obolałe, ograniczenie aktywności fizycznej może być niezbędne, co czyni czytanie idealnym rozwiązaniem. Dodatkowo, dyskusje na temat przeczytanej lektury mogą stymulować myślenie krytyczne oraz umiejętności komunikacyjne. Warto również zauważyć, że literatura obyczajowa może być źródłem emocjonalnego wsparcia, pomagając osobom zmagającym się z chorobą poczuć się mniej osamotnionymi w swoich zmaganiach. W ramach dobrych praktyk w opiece nad osobami starszymi zaleca się włączenie aktywności umysłowych i społecznych, co sprzyja poprawie jakości życia i samopoczucia.

Pytanie 22

Według kolejnych etapów procesu terapeutycznego, pierwszą czynnością, jaką powinien wykonać terapeuta rozpoczynający usprawnianie pacjenta po udarze mózgu, jest

A. sporządzenie diagnozy terapeutycznej

B. wybór form, metod oraz technik terapii zajęciowej

C. ustalenie celów działań terapeutycznych

D. realizacja terapii zgodnie z przygotowanym planem

Wybór odpowiedzi dotyczącej metod i technik terapii zajęciowej wskazuje, że może być pewne nieporozumienie co do procesu terapeutycznego. Dobieranie metod powinno nastąpić po diagnozie terapeutycznej. Bez pełnego zrozumienia stanu pacjenta ciężko jest efektywnie dobrać odpowiednie formy terapii. Prowadzenie terapii zgodnie z planem to założenie, że plan bazuje na dokładnych informacjach, które dostarcza diagnoza. W praktyce może się zdarzyć, że terapeuta zastosuje uniwersalne metody, które nie odpowiadają indywidualnym potrzebom pacjenta, co może ograniczyć efekty rehabilitacji. Ustalanie celów terapii powinno również następować po diagnozie, bo cele powinny być dostosowane do zidentyfikowanych potrzeb pacjenta. Tak więc, przyjęcie strategii bez wcześniejszego zrozumienia pacjenta może prowadzić do błędnych decyzji terapeutycznych, a to koliduje z zasadami opartymi na dowodach, które mówią, jak ważna jest dokładna ocena w rehabilitacji.

Pytanie 23

Terapeuta, aby pobudzić podopiecznego do aktywnego uczestnictwa w zajęciach, wykorzystuje metodę pozytywnych wzmocnień, stosując zasadę, że

A. należy nagradzać tylko konkretne wyniki działań, a nie intencje i wysiłki

B. wzmocnienie powinno przede wszystkim obejmować dobra materialne i konsumpcyjne

C. wzmocnienie powinno być opóźnione w czasie jako cel długofalowy

D. zachowania powinny być wzmacniane natychmiast po ich wystąpieniu

Zastosowanie wzmocnień pozytywnych w terapii jest kluczowym elementem motywowania podopiecznych do uczestnictwa w zajęciach. Właściwa zasada mówi, że zachowania powinny być wzmacniane bezpośrednio po ich wystąpieniu, co zwiększa prawdopodobieństwo ich powtórzenia. Taki natychmiastowy feedback pozwala na szybsze skojarzenie pozytywnego efektu z konkretnym działaniem, co jest fundamentalne w procesie uczenia się. Przykładowo, terapeuta może nagrodzić dziecko za aktywne uczestnictwo w zajęciach od razu po wykonaniu zadania, co nie tylko zwiększa motywację, ale także wzmacnia poczucie własnej wartości. Warto pamiętać, że zgodnie z teorią wzmocnień, im szybciej nagroda następuje po wystąpieniu pożądanego zachowania, tym silniej jest ono utrwalane. Dobre praktyki w terapii zalecają także, aby stosować różnorodne formy wzmocnień, które mogą obejmować nie tylko nagrody materialne, ale również pochwały czy dodatkowy czas na ulubione aktywności.

Pytanie 24

Terapeuta zajęciowy, udzielając informacji zwrotnej swojemu podopiecznemu na temat jego negatywnego zachowania wobec innych, powinien

A. ocenić osobę podopiecznego, a nie jego postawę.

B. formułować swoje wypowiedzi w bardzo ogólny sposób.

C. stosować komunikaty zaczynające się od 'ty zawsze'.

D. ocenić konkretne działanie, a nie podopiecznego.

Ocena konkretnego zachowania, a nie podopiecznego, jest kluczowym elementem konstruktywnej informacji zwrotnej w terapii zajęciowej. Taka strategia minimalizuje ryzyko wywołania defensywnej reakcji u podopiecznego i zamiast tego skupia się na poprawie zachowań, które mogą być niepożądane. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta zauważa, że podopieczny jest często nieuprzejmy w stosunku do rówieśników. Zamiast mówić: 'Jesteś niegrzeczny', co może wywołać opór, lepiej jest powiedzieć: 'Zauważyłem, że wczoraj rozmawiając z innymi, używałeś tonu, który mógł być odebrany jako nieuprzejmy'. Tego typu podejście nie tylko utrzymuje pozytywną relację między terapeutą a podopiecznym, ale także koncentruje się na możliwościach rozwoju i wprowadzenia zmian. W praktyce stosowanie takiej strategii jest zgodne z zasadami empatii i zrozumienia, które są fundamentem skutecznej terapii zajęciowej, promując rozwój umiejętności interpersonalnych i samoświadomości podopiecznych.

Pytanie 25

Jaki dokument jest tworzony w warsztatach terapii zajęciowej dla każdego uczestnika?

A. Program rewalidacji

B. Indywidualny plan działania wspierającego

C. Indywidualny program rehabilitacji

D. Indywidualny plan opieki

Odpowiedzi wskazujące na indywidualny plan postępowania wspierającego, indywidualny plan opieki oraz program rewalidacji nie są właściwe w kontekście warsztatów terapii zajęciowej. Indywidualny plan postępowania wspierającego, chociaż istotny, ma szerszy charakter i niekoniecznie koncentruje się na aspektach rehabilitacyjnych oraz rozwojowych uczestnika. Z kolei indywidualny plan opieki odnosi się głównie do aspektów medycznych i pielęgnacyjnych, koncentrując się na codziennej opiece nad osobami, co nie pokrywa się z celami terapeutycznymi warsztatów. Na uwagę zasługuje również program rewalidacji, który dotyczy edukacji oraz wsparcia dzieci i młodzieży z niepełnosprawnościami, a nie jest bezpośrednio powiązany z dorosłymi uczestnikami terapii zajęciowej. Uczestnicy mogą mylić te dokumenty, ponieważ każdy z nich ma swoje specyficzne cele i zastosowania, co może prowadzić do nieporozumień w zakresie wsparcia, jakie powinni otrzymać. Zrozumienie różnic między tymi planami jest kluczowe dla skutecznej terapii, dlatego ważne jest, aby osoby zaangażowane w proces terapeutyczny potrafiły prawidłowo identyfikować odpowiednie dokumenty i ich zastosowanie w praktyce.

Pytanie 26

Wskaż pasywną formę teatroterapii?

A. Uczestnictwo w dramie oraz psychodramie

B. Udział w koncercie muzyki symfonicznej

C. Zabawa w przedstawienie pantomimiczne

D. Obserwowanie przedstawień teatralnych

Oglądanie spektakli teatralnych stanowi receptywną formę teatroterapii, ponieważ skupia się na odbiorze działań artystycznych, a nie na ich tworzeniu. Uczestnicy mają możliwość obserwacji i przetwarzania emocji oraz doświadczeń przedstawianych na scenie. Ta forma terapii może pomóc w zrozumieniu własnych emocji poprzez identyfikację z postaciami i sytuacjami przedstawionymi w spektaklach. W praktyce teatroterapeutycznej, oglądanie spektakli może być wykorzystywane do rozwijania empatii oraz komunikacji interpersonalnej. Terapia przez sztukę, w której uczestnik ma do czynienia z dziełem artystycznym, pozwala na głębsze refleksje nad własnym życiem oraz relacjami z innymi ludźmi. Warto zauważyć, że badania wykazały, iż oglądanie przedstawień teatralnych może przyczynić się do poprawy zdrowia psychicznego, redukcji stresu oraz zwiększenia poczucia przynależności społecznej.

Pytanie 27

Cechą skutecznego planu terapii zajęciowej, która wskazuje, że poszczególne jego elementy oraz etapy są zharmonizowane pod względem miejsca, czasu, terminów oraz potrzeb uczestnika, jest

A. terminowość realizacji

B. elastyczność

C. realność

D. wewnętrzna zgodność

Elastyczność w planowaniu terapii jest często postrzegana jako kluczowa cecha, jednak sama w sobie nie zapewnia pełnej harmonii pomiędzy poszczególnymi elementami planu. Choć elastyczność pozwala na dostosowywanie działań do zmieniających się potrzeb uczestników, nie gwarantuje, że wszystkie aspekty planu będą ze sobą współdziałały w sposób zorganizowany i przemyślany. Terminy realizacji, które są ważne dla procesu terapeutycznego, powinny być zintegrowane z innymi komponentami planu, takimi jak czas trwania sesji czy miejsce prowadzenia działań. Realność planu, chociaż istotna, skupia się na możliwościach realizacji celów, ale nie odnosi się do tego, czy różne elementy są ze sobą skoordynowane. W przypadku terapii zajęciowej, niedostateczna wewnętrzna zgodność może prowadzić do sytuacji, w której różne etapy terapii są w konflikcie z sobą, co może skutkować zmniejszeniem efektywności leczenia. Na przykład, jeśli sesje są planowane w sposób elastyczny, ale bez uwzględnienia spójności z już ustalonymi terminami lub miejscami, uczestnik może czuć się zagubiony i zniechęcony. Dlatego kluczowe jest, aby wszystkie elementy planu były ze sobą zharmonizowane, co zapewni lepsze wyniki terapeutyczne i satysfakcję uczestnika.

Pytanie 28

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić w swoim wyposażeniu terapeuta, który organizuje zajęcia z techniki patchwork?

A. Wosk ceramiczny, zaprawiacz, angoby

B. Medium do spękań, klej wikolowy, farbę akrylową

C. Maszynę do szycia, kawałki tkanin, wykrój

D. Cynę, szlifierkę, fragmenty kolorowego szkła

Wybór odpowiedzi, która obejmuje maszynę do szycia, kawałki tkanin oraz wykrój, jest jak najbardziej trafny w kontekście przygotowania pracowni terapeutycznej do zajęć z techniki patchwork. Technika ta, polegająca na łączeniu różnych kawałków materiałów w celu stworzenia nowego, estetycznego dzieła, wymaga odpowiednich narzędzi, które umożliwiają precyzyjne szycie. Maszyna do szycia jest podstawowym narzędziem w tym procesie, umożliwiającym szybkie i efektywne łączenie tkanin. Kawałki tkanin są niezbędne, jako że to właśnie z nich powstaje finalny projekt, a ich różnorodność kolorystyczna i teksturalna wpływa na ostateczny efekt wizualny. Wykrój, z kolei, stanowi plan działania, który ułatwia precyzyjne cięcie i szycie, co jest kluczowe dla uzyskania pożądanych wymiarów i kształtów. Na zajęciach terapeutycznych, wykorzystanie techniki patchwork może wspierać rozwój umiejętności manualnych, kreatywności oraz koordynacji ruchowej uczestników, co jest zgodne z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej. Przykładowe zastosowanie tej techniki to tworzenie poduszek, narzut czy torebek, które nie tylko pełnią funkcję użytkową, ale także są nośnikami emocji i osobistych historii ich twórców.

Pytanie 29

Zabawy z dużą, kolorową chustą są typowe dla metody

A. Sherborne

B. Orffa

C. Dennisona

D. Klanzy

Zabawy z dużą, kolorową chustą są kluczowym elementem metody Klanzy, która kładzie duży nacisk na aktywność ruchową, kreatywność oraz interakcję w grupie. Duża chusta stanowi doskonałe narzędzie do angażowania uczestników w różnorodne ćwiczenia, które rozwijają koordynację, umiejętności społeczne oraz zdolności motoryczne. Przykłady zastosowania chusty obejmują zabawy, w których uczestnicy poruszają się w rytm muzyki, wykonując różne zadania, takie jak tworzenie fal, tworzenie figur geometrycznych lub współpraca w grupie przy wspólnym trzymaniu chusty. Takie aktywności nie tylko rozwijają umiejętności fizyczne, ale także uczą współpracy i komunikacji, co jest niezwykle ważne w kontekście edukacji i rozwoju społecznego dzieci. Ponadto metoda Klanzy promuje naukę poprzez zabawę, co jest zgodne z nowoczesnymi standardami pedagogicznymi, które podkreślają znaczenie angażującego i interaktywnego podejścia do nauczania.

Pytanie 30

W pracy z osobą starszą, która ma trudności z pamięcią, terapeuta zajęciowy powinien skupić się na:

A. nauczaniu nowych umiejętności

B. intensywnych ćwiczeniach fizycznych

C. kompleksowych testach pamięciowych

D. ćwiczeniach przypominających i ukierunkowanych na wspomnienia

W pracy z osobą starszą, która ma trudności z pamięcią, terapia zajęciowa koncentruje się na ćwiczeniach przypominających i ukierunkowanych na wspomnienia, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w tej dziedzinie. Tego typu podejście, znane jako reminiscencja, polega na wspieraniu pacjenta w przypominaniu sobie przeszłych wydarzeń i doświadczeń, co może pomóc w poprawie samopoczucia i wzmacnianiu tożsamości. Jest to szczególnie ważne dla osób starszych, ponieważ wspomnienia mogą stanowić istotny aspekt ich życia, wpływając na poczucie wartości i przynależności. Praktyczne zastosowanie tej metody może obejmować użycie zdjęć, muzyki, a nawet zapachów, które są powiązane z ważnymi momentami w życiu pacjenta. Wspieranie takiego procesu może prowadzić do poprawy jakości życia i zapewnienia pacjentowi poczucia komfortu i bezpieczeństwa. Dodatkowo, angażowanie się w takie ćwiczenia może także stymulować relacje społeczne, gdyż często wspomnienia są dzielone z innymi osobami, co jest istotne w kontekście integracji społecznej.

Pytanie 31

W trakcie zajęć w grupie w pracowni zajmującej się witrażem, uczestnicy posługują się nożycami do szkła. W celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony uczestników, terapeuta zajęciowy powinien zorganizować dla nich

A. wsparcie osób współpracujących

B. obuwie ochronne

C. okulary ochronne

D. możliwość korzystania z literatury i czasopism fachowych

Pomoc współpracowników, buty ochronne oraz dostęp do książek i czasopism branżowych, choć mogą wydawać się przydatne, nie są wystarczające ani odpowiednie w kontekście ochrony uczestników zajęć z cięcia szkła. Współpraca z innymi osobami w trakcie pracy może przyczynić się do zwiększenia efektywności, jednak nie eliminuje ryzyka związanego z używaniem narzędzi tnących. Ochrona oczu jest priorytetem, a brak okularów ochronnych naraża uczestników na realne zagrożenie, które może skutkować trwałym uszczerbkiem na zdrowiu. Buty ochronne, choć ważne w kontekście ochrony stóp przed ciężkimi przedmiotami, nie mają wpływu na bezpieczeństwo wzroku i nie są odpowiednim środkiem na zagrożenia związane z cięciem szkła. Natomiast dostęp do literatury branżowej może być przydatny w kontekście podnoszenia kwalifikacji, jednak nie chroni bezpośrednio uczestników przed urazami. W praktyce, wybór odpowiednich środków ochrony osobistej powinien być oparty na ocenie ryzyka i dostosowany do specyfiki wykonywanej pracy. Ostatecznie, istotne jest, aby zawsze stosować odpowiednie zabezpieczenia, takie jak okulary ochronne, aby zapewnić bezpieczeństwo podczas korzystania z narzędzi, które mogą stwarzać poważne zagrożenia.

Pytanie 32

Zajęcia z obszaru samodzielnego poruszania się, z naciskiem na techniki ochrony twarzy i kończyn, są nieodłącznym elementem terapii osób

A. niesłyszących

B. korzystających z wózków inwalidzkich

C. niewidomych

D. z problemami integracji sensomotorycznej

Wybór odpowiedzi sugerujących, że zajęcia z zakresu samodzielnej lokomocji są istotne dla osób z zaburzeniami integracji sensomotorycznej, niesłyszących lub poruszających się na wózku inwalidzkim, jest błędny, ponieważ każda z tych grup ma odmienne potrzeby rehabilitacyjne. Osoby z zaburzeniami integracji sensomotorycznej mogą zmagać się z problemami w przetwarzaniu informacji sensorycznych, co wpływa na ich zdolności motoryczne, ale niekoniecznie wymagają one specjalnych technik lokomocji w takim zakresie jak niewidomi. Zajęcia dla tej grupy koncentrują się na rozwijaniu odpowiednich reakcji sensorycznych i koordynacji, a nie na technikach ochrony. W przypadku osób niesłyszących, ich wyzwania dotyczą głównie komunikacji, a nie technik poruszania się. Osoby poruszające się na wózku inwalidzkim mają inną dynamikę ruchu, gdzie kluczowe jest dostosowanie otoczenia do ich potrzeb, a nie techniki lokomocyjne. Powszechnym błędem w myśleniu jest utożsamianie problemów mobilnościowych z problemami wzrokowymi, co prowadzi do mylnych wniosków o konieczności nauki technik ochrony w tych grupach. Każda z tych grup terapeutycznych wymaga zindywidualizowanego podejścia, co jest kluczowym elementem w standardach rehabilitacyjnych.

Pytanie 33

Zgodnie z regulacją Ministra Gospodarki, Pracy oraz Polityki Społecznej dotyczącą warsztatów terapii zajęciowej, dokumentacja odnosząca się do uczestnika warsztatu powinna zawierać dane dotyczące

A. współpracy z rodziną uczestnika

B. współpracy z pracownikiem socjalnym

C. historii leczenia psychiatrycznego

D. osiągniętego wykształcenia

Niepoprawne odpowiedzi wskazują na błędne postrzeganie kluczowych aspektów dokumentacji uczestników warsztatów terapii zajęciowej. Współpraca z pracownikiem socjalnym, mimo że istotna, nie jest priorytetową informacją, jaką powinno się zawrzeć w dokumentacji, ponieważ to nie pracownik socjalny, lecz rodzina jest najbliższym wsparciem dla uczestnika. Posiadane wykształcenie, choć może mieć wpływ na możliwości zatrudnienia uczestnika po terapii, nie jest fundamentalnym elementem, który powinien znaleźć się w dokumentacji. Historia leczenia psychiatrycznego, mimo że jest ważna dla zrozumienia stanu zdrowia uczestnika, nie powinna dominować w kontekście warsztatów terapii zajęciowej, które koncentrują się na aktywizacji społecznej i zawodowej. Wiele osób myli znaczenie dokumentacji terapeutycznej, postrzegając ją jako zbiór faktów dotyczących przeszłości uczestnika, a nie jako narzędzie do budowania przyszłości. Kluczowe dla efektywności terapii jest tworzenie środowiska, w którym uczestnik czuje się wspierany przez najbliższe osoby, a współpraca z rodziną staje się nieodłącznym elementem tej dynamiki. W przeciwnym razie, podejście terapeutyczne może być niekompletne, co prowadzi do ograniczenia potencjału uczestnika w osiąganiu zamierzonych celów rehabilitacyjnych.

Pytanie 34

Budowanie pozytywnych relacji między uczestnikiem środowiskowego domu samopomocy a bliskimi oraz sąsiadami odbywa się poprzez udział w treningu

A. umiejętności interpersonalnych

B. umiejętności praktycznych

C. samoobsługi i zaradności życiowej

D. umiejętności spędzania czasu wolnego

Umiejętności interpersonalne to mega ważna sprawa, jeśli chodzi o budowanie relacji z innymi, takimi jak bliscy czy sąsiedzi. Uczestnicząc w treningu tych umiejętności, można fajnie poprawić swoją komunikację, empatię i asertywność. To w sumie kluczowe, by mieć zdrowe relacje międzyludzkie. Na przykład, kiedy ktoś uczy się, jak lepiej mówić o swoich potrzebach i jednocześnie rozumieć potrzeby innych, to wszystko jakoś lepiej działa. Wiem z własnego doświadczenia, że te umiejętności naprawdę pomagają w budowaniu silnych więzi społecznych. W obszarze wsparcia społecznego umiejętności interpersonalne są fundamentem do dobrej współpracy z klientami i ich rodzinami. Dzięki nim uczestnicy lepiej rozumieją siebie i innych, co z kolei prowadzi do tworzenia wspierających relacji, które są bardzo istotne dla ich psychicznego i społecznego dobrostanu.

Pytanie 35

Felinoterapia to terapia z udziałem jakiego zwierzęcia?

A. psa

B. osła

C. kota

D. konia

Felinoterapia, to jest coś super, bo głównym bohaterem w tej terapii jest kot. Te zwierzaki mają w sobie coś wyjątkowego, co sprawia, że ludzie czują się lepiej. Wiesz, koty potrafią w niesamowity sposób wpływać na nasze emocje, co jest mega ważne dla osób, które borykają się z różnymi problemami, jak depresja lub lęki. Kiedy ludzie spędzają czas z kotem, często czują ulgę i radość, co naprawdę może poprawić ich samopoczucie psychiczne. I fajnie, że koty są dużo łatwiejsze w opiece niż inne zwierzęta, więc idealnie nadają się do miejsc, takich jak domy opieki czy szpitale. Felinoterapia jest zgodna z najlepszymi praktykami w wykorzystaniu zwierząt w terapii, bo wiadomo, że kontakt ze zwierzętami wpływa pozytywnie na nasz stan zdrowia psychicznego i fizycznego. Co więcej, badania pokazują, że koty mogą pomóc obniżyć stres i ciśnienie krwi, więc naprawdę mają terapeutyczne właściwości.

Pytanie 36

Przedstawione symptomy sugerują wystąpienie zespołu

Zaburzenia pamięci krótkotrwałej, konfabulacje, trudności w ustaleniu sekwencji zdarzeń, upośledzenie myślenia abstrakcyjnego, zaburzenia czucia oraz kontroli ruchów.

A. Tourette´a

B. Korsakowa

C. Downa

D. Aspergera

Zespół Korsakowa, będący wynikiem niedoboru witaminy B1 (tiaminy), charakteryzuje się objawami, takimi jak zaburzenia pamięci bieżącej, konfabulacje oraz trudności w ustalaniu chronologii wydarzeń. Osoby doświadczające tego zespołu mają problem z zapamiętywaniem nowych informacji oraz przywoływaniem wspomnień z przeszłości, co powoduje, że często zastępują luki w pamięci zmyślonymi opowieściami, czyli konfabulacjami. Upośledzenie myślenia abstrakcyjnego jest również istotnym objawem, co prowadzi do trudności w analizie sytuacji oraz podejmowaniu decyzji. Zaburzenia czucia i kontroli ruchów mogą być wynikiem uszkodzenia układu nerwowego, co jest typowe dla pacjentów z tym zespołem. W kontekście praktycznym, zespół Korsakowa najczęściej występuje u osób nadużywających alkoholu, co podkreśla znaczenie profilaktyki i wczesnej interwencji w przypadku uzależnienia. Właściwe leczenie, w tym suplementacja tiaminy oraz terapia behawioralna, ma kluczowe znaczenie dla poprawy jakości życia pacjentów.

Pytanie 37

Pacjent przebywający na oddziale psychiatrycznym od dwóch tygodni regularnie informuje terapeutę, że odczuwa ulatniający się gaz, mimo że w budynku nie ma instalacji gazowej. U niego występuje zaburzenie o charakterze

A. halucynacji.

B. konfabulacji.

C. amnezji.

D. urojeń.

Amnezja, halucynacje, urojenia oraz konfabulacje to różne zaburzenia psychiczne, które mogą występować w psychopatologii. Amnezja odnosi się do niezdolności do przypominania sobie informacji, co nie ma związku z opisanym przypadkiem. Urojenia to fałszywe przekonania, które pacjent traktuje jako prawdziwe, ale w przypadku pacjenta nie ma dowodów na to, aby miał on jakieś fałszywe przekonania dotyczące rzeczywistości, a raczej wyraża subiektywne odczucie zapachu. Konfabulacje to natomiast zjawisko, w którym osoba tworzy fałszywe wspomnienia, często bez intencji oszustwa, co również nie pasuje do przedstawionych objawów. Kluczowym błędem w tym rozumowaniu jest mylenie objawów z różnymi rodzajami zaburzeń. Ważne jest, aby zrozumieć, że halucynacje są odmiennym zjawiskiem, które nie jest związane z pamięcią czy fałszywymi przekonaniami. Halucynacje mogą występować zarówno w warunkach zdrowotnych, jak i u osób z zaburzeniami psychicznymi, wskazując na możliwe problemy neurologiczne lub psychiczne. Właściwa diagnostyka i zrozumienie tych różnic jest kluczowe w praktyce klinicznej, aby skutecznie wspierać pacjentów w ich leczeniu.

Pytanie 38

Jakie schorzenia stanowią bezwzględne przeciwwskazania do uczestnictwa w zajęciach w warsztacie stolarskim?

A. Stan po amputacji nogi lub jej niedowład.

B. Stan po urazie mózgu z afazją motoryczną.

C. Uczulenie na kleje i problemy z równowagą.

D. Przykurcze dłoni oraz ograniczona ruchomość w stawach barkowych.

Odpowiedź wskazująca na uczulenie na kleje i zaburzenia równowagi jest poprawna, ponieważ stanowi bezwzględne przeciwwskazanie do uczestnictwa w zajęciach w pracowni stolarskiej. Uczulenie na kleje, które często zawierają substancje chemiczne, może prowadzić do poważnych reakcji alergicznych, w tym obrzęków, trudności w oddychaniu czy wysypek skórnych. Pracownia stolarska generuje wiele pyłów oraz wydzielin chemicznych, co w połączeniu z uczuleniem może stwarzać poważne zagrożenie dla zdrowia. Z drugiej strony, zaburzenia równowagi mogą prowadzić do niebezpieczeństwa w pracy z narzędziami oraz maszynami, które wymagają precyzyjnych ruchów i stabilności. Przykładowo, praca z piłą czy wiertarką elektryczną wymaga pełnej kontroli nad ciałem i zdolności do utrzymania równowagi, co w przypadku zaburzeń równowagi może prowadzić do wypadków. Standardy BHP w miejscu pracy nakładają na pracowników obowiązek posiadania zdolności do bezpiecznego wykonywania swoich zadań, co w tym przypadku nie jest spełnione.

Pytanie 39

Które materiały oraz narzędzia sugerują, że terapeuta przygotował zajęcia o charakterze terapii reminiscencyjnej?

A. Aparat fotograficzny, komputer przenośny, papier fotograficzny, oprogramowanie do cyfrowej edycji zdjęć, tło na statywie, oświetlenie studyjne

B. Fragmenty tkanin, drewna, ilustracje z gazet, reprodukcje, zdjęcia, podłoże takie jak płótno, papier, farby lub markery

C. Sprzęt wspierający, taki jak ławeczka do wanny lub krzesło prysznicowe, miska pneumatyczna do mycia włosów, nasadka toaletowa, chwytaki, szczotka z grubym trzonkiem

D. Stare zdjęcia, nagrania muzyczne oraz filmy z przeszłości, przedmioty używane w dawnych czasach, filmy i nagrania muzyczne z okresu młodości podopiecznego

Analizując niepoprawne odpowiedzi, warto zauważyć, że wybór sprzętu pomocniczego, takiego jak ławeczka do wanny czy chwytaki, nie ma bezpośredniego związku z terapią reminiscencyjną. Te pomoce są przeznaczone do wsparcia w codziennych czynnościach życiowych, jednak nie sprzyjają stymulacji pamięci ani interakcji społecznej, które są kluczowe dla tego rodzaju terapii. Użycie narzędzi, takich jak aparat fotograficzny czy laptop, również nie pasuje do koncepcji reminiscencji. Choć mogą one być przydatne w dokumentowaniu wspomnień, same w sobie nie wywołują emocjonalnych reakcji ani wspomnień. Kolejną niewłaściwą opcją jest zestaw materiałów artystycznych, który, mimo że może być użyty do kreatywnego wyrażania siebie, nie zakłada celowego przywoływania wspomnień z przeszłości, co jest fundamentalne w terapii reminiscencyjnej. Terapia ta opiera się na emocjonalnym połączeniu z przeszłością i wykorzystaniu osobistych artefaktów, co jest kluczowym elementem w angażowaniu pacjentów. Prawidłowe zrozumienie intencji terapii reminiscencyjnej polega na skupieniu się na indywidualnych doświadczeniach i wspomnieniach pacjenta, a nie ogólnych narzędziach czy sprzęcie.

Pytanie 40

Aby zachęcić uczestników warsztatów terapii zajęciowej do większego wysiłku i starannego wykonywania zadań w ramach treningu porządkowego, terapeuta powinien

A. wprowadzać system kar za niewykonywanie przydzielonych zadań

B. ustalać precyzyjny harmonogram czynności porządkowych

C. pokazywać filmy edukacyjne ilustrujące negatywne konsekwencje zaniedbań higienicznych

D. doceniać indywidualne zaangażowanie podopiecznych w realizację czynności porządkowych

Wychwalanie indywidualnej aktywności podopiecznych w zakresie czynności porządkowych jest kluczowym elementem motywowania uczestników terapii zajęciowej. Z psychologicznego punktu widzenia, pozytywne wzmocnienie, takie jak pochwała, zwiększa prawdopodobieństwo powtórzenia pożądanych zachowań. Przykładowo, terapeuta może zauważyć i docenić wysiłki podopiecznego w utrzymaniu porządku w swoim otoczeniu, co nie tylko mobilizuje do dalszej pracy, ale również buduje pewność siebie i poczucie własnej wartości u uczestników. W praktyce, metoda ta jest zgodna z podejściem opartym na pozytywnej psychologii, które podkreśla znaczenie rozwoju osobistego. Rekomendacje w zakresie terapii zajęciowej wskazują, że kluczowe jest tworzenie atmosfery wsparcia i uznania. Wartościowe jest także wdrażanie systemu feedbacku, gdzie terapeuta regularnie informuje podopiecznych o ich postępach oraz osiągnięciach. Tego rodzaju praktyki pomagają w budowaniu długoterminowych nawyków oraz zwiększają zaangażowanie w proces terapeutyczny. W kontekście treningu porządkowego, wychwalanie aktywności może przyczynić się do zmiany perspektywy uczestników i ich podejścia do higieny i organizacji przestrzeni życiowej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej