Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 31 maja 2025 14:19
Data zakończenia: 31 maja 2025 14:24

Egzamin zdany!

Wynik: 33/40 punktów (82,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakim symbolem oznaczane są rury kanalizacyjne sanitarne na mapach zasadniczych?

A. kd

B. ks

C. ko

D. kp

Odpowiedź "ks" jest poprawna, ponieważ w systemach oznaczeń stosowanych na mapach zasadniczych przewody kanalizacyjne sanitarne są właśnie oznaczane tym symbolem. Oznaczenie to jest zgodne z obowiązującymi normami, które zapewniają jednolitość w interpretacji danych na mapach. W praktyce, wiedza na temat symboli wykorzystywanych do oznaczania różnych rodzajów przewodów jest kluczowa dla inżynierów budowlanych, architektów oraz projektantów instalacji sanitarnych, ponieważ pozwala na prawidłowe planowanie i wykonawstwo. Właściwe oznaczenie kanałów sanitarnych ma również znaczenie w kontekście późniejszego serwisowania i konserwacji systemów odwadniających budynków, co jest normą w dobrych praktykach budowlanych. Na przykład, w przypadku awarii lub potrzeby modernizacji, zrozumienie systemu oznaczeń pozwala na szybszą lokalizację i identyfikację poszczególnych elementów instalacji, co znacząco przyspiesza czas reakcji i zmniejsza koszty napraw. Ponadto, znajomość obowiązujących standardów, takich jak PN-EN 12056 dotyczących systemów odprowadzania wód, podkreśla wagę poprawnego stosowania symboliki na mapach zasadniczych, co jest niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa i funkcjonalności infrastruktury sanitarnej.

Pytanie 2

Na podstawie pomiarów niwelacyjnych uzyskano wysokości punktów 1, 2, 3, 4, 5 oraz 6:

H₁ = 214,34 m; H₂ = 215,32 m; H₃ = 213,78 m; H₄ = 217,09 m; H₅ = 216,11 m; H₆ = 212,96 m.

Jaką z wymienionych wysokości należy uznać jako poziom odniesienia przy rysowaniu profilu terenu, który biegnie wzdłuż tych punktów?

A. 217,00 m

B. 211,00 m

C. 215,00 m

D. 213,00 m

Wybór 211,00 m jako poziomu porównawczego przy wykreślaniu profilu terenu jest właściwą decyzją, gdyż jest to wartość, która pozwala na uzyskanie stabilnej bazy odniesienia dla analizy wysokości punktów. W pomiarach niwelacyjnych, istotne jest, aby wybrać poziom, który odzwierciedla najniższy z punktów w badanym obszarze. W tym przypadku, 211,00 m jest wartością poniżej wszystkich zarejestrowanych wysokości punktów, co umożliwia łatwe odczytywanie różnic wysokości. Przykładowo, jeśli będziemy porównywać wysokości punktów 1-6 w kontekście ich lokalizacji na profilu, odniesienie do 211,00 m będzie sprzyjać większej przejrzystości analiz i wizualizacji. W praktyce, wybór takiego poziomu porównawczego jest zgodny z zasadą, że wszelkie wymiary i różnice powinny być przedstawiane względem wspólnej, stabilnej bazy, co jest kluczowe w inżynierii lądowej i geodezji. Dodatkowo, zapewnia to zgodność z normami branżowymi dotyczącymi precyzyjnych pomiarów i analiz terenowych, co wpływa na efektywność dalszych prac projektowych.

Pytanie 3

Pierwszy rysunek mapy zasadniczej wykonuje się w kolorze

A. żółtym

B. brązowym

C. niebieskim

D. czarnym

Wykreślanie pierworysu mapy zasadniczej kolorem czarnym jest zgodne z ustalonymi standardami kartograficznymi. Kolor czarny jest używany do przedstawiania elementów trwałych, takich jak granice działek, budynki oraz drogi. Użycie czerni w tym kontekście zapewnia klarowność i czytelność mapy, co jest kluczowe dla jej użytkowników. Przykładem zastosowania tej zasady może być przygotowanie mapy do celów planowania przestrzennego, gdzie precyzyjne oznaczenie granic działek jest niezbędne do podejmowania decyzji inwestycyjnych. W praktyce oznacza to, że podczas tworzenia mapy zasadniczej należy stosować się do wytycznych zawartych w normach PN-EN ISO 19115 dotyczących metadanych i PN-EN ISO 19117 dotyczących wizualizacji geografii. Zastosowanie odpowiednich kolorów oraz symboli ma kluczowe znaczenie w kontekście komunikacji przestrzennej oraz interpretacji danych geograficznych przez różne grupy odbiorców.

Pytanie 4

Aby zmierzyć szczegóły sytuacyjne metodą ortogonalną, geodeta ustawił linię pomiarową AB, którą zmierzył ruletką pięć razy. Jeśli otrzymał następujące wyniki: 160,10 m; 160,12 m; 180,12 m; 160,11 m; 160,13 m, to długość boku AB jest obarczona błędem

A. pozornym

B. systematycznym

C. przypadkowym

D. grubym

Pomiar długości boku AB obarczony jest błędem grubym, ponieważ w dostarczonych wynikach pomiarów zauważalna jest jedna wartość znacznie odbiegająca od pozostałych. Wynik 180,12 m jest doskonale widocznym wyjątkiem, co sugeruje, że mógł być wynikiem pomyłki, na przykład błędnego odczytu, błędnego ustawienia ruletki, czy też nieprawidłowego pomiaru. W praktyce geodezyjnej, błędy grubym są najczęściej eliminowane przez powtarzanie pomiaru i porównywanie wyników, co może podnieść jakość danych. W takich przypadkach stosuje się również średnią arytmetyczną pozostałych pomiarów, aby uzyskać bardziej wiarygodny wynik. Ważne jest, by geodeci byli świadomi takich anomalii, ponieważ mogą one znacząco wpłynąć na późniejsze analizy geodezyjne i projektowe. Dobrą praktyką jest również stosowanie metod statystycznych do identyfikacji i eliminacji błędów grubych, co jest zgodne z normami ISO 17123 dotyczącymi pomiarów geodezyjnych.

Pytanie 5

Do I grupy charakterystycznych detali terenowych, które można jednoznacznie zidentyfikować w terenie i które przejawiają długotrwałą stabilność, zalicza się między innymi

A. jezioro o naturalnej linii brzegowej

B. wał przeciwpowodziowy

C. budynek szkoły

D. boisko sportowe

Budynek szkoły jest przykładem obiektu, który można jednoznacznie zidentyfikować w terenie i który zachowuje długookresową niezmienność. W kontekście analizy terenowej, grupy szczegółów terenowych mogą obejmować obiekty stałe, które mają znaczenie dla planowania przestrzennego i zarządzania infrastrukturą. Budynki publiczne, takie jak szkoły, są zazwyczaj zarejestrowane w systemach GIS (Geographic Information Systems) oraz w dokumentacji urbanistycznej, co pozwala na ich skuteczną lokalizację i analizę w kontekście urbanistyki. Przykładowo, w procesie planowania przestrzennego, informacje o lokalizacji szkół są kluczowe dla ustalania stref oddziaływania, dostępności usług edukacyjnych oraz analizy ruchu uczniów. Dodatkowo, budynki takie jak szkoły są często objęte normami i regulacjami dotyczącymi bezpieczeństwa oraz dostępu, co podkreśla ich znaczenie jako stabilnych elementów infrastruktury społecznej.

Pytanie 6

Cechą charakterystyczną wskazującą na lokalizację przebiegu instalacji wodociągowej, której położenie jest zdefiniowane w państwowym systemie odniesień przestrzennych przy użyciu współrzędnych prostokątnych płaskich oraz wysokości, jest

A. reper

B. poligon

C. bagnet

D. pikieta

Pikieta to naprawdę ważny element, kiedy mówimy o terenie w geodezji oraz inżynierii lądowej. Używa się jej, żeby określić, gdzie znajdują się różne części infrastruktury, np. przewody wodociągowe. Generalnie pikieta opiera się na konkretnych współrzędnych i wysokości, więc jest kluczowym składnikiem systemów odniesienia przestrzennego. W czasie prac pomiarowych pikiety pomagają w zachowaniu precyzji i dokładności. Dzięki ich umiejscowieniu można lepiej kontrolować postępy w budowie i upewnić się, że wszystko idzie zgodnie z planem. Osobiście myślę, że fajnie, że pikiety dają też możliwość monitorowania stanu technicznego przewodów wodociągowych. Ważne jest, żeby regularnie sprawdzać, czy pikiety zgadzają się z aktualnymi planami i mapami, bo to jest zgodne z geodezyjnymi normami.

Pytanie 7

Jakie informacje nie są uwzględniane w szkicu polowym przy pomiarze szczegółów terenowych metodą ortogonalną?

A. Domiary prostokątne

B. Wysokości punktów terenu

C. Numery obiektów

D. Sytuacyjne szczegóły terenowe

Wysokości punktów terenu nie są zazwyczaj umieszczane na szkicu polowym z pomiaru szczegółów terenowych metodą ortogonalną, ponieważ ten typ szkicu koncentruje się głównie na przedstawieniu układu przestrzennego obiektów oraz ich relacji do siebie. Metoda ortogonalna zazwyczaj wykorzystywana jest do pomiaru szczegółów sytuacyjnych i domiarów prostokątnych, które są kluczowe dla dokładnego odwzorowania terenu na mapie. Wysokości punktów terenu, mimo że są ważnym aspektem w geodezji, są zazwyczaj dokumentowane oddzielnie, na przykład w postaci profili wysokościowych lub na innych rodzajach dokumentów, które bardziej skupiają się na aspektach terenowych. W praktyce oznacza to, że inżynierowie i geodeci muszą być świadomi, jakie informacje są dla nich kluczowe na różnych etapach projektowania, aby odpowiednio dobierać metody pomiarowe i dokumentacyjne.

Pytanie 8

W trakcie stabilizacji punktu poziomej osnowy 1 klasy, w jego otoczeniu oraz jako jego ochrona, utworzono cztery punkty

A. podcentra

B. przeniesienia

C. poboczniki

D. kierunkowe

Poboczniki to dodatkowe punkty pomiarowe, które są zakładane w pobliżu punktu osnowy, aby zapewnić stabilność i precyzję w pomiarach geodezyjnych. Wszechstronność poboczników jest szczególnie ważna podczas stabilizacji punktów osnowy 1 klasy, gdzie kluczowe znaczenie ma dokładność i niezawodność danych. W praktyce, poboczniki mogą być używane do weryfikacji i korekty błędów pomiarowych, a także do minimalizowania wpływu zjawisk atmosferycznych, które mogą zakłócać wyniki. Na przykład, w przypadku pomiarów w trudnych warunkach terenowych, takie jak obszary górzyste, użycie poboczników pozwala na uzyskanie dodatkowych danych, które mogą być wykorzystane do kalibracji głównych punktów osnowy. W branży geodezyjnej standardy takie jak norma PN-EN ISO 17123-1 określają wytyczne dotyczące zakładania i użytkowania poboczników, co czyni je niezbędnym elementem w realizacji zadań geodezyjnych.

Pytanie 9

Co należy zrobić, jeśli na poprawnie sporządzonym szkicu polowym błędnie zapisano odległość między dwoma punktami osnowy poziomej?

A. przekreślić nieprawidłowy zapis i wpisać poprawną odległość

B. napisać obok błędnego wpisu 'źle' i podać właściwą odległość

C. przerysować cały szkic od nowa

D. zamalować błędny zapis korektorem i wpisać na nowo właściwą odległość

Przekreślenie błędnego zapisu i wpisanie właściwej odległości jest najwłaściwszym podejściem w przypadku korekty szkicu polowego. Taka praktyka jest zgodna z zasadami prowadzenia dokumentacji geodezyjnej, gdzie kluczowe jest zachowanie przejrzystości i czytelności zapisów. Przekreślenie błędnego zapisu umożliwia zachowanie oryginalnych danych, co jest istotne w przypadku weryfikacji lub audytu realizacji prac geodezyjnych. Poprawny zapis powinien być wyraźnie zaznaczony, co minimalizuje ryzyko pomyłek w dalszych etapach analizy danych. Dobrą praktyką jest także stosowanie jasnych kolorów i odpowiednich narzędzi do korekty, aby każdy, kto będzie korzystał ze szkicu, mógł szybko zidentyfikować dokonane zmiany. Przykładem może być sytuacja, w której geodeta przyjmuje nowe pomiary w terenie, a korekta zapisu odległości między punktami osnowy nie tylko zwiększa precyzję, ale także wspiera zachowanie rzetelności dokumentacji. Zastosowanie takiej metody korekty jest zgodne z normami branżowymi, które zalecają, aby wszelkie zmiany były dokonywane w sposób przejrzysty, co jest kluczowe dla zachowania wysokich standardów pracy w geodezji.

Pytanie 10

Spostrzeżenia bezpośrednieniejednakowo precyzyjne występują, gdy są realizowane

A. tym samym urządzeniem

B. tą samą techniką pomiaru

C. przez tego samego badacza

D. różnymi instrumentami

Wybór odpowiedzi 'różnymi przyrządami' jest poprawny, ponieważ spostrzeżenia bezpośrednie mogą być zróżnicowane w zależności od zastosowanego sprzętu pomiarowego. Każdy przyrząd ma swoje specyfikacje techniczne, charakterystyki pomiarowe oraz ograniczenia, co wpływa na dokładność i precyzję wyników. Użycie różnych przyrządów do tego samego pomiaru może prowadzić do odmiennych wyników, co jest kluczowe w kontekście analizy danych eksperymentalnych. Przykładem może być pomiar temperatury za pomocą termometru rtęciowego i cyfrowego; różne metody mogą dawać różne wyniki, nawet przy tej samej rzeczywistej temperaturze. W praktyce laboratoryjnej zaleca się stosowanie kalibrowanych i certyfikowanych przyrządów, aby zminimalizować błędy pomiarowe i zapewnić spójność danych. Warto również zaznaczyć, że w kontekście badań naukowych, stosowanie różnych przyrządów może być świadomym wyborem w celu weryfikacji wyników i potwierdzenia ich rzetelności, co jest zgodne z zasadami dobrej praktyki laboratoryjnej.

Pytanie 11

Kąty pionowe nachylenia (a) mogą przyjmować wartości +/- w zakresie

A. 0g-100g

B. 0g-200g

C. 0g-400g

D. 0g-300g

Kąt nachylenia pionowego, który określa kąt, jaki tworzy linia pionowa z poziomem, jest kluczowym zagadnieniem w wielu dziedzinach inżynierii, w tym budownictwie i geodezji. Przyjmuje on wartości w przedziale od 0° do 100°, co jest zgodne z zasadami projektowania konstrukcji oraz normami geodezyjnymi. Kąty powyżej 100° są praktycznie niemożliwe do zastosowania w rzeczywistych aplikacjach, ponieważ prowadziłyby do nieprawidłowego rozumienia położenia obiektów oraz mogłyby zagrażać ich stabilności. Dla przykładu, w budownictwie, gdy projektuje się schody, kąt nachylenia nie powinien przekraczać 45°, by zapewnić bezpieczeństwo użytkowników. Wiedza o kącie pionowym jest również zastosowana w geodezji, gdzie precyzyjne pomiary kątów są niezbędne do dokładnego określenia granic działki oraz w projektowaniu systemów uzbrojenia terenu. Tylko wartości w przedziale 0° do 100° pozwalają na prawidłowe obliczenia oraz zastosowanie w praktyce inżynieryjnej.

Pytanie 12

Na podstawie przedstawionego raportu z wyrównania współrzędnych punktów osnowy realizacyjnej określ, ile wynosi błąd średni położenia punktu 1005.

Lp.	Nr P	X [m]	Y [m]	Mx [m]	My [m]	Mp [m]	KL
1	1000	843729.5930	255814.6326	0.0079	0.0182	0.0198
2	1004	843905.8055	255769.8816	0.0144	0.0183	0.0233
3	1003	843923.6493	255717.1519	0.0166	0.0185	0.0248
4	1002	843906.0657	255712.5892	0.0179	0.0186	0.0258
5	1005	843936.8654	255729.4112	0.0158	0.0185	0.0243
6	1221	843726.5500	255606.6300	0.0000	0.0000	0.0000
7	767	845301.9800	255940.3500	0.0000	0.0000	0.0000	s
8	1336	845312.2400	255012.0300	0.0000	0.0000	0.0000	s
9	1228	844953.2000	257194.2500	0.0000	0.0000	0.0000	s

A. 23,4 mm

B. 18,5 mm

C. 15,8 mm

D. 24,3 mm

Poprawna odpowiedź to 24,3 mm, co odpowiada wartości 0,0243 m przedstawionej w raporcie z wyrównania współrzędnych punktów osnowy realizacyjnej. Błąd średni położenia punktu jest kluczowym parametrem w geodezji, ponieważ odzwierciedla precyzję i dokładność pomiarów. W praktyce, błąd średni pokazuje, jak daleko średnio zmierzone punkty odchylają się od rzeczywistej pozycji. Wartość 24,3 mm mieści się w akceptowalnym zakresie błędów dla pomiarów geodezyjnych, co jest zgodne z normami przyjętymi w branży, takimi jak ISO 17123. W przypadku pomiarów terenowych, odpowiedni błąd średni jest istotny, aby zapewnić wiarygodność i użyteczność danych geodezyjnych, które są wykorzystywane w projektach budowlanych, mapowaniu, a także w systemach informacji geograficznej (GIS). Dlatego umiejętność poprawnego odczytywania raportów z wyrównania i interpretacji błędów jest niezwykle cenna dla każdego geodety.

Pytanie 13

Jak geodeta oznaczy na szkicu przyłącze energetyczne niskiego napięcia do budynku mieszkalnego, jeśli wykonał inwentaryzację powykonawczą za pomocą lokalizatora?

A. e

B. eA

C. eN

D. eNA

Oznaczenie eNA dla przyłącza energetycznego niskiego napięcia do budynku mieszkalnego jest zgodne z aktualnymi standardami oraz praktykami branżowymi. Skrót ten oznacza, że przyłącze jest zasilane napięciem niższym niż 1 kV i jest przeznaczone do budynków mieszkalnych. W praktyce, geodeci oraz inżynierowie zajmujący się projektowaniem sieci elektroenergetycznych korzystają z tej konwencji, aby jasno komunikować typ i przeznaczenie przyłącza. W dokumentacji powykonawczej, szczególnie w przypadkach związanych z inwentaryzacją, jasne oznaczenie przyłącza jest kluczowe dla późniejszej analizy oraz oceny stanu technicznego instalacji. Przykładem zastosowania może być sytuacja, w której różne typy przyłączy są oznaczane w sposób ujednolicony na mapach oraz szkicach, co umożliwia sprawniejszą identyfikację i zarządzanie siecią elektroenergetyczną. Oznaczenie eNA jest również zgodne z wytycznymi Komisji Europejskiej oraz krajowymi normami, co pomaga w zapewnieniu bezpieczeństwa oraz efektywności energetycznej w budynkach mieszkalnych.

Pytanie 14

Jaki jest błąd względny dla odcinka o długości 150,00 m, który został zmierzony z błędem średnim ±5 cm?

A. 1:30000

B. 1:30

C. 1:300

D. 1:3000

Błąd względny jest kluczowym pojęciem w metrologii, które pozwala ocenić wiarygodność pomiarów. Obliczenie błędu względnego polega na podzieleniu błędu pomiarowego przez wartość zmierzoną, następnie mnożoną przez 100%, aby uzyskać wynik w procentach. W tym przypadku długość odcinka wynosi 150,00 m, a błąd średni wynosi ±5 cm, co jest równoważne ±0,05 m. Obliczamy błąd względny: (0,05 m / 150,00 m) * 100% = 0,0333% (co odpowiada 1:3000). W praktyce, wiedza o błędzie względnym jest niezwykle ważna w inżynierii i naukach przyrodniczych, gdzie precyzja pomiarów ma kluczowe znaczenie. Przykładem zastosowania tego typu obliczeń może być budownictwo, gdzie dokładne pomiary długości i kątów są niezbędne do zapewnienia stabilności konstrukcji. Ustalanie błędów względnych pomaga również w porównywaniu jakości różnych instrumentów pomiarowych oraz ich przydatności w różnych warunkach. Standardy ISO oraz normy krajowe definiują także wymagania dotyczące dopuszczalnych błędów pomiarowych w różnych dziedzinach, co czyni tę wiedzę niezbędną dla profesjonalistów.

Pytanie 15

Jaką metodą powinno się wykonać pomiar kątów w celu określenia współrzędnych punktu, który jest niedostępny, stosując metodę wcięcia kątowego w przód?

A. Wypełnienia horyzontu

B. Sektorową

C. Pojedynczego kąta

D. Kierunkową

Metoda pojedynczego kąta jest preferowaną techniką przy wyznaczaniu współrzędnych punktu niedostępnego, szczególnie w kontekście wcięcia kątowego w przód. Głównym atutem tej metody jest jej prostota oraz precyzja, co czyni ją idealnym narzędziem w geodezji i inżynierii lądowej. W praktyce, polega ona na pomiarze jednego kąta między punktami referencyjnymi, co pozwala na dokładne określenie lokalizacji niedostępnego punktu. Dobrą praktyką jest wykonanie pomiarów w różnych warunkach atmosferycznych oraz przy użyciu odpowiednich instrumentów, by zminimalizować błędy pomiarowe. Standardy geodezyjne, takie jak PN-EN ISO 17123, określają wymagania dotyczące precyzji pomiarów kątów, co jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników. Przykładowo, w przypadku pomiaru w terenie górzystym, wykorzystanie metody pojedynczego kąta może znacząco ułatwić zlokalizowanie punktów, które w normalnych warunkach byłyby trudne do zmierzenia.

Pytanie 16

Który z podanych rodzajów pomiarów powinien być użyty do określenia lokalizacji punktów kolejowej osnowy poziomej podstawowej, korzystając z globalnych systemów nawigacji satelitarnej (GNSS)?

A. Statyczny pomiar GPS

B. Pomiary w czasie rzeczywistym DGPS

C. RTK GPS

D. "Stop-and-go"

Statyczny pomiar GPS jest uważany za najlepszą metodę wyznaczania położenia punktów kolejowej osnowy poziomej podstawowej przy użyciu globalnych systemów nawigacji satelitarnej (GNSS). W tym podejściu odbiorniki GPS są pozostawione w jednym miejscu przez dłuższy czas, co pozwala na zebranie danych z satelitów przez wiele epok pomiarowych. Dzięki temu można uzyskać bardzo wysoką precyzję pomiaru, rzędu kilku centymetrów lub nawet milimetrów. Taki styl pomiaru jest szczególnie stosowany w geodezji i inżynierii lądowej, gdzie wymagana jest dokładność danych na potrzeby projektowania, budowy i utrzymania infrastruktury. Przykładem zastosowania statycznych pomiarów GPS jest wyznaczanie punktów osnowy geodezyjnej, co jest kluczowe dla prawidłowego lokalizowania obiektów budowlanych oraz dla prowadzenia dalszych pomiarów i analiz. Ponadto, metody statyczne są zgodne z międzynarodowymi standardami, takimi jak te ustanowione przez Międzynarodową Unię Geodezyjną (FIG), co podkreśla ich uznanie w branży.

Pytanie 17

W przypadku wykonania pomiaru niwelacyjnego, jeżeli wartość odczytu z łaty niwelacyjnej kreską górną wynosi g = 2000 mm, a kreską dolną d = 1500 mm, to odczyt z łaty kreską środkową powinien być równy

A. s = 1750 mm

B. s = 2000 mm

C. s = 1250 mm

D. s = 1500 mm

Aby obliczyć wartość odczytu z łaty niwelacyjnej kreską środkową, należy skorzystać z zasady, że odczyt kreską środkową jest średnią arytmetyczną odczytów kreską górną i dolną. W tym przypadku mamy odczyt górny g = 2000 mm oraz odczyt dolny d = 1500 mm. Możemy zatem obliczyć s jako: s = (g + d) / 2 = (2000 mm + 1500 mm) / 2 = 1750 mm. Taki sposób obliczania odczytów jest standardową praktyką w pomiarach niwelacyjnych, ponieważ pozwala na uzyskanie precyzyjnych wyników poprzez eliminację błędów związanych z odczytem z jednego punktu. W praktyce stosowane są różne metody niwelacji, a dobrym przykładem są pomiary geodezyjne, w których precyzja i dokładność są kluczowe. Dzięki temu można zapewnić rzetelność danych, co jest istotne w inżynierii budowlanej czy topografii. Poprawne interpretowanie odczytów z łaty jest więc nie tylko zadaniem teoretycznym, ale także praktycznym, wymagającym znajomości zasad niwelacji i umiejętności ich zastosowania w rzeczywistych pomiarach.

Pytanie 18

Niwelacja geometryczna wymaga, aby pomiar na każdym stanowisku był wykonywany dwukrotnie z różną wysokością osi celowej. Jaka jest maksymalna dopuszczalna różnica pomiędzy tymi wynikami?

A. 0,01 m

B. 0,004 m

C. 0,001 m

D. 0,04 m

Wybór błędnych wartości maksymalnej różnicy między pomiarami niwelacyjnymi może prowadzić do znacznych problemów w praktyce geodezyjnej. Wartości takie jak 0,001 m, 0,04 m oraz 0,01 m nie odpowiadają standardom wymaganym w geodezji i mogą wskazywać na niezrozumienie kluczowych zasad dotyczących precyzji pomiarów. Zbyt mała dopuszczalna różnica, jak 0,001 m, nie uwzględnia naturalnych błędów pomiarowych, które mogą wynikać z różnych czynników, takich jak zmiany temperaturowe, niestabilność instrumentów czy błędy ludzkie. Z kolei zbyt duża różnica, jak 0,04 m, z pewnością przyczyniłaby się do istotnych nieścisłości, które mogą zagrażać dokładności wszystkich prac budowlanych, a także obniżyć jakość projektów inżynieryjnych. Typowe błędy myślowe obejmują brak zrozumienia, jak ważne jest odpowiednie dobieranie tolerancji w zależności od rodzaju terenu i specyfiki wykonywanych pomiarów. W praktyce, geodeci muszą nie tylko znać normy, ale także umieć je zastosować w odpowiednich kontekstach, co wymaga doświadczenia i wiedzy o instrumentach pomiarowych oraz metodach niwelacji. W związku z tym, zrozumienie i stosowanie odpowiednich wartości tolerancji jest kluczowe dla zapewnienia wysokiej jakości wyników oraz bezpieczeństwa projektów inżynieryjnych.

Pytanie 19

Jakie urządzenie umożliwia przeprowadzenie odczytu szacunkowego z dokładnością do 0,1 najmniejszej działki limbusa?

A. Mikroskop skalowy

B. Mikrometr

C. Noniusz

D. Mikroskop wskaźnikowy

Mikroskop wskaźnikowy to precyzyjne narzędzie pomiarowe, które umożliwia wykonanie odczytu szacunkowego z dokładnością do 0,1 najmniejszej działki limbusa. Jego konstrukcja opiera się na zasadzie wskazywania wartości na skali, co pozwala na dokładniejsze oceny w porównaniu do innych narzędzi. Znajduje zastosowanie w wielu dziedzinach, takich jak inżynieria, metalurgia, czy nauki przyrodnicze, gdzie precyzyjne pomiary są kluczowe. Mikroskop wskaźnikowy często wykorzystuje się do oceny różnych parametrów, takich jak średnice otworów, grubości materiałów czy kątów. W praktyce, dobre praktyki pomiarowe wymagają stosowania narzędzi, które mogą dostarczyć wiarygodnych i powtarzalnych wyników. Przykładem zastosowania mikroskopu wskaźnikowego może być pomiar wymiarów detali w produkcji precyzyjnych komponentów. Wysoka dokładność tego narzędzia sprawia, że jest ono niezbędne w zastosowaniach, gdzie tolerancje wymiarowe są bardzo wąskie, co oznacza, że każde odstępstwo od normy może prowadzić do poważnych konsekwencji w funkcjonowaniu maszyn i urządzeń.

Pytanie 20

Który z błędów instrumentalnych teodolitu nie jest usuwany podczas pomiaru kąta w dwóch różnych położeniach lunety?

A. Inklinacja

B. Kolimacja

C. Miejsca zera

D. Libelli rurkowej

Błędy kolimacji, inklinacji oraz miejsca zera to typowe problemy związane z precyzją pomiarów teodolitowych, które można zredukować poprzez odpowiednie metody, takie jak pomiar kąta w dwóch położeniach lunety. Kolimacja odnosi się do błędu wynikającego z niewłaściwego ustawienia osi optycznej lunety, co można skorygować przez zrównoważenie pomiarów w różnych pozycjach lunety, co pozwala na uzyskanie dokładnych wyników. Inklinacja dotyczy błędów związanych z nachyleniem lunety, które również można kompensować przez odpowiednie ustawienia podczas pomiarów. Z kolei miejsce zera to punkt, w którym rozpoczynamy pomiary, i jego błąd można zniwelować przez dodatkowe wskazania kątów w różnych pozycjach. Dążenie do eliminacji tych błędów często prowadzi do mylnego przekonania o ich bezbłędnym pomiarze, gdyż ich wpływ na wyniki może być znaczny. Dlatego ważne jest, aby geodeci stosowali najlepsze praktyki, takie jak wielokrotne pomiary i odpowiednie kalibracje, aby zredukować błędy i zwiększyć precyzję swoich prac. W kontekście teodolitu, każde pomiarowe zaniedbanie, szczególnie w zakresie kolimacji, inklinacji i miejsca zera, powinno być traktowane bardzo poważnie, aby uniknąć systematycznych błędów w pomiarach.

Pytanie 21

Jeśli odcinkowi na mapie o długości 1 cm odpowiada odległość 50 m w rzeczywistości, to oznacza, że mapa została stworzona w skali

A. 1:1 000

B. 1:500

C. 1:10 000

D. 1:5 000

Odpowiedź 1:5 000 jest całkiem spoko, bo oznacza, że każdy 1 cm na mapie to 5 000 cm w rzeczywistości, a to przekłada się na 50 m. Jak chcesz obliczyć skalę mapy, to musisz przeliczyć długość terenu na długość na mapie. Więc, jak 1 cm na mapie to 50 m w terenie, to przeliczamy to na centymetry i mamy 50 m, co daje nam 5 000 cm. I stąd mamy ten stosunek 1 cm na mapie do 5 000 cm w terenie, zapisany jako 1:5 000. To jest klasyczna skala, której używa się w kartografii, zwłaszcza w geodezji i planach zagospodarowania. Na przykład w mapach topograficznych skala 1:5 000 świetnie oddaje szczegóły terenu i ułatwia orientację. W praktyce, znajomość skali mapy to kluczowa rzecz, która naprawdę się przydaje w nawigacji i analizie przestrzennej, a dla geodetów i architektów to wręcz niezbędne.

Pytanie 22

Cyfra 2 w oznaczeniu ₂/₅, użytym przy oznaczaniu w terenie punktów hektometrowych utworzonych podczas wytyczania w terenie linii profilu podłużnego, wskazuje na

A. kompletną liczbę kilometrów od startu trasy

B. liczbę hektometrów w danym kilometrze trasy

C. numer hektometra w konkretnej sekcji kilometra

D. całkowitą liczbę metrów w jednym odcinku trasy

Odpowiedź jest prawidłowa, ponieważ cyfra 2 w symbolu ₂/₅ odnosi się do pełnej liczby kilometrów od początku trasy. W systemie oznaczania tras, szczególnie w kontekście budowy i utrzymania infrastruktury drogowej czy kolejowej, stosuje się taki zapis, aby jednoznacznie określić lokalizację punktu w odniesieniu do całej długości trasy. Przykładowo, jeśli mamy trasę o długości 5 km, to zapis ₂/₅ wskazuje, że dany punkt znajduje się na 2 km od początku trasy. Z perspektywy praktycznej, takie oznaczenia są kluczowe w zarządzaniu projektami budowlanymi, gdzie dokładne lokalizacje punktów pomiarowych są niezbędne do precyzyjnego planowania i realizacji robót. Standardy branżowe, takie jak normy PN-EN 13450, podkreślają znaczenie precyzyjnego oznaczania punktów w terenie dla celów geodezyjnych oraz budowlanych, co ułatwia komunikację między różnymi zespołami pracującymi nad realizacją projektu.

Pytanie 23

Jakie jest nachylenie linii łączącej dwa punkty, które znajdują się na sąsiednich warstwicach oddalonych o 50 m, jeśli wysokość cięcia warstwicowego wynosi 0,5 m?

A. 5%

B. 0,5%

C. 1%

D. 10%

Prawidłowa odpowiedź wynika z zastosowania wzoru na obliczenie nachylenia (pochylenia) linii łączącej dwa punkty w terenie, które jest definiowane jako stosunek zmiany wysokości do poziomej odległości. W tym przypadku, mamy różnicę wysokości równą cięciu warstwicowemu, które wynosi 0,5 m, oraz poziomą odległość między punktami równą 50 m. Obliczamy pochylenie, dzieląc różnicę wysokości przez poziomą odległość, a następnie mnożąc wynik przez 100, aby otrzymać wartość procentową. Pochylenie = (0,5 m / 50 m) * 100 = 1%. Tego rodzaju obliczenia są niezbędne w inżynierii lądowej, geotechnice oraz planowaniu przestrzennym, gdzie ważne jest zrozumienie ukształtowania terenu. Używanie takich narzędzi pomagających w analizie pochylenia terenu przyczynia się do lepszego zaplanowania dróg, budynków czy innych inwestycji budowlanych, co z kolei wpływa na bezpieczeństwo i funkcjonalność tych obiektów. Standardy branżowe, takie jak normy geodezyjne, często opierają się na dokładnych obliczeniach nachyleń, co potwierdza znaczenie tej wiedzy.

Pytanie 24

Która z metod niwelacji opiera się na określaniu różnic w wysokości pomiędzy punktami terenu za pomocą zmierzonych kątów pionowych oraz odległości poziomych między tymi punktami?

A. Trygonometryczna

B. Reperów

C. Punktów rozproszonych

D. Geometryczna

Metoda niwelacji trygonometrycznej opiera się na wyznaczaniu różnic wysokości pomiędzy punktami terenowymi przy użyciu pomiarów kątów pionowych oraz odległości poziomych. Ta technika jest szczególnie przydatna w sytuacjach, gdzie bezpośredni dostęp do punktów jest utrudniony lub niemożliwy. W praktyce, inżynierowie często wykorzystują niwelację trygonometryczną do tworzenia bardziej skomplikowanych projektów budowlanych, takich jak mosty czy drogi, gdzie precyzyjne określenie różnic wysokości jest kluczowe. Zastosowanie tej metody pozwala na obliczenia przy użyciu wzorów trygonometrycznych, co zwiększa efektywność pomiarów. Standardy branżowe, takie jak normy ISO dotyczące geodezji, wskazują na niwelację trygonometryczną jako jedną z zalecanych metod w skomplikowanych projektach geodezyjnych, co świadczy o jej uznawanej wartości i praktyczności w dziedzinie inżynierii i geodezji.

Pytanie 25

W jakiej skali sporządza się mapy zasadnicze dla niewielkich miejscowości, obszarów metropolitalnych i stref przemysłowych?

A. 1 : 1000

B. 1 : 5000

C. 1 : 2000

D. 1 : 500

Mapy zasadnicze małych miast, aglomeracji miejskich i obszarów przemysłowych nie są sporządzane w skali 1 : 2000, 1 : 500 ani 1 : 5000, ponieważ każda z tych skal nie odpowiada wymaganiom dokładności, jakie stawiane są tego typu dokumentacji. Skala 1 : 2000 jest zbyt mało szczegółowa dla obszarów, gdzie konieczna jest dokładna analiza urbanistyczna. Przykładowo, przy takiej skali, każdy centymetr na mapie odpowiada 20 metrów w rzeczywistości, co czyni mapę niepraktyczną do zadań takich jak planowanie nowych budynków czy infrastruktury. Z kolei skala 1 : 500 jest zbyt dużą szczegółowością dla mapy zasadniczej, co może prowadzić do nieprzydatności w codziennym użytkowaniu, ponieważ w takich przypadkach trudne staje się obejmowanie szerszych obszarów. Natomiast skala 1 : 5000, chociaż w niektórych sytuacjach może być użyteczna dla bardziej ogólnych analiz, nie dostarcza wystarczającej dokładności niezbędnej dla lokalnych planów zagospodarowania przestrzennego. Niezrozumienie zasadności doboru skali w kontekście potrzeby szczegółowości w dokumentacji przestrzennej prowadzi do powszechnych błędów w interpretacji danych geograficznych i urbanistycznych. W praktyce, wybór odpowiedniej skali powinien być oparty na analizie potrzeb użytkowych oraz zagadnień związanych z planowaniem przestrzennym, co pozwala zoptymalizować wykorzystanie przestrzeni oraz inwestycji.

Pytanie 26

Na łatach niwelacyjnych umiejscowionych w punktach 100 oraz 101 dokonano pomiarów l₁₀₀ = 1 555, l₁₀₁ = 2 225. Jaka jest różnica wysokości Δh_100-101 między punktami 100 a 101?

A. -0,670 cm

B. 6,700 m

C. 0,670 m

D. -0,670 m

Odpowiedź -0,670 m jest prawidłowa, ponieważ różnica wysokości między punktami niwelacyjnymi oblicza się jako różnicę odczytów poziomych na łatach. W tym przypadku, aby obliczyć różnicę wysokości Δh_100-101, należy wykorzystać wzór Δh = l₁₀₁ - l₁₀₀. Podstawiając wartości: Δh = 2 225 - 1 555 = 670. Ponieważ punkt 101 jest wyżej od punktu 100, różnica wysokości powinna być ujemna, co daje -0,670 m. W praktyce proces ten jest kluczowy w geodezji, szczególnie w kontekście budowy, gdzie precyzyjne pomiary różnic wysokości są niezbędne do zapewnienia odpowiednich spadków i poziomów fundamentów. W branży stosuje się różne techniki pomiarowe, takie jak niwelacja, które pozwalają na dokładne określenie różnic wysokości między punktami. Dodatkowo, standardy geodezyjne, takie jak normy ISO i PN-EN, podkreślają znaczenie dokładności w pomiarach wysokościowych, co jest kluczowe dla bezpieczeństwa konstrukcji.

Pytanie 27

W niwelacji trygonometrycznej przewyższeniem określamy różnicę wysokości między

A. punktem celowania a horyzontem instrumentu

B. punktem celowania a stanowiskiem instrumentu

C. reperami a punktem celowania

D. sąsiednimi reperami

Przewyższenie w niwelacji trygonometrycznej to kluczowy element w procesie pomiarów geodezyjnych, odnoszący się do różnicy wysokości pomiędzy punktem celowania a horyzontem instrumentu. Oznacza to, że aby poprawnie określić różnice wysokości na danym terenie, geodeta musi zrozumieć, jak działa instrument niwelacyjny. Horyzont instrumentu jest poziomą linią, która służy jako odniesienie do pomiarów, a punkt celowania to punkt, w który kieruje się niwelator. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy można zobaczyć w projektach budowlanych, infrastrukturze drogowej oraz w geodezyjnych pomiarach terenowych. Prawidłowe określenie przewyższenia jest kluczowe dla zapewnienia, że konstrukcje będą zgodne z wymaganiami projektowymi, a także w celu uniknięcia błędów, które mogłyby prowadzić do problemów w przyszłości. W geodezji stosuje się standardy takie jak normy PN-EN 2878, które wskazują na metodyki pomiarów i interpretacji wyników, co jest istotne w kontekście precyzyjnych prac geodezyjnych oraz inżynieryjnych.

Pytanie 28

Aktualną miarę na linii pomiarowej, podczas pomiaru szczegółów metodą ortogonalną, określamy mianem

A. czołówką

B. podpórką

C. rzędnej

D. odciętą

Odpowiedź 'odcięta' jest poprawna, ponieważ w kontekście pomiarów ortogonalnych, odcięta to miara bieżąca na linii pomiarowej, która wskazuje współrzędne punktu w układzie współrzędnych kartezjańskich. Zastosowanie odciętej polega na określeniu odległości od punktu referencyjnego w kierunku poziomym, co jest kluczowe przy precyzyjnych pomiarach geodezyjnych i inżynieryjnych. W praktyce, odcięta jest często wykorzystywana w projektach budowlanych, gdzie precyzyjne wyznaczenie lokalizacji elementów konstrukcyjnych jest niezbędne dla zapewnienia stabilności i bezpieczeństwa budowli. Przykładem może być stosowanie odciętych podczas wyznaczania granic działek, czy też w procesie budowy infrastruktury drogowej, gdzie precyzyjne pomiary wpływają na jakość i funkcjonalność finalnego produktu. Dobrą praktyką jest regularne kalibrowanie sprzętu pomiarowego oraz przestrzeganie standardów ISO w zakresie pomiarów geodezyjnych, co zapewnia wysoką jakość uzyskiwanych danych.

Pytanie 29

Długość odcinka na mapie w skali 1:2 000 wynosi 3 cm. Jaka jest rzeczywista długość tego odcinka w terenie?

A. 600 m

B. 6 m

C. 0,6 m

D. 60 m

Odpowiedź 60 m to dobry strzał! Tutaj skala 1:2000 mówi, że 1 cm na mapie to 2000 cm w rzeczywistości. Jak chcesz obliczyć rzeczywistą długość odcinka, to bierzemy długość na mapie, czyli 3 cm, i mnożymy przez tę wartość skali. Czyli 3 cm razy 2000 cm daje nam 6000 cm. Potem przeliczamy na metry, dzieląc przez 100, co daje 60 m. Takie obliczenia są całkiem standardowe w kartografii i geodezji, co jest ważne, bo precyzyjne pomiary mogą mieć duże znaczenie przy różnych projektach, jak budowy czy tworzenie map turystycznych. Zresztą, bez dokładnych danych ciężko podjąć dobre decyzje.

Pytanie 30

Dokumentacja dotycząca pracy geodezyjnej, którą należy wypełnić w ośrodku dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej, powinna zawierać

A. informację o innych pracach prowadzonych w rejonie zgłaszanej pracy

B. opis przedmiotu oraz lokalizacji i obszaru realizowanej pracy

C. datę zakończenia pracy

D. dane dotyczące wykonawcy

W przypadku zgłoszenia pracy geodezyjnej, osoba wypełniająca dokumentację może mylnie sądzić, że inne elementy, takie jak termin zakończenia pracy, opis przedmiotu czy informacja o wykonawcy, są kluczowe dla ośrodka dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej. Jednakże, w kontekście przeprowadzania takich prac, najważniejszym aspektem jest zrozumienie, jakie inne działania są prowadzone w tym samym czasie na danym obszarze. Termin zakończenia pracy, choć istotny z perspektywy zarządzania projektami, nie dostarcza istotnych informacji o wpływie na inne projekty, podczas gdy opis przedmiotu pracy może być zbyt ogólny i nie uwzględniać specyfiki lokalnych warunków. Informacja o wykonawcy również ma swoje miejsce w dokumentacji, jednakże sama w sobie nie odnosi się do kluczowych współzależności między różnymi pracami geodezyjnymi. Takie podejście do zgłoszenia może prowadzić do pomijania istotnych czynników, które mogą rzekomo kolidować z innymi projektami, co skutkuje problemami z koordynacją działań geodezyjnych. Dlatego zrozumienie znaczenia koordynacji prac w obszarze geodezyjnym oraz odpowiedniego dokumentowania tego aspektu jest kluczowym elementem skutecznego zarządzania projektami geodezyjnymi.

Pytanie 31

Przekierowanie spionowanej osi obrotowej tachimetru na punkt geodezyjny to

A. poziomowanie

B. rektyfikacja

C. centrowanie

D. pionowanie

Centrowanie oznacza precyzyjne doprowadzenie spionowanej osi obrotu tachimetru do punktu geodezyjnego. Jest to kluczowy proces w geodezji, ponieważ zapewnia, że wszystkie pomiary są dokonywane z jednego, stabilnego punktu. W praktyce centrowanie polega na umieszczeniu tachimetru w dokładnej pozycji nad punktem, co jest niezbędne do uzyskania prawidłowych i wiarygodnych wyników. Proces ten w szczególności uwzględnia użycie statywów i poziomic, aby zapewnić, że instrument jest nie tylko zlokalizowany w odpowiednim miejscu, ale również w odpowiedniej orientacji. Dobre praktyki w zakresie centrowania wymagają również regularnego kalibrowania sprzętu, aby zminimalizować błędy systematyczne. W praktyce, centrowanie jest stosowane zarówno w pomiarach terenowych, jak i w aplikacjach budowlanych, gdzie precyzja ma kluczowe znaczenie dla dalszych etapów pracy. Zrozumienie i umiejętność centrowania jest niezbędna dla każdego geodety, ponieważ błędne centrowanie prowadzi do nieprawidłowych pomiarów, co z kolei może wpłynąć na całokształt projektu.

Pytanie 32

W terenie zmierzono długość linii pomiarowej, która wynosi 164,20 m. Jaka będzie długość tej linii na mapie w skali 1:2000?

A. 82,10 mm

B. 328,40 mm

C. 164,20 mm

D. 41,05 mm

Analizując inne odpowiedzi, można dostrzec pewne błędy w rozumieniu zasad przeliczania długości w skali. W przypadku odpowiedzi 164,20 mm, można by błędnie założyć, że długość wyrażona w milimetrach jest taka sama jak w metrach, co jest podstawowym nieporozumieniem. W rzeczywistości, skala 1:2000 wskazuje, że 1 jednostka na mapie odpowiada 2000 jednostkom w terenie, co wymaga odpowiedniego przeliczenia. Z kolei odpowiedź 41,05 mm można uznać za wynik niepoprawnego dzielenia, które mogłoby wynikać z podzielenia długości w metrach przez zły współczynnik. Zastosowanie błędnego przelicznika lub zignorowanie zasady proporcji prowadzi do uzyskania wyników, które nie mają odzwierciedlenia w rzeczywistości. Odpowiedź 328,40 mm to również wynik niewłaściwego podejścia do skali, ponieważ zamiast dzielenia, błędnie zastosowano mnożenie. Takie pomyłki mogą rezultować w poważnych konsekwencjach, szczególnie w obszarach wymagających dokładnych pomiarów, jak budownictwo czy inżynieria. Kluczowe jest zrozumienie, że skala to narzędzie do przekształcania rzeczywistych odległości na mapy, a nie zamiana jednostek miary. Wiedza o prawidłowym przeliczaniu długości w kontekście skali jest niezbędna dla każdego specjalisty w dziedzinie geodezji i kartografii.

Pytanie 33

Który ze sporządzanych w terenie dokumentów geodezyjnych jest wykorzystywany m.in. do zlokalizowania trwale ustalonego punktu osnowy?

A. Szkic polowy

B. Plan osnowy

C. Opis topograficzny

D. Szkic budowlany

Opis topograficzny to dokument geodezyjny, który powstaje w terenie i służy do szczegółowego przedstawienia układu oraz cech obiektów znajdujących się w danym obszarze. Jego podstawowym celem jest umożliwienie odnalezienia trwale stabilizowanych punktów osnowy, co jest kluczowe w procesie geodezyjnego pomiaru oraz w pracach związanych z planowaniem i realizacją inwestycji. Opis ten zawiera zarówno informacje dotyczące lokalizacji punktów osnowy, jak i ich atrybuty, co pozwala na precyzyjne ich odwzorowanie na mapach. W praktyce, opis topograficzny jest wykorzystywany przez geodetów do przeprowadzania pomiarów sytuacyjnych oraz wysokościowych, co ma fundamentalne znaczenie w kontekście budowy infrastruktury, jak drogi czy budynki. Zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, każdy z punktów osnowy powinien być odpowiednio opisany w dokumentacji, co zapewnia ich trwałość i jednoznaczność w identyfikacji. Dodatkowo, standardy geodezyjne, takie jak norma PN-EN ISO 19111, wskazują na potrzebę rzetelnego dokumentowania i opisywania takich punktów, co wpływa na jakość i wiarygodność przeprowadzanych pomiarów.

Pytanie 34

Gdy różnice współrzędnych między początkiem a końcem boku AB wynoszą Δx_AB = 0, Δy_AB > 0, to jaki jest azymut Az_AB boku AB?

A. 300g

B. 100g

C. 400g

D. 200g

W przypadku błędnych odpowiedzi należy zwrócić uwagę na istotne aspekty związane z obliczaniem azymutów. Odpowiedzi takie jak 200g, 300g czy 400g nie uwzględniają faktu, że różnice współrzędnych wskazują na bezpośredni ruch w górę wzdłuż osi y, bez zmiany wartości na osi x. Typowym błędem myślowym jest założenie, że niezerowa wartość na osi y automatycznie implikuje, że azymut boku AB musi być większy niż 100g. Oczywiście, w rzeczywistości, azymut jest mierzony od kierunku północnego, a w przypadku, gdy różnica w osi x wynosi 0, cały kierunek wektora ruchu wskazuje na północny wschód. Ważne jest, aby pamiętać, że azymut nie może przekraczać wartości 400g, co byłoby błędnym założeniem w kontekście tego pytania. Zrozumienie zasadniczych koncepcji geometrii analitycznej oraz ich zastosowania w systemach współrzędnych jest kluczowe dla poprawnego obliczania azymutów. Poprawne metody obliczeniowe oraz umiejętność interpretacji wyników są niezbędne w geodezji i inżynierii, gdzie precyzyjne pomiary mają fundamentalne znaczenie dla sukcesu projektów budowlanych oraz infrastruktur.

Pytanie 35

Jaki rodzaj mapy stosuje się do przedstawienia ukształtowania terenu miasta?

A. Mapa hydrogeologiczna

B. Mapa katastralna

C. Mapa klimatyczna

D. Mapa topograficzna

Mapa katastralna, chociaż istotna w kontekście własności ziemi i granic działek, nie dostarcza informacji o ukształtowaniu terenu. Jej głównym celem jest przedstawienie podziału administracyjnego ziemi oraz informacji o właścicielach, co jest kluczowe dla celów prawnych i podatkowych, ale nie dla analizy topograficznej. Mapa hydrogeologiczna z kolei skupia się na przedstawieniu warunków wodnych pod powierzchnią ziemi, co jest przydatne przy planowaniu ujęć wód czy ocenie ryzyka związanego z wodami gruntowymi. Jednakże nie dostarcza informacji o różnicach wysokości na powierzchni terenu. Natomiast mapa klimatyczna przedstawia dane dotyczące warunków klimatycznych, takich jak temperatura, opady czy wiatr, które są istotne dla rolnictwa czy energetyki, ale nie dla zrozumienia fizycznego ukształtowania terenu. Typowym błędem jest mylenie funkcji map, co prowadzi do niewłaściwego ich zastosowania w praktyce projektowej. Zrozumienie, do czego służy każda z map, pozwala na ich efektywne wykorzystanie w odpowiednich kontekstach, co jest kluczowe w pracy geodetów i urbanistów.

Pytanie 36

Osnowy geodezyjne klasyfikuje się na różne grupy na podstawie ich precyzji oraz metody zakładania, jakich używa się do ich tworzenia?

A. poziome bazowe, podstawowe wysokościowe, sytuacyjne

B. podstawowe fundamentalne, podstawowe bazowe, szczegółowe

C. fundamentalne, podstawowe bazowe, sytuacyjne

D. podstawowe, podstawowe bazowe, pomiarowe

Odpowiedź 'podstawowe fundamentalne, podstawowe bazowe, szczegółowe' jest poprawna, ponieważ odzwierciedla klasyfikację osnow geodezyjnych w kontekście ich dokładności oraz metod zakładania. Osnowy fundamentalne stanowią podstawę dla innych sieci geodezyjnych, zapewniając najwyższy poziom dokładności i stabilności. Przykładem ich zastosowania są pomiary, które tworzą ogólnokrajowe systemy odniesienia, na podstawie których prowadzi się dalsze prace geodezyjne. Osnowy bazowe to sieci, które są wykorzystywane do precyzyjnych pomiarów lokalnych, a osnowy szczegółowe są stosowane do opracowywania map oraz w projektach budowlanych, gdzie wymagana jest wysoka precyzja. Klasyfikacja ta jest zgodna z normami międzynarodowymi oraz krajowymi, które nakładają obowiązek stosowania odpowiednich sieci geodezyjnych w zależności od skali i dokładności projektów geodezyjnych.

Pytanie 37

Z jaką precyzją podaje się wysokości elementów naziemnych uzbrojenia terenu na mapach zasadniczych?

A. 0,5 m

B. 0,1 m

C. 0,05 m

D. 0,01 m

Wysokości elementów naziemnych uzbrojenia terenu na mapach zasadniczych podaje się z dokładnością do 0,01 m, co jest zgodne z wymaganiami standardów geodezyjnych. Taka precyzja jest niezbędna w kontekście planowania przestrzennego oraz inżynierii lądowej, gdzie drobne różnice w wysokości mogą mieć istotny wpływ na projektowane konstrukcje oraz zarządzanie wodami opadowymi. Na przykład, w przypadku budowy infrastruktury, jak drogi czy mosty, dokładność pomiaru jest kluczowa dla zapewnienia odpowiedniego spadku, co zapobiega gromadzeniu się wody na nawierzchni. W praktyce geodeci wykorzystują zaawansowane technologie, takie jak GPS o wysokiej precyzji oraz tachimetry, aby osiągnąć taką dokładność. Dobrą praktyką jest również stosowanie w terenie punktów osnowy geodezyjnej, które pozwalają na weryfikację pomiarów. Dodatkowo, precyzyjne pomiary wysokości są kluczowe w kontekście ochrony środowiska oraz projektowania obiektów w obszarach o skomplikowanej topografii, gdzie niewielkie różnice w wysokości mogą wpływać na ekosystemy.

Pytanie 38

Na jakiej długości od początku trasy usytuowany jest punkt oznaczony 2/3+57,00 m?

A. 2557,00 m

B. 2357,00 m

C. 357,00 m

D. 557,00 m

Prawidłowa odpowiedź to 2357,00 m, ponieważ oznaczenie 2/3+57,00 m wskazuje na sposób określania odległości na trasie. W kontekście geodezji i inżynierii lądowej, '2/3' oznacza dwa trzecie odcinka, które zostało już wyznaczone. Przyjmując, że '57,00 m' to dodatkowa odległość, którą należy dodać, obliczamy 2/3 z 3000 m (przykładowo, jeśli pełna długość trasy wynosi 3000 m), co daje 2000 m, a następnie dodajemy 57,00 m, co łącznie daje 2357,00 m. Takie podejście przydaje się w praktyce inżynieryjnej, gdyż pozwala na precyzyjne wyznaczanie punktów na trasach, co jest kluczowe dla prawidłowego prowadzenia robót budowlanych czy projektowania infrastruktury. W standardach geodezyjnych, takich jak PN-EN 1878, określone są metody pomiaru i oznaczania odległości, które są niezbędne w każdym projekcie budowlanym.

Pytanie 39

Określ wartość poziomu odniesienia profilu podłużnego, jeśli maksymalna wysokość zaznaczonego na tym profilu punktu wynosi 225,85 m, a minimalna 185,20 m?

A. 230,00 m

B. 180,00 m

C. 200,00 m

D. 225,00 m

Wartość poziomu porównawczego profilu podłużnego oblicza się na podstawie różnicy pomiędzy najwyższą a najniższą wysokością punktów. W tym przypadku najwyższa wysokość wynosi 225,85 m, a najniższa 185,20 m. Aby określić poziom porównawczy, należy wziąć pod uwagę dolne granice terenu, które są istotne w kontekście inżynierii lądowej i budowlanej. Poziom porównawczy powinien znajdować się poniżej najwyższej wartości, ale bliżej dolnej wartości, aby uwzględnić zmiany w terenie i ułatwić dalsze prace projektowe. Odpowiedzią 180,00 m ustalamy wartość, która zapewnia nie tylko wygodę w operacjach inżynieryjnych, ale również odpowiada praktycznym wymaganiom budowlanym, takim jak odwodnienie i wznoszenie konstrukcji. W ogólnej praktyce, ustalanie odpowiedniego poziomu porównawczego jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa i efektywności projektów budowlanych, co podkreślają standardy związane z projektowaniem infrastruktury. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być projektowanie dróg, gdzie poziom porównawczy musi uwzględniać różnice w wysokościach, aby zapobiec problemom z odprowadzaniem wód opadowych oraz zapewnić stabilność konstrukcji.

Pytanie 40

Maksymalna różnica dwukrotnego pomiaru ΔH na jednym stanowisku, przeprowadzonego metodą niwelacji geometrycznej, powinna wynosić nie więcej niż

A. +/- 2 mm

B. +/- 3 mm

C. +/- 4 mm

D. +/- 5 mm

Różnica dwukrotnego pomiaru ΔH na pojedynczym stanowisku, wykonanego metodą niwelacji geometrycznej, nie powinna przekraczać +/- 4 mm, ponieważ taki zakres błędu jest zgodny z przyjętymi standardami branżowymi, takimi jak normy ISO dotyczące pomiarów geodezyjnych. W praktyce, podczas pomiarów inżynieryjnych, w tym budowy dróg czy mostów, precyzyjność pomiaru jest kluczowa dla zapewnienia stabilności i bezpieczeństwa konstrukcji. Metoda niwelacji geometrycznej polega na pomiarze różnic wysokości pomiędzy punktami przy użyciu teodolitu lub niwelatora, co wymaga skrupulatności i odpowiednich warunków pomiarowych. Właściwe przygotowanie stanowiska pomiarowego oraz eliminacja źródeł błędów, takich jak drgania czy zmiany atmosferyczne, wpływa na uzyskane wyniki. W kontekście praktycznym, akceptowalny poziom błędu +/- 4 mm umożliwia wykonanie niezbędnych korekt i dostarczenie wiarygodnych danych do dalszej analizy i projektowania.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej