Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik analityk
Kwalifikacja: CHM.03 - Przygotowywanie sprzętu, odczynników chemicznych i próbek do badań analitycznych
Data rozpoczęcia: 10 czerwca 2025 12:02
Data zakończenia: 10 czerwca 2025 12:26

Egzamin niezdany

Wynik: 19/40 punktów (47,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Wskaż zbiór substancji, które po rozpuszczeniu w wodzie stają się elektrolitami?

A. Kwas solny, gliceryna, tlenek siarki(VI)

B. Glukoza, kwas azotowy(V), wodorotlenek wapnia

C. Chlorek sodu, wodorotlenek sodu, kwas siarkowy(VI)

D. Cukier, sól stołowa, ocet

Wybór substancji, które nie są elektrolitami, może prowadzić do licznych nieporozumień, dlatego warto zrozumieć, dlaczego odpowiedzi te są błędne. Cukier, sól kuchenna i ocet wydają się być substancjami rozpuszczalnymi w wodzie, jednak tylko sól kuchenna może być uznana za elektrolit. Cukier (sacharoza) rozpuszcza się w wodzie, tworząc roztwór, ale nie dissocjuje na jony, co oznacza, że nie przewodzi prądu elektrycznego. Takie substancje są nazywane substancjami nieelektrolitycznymi. Podobnie, gliceryna i tlenek siarki(VI) nie są elektrolitami - gliceryna jest organicznym alkoholem, który również nie dissocjuje w wodzie na jony, a tlenek siarki(VI) reaguje z wodą, tworząc kwas siarkowy, ale w swojej pierwotnej formie nie jest elektrolitem. W przypadku glukozy, jej rozpuszczenie w wodzie prowadzi do powstania roztworu, który nie wykazuje przewodnictwa elektrycznego, ponieważ glukoza również nie dissocjuje na jony. Niewłaściwe postrzeganie substancji jako elektrolitów może wynikać z błędnego rozumienia ich właściwości chemicznych oraz różnicy między substancjami, które po rozpuszczeniu w wodzie prowadzą do powstania naładowanych cząsteczek, a tymi, które tego nie robią. Kluczowe jest zrozumienie mechanizmów dysocjacji oraz właściwości chemicznych różnych substancji, aby uniknąć takich nieporozumień w chemii i pokrewnych dziedzinach.

Pytanie 2

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 3

Na podstawie informacji zawartej na pipecie, została ona skalibrowana na

A. wlew.

B. gorąco.

C. wylew.

D. zimno.

Odpowiedź 'wylew' jest prawidłowa, ponieważ oznacza, że pipecie nadano skalę pomiarową, która jest używana do precyzyjnego dozowania cieczy. W kontekście laboratoriów i procedur naukowych, pipecie, zwanej również pipetą, należy przypisać odpowiednią kalibrację, aby zapewnić dokładność i powtarzalność wyników. Standardy ISO oraz normy, takie jak ISO 8655, podkreślają znaczenie kalibracji pipet, co jest kluczowe w analizach chemicznych oraz biologicznych. W praktyce, pipecie skalibrowanej na 'wylew' przypisuje się objętość, którą można precyzyjnie odmierzyć i przenieść z jednego naczynia do drugiego, co ma istotne zastosowanie w produkcji leków oraz testach laboratoryjnych. Przykładem może być przygotowanie roztworu, gdzie każdy mililitr musi być dokładnie odmierzone, by uniknąć błędów w badaniach. Ponadto, kalibracja na 'wylew' pozwala na minimalizację strat cieczy, co jest niezbędne w przypadku drobnych reagentów o wysokich kosztach.

Pytanie 4

Które z poniższych działań należy wykonać przed rozpoczęciem pracy z nowym szkłem laboratoryjnym?

A. Przetrzeć szkło suchą szmatką

B. Ogrzać szkło w suszarce do 200°C bez mycia

C. Włożyć szkło do zamrażarki na 30 minut

D. Dokładnie umyć, wypłukać wodą destylowaną i wysuszyć

Przed przystąpieniem do pracy w laboratorium, odpowiednie przygotowanie szkła laboratoryjnego jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników analitycznych. Zaleca się, aby każdy nowy element szkła został dokładnie umyty, wypłukany wodą destylowaną i następnie wysuszony. To nie jest tylko formalność – na powierzchni nowego szkła mogą pozostawać resztki środków produkcyjnych, pyłów, opiłków lub nawet tłuszczów używanych w procesie produkcji i transportu. Takie zanieczyszczenia potrafią znacząco wpłynąć na przebieg reakcji chemicznych, fałszować wyniki pomiarów czy powodować wytrącanie się niepożądanych osadów. W praktyce laboratoryjnej normą jest wieloetapowe mycie szkła: najpierw wodą z detergentem, następnie dokładne płukanie wodą z kranu, a na końcu kilkukrotne płukanie wodą destylowaną. Suszenie zapewnia, że do wnętrza próbki nie dostanie się woda o nieznanym składzie. Moim zdaniem, sumienne podejście do czystości szkła jest jedną z najważniejszych zasad pracy laboranta. Każdy zawodowiec wie, że nawet drobny brud czy mgiełka tłuszczu mogą przekreślić godziny żmudnej pracy. W wielu laboratoriach, szczególnie tych akredytowanych, są nawet specjalne protokoły przygotowania sprzętu – warto je poznać i stosować, bo to naprawdę się opłaca.

Pytanie 5

Temperatura wrzenia aniliny przy normalnym ciśnieniu wynosi 457,13 K. W trakcie jej oczyszczania metodą destylacji prostej pod ciśnieniem atmosferycznym należy zebrać frakcję wrzącą w przedziale temperatur

A. 181 °C - 185 °C

B. 185 °C - 190 °C

C. 178 °C - 182 °C

D. 175 °C - 179 °C

Wybór zakresów temperatur innych niż 181 °C - 185 °C wynika z kilku nieporozumień związanych z podstawowymi zasadami destylacji. Często zdarza się, że osoby mające do czynienia z destylacją nie uwzględniają dokładnie wartości wrzenia substancji, co prowadzi do błędnych interpretacji. Na przykład, odpowiedzi sugerujące zakresy 185 °C - 190 °C lub 178 °C - 182 °C bazują na niewłaściwych założeniach dotyczących temperatury wrzenia aniliny. W rzeczywistości, jeżeli temperatura wrzenia wynosi 184 °C, wówczas frakcje przed i po tej wartości będą zawierały znaczny procent zanieczyszczeń, co może prowadzić do obniżenia jakości uzyskiwanego destylatu. Innym typowym błędem myślowym jest zakładanie, że temperatura wrzenia jest jedynym czynnikiem decydującym o zakresie zbierania frakcji podczas destylacji. W praktyce, inne czynniki, takie jak ciśnienie atmosferyczne, mogą wpływać na pomiar temperatur. Właściwe dobieranie zakresów zbierania frakcji jest kluczowe, aby uniknąć strat substancji czynnej i zapewnić ich czystość. Kluczowe jest również zrozumienie, że w przypadku substancji chemicznych, takich jak anilina, istotne jest przestrzeganie standardów laboratoryjnych oraz dobrych praktyk w celu uzyskania optymalnych wyników destylacji.

Pytanie 6

Odlanie cieczy z nad osadu to

A. dekantacja

B. destylacja

C. sedymentacja

D. filtracja

Dekantacja to proces polegający na oddzieleniu cieczy od osadu poprzez jej zlanie. Jest to technika powszechnie stosowana w laboratoriach chemicznych oraz w przemyśle, szczególnie w produkcji napojów, takich jak wino czy piwo. W praktyce dekantacja umożliwia uzyskanie klarownej cieczy, eliminując niepożądane cząstki stałe. W przypadku win, na przykład, dekantacja jest kluczowym etapem, który pozwala na usunięcie osadu powstałego podczas fermentacji, co poprawia jakość i smak trunku. Proces ten jest zgodny z zasadami dobrych praktyk laboracyjnych, które zalecają stosowanie efektywnych metod separacji, minimalizujących ryzyko kontaminacji. Ważnym aspektem dekantacji jest także precyzja, z jaką należy przeprowadzić ten proces, aby uniknąć zmieszania cieczy z osadem. W kontekście analizy jakości cieczy, dekantacja może być również używana w analizie chemicznej do przygotowania próbek do dalszych badań, co podkreśla jej znaczenie w szerokim zakresie zastosowań.

Pytanie 7

Do narzędzi pomiarowych zalicza się

A. cylinder

B. naczynko wagowe

C. kolbę stożkową

D. zlewkę

Kolba stożkowa i zlewka to narzędzia, które wiele osób zna z laboratoriach, ale nie są one sprzętem pomiarowym w takim sensie, jak cylinder miarowy. Kolba stożkowa jest super do mieszania czy podgrzewania, ale przez brak wyraźnych podziałek nie jest najlepsza do dokładnych pomiarów. Tak naprawdę to zlewka, mimo że czasem służy do szybkich pomiarów, to też nie daje pewności co do objętości. Ma szersze otwory i mniej precyzyjne podziałki, co może wprowadzać w błąd, szczególnie gdy liczysz na to, że musisz dokładnie odmierzyć jakieś substancje. Naczynko wagowe to następny przykład narzędzia, które nie jest do mierzenia cieczy. Warto dobrze rozumieć różnice między tymi narzędziami, bo to może uratować nas przed dużymi błędami w eksperymentach.

Pytanie 8

Na etykiecie kwasu siarkowego(VI) znajduje się piktogram pokazany na rysunku. Oznacza to, że substancja ta jest

A. nieszkodliwa.

B. mutagenna.

C. rakotwórcza.

D. żrąca.

Odpowiedź "żrąca" jest poprawna, ponieważ piktogram na etykiecie kwasu siarkowego(VI) jednoznacznie oznacza substancje, które mogą powodować ciężkie uszkodzenia tkanek. W systemie GHS (Globalnie Zharmonizowany System Klasyfikacji i Oznakowania Chemikaliów) substancje żrące są klasyfikowane na podstawie ich zdolności do uszkadzania skóry oraz innych tkanek. Kwas siarkowy(VI) jest silnym kwasem, który ma zdolność do reagowania z wodą, co dodatkowo potęguje jego żrące właściwości. W praktyce, kontakt z kwasem siarkowym(VI) może prowadzić do poważnych oparzeń chemicznych, które wymagają natychmiastowej interwencji medycznej. W laboratoriach i przemyśle chemicznym niezwykle istotne jest przestrzeganie zasad bezpieczeństwa związanych z obsługą substancji żrących, takich jak stosowanie odpowiednich środków ochrony osobistej (PPE), w tym rękawic, okularów ochronnych oraz odzieży odpornych na działanie chemikaliów. Zgodność z normami bezpieczeństwa, takimi jak OSHA i CLP, jest kluczowa dla minimalizacji ryzyka związanego z narażeniem na substancje żrące.

Pytanie 9

Wykonano ocenę jakości dostarczonej partii wodorotlenku sodu.
Zgodne ze specyfikacją towaru są

Parametr oznaczany	Jednostka	Wartość parametru
Parametr oznaczany	Jednostka	Według specyfikacji	Zbadana analitycznie
Zawartość wodorotlenku sodu	%	>=98	98,3
Zawartość węglanu sodu	%	<=0,4	0,39
Zawartość chlorku sodu	%	<=0,015	0,015

A. tylko zawartości procentowe wodorotlenku sodu i chlorku sodu.

B. tylko zawartości procentowe węglanu sodu i chlorku sodu.

C. zawartości procentowe wodorotlenku sodu, węglanu sodu i chlorku sodu.

D. tylko zawartości procentowe wodorotlenku sodu i węglanu sodu.

Odpowiedź, która wskazuje na zawartości procentowe wodorotlenku sodu, węglanu sodu i chlorku sodu jako te, które są zgodne ze specyfikacją, jest poprawna. Z analizy wyników wynika, że wszystkie te substancje muszą być odpowiednio monitorowane w partii wodorotlenku sodu. W przypadku wodorotlenku sodu, jego minimalna zawartość powinna wynosić co najmniej 98%, co zostało spełnione, gdyż wynosi 98,3%. Zawartość węglanu sodu nie może przekraczać 0,4%, a wynik 0,39% jest zgodny z tym wymogiem. Ponadto, zawartość chlorku sodu musi być niższa lub równa 0,015%, co w tym przypadku również zostało spełnione, gdyż wynik wynosi 0,015%. Takie podejście do monitorowania jakości substancji chemicznych jest kluczowe w branży chemicznej, gdzie każdy zbiornik musi być regularnie oceniany pod kątem spełnienia określonych norm jakościowych. Przykładami zastosowania tej wiedzy są procesy wytwarzania chemikaliów oraz zapewnienie zgodności z normami ISO, które kładą nacisk na kontrolę jakości.

Pytanie 10

Jaką próbkę stanowi woreczek gleby pobranej zgodnie z instrukcją?

Instrukcja pobierania próbek glebowych

Próbki pierwotne pobiera się laską glebową z wierzchniej warstwy gleby 0-20 cm, kolejno wykonując czynności:
– w miejscu pobierania próbki pierwotnej (pojedynczej), rolę świeżo zaoraną przydeptać,
– pionowo ustawić laskę do powierzchni gleby,
– wcisnąć laskę do oporu (na wysokość poprzeczki ograniczającej),
– wykonać pełny obrót i wyjąć laskę,
– zawartość wgłębienia (zasobnika) przenieść do pojemnika skrobaczki.
Po pobraniu próbek pojedynczych, całość wymieszać i napełnić kartonik lub woreczek.

A. Ogólną.

B. Laboratoryjną.

C. Jednostkową.

D. Analityczną.

Wybór odpowiedzi dotyczącej próbki jednostkowej, analitycznej czy laboratoryjnej wskazuje na pewne zrozumienie różnicy pomiędzy rodzajami próbek, jednak nieprawidłowe przypisanie ich do woreczka gleby prowadzi do nieścisłości w analizie. Próbka jednostkowa odnosi się do pojedynczego pobrania gleby z określonego miejsca, co nie odzwierciedla całej zmienności w danym obszarze. Analizowanie tylko jednostkowych próbek może prowadzić do mylnych wniosków, ponieważ nie bierze pod uwagę różnic w składzie chemicznym oraz fizycznym gleby, które mogą występować w różnych lokalizacjach. Próbka analityczna natomiast jest używana w laboratoriach do przeprowadzania szczegółowych badań, ale również nie jest odpowiednia w kontekście reprezentatywności. Próbka laboratoryjna odnosi się do próbek przetworzonych w warunkach kontrolowanych w celu dalszej analizy, co również nie jest zgodne z zasadami pobierania próbek w terenie. Typowe błędy myślowe to mylenie tych pojęć i ich zastosowania w kontekście analizy gleby, co może prowadzić do błędnych wniosków o stanie i jakości gleby w danym regionie.

Pytanie 11

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 12

Po zmieszaniu wszystkie pierwotne próbki danej partii materiału tworzą próbkę

A. ogólną

B. średnią

C. wtórną

D. analityczną

Odpowiedź ogólna jest poprawna, ponieważ po zmieszaniu wszystkich próbek pierwotnych danej partii materiału uzyskuje się jedną reprezentatywną próbkę, która odzwierciedla właściwości całej partii. W praktyce jest to kluczowe w procesach analitycznych, gdzie zapewnienie reprezentatywności próbki ma fundamentalne znaczenie dla uzyskanych wyników. W kontekście norm ISO 17025 dotyczących akredytacji laboratoriów badawczych oraz metod pobierania próbek, istotne jest, aby reprezentatywna próbka była zgodna z zaleceniami dotyczącymi wielkości i sposobu pobierania. Dzięki temu możemy mieć pewność, że wyniki analizy będą miały zastosowanie do całej partii materiału, a nie tylko do wybranych fragmentów. W praktyce, proces ten jest często stosowany w laboratoriach, które zajmują się kontrolą jakości, gdzie analiza jednego z wielu komponentów materiału pozwala na ocenę jego właściwości fizycznych czy chemicznych, co jest niezbędne w branżach takich jak przemysł spożywczy, farmaceutyczny czy chemiczny. W związku z tym, zrozumienie, czym jest próbka ogólna, jest niezbędne dla właściwej interpretacji wyników badań.

Pytanie 13

Aby uzyskać całkowicie bezwodny Na₂CO₃, przeprowadzono prażenie 143 g Na₂CO₃·10H₂O (M = 286 g/mol). Po upływie zalecanego czasu prażenia odnotowano utratę masy 90 g. W związku z tym prażenie należy

A. powtórzyć, ponieważ sól uległa rozkładowi

B. uznać za zakończone

C. kontynuować, ponieważ sól nie została całkowicie odwodniona

D. kontynuować, aż do potwierdzenia, że masa soli nie ulega zmianie

Prażenie Na2CO3·10H2O pod kątem uzyskania bezwodnego Na2CO3 polega na usunięciu cząsteczek wody związanych z solą. Odpowiedź 'kontynuować, aż do upewnienia się, że masa soli pozostaje stała' jest prawidłowa, ponieważ proces dehydratacji powinien być monitorowany, aż do momentu, gdy nie będzie już zauważalnych zmian masy. W praktyce chemicznej, gdy masa przestaje się zmieniać, można uznać, że reakcja osiągnęła równowagę i całkowite odwodnienie zostało zakończone. Przykładem może być proces przygotowywania soli w laboratorium, gdzie często stosuje się metody termiczne do usuwania wody. Kontrola masy jest kluczowa, aby uniknąć niepożądanych produktów ubocznych, które mogą powstać w wyniku nadmiernego ogrzewania. Dobre praktyki laboratoryjne obejmują także stosowanie odpowiednich technik ważenia oraz monitorowania temperatury, aby zapewnić optymalne warunki prażenia.

Pytanie 14

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 15

Kalibracja pH-metru nie jest potrzebna po

A. dłuższej przerwie w pomiarach.

B. każdym pomiarze w danej serii.

C. długotrwałym używaniu tej samej elektrody.

D. wymianie elektrody.

Kalibracja pH-metru po każdym pomiarze w serii nie jest aż taka konieczna, bo te urządzenia są zaprojektowane z myślą o stabilności pomiarów w krótkich odstępach. Jeśli pH-metr był już wcześniej skalibrowany, a warunki się nie zmieniły, to można spokojnie kontynuować pomiary bez nowej kalibracji. Na przykład w laboratoriach, gdzie robi się dużo pomiarów pH tego samego roztworu, często kalibruje się pH-metr przed rozpoczęciem całej serii pomiarów, a potem korzysta z tej samej kalibracji. Tylko pamiętaj, że jeśli robisz dłuższą przerwę w pomiarach lub zmienia się temperatura, to lepiej znów skalibrować, żeby mieć pewność, że wyniki są dokładne. Takie zasady są podkreślane w standardach ISO i ASTM, więc warto je znać, bo nieprzestrzeganie ich może prowadzić do złych wyników i utraty zaufania do analiz.

Pytanie 16

Odważka analityczna wodorotlenku sodu, przygotowana fabrycznie, zawiera 0,1 mola NaOH. Jaką objętość wody destylowanej należy dodać w kolbie miarowej, aby uzyskać roztwór wodorotlenku sodu o stężeniu 0,0500 mol/dm3?

A. 500 cm3

B. 2 dm3

C. 1 dm3

D. 50 cm3

Aby przygotować roztwór wodorotlenku sodu (NaOH) o stężeniu 0,0500 mol/dm3 z fabrycznie przygotowanej odważki zawierającej 0,1 mola NaOH, konieczne jest rozcieńczenie odważki wodą destylowaną. Stężenie roztworu można obliczyć przy użyciu wzoru C1V1 = C2V2, gdzie C1 to stężenie początkowe (0,1 mol/dm3), V1 to objętość początkowa, C2 to stężenie końcowe (0,0500 mol/dm3), a V2 to objętość końcowa. Z tego równania wynika, że aby uzyskać stężenie 0,0500 mol/dm3, objętość końcowa powinna wynosić 2 dm3 (2000 cm3). Praktyczne zastosowanie tej wiedzy jest kluczowe w laboratoriach chemicznych, gdzie dokładność stężeń roztworów jest niezbędna do przeprowadzania reakcji chemicznych, analizy jakościowej czy ilościowej substancji. Stosowanie kolb miarowych do przygotowywania roztworów jest zgodne z dobrymi praktykami laboratoryjnymi, ponieważ pozwala na precyzyjne pomiary i minimalizuje ryzyko błędów pomiarowych.

Pytanie 17

Średnia masa wody wypływająca z pipety o deklarowanej pojemności 25 cm³, w temperaturze 25°C wynosi 24,80 g. Korzystając z danych zamieszczonych w tabeli wskaż wartość poprawki kalibracyjnej dla tej pipety.

Masa wody zajmującej objętość 1 dm³ w zależności od temperatury pomiaru
Temperatura °C	Masa wody g
20	997,17
21	997,00
22	996,80
23	996,59
24	996,38
25	996,16
26	995,93
27	995,69
28	995,45
29	995,18
30	994,92

A. 0,18 ml

B. 0,16 ml

C. 0,10 ml

D. 0,25 ml

Zła odpowiedź, ale nie ma co się martwić, to częsty błąd. Często wynikają one z tego, że nie do końca rozumiesz, jak działa kalibracja urządzeń pomiarowych. Wiele osób myśli, że pipeta zawsze podaje dokładnie to, co jest na etykiecie, ale to nie do końca tak działa w praktyce. Odpowiedzi takie jak 0,16 ml czy 0,18 ml sugerują, że różnica była rozumiana błędnie, co pokazuje, że kalibracja i poprawka nie były do końca jasne. Kalibracja to w zasadzie porównywanie tego, co naprawdę mierzysz, z tym, co powinno być, a w tym przypadku widać, że pipeta raczej wypuszcza mniej, a nie więcej. Często zdarza się pomylić kierunek poprawki kalibracyjnej, co może prowadzić do większych problemów w eksperymentach, na przykład przy złym dozowaniu reagentów. Źle zrozumiane zagadnienia związane z pipetami to niezgodność z dobrymi praktykami w laboratoriach, które wymagają, żeby zawsze dbać o kalibrację i stan sprzętu. Zrozumienie, że pipeta nie zawsze działa idealnie, jest ważne dla każdego technika, a regularne stosowanie odpowiednich metod kalibracyjnych powinno być codziennością w laboratorium.

Pytanie 18

Butle gazowe (czasy butli) napełnione wodorem są oznaczone kolorem

A. jasnozielonym

B. czerwonym

C. żółtym

D. niebieskim

Zrozumienie systemu oznaczania butli gazowych jest kluczowe dla bezpieczeństwa pracy z substancjami chemicznymi. Kolorystyka oznaczeń butli gazowych jest ściśle określona przez normy. Odpowiedzi sugerujące żółty, jasnozielony lub niebieski kolor są błędne, ponieważ nie odzwierciedlają one aktualnych praktyk w branży. Żółty kolor często kojarzony jest z gazami toksycznymi, a jasnozielony z gazami szlachetnymi, natomiast niebieski stosuje się zazwyczaj do azotu lub innych gazów obojętnych. Wybierając niepoprawne kolory, można narazić się na poważne konsekwencje, takie jak błędna identyfikacja gazu, co prowadzi do niebezpiecznych sytuacji. W przemyśle, gdzie obsługiwane są różne rodzaje gazów, znajomość i przestrzeganie norm dotyczących oznaczania butli gazowych jest niezbędne. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich wniosków to ignorowanie standardów branżowych oraz brak świadomości na temat zagrożeń związanych z niewłaściwym oznaczeniem gazów. Warto pamiętać, że bezpieczeństwo w pracy z niebezpiecznymi substancjami chemicznymi opiera się na dokładnym przestrzeganiu procedur oraz systemów oznaczania, co bezpośrednio wpływa na zdrowie i życie pracowników oraz osób postronnych.

Pytanie 19

Po przeprowadzeniu krystalizacji z 120 g kwasu szczawiowego uzyskano 105 g produktu o wysokiej czystości. Jaki był poziom zanieczyszczeń w kwasie szczawiowym?

A. 15%

B. 87,5%

C. 12,5%

D. 20%

Aby zrozumieć, dlaczego pozostałe odpowiedzi są błędne, należy przyjrzeć się podstawowym zasadom obliczeń związanych z zawartością zanieczyszczeń. Odpowiedzi takie jak 20%, 15% i 87,5% opierają się na nieprawidłowych wyliczeniach lub błędnych założeniach. Przykładowo, jeśli ktoś wyliczałby 20%, mógłby mylnie pomyśleć, że zanieczyszczenia stanowią znacznie większy udział masy początkowej. Może to wynikać z pomyłki w obliczeniach lub braku zrozumienia, że zanieczyszczenia są obliczane na podstawie masy uzyskanego czystego produktu, a nie samej masy początkowej. Odpowiedź 15% również jest wynikiem nieprawidłowego obliczenia. Osoba udzielająca takiej odpowiedzi mogła pomylić się, przyjmując, że zanieczyszczenia to po prostu 15 g z 120 g, co nie uwzględnia odpowiedniego podziału przez masę początkową i pomnożenia przez 100%. Z kolei odpowiedź 87,5% jest szczególnie myląca, ponieważ sugeruje, że niemal cała masa kwasu szczawiowego była zanieczyszczona, co jest niezgodne z danymi przedstawionymi w pytaniu. Takie podejście może prowadzić do dramatycznych nieporozumień w analizie danych chemicznych i w przemyśle, gdzie dokładność pomiarów jest kluczowa. Dlatego ważne jest, aby stosować jednoznaczne metody obliczeń oraz zrozumieć, jakie wartości są istotne w kontekście danej analizy chemicznej.

Pytanie 20

Ile gramów 80% kwasu mrówkowego trzeba zważyć, aby uzyskać 200 g 20% roztworu tego kwasu?

A. 200g

B. 20g

C. 50g

D. 80g

Przy analizie błędnych odpowiedzi często można zauważyć typowe pułapki związane z obliczeniami stężenia roztworów. Na przykład, wybór 200 g jako odpowiedzi może wynikać z błędnego założenia, że cała masa roztworu jest jednocześnie masą substancji czynnej, co jest nieprawidłowe. W rzeczywistości roztwór 20% oznacza, że tylko część masy to substancja chemiczna, a nie całość. Dlatego istotne jest, aby zrozumieć, że w obliczeniach chemicznych musimy oddzielić masę substancji czynnej od masy całkowitej roztworu. Z kolei wybór 20 g również jest nieprawidłowy, ponieważ odnosi się do zbyt małej ilości czystego kwasu mrówkowego, co nie wystarczyłoby do osiągnięcia pożądanej koncentracji w 200 g roztworu. Odpowiedź 80 g również jest błędna, ponieważ oznaczałaby zbyt dużą ilość 80% roztworu, nieproporcjonalnie do wymaganych 40 g czystego kwasu. Właściwe podejście do takich obliczeń wymaga zrozumienia zarówno zasad dotyczących stężenia, jak i umiejętności przekształcania jednostek masy oraz ich odpowiedniego zastosowania w praktyce laboratoryjnej. Umiejętność ta jest kluczowa w chemii, gdzie precyzyjne przygotowywanie roztworów ma kluczowe znaczenie dla jakości eksperymentów. W związku z tym, aby skutecznie stosować obliczenia stężenia, należy gruntownie przyswoić podstawowe zasady i metody obliczeniowe, co jest fundamentem każdej praktyki chemicznej.

Pytanie 21

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 22

Odczynnik, który nie został wykorzystany, należy zutylizować zgodnie z informacjami zawartymi na etykiecie

A. w kwietniu 2017 roku

B. 5 maja 2017 roku

C. w czerwcu 2017 roku

D. 13 maja 2017 roku

Odpowiedź 'w czerwcu 2017 roku' jest prawidłowa, ponieważ wskazuje na termin, w którym niezużyty odczynnik powinien być zutylizowany zgodnie z zaleceniami przedstawionymi na etykiecie. Niezbędne jest przestrzeganie dat ważności i instrukcji dotyczących utylizacji odczynników chemicznych, aby zapewnić bezpieczeństwo oraz minimalizować negatywny wpływ na środowisko. Na przykład, jeśli odczynnik został dopuszczony do użycia do czerwca 2017 roku, oznacza to, że jego skuteczność może być już obniżona, a stosowanie go po tym terminie może prowadzić do nieprzewidywalnych rezultatów w badaniach. W praktyce, laboratoria chemiczne, zgodnie z normą ISO 14001, powinny mieć wdrożone procedury zarządzania odpadami niebezpiecznymi, co obejmuje odpowiednią klasyfikację, przechowywanie oraz utylizację odczynników. Dokładne przestrzeganie tych zasad jest kluczowe dla bezpieczeństwa pracowników oraz ochrony środowiska. Warto również pamiętać o odpowiednim dokumentowaniu wszystkich procesów związanych z utylizacją, co wspiera transparentność oraz zgodność z regulacjami prawnymi.

Pytanie 23

Jakie jest stężenie roztworu NaOH, który zawiera 4 g wodorotlenku sodu w 1 dm³ (masa molowa NaOH = 40 g/mol)?

A. 1 mol/dm3

B. 0,1 mol/dm3

C. 0,001 mol/dm3

D. 0,01 mol/dm3

Wybór stężenia 0,01 mol/dm³ to efekt błędnego spojrzenia na obliczenia dotyczące ilości moli i objętości roztworu. Żeby dobrze określić stężenie, najpierw trzeba znać masę molową substancji i przeprowadzić odpowiednie obliczenia. Przy 4 g NaOH, wydaje mi się, że pomyliłeś się, myśląc, że stężenie wynosi 0,01 mol/dm³. To wynika z nieprzypadkowego dzielenia masy przez masę molową. Liczba moli to masa substancji podzielona przez jej masę molową, czyli 4 g / 40 g/mol to 0,1 mol. Jeszcze trzeba uważać z objętościami, bo jeżeli pomylisz decymetry sześcienne z mililitrami, to mogą wyjść naprawdę duże błędy. Stężenie 0,001 mol/dm³ też wskazuje na nieprawidłowe rozumienie związku między masą a objętością. Może to być przez złą konwersję jednostek albo popełnione błędy w obliczeniach, co w pracy z roztworami chemicznymi jest kluczowe. Dobrze jest przed obliczeniami upewnić się, że wszystkie jednostki są zrozumiane i poprawnie zastosowane. Dlatego w laboratoriach precyzja w obliczeniach i umiejętność dobrej interpretacji wyników to podstawa, żeby wyjść z wiarygodnymi i powtarzalnymi rezultatami.

Pytanie 24

Co oznacza zapis cz.d.a. na etykiecie opakowania odczynnika chemicznego?

A. zawiera co najmniej 0,05% zanieczyszczeń

B. zawiera co najmniej 0,1% zanieczyszczeń

C. zawiera maksymalnie 0,05% zanieczyszczeń

D. zawiera maksymalnie 0,1% zanieczyszczeń

Wybór odpowiedzi, że odczynnik zawiera maksymalnie 0,1% zanieczyszczeń jest poprawny, ponieważ termin "cz.d.a." oznacza "czystość do analizy". Standardy analityczne, takie jak te określone przez European Pharmacopoeia oraz American Chemical Society, wskazują, że substancje oznaczone jako cz.d.a. spełniają wymogi czystości, które ograniczają zawartość zanieczyszczeń. W praktyce oznacza to, że odczynniki te mogą być wykorzystywane w analizach laboratoryjnych, gdzie niska zawartość zanieczyszczeń jest kluczowa dla uzyskania dokładnych wyników. Na przykład, w chemii analitycznej, zanieczyszczenia mogą wpływać na wyniki pomiarów spektroskopowych, dlatego istotne jest, aby stosowane odczynniki były wysokiej czystości. Właściwe zrozumienie oznaczeń na etykietach odczynników chemicznych jest zatem niezbędne dla każdego, kto pracuje w laboratoriach, aby zapewnić wiarygodność wyników badań.

Pytanie 25

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 26

Przedstawiony sposób dotyczy pobierania próbki wody do przeprowadzenia badań

Sposób pobierania próbki wody do przeprowadzenia badań:
- próbki pobrać do sterylnych butelek;
- przed przystąpieniem do pobierania wody zdjąć z kurka wszelkie urządzenia, zeskrobać zanieczyszczenia, następnie całkowicie otwierając i zamykając zawór, wielokrotnie płukać;
- metalowy kurek wysterylizować płomieniem, a kurek z tworzywa sztucznego alkoholem etylowym;
- kurek otworzyć do połowy przepływu i spuszczać wodę przez około 2-3 minuty do osiągnięcia stałej temperatury;
- pobrać próbkę wody napełniając butelkę do około ¾ objętości i natychmiast zamknąć korkiem.

A. w celu oznaczenia zawartości metali ciężkich.

B. w celu oznaczenia zawartości rozpuszczonych gazów.

C. mikrobiologicznych.

D. fizykochemicznych.

Wybór odpowiedzi dotyczących oznaczania zawartości metali ciężkich, fizykochemicznych lub rozpuszczonych gazów jest błędny, ponieważ te analizy nie wymagają aż tak rygorystycznych procedur sterylizacji jak w przypadku badań mikrobiologicznych. Przy badaniach fizykochemicznych koncentrujemy się na parametrach takich jak pH, przewodność czy zawartość substancji rozpuszczonych, gdzie kluczowe jest unikanie zanieczyszczeń chemicznych, a nie biologicznych. Z kolei badania metali ciężkich wymagają monitorowania poziomów substancji toksycznych, co również nie wiąże się z koniecznością zapewnienia sterylności, ale z precyzyjnym przygotowaniem próbek i ich odpowiednim przechowywaniem. Oznaczanie rozpuszczonych gazów, takich jak tlen czy dwutlenek węgla, opiera się na pomiarach, które są zależne od warunków ciśnienia i temperatury, co również nie wymaga sterylności próbek. Typowy błąd myślowy prowadzący do tych odpowiedzi to mylenie wymagań dotyczących analizy chemicznej z mikrobiologicznymi, co może skutkować niedostatecznym zrozumieniem różnic w metodologiach badań. W każdym przypadku, brak zrozumienia specyfiki wymagań analitycznych może prowadzić do niewłaściwego przygotowania próbki i w konsekwencji nieprawidłowych wyników, co jest nie do przyjęcia w profesjonalnych laboratoriach.

Pytanie 27

Na podstawie danych w tabeli próbkę, w której będzie oznaczany BZT, należy przechowywać

Oznaczany parametr	Rodzaj naczynia do przechowywania	Sposób utrwalania	Dopuszczalny czas przechowywania
barwa	szklane lub polietylenowe	- schłodzenie do temperatury 2-5°C	24 h
fosforany ogólne	szklane lub polietylenowe	- zakwaszenie kwasem siarkowym(VI) - schłodzenie do temperatury 2-5°C	4 h 48 h
BZT	szklane	- schłodzenie do temperatury 2-5°C - przechowywanie w ciemności	24 h
azot azotanowy(V)	szklane lub polietylenowe	- schłodzenie do temperatury 2-5°C - dodanie 2 cm³ chloroformu do 1 dm³ próbki	24 h 48 h

A. w metalowym naczyniu.

B. w butelce z ciemnego szkła.

C. w polietylenowej butelce.

D. w szklanej butelce.

Wybór niewłaściwego materiału do przechowywania próbek do oznaczania BZT może prowadzić do zafałszowania wyników analizy, co jest istotnym problemem w praktykach laboratoryjnych. Przechowywanie próbek w polietylenowej butelce nie jest odpowiednie, ponieważ polietylen może wchodzić w reakcje chemiczne z substancjami obecnymi w próbce, co z kolei może prowadzić do zmiany ich właściwości fizykochemicznych i nieadekwatnych wyników. Metalowe naczynia również nie są zalecane, ponieważ mogą reagować z niektórymi związkami chemicznymi, a ich powierzchnia może prowadzić do adsorpcji substancji, co zniekształca analizowane wartości. Wybór szklanej butelki nie wystarczy, jeśli nie jest to szkło ciemne; przezroczyste szkło nie zapewnia ochrony przed promieniowaniem UV, co prowadzi do degradacji składników próbki. Takie podejście jest sprzeczne z zaleceniami międzynarodowych standardów dotyczących przechowywania próbek w laboratoriach analitycznych, które jasno określają, że próbki wymagają konkretnego typu opakowania, aby uniknąć wpływu światła na ich integralność. Dlatego ważne jest, aby w procesie przechowywania próbek kierować się nie tylko dostępnością materiałów, ale przede wszystkim ich właściwościami chemicznymi i fizycznymi, aby zachować jakość analizy.

Pytanie 28

Roztwory o ściśle określonym stężeniu, używane w analizach miareczkowych, nazywamy

A. roztworami koloidowymi

B. roztworami nasyconymi

C. roztworami mianowanymi

D. roztworami niejednorodnymi

Roztwory koloidowe są zawiesinami, w których cząstki są na tyle małe, że nie opadają na dno, ale są zbyt duże, aby można je było uznać za roztwory jednolite. Chociaż mają swoje zastosowanie, na przykład w technologii materiałowej i biologii, nie są odpowiednie do miareczkowania, gdzie wymagana jest znajomość dokładnego stężenia. Roztwory nasycone to takie, które zawierają maksymalną ilość rozpuszczonej substancji w danym rozpuszczalniku w określonej temperaturze. W analizach miareczkowych ich stężenie nie jest stałe, co czyni je nieodpowiednimi do precyzyjnych pomiarów. Roztwory niejednorodne, jak sama nazwa wskazuje, charakteryzują się różnymi właściwościami fizycznymi w różnych częściach próbki, co także wyklucza je z zastosowań wymagających jednolitego stężenia. Zrozumienie tych koncepcji jest kluczowe, ponieważ pomylenie tych rodzajów roztworów może prowadzić do poważnych błędów w pomiarach i wynikach analitycznych. Dlatego też, przy pracy w laboratoriach chemicznych, niezwykle istotne jest stosowanie roztworów mianowanych, które zapewniają precyzję i powtarzalność wyników.

Pytanie 29

Którego związku chemicznego, z uwagi na jego silne właściwości higroskopijne, nie powinno się używać w analizie miareczkowej jako substancji podstawowej?

A. Na2C2O4

B. NaOH

C. Na2CO3

D. Na2B4O7·10H2O

Wybierając jedną z pozostałych odpowiedzi, można mylić się co do właściwości poszczególnych reagentów i ich zastosowania w analizie miareczkowej. Na2CO3, czyli węglan sodu, jest często stosowany w titracji węglanową, a jego właściwości stałe i niskie właściwości higroskopijne sprawiają, że jest to odpowiedni wybór. Użycie Na2CO3 w analizach, które wymagają miareczkowania z użyciem kwasów, jest zgodne z praktykami laboratoryjnymi, które zapewniają wiarygodność wyników. W przypadku Na2B4O7·10H2O, znanego również jako boraks, substancja ta również ma zastosowanie w analizach chemicznych, ale jej użycie ogranicza się do innych typów reakcji chemicznych, co czyni ją mniej odpowiednią w kontekście miareczkowania. Na2C2O4, czyli szczawian sodu, jest również używany w niektórych reakcjach miareczkowych, jednak jego zastosowanie wymaga precyzyjnego przygotowania roztworu oraz uwzględnienia jego własności chemicznych. Kluczowym błędem myślowym jest przyjęcie, że każdy z wymienionych reagentów ma takie same właściwości w kontekście higroskopijności, co jest nieprawidłowe. Każdy z wymienionych reagentów ma swoje specyficzne zastosowania i właściwości, które powinny być brane pod uwagę przy projektowaniu eksperymentów analitycznych. Analiza miareczkowa wymaga precyzyjnego doboru odczynników, a ich właściwości higroskopijne są kluczowym czynnikiem wpływającym na wyniki końcowe. Używanie niewłaściwego reagentu z uwagi na jego higroskopijność może prowadzić do poważnych błędów w pomiarach i interpretacji wyników.

Pytanie 30

Metodą, która nie umożliwia przeniesienia składników próbki do roztworu, jest

A. liofilizacja

B. roztwarzanie

C. stapianie

D. mineralizacja

Liofilizacja to dość ciekawy proces. W skrócie, to suszenie przez sublimację, czyli woda z lodu od razu przechodzi w parę bez przechodzenia przez płynny stan. To ważne w labie, bo kiedy analizujemy próbki chemiczne, składniki muszą być dobrze rozpuszczone w odpowiednich rozpuszczalnikach, żeby wyniki były dokładne. Liofilizacja nie robi roztworu, a jedynie suszy materiał, więc nie nadaje się do przygotowania próbek do analizy. A tak na marginesie, liofilizacja jest popularna w przemyśle farmaceutycznym i spożywczym, gdzie ważne jest, żeby zachować właściwości produktów. Lepiej sprawdzają się inne metody, jak roztwarzanie, które są zgodne z normalnymi procedurami analitycznymi i zapewniają precyzyjne wyniki.

Pytanie 31

W tabeli zamieszczono temperatury wrzenia niektórych składników powietrza. Na podstawie tych danych podaj, który ze składników oddestyluje jako ostatni.

Temperatura wrzenia °C	Składniki
-245,9	Neon
-182,96	Tlen
-195,8	Azot
-185,7	Argon

A. Tlen.

B. Neon.

C. Azot.

D. Argon.

Tlen to składnik powietrza, który wrze w -182,96°C. W destylacji chodzi o to, żeby oddzielić różne składniki mieszanki na podstawie ich temperatur wrzenia. Kiedy destylujemy powietrze, najpierw oddzielają się te składniki, które mają niższe temperatury wrzenia. Tlen, mający najwyższą temperaturę w porównaniu z pozostałymi substancjami, będzie się wydobywał jako ostatni. Moim zdaniem, zrozumienie tego procesu jest naprawdę ważne, zwłaszcza w takich dziedzinach jak inżynieria chemiczna. Na przykład, w przemyśle gazowym, czysty tlen z powietrza uzyskuje się właśnie przez destylację frakcyjną. To pokazuje, jak praktyczna jest ta wiedza. Warto też pamiętać, że różne metody separacji gazów opierają się na różnych właściwościach fizycznych, jak różnice w temperaturach wrzenia. Takie poznanie na pewno się przyda inżynierom w ich pracy.

Pytanie 32

Aby ustalić miano roztworu wodnego NaOH, należy zastosować

A. odmierzoną ilość kwasu azotowego(V)

B. naważkę kwasu benzenokarboksylowego

C. odmierzoną porcję roztworu kwasu octowego

D. naważkę kwasu mrówkowego

Wybór innych kwasów, takich jak kwas mrówkowy, kwas azotowy(V) czy kwas octowy, nie jest odpowiedni do ustalania miana roztworu wodorotlenku sodu z kilku powodów. Kwas mrówkowy, mimo że jest kwasem organicznym, charakteryzuje się innymi właściwościami, które mogą prowadzić do błędnych wyników podczas miareczkowania ze względu na jego zmienność i trudności w ustaleniu punktu końcowego. Kwas azotowy(V) jest silnym kwasem nieorganicznych, którego użycie do kalibracji roztworu zasadowego może powodować nieprawidłowości w wynikach z uwagi na reakcje redoks, które mogą zachodzić w trakcie miareczkowania. Kwas octowy, z kolei, jest słabym kwasem, co sprawia, że jego możliwości w zakresie określania miana są ograniczone, ponieważ reakcje z wodorotlenkiem sodu mogą nie być wystarczająco wyraźne do precyzyjnego ustalenia stężenia roztworu. Właściwy dobór reagentów do miareczkowania jest kluczowy, aby uniknąć błędów systematycznych, które mogą wpłynąć na dalsze analizy jakościowe i ilościowe. Dlatego tak istotne jest, aby w procesie kalibracyjnym stosować substancje o stabilnych właściwościach chemicznych, co w przypadku kwasu benzenokarboksylowego jest zapewnione.

Pytanie 33

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 34

W procesie oddzielania osadu od roztworu, po przeniesieniu osadu na sączek, najpierw należy go

A. przemyć

B. wyprażyć

C. zważyć

D. wysuszyć

Przemywanie osadu po jego oddzieleniu od roztworu jest kluczowym krokiem w procesie analitycznym, który ma na celu usunięcie zanieczyszczeń i pozostałości reagentów. Przed przystąpieniem do ważenia, wysuszania czy wyprażania, istotne jest, aby osad był wolny od wszelkich substancji, które mogłyby wpłynąć na wyniki analizy. Przemywanie osadu za pomocą odpowiedniego rozpuszczalnika, zazwyczaj wody destylowanej, pozwala na usunięcie niepożądanych jonów lub cząsteczek, które mogłyby zafałszować wyniki późniejszych pomiarów. Na przykład, w przypadku analizy chemicznej, zanieczyszczenia mogą wprowadzać błędy w pomiarach masy, co może skutkować nieprawidłowymi wnioskami. Standardy laboratoryjne, takie jak ISO 17025, zalecają przestrzeganie procedur czyszczenia próbek, aby zapewnić wiarygodność uzyskanych danych. W praktyce laboratoryjnej, prawidłowe przemycie osadu przyczynia się do poprawy dokładności i precyzji wyników analitycznych, co jest kluczowe w badaniach naukowych i przemysłowych.

Pytanie 35

Wagi laboratoryjne można klasyfikować według nośności oraz precyzji na

A. analityczne i szalkowe

B. techniczne i analityczne

C. dźwigniowe i elektroniczne

D. periodyczne i aperiodyczne

Wagi laboratoryjne można klasyfikować na różne sposoby, ale najlepiej skupić się na nośności i dokładności. Odpowiedzi o podziałach na dźwigniowe i elektroniczne mogą wprowadzać w błąd, bo to w sumie różne sprawy. Wagi dźwigniowe są już raczej przestarzałe, a nowoczesne elektroniczne są bardziej dokładne i proste w obsłudze. Klasyfikacja na analityczne i szalkowe też nie do końca pasuje do tego pytania. Wagi analityczne są super do dokładnych pomiarów, ale szalkowe nadają się bardziej do ogólnych zastosowań. Te inne podziały, jak periodyczne czy aperiodyczne, w ogóle nie mają sensu w kontekście wag. Jak się pomyli w klasyfikacji, to może być problem przy doborze sprzętu, a to z kolei wpłynie na jakość wyników. Tak że trzeba uważać!

Pytanie 36

Laboratoryjny aparat szklany, który wykorzystuje kwasy do wytwarzania gazów w reakcji z metalem lub odpowiednią solą, to

A. aparat Hofmanna

B. aparat Soxhleta

C. aparat Kippa

D. aparat Orsata

Aparat Orsata jest używany do destylacji, co oznacza, że jego funkcja różni się od roli aparatu Kippa, który jest przeznaczony do wytwarzania gazów. Aparat Soxhleta jest narzędziem stosowanym w ekstrakcji, często w analizie chemicznej, gdzie celem jest wydobycie substancji rozpuszczalnych z materiałów stałych, co również nie pokrywa się z funkcją aparatu Kippa. Z kolei aparat Hofmanna, wykorzystywany do elektrolizy wody, jest narzędziem do rozdzielania gazów na ich składniki, co również różni się od zadania aparatu Kippa, który nie wymaga stosowania prądu elektrycznego. Często mylone są różne typy aparatów laboratoryjnych ze względu na ich podobieństwa wizualne lub nazwy, co prowadzi do nieporozumień. Kluczowe jest zrozumienie specyficznych zastosowań każdego z tych urządzeń i ich konstrukcyjnych różnic. Dlatego ważne jest, aby przy nauce o aparatach laboratoryjnych nie tylko zapamiętywać ich nazwy, ale także ich funkcje i zastosowania, aby uniknąć błędów w praktyce laboratoryjnej. Niezrozumienie tych różnic może skutkować nieefektywnym wykorzystaniem sprzętu i potencjalnymi zagrożeniami w laboratorium.

Pytanie 37

Materiał uzyskany przez zmieszanie prób pobranych w ustalonych odstępach czasu określa się mianem próbki

A. proporcjonalnej

B. złożonej

C. ogólną okresową

D. ogólnej

Odpowiedzi "proporcjonalną", "złożoną" i "ogólną" są błędne z kilku powodów związanych z definicjami oraz kontekstem, w którym są używane. Próbka proporcjonalna odnosi się do próbki, która jest zbierana w sposób, który odzwierciedla proporcje różnych składników w populacji, lecz nie uwzględnia aspektu czasowego. Takie podejście może prowadzić do zniekształceń wyników, szczególnie w dynamicznych systemach, gdzie warunki mogą się zmieniać w czasie. Z kolei termin "złożona" używany jest w kontekście materiałów, które składają się z wielu różnych komponentów, ale niekoniecznie odnosi się do prób pobranych w określonych odstępach czasowych. Definicja ta jest zbyt ogólna i nie oddaje istoty badań o długoterminowym monitoringu. Ostatnia odpowiedź, "ogólna", również jest nieprecyzyjna, ponieważ nie wskazuje na regularność pobierania próbek, co jest kluczowe w kontekście analizy okresowej. Niezrozumienie tych subtelności może prowadzić do poważnych błędów w analizach, a także do niewłaściwych wniosków opartych na danych, które nie odzwierciedlają rzeczywistości. W kontekście badań naukowych oraz kontroli jakości, ważne jest, aby stosować odpowiednie metody pobierania próbek, które spełniają uzgodnione standardy i praktyki, aby wyniki były rzetelne i użyteczne.

Pytanie 38

Na podstawie informacji zawartych w tabeli wskaż mieszaninę oziębiającą o temperaturze -21 °C.

Temperatura mieszaniny	Skład mieszaniny	Stosunek masowy
-15 °C	lód + octan sodu	10:9
-18 °C	lód + chlorek amonu	10:3
-21 °C	lód + chlorek sodu	3:1
-25 °C	lód + azotan amonu	1:9

A. 10 g lodu i 3 g chlorku sodu.

B. 150 g lodu i 50 g chlorku sodu.

C. 100 g lodu i 30 g chlorku amonu.

D. 90 g lodu i 30 g chlorku amonu.

W przypadku pozostałych odpowiedzi, które nie są poprawne, można dostrzec pewne powszechne błędy analityczne w rozumowaniu. W pierwszej odpowiedzi, 10 g lodu i 3 g chlorku sodu, proporcja jest niewystarczająca, aby efektywnie obniżyć temperaturę do -21 °C. Oznacza to, że nie zapewni ona odpowiedniej ilości czynnika chłodzącego. W drugiej odpowiedzi, 90 g lodu i 30 g chlorku amonu, chociaż teoretycznie można uzyskać niską temperaturę, stosunek masowy nie odpowiada wymaganemu 3:1, ponieważ chlorek amonu ma inne właściwości fizyczne i reakcyjne niż chlorek sodu. Ostatnia odpowiedź, 100 g lodu i 30 g chlorku amonu, również nie jest zgodna z wymogami, ponieważ nie osiąga oczekiwanej temperatury i ponownie nie uwzględnia faktu, że chlorek amonu nie jest idealnym substytutem dla chlorku sodu w tej konkretnej aplikacji. Często popełniane błędy w takich zadaniach polegają na pomijaniu zasad dotyczących proporcji masowych i sposobów reakcji chemicznych, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Zrozumienie tych zasad i ich konsekwencji jest niezwykle istotne dla prawidłowego stosowania wiedzy chemicznej w praktyce.

Pytanie 39

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 40

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej