Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 13 maja 2025 20:56
Data zakończenia: 13 maja 2025 21:17

Egzamin zdany!

Wynik: 36/40 punktów (90,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Część procesu komunikacji osobistej, w której odbiorca okazuje swoją reakcję na przekaz, nazywana jest

A. dekodowanie

B. sprzężenie zwrotne

C. kodowanie

D. szum komunikacyjny

Odpowiedź "sprzężenie zwrotne" jest poprawna, ponieważ odnosi się do kluczowego elementu w procesie komunikacji interpersonalnej. Sprzężenie zwrotne to reakcja odbiorcy na przekaz nadawcy, która pozwala na ocenę efektywności komunikacji. Przykładem może być sytuacja, w której nauczyciel przekazuje wiedzę uczniom, a ich pytania i komentarze są odzwierciedleniem zrozumienia lub braku zrozumienia materiału. Taki feedback pozwala nauczycielowi dostosować sposób przekazywania informacji, co jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji. W kontekście standardów komunikacyjnych, sprzężenie zwrotne jest niezbędne do utrzymania dialogu, a także do poprawy relacji interpersonalnych. W praktyce, skuteczne wykorzystanie sprzężenia zwrotnego może prowadzić do lepszego zrozumienia i współpracy w zespołach, co jest wspierane przez różne metody pracy, takie jak metoda 360 stopni w ocenach wydajności.

Pytanie 2

Które materiały są potrzebne w technice makramy?

A. Puszki szmerowe, dzwonki melodyczne

B. Klej, drut, bejca

C. Arkusze szarego papieru, flamastry, kolorowa kreda

D. Sznurki, nici, mulina, koraliki

W technice makramy kluczowymi elementami są sznurki, nici, mulina oraz koraliki, które służą do tworzenia różnorodnych wzorów i projektów. Sznurki, najczęściej bawełniane lub syntetyczne, stanowią podstawowy materiał, z którego powstają różnorodne sploty i węzły. Nici i mulina mogą być używane do bardziej skomplikowanych detali i wykończeń, dodając estetyczne akcenty do projektów. Koraliki z kolei są wykorzystywane do ozdabiania, co pozwala na stworzenie unikalnych i efektownych prac. Makrama, jako technika rękodzielnicza, ma długą historię i jest stosowana do tworzenia ozdób do wnętrz, biżuterii oraz akcesoriów. Zastosowanie właściwych materiałów jest kluczowe dla trwałości i estetyki końcowego produktu. Warto również przestrzegać dobrych praktyk, takich jak dobór odpowiedniej grubości sznurków do planowanego projektu oraz testowanie różnych węzłów w celu osiągnięcia zamierzonego efektu wizualnego.

Pytanie 3

Wyrażanie swoich poglądów i ocen na określony temat w sposób wolny, z jednoczesnym poszanowaniem potrzeb i praw innych, to inaczej

A. altruizm

B. egoizm

C. asertywność

D. allocentryzm

Asertywność to umiejętność swobodnego wyrażania swoich opinii, potrzeb i emocji przy jednoczesnym szanowaniu praw i uczuć innych. Oznacza to, że osoba asertywna potrafi komunikować się w sposób jasny i bezpośredni, unikając zarówno agresji, jak i biernej postawy. Asertywność jest kluczowym elementem zdrowej komunikacji interpersonalnej, ponieważ pozwala na budowanie relacji opartych na wzajemnym szacunku. Przykładem asertywnego zachowania może być sytuacja, w której pracownik wyraża swoją opinię na temat projektu, jednocześnie słuchając i uwzględniając perspektywę kolegów. W kontekście standardów komunikacji w zespołach, asertywność przyczynia się do otwartości na feedback oraz sprzyja tworzeniu atmosfery współpracy. W praktyce asertywność można rozwijać poprzez techniki takie jak „ja komunikaty”, które pozwalają na wyrażanie swoich potrzeb bez oskarżania innych. Dobrze rozwinięta asertywność prowadzi do większej satysfakcji z relacji osobistych i zawodowych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania konfliktem i negocjacji.

Pytanie 4

Kluczowym dokumentem tworzonym dla każdego mieszkańca domu pomocy społecznej jest indywidualny plan

A. adaptacyjno-mobilizacyjny

B. wsparcia

C. ewaluacyjno-terapeutyczny

D. socjalizacyjny

Wybór odpowiedzi dotyczącej planów adaptacyjno-mobilizacyjnych, socjalizacyjnych lub ewaluacyjno-terapeutycznych może prowadzić do nieporozumień związanych z celami i metodologii pracy w domach pomocy społecznej. Plany adaptacyjno-mobilizacyjne koncentrują się na dostosowywaniu się do nowych warunków, jednak nie są one wystarczające, aby kompleksowo zaspokoić potrzeby mieszkańców, ponieważ nie uwzględniają długoterminowego wsparcia. Z kolei plany socjalizacyjne skupiają się głównie na integracji społecznej, ale nie obejmują pełnego spektrum wsparcia, które mogą potrzebować mieszkańcy, w tym wsparcia emocjonalnego i psychologicznego. Plany ewaluacyjno-terapeutyczne, choć istotne w kontekście monitorowania postępów, nie są podstawowym dokumentem operacyjnym, a raczej narzędziem do oceny skuteczności działań określonych w indywidualnym planie wsparcia. Kluczowym błędem myślowym jest mylenie pojęć i funkcji tych różnych planów. Każdy z nich ma swoje miejsce w procesie wsparcia, ale to indywidualny plan wsparcia jest fundamentem, na którym opierają się wszystkie inne działania, zapewniając kompleksową i zindywidualizowaną opiekę.

Pytanie 5

Osoba przebywająca w środowiskowym domu samopomocy dla osób z przewlekłymi zaburzeniami psychicznymi ma trudności z zarządzaniem swoim gospodarstwem domowym. Aby lepiej zrozumieć jej sytuację społeczną, należy zasięgnąć porady

A. z pracownikiem socjalnym

B. z pielęgniarką

C. z trenerem personalnym

D. z psychiatrą

Wybór pracownika socjalnego jako osoby do konsultacji w sytuacji podopiecznego środowiskowego domu samopomocy jest jak najbardziej uzasadniony. Pracownicy socjalni są wyspecjalizowani w ocenie i wsparciu osób znajdujących się w trudnych sytuacjach życiowych, w tym osób z przewlekłymi problemami psychicznymi. Ich zadaniem jest analiza sytuacji społecznej, pomoc w dostępie do różnych form wsparcia oraz koordynacja działań podejmowanych na rzecz klienta. W praktyce, pracownik socjalny może zidentyfikować konkretne potrzeby podopiecznego, takie jak konieczność uzyskania pomocy w zarządzaniu gospodarstwem domowym, czy też skierowanie na dodatkowe terapie. Współpraca z pracownikiem socjalnym jest zgodna z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Pracowników Socjalnych, które zaleca holistyczne podejście do opieki nad osobami w kryzysie. Pracownik socjalny jest również kluczowym ogniwem w nawiązywaniu współpracy z innymi instytucjami, co może prowadzić do kompleksowego wsparcia podopiecznego.

Pytanie 6

Specjalista, który nie uległ wpływowi podopiecznego i wciąż powtarzał ten sam argument podczas rozmowy, zastosował technikę wspierającą asertywne odmawianie, znaną jako

A. zdarta płyta

B. asertywne przyjęcie omyłki

C. zasłona dymna

D. otwarte drzwi

Odpowiedź "zdarta płyta" jest poprawna, ponieważ odnosi się do techniki terapeutycznej, w której profesjonalista konsekwentnie powtarza ten sam argument w odpowiedzi na presję wywieraną przez podopiecznego. Ta metoda ma na celu wzmocnienie asertywności terapeuty, co jest kluczowe w kontekście pomocy klientom w nauce stawiania granic. Przykładowo, jeśli podopieczny nieustannie prosi o coś, co nie jest zgodne z jego interesami lub wartościami terapeuty, zastosowanie techniki "zdartej płyty" pozwala terapeucie na utrzymanie swoich zasad, nie ulegając jednocześnie naciskom. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychoterapii, gdzie istotne jest nie tylko udzielanie wsparcia, ale także nauka klientów, jak wyrażać swoje potrzeby i oczekiwania w sposób asertywny. Warto zaznaczyć, że technika ta jest często stosowana w sytuacjach, gdy emocje mogą prowadzić do manipulacji lub presji ze strony klienta, a terapeuta musi pozostać na stanowisku, aby nie naruszać swoich granic.

Pytanie 7

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić w swoim wyposażeniu terapeuta, który organizuje zajęcia z techniki patchwork?

A. Maszynę do szycia, kawałki tkanin, wykrój

B. Wosk ceramiczny, zaprawiacz, angoby

C. Medium do spękań, klej wikolowy, farbę akrylową

D. Cynę, szlifierkę, fragmenty kolorowego szkła

Wybór odpowiedzi, która obejmuje maszynę do szycia, kawałki tkanin oraz wykrój, jest jak najbardziej trafny w kontekście przygotowania pracowni terapeutycznej do zajęć z techniki patchwork. Technika ta, polegająca na łączeniu różnych kawałków materiałów w celu stworzenia nowego, estetycznego dzieła, wymaga odpowiednich narzędzi, które umożliwiają precyzyjne szycie. Maszyna do szycia jest podstawowym narzędziem w tym procesie, umożliwiającym szybkie i efektywne łączenie tkanin. Kawałki tkanin są niezbędne, jako że to właśnie z nich powstaje finalny projekt, a ich różnorodność kolorystyczna i teksturalna wpływa na ostateczny efekt wizualny. Wykrój, z kolei, stanowi plan działania, który ułatwia precyzyjne cięcie i szycie, co jest kluczowe dla uzyskania pożądanych wymiarów i kształtów. Na zajęciach terapeutycznych, wykorzystanie techniki patchwork może wspierać rozwój umiejętności manualnych, kreatywności oraz koordynacji ruchowej uczestników, co jest zgodne z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej. Przykładowe zastosowanie tej techniki to tworzenie poduszek, narzut czy torebek, które nie tylko pełnią funkcję użytkową, ale także są nośnikami emocji i osobistych historii ich twórców.

Pytanie 8

W oparciu o przeprowadzony wywiad środowiskowy, terapeuta zajęciowy powinien uzyskać szczegółowe informacje o podopiecznych przede wszystkim dotyczące

A. sfery emocjonalnej, motywacyjnej i osobowości

B. zdolności interpersonalnych i społecznych

C. posiadanej wiedzy ogólnej oraz sprawności intelektualnej

D. sytuacji osobistej, rodzinnej oraz materialnej

Terapeuta zajęciowy, przeprowadzając wywiad środowiskowy, powinien skoncentrować się na sytuacji osobistej, rodzinnej i materialnej opiekuna. Te informacje są kluczowe, ponieważ pozwalają zrozumieć kontekst, w jakim funkcjonuje osoba poddawana terapii. Stanowią one fundament do oceny potrzeb oraz możliwości wsparcia. Na przykład, wiedza o sytuacji rodzinnej może ujawnić wsparcie lub przeciwnie, obciążenia, które wpływają na stan zdrowia psychicznego klienta. Również aspekt materialny, jak dochody czy warunki mieszkaniowe, może determinować dostępność do różnych form terapii czy wsparcia psychologicznego. Dobrze przeprowadzony wywiad pozwala na holistyczną ocenę i ustalenie indywidualnego podejścia do terapii, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, w tym z zasadami Person-Centered Care, które kładą nacisk na dostosowanie interwencji do unikalnych potrzeb klienta.

Pytanie 9

U pacjentki stwierdzono chorobę wieńcową serca. W kontekście organizacji czasu wolnego, co terapeuta powinien zaproponować pacjentce?

A. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz ćwiczenia oddechowe

B. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz biegi przełajowe

C. ćwiczenia oddechowe oraz biegi na czas

D. gimnastykę korekcyjną oraz ćwiczenia oddechowe

Gimnastyka ogólnousprawniająca i ćwiczenia oddechowe stanowią kluczowe elementy w rehabilitacji osób z chorobą wieńcową serca, ponieważ pomagają one w poprawie wydolności fizycznej oraz wsparciu układu oddechowego. Gimnastyka ogólnousprawniająca, poprzez różnorodne formy aktywności, angażuje wiele grup mięśniowych, co sprzyja zwiększeniu siły i elastyczności. Ćwiczenia oddechowe natomiast, takie jak techniki oddechu przeponowego czy kontrolowanego, wspomagają efektywność wentylacji płuc oraz poprawiają dotlenienie organizmu. Zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, aktywność fizyczna powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, a połączenie ćwiczeń ogólnych z oddechowymi zwiększa skuteczność rehabilitacji. Na przykład, proponując podopiecznej spacery po parku z elementami ćwiczeń oddechowych, można poprawić jej samopoczucie i jakość życia, jednocześnie minimalizując ryzyko powikłań sercowych.

Pytanie 10

Jaką metodę zasugerował terapeuta, rekomendując podopiecznej po mastektomii uczestnictwo w terapii poprzez pracę, aby przywrócić sprawność funkcjonalną ramienia oraz stawu barkowego?

A. Socjoterapię

B. Ergoterapię

C. Arteterapię

D. Ludoterapię

Ergoterapia jest metodą terapeutyczną, która koncentruje się na przywracaniu sprawności czynnościowej oraz poprawie jakości życia pacjentów, poprzez angażowanie ich w różne formy aktywności. W przypadku podopiecznej po mastektomii, ergoterapia może obejmować szereg ćwiczeń i działań mających na celu poprawę funkcji ramienia i stawu barkowego. Przykładowo, terapeuta może zaplanować program ćwiczeń, który będzie obejmował mobilizację stawów, ćwiczenia wzmacniające oraz zadania związane z codziennymi czynnościami, takimi jak ubieranie się czy przygotowywanie posiłków. Ergoterapia ma na celu nie tylko rehabilitację fizyczną, ale również wsparcie psychiczne, co jest niezwykle istotne w procesie pooperacyjnym. W standardach opieki nad pacjentami onkologicznymi, ergoterapia jest uznawana za kluczowy element rehabilitacji, a jej efektywność potwierdzają liczne badania kliniczne. Dzięki zastosowaniu ergoterapii, pacjenci mogą szybciej wrócić do aktywności, które są dla nich istotne, co znacząco wpływa na ich samopoczucie i jakość życia.

Pytanie 11

Głównym celem terapii zajęciowej dla osób niewidomych jest

A. utrzymanie sprawności rąk przez jak najdłuższy czas

B. nawiązywanie relacji, prowadzenie rozmów oraz utrzymywanie kontaktów

C. łagodzenie dolegliwości fizycznych oraz redukcja stresu psychicznego

D. podtrzymanie aktywności funkcjonujących analizatorów

Podtrzymanie aktywności sprawnych analizatorów to kluczowy cel terapii zajęciowej dla osób niewidomych, ponieważ ich zdolności percepcyjne w innych obszarach, takich jak dotyk, słuch czy węch, mogą być znacząco rozwijane. Dzięki odpowiednio zaplanowanej terapii, osoby niewidome mogą skutecznie wykorzystywać te zmysły, co przyczynia się do ich samodzielności i jakości życia. Przykłady zastosowania obejmują treningi sensoryczne, gdzie pacjenci uczą się rozpoznawania obiektów przez dotyk lub dźwięki. Istotnym elementem jest także włączanie technologii wspierających, jak aplikacje mobilne, które mogą poprawić orientację przestrzenną. Standardy terapii zajęciowej uwzględniają indywidualne podejście do potrzeb pacjenta, a dobre praktyki podkreślają znaczenie integracji różnych strategii terapeutycznych. W ten sposób terapia zajęciowa staje się nie tylko formą leczenia, ale także sposobem na wzmacnianie poczucia niezależności i samodzielności.

Pytanie 12

26-letnia Ewa, która ma umiarkowaną niepełnosprawność intelektualną, jest w dużej mierze zależna od pomocy rodziców, którzy są nadopiekuńczy. Jakiego rodzaju zajęcia terapeutyczne powinien zaproponować jej terapeuta, aby poprawić jej samodzielność w codziennym życiu?

A. Muzykoterapię receptywną

B. Zajęcia w pracowni kulinarnej

C. Zajęcia w pracowni wikliniarskiej

D. Biblioterapię aktywną

Zajęcia w pracowni kulinarnej są idealnym rozwiązaniem dla pani Ewy, ponieważ skupiają się na rozwijaniu umiejętności praktycznych, które są kluczowe dla zwiększenia samodzielności w codziennym życiu. Pracownia kulinarna pozwala uczestnikom na naukę przygotowywania prostych posiłków, co nie tylko wpływa na poprawę umiejętności życiowych, ale także na wzrost pewności siebie. W tym kontekście, zajęcia te mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pani Ewy, co jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie personalizacji w podejściu do pacjenta. Dodatkowo, wykonywanie prostych zadań kulinarnych, takich jak krojenie warzyw czy mieszanie składników, może być przyjemną formą terapii, sprzyjającą integracji społecznej i rozwijaniu umiejętności współpracy. W literaturze przedmiotu można znaleźć liczne badania, które potwierdzają efektywność kulinarnych zajęć terapeutycznych w pracy z osobami z niepełnosprawnościami, co pokazuje ich znaczenie w kontekście rozwoju osobistego oraz samodzielności.

Pytanie 13

Najlepszym sposobem na naukę asertywności oraz umiejętności radzenia sobie w sytuacjach konfliktowych jest prowadzenie ich podczas treningu

A. higienicznego

B. kulinarnego

C. interpersonalnego

D. budżetowego

Nauka asertywności oraz umiejętności rozwiązywania sytuacji konfliktowych najlepiej odbywa się w ramach treningu interpersonalnego, ponieważ koncentruje się na interakcjach między ludźmi. W kontekście asertywności istotne jest, aby uczestnicy praktykowali wyrażanie swoich potrzeb, opinii i emocji w sposób, który szanuje zarówno siebie, jak i innych. Trening interpersonalny pozwala na symulację rzeczywistych sytuacji, w których mogą wystąpić konflikty. Przykładowo, uczestnicy mogą ćwiczyć techniki aktywnego słuchania, rozwiązywania problemów oraz techniki negocjacyjne. Dobre praktyki w tym zakresie obejmują zastosowanie ról odgrywanych (role-playing), które umożliwiają uczestnikom doświadczenie różnych perspektyw. Taki trening wspiera rozwój umiejętności emocjonalnych, co jest zgodne ze standardami rozwoju osobistego i profesjonalnego. Wspieranie umiejętności interpersonalnych jest kluczowe w każdej branży, gdyż umiejętność efektywnej komunikacji i zarządzania konfliktami przekłada się na lepszą współpracę i efektywność zespołów.

Pytanie 14

W kontekście interpersonalnej wymiany informacji, proksemika odnosi się do

A. oddziaływania temperamentu osoby nadającej na interpretację komunikatu przez odbiorcę

B. zależności pomiędzy mimiką a rodzajem przekazywanego komunikatu

C. znaczenia tempa wypowiedzi oraz intonacji dla zrozumiałości komunikatu

D. społecznego postrzegania relacji przestrzennych pomiędzy osobami prowadzącymi rozmowę

Wybierając odpowiedzi związane z tempem mowy, tonem głosu, temperamentem nadawcy czy mimiką, można wpaść w pułapkę ograniczonego myślenia o komunikacji interpersonalnej. Tempo mowy oraz ton głosu rzeczywiście wpływają na czytelność komunikatu, ale są to aspekty paralingwistyczne, które nie obejmują proksemiki. Proksemika dotyczy relacji przestrzennych, co oznacza, że koncentruje się na odległości i układzie ciał uczestników komunikacji, a nie na ich sposobie mówienia. Z kolei temperament nadawcy wpływa na sposób, w jaki komunikat jest interpretowany przez odbiorcę, ale nie ma bezpośredniego związku z postrzeganiem przestrzeni. Warto również zauważyć, że zależność mimiki od charakteru komunikatu jest istotna, jednak również nie odnosi się do proksemiki. Osoby często mylą te terminy z powodu ich wspólnego kontekstu w teorii komunikacji, co prowadzi do nieporozumień. Właściwe zrozumienie proksemiki i jej roli w komunikacji jest kluczowe, ponieważ umożliwia lepsze zarządzanie relacjami interpersonalnymi. Użytkownicy powinni skupić się na analizowaniu, jak przestrzeń i odległość mogą wpływać na interakcje, zamiast na aspektach werbalnych, co jest zgodne z normami efektywnej komunikacji w różnych kontekstach społecznych.

Pytanie 15

Silwoterapia to technika terapeutyczna, która bazuje na zdrowotnym wpływie

A. aromatów.

B. fauny.

C. odcieni.

D. lasu.

Silwoterapia, czyli terapia lasem, to metoda terapeutyczna, która wykorzystuje naturalne właściwości środowiska leśnego do poprawy zdrowia psychicznego i fizycznego. Badania pokazują, że przebywanie w otoczeniu drzew i natury wpływa korzystnie na obniżenie poziomu stresu, poprawę nastroju oraz wzmacnianie układu odpornościowego. Silwoterapia opiera się na specyfice lasu, który jest źródłem świeżego powietrza, ujemnych jonów oraz substancji biologicznie aktywnych uwalnianych przez rośliny, zwanych fitoncydami. Przykłady zastosowania silwoterapii obejmują organizowanie sesji terapeutycznych w lasach, gdzie pacjenci angażują się w różnorodne aktywności, jak spacery, medytacje czy ćwiczenia oddechowe. Zgodnie z zasadami terapii, istotne jest, aby te działania były prowadzone w atmosferze relaksu i harmonii z naturą. W praktyce terapeuci często zalecają regularne wizyty w lasach jako sposób na poprawę ogólnego samopoczucia, co znajduje potwierdzenie w licznych badaniach naukowych dotyczących korzyści zdrowotnych kontaktu z naturą.

Pytanie 16

Przy zmianie bielizny osobistej pacjenta leżącego w łóżku, istotne jest zapewnienie mu prywatności, aby zrealizować jego potrzebę

A. kontaktu z innymi

B. poszanowania godności

C. samoopieki

D. samorealizacji

Odpowiedź "poszanowania godności" jest prawidłowa, ponieważ w kontekście opieki nad pacjentem, szczególnie tym leżącym w łóżku, zapewnienie intymności jest kluczowym elementem szacunku dla jego osobowości i godności. W praktyce, podczas zmiany bielizny osobistej, warto zachować odpowiednie środki ostrożności, takie jak zasłonięcie pacjenta ekranem lub parawanem, aby nie czuł się narażony na wzrok innych osób. Takie działania nie tylko chronią intymność pacjenta, ale także wpływają na jego psychiczne samopoczucie, co jest niezbędne w trakcie procesu leczenia. Dobry praktyki wskazują, że personel medyczny powinien być świadomy wpływu, jaki ma na pacjenta, a dzięki zapewnieniu mu prywatności, może wspierać jego poczucie bezpieczeństwa oraz komfortu. Warto również zauważyć, że poszanowanie godności pacjenta jest częścią standardów etycznych w opiece zdrowotnej, które podkreślają, jak ważne jest traktowanie każdego pacjenta z empatią i zrozumieniem.

Pytanie 17

Aby omówić realizację indywidualnych planów, zespół wspierająco-aktywizujący w środowiskowym domu samopomocy spotyka się

A. w zależności od potrzeb, jednak przynajmniej raz na 3 miesiące

B. tylko w przypadku konieczności

C. nie częściej niż raz na rok

D. w zależności od potrzeb, jednak przynajmniej raz na 6 miesięcy

Odpowiedź wskazująca, że zespół wspierająco-aktywizujący w środowiskowym domu samopomocy zbiera się w zależności od potrzeb, jednak co najmniej raz na 6 miesięcy, jest poprawna zgodnie z dobrymi praktykami w obszarze wsparcia osób z niepełnosprawnościami. Takie podejście umożliwia elastyczne dostosowanie działań zespołu do zmieniających się potrzeb uczestników, co jest kluczowe w kontekście indywidualizacji wsparcia. Regularne spotkania, przynajmniej co pół roku, pozwalają na bieżącą ocenę postępów w realizacji planów, a także na omawianie ewentualnych trudności czy zmian w sytuacji osobistej uczestników. Taki systematyczny przegląd umożliwia również aktualizację indywidualnych planów wsparcia, co jest istotnym wymogiem zgodnym z wytycznymi krajowymi i międzynarodowymi, takimi jak Konwencja ONZ o prawach osób niepełnosprawnych. Przykład praktyczny: jeśli uczestnik wymaga dodatkowego wsparcia w obszarze zawodowym, zespół może zwołać nadzwyczajne spotkanie, aby omówić i dostosować plan działania do jego aktualnych potrzeb.

Pytanie 18

Skuteczny plan terapii i rehabilitacji dla pacjenta powinien być

A. wykonalny, stały, konsekwentny, urozmaicony

B. stały, wykonalny, przejrzysty, uporządkowany

C. elastyczny, bezterminowy, usystematyzowany, urozmaicony

D. celowy, spójny, elastyczny, terminowy

Dobry plan terapii i rehabilitacji powinien być celowy, spójny, elastyczny oraz terminowy, ponieważ każdy z tych elementów odgrywa kluczową rolę w skuteczności procesu terapeutycznego. Celowość oznacza, że działania terapeutyczne są zgodne z ustalonymi celami, które powinny być jasno zdefiniowane na początku terapii. Spójność natomiast wskazuje na potrzebę harmonijnego integrowania różnych metod i technik, co pozwala na osiągnięcie synergii w leczeniu. Elastyczność jest niezbędna, aby dostosować plan do zmieniających się potrzeb pacjenta, co jest istotne zwłaszcza w długoterminowych terapiach, gdzie postępy mogą wymagać modyfikacji strategii. Terminowość odnosi się do konieczności realizacji działań w wyznaczonych ramach czasowych, co pozwala na monitorowanie efektów oraz wprowadzanie ewentualnych korekt. Praktycznym przykładem może być rehabilitacja po urazie, gdzie terapeuta może zaplanować serie ćwiczeń mających na celu odbudowę siły mięśniowej, ale także elastycznie dostosować intensywność i rodzaj ćwiczeń w zależności od reakcji pacjenta, co zwiększa efektywność wsparcia.

Pytanie 19

Która technika może być wykorzystywana do rozwijania umiejętności społecznych u osób z niepełnosprawnością intelektualną?

A. Samotność w lesie

B. Gry komputerowe

C. Ćwiczenia fizyczne

D. Drama

Drama to technika, która od dawna znajduje zastosowanie w terapii zajęciowej, szczególnie w kontekście rozwijania umiejętności społecznych. Polega na wykorzystaniu elementów teatralnych i dramowych do pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Dzięki tej metodzie uczestnicy mogą ćwiczyć różne scenariusze społeczne w kontrolowanym i bezpiecznym środowisku. Drama pozwala na symulację sytuacji z życia codziennego, co umożliwia uczestnikom naukę adekwatnych reakcji i zachowań. Przykładowo, poprzez odgrywanie ról, osoby mogą nauczyć się, jak prowadzić rozmowę, wyrażać emocje, czy rozwiązywać konflikty. Dodatkowo, drama wspiera rozwój empatii, ponieważ uczestnicy mają okazję wczuć się w rolę innych osób. To wszystko sprawia, że jest to skuteczna metoda pracy z osobami z różnymi trudnościami w komunikacji. W terapii zajęciowej drama odgrywa ważną rolę, dając uczestnikom możliwość praktycznego ćwiczenia interakcji społecznych w sposób twórczy i angażujący. Standardy pracy w terapii zajęciowej często uwzględniają wykorzystanie dramy jako narzędzia rozwijającego kompetencje społeczne.

Pytanie 20

Jakiego rodzaju barierą komunikacyjną jest stwierdzenie: "Jest Pani niegrzeczna w stosunku do innych i nawet nie stara się Pani, żeby inni Panią polubili"?

A. Aprobowanie

B. Ocenianie

C. Ignorowanie

D. Rozkazywanie

Odpowiedź "Ocenianie" jest prawidłowa, ponieważ wypowiedź: "Jest Pani niegrzeczna w stosunku do innych i nawet nie stara się Pani, żeby inni Panią polubili" wyraża subiektywną ocenę zachowania drugiej osoby. W kontekście komunikacji interpersonalnej, ocenianie to forma wydawania sądów na temat innych, co może prowadzić do defensywności oraz konfliktów w relacjach. Warto zauważyć, że konstruktywna komunikacja powinna opierać się na obiektywnej obserwacji zachowań zamiast wartościowania ich. Przykładem bardziej konstruktywnego podejścia byłoby stwierdzenie: "Zauważyłem, że w ostatnim czasie nie nawiązujesz kontaktu z innymi". Tego rodzaju sformułowanie unika oskarżeń i pozwala skupić się na konkretnej sytuacji, co jest kluczową strategią w budowaniu efektywnej komunikacji. W praktyce, świadomość tych barier i ich unikanie jest istotna w kontekście budowania trwałych i zdrowych relacji interpersonalnych, co jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji w środowisku zawodowym i prywatnym.

Pytanie 21

Planając zajęcia z muzykoterapii aktywnej dla pacjenta z chorobą Parkinsona, terapeuta powinien wybrać płytę

A. z przyrodniczymi dźwiękami

B. z nagraniem audiobooka

C. z muzyką o charakterze rytmicznym

D. z muzyką do relaksacji

Muzyka rytmiczna jest kluczowym elementem w terapii pacjentów z chorobą Parkinsona, szczególnie w kontekście muzykoterapii aktywnej, która ma na celu poprawę funkcji motorycznych, w tym chodu. Rytmiczne dźwięki mają zdolność do synchronizacji ruchów, co jest istotne w przypadku pacjentów z zaburzeniami równowagi oraz sztywnością mięśni. Przykładem zastosowania mogą być zajęcia, w których terapeuta wykorzystuje muzykę o stałym i wyraźnym rytmie, aby zachęcić pacjenta do poruszania się w takt muzyki, co może prowadzić do poprawy koordynacji i płynności chodu. Badania pokazują, że rytmiczne bodźce dźwiękowe mogą także pobudzać obszary mózgu odpowiedzialne za kontrolę ruchów, co jest szczególnie korzystne dla pacjentów z Parkinsonem. Wobec tego, wybór muzyki rytmicznej jest zgodny z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej, gdzie celem jest nie tylko rehabilitacja fizyczna, ale również wsparcie psychiczne poprzez stymulację sensoryczną.

Pytanie 22

Terapeuta zajęciowy, który w trakcie rozmowy z podopiecznym oraz jego bliskimi stara się unikać oceniania, wydawania poleceń i nie narzuca swojego punktu widzenia, posługuje się stylem komunikacji

A. egocentryczny

B. niepartnerski

C. allocentryczny

D. partnerski

Wybór niewłaściwego stylu komunikacji może prowadzić do licznych problemów w pracy terapeutycznej. Na przykład, allocentryczny styl komunikacji, w którym terapeuta koncentruje się głównie na potrzebach innych, może prowadzić do zaniedbania własnych potrzeb pacjenta. Taki styl może wytwarzać presję na podopiecznego, aby spełniał oczekiwania zewnętrzne, co nie sprzyja jego samodzielności i rozwojowi. Niepartnerski styl, w którym terapeuta dominującą rolę przypisuje sobie i narzuca swoje zdanie, może z kolei zniechęcać pacjenta do wyrażania własnych opinii. Taka komunikacja bywa nieefektywna, ponieważ pacjent może czuć się niedoceniany i niechciany, co ogranicza jego chęć do współpracy. Egocentryczny styl, który zakłada, że terapeuta stawia własne potrzeby na pierwszym miejscu, sprawia, że pacjent nie otrzymuje odpowiedniego wsparcia. Tego rodzaju podejście jest sprzeczne z zasadami etyki w terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie indywidualizacji procesu terapeutycznego. Kluczowe jest, aby terapeuta był świadomy nie tylko swojego stanowiska, ale także potrzeb i punktów widzenia swoich pacjentów, co jest podstawą skutecznej terapii. Dlatego ważne jest, aby unikać stylów, które mogą zniekształcać relację terapeutyczną i hamować rozwój pacjenta.

Pytanie 23

Społeczność środowiskowego domu samopomocy ma podjąć decyzję o przeznaczeniu środków pieniężnych z wygranej w konkursie. W którym wierszu prawidłowo opisano etapy podejmowania decyzji, stosując burzę mózgów?

	Etap I	Etap II	Etap III	Etap IV
A.	Przedstawienie sytuacji do rozwiązania	Przedstawienie kandydatów do zespołu zadaniowego	Wybór członków zespołu zadaniowego	Liczenie głosów i ogłoszenie wyników
B.	Analiza wszystkich za i przeciw	Zaproponowanie możliwych rozwiązań	Głosowanie nad najlepszym rozwiązaniem	Ogłoszenie wyniku głosowania
C.	Przedstawienie sytuacji problemowej	Generowanie jak największej liczby pomysłów	Ocena zaproponowanych rozwiązań	Wybór najlepszego rozwiązania
D.	Ustalenie przeznaczenia środków pieniężnych	Otwarcie dyskusji nad podjętą decyzją	Zaopiniowanie przedsięwzięcia, podpisanie się	Dopuszczenie do udziału w planowanym przedsięwzięciu

A. D.

B. A.

C. C.

D. B.

Odpowiedź C jest poprawna, ponieważ opisuje wszystkie kluczowe etapy procesu burzy mózgów, który jest uznawany za jedną z najskuteczniejszych technik wspomagających kreatywność w grupach. Na początku, w Etapie I, zespół identyfikuje problem, co jest niezbędne, aby wszyscy uczestnicy mieli wspólne zrozumienie sytuacji. Następnie, w Etapie II, następuje generowanie pomysłów bez oceniania ich jakości, co sprzyja otwartości i innowacyjności. W Etapie III, zespół analizuje zebrane pomysły, co pozwala na wyłonienie tych najbardziej obiecujących. Na koniec, w Etapie IV, podejmowana jest decyzja o wyborze najlepszego rozwiązania. Taki proces nie tylko angażuje członków zespołu, ale również zwiększa szanse na osiągnięcie kreatywnych rozwiązań, które mogą być bardziej efektywne. Przykładem zastosowania burzy mózgów może być projektowanie nowych usług w organizacji, gdzie różnorodność pomysłów może prowadzić do innowacyjnych rozwiązań odpowiadających na potrzeby społeczności.

Pytanie 24

W jaki sposób terapeuta zajęciowy może wspierać osoby z chorobą Parkinsona?

A. Poprzez ćwiczenia poprawiające koordynację i równowagę

B. Poprzez włączanie umiarkowanej aktywności fizycznej, dostosowanej do możliwości pacjenta

C. Stosując diety odchudzające

D. Ucząc technik relaksacyjnych, takich jak joga

Terapeuta zajęciowy odgrywa kluczową rolę w wspieraniu osób z chorobą Parkinsona poprzez prowadzenie ćwiczeń poprawiających koordynację i równowagę. Choroba Parkinsona często prowadzi do problemów z równowagą i koordynacją ruchową, co może znacznie utrudniać codzienne funkcjonowanie. Ćwiczenia ukierunkowane na te obszary pomagają pacjentom lepiej kontrolować swoje ciało, co ma bezpośredni wpływ na ich jakość życia. Praktyczne podejścia mogą obejmować ćwiczenia stabilizacji postawy, które pomagają poprawić propriocepcję oraz ćwiczenia wspomagające utrzymanie równowagi podczas ruchu. Dodatkowo, regularne wykonywanie takich ćwiczeń może opóźniać postęp choroby i przyczyniać się do utrzymania większej niezależności pacjentów. Warto również uwzględnić indywidualne potrzeby i możliwości pacjenta, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej, gdzie personalizacja planu terapeutycznego jest kluczowa. Moim zdaniem, terapeuta zajęciowy powinien także stale monitorować postępy pacjenta i dostosowywać ćwiczenia w zależności od zmieniających się potrzeb i możliwości, co jest istotnym elementem efektywnej terapii.

Pytanie 25

Do typowych objawów występujących u osób z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej zaliczamy:

A. zaburzenia pamięci, porywczość oraz trudności w dostosowywaniu się do zasad społecznych

B. echolalie, problemy z myśleniem i wycofanie w relacjach społecznych

C. obniżona sprawność intelektualna, nadwrażliwość sensoryczna oraz agresywne zachowania

D. zaburzenia koncentracji uwagi, impulsywność w działaniu i nadruchliwość

Osoby z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD) charakteryzują się specyficzną triadą objawów, w skład której wchodzą zaburzenia koncentracji uwagi, impulsywność oraz nadruchliwość. Zaburzenia koncentracji uwagi przejawiają się trudnościami w skupieniu się na zadaniach, co może prowadzić do problemów w nauce i w relacjach społecznych. Impulsywność objawia się brakiem hamulców w podejmowaniu decyzji, co może skutkować nieodpowiednimi reakcjami w sytuacjach społecznych. Nadruchliwość, z kolei, manifestuje się w nadmiernej aktywności fizycznej, co sprawia, że osoby z ADHD często mają trudności w utrzymaniu spokoju w sytuacjach wymagających ciszy czy skupienia. Zrozumienie tych objawów jest kluczowe dla skutecznego wsparcia osób z ADHD, zarówno w edukacji, jak i w terapii. Dobre praktyki w pracy z dziećmi i młodzieżą z ADHD obejmują dostosowanie metod nauczania do ich potrzeb, w tym wprowadzenie elementów strukturyzacji zajęć oraz technik umożliwiających lepsze zarządzanie czasem.

Pytanie 26

W obszarze terapii problemów z pamięcią u pacjenta we wczesnym etapie choroby Alzheimera, warto zasugerować

A. hortiterapię

B. nordic walking

C. rozwiązywanie krzyżówek

D. chromoterapię

Rozwiązywanie krzyżówek jest doskonałym sposobem wspierania pacjentów w pierwszej fazie choroby Alzheimera, ponieważ angażuje ich umysł w sposób, który stymuluje pamięć i myślenie krytyczne. Umożliwia to nie tylko ćwiczenie zdolności poznawczych, ale także poprawia funkcje pamięciowe poprzez przypomnienie sobie faktów, słów i pojęć. W terapii zajęciowej często używa się takich form aktywności, aby zachęcić pacjentów do interakcji społecznych i wspólnego spędzania czasu, co przekłada się na ich samopoczucie i jakość życia. Praktyczne zastosowanie tego podejścia obejmuje organizację grupowych sesji rozwiązywania krzyżówek, co może prowadzić do zwiększenia motywacji pacjentów oraz ich chęci do aktywności. Dodatkowo, zgodnie z wytycznymi dotyczącymi wsparcia osób z chorobą Alzheimera, aktywności umysłowe są kluczowe w spowolnieniu postępu choroby, a regularne ćwiczenie pamięci może prowadzić do długoterminowych korzyści. Warto podkreślić, że rozwiązywanie krzyżówek łączy w sobie elementy zabawy i nauki, co sprawia, że jest to efektywna forma terapii w kontekście zaburzeń poznawczych.

Pytanie 27

Technika stosowana w arteterapii, która polega na tworzeniu kompozycji z rozmaitych materiałów i tworzyw, takich jak gazety, tkaniny, fotografie oraz drobne przedmioty codziennego użytku, które następnie są naklejane na płótno lub papier i łączone z tradycyjnymi technikami plastycznymi, nosi nazwę

A. sutasz

B. kolografia

C. quilling

D. kolaż

Kolaż to technika artystyczna, która polega na tworzeniu kompozycji z różnych materiałów, takich jak gazety, tkaniny, fotografie czy drobne przedmioty codziennego użytku. W arteterapii, kolaż ma szczególne znaczenie, ponieważ umożliwia pacjentom wyrażenie emocji i uczuć poprzez łączenie różnych mediów. Dzięki tej technice, osoby uczestniczące w terapii mogą nie tylko rozwijać swoje umiejętności manualne, ale także eksplorować swoją kreatywność. Proces tworzenia kolażu pozwala na eksperymentowanie z formą, kolorem i teksturą, co może przynieść ulgę w stresie oraz wspierać procesy zdrowienia psychicznego. W arteterapii kolaż stosuje się jako narzędzie do komunikacji niewerbalnej, co jest szczególnie ważne w pracy z osobami, które mają trudności z wyrażaniem siebie słowami. Użycie różnych materiałów w kolażu może także symbolizować różne aspekty życia pacjenta, co czyni tę technikę niezwykle elastycznym i dostosowującym się narzędziem terapeutycznym.

Pytanie 28

Uczestnik odmawia realizacji zadania, twierdzi, że nie ma możliwości jego wykonania i domaga się, aby ktoś inny to zrobił. W takim przypadku terapeuta powinien

A. ponownie przedstawić poszczególne etapy działania, dając po każdym z nich czas uczestnikowi na ich realizację

B. uprzejmie, lecz zdecydowanie odmówić, oczekując podjęcia kolejnej próby wykonania zadania i ocenić jej rezultat

C. zasugerować rezygnację z aktualnych zajęć i ich zastąpienie innymi, zgodnymi z upodobaniami uczestnika

D. samodzielnie zrealizować zadanie, tłumacząc poszczególne etapy działania, a następnie wyznaczyć nowe zadanie

Wybór odpowiedzi polegającej na zaprezentowaniu kolejnych etapów działania, z uwzględnieniem czasu na ich realizację przez podopiecznego, jest zgodny z podejściem terapeutycznym opartego na wsparciu i empatii. Takie podejście pozwala na stopniowe wprowadzanie podopiecznego w proces samodzielnego wykonywania zadań, co jest kluczowe w terapii zajęciowej oraz w pracy z osobami z różnymi trudnościami. Dając podopiecznemu możliwość wykonania zadania po każdym etapie instrukcji, terapeuta nie tylko buduje jego pewność siebie, ale także umożliwia mu aktywne uczestnictwo w procesie terapeutycznym. W praktyce, taka metoda może być zastosowana w pracy z dziećmi, osobami starszymi czy osobami z niepełnosprawnościami. Przykładowo, w przypadku osoby, która ma trudności z rysowaniem, terapeuta może najpierw pokazać, jak narysować kontur, a następnie dać podopiecznemu czas na samodzielne narysowanie go, co pozwala na stopniowe nabywanie umiejętności. Taka strategia jest także zgodna z zasadami aktywnego uczenia się, które mówią o tym, że skuteczniejsze jest uczenie przez działanie, a nie tylko przez obserwację.

Pytanie 29

Najważniejszym objawem choroby Alzheimera jest

A. ataksja

B. amnezja

C. alalia

D. afonia

Choroba Alzheimera jest neurodegeneracyjnym schorzeniem, które najczęściej prowadzi do postępującej utraty pamięci. Amnezja, czyli zaburzenie pamięci, jest jednym z dominujących objawów tej choroby. W początkowych stadiach pacjenci mogą doświadczać problemów z zapamiętywaniem niedawno uzyskanych informacji, co w miarę postępu choroby prowadzi do znacznego ograniczenia zdolności do przypominania sobie kluczowych zdarzeń z życia osobistego. Zauważalne są również trudności w uczeniu się nowych rzeczy oraz dezorientacja w codziennych sytuacjach. W praktyce potwierdzono, że wczesna diagnoza i wprowadzenie odpowiednich strategii terapeutycznych mogą wpłynąć na poprawę jakości życia pacjentów. Przykładem może być terapia poznawcza, która wspiera pacjentów w radzeniu sobie z ubytkami pamięci. Standardy opieki nad osobami z demencją podkreślają znaczenie wsparcia psychologicznego oraz angażowania pacjentów w aktywności stymulujące pamięć, co może opóźnić progresję objawów.

Pytanie 30

Cechą skutecznego planu terapii zajęciowej, która wskazuje, że poszczególne jego elementy oraz etapy są zharmonizowane pod względem miejsca, czasu, terminów oraz potrzeb uczestnika, jest

A. terminowość realizacji

B. elastyczność

C. wewnętrzna zgodność

D. realność

Wewnętrzna zgodność w planie terapii zajęciowej oznacza, że wszystkie elementy i etapy działania są ze sobą spójne i dostosowane do specyficznych potrzeb uczestnika. Taka zgodność obejmuje aspekty takie jak miejsce, czas trwania oraz harmonogramy, co pozwala na efektywne wykorzystanie zasobów i maksymalizację korzyści dla pacjenta. Przykładowo, w praktyce terapeutycznej, planując sesje zajęciowe dla osób z zaburzeniami neurologicznymi, terapeuta powinien uwzględnić nie tylko rodzaj wykonywanych czynności, ale także ich intensywność oraz częstotliwość spotkań, aby nie przeciążać uczestnika, co mogłoby prowadzić do frustracji i zniechęcenia. Standardy branżowe, takie jak dokumenty opracowane przez Międzynarodową Organizację Zdrowia (WHO) czy organizacje zajmujące się terapią zajęciową, podkreślają znaczenie tworzenia zindywidualizowanych planów, które są harmonijne i spójne. Dobrze zrealizowany plan terapii, oparty na zasadzie wewnętrznej zgodności, zwiększa szanse na skuteczną rehabilitację i poprawę jakości życia pacjenta.

Pytanie 31

Osoba ta bierze udział w zajęciach skoncentrowanych na realizacji złożonych, ale opanowanych 1 rutynowych czynności ruchowych, które wymagają zapamiętania prostych umiejętności oraz kolejności ich wykonania, takich jak zakładanie odzieży. Terapeuta powinien zorganizować te zajęcia w kontekście problemu

A. aleksji

B. apraksji

C. afazji

D. atoni

Apraksja to zaburzenie, które dotyczy zdolności do wykonywania zaplanowanych, złożonych ruchów, mimo że nie ma problemów z siłą czy koordynacją. Osoby z apraksją mogą mieć trudności w wykonywaniu codziennych czynności, takich jak ubieranie się, co wymaga pamięci o sekwencji działań. Zajęcia ukierunkowane na naukę i utrwalanie prostych umiejętności oraz ich kolejności są kluczowe w rehabilitacji osób z tym zaburzeniem. Terapeuta powinien zastosować techniki, takie jak modelowanie, powtarzanie oraz użycie wizualnych wskazówek, aby wspierać pacjenta w nauce. Przykładowo, wykorzystanie obrazków przedstawiających poszczególne etapy ubierania się może pomóc w ułatwieniu zapamiętywania kolejności czynności. Ważne jest również dostosowanie ćwiczeń do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest zgodne z zasadami person-centered therapy, które zakładają, że terapie powinny być skrojone na miarę potrzeb i możliwości pacjenta.

Pytanie 32

Zajęcia z obszaru samodzielnego poruszania się, z naciskiem na techniki ochrony twarzy i kończyn, są nieodłącznym elementem terapii osób

A. z problemami integracji sensomotorycznej

B. niesłyszących

C. korzystających z wózków inwalidzkich

D. niewidomych

Zajęcia z zakresu samodzielnej lokomocji są kluczowe w terapii osób niewidomych, ponieważ pomagają im adaptować się do otoczenia oraz rozwijać umiejętności niezbędne do poruszania się w różnych warunkach. Techniki ochraniające twarz i kończyny są istotne, ponieważ osoby niewidome często nie są w stanie dostrzegać przeszkód na swojej drodze, co zwiększa ryzyko urazów. Przykładami takich technik mogą być nauka korzystania z laski, która nie tylko pomaga w orientacji przestrzennej, ale także chroni przed uderzeniami. Standardy rehabilitacji osób niewidomych, takie jak zasady opracowane przez organizacje takie jak World Blind Union, podkreślają znaczenie takich zajęć w kontekście niezależności życiowej i bezpieczeństwa. W praktyce, umiejętności te pozwalają osobom niewidomym na bezpieczne poruszanie się w domu, w miejscach publicznych czy w nieznanym terenie, co wpływa na ich równowagę emocjonalną oraz poczucie własnej wartości.

Pytanie 33

Metoda radzenia sobie z konfliktami, która koncentruje się na znalezieniu korzystnych rozwiązań dla każdej ze stron konfliktu, to metoda

A. wygrany - wygrany

B. wygrany - przegrany

C. dostosowania się

D. unikania

Metoda "wygrany - wygrany" koncentruje się na wypracowywaniu rozwiązań, które są korzystne dla wszystkich stron zaangażowanych w konflikt. Ten model, znany również jako podejście kooperacyjne, promuje współpracę oraz aktywne poszukiwanie interesów stron, co prowadzi do zadowalających rezultatów dla wszystkich. Przykładem zastosowania tej metody może być sytuacja, w której dwie firmy negocjują umowę o współpracy. Zamiast rywalizować o każdy procent zysku, mogą wspólnie ustalić, jakie korzyści przyniesie im współpraca, jak dzielenie się zasobami czy łączna obsługa klienta, co zwiększy ich konkurencyjność na rynku. W praktyce, zastosowanie podejścia wygrany - wygrany oznacza aktywne słuchanie, empatię oraz umiejętność szukania wspólnych celów. Takie podejście jest zgodne z teorią rozwiązywania konfliktów i negocjacji, w której kluczowe znaczenie ma budowanie relacji opartych na zaufaniu i szacunku. Dobrą praktyką jest także korzystanie z technik mediacyjnych, które pomagają w osiąganiu konsensusu, co sprzyja długoterminowym relacjom biznesowym i społecznym.

Pytanie 34

Jakiego specjalistę powinien zaangażować terapeuta zajęciowy, aby zwiększyć sieć wsparcia społecznego uczestnika środowiskowego domu samopomocy w kwestii pomocy w rozwiązaniu jego problemów życiowych?

A. Z pedagogiem specjalnym

B. Z fizjoterapeutą

C. Z pracownikiem socjalnym

D. Z logopedą

Współpraca terapeuty zajęciowego z pracownikiem socjalnym jest kluczowa w kontekście poszerzania sieci wsparcia społecznego uczestników środowiskowych domów samopomocy. Pracownik socjalny posiada wiedzę na temat systemu wsparcia społecznego, w tym instytucji i organizacji, które mogą pomóc osobom z problemami życiowymi. Terapeuta zajęciowy, współpracując z pracownikiem socjalnym, może zidentyfikować konkretne potrzeby uczestników, a następnie wspólnie opracować plany interwencji, które będą dostosowane do indywidualnych sytuacji. Przykładowo, jeśli uczestnik zmaga się z trudnościami w dostępie do mieszkań lub potrzebuje wsparcia w zakresie zatrudnienia, pracownik socjalny może pomóc w nawiązaniu kontaktu z odpowiednimi usługami. Dobre praktyki wskazują, że takie zintegrowane podejście, które łączy różne profesjonalne zasoby, zwiększa skuteczność interwencji oraz poprawia jakość życia uczestników. Inny aspekt współpracy to zmniejszenie stygmatyzacji i budowanie pozytywnego obrazu uczestnika poprzez aktywne angażowanie go w życie społeczne, co jest możliwe przy wsparciu różnorodnych specjalistów.

Pytanie 35

Muzykoterapię stosuje się u pacjentów cierpiących na schizofrenię w trakcie leczenia w szpitalu?

A. standardowo przed wypisaniem z oddziału

B. wyłącznie przed rozpoczęciem całościowego leczenia

C. z chwilą rozpoczęcia terapii

D. po farmakologicznym ustąpieniu objawów psychotycznych

Muzykoterapia jest formą psychoterapii, która wykorzystuje muzykę jako narzędzie terapeutyczne w leczeniu różnych zaburzeń psychicznych, w tym schizofrenii. Wprowadzenie muzykoterapii po farmakologicznym usunięciu objawów psychotycznych jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychiatrii. Głównym celem tego podejścia jest stabilizacja stanu pacjenta, co pozwala na bardziej efektywne wprowadzenie terapii muzycznej. Objawy psychotyczne, takie jak halucynacje czy urojenia, mogą znacznie utrudniać uczestnictwo w terapii i obniżać jej skuteczność. Przykładowo, pacjenci, którzy przeszli farmakologiczne leczenie i doświadczyli znacznej redukcji objawów, mogą lepiej skupić się na procesie terapeutycznym, co zwiększa szanse na pozytywne rezultaty. Muzykoterapia może wspomagać pacjentów w poprawie zdolności komunikacyjnych, wyrażania emocji oraz budowaniu relacji interpersonalnych, co jest szczególnie istotne w rehabilitacji osób z zaburzeniami psychicznymi. Integracja muzykoterapii w leczenie po ustabilizowaniu stanu pacjenta jest uznawana za podejście holistyczne, które uwzględnia zarówno aspekty biologiczne, jak i psychospołeczne.

Pytanie 36

Aby utrwalić efekty pracy wykonanej podczas plenerowych zajęć rysunkowych z użyciem pasteli suchych, terapeuta powinien zastosować

A. medium suszące

B. grunt malarski

C. terpentynę

D. fiksatywę

Fiksatywa to specjalny środek ochronny, który pozwala na utrwalenie rysunków wykonanych pastelami suchymi. Działa poprzez tworzenie cienkiej, przezroczystej powłoki, która wiąże cząsteczki pigmentu, chroniąc je przed ścieraniem oraz działaniem wilgoci. Użycie fiksatywy jest szczególnie istotne w przypadku prac artystycznych, gdzie zabezpieczenie efektów pracy ma kluczowe znaczenie dla ich trwałości. Przykładowo, po zakończeniu rysunku, artysta może delikatnie spryskać pracę fiksatywą z odległości około 30 cm, co zapobiega rozmazywaniu i pozwala na zachowanie intensywności kolorów. W praktyce jednak ważne jest, aby stosować fiksatywę w dobrze wentylowanym pomieszczeniu, aby uniknąć wdychania oparów. Ponadto, w zależności od producenta, różne fiksatywy mogą mieć różne właściwości – niektóre są matowe, inne połyskujące, co daje artystom możliwość wyboru odpowiedniego środka do ich stylu pracy. Zgodnie z dobrymi praktykami, warto także przeprowadzić test na niewielkim fragmencie pracy, aby upewnić się, że fiksatywa nie zmienia koloru lub nie wpływa negatywnie na efekt końcowy.

Pytanie 37

Podczas komunikacji z pacjentem w zaawansowanym stadium choroby Alzheimera, terapeutę należy

A. wykorzystać metodę Blissa

B. formułować krótkie i jasne zdania

C. nawiązywać do wspomnień z młodości pacjenta

D. gestykulować jak najwięcej oraz mówić głośno

Komunikacja z osobą w zaawansowanym stadium choroby Alzheimera wymaga szczególnej uwagi i zrozumienia. W przypadku nadmiaru gestykulacji i głośnego mówienia, jak zasugerowano w pierwszej opcji, istnieje ryzyko, że podopieczny poczuje się przytłoczony lub zdezorientowany. Osoby z demencją mogą nie być w stanie przetworzyć nadmiaru bodźców wizualnych i dźwiękowych, co skutkuje utrudnieniem w zrozumieniu intencji terapeuty. Ponadto, odwoływanie się do metod takich jak Bliss, które są bardziej złożone i wymagają zrozumienia symboli, może być nieodpowiednie dla osób z zaawansowanymi objawami choroby. Osoby te często nie potrafią już interpretować złożonych symboli. Wspomnienie o wydarzeniach z młodości, również może prowadzić do frustracji, ponieważ nie zawsze są one w stanie przywołać wspomnienia, co może skutkować poczuciem zagubienia. Kluczowym punktem w komunikacji z osobami z chorobą Alzheimera jest dostosowanie języka i formy komunikacji do ich obecnych zdolności kognitywnych, co powinno opierać się na praktykach uznawanych w terapii osób z demencją. Terapia powinna unikać nadmiaru informacji i złożonych odniesień, co jest kluczowe dla utrzymania efektywnej komunikacji.

Pytanie 38

Terapeuta organizuje zespół reprezentantów ośrodka wsparcia społecznego do zawodów sportowych. 24-letnia podopieczna z zespołem Downa oraz znaczną krótkowzrocznością wykazuje dużą nadpobudliwość i wyraża chęć do aktywności fizycznej. W jaką dyscyplinę sportową terapeuta powinien jej zaproponować przygotowania?

A. Turnieju boules

B. Akrobacji na trampolinach

C. Zawodów pływackich

D. Biegów przełajowych

Zawody pływackie są idealnym wyborem dla 24-letniej podopiecznej z zespołem Downa i znaczną krótkowzrocznością. Pływanie oferuje wiele korzyści, w tym poprawę kondycji fizycznej, koordynacji oraz wydolności organizmu. Dla osób z ograniczeniami wzrokowymi, takich jak krótkowzroczność, woda stanowi przyjazne środowisko, które minimalizuje ryzyko urazów oraz daje poczucie swobody w poruszaniu się. Terapeuci często wykorzystują pływanie jako formę terapii, ponieważ angażuje całe ciało i wspomaga rozwój motoryki dużej oraz małej. Wartościowe jest również to, że zawody pływackie mogą odbywać się w różnych formatach, umożliwiając dostosowanie poziomu trudności do indywidualnych potrzeb uczestników. Ponadto, pływanie sprzyja integracji społecznej i może być świetną okazją do współpracy z innymi uczestnikami, co jest szczególnie istotne w kontekście środowiskowego domu samopomocy, gdzie wsparcie grupowe odgrywa kluczową rolę. Wysokie standardy bezpieczeństwa oraz profesjonalna pomoc instruktorów sprawiają, że pływanie jest bezpieczną i korzystną formą aktywności fizycznej dla osób z różnymi niepełnosprawnościami.

Pytanie 39

Zdolność interpretacji komunikatów niewerbalnych u pacjenta jest kluczowa dla

A. nawiązania interakcji wzrokowej

B. postawienia diagnozy

C. identyfikacji stanu emocjonalnego

D. ustalenia etapu choroby

Umiejętność odczytywania komunikatów niewerbalnych jest kluczowa w kontekście rozpoznawania stanu emocjonalnego podopiecznego, ponieważ większość naszego wyrażania emocji odbywa się poprzez gesty, mimikę i postawę ciała. Niewerbalne sygnały, takie jak sposób, w jaki osoba trzyma ciało, jej wyraz twarzy czy kontakt wzrokowy, mogą dostarczyć nieocenionych informacji na temat jej samopoczucia. Na przykład, osoba z opuszczonymi ramionami i smutną mimiką może doświadczać depresji, podczas gdy osoba z energicznym krokiem i uśmiechem może być radosna. W praktyce, obserwacja tych sygnałów pozwala specjalistom na szybką ocenę stanu psychicznego podopiecznego, co jest niezbędne w opiece zdrowotnej, psychologii czy terapii. Standardy opieki zdrowotnej, takie jak te określone przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne, podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta, w którym uwzględnia się zarówno aspekty werbalne, jak i niewerbalne komunikacji. Wiedza ta jest szczególnie ważna w kontekście osób, które mogą mieć trudności w wyrażaniu swoich emocji słowami, co jest częste w przypadku dzieci, osób starszych lub pacjentów z zaburzeniami psychicznymi.

Pytanie 40

Z jakim specjalistą powinien współpracować terapeuta zajęciowy, gdy jego podopieczny w trudnych sytuacjach doświadcza jąkania?

A. Otolaryngologiem

B. Neurologiem

C. Fizjoterapeutą

D. Logopedą

Logopeda jest specjalistą, który zajmuje się diagnozowaniem oraz terapią zaburzeń mowy i komunikacji, w tym jąkania. W sytuacjach stresowych, które mogą potęgować problemy z płynnością mowy, terapeuta zajęciowy powinien współpracować z logopedą, aby zapewnić wszechstronną pomoc swojemu podopiecznemu. Logopeda może wprowadzić techniki, które pomogą zmniejszyć objawy jąkania, takie jak ćwiczenia oddechowe, techniki relaksacyjne oraz strategie radzenia sobie w trudnych sytuacjach komunikacyjnych. Przykładem może być zastosowanie metody Fluent Speech, która koncentruje się na płynności mowy poprzez naukę rytmu i intonacji. Dobre praktyki terapeutyczne zalecają współpracę interdyscyplinarną, gdzie terapeuta zajęciowy i logopeda łączą swoje kompetencje, aby stworzyć spersonalizowany program terapeutyczny, co w konsekwencji może znacząco poprawić jakość życia podopiecznego. Warto również zwrócić uwagę na aspekty emocjonalne związane z jąkaniem oraz włączyć elementy wsparcia psychologicznego, co może być realizowane przez psychologa w ramach zespołu terapeutycznego.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej