Pytanie 1
Zastosowanie zasady wyznaczania rozmiaru partii dostawy na podstawie formuły Wilsona umożliwia wykorzystanie metod uzupełniania zapasów
A. partia na partię oraz s-S
B. stałego cyklu oraz ROP
C. stałej wielkości oraz ROC
D. maksymalnej dostawy oraz s-C-S
Podejścia wymienione w niepoprawnych odpowiedziach opierają się na błędnych założeniach dotyczących zarządzania zapasami i metod uzupełniania. Metoda partia na partię oraz s-S, mimo że jest popularna w niektórych kontekstach, nie jest zgodna z zasadą ustalania wielkości partii dostawy w oparciu o formułę Wilsona. Zasada ta koncentruje się na optymalizacji wielkości zamówień, co jest kluczowe dla minimalizacji całkowitych kosztów zapasów. Metoda stałej wielkości oraz ROC opiera się na gorszej elastyczności w podejściu do zamówień, ponieważ nie uwzględnia zmieniających się warunków rynkowych i popytu, co prowadzi do niedoskonałości w zarządzaniu zapasami. Z kolei metoda maksymalnej dostawy oraz s-C-S nie jest odpowiednia, ponieważ nie uwzględnia cyklicznych aspektów zamawiania i nie optymalizuje punktu zamówienia, co może prowadzić do sytuacji nadmiernego gromadzenia zapasów lub ich braku. W kontekście dobrych praktyk, zarządzanie zapasami powinno być oparte na elastycznych i adaptacyjnych metodach, które pozwalają na szybkie reagowanie na zmiany w popycie i sytuacji rynkowej. Typowe błędy myślowe to zbytnie uproszczenie problemu zapasów oraz brak zrozumienia związku między kosztami a wielkością zamówienia, co prowadzi do nieefektywnego zarządzania i strat finansowych.
