Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 19 maja 2025 17:48
Data zakończenia: 19 maja 2025 18:04

Egzamin zdany!

Wynik: 26/40 punktów (65,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Osnowę wysokościową określa się przy użyciu metody niwelacji

A. trygonometrycznej

B. siatkowej

C. hydrostatycznej

D. punktów rozproszonych

Pomiarowa osnowa wysokościowa wyznaczana metodą niwelacji trygonometrycznej to kluczowy element w geodezji, który pozwala na precyzyjne określenie różnic wysokości pomiędzy punktami w terenie. Metoda ta polega na wykorzystaniu triangulacji, gdzie pomiary kątów i odległości wykonuje się z punktów kontrolnych, aby obliczyć wysokości względne. Przykładem zastosowania tej metody jest budowa infrastruktury, gdzie niezbędne jest zapewnienie odpowiednich różnic wysokości dla dróg, mostów czy budynków. W praktyce, korzysta się z instrumentów takich jak teodolity czy tachymetry, które umożliwiają dokładnie wyznaczenie położenia punktów, a następnie, na podstawie pomiarów kątów i odległości, oblicza się różnice wysokości. Zastosowanie niwelacji trygonometrycznej jest zgodne z normami Polskiego Towarzystwa Geodezyjnego oraz międzynarodowymi standardami, co gwarantuje jej wysoką jakość oraz dokładność.

Pytanie 2

Co należy zrobić, jeśli na poprawnie sporządzonym szkicu polowym błędnie zapisano odległość między dwoma punktami osnowy poziomej?

A. przekreślić nieprawidłowy zapis i wpisać poprawną odległość

B. napisać obok błędnego wpisu 'źle' i podać właściwą odległość

C. przerysować cały szkic od nowa

D. zamalować błędny zapis korektorem i wpisać na nowo właściwą odległość

Przekreślenie błędnego zapisu i wpisanie właściwej odległości jest najwłaściwszym podejściem w przypadku korekty szkicu polowego. Taka praktyka jest zgodna z zasadami prowadzenia dokumentacji geodezyjnej, gdzie kluczowe jest zachowanie przejrzystości i czytelności zapisów. Przekreślenie błędnego zapisu umożliwia zachowanie oryginalnych danych, co jest istotne w przypadku weryfikacji lub audytu realizacji prac geodezyjnych. Poprawny zapis powinien być wyraźnie zaznaczony, co minimalizuje ryzyko pomyłek w dalszych etapach analizy danych. Dobrą praktyką jest także stosowanie jasnych kolorów i odpowiednich narzędzi do korekty, aby każdy, kto będzie korzystał ze szkicu, mógł szybko zidentyfikować dokonane zmiany. Przykładem może być sytuacja, w której geodeta przyjmuje nowe pomiary w terenie, a korekta zapisu odległości między punktami osnowy nie tylko zwiększa precyzję, ale także wspiera zachowanie rzetelności dokumentacji. Zastosowanie takiej metody korekty jest zgodne z normami branżowymi, które zalecają, aby wszelkie zmiany były dokonywane w sposób przejrzysty, co jest kluczowe dla zachowania wysokich standardów pracy w geodezji.

Pytanie 3

Który z podanych wzorów powinien być wykorzystany do obliczenia teoretycznej sumy kątów lewych w otwartym ciągu poligonowym, dowiązanym z dwóch stron?

A. [α] = AK – AP + n × 200g

B. [β] = AP – AK + n × 200g

C. [α] = AK + AP - n × 200g

D. [β] = AP + AK - n × 200g

Wzór [α] = AK – AP + n × 200g jest prawidłowy do obliczania sumy teoretycznej kątów lewych w ciągu poligonowym otwartym, dwustronnie dowiązanym. Wzór ten uwzględnia kluczowe elementy, takie jak różnicę pomiędzy kątami końcowymi (AK) i początkowymi (AP) oraz liczbę boków (n) pomnożoną przez 200g, co jest standardową wartością stosowaną w geodezji przy obliczaniu kątów w poligonach. Zrozumienie tego wzoru jest kluczowe dla geodetów i inżynierów, którzy muszą precyzyjnie określić kątowe położenie punktów w terenie. Przykładem zastosowania tego wzoru może być sytuacja, w której geodeta wykonuje pomiar na dużym obszarze, gdzie istotne jest uwzględnienie wszystkich kątów lewych, aby uzyskać dokładny wynik pomiaru. Stosowanie poprawnych wzorów pomaga zminimalizować błędy pomiarowe oraz zapewnia zgodność z normami branżowymi, co jest niezwykle istotne w pracy zawodowej.

Pytanie 4

W której ćwiartce geodezyjnego układu współrzędnych prostokątnych ma miejsce azymut o wartości 375^g55^c60^cc?

A. III

B. II

C. I

D. IV

Azymut o wartości 375°55'60'' oznacza kąt mierzony w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara od północy. Aby określić, w której ćwiartce geodezyjnego układu współrzędnych prostokątnych znajduje się ten azymut, należy zauważyć, że wartości azymutu powyżej 360° są często interpretowane poprzez odjęcie 360°. W naszym przypadku 375°55'60'' - 360° = 15°55'60''. Kąt ten jest zatem mierzony w kierunku wschodnim, co wskazuje na to, że znajduje się w pierwszej ćwiartce. Jednakże, z uwagi, że oszacowaliśmy to już na podstawie wartości kątowej i zrozumienia ćwiartek, 375°57'60'' przywraca nas do wartości, która jest w IV ćwiartce. Dlatego prawidłowa odpowiedź to IV. W praktyce azymut jest kluczowym elementem w nawigacji, geodezji oraz kartografii, gdzie precyzyjne określenie kierunku ma fundamentalne znaczenie dla dokładności pomiarów i analiz przestrzennych. Standardy takie jak ISO 19111 definiują metody pomiaru i reprezentacji azymutów w kontekście systemów informacji geograficznej.

Pytanie 5

Dlaczego w geodezji ważna jest kalibracja przyrządów pomiarowych?

A. Aby zapewnić dokładność i wiarygodność pomiarów.

B. Aby przyspieszyć proces wykonywania pomiarów.

C. Aby ułatwić transport sprzętu na miejsce pomiaru.

D. Aby zredukować zużycie materiałów pomiarowych.

Kalibracja przyrządów pomiarowych jest kluczowa w geodezji, ponieważ zapewnia dokładność i wiarygodność wyników pomiarów. W geodezji precyzja pomiarów jest fundamentalna, gdyż nawet najmniejsze błędy mogą prowadzić do znaczących nieścisłości w odwzorowaniu terenu czy projektowaniu infrastruktury. Regularna kalibracja gwarantuje, że instrumenty pomiarowe działają zgodnie z ich specyfikacjami i są w stanie generować wyniki zgodne z wymaganiami projektowymi oraz normami branżowymi. Bez kalibracji, sprzęt mógłby generować błędne odczyty z powodu zużycia, zmian w warunkach środowiskowych czy niewłaściwej obsługi. Praktyczne zastosowanie kalibracji widoczne jest na przykład w budownictwie, gdzie precyzyjne pomiary są niezbędne do prawidłowego wykonania konstrukcji. Ponadto, kalibracja jest zgodna z dobrymi praktykami branżowymi i standardami ISO, które wymagają, by wszystkie urządzenia pomiarowe były regularnie kontrolowane i kalibrowane. Dzięki temu geodeci mogą być pewni, że ich praca jest dokładna i zgodna z oczekiwaniami klientów oraz przepisami prawa.

Pytanie 6

Przybliżone wartości azymutu dla punktu węzłowego W to: 54,2333^g, 54,2331^g, 54,2329^g. Jakia jest najbardziej prawdopodobna wartość azymutu punktu węzłowego W, zakładając, że w każdym z ciągów poligonowych wykonano tę samą liczbę pomiarów kątów, a punkt węzłowy jest ostatnim punktem w każdym z trzech ciągów?

A. 108,4664g

B. 162,6993g

C. 54,2329g

D. 54,2331g

Tak, odpowiedź 54,2331g jest tą, której szukaliśmy! To jest wartość, która najlepiej pasuje do średnich wyników pomiarów azymutu punktu węzłowego W. Jak wiadomo, przy obliczaniu azymutu w geodezji, ważne jest, by mieć na uwadze błędy pomiarowe. Chodzi o to, żeby uzyskać jak najdokładniejszy wynik. Mamy tutaj trzy różne pomiary: 54,2333g, 54,2331g i 54,2329g. Z tych pomiarów środkowa wartość, czyli 54,2331g, jest najbardziej prawdopodobna, bo jest najbliżej średniej arytmetycznej. W geodezji staramy się tak robić, bo to pomaga zredukować wpływ przypadkowych błędów. Tego typu podejście znajduje zastosowanie w różnych dziedzinach, jak np. inżynieria lądowa czy kartografia, gdzie precyzyjne ustalenie kierunków jest mega istotne w projektowaniu i realizacji prac geodezyjnych.

Pytanie 7

Jakie jest nachylenie linii łączącej dwa punkty, które znajdują się na sąsiednich warstwicach oddalonych o 50 m, jeśli wysokość cięcia warstwicowego wynosi 0,5 m?

A. 10%

B. 5%

C. 0,5%

D. 1%

Prawidłowa odpowiedź wynika z zastosowania wzoru na obliczenie nachylenia (pochylenia) linii łączącej dwa punkty w terenie, które jest definiowane jako stosunek zmiany wysokości do poziomej odległości. W tym przypadku, mamy różnicę wysokości równą cięciu warstwicowemu, które wynosi 0,5 m, oraz poziomą odległość między punktami równą 50 m. Obliczamy pochylenie, dzieląc różnicę wysokości przez poziomą odległość, a następnie mnożąc wynik przez 100, aby otrzymać wartość procentową. Pochylenie = (0,5 m / 50 m) * 100 = 1%. Tego rodzaju obliczenia są niezbędne w inżynierii lądowej, geotechnice oraz planowaniu przestrzennym, gdzie ważne jest zrozumienie ukształtowania terenu. Używanie takich narzędzi pomagających w analizie pochylenia terenu przyczynia się do lepszego zaplanowania dróg, budynków czy innych inwestycji budowlanych, co z kolei wpływa na bezpieczeństwo i funkcjonalność tych obiektów. Standardy branżowe, takie jak normy geodezyjne, często opierają się na dokładnych obliczeniach nachyleń, co potwierdza znaczenie tej wiedzy.

Pytanie 8

Jakie informacje nie są umieszczane na szkicu polowym podczas pomiaru szczegółów terenowych przy użyciu metody ortogonalnej?

A. Numery obiektów budowlanych

B. Wysokości punktów terenu

C. Sytuacyjne szczegóły terenowe

D. Domiary prostokątne

Wysokości punktów terenu nie są zamieszczane na szkicu polowym z pomiaru szczegółów terenowych metodą ortogonalną, ponieważ ten rodzaj szkicu koncentruje się głównie na przedstawieniu szczegółów sytuacyjnych oraz relacji przestrzennych między obiektami. W praktyce, szkic polowy ma na celu odwzorowanie układu budynków, dróg oraz innych istotnych elementów terenu, co pozwala na ich identyfikację i późniejsze odtworzenie w dokumentacji technicznej. Przykładem zastosowania szkicu ortogonalnego może być sporządzanie planów zagospodarowania przestrzennego, gdzie kluczowe jest przedstawienie układu funkcjonalnego terenu, a nie jego wysokości. Dodatkowo, w standardach geodezyjnych, takich jak Zasady Techniki Geodezyjnej (PTG), wskazuje się, że szkice polowe powinny być zwięzłe i zawierać tylko najistotniejsze informacje, co wyklucza konieczność umieszczania danych o wysokościach."

Pytanie 9

Działanie, mające na celu zwiększenie dokładności kartometrycznej mapy poprzez eliminację deformacji z analogowego podkładu oraz błędów podczas skanowania, określamy jako

A. transformacją

B. wektoryzacją

C. kalibracją

D. digitalizacją

Kalibracja to proces, który ma kluczowe znaczenie w kontekście poprawy kartometryczności map, zwłaszcza tych, które zostały utworzone na podstawie podkładów analogowych lub skanowanych obrazów. Celem kalibracji jest eliminacja deformacji, które mogą pojawić się w wyniku błędów skanowania oraz różnic w skalach i perspektywie. Dzięki kalibracji można uzyskać precyzyjne odwzorowanie rzeczywistych współrzędnych geograficznych, co jest niezbędne w aplikacjach takich jak GIS (Geographic Information System) czy w kartografii. Przykładem zastosowania kalibracji jest proces georeferencji, w którym odnosi się punkty na mapie do znanych współrzędnych geograficznych. W praktyce kalibracja może obejmować użycie znanych punktów kontrolnych, które są wprowadzane do oprogramowania GIS, aby dostosować i poprawić błędy mapy. Standardy takie jak ISO 19130 definiują metody pomiaru i oceny dokładności danych przestrzennych, co jest istotne przy przeprowadzaniu kalibracji.

Pytanie 10

Jaką osnowę powinno się założyć do geodezyjnej obsługi dużego zakładu przemysłowego, którego realizacja przebiegać będzie w etapach?

A. Realizacyjną jednorzędową

B. Realizacyjną wydłużoną

C. Realizacyjną typu A

D. Realizacyjną dwurzędową

Osnowa realizacyjna dwurzędowa to świetny wybór, jeśli chodzi o geodezję w dużych zakładach. Szczególnie, gdy prace są podzielone na etapy. Taka osnowa jest bardzo precyzyjna i elastyczna, a to naprawdę ważne przy inwestycjach, które rozwijają się w tempie błyskawicy. W praktyce to oznacza, że geodeci mogą szybko dostosować pomiary do zmieniających się warunków na budowie, co ułatwia kontrolowanie postępu w różnych częściach projektu. Dzięki osnowie dwurzędowej, możliwe jest równoczesne robienie kilku pomiarów, co znacząco przyspiesza realizację inwestycji. Na przykład w trakcie budowy fabryki można jednocześnie zajmować się pomiarami pod fundamenty, instalacjami technicznymi i rozmieszczaniem sieci infrastrukturalnych. To zdecydowanie zwiększa efektywność całego przedsięwzięcia. I co ważne, zgodne z normami, takimi jak PN-EN ISO 17123, użycie takiej osnowy w dużych projektach to klucz do zachowania wysokich standardów dokładności i rzetelności pomiarów.

Pytanie 11

Dokumentacja dotycząca pracy geodezyjnej, którą należy wypełnić w ośrodku dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej, powinna zawierać

A. informację o innych pracach prowadzonych w rejonie zgłaszanej pracy

B. datę zakończenia pracy

C. opis przedmiotu oraz lokalizacji i obszaru realizowanej pracy

D. dane dotyczące wykonawcy

W przypadku zgłoszenia pracy geodezyjnej, osoba wypełniająca dokumentację może mylnie sądzić, że inne elementy, takie jak termin zakończenia pracy, opis przedmiotu czy informacja o wykonawcy, są kluczowe dla ośrodka dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej. Jednakże, w kontekście przeprowadzania takich prac, najważniejszym aspektem jest zrozumienie, jakie inne działania są prowadzone w tym samym czasie na danym obszarze. Termin zakończenia pracy, choć istotny z perspektywy zarządzania projektami, nie dostarcza istotnych informacji o wpływie na inne projekty, podczas gdy opis przedmiotu pracy może być zbyt ogólny i nie uwzględniać specyfiki lokalnych warunków. Informacja o wykonawcy również ma swoje miejsce w dokumentacji, jednakże sama w sobie nie odnosi się do kluczowych współzależności między różnymi pracami geodezyjnymi. Takie podejście do zgłoszenia może prowadzić do pomijania istotnych czynników, które mogą rzekomo kolidować z innymi projektami, co skutkuje problemami z koordynacją działań geodezyjnych. Dlatego zrozumienie znaczenia koordynacji prac w obszarze geodezyjnym oraz odpowiedniego dokumentowania tego aspektu jest kluczowym elementem skutecznego zarządzania projektami geodezyjnymi.

Pytanie 12

Jeśli pomiar na łacie niwelacyjnej w kierunku wstecznym wyniósł 3549, a na łacie w kierunku przednim 0506, jaka jest różnica wysokości na pozycji niwelatora?

A. -3,043 m

B. +4,055 m

C. -4,055 m

D. +3,043 m

Odpowiedź +3,043 m jest poprawna, ponieważ obliczenie różnicy wysokości na stanowisku niwelatora opiera się na zasadzie, że różnica ta jest równa odczytowi na łacie wstecz minus odczytowi na łacie w przód. W tym przypadku, mamy 3549 mm (odczyt wstecz) minus 0506 mm (odczyt w przód). Wykonując to obliczenie: 3549 - 506 = 3043 mm. Przekształcając milimetry na metry, otrzymujemy 3,043 m, co oznacza, że niwelator znajdował się na wyższej wysokości względem łaty w przód. W praktyce, takie obliczenia są kluczowe w geodezji i budownictwie, gdyż pozwalają na precyzyjne ustalanie różnic wysokości, co jest niezbędne przy wyznaczaniu poziomów budynków, dróg czy innych konstrukcji. Zgodnie z zaleceniami branżowymi, ważne jest również, aby przed przystąpieniem do pomiarów sprawdzić kalibrację sprzętu, aby zapewnić dokładność wyników pomiarów.

Pytanie 13

Wskazanie lokalizacji pikiet w terenie oznacza zdefiniowanie miejsca, w którym podczas dokonywania pomiaru

A. powinien być pomiarowy

B. powinno znajdować się stanowisko instrumentu

C. powinno być ustawione lustro lub łata

D. powinien znajdować się obserwator

Poprawna odpowiedź wskazuje, że określenie położenia pikiet w terenie oznacza wskazanie miejsca, gdzie powinno być ustawione lustro lub łata. W kontekście pomiarów geodezyjnych, lustro lub łata jest kluczowym elementem, który umożliwia precyzyjne odczytywanie pomiarów wysokościowych i poziomych. Zastosowanie lustra w połączeniu z instrumentem pomiarowym, takim jak teodolit czy niwelator, pozwala na dokładne określenie wysokości punktu oraz jego położenia w przestrzeni. W praktyce, lustro powinno być ustawione w dokładnej linii widzenia z instrumentem, co umożliwia uzyskanie precyzyjnych wyników. Standardy branżowe, takie jak Normy Geodezyjne, podkreślają wagę poprawnego ustawienia lustra dla uzyskania wiarygodnych danych pomiarowych. Przykładowo, w przypadku niwelacji, poprawne ustawienie łaty w punkcie pomiarowym jest kluczowe dla uzyskania dokładnego różnicowania wysokości, co ma ogromne znaczenie w budownictwie oraz inżynierii lądowej, gdzie precyzyjne dane o wysokości są niezbędne.

Pytanie 14

W skład dokumentacji technicznej, która jest przekazywana do Państwowego Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego po zakończeniu pracy geodezyjnej, między innymi wchodzi

A. sprawozdanie techniczne

B. faktura za zrealizowane zlecenie

C. kopia zawodowych uprawnień geodety

D. oświadczenie o przeprowadzeniu pracy zgodnie z obowiązującymi normami

Sprawozdanie techniczne jest kluczowym elementem dokumentacji przekazywanej do Państwowego Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego po wykonaniu prac geodezyjnych. Dokument ten ma na celu szczegółowe przedstawienie wykonanej pracy, jej metod, zastosowanych narzędzi oraz wyników pomiarów. Sprawozdanie powinno zawierać informacje o lokalizacji terenów, charakterystyce wykonanych pomiarów oraz wszelkich odchyleniach od przyjętych norm i standardów. Przykładem praktycznego zastosowania sprawozdania technicznego jest jego wykorzystanie przy weryfikacji dokładności wykonanych pomiarów przez instytucje kontrolujące, co jest niezbędne w kontekście realizacji projektów budowlanych czy infrastrukturalnych. Dodatkowo, zgodnie z ustawą o geodezji i kartografii, sprawozdanie powinno być sporządzone zgodnie z określonymi wytycznymi, co zapewnia wysoką jakość i zaufanie do danych geodezyjnych. Takie dokumenty stanowią również istotne źródło informacji dla dalszych prac planistycznych oraz rozwoju lokalnych baz danych geodezyjnych.

Pytanie 15

W niwelacji geometrycznej podczas pomiarów przyjmuje się, że wagi są

A. odwrotnie proporcjonalne do różnic wysokości ciągów

B. odwrotnie proporcjonalne do długości ciągów

C. wprost proporcjonalne do różnic wysokości ciągów

D. wprost proporcjonalne do długości ciągów

W pomiarach niwelacyjnych wagi przyjmowane są odwrotnie proporcjonalnie do długości ciągów, co oznacza, że im dłuższy jest ciąg niwelacyjny, tym mniejsza waga przypisywana jest jego wartości. Jest to zgodne z zasadą, że dłuższe ciągi mogą wprowadzać większe błędy pomiarowe, przez co ich wpływ na wyniki pomiarów powinien być odpowiednio zredukowany. Przykładowo, w standardach branżowych, takich jak normy ISO dotyczące geodezji, uwzględnia się, że długość ciągu ma kluczowe znaczenie dla dokładności pomiaru. Z tego względu, podczas precyzyjnych pomiarów niwelacyjnych, stosuje się odpowiednią korekcję, aby zminimalizować wpływ długości ciągu na wynik. W praktyce oznacza to, że w sytuacjach, gdy mamy do czynienia z różnymi długościami ciągów, wagi dla krótko i długościowych odcinków powinny być starannie obliczone, aby zachować wysoką dokładność całego procesu niwelacyjnego, co jest kluczowe w projektowaniu infrastruktury, budownictwie czy w geodezji.

Pytanie 16

Na podstawie zamieszczonych w tabeli wyników pomiarów punktów kontrolowanych, oblicz przemieszczenie pionowe punktu nr 3.

Nr punktu	Pomiar pierwotny H_p [m]	Pomiar wtórny H_w [m]
1	521,2578	521,2480
2	521,2521	521,2410
3	521,2610	521,2554
4	521,2586	521,2533
5	521,2567	521,2458
6	521,2505	521,2412

A. +56 mm

B. -56 mm

C. -5,6 mm

D. +5,6 mm

Odpowiedź -5,6 mm jest rzeczywiście trafna, bo dokładnie pokazuje, że punkt nr 3 przesunął się w dół o 5,6 mm. To dość istotne w geodezji i inżynierii, bo takie pomiary mówią nam, czy konstrukcje są stabilne i czy coś się zmienia w terenie. Żeby obliczyć to przemieszczenie, porównujemy pomiary z początku i po zmianach. W tym wypadku, pierwotna wartość punktu nr 3 została zmniejszona o 5,6 mm. To przydaje się w praktyce, na przykład przy analizie osiadań budynków, bo musimy wiedzieć, czy się nie zapadają. W branży używa się różnych metod, jak tachimetria czy GNSS, żeby mieć pewność co do dokładności danych o przemieszczeniach. Przepisy, takie jak Eurokod 7, wymagają regularnego sprawdzania tych wartości, by zapewnić bezpieczeństwo naszych budowli.

Pytanie 17

Rezultaty pomiarów kątów i kierunków dotyczące geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych oraz wysokościowych zapisuje się z dokładnością

A. 0,0010g

B. 0,1000g

C. 0,0100g

D. 0,0001g

Pomiar kierunków i kątów w geodezyjnych pomiarach sytuacyjnych i wysokościowych wymaga bardzo wysokiej precyzji, co znajduje odzwierciedlenie w poprawnej odpowiedzi 0,0001g. Taka dokładność jest niezbędna w wielu zastosowaniach geodezyjnych, szczególnie w projektach wymagających precyzyjnego określenia pozycji i wysokości. Standardy takie jak ISO 17123 określają metody oraz wymagania dla pomiarów geodezyjnych, w tym dokładność sprzętu pomiarowego. Przykładem zastosowania precyzyjnych pomiarów jest budownictwo, gdzie nawet najmniejsze odchylenia mogą prowadzić do poważnych błędów w konstrukcji. Geodeci często używają poziomów optycznych i tachimetrów, które umożliwiają uzyskanie wyników z dokładnością do dziesiątych części milimetry. W praktyce, inwestycje w sprzęt o wysokiej precyzji oraz stosowanie normatywnych procedur pomiarowych zwiększa jakość i niezawodność danych geodezyjnych, co jest kluczowe dla sukcesu projektów budowlanych oraz inżynieryjnych.

Pytanie 18

Jakie są dozwolone długości rzędnych w trakcie pomiarów szczegółów sytuacyjnych I grupy?

A. 80 m

B. 75 m

C. 25 m

D. 50 m

Odpowiedzi jak 50 m czy 75 m, chociaż mogą wydawać się sensowne, wcale nie są dobre w kontekście pomiarów szczegółów sytuacyjnych I grupy. Jak wybierzesz dłuższą długość rzędnej, to ryzykujesz, że wyniki będą mniej dokładne, co w geodezji nie jest fajne. Gdy przekraczasz te 25 m, robi się ciężko uzyskać potrzebną precyzję, a to jest mega istotne, zwłaszcza w dokumentacji geodezyjnej czy przy projektowaniu różnych budowli. No i wiesz, korzystanie z niewłaściwych długości może nas narazić na problemy z normami, takimi jak ISO, które dotyczą dokładności w inżynierii i budownictwie. Dlatego naprawdę warto zrozumieć te zasady, żeby nie popełniać błędów, które mogą potem kosztować nas sporo kasy.

Pytanie 19

Azymut węzłowy został obliczony na podstawie 4 ciągów poligonowych, w których zarejestrowano:
− ciąg nr I - 5 kątów,
− ciąg nr II - 4 kąty,
− ciąg nr III - 3 kąty,
− ciąg nr IV - 2 kąty.
Który z ciągów ma największą wagę?

A. Ciąg II

B. Ciąg III

C. Ciąg I

D. Ciąg IV

Ciąg IV ma największą wagę, ponieważ zawiera najmniejszą liczbę pomierzonych kątów, co czyni go mniej obciążonym błędami pomiarowymi. W praktyce, im mniejsza ilość kątów w ciągu, tym większa jego waga, ponieważ zyskuje on na precyzji i wiarygodności w kontekście obliczeń azymutów. Ważenie ciągów kątowych opiera się na zasadzie, że każdy pomiar kątowy wprowadza potencjalny błąd, a im więcej pomiarów, tym suma błędów może być większa. Dlatego w geodezji i kartografii, stosując metody takie jak metoda najmniejszych kwadratów, preferuje się mniejsze ciągi pomiarowe dla uzyskania bardziej stabilnych i dokładnych wyników. Ponadto, w kontekście azymutów węzłowych, kluczowe jest także zrozumienie, że każdy pojedynczy kąt ma swoje znaczenie w rozrachunkach, a więc mniejsza ilość pomiarów w ciągu IV wpływa na jego większą wagę w całym procesie wyznaczania azymutów. Takie podejście jest zgodne z normami i dobrymi praktykami w dziedzinie geodezji.

Pytanie 20

Południkiem centralnym odwzorowania Gaussa-Krügera w systemie współrzędnych PL-1992 jest południk

A. 17°

B. 21°

C. 15°

D. 19°

Odpowiedź 19° jest prawidłowa, ponieważ w układzie współrzędnych PL-1992, który jest polskim systemem odwzorowania kartograficznego, południkiem osiowym dla obszaru Polski jest właśnie południk 19°. To odwzorowanie jest oparte na elipsoidzie GRS80 i ma na celu precyzyjne przedstawienie geometrii powierzchni Ziemi na płaszczyźnie. W praktyce oznacza to, że wszelkie mapy i dane geograficzne w Polsce używają tego południka jako punktu odniesienia, co jest niezbędne dla nawigacji, planowania przestrzennego oraz analizy geograficznej. Współrzędne geograficzne, które są określane w tym systemie, mają zastosowanie w wielu dziedzinach, takich jak geodezja, kartografia, a także w inżynierii lądowej. Przykładem zastosowania jest wyznaczanie granic działek, które wymagają precyzyjnych pomiarów z użyciem współrzędnych geograficznych. Dodatkowo, znajomość południka osiowego jest kluczowa przy pracy z systemami informacji geograficznej (GIS), gdzie dokładne odwzorowanie terenu ma zasadnicze znaczenie dla podejmowania decyzji.

Pytanie 21

Na podstawie zamieszczonych w tabeli współrzędnych punktów kontrolowanych, wyznaczonych w wyniku pomiarów, oblicz liniowe przemieszczenie punktu nr 21.

Nr punktu	Pomiar pierwotny		Pomiar wtórny
Nr punktu	X^p [m]	Y^p [m]	X^w [m]	Y^w [m]
20	130,220	242,256	130,225	242,255
21	125,212	258,236	125,220	258,240
22	134,515	234,515	134,510	234,510
23	138,310	230,025	138,313	230,026

A. p = 10 mm

B. p = 3 mm

C. p = 9 mm

D. p = 5 mm

Wszystkie odpowiedzi inne niż p = 9 mm wynikają najczęściej z błędnego zrozumienia metody obliczania przemieszczenia liniowego. Istotne jest, aby w procesie obliczeń poprawnie zidentyfikować współrzędne punktu przed i po pomiarach. Wiele osób może pomylić się w obliczeniach, myląc różnice z wartościami absolutnymi współrzędnych, co prowadzi do błędnych wyników. Odpowiedzi takie jak p = 5 mm, p = 10 mm, czy p = 3 mm mogą sugerować niepełne zrozumienie zastosowania twierdzenia Pitagorasa, które jest fundamentalne w obliczeniach przestrzennych. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich niepoprawnych konkluzji, to pomijanie elementów wzoru lub fałszywe założenia dotyczące proporcji pomiędzy współrzędnymi. Każde nieprecyzyjne przeliczenie może skutkować dużymi błędami w końcowych wynikach, co w kontekście geodezji i pomiarów przestrzennych ma poważne konsekwencje. Dlatego tak ważne jest, aby przed przystąpieniem do obliczeń zawsze zweryfikować dane wejściowe oraz zastosować odpowiednie techniki analizy, co zapewnia wysoką jakość i dokładność uzyskanych wyników.

Pytanie 22

Zrealizowano pomiar sytuacyjny dla budynku jednorodzinnego, parterowego z poddaszem, które nie jest przeznaczone do użytku. Jakim symbolem powinno się oznaczyć ten obiekt na mapie?

A. m

B. mj

C. m1

D. mj2

Wybór symboli 'm1', 'm' czy 'mj2' jest niepoprawny z kilku powodów. Symbol 'm1' odnosi się do różnego typu budynków mieszkalnych, ale nie precyzuje, że chodzi o obiekty jednorodzinne, co może prowadzić do niejednoznaczności w dokumentacji urbanistycznej. Z kolei symbol 'm' jest zbyt ogólny, ponieważ nie wskazuje na specyfikę budynku jednorodzinnego, a jedynie na budynki mieszkalne w ogóle. Dodatkowo, 'mj2' nie jest standardowym symbolem w systemie klasyfikacji obiektów budowlanych, co powoduje, że jego zastosowanie mogłoby wprowadzać chaos w interpretacji mapy. Mylące jest również podejście, które de facto ignoruje wytyczne określające różnice w klasyfikacji budynków zależnie od ich przeznaczenia i charakterystyki. W praktyce, stosowanie niewłaściwych symboli prowadzi do trudności w identyfikacji obiektów, co może mieć negatywne konsekwencje w zakresie planowania przestrzennego oraz zarządzania infrastrukturą. Przykładem negatywnego skutku może być błędne zaplanowanie usług komunalnych w okolicy, gdzie nieodpowiednie oznaczenie budynku może wpłynąć na dostępność wody czy energii. Dlatego kluczowe jest stosowanie odpowiednich symboli zgodnie z ich przeznaczeniem i standardami branżowymi.

Pytanie 23

W kluczowej części państwowego zbioru danych geodezyjnych i kartograficznych zgromadzone są bazy danych, które dotyczą

A. ewidencji gruntów i budynków (katastru nieruchomości)

B. rejestru cen oraz wartości nieruchomości

C. geodezyjnej ewidencji infrastruktury terenowej

D. państwowego rejestru podstawowych osnów geodezyjnych, grawimetrycznych i magnetycznych

Niepoprawne odpowiedzi nawiązuą do różnych aspektów zarządzania danymi geodezyjnymi, jednak żadna z nich nie odnosi się bezpośrednio do centralnego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w kontekście podstawowych osnów geodezyjnych. Rejestr cen i wartości nieruchomości, choć istotny w obszarze wyceny i obrotu nieruchomościami, nie jest związany bezpośrednio z fundamentami geodezji, a tym samym nie odzwierciedla kluczowych danych potrzebnych do precyzyjnych pomiarów przestrzennych. Ewidencja gruntów i budynków, znana również jako kataster, koncentruje się na dokumentacji własności i użytkowania gruntów, co jest ważne, ale nie obejmuje danych geodezyjnych dotyczących osnów. Geodezyjna ewidencja sieci uzbrojenia terenu natomiast dotyczy infrastruktury podziemnej, takiej jak wodociągi czy sieci elektryczne, a nie zasadniczych punktów odniesienia. Każda z tych pomyłek wynika z błędnego rozumienia roli centralnego zasobu geodezyjnego oraz jego znaczenia w kontekście precyzyjnego pomiaru i lokalizacji obiektów. Aby uniknąć takich nieporozumień, istotne jest zrozumienie, że ustalenie osnów geodezyjnych jest fundamentem dla wszystkich innych danych geodezyjnych i kartograficznych, na których opierają się analizy przestrzenne i planowanie.

Pytanie 24

W jakiej skali według układu PL-2000 wykonany jest arkusz mapy zasadniczej z godłem 7.125.30.10.3?

A. 1:2000

B. 1:1000

C. 1:500

D. 1:5000

Wybór innych odpowiedzi, takich jak 1:5000, 1:500 lub 1:2000, wynika z błędnej interpretacji skali mapy oraz jej zastosowania w kontekście dokumentacji geodezyjnej. Skala 1:5000, na przykład, jest stosunkowo dużą skalą, co oznacza, że odwzorowuje większy obszar, ale z mniejszym poziomem szczegółowości. Użycie takiej skali w arkuszu mapy zasadniczej, który powinien przedstawiać szczegóły lokalizacji oraz granice działek, może prowadzić do nieprecyzyjnych i mylnych informacji. Z kolei skala 1:500, choć również nie jest najwłaściwsza, jest zbyt szczegółowa w kontekście większych obszarów i powinna być stosowana w sytuacjach, gdy konieczne jest ścisłe odwzorowanie bardzo małych przestrzeni. Odpowiedź 1:2000, mimo że zbliżona do poprawnej, nie dostarcza wystarczających detali dla lokalizacji, co również czyni ją niewłaściwą w kontekście arkusza mapy zasadniczej. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich wniosków, obejmują niewłaściwe zrozumienie przeznaczenia skali mapy oraz brak znajomości standardów geodezyjnych, które jasno określają, jakie skale są odpowiednie dla różnych rodzajów dokumentacji. Właściwe zapoznanie się z normami geodezyjnymi oraz praktycznym zastosowaniem map w różnych skalach jest kluczowe dla uzyskania dokładnych i użytecznych informacji przestrzennych.

Pytanie 25

W niwelacji powierzchniowej przy użyciu punktów rozproszonych dystans mierzonych pikiet względem stanowiska pomiarowego oblicza się według wzoru: D = kl + c. Mając odczyty z łaty niwelacyjnej, wykonane kreską górną oraz dolną siatki dalmierczej instrumentu, wartość l należy obliczyć wg wzoru:

A. l = g + d

B. l = g - d

C. l = g · d

D. l = g/d

Zarówno l = g + d, jak i inne propozycje sugerują błędne operacje matematyczne przy założeniu, że odległość mierzonych pikiet od stanowiska pomiarowego powinna być obliczana na podstawie różnych kombinacji odczytów z łaty i różnicy wysokości. Koncepcja dodawania wartości g i d jest nieprawidłowa, ponieważ nie uwzględnia faktu, że różnica wysokości (d) powinna być odjęta od wartości g, aby uzyskać rzeczywistą odległość l. Innymi słowy, łączenie tych wartości przez dodawanie wprowadza poważne błędy w procesie niwelacji, co może prowadzić do niepoprawnych wyników pomiarowych. Dodatkowo, w przypadku l = g · d czy l = g/d, zastosowane operacje mnożenia i dzielenia nie mają sensu w kontekście mierzenia odległości, ponieważ nie odpowiadają one rzeczywistym relacjom pomiędzy odczytami. Te błędne podejścia są efektem typowych nieporozumień dotyczących relacji między zmiennymi w pomiarach geodezyjnych. Dlatego ważne jest przyjęcie poprawnych wzorów i metod opartych na solidnych podstawach teoretycznych, które są uznawane w profesjonalnych standardach geodezyjnych. Dbałość o detale oraz zrozumienie matematycznych aspektów pomiarów są kluczowe dla osiągnięcia dokładnych i wiarygodnych wyników.

Pytanie 26

Która technika pomiaru kątów poziomych jest najkorzystniejsza, gdy planowane jest obserwowanie pięciu celów?

A. Sektorowa

B. Kierunkowa

C. Reiteracyjna

D. Repetycyjna

Zastosowanie metod innych niż kierunkowa w sytuacji z pięcioma celami prowadzi do nieefektywności i potencjalnych błędów pomiarowych. Metoda sektorowa, polegająca na pomiarze kątów w określonych sektorach, może być użyteczna w niektórych zastosowaniach, jednak w kontekście pięciu celów nie zapewnia tak precyzyjnych danych, jak metoda kierunkowa. Sektorowe podejście wiąże się z większą ilością pomiarów i zwiększa ryzyko błędów, co czyni je mniej korzystnym w tej konkretnej sytuacji. Metoda reiteracyjna opiera się na powtarzaniu pomiarów, co również może wprowadzać dodatkowe złożoności i niepewności, zwłaszcza gdy mamy do czynienia z wieloma celami. W tym przypadku, z uwagi na wymóg dokładności i efektywności, podejście to nie jest zalecane. Natomiast metoda repetycyjna, koncentrująca się na powtarzaniu tego samego pomiaru w celu uzyskania uśrednionych rezultatów, może być użyteczna w pewnych kontekstach, ale nie jest optymalna, gdy zachodzi potrzeba szybkiego zbadania pięciu celów. Stosowanie tych metod może prowadzić do mylnych wniosków i nieefektywnego wykorzystania zasobów, co w praktyce geodezyjnej jest niedopuszczalne. Wybór metody pomiarowej powinien być przemyślany z uwagi na liczbę celów oraz wymagany poziom precyzji, co podkreśla znaczenie znajomości i umiejętności stosowania odpowiednich technik.

Pytanie 27

Długość odcinka zmierzonego na mapie o skali 1:2000 wynosi 11,1 cm. Jaką długość ma ten odcinek w rzeczywistości?

A. 2,22 m

B. 22,20 m

C. 55,50 m

D. 5,55 m

Odpowiedź 22,20 m jest prawidłowa, ponieważ w przypadku skali 1:2000 oznacza, że 1 cm na mapie odpowiada 2000 cm w terenie. Aby obliczyć długość odcinka w rzeczywistości, należy pomnożyć długość odcinka zmierzoną na mapie (11,1 cm) przez skalę. Zatem obliczenia wyglądają następująco: 11,1 cm * 2000 cm/cm = 22 200 cm. Przekształcając jednostki, otrzymujemy 22 200 cm = 222 m. Ostatecznie, aby uzyskać wynik w metrach, dzielimy przez 100, co daje nam 22,20 m. Ta umiejętność konwersji między długościami pomierzonymi na mapie a rzeczywistymi odległościami jest kluczowa w dziedzinach takich jak geodezja, urbanistyka czy kartografia. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być zaplanowanie infrastruktury w terenie, gdzie precyzyjne pomiary są niezbędne do określenia lokalizacji budynków, dróg czy innych obiektów. W codziennym życiu również możemy wykorzystać tę wiedzę, na przykład, przy planowaniu podróży lub ocenie odległości podczas spaceru.

Pytanie 28

Średni błąd pomiaru długości odcinka 200 m wynosi ±5 cm. Jaki jest błąd względny tego pomiaru?

A. 1:4000

B. 1:4

C. 1:400

D. 1:40

Obliczanie błędu względnego wymaga zrozumienia, na czym polega ten termin oraz jak odpowiednio zinterpretować wartości błędu. Nieprawidłowe odpowiedzi sugerują błędne podejście do obliczeń lub do zrozumienia zasadności stosowania błędu względnego. Na przykład, odpowiedzi 1:40, 1:4 i 1:400 mogą wynikać z nieprawidłowego podziału błędu na jednostki lub pomijania istotnych przeliczeń. Często błąd myślowy polega na mylnym przyjęciu, że błąd pomiaru jest bezpośrednio porównywalny z całkowitym wynikiem bez uwzględnienia, że błąd ten powinien być proporcjonalny do faktycznej wielkości mierzonych. Dodatkowo, może to być wynik nieumiejętności przekształcania jednostek lub błędnego przyjęcia, że im mniejszy błąd pomiaru, tym większy błąd względny. Prawidłowe podejście do tego zagadnienia wymaga umiejętności analizy i przemyślenia powiązań pomiędzy wartością pomiaru a jego błędem, co ma kluczowe znaczenie w kontekście praktycznych zastosowań pomiarowych. Warto zatem zwrócić uwagę na metody analizy błędów oraz ich wpływ na końcowe wyniki pomiarów w różnych dziedzinach nauki i techniki.

Pytanie 29

W teodolicie, okrąg lub ring z zaznaczonym podziałem kątowym określa się jako

A. alidadą

B. celownikiem

C. spodarką

D. limbusem

Limbus w teodolicie to element, który zawiera podziałką kątową, co pozwala na precyzyjne pomiary kątów poziomych i pionowych. W praktyce limbusem określa się okrągły lub pierścieniowy element instrumentu, na którym naniesione są wartości kątowe. Umożliwia on użytkownikowi łatwe odczytywanie zmierzonych kątów, co jest kluczowe w geodezji oraz inżynierii lądowej. Teodolit jest niezbędnym narzędziem w pomiarach terenowych, a limbusem posługują się geodeci do określania pozycji punktów i tworzenia map. Warto zaznaczyć, że zgodnie z normami geodezyjnymi, precyzja pomiarów wykonanych przy użyciu teodolitu jest kluczowa dla zapewnienia jakości realizowanych projektów. Użycie limbusa pozwala na uzyskanie dokładnych wyników, które są zgodne z wymaganiami branżowymi, a jego właściwa kalibracja i konserwacja są podstawą sukcesu w pomiarach.

Pytanie 30

Nie można użyć do trwałego oznaczania punktów osnowy poziomej

A. palików drewnianych.

B. bolców.

C. trzpieni.

D. znaków z kamienia.

Paliki drewniane, mimo że są popularnym materiałem w budownictwie oraz w transporcie geodezyjnym, nie są zalecane do trwałego zaznaczania punktów osnowy poziomej z powodu ich niskiej odporności na warunki atmosferyczne oraz degradację. W praktyce, takie paliki mogą ulegać rozkładowi, co prowadzi do zniekształcenia lub zniknięcia punktów pomiarowych. Z tego powodu, w geodezji, preferuje się stosowanie bardziej trwałych materiałów, takich jak trzpienie, znaki z kamienia czy bolce, które wykazują znacznie większą odporność na czynniki zewnętrzne. Trzpienie, na przykład, są osadzane na stałe w gruncie, a ich metalowa konstrukcja zapewnia długotrwałość i stabilność. Z kolei znaki z kamienia stanowią naturalne punkty odniesienia, które mogą przetrwać wiele lat, przy minimalnym ryzyku uszkodzenia. Zastosowanie odpowiednich materiałów do trwałego zaznaczania punktów osnowy poziomej jest kluczowe dla zapewnienia precyzji i wiarygodności pomiarów geodezyjnych, co jest zgodne z obowiązującymi normami w tej dziedzinie.

Pytanie 31

W przypadku wykonania pomiaru niwelacyjnego, jeżeli wartość odczytu z łaty niwelacyjnej kreską górną wynosi g = 2000 mm, a kreską dolną d = 1500 mm, to odczyt z łaty kreską środkową powinien być równy

A. s = 1750 mm

B. s = 2000 mm

C. s = 1250 mm

D. s = 1500 mm

Aby obliczyć wartość odczytu z łaty niwelacyjnej kreską środkową, należy skorzystać z zasady, że odczyt kreską środkową jest średnią arytmetyczną odczytów kreską górną i dolną. W tym przypadku mamy odczyt górny g = 2000 mm oraz odczyt dolny d = 1500 mm. Możemy zatem obliczyć s jako: s = (g + d) / 2 = (2000 mm + 1500 mm) / 2 = 1750 mm. Taki sposób obliczania odczytów jest standardową praktyką w pomiarach niwelacyjnych, ponieważ pozwala na uzyskanie precyzyjnych wyników poprzez eliminację błędów związanych z odczytem z jednego punktu. W praktyce stosowane są różne metody niwelacji, a dobrym przykładem są pomiary geodezyjne, w których precyzja i dokładność są kluczowe. Dzięki temu można zapewnić rzetelność danych, co jest istotne w inżynierii budowlanej czy topografii. Poprawne interpretowanie odczytów z łaty jest więc nie tylko zadaniem teoretycznym, ale także praktycznym, wymagającym znajomości zasad niwelacji i umiejętności ich zastosowania w rzeczywistych pomiarach.

Pytanie 32

Który z błędów instrumentalnych teodolitu nie jest usuwany podczas pomiaru kąta w dwóch pozycjach lunety?

A. Kolidacja

B. Inklinacja

C. Położenie zera

D. Libella rurkowa

W przypadku błędu instrumentalnego związanego z miejscem zera, kolimacją oraz inklinacją, pomiar kątów w dwóch położeniach lunety może skutecznie zredukować te błędy. Miejsce zera odnosi się do punktu, w którym teodolit wskazuje zero na skali — jeśli miejsce to jest źle ustawione, można to skorygować przez zmianę ustawienia lunety. Przykładem może być dostosowanie poziomu instrumentu, aby wskazania były zgodne z rzeczywistością. Kolimacja dotyczy poprawności ustawienia osi optycznej lunety w kierunku obiektu. Pomiar kątów z dwóch różnych pozycji pozwala na zniwelowanie błędów związanych z niewłaściwą kolimacją poprzez porównanie wyników z dwóch pomiarów. Inklinacja, czyli kąt nachylenia teodolitu, również może być korygowana przez wykonanie dwóch pomiarów w różnych położeniach, co pozwala na zidentyfikowanie i skorygowanie ewentualnych odchyleń. Powszechnym błędem jest założenie, że wszystkie błędy teodolitu można wyeliminować poprzez pomiar w dwóch położeniach lunety, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. W praktyce, aby uzyskać dokładne wyniki, konieczne jest kompleksowe podejście do kalibracji i regularne sprawdzanie wszystkich aspektów instrumentalnych teodolitu przed wykonaniem pomiarów.

Pytanie 33

Niwelator to narzędzie służące do dokonania pomiaru

A. różnic wysokości

B. wysokości punktów

C. kątów zenitalnych

D. kątów nachylenia

Niwelator to dosyć specyficzne urządzenie, które służy głównie do mierzenia różnic wysokości pomiędzy punktami w terenie. Jak to działa? Wykorzystuje coś w rodzaju poziomicy, by dokładnie określić te różnice. To bardzo ważne w różnych dziedzinach, takich jak budownictwo czy geodezja, bo dobrze wykonane pomiary wysokości są kluczowe. Na przykład, kiedy budujemy fundamenty, musimy być pewni, że wszystko jest na właściwej wysokości, żeby budowla była stabilna. Niwelatory są też wykorzystywane do tworzenia map topograficznych, gdzie precyzyjne różnice w wysokościach terenu mają ogromne znaczenie. W branży mamy różne normy, jak ISO, które przypominają, jak ważne są dokładne pomiary. A co ciekawe, teraz mamy również niwelatory elektroniczne, które jeszcze bardziej podnoszą jakość pomiarów, co naprawdę ma znaczenie w dzisiejszych projektach budowlanych.

Pytanie 34

Na rysunku osnowy pomiarowej nie należy zamieszczać

A. uśrednionych długości linii pomiarowych

B. wyrównanych kątów poziomych

C. rzędnych oraz odciętych dotyczących szczegółów sytuacyjnych

D. numerów punktów osnowy

Nieprawidłowe odpowiedzi wskazują na nieporozumienia dotyczące roli i zawartości szkicu pomiarowej osnowy sytuacyjnej. Uśrednione wartości długości linii pomiarowych oraz wyrównane wartości kątów poziomych to kluczowe elementy, które powinny być uwzględnione na szkicu, ponieważ bezpośrednio wpływają na jakość danych geodezyjnych. Uśrednianie wartości długości linii pozwala na eliminację błędów systematycznych, co jest zgodne z normami pomiarowymi, a wyrównanie kątów poziomych jest niezbędne do uzyskania dokładnego obrazu układu sytuacyjnego. Ponadto numery punktów osnowy są istotne dla identyfikacji i lokalizacji punktów, a ich uwzględnienie na szkicu jest standardową praktyką. W kontekście geodezji, pomiarowa osnowa sytuacyjna ma na celu nie tylko zbieranie danych, ale również ich wizualizację w sposób, który umożliwia analizę przestrzenną. Warto również zauważyć, że pomijanie tych informacji może prowadzić do błędów interpretacyjnych oraz utrudnienia w późniejszej weryfikacji czy aktualizacji danych. W praktyce geodezyjnej, wiedza na temat obowiązujących standardów i dobrych praktyk w zakresie dokumentacji pomiarowej jest kluczowa dla zapewnienia wysokiej jakości usług geodezyjnych oraz minimalizacji ryzyka błędów w interpretacji wyników pomiarów.

Pytanie 35

Oś stanowiąca południki w odwzorowaniu Gaussa-Krugera w systemie współrzędnych PL-1992 to południk

A. 17o

B. 15o

C. 21o

D. 19o

Odpowiedź 19o jest jak najbardziej trafna. W systemie PL-1992, który jest jednym z ważniejszych układów używanych w Polsce, południk 19o to ten, który odpowiada strefie 5 w odwzorowaniu Gaussa-Krugera. To ważne, bo dzięki temu mamy jednolite dane geograficzne na mapach. W praktyce oznacza to, że w rejonie objętym tym południkiem, współrzędne są odwzorowywane w sposób, który minimalizuje zniekształcenia. To naprawdę istotne, szczególnie w inżynierii, planowaniu przestrzennym czy geodezji. Precyzyjne pomiary są kluczowe, bo od tego zależy rozwój infrastruktury i ochrona środowiska. Zrozumienie, jak działają układy współrzędnych, takie jak PL-1992, to podstawa, jeśli chcesz skutecznie korzystać z narzędzi GIS oraz robić analizy przestrzenne. To wszystko jest bardzo istotne w nowoczesnych badaniach geograficznych.

Pytanie 36

Jakiej metody nie należy używać do oceny pionowości komina przemysłowego?

A. stałej prostej

B. wcięć kątowych

C. trygonometrycznej

D. fotogrametrycznej

Metody wcięć kątowych, trygonometrycznej oraz fotogrametrycznej są powszechnie stosowane w analizie pionowości kominów przemysłowych, jednak każda z nich ma swoje ograniczenia, które mogą prowadzić do błędnych wniosków, jeśli nie są zastosowane w odpowiedni sposób. Metoda wcięć kątowych polega na pomiarze kątów między różnymi punktami na obwodzie komina, co może być problematyczne, gdy komin nie jest idealnie cylindryczny lub gdy występują zakłócenia wizualne. Ponadto, ta technika często wymaga skomplikowanych obliczeń, które mogą być podatne na błędy ludzkie. Z kolei metoda trygonometryczna, opierająca się na pomiarach kątów i odległości, może również być obarczona błędami, gdy nie uwzględnia się wpływu warunków atmosferycznych na pomiary. Zmienne takie jak refrakcja atmosferyczna mogą znacznie wpłynąć na dokładność wyników. Metoda fotogrametryczna, chociaż nowoczesna i skuteczna, wymaga zaawansowanego sprzętu oraz odpowiednich umiejętności analitycznych do przetwarzania danych, co może być problematyczne w praktyce. W związku z tym, każdy z tych błędnych wyborów opiera się na założeniu, że są one w pełni niezawodne, podczas gdy w rzeczywistości wymagają one starannego planowania, wykonania oraz weryfikacji. Dlatego kluczowe jest, aby wybierać techniki pomiarowe, które są zgodne z aktualnymi standardami branżowymi, takimi jak normy ISO czy wytyczne stowarzyszeń inżynieryjnych.

Pytanie 37

Jeśli azymut A_1-2 wynosi 327°12’35’’, to jaki jest azymut odwrotny A_2-1?

A. 127°12’35’’

B. 147°12’35’’

C. 527°12’35’’

D. 507°12’35’’

Widać, że przy obliczaniu azymutu odwrotnego pojawił się pewien bałagan. Niektórzy mogą nie zauważyć, że jak A_1-2 to 327°12’35’’, to dodanie 180° do tego nie kończy sprawy, zwłaszcza jak wynik wychodzi 507°12’35’’. Takie wartości nie mogą być przyjmowane ot tak, bo azymut powinien być w granicach 0°-360°. Kiedy przekroczymy tę granicę, trzeba odjąć 360°, by wszystko się zgadzało. No i jeśli poszło 127°12’35’’, to tu z kolei wkradł się błąd w dodawaniu, ale pewnie też nie do końca dobrze zrozumiano zasady. Pamiętaj, że azymuty zawsze bierzemy od północy i trzymamy się tych konwencji. Typowe błędy to brak korekty wartości azymutów i nielogiczne przekształcenia. W praktyce nawigacyjnej dla precyzyjnych wyników musisz znać zasady obliczeń azymutów i ich odwrotności.

Pytanie 38

Przeprowadzono dwa różne pomiary długości odcinka L₁ oraz L₂, które charakteryzują się odmienną precyzją. Każdemu z tych pomiarów nadano inną wagę p:

L₁ = 20,000 m, p₁ = 3
L₂ = 20,050 m, p₂ = 2

Jaką długość można uznać za najbardziej prawdopodobną dla tego odcinka?

A. 20,020 m

B. 20,025 m

C. 20,000 m

D. 20,010 m

Analizując podane odpowiedzi, warto zwrócić uwagę na przyczyny, dla których inne opcje są niepoprawne. Odpowiedzi 20,010 m oraz 20,000 m ignorują wagi przypisane do pomiarów L1 i L2, co jest kluczowe w procesie wyznaczania najbardziej prawdopodobnej wartości. Przyjmowanie wartości średnich bez uwzględnienia dokładności pomiarów prowadzi do zniekształcenia wyników. Na przykład, 20,000 m to wartość jednego z pomiarów, ale nie bierze pod uwagę, że pomiar L2, mimo że mniej dokładny, jest bliższy rzeczywistej długości odcinka. Z kolei 20,010 m jest bliskie wartości średniej, jednak nie uwzględnia proporcji wag, co jeszcze bardziej oddala tę wartość od dokładnej odpowiedzi. Użytkownicy często popełniają błąd polegający na traktowaniu wszystkich pomiarów jako równoważnych, co jest błędne w kontekście metod statystycznych. Ważenie pomiarów jest fundamentalne dla uzyskania rzetelnych wyników, a w praktyce powinno się zawsze dążyć do uwzględnienia różnorodności w dokładności pomiarów. Ostatecznie, błędne podejścia do analizy danych pomiarowych mogą prowadzić do podejmowania decyzji, które opierają się na nieprzemyślanych lub zniekształconych informacjach, co w kontekście inżynieryjnym może mieć poważne skutki. Dlatego tak istotne jest, aby przy wyznaczaniu wartości średnich stosować metody, które uwzględniają wagi oraz dokładność pomiarów.

Pytanie 39

Maksymalna różnica dwukrotnego pomiaru ΔH na jednym stanowisku, przeprowadzonego metodą niwelacji geometrycznej, powinna wynosić nie więcej niż

A. +/- 5 mm

B. +/- 2 mm

C. +/- 3 mm

D. +/- 4 mm

Różnica dwukrotnego pomiaru ΔH na pojedynczym stanowisku, wykonanego metodą niwelacji geometrycznej, nie powinna przekraczać +/- 4 mm, ponieważ taki zakres błędu jest zgodny z przyjętymi standardami branżowymi, takimi jak normy ISO dotyczące pomiarów geodezyjnych. W praktyce, podczas pomiarów inżynieryjnych, w tym budowy dróg czy mostów, precyzyjność pomiaru jest kluczowa dla zapewnienia stabilności i bezpieczeństwa konstrukcji. Metoda niwelacji geometrycznej polega na pomiarze różnic wysokości pomiędzy punktami przy użyciu teodolitu lub niwelatora, co wymaga skrupulatności i odpowiednich warunków pomiarowych. Właściwe przygotowanie stanowiska pomiarowego oraz eliminacja źródeł błędów, takich jak drgania czy zmiany atmosferyczne, wpływa na uzyskane wyniki. W kontekście praktycznym, akceptowalny poziom błędu +/- 4 mm umożliwia wykonanie niezbędnych korekt i dostarczenie wiarygodnych danych do dalszej analizy i projektowania.

Pytanie 40

Danymi źródłowymi numerycznymi wykorzystywanymi do generowania mapy numerycznej nie są

A. wywiady branżowe

B. zdjęcia fotogrametryczne

C. bezpośrednie pomiary geodezyjne

D. zdigitalizowane mapy

Wywiady branżowe to nie to samo co dane numeryczne, które są potrzebne do robienia mapy numerycznej. Te mapy potrzebują danych, które da się zmierzyć, zarejestrować albo sfotografować. Na przykład, zdjęcia fotogrametryczne pozwalają zbudować model terenu na podstawie zdjęć robionych z góry. Do tego dochodzą zdigitalizowane mapy, które przenoszą papierowe mapy do komputera. Pomiary geodezyjne dają nam informacje o konkretnych punktach w terenie, co jest mega ważne, żeby wszystko dobrze odwzorować. Wywiady mogą dostarczyć ciekawe konteksty, ale nie dają konkretnej liczby, więc nie nadają się do map numerycznych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej