Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Asystent osoby niepełnosprawnej
Kwalifikacja: SPO.01 - Udzielanie pomocy i organizacja wsparcia osobie niepełnosprawnej
Data rozpoczęcia: 9 maja 2025 09:38
Data zakończenia: 9 maja 2025 09:48

Egzamin zdany!

Wynik: 33/40 punktów (82,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Opiekun warsztatu terapii zajęciowej bierze udział w zajęciach. Na co zgodnie z programem rehabilitacyjnym, opracowanym razem z uczestnikami, powinny być przeznaczone dochody ze sprzedaży karnetów stworzonych przez uczestników?

A. wsparcie dla potrzeb Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie

B. sfinansowanie działań związanych z integracją społeczną uczestników

C. pensje dla instruktorów prowadzących warsztaty terapii zajęciowej

D. na rzecz Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych

Odpowiedź dotycząca pokrycia wydatków związanych z integracją społeczną uczestników jest prawidłowa, ponieważ środki pozyskane z działalności warsztatów terapii zajęciowej powinny być przede wszystkim skierowane na cele, które wspierają rehabilitację i integrację osób z niepełnosprawnościami. Zgodnie z zasadami funkcjonowania tego typu instytucji, priorytetem jest zapewnienie użytkownikom możliwości aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym oraz rozwijanie umiejętności, które będą sprzyjały ich samodzielności. Przykładem dobrych praktyk może być organizowanie wydarzeń społecznych, które angażują zarówno uczestników warsztatów, jak i lokalną społeczność, co sprzyja integracji. Fundusze mogą być także przeznaczane na szkolenia i kursy, które rozwijają kompetencje uczestników, co bezpośrednio wpływa na ich przyszłe możliwości zatrudnienia i uczestnictwa w życiu zawodowym. Zgodność z zasadami etyki i celami rehabilitacyjnymi, jakie niosą warsztaty terapii zajęciowej, podkreśla znaczenie właściwego zarządzania pozyskanymi środkami.

Pytanie 2

Na podstawie dokumentacji medycznej, asystent może zidentyfikować sytuację podopiecznego w jakim aspekcie?

A. społecznym

B. zawodowym

C. finansowym

D. zdrowotnym

Odpowiedź zdrowotna jest prawidłowa, ponieważ asystenci medyczni, korzystając z dokumentacji medycznej, mają dostęp do kluczowych informacji dotyczących stanu zdrowia pacjentów. Dokumentacja ta zawiera nie tylko historię chorób, ale także wyniki badań, diagnozy oraz zalecenia dotyczące leczenia i rehabilitacji. Zrozumienie tych danych jest niezbędne do skutecznego monitorowania postępów pacjenta oraz dostosowywania planu opieki. Na przykład, jeżeli asystent zauważy, że pacjent ma w swojej dokumentacji notatki o przewlekłej chorobie, może zaplanować dodatkowe wizyty kontrolne lub zalecić zmiany w stylu życia, aby poprawić jakość życia pacjenta. Zgodnie z najlepszymi praktykami w opiece zdrowotnej, regularne przeglądanie dokumentacji medycznej umożliwia nie tylko bieżące monitorowanie stanu zdrowia, ale również identyfikację trendów, które mogą wymagać interwencji. Dzięki temu asystenci mogą podejmować bardziej świadome decyzje, co bezpośrednio przekłada się na jakość świadczonej opieki medycznej.

Pytanie 3

Jakie działanie asystenta, wspierające osobę z ograniczoną sprawnością ruchową, jest uznawane za formę aktywizowania społeczności?

A. Wsparcie w codziennych czynnościach

B. Organizacja sesji rehabilitacji fizycznej

C. Organizacja wolontariatu

D. Wsparcie w załatwianiu formalności urzędowych

Zorganizowanie wolontariatu jest kluczowym działaniem asystenta, które aktywizuje środowisko osoby z niepełnosprawnością ruchową. Wolontariat może obejmować różnorodne formy wsparcia, od organizacji wydarzeń po pomoc w codziennych czynnościach, co przyczynia się do integracji społecznej i aktywnego uczestnictwa w życiu lokalnym. Takie działania są zgodne z zasadami modelu społecznego niepełnosprawności, który akcentuje znaczenie środowiska w procesie wsparcia osób z ograniczeniami. Przykładem może być inicjatywa, w której wolontariusze pomagają osobom z niepełnosprawnościami w dostępie do wydarzeń kulturalnych czy sportowych, co wzmacnia ich poczucie przynależności. Wspieranie aktywności wolontariackiej może także prowadzić do zwiększenia kompetencji interpersonalnych zarówno wolontariuszy, jak i osób z niepełnosprawnościami, co jest szczególnie istotne w kontekście budowania relacji międzyludzkich i wspólnoty. Tego typu działania są zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie wsparcia osób niepełnosprawnych, które zakładają, że kluczem do ich aktywizacji jest nie tylko wsparcie fizyczne, ale także emocjonalne i społeczne.

Pytanie 4

Jak nazywa się świadome, wyuczone działanie mające na celu spełnienie indywidualnych potrzeb?

A. kształcenie zdrowotne

B. samoopieka

C. pomoc społeczna

D. wiedza o zdrowiu

Samoopieka to kluczowy koncept w kontekście zdrowia i dobrostanu, odnoszący się do świadomego działania jednostki, mającego na celu zaspokojenie swoich potrzeb zdrowotnych oraz poprawę jakości życia. W ramach samoopieki, jednostka podejmuje różnorodne działania, które mogą obejmować zarówno aspekty fizyczne, jak i psychiczne, takie jak regularna aktywność fizyczna, zdrowa dieta, higiena osobista, zarządzanie stresem oraz monitorowanie stanu zdrowia. Przykładem samoopieki może być opracowanie planu dietetycznego, który uwzględnia indywidualne potrzeby żywieniowe, co jest zgodne z zaleceniami dietetyków. W kontekście dobrych praktyk, samoopieka jest kluczowym elementem promowania zdrowia, ponieważ umożliwia jednostkom podejmowanie świadomych wyborów, co może prowadzić do zmniejszenia ryzyka wystąpienia wielu chorób przewlekłych. W kontekście publicznej edukacji zdrowotnej, samoopieka jest często promowana jako sposób na zwiększenie odpowiedzialności jednostki za własne zdrowie, co jest zgodne z zaleceniami WHO, podkreślającymi znaczenie proaktywnego podejścia do zdrowia.

Pytanie 5

Jaką terapię powinien zasugerować asystent podopiecznej, która wykazuje duże zainteresowanie zwierzętami?

A. terapię z udziałem zwierząt

B. terapię kolorami

C. terapię przez zabawę

D. terapię ogrodniczą

Animaloterapia, znana również jako terapia z udziałem zwierząt, to metoda rehabilitacyjna, która wykorzystuje interakcje z zwierzętami do poprawy dobrostanu psychicznego oraz fizycznego pacjentów. W kontekście podopiecznej, która bardzo lubi kontakt ze zwierzętami, zastosowanie animaloterapii może przynieść szereg korzyści, takich jak redukcja stresu, poprawa nastroju oraz zwiększenie motywacji do aktywności. Badania pokazują, że obecność zwierząt może znacząco wpływać na poziom oksytocyny i serotoniny, co sprzyja poprawie zdrowia psychicznego. Przykłady zastosowania animaloterapii obejmują sesje z psami terapeutycznymi, zajęcia z końmi lub inne formy interakcji ze zwierzętami. Warto zaznaczyć, że w ramach praktyki korzysta się z wytycznych takich jak te opracowane przez American Veterinary Medical Association, które podkreślają znaczenie etyki i bezpieczeństwa w kontaktach z zwierzętami. Wdrożenie animaloterapii w pracy z pacjentami powinno być poprzedzone odpowiednią oceną ich potrzeb oraz preferencji, co zapewnia skuteczne i bezpieczne wsparcie.

Pytanie 6

Podczas pielęgnacji otyłej osoby długotrwale leżącej w łóżku, która często ma problemy z odparzeniami w miejscach fałdów skórnych, jakie działania powinien podjąć asystent?

A. używać ligniny do oddzielania fałdów skóry

B. nacierać fałdy skóry maścią z antybiotykiem

C. stosować gencjanę na fałdy skóry

D. wykładać fałdy skóry miękkim materiałem

Odpowiedź 'oddzielać fałdy skóry miękkim materiałem' jest prawidłowa, ponieważ kluczowym celem jest zapobieganie powstawaniu odparzeń oraz utrzymanie właściwej higieny w miejscach, gdzie skóra jest narażona na tarcie i nadmierne wilgotnienie. Oddzielanie fałd skóry miękkim materiałem pozwala na stworzenie przestrzeni między fałdami, co z kolei zmniejsza ryzyko podrażnień. Materiał taki powinien być dobrze chłonny i delikatny, aby nie podrażniał skóry. Przykładowo, można użyć specjalnych wkładek dedykowanych do pielęgnacji pacjentów leżących, które są zaprojektowane z myślą o ochronie delikatnej skóry. W kontekście praktycznym, oddzielanie fałd skóry wymaga systematyczności i uwagi, szczególnie u osób z otyłością, gdzie ryzyko odparzeń jest wyższe. Ważne jest także regularne monitorowanie stanu skóry oraz stosowanie odpowiednich środków pielęgnacyjnych, takich jak emolienty, które nawilżają skórę i wspierają jej naturalną barierę ochronną. Działania te są zgodne z wytycznymi dotyczącymi opieki nad osobami leżącymi, które podkreślają znaczenie profilaktyki w zapobieganiu powikłaniom skórnym.

Pytanie 7

Po operacji na stawie biodrowym, rehabilitant zasugerował pacjentce wykonywanie ćwiczeń izometrycznych. Co powinien zapewnić asystent, aby pacjentka wykonywała?

A. prostowanie kolana i podnoszenie stopy

B. napinanie oraz rozluźnianie mięśni pośladkowych

C. odwodzenie nogi

D. zginanie stawu biodrowego i kolanowego

Pozostałe odpowiedzi, choć mogą wydawać się logiczne, nie są odpowiednie w kontekście rehabilitacji po operacji stawu biodrowego. Prostowanie stawu kolanowego i unoszenie stopy, mimo że są to ruchy angażujące dolną kończynę, nie koncentrują się na izometrycznym wzmocnieniu mięśni pośladków, które są kluczowe w stabilizacji stawu biodrowego. Zginanie stawu biodrowego i kolanowego w początkowej fazie rehabilitacji może prowadzić do nadmiernego obciążenia stawu oraz wywoływać niepożądane dolegliwości bólowe, co jest niezgodne z zasadami rehabilitacji. Odwodzenie kończyny dolnej, choć zaangażowane w ruch, również nie stanowi podstawy dla izometrycznych ćwiczeń, które są zalecane w tej fazie rehabilitacji. Użytkownik, wybierając te odpowiedzi, może mylić ćwiczenia izometryczne z dynamicznymi, są to jednak różne koncepcje. Izometryczność polega na napinaniu mięśni bez ruchu stawów, co jest kluczowe w pierwszej fazie rehabilitacji, a nie wykonywaniu ruchów, które mogą być obciążające dla pooperacyjnego stawu biodrowego. Dlatego niezwykle ważne jest zrozumienie różnicy między tymi rodzajami ćwiczeń oraz ich rolą w rehabilitacji.

Pytanie 8

Które z poniższych przedmiotów asystent powinien polecić osobie niewidomej, by ułatwić jej samodzielne przygotowywanie posiłków?

A. czujnika do mierzenia poziomu cieczy, urządzenia do krojenia warzyw, separatora do jajek

B. sztućców z grubszymi uchwytami, talerza z funkcją podgrzewania

C. kubka z podwójnymi uchwytami, talerza z barierką

D. głębokiej miski, antypoślizgowej tacy, ostrego noża

Czujnik poziomu cieczy, maszynka do krojenia warzyw oraz separator do żółtek są kluczowymi narzędziami, które znacząco ułatwiają osobom z dysfunkcją wzroku samodzielne przygotowywanie posiłków. Czujnik poziomu cieczy to innowacyjne urządzenie, które pozwala na bezpieczne nalewanie płynów, eliminując ryzyko przelania. Dzięki wibracjom lub sygnałom dźwiękowym informuje użytkownika o osiągnięciu określonego poziomu, co jest niezwykle istotne w kontekście bezpieczeństwa i niezależności. Maszynka do krojenia warzyw umożliwia precyzyjne i bezpieczne krojenie, co jest nieocenione dla osób, które mogą mieć trudności z używaniem tradycyjnych noży. Ułatwia to także uzyskanie równych kawałków, co jest istotne przy gotowaniu. Separator do żółtek pozwala na szybkie i bezpieczne oddzielanie żółtek od białek, co przyspiesza proces przygotowywania potraw. W kontekście standardów dotyczących dostępności i wsparcia osób z niepełnosprawnościami, wykorzystanie takich narzędzi jest zgodne z dobrymi praktykami, które promują samodzielność i integrację społeczną.

Pytanie 9

Kiedy asystent wspiera podopiecznego w przyjmowaniu przepisanych przez lekarza leków, w tym codziennych zastrzyków insuliny, co powinien zrobić?

A. obliczyć odpowiednią dawkę insuliny dla niego

B. pomóc mu w wyborze miejsca do wykonania zastrzyku

C. samodzielnie podać mu insulinę

D. określić, jaką insulinę powinien otrzymać

Pomoc w wyborze miejsca wykonania iniekcji insuliny jest kluczowym elementem opieki nad pacjentem z cukrzycą. Wybór właściwego miejsca podania leku ma istotne znaczenie dla efektywności terapii oraz bezpieczeństwa pacjenta. Przykładowo, miejsca takie jak brzuch, uda czy ramiona są preferowane, ponieważ zapewniają lepsze wchłanianie insuliny niż inne obszary ciała. Ponadto, ważne jest, aby unikać podawania insuliny w miejscach, które były wcześniej używane do iniekcji, co może prowadzić do lipodystrofii, czyli zmian w tkance tłuszczowej w wyniku wielokrotnego wstrzykiwania w to samo miejsce. Dobrym praktyką jest rotacja miejsc iniekcji oraz stosowanie różnych grup mięśniowych. Standardy opieki nad pacjentami z cukrzycą, takie jak wytyczne American Diabetes Association, podkreślają znaczenie edukacji pacjentów w zakresie prawidłowego podawania insuliny, co przyczynia się do lepszej kontroli glikemii i jakości życia. Umożliwienie pacjentowi aktywnego uczestnictwa w procesie leczenia poprzez naukę wyboru odpowiedniego miejsca iniekcji wspiera jego autonomia oraz odpowiedzialność za własne zdrowie.

Pytanie 10

Jeśli u podopiecznego nagle pojawi się jednostronne osłabienie lub mrowienie kończyn, asymetria ust, problemy z czuciem, intensywny ból głowy, nudności, trudność w mówieniu, niezrozumienie słów lub utrata przytomności, co może wskazywać na poważne zagrożenie zdrowia lub życia?

A. atak serca.

B. udar mózgu.

C. atak astmy.

D. przypadek cukrzycy.

Udar mózgu jest poważnym stanem medycznym, który występuje, gdy dopływ krwi do części mózgu zostaje przerwany lub ograniczony, co prowadzi do uszkodzenia tkanki mózgowej. Typowe objawy udaru mózgowego obejmują nagłe osłabienie lub drętwienie kończyn, szczególnie po jednej stronie ciała, opadanie kącika ust, trudności w mówieniu oraz zaburzenia widzenia. W sytuacji, gdy pacjent doświadcza silnego bólu głowy, mdłości lub utraty przytomności, ważne jest, aby jak najszybciej działać, ponieważ czas jest kluczowy w leczeniu udarów mózgu. W takich przypadkach zastosowanie akronimu FAST (Face, Arms, Speech, Time) jest wyjątkowo pomocne w szybkim rozpoznaniu objawów. W praktyce, wiedza na temat udaru mózgu i jego objawów pozwala pracownikom służby zdrowia oraz opiekunom na szybką reakcję, co może znacząco wpłynąć na rokowanie i wynik leczenia. Wczesna interwencja, w tym podanie leków trombolitycznych, może zmniejszyć uszkodzenia mózgu oraz poprawić jakość życia pacjenta po udarze.

Pytanie 11

Pacjent, który przeszedł zawał serca i został wypisany ze szpitala, mieszka sam. Czuje się dobrze, potrafi samodzielnie zarządzać lekarstwami oraz spacerować, ale musi unikać nadmiernego wysiłku. Jakie działania opiekuna są kluczowe w tej sytuacji?

A. Wsparcie w codziennych obowiązkach domowych

B. Organizowanie zajęć poprawiających kondycję

C. Regularne podawanie pacjentowi przepisanych leków

D. Przeprowadzanie higieny osobistej w łóżku

Wykonywanie zabiegów higienicznych w łóżku zwarcie z odpowiednim podejściem do rehabilitacji po zawałach. Chociaż higienska opieka jest istotna, jest niewystarczająca w kontekście kompleksowego wsparcia dla pacjenta, który wraca do samodzielności. Ww przypadku pacjentów po zawałach, kluczowe jest wspieranie ich w powrocie do aktywności fizycznej, co obejmuje również aktywności związane z codziennym życiem, takie jak samodzielne przygotowywanie posiłków czy utrzymanie porządku w domu. Systematyczne podawanie leków jest oczywiście niezbędne, ale nie może być traktowane jako główne zadanie asystenta; powinno być ono częścią szerokiej opieki nad pacjentem, która uwzględnia również jego emocjonalne i społeczne potrzeby. Prowadzenie ćwiczeń kondycyjnych, mimo że teoretycznie może wydawać się korzystne, w przypadku pacjenta, który powinien prowadzić oszczędzający tryb życia, może prowadzić do nieprzewidzianych wysiłków fizycznych, które mogą być szkodliwe. Kluczowe jest, aby działania asystenta były ukierunkowane na wsparcie, a nie na obciążanie pacjenta dodatkowymi wysiłkami fizycznymi. W praktyce, odpowiednie podejście do opieki powinno obejmować zarządzanie czasem i eliminację stresujących sytuacji, co pozwoli pacjentowi na stopniowe zwiększanie swojej aktywności w miarę poprawy stanu zdrowia.

Pytanie 12

24-letnia osoba z niepełnosprawnością ruchową korzysta z wózka inwalidzkiego. Nie ma prawa do renty i pozostaje bez zatrudnienia. Nie chce podejmować działań w celu zwiększenia swoich szans na rynku pracy, twierdząc, że nie ma żadnych umiejętności i wstydzi się przebywać wśród innych. Co najprawdopodobniej jest przyczyną takiej postawy?

A. niska samoocena tej osoby

B. brak zdecydowania tej osoby

C. brak niezależności tej osoby

D. brak poczucia odpowiedzialności u tej osoby

Niska samoocena tej dziewczyny ma duży wpływ na to, jak podejmuje decyzje i jak postrzega swoje szanse na zatrudnienie. Osoby, które nie wierzą w siebie, często czuja się mniej wartościowe i mają problem z zaufaniem do swoich umiejętności. W przypadku tej 24-latki, przekonanie, że 'nic nie potrafi', może skutkować unikaniem spotkań z ludźmi i rezygnowaniem z ciekawych ofert pracy. Czasami to, co przeżyły wcześniej, jak np. brak wsparcia czy odrzucenie, może prowadzić do niskiego poczucia własnej wartości. Dobrym sposobem na pomoc takim osobom jest coaching oraz terapia poznawczo-behawioralna, które mogą pomóc w budowaniu pozytywnego obrazu samego siebie. Fajnie by było też angażować je w różne grupowe aktywności, żeby przełamać lęki i wstyd, a przy okazji poprawić ich umiejętności interpersonalne. Na dłuższą metę powinniśmy wspierać je w budowaniu pewności siebie i motywować do podejmowania działań, które poprawią ich sytuację zawodową.

Pytanie 13

Podczas oczekiwania na pobranie krwi pacjent niespodziewanie stracił przytomność, co objawiło się słabym tętnem, płytkim oddechem i zimnymi kończynami. Zmiany te ustąpiły same po około 15 sekundach. Te symptomy sugerują, że doszło do

A. udaru

B. zasłabnięcia

C. ataku epilepsji

D. zatrzymania akcji serca

Omdlenie, znane również jako synkopa, jest przejściową utratą świadomości spowodowaną nagłym spadkiem przepływu krwi do mózgu. W przypadku opisanego zdarzenia pacjent wykazuje objawy, które klasyfikują się jako omdlenie, takie jak słabe tętno, płytki oddech i chłodne kończyny, które ustępują w krótkim czasie. Taki epizod jest zazwyczaj spowodowany czynnikami takimi jak stres, ból, nieprawidłowa pozycja ciała lub nagła zmiana pozycji. Z punktu widzenia praktyki medycznej, ważne jest, aby personel medyczny był w stanie szybko zidentyfikować omdlenie i podjąć odpowiednie kroki, takie jak położenie pacjenta w pozycji leżącej, aby poprawić przepływ krwi do mózgu. Kluczową praktyką jest również monitorowanie pacjenta do momentu pełnego powrotu do zdrowia oraz ocena, czy nie występują inne poważniejsze problemy zdrowotne. W sytuacjach, gdy omdlenia są częste, należy przeprowadzić dalsze badania diagnostyczne, aby wykluczyć inne schorzenia, takie jak arytmie serca czy zaburzenia neurologiczne.

Pytanie 14

Podopieczna w wieku 38 lat cierpi na stwardnienie rozsiane. Jakie działanie aktywizujące rekomendowałbyś jej jako asystent?

A. Zajęcia fitness oraz wizyty u rodziny

B. Ćwiczenia na siłowni oraz uczestnictwo w spotkaniach klubu seniora

C. Treningi poprawiające koordynację i równowagę oraz spotkania z przyjaciółmi

D. Zajęcia na basenie i udział w spotkaniach w środowiskowym domu pomocy

Wybór ćwiczeń kształtujących koordynację ruchową i równowagę oraz spotkań ze znajomymi jest szczególnie trafny w kontekście rehabilitacji osób z stwardnieniem rozsianym. Ta choroba neurologiczna może prowadzić do osłabienia mięśni, problemów z równowagą oraz spadku zdolności koordynacyjnych. Ćwiczenia koncentrujące się na poprawie równowagi i koordynacji ruchowej są kluczowe, ponieważ mogą znacznie zmniejszyć ryzyko upadków, co jest istotnym zagrożeniem dla pacjentów z tym schorzeniem. Spotkania ze znajomymi wspierają aspekt społeczny, który ma ogromne znaczenie w terapii, ponieważ izolacja społeczna może prowadzić do pogorszenia stanu psychicznego. W literaturze dotyczącej rehabilitacji pacjentów z chorobami neurologicznymi podkreśla się znaczenie aktywizacji zarówno fizycznej, jak i społecznej, co jest zgodne z aktualnymi standardami najlepszej praktyki w terapii zajęciowej. Takie podejście nie tylko poprawia kondycję fizyczną, ale także wspiera zdrowie psychiczne i społeczne, co jest niezwykle ważne w całościowym podejściu do leczenia.

Pytanie 15

W jakiej metodzie pracy istotne jest angażowanie organizacji, instytucji oraz wolontariuszy, aby stworzyć system wsparcia w rozwiązywaniu problemów osobistych, zdrowotnych i społecznych osób z niepełnosprawnością?

A. z bliskimi

B. z zespołem

C. z pojedynczym przypadkiem

D. z lokalną społecznością

Wybór odpowiedzi, która nie odnosi się do społeczności lokalnej, wskazuje na niepełne zrozumienie roli, jaką wspólnota odgrywa w wsparciu osób z niepełnosprawnością. Praca z grupą, choć istotna w kontekście działań kolektywnych, może nie uwzględniać indywidualnych potrzeb jednostek. Skupiając się jedynie na rodzinie, możemy przeoczyć zasoby i wsparcie dostępne w szerszym kontekście społecznym, które są kluczowe dla skutecznej integracji. Z kolei praca z indywidualnym przypadkiem, mimo że jest ważna w kontekście terapii i wsparcia psychologicznego, nie zapewnia holistycznego podejścia, jakie oferuje współpraca z organizacjami lokalnymi. Często występujące błędy myślowe to pomijanie roli sieci wsparcia oraz zasobów, które mogą znacząco wpłynąć na jakość życia osób z niepełnosprawnościami. Modele wsparcia powinny integrować różnorodne podejścia, a zaniedbanie aspektu społeczności lokalnej może prowadzić do izolacji i braku dostępu do kluczowych usług. Dlatego kluczowe jest, by zrozumieć, że skuteczne wsparcie osób z niepełnosprawnością wymaga współpracy z różnymi aktorami w społeczności, co w efekcie prowadzi do ich lepszej integracji i jakości życia.

Pytanie 16

Gdzie może się kształcić osoba z głębokim stopniem niepełnosprawności intelektualnej?

A. w szkole specjalistycznej

B. w publicznej szkole zawodowej

C. w zwykłej szkole

D. w dowolnej placówce wybranej przez opiekuna

Osoba z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu głębokim powinna uczęszczać do szkoły specjalnej, co jest zgodne z przepisami prawa oświatowego oraz zaleceniami dotyczącymi kształcenia specjalnego. Szkoły specjalne są dostosowane do indywidualnych potrzeb uczniów, co sprawia, że oferują odpowiednie wsparcie pedagogiczne, terapeutyczne i psychologiczne. W takich placówkach pracują nauczyciele przeszkoleni w zakresie pracy z dziećmi z różnymi rodzajami niepełnosprawności, co pozwala na skuteczne dostosowanie programów nauczania. Uczniowie z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu głębokim wymagają szczególnego podejścia, które uwzględnia ich możliwości poznawcze oraz potrzeby emocjonalne. Przykładowo, w szkole specjalnej uczniowie mogą uczestniczyć w zajęciach z zakresu terapii zajęciowej oraz rehabilitacji, co sprzyja ich rozwojowi osobistemu i społecznemu. Ponadto, szkoły te współpracują z rodzinami, co pozwala na stworzenie spójnego systemu wsparcia dla ucznia, zarówno w szkole, jak i w domu.

Pytanie 17

Jakie zajęcia terapeutyczne powinien zorganizować asystent dla osoby, która pasjonuje się pielęgnacją kwiatów w domu i na balkonie?

A. Terapia poprzez kontakt z lasem.

B. Terapia ogrodnicza.

C. Terapia morska.

D. Terapia kolorem.

Hortikuloterapia to forma terapii, która wykorzystuje pracę z roślinami i kwiatu, co czyni ją idealnym wyborem dla osób, które pasjonują się pielęgnowaniem kwiatów. Działa ona na wielu poziomach, wspierając zarówno zdrowie psychiczne, jak i fizyczne uczestników. Przykłady zastosowania hortikuloterapii obejmują organizowanie warsztatów, gdzie podopieczni mogą uczyć się o pielęgnacji roślin, sadzeniu kwiatów, a także tworzeniu kompozycji florystycznych. W takich zajęciach uczestnicy nie tylko rozwijają swoje umiejętności, ale także mają możliwość wyrażenia swojej kreatywności, co może pozytywnie wpływać na ich samopoczucie. Współczesne badania podkreślają efektywność hortikuloterapii w rehabilitacji osób z problemami zdrowotnymi, takimi jak depresja czy lęki, poprzez angażowanie ich w aktywności, które są zarówno terapeutyczne, jak i przyjemne. Dobrą praktyką jest również monitorowanie postępów uczestników oraz dostosowywanie zajęć do ich indywidualnych potrzeb i preferencji, co dodatkowo zwiększa efektywność terapii.

Pytanie 18

Jakie wczesne symptomy hipoglikemii powinien zidentyfikować asystent u swojego podopiecznego?

A. mocnym uczuciu głodu i intensywnym poceniu się

B. intensywnym pragnieniu i omdleniu

C. niepokojach i utracie pamięci

D. drażliwości i nieracjonalnych działań

Odpowiedź dotycząca silnego uczucia głodu i zlewnego pocenia się jest poprawna, ponieważ są to kluczowe objawy hipoglikemii, które asystent powinien umieć rozpoznać u podopiecznego. Hipoglikemia, czyli niski poziom glukozy we krwi, często objawia się intensywnym głodem, ponieważ organizm dąży do uzupełnienia brakującej energii. Zlewny pot to kolejny ważny symptom, który wskazuje na aktywację autonomicznego układu nerwowego, co jest odpowiedzią organizmu na niedobór glukozy. W praktyce, w przypadku dostrzeżenia takich objawów u osoby z cukrzycą, asystent powinien niezwłocznie podjąć działania, takie jak podanie słodkiego napoju lub przekąski zawierającej węglowodany, aby szybko podnieść poziom cukru we krwi. Zgodnie z najlepszymi praktykami, asystent powinien być przeszkolony w zakresie szybkiej reakcji na hipoglikemię, ponieważ opóźnienie w interwencji może prowadzić do poważnych komplikacji zdrowotnych, w tym utraty przytomności czy nawet stanu zagrożenia życia.

Pytanie 19

Jakie schorzenie może objawiać się zaburzeniami równowagi, mowy, wzroku, zmiennością nastrojów, stanami depresyjnymi, niedowładami kończyn dolnych oraz spastycznością kończyn górnych?

A. otępienie starcze

B. stwardnienie rozsiane

C. zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa

D. choroba Alzheimera

Stwardnienie rozsiane (SM) to przewlekła choroba neurologiczna, która wpływa na centralny układ nerwowy, prowadząc do różnorodnych objawów, takich jak zaburzenia równowagi, mowy, wzroku, zmienność nastrojów, stany depresyjne oraz motoryczne, w tym niedowłady kończyn dolnych i spastyczność kończyn górnych. Objawy te są wynikiem demielinizacji aksonów, co prowadzi do zaburzeń w komunikacji między neuronami. Na przykład, pacjenci mogą doświadczać trudności w chodzeniu z powodu osłabienia mięśni, a także problemów z mową, co jest efektem uszkodzeń w odpowiednich obszarach mózgu odpowiedzialnych za kontrolę tych funkcji. W praktyce, wczesna diagnoza SM jest kluczowa dla zastosowania skutecznej terapii, która może obejmować leki immunomodulujące, rehabilitację oraz wsparcie psychologiczne. Standardy opieki nad pacjentami z SM, takie jak te zalecane przez towarzystwa neurologiczne, kładą duży nacisk na holistyczne podejście do leczenia, uwzględniające zarówno aspekty fizyczne, jak i psychiczne, co może znacząco poprawić jakość życia tych pacjentów.

Pytanie 20

Jaką formę terapii zorganizował asystent dla uczestnika, gdy zamierza używać gier i zabaw?

A. Terapia dramatyczna

B. Terapia morska

C. Terapia przez zabawę

D. Terapia taneczna

Ludoterapia to metoda terapeutyczna, która wykorzystuje gry i zabawy jako narzędzie do wspierania rozwoju, nauki oraz rehabilitacji. W kontekście terapii, ludoterapia angażuje podopiecznych w aktywności, które są dostosowane do ich potrzeb rozwojowych, emocjonalnych i społecznych. Zastosowanie gier i zabaw pozwala na zbudowanie zaufania między terapeutą a podopiecznym, co jest kluczowe dla efektywności terapii. Dzięki ludoterapii dzieci mogą rozwijać swoje umiejętności interpersonalne, a także uczyć się rozwiązywania problemów w bezpiecznym i przyjaznym środowisku. W praktyce, terapeuci mogą wykorzystywać różnorodne gry planszowe, zabawy ruchowe oraz aktywności artystyczne, aby aktywizować uczestników terapii. Metoda ta jest szczególnie przydatna w pracy z dziećmi i młodzieżą, które często wyrażają swoje uczucia i myśli poprzez zabawę. Zgodnie z wytycznymi terapeutycznymi, ludoterapia powinna być stosowana w połączeniu z innymi formami terapii dla uzyskania kompleksowych efektów rozwojowych.

Pytanie 21

Osoba z rozrusznikiem serca leży w łóżku w osłabionym stanie, z wysoką gorączką, nadmierną potliwością i odkrztuszającą się wydzieliną z dróg oddechowych. Czego asystent nie powinien uwzględnić w planie opieki?

A. oklepywania powierzchni pleców

B. wymiany bielizny osobistej

C. dostarczania napojów

D. przeprowadzenia higieny ciała

Oklepywanie pleców w przypadku podopiecznej z rozrusznikiem serca, która jest osłabiona, ma wysoką temperaturę ciała i odkrztusza wydzielinę z dróg oddechowych, nie jest zalecane. W sytuacji, gdy pacjentka wykazuje takie objawy, kluczowe jest unikanie działań, które mogą prowadzić do dodatkowego stresu dla serca lub układu oddechowego. Oklepywanie pleców, mimo że może być stosowane w celu wspomagania odkrztuszania, może wprowadzać niepożądane napięcie i dyskomfort, co w przypadku osób z chorobami serca jest szczególnie niebezpieczne. Zamiast tego, warto skupić się na działaniach, które wspomagają nawilżenie dróg oddechowych oraz ułatwiają wydalanie wydzieliny, takich jak podawanie płynów czy wykonywanie toalety ciała. W przypadkach z wysoką temperaturą ciała oraz trendami do nadmiernego pocenia się, należy również zwrócić uwagę na odpowiednie chłodzenie pacjentki, co może przyczynić się do poprawy jej samopoczucia.

Pytanie 22

Jaki stopień niepełnosprawności jest przypisany 20-latkowi otrzymującemu zasiłek pielęgnacyjny?

A. umiarkowany lub znaczny

B. znaczny lub duży

C. lekki lub znaczny

D. duży lub umiarkowany

Odpowiedź "umiarkowany lub znaczny" jest poprawna, ponieważ zgodnie z obowiązującymi przepisami prawnymi i regulacjami dotyczącymi zasiłków pielęgnacyjnych, osoby z niepełnosprawnością, które otrzymują ten zasiłek, powinny mieć stwierdzony stopień niepełnosprawności na poziomie umiarkowanym lub znacznym. Zasiłek pielęgnacyjny ma na celu wsparcie osób, które z powodu niepełnosprawności wymagają pomocy innych osób w codziennych czynnościach. Przykładem praktycznym może być sytuacja osoby z niepełnosprawnością ruchową, która potrzebuje pomocy przy poruszaniu się czy wykonywaniu podstawowych czynności domowych. Zgodnie z klasyfikacją, stopień niepełnosprawności umiarkowanej oznacza, że osoba wymaga wsparcia, ale nie jest całkowicie zdolna do samodzielnego funkcjonowania, podczas gdy stopień znaczny wskazuje na poważniejsze ograniczenia, które znacznie wpływają na jakość życia. W obydwu przypadkach, celem przyznania zasiłku jest ułatwienie dostępu do niezbędnych usług i wsparcia.

Pytanie 23

Co mogą sugerować u pacjenta silne bóle brzucha, obfite wymioty o wyglądzie fusów od kawy oraz niskie ciśnienie tętnicze?

A. zablokowania jelit

B. wirusowego zapalenia wątroby

C. krwotok z płuc

D. krwawienie w żołądku

Krwawienie z żołądka jest jednym z poważnych stanów, które mogą wystąpić w wyniku uszkodzenia błony śluzowej żołądka, co prowadzi do krwawienia. Objawy, takie jak silny ból brzucha, obfite wymioty przypominające fusy od kawy i niskie ciśnienie tętnicze krwi, są charakterystyczne dla tego schorzenia. Wymioty w postaci fusów od kawy wynikają z tego, że krew w żołądku ulega trawieniu, co jest oznaką krwawienia górnego odcinka przewodu pokarmowego. Niskie ciśnienie tętnicze krwi może świadczyć o stanie szoku hipowolemicznego, który występuje w wyniku utraty krwi. Praktyczne podejście do takich objawów wymaga natychmiastowej interwencji medycznej oraz przeprowadzenia diagnostyki, która może obejmować endoskopię, aby ocenić źródło krwawienia. Znajomość tych objawów jest istotna nie tylko dla pracowników służby zdrowia, ale również dla opiekunów pacjentów, którzy muszą być czujni na wszelkie niepokojące zmiany w stanie zdrowia swoich podopiecznych.

Pytanie 24

Jakie formy spędzania wolnego czasu należy proponować 16-letniej osobie z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną, która porusza się samodzielnie i ma nadwagę?

A. Lektura książek, słuchanie muzyki, spotkania z przyjaciółmi

B. Wędrówki, gotowanie w grupie, seanse filmowe

C. Aktywne gry, spacerowanie, zajęcia pływackie

D. Seanse telewizyjne, ćwiczenia na siłowni, gry karciane

Wybrałeś odpowiedź, która obejmuje różne aktywności, jak gry ruchowe, spacery i pływanie. Uważam, że to naprawdę dobra opcja dla 16-letniej osoby z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną. Te aktywności są dostosowane do jej możliwości, a przy tym są super dla zdrowia. Gry ruchowe, takie jak taniec czy zabawy z piłką, można łatwo dopasować do sprawności i pomagają rozwijać umiejętności społeczne. Spacery są proste do zorganizowania, nie potrzebują specjalnego sprzętu, więc można je robić prawie wszędzie, co czyni je super pomysłem na spędzenie czasu. Co do pływania, to ekstra forma aktywności – pomaga się zrelaksować, rozwija koordynację, a także nie obciąża stawów, co jest ważne, jeśli ktoś ma nadwagę. No i takie zajęcia są zgodne z tym, co zaleca WHO, czyli regularny ruch jest kluczowy dla zdrowia młodzieży.

Pytanie 25

Jakie działanie powinien podjąć asystent, gdy podopieczny ma krwotok z nosa?

A. ustawić poszkodowanego w pozycji siedzącej z głową odrzuconą w tył

B. położyć poszkodowanego na plecach z opuszczonym zagłówkiem i głową odrzuconą w tył

C. ustawić poszkodowanego w pozycji siedzącej z głową pochyloną do przodu

D. położyć poszkodowanego na plecach z opuszczonym zagłówkiem i z głową pochyloną do przodu

W sytuacji, gdy poszkodowany ma krwawienie z nosa, kluczowym krokiem jest posadzenie go z głową pochyloną ku klatce piersiowej. Taka pozycja pozwala ograniczyć przepływ krwi do nosa oraz minimalizuje ryzyko zadławienia się krwią, co jest szczególnie istotne w przypadku silnego krwawienia. Dodatkowo, upewnia to, że krew nie spływa do gardła, co mogłoby prowadzić do poważniejszych komplikacji, takich jak aspiracja. W praktyce, posadzenie poszkodowanego w odpowiedniej pozycji powinno być jednym z pierwszych działań w ramach ABC pierwszej pomocy, gdzie A oznacza 'airway' (drogi oddechowe), B 'breathing' (oddychanie), a C 'circulation' (krążenie). Warto również zachować spokój i informować poszkodowanego, aby nie przechylał głowy do tyłu, co mogłoby pogorszyć sytuację. Według wytycznych Europejskiej Rady Resuscytacji, odpowiednia pozycja ciała jest kluczowa dla zapewnienia bezpieczeństwa i komfortu pacjenta podczas interwencji. Takie postępowanie stanowi podstawę skutecznej pierwszej pomocy w przypadku krwawienia z nosa.

Pytanie 26

Jaką osobę uznaje się za posiadającą lekki stopień niepełnosprawności w zakresie naruszenia sprawności organizmu?

A. niezdolną do pracy lub mogącą pracować wyłącznie w warunkach chronionych oraz wymagającą stałej bądź długoterminowej opieki w celu pełnienia funkcji społecznych

B. niezdolną do pracy lub mogącą pracować wyłącznie w warunkach pracy chronionej oraz wymagającą okresowej bądź częściowej pomocy do realizowania ról społecznych

C. prowadzącą do znaczącego obniżenia zdolności do pracy w porównaniu z osobami o podobnych umiejętnościach zawodowych, które są w pełni sprawne fizycznie i psychicznie

D. znacząco ograniczającą zdolność do zarobkowej pracy z powodu fizycznego, psychicznego lub umysłowego zaburzenia sprawności ciała

Wszystkie pozostałe odpowiedzi prezentują błędne koncepcje dotyczące definicji lekkiego stopnia niepełnosprawności. Niektóre z nich zasugerowały, że osoba z lekkim stopniem niepełnosprawności jest całkowicie niezdolna do pracy lub wymaga stałej opieki, co nie jest zgodne z obowiązującymi standardami. W rzeczywistości, osoby z lekkim stopniem niepełnosprawności mogą być w stanie pracować, ale ich zdolność do wykonywania niektórych zadań jest ograniczona w porównaniu do osób pełnosprawnych. Definicje te zbyt mocno akcentują brak zdolności, zamiast zwracać uwagę na relatywne ograniczenia, które mogą być zarządzane. Typowym błędem myślowym jest postrzeganie niepełnosprawności jako wyłącznie negatywnego zjawiska, co prowadzi do stygmatyzacji osób z ograniczeniami. Kluczowe jest uwzględnienie aspektów rehabilitacji oraz wsparcia w zatrudnieniu, które mogą pomóc osobom z niepełnosprawnościami w pełnym uczestnictwie w życiu społecznym i zawodowym, zamiast koncentrować się jedynie na ich ograniczeniach. W praktyce, efektywne wdrażanie polityki zatrudnienia osób z niepełnosprawnościami opiera się na ich potencjale i możliwościach, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie integracji zawodowej.

Pytanie 27

Jaki typ niepełnosprawności ma osoba, która ma problemy ze wzrokiem?

A. Zmysłową

B. Psychiczno-ruchową

C. Ruchową

D. Złożoną

Odpowiedź 'Sensoryczną' jest poprawna, ponieważ osoby słabowidzące mają ograniczenia w zakresie zmysłu wzroku, co jest klasyfikowane jako niepełnosprawność sensoryczna. W kontekście klasyfikacji niepełnosprawności, sensoryczne problemy mogą obejmować różne schorzenia, takie jak wady wzroku, które wpływają na codzienne funkcjonowanie jednostki. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest dostosowanie otoczenia do potrzeb osób słabowidzących, co może obejmować wykorzystanie kontrastowych kolorów na schodach dla poprawy widoczności, stosowanie odpowiednich oświetleń oraz zapewnianie elementów dotykowych, które ułatwiają orientację w przestrzeni. Ponadto, organizacje wspierające osoby z niepełnosprawnościami, takie jak Polskie Stowarzyszenie Niewidomych i Słabowidzących, promują praktyki, które umożliwiają integrację osób słabowidzących w społeczeństwie, takie jak szkolenia w zakresie używania technologii asystujących oraz dostęp do informacji w formatach przyjaznych dla osób z ograniczeniami wzrokowymi.

Pytanie 28

Jakie cechy ma choroba przewlekła?

A. poprawa kondycji fizycznej i psychicznej chorego

B. osłabienie fizyczne i psychiczne chorego

C. zależność chorego od wsparcia innych

D. krótkotrwałe, ale silne objawy

W kontekście chorób przewlekłych, twierdzenie, że ich charakterystyką jest krótki, lecz intensywny czas trwania objawów, jest fundamentalnie błędne. Choroby przewlekłe, w odróżnieniu od chorób o ostrym przebiegu, trwają przez dłuższy czas i mogą występować w sposób ciągły lub nawrotowy. Krótkie epizody intensywnych objawów są typowe dla stanów ostrych, takich jak infekcje, gdzie po pewnym czasie pacjent może całkowicie wyzdrowieć. W przypadku przewlekłych dolegliwości, pacjent może doświadczać ograniczonej sprawności fizycznej z powodu długotrwałych objawów, co prowadzi do ich postępującego pogorszenia. Ponadto, twierdzenie, że uzależnienie pacjenta od pomocy innych osób jest główną cechą choroby przewlekłej, jest zbyt generalizujące. Nie każdy pacjent z chorobą przewlekłą wymaga stałej pomocy innych, a wiele osób może z powodzeniem zarządzać swoją chorobą samodzielnie lub z minimalnym wsparciem, zachowując przy tym znaczną niezależność. Ostatecznie, opcja sugerująca polepszenie sprawności fizycznej i psychicznej pacjenta w kontekście chorób przewlekłych jest całkowicie nieadekwatna. W rzeczywistości, przewlekłe schorzenia są często związane z przewidywalnym pogorszeniem sprawności, co może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych oraz psychicznych, takich jak depresja, lęk czy izolacja społeczna. Właściwe zrozumienie charakterystyki chorób przewlekłych jest kluczowe dla skutecznego zarządzania ich objawami oraz podejmowania odpowiednich działań terapeutycznych.

Pytanie 29

Który rodzaj opieki uniemożliwia utratę kontaktu z rodziną i społeczne wykluczenie chorego?

A. Pobyt w szpitalu psychiatrycznym

B. Opieka prowadzona w domu

C. Mieszkanie wspierane

D. Placówka opiekuńcza

Mieszkanie chronione, mimo że jest formą wsparcia, nie do końca zapobiega zerwaniu więzi rodzinnych, ponieważ zazwyczaj wiąże się z przeprowadzką do nowego miejsca, co może być dla wielu osób stresujące. Osoby przebywające w takich mieszkaniach często są oddzielone od rodziny, co może prowadzić do poczucia osamotnienia. Dom pomocy społecznej to kolejna forma, która, choć zapewnia opiekę, również może ograniczać więzi rodzinne, ponieważ mieszkańcy są z reguły umieszczani w instytucjonalnym otoczeniu, co stawia ich w sytuacji oddzielenia od bliskich. Hospitalizacja psychiatryczna to rozwiązanie, które koncentruje się na intensywnej opiece nad pacjentami w kryzysie, jednak wiąże się z dużym ryzykiem izolacji od najbliższego otoczenia, co w konsekwencji może prowadzić do pogorszenia relacji z rodziną. Wybór tych form opieki może wynikać z nieporozumienia dotyczącego ich rzeczywistego wpływu na więzi rodzinne i aktywność społeczną pacjentów. Kluczowym błędem jest założenie, że każda instytucjonalna forma opieki jest odpowiednia dla osób z problemami zdrowotnymi. Ważne jest, aby priorytetowo traktować zachowanie więzi rodzinnych i społecznych, co potwierdzają najlepsze praktyki w zakresie opieki nad osobami dotkniętymi chorobami przewlekłymi lub psychicznymi.

Pytanie 30

Osoba z niepełnosprawnością planuje złożyć wniosek o alimenty, lecz nie zna procesu tworzenia takiego pisma. Do jakiego rodzaju doradztwa powinna się zwrócić?

A. z prawem

B. psychologicznego

C. zawodowego

D. w zakresie rodziny

Odpowiedź, którą wybrałeś, jest trafna. Osoba z niepełnosprawnością, która chce wystąpić o alimenty, naprawdę powinna skorzystać z pomocy prawnika. Przygotowanie dokumentów, takich jak pozew, wymaga znajomości prawa i różnych procedur sądowych, więc fajnie by było, jakby to ogarnął ktoś, kto ma w tym doświadczenie. Prawnik specjalizujący się w prawie rodzinnym pomoże sformułować pozew i doradzi, jakie dowody będą potrzebne. Na przykład, może pomóc w wyjaśnieniu, dlaczego alimenty są potrzebne oraz jak zebrać dokumenty potwierdzające sytuację finansową. Z mojego doświadczenia wynika, że współpraca z prawnikiem zwiększa szanse na to, że sprawa zostanie dobrze rozpatrzona w sądzie. Dlatego warto znaleźć kogoś, kto zna się na sprawach związanych z osobami z niepełnosprawnościami, aby uzyskać pomoc, która naprawdę będzie dostosowana do potrzeb.

Pytanie 31

Jakie schorzenie objawia się drżeniem rąk, spowolnieniem ruchów oraz trudnościami w inicjowaniu ruchów celowych?

A. schizofrenia

B. stwardnienie rozsiane

C. choroba Parkinsona

D. autyzm

Objawy takie jak drżenie palców i dłoni, spowolnienie ruchowe oraz trudności z rozpoczęciem ruchu celowego są charakterystyczne dla choroby Parkinsona, która jest neurodegeneracyjnym schorzeniem układu ruchowego. Choroba ta jest rezultatem degeneracji neuronów dopaminergicznych w istocie czarnej mózgu, co prowadzi do zaburzeń w koordynacji ruchowej. Drżenie, które często występuje w spoczynku, jest jednym z typowych objawów tej choroby, a spowolnienie ruchowe, znane jako bradykinezja, znacznie wpływa na codzienne funkcjonowanie pacjentów. W praktyce, aby poprawić jakość życia osób chorych na Parkinsona, stosuje się metody rehabilitacyjne, takie jak terapia ruchowa i fizjoterapia, które pomagają w poprawie koordynacji i zwiększeniu zakresu ruchu. Jednakże, kluczowym elementem leczenia jest również farmakoterapia, polegająca na stosowaniu leków dostarczających dopaminę lub jej prekursory, co przynosi ulgę w objawach. Warto także wspomnieć o znaczeniu wsparcia psychologicznego, które jest niezbędne w procesie radzenia sobie z chorobą. W kontekście opieki zdrowotnej, zgodność z aktualnymi wytycznymi dotyczącymi diagnostyki i leczenia choroby Parkinsona jest niezwykle istotna dla efektywnego zarządzania tym schorzeniem.

Pytanie 32

U pacjenta z chorobą Parkinsona od jakiegoś czasu pojawiają się trudności z utrzymaniem równowagi. Co można zrobić, aby ułatwić mu poruszanie się?

A. zaopatrzyć go w wózek inwalidzki

B. aplikować mu ortezy do chodzenia

C. zapewnić mu obuwie ortopedyczne

D. zaopatrzyć go w chodzik

Zaopatrzenie podopiecznego z chorobą Parkinsona w balkonik jest kluczowe dla poprawy jego mobilności oraz bezpieczeństwa w codziennym funkcjonowaniu. Balkonik, jako urządzenie wspomagające, dostarcza pacjentowi stabilności oraz wsparcia potrzebnego przy poruszaniu się, co jest szczególnie istotne w przypadku zaburzeń równowagi charakterystycznych dla tej choroby. Dzięki szerokiej podstawie, balkonik umożliwia równomierne rozłożenie ciężaru ciała oraz zmniejsza ryzyko upadków, które mogą prowadzić do poważnych kontuzji. Przykładem praktycznego zastosowania balkoników jest ich wyposażenie w dodatkowe uchwyty, które pozwalają chorym na łatwiejsze wstawanie z pozycji siedzącej, co jest istotne w codziennym funkcjonowaniu. Dodatkowo, wiele balkonów jest dostosowanych do użytkowania zarówno w pomieszczeniach, jak i na zewnątrz, co umożliwia pacjentowi swobodne przemieszczanie się w różnych warunkach. W kontekście dobrych praktyk, zaleca się, aby balkonik był dostosowany do indywidualnych potrzeb pacjenta, co powinno być skonsultowane z terapeutą zajęciowym lub fizjoterapeutą, aby zapewnić maksymalną efektywność i bezpieczeństwo jego użytkowania.

Pytanie 33

Jakie zalecenie powinien przekazać asystent osobie z epilepsją w ramach nauki samoopieki?

A. przeprowadzania badań co tydzień

B. oglądania telewizji w ciemnym pomieszczeniu

C. systematycznego zażywania leków

D. pracowania tylko w nocy

Regularne przyjmowanie leków jest kluczowym elementem zarządzania padaczką. Osoby chore na tę dolegliwość często są zobowiązane do stosowania antyepileptyków, które pomagają w kontrolowaniu napadów. Odpowiednia terapia farmakologiczna nie tylko zmniejsza ryzyko wystąpienia napadów, ale także poprawia jakość życia pacjenta, pozwalając na normalne funkcjonowanie w codziennym życiu. W kontekście samoopieki, asystent powinien edukować podopiecznego o znaczeniu regularności w przyjmowaniu leków, ponieważ nieregularne zażywanie może prowadzić do destabilizacji stanu zdrowia i zwiększonego ryzyka wystąpienia napadów. Przykładem dobrej praktyki jest tworzenie harmonogramu przyjmowania leków oraz stosowanie przypomnień, co może być szczególnie pomocne dla osób, które mają trudności z organizacją czasu. Istotne jest również, aby pacjent miał świadomość skutków ubocznych i interakcji z innymi substancjami, co pozwoli mu lepiej zarządzać swoim leczeniem i zgłaszać ewentualne problemy lekarzowi.

Pytanie 34

Które z poniższych działań powinno być pierwszym krokiem w udzielaniu pomocy osobie z padaczką?

A. Zabezpieczenie głowy i zapewnienie przestrzeni

B. Podanie wody do picia

C. Unieruchomienie kończyn

D. Podjęcie resuscytacji krążeniowo-oddechowej

W sytuacji, gdy jesteśmy świadkami ataku padaczki, naszym pierwszym krokiem powinno być zabezpieczenie głowy osoby i zapewnienie jej przestrzeni. Dlaczego? Przede wszystkim, napad padaczkowy może spowodować niekontrolowane ruchy ciała, co zwiększa ryzyko urazów. Ochrona głowy jest kluczowa, aby zapobiec uderzeniom i potencjalnym obrażeniom mózgu. Ważne jest, aby usunąć wszelkie potencjalnie niebezpieczne przedmioty z otoczenia osoby, co minimalizuje ryzyko obrażeń podczas drgawek. Dodatkowo, zapewnienie przestrzeni pozwala na swobodne przejście napadu, bez dodatkowego stresu czy ograniczeń. Nie próbujmy na siłę powstrzymywać ruchów osoby, ponieważ może to prowadzić do złamań lub innych urazów. To wszystko jest zgodne z ogólnymi standardami pierwszej pomocy w przypadku ataku padaczkowego, które zalecają zachowanie spokoju i ochronę osoby przed urazami. Co ciekawe, większość napadów ustępuje samoistnie w ciągu kilku minut, dlatego ważne jest, aby spokojnie czekać, obserwując sytuację.

Pytanie 35

Przy planowaniu kompleksowej opieki dla 14-letniej dziewczyny z głębokim niedosłuchem odbiorczym, z kim powinien współpracować asystent?

A. z nauczycielem edukacji wczesnoszkolnej

B. z pedagogiem specjalizującym się w edukacji osób niesłyszących

C. z pedagogiem edukacji specjalnej dla osób z niepełnosprawnością intelektualną

D. z nauczycielem specjalizującym się w edukacji osób niewidomych

Współpraca z surdopedagogiem w kontekście opracowywania programu opieki dla 14-letniej dziewczynki z głębokim niedosłuchem odbiorczym jest kluczowa, ponieważ surdopedagogika koncentruje się na edukacji i wsparciu osób z zaburzeniami słuchu. Specjalista ten ma wiedzę na temat metod komunikacji, które są dostosowane do potrzeb dzieci z niedosłuchem, takich jak język migowy, a także technik wspierających rozwój mowy i języka. Surdopedagodzy są przeszkoleni w zakresie stosowania nowoczesnych pomocy dydaktycznych oraz technologii wspierających, takich jak systemy FM czy implanty ślimakowe. Dzięki temu mogą oni skutecznie wspierać rozwój umiejętności społecznych i komunikacyjnych dziecka, co jest niezbędne dla jego późniejszej integracji w społeczeństwie. Współpraca z tym specjalistą pozwala na stworzenie kompleksowego planu edukacyjnego, który uwzględnia indywidualne potrzeby ucznia oraz środowisko, w którym funkcjonuje. Przykładem zastosowania takiej współpracy może być wspólne opracowanie metod nauczania, które uwzględniają zarówno aspekty audiologiczne, jak i psychologiczne, co przyczynia się do lepszego przystosowania się dziecka w szkole.

Pytanie 36

Podczas zmiany jednoczęściowego worka stomijnego u pacjentki wymagającej pomocy, w jaki sposób asystent powinien przymocować nowy worek?

A. od dołu do góry

B. od góry do dołu

C. od środka brzucha w stronę boku

D. od boku w stronę środka brzucha

Podczas wymiany jednoczęściowego worka stomijnego kluczowe jest prawidłowe przyklejanie nowego worka od dołu do góry. Taki sposób aplikacji zapewnia lepsze dopasowanie worka do kształtu brzucha pacjentki, co jest istotne dla uzyskania szczelności i komfortu. Przyklejanie od dołu do góry pozwala również na uniknięcie pułapek powietrza, które mogą prowadzić do nieprzyjemnych sytuacji, takich jak przeciekanie. Praktyka ta jest zgodna z zaleceniami producentów worków stomijnych oraz wytycznymi specjalistów zajmujących się opieką nad pacjentami z stomią. Ważne jest, aby przed aplikacją nowego worka odpowiednio przygotować skórę, oczyszczając ją i osuszając, co dodatkowo zwiększa efektywność przyklejenia. Zastosowanie tej techniki przyczyni się do zmniejszenia ryzyka podrażnień i infekcji, co jest szczególnie istotne dla pacjentów z ograniczoną mobilnością. W kontekście dbałości o komfort podopiecznych, warto również pamiętać o używaniu odpowiednich akcesoriów, takich jak pasty czy plastry zabezpieczające, które mogą wspierać stabilność i przyczepność worka.

Pytanie 37

Jakie przybory powinien przygotować asystent dla osoby z niepełnosprawnością, planując przeprowadzenie pełnej toalety u osoby leżącej?

A. Płyn do kąpieli, miska, ręcznik, gąbka, 2 myjki, basen, szczoteczka do paznokci, nożyczki, pumeks

B. Mydło, myjka, ręcznik, zestaw do zębów, nożyczki do paznokci, pumeks, grzebień

C. Basen, dzbanek, ręcznik, myjka, szampon, chusteczki higieniczne, pumeks, grzebień

D. Mydło, miska, 2 ręczniki, basen, 2 myjki, dzbanek, zestaw do zębów, grzebień, szczoteczka do paznokci, nożyczki

Odpowiedź wskazująca na zestaw akcesoriów do całkowitej toalety osoby niepełnosprawnej leżącej jest prawidłowa z kilku powodów. Przygotowanie takiego zestawu powinno uwzględniać nie tylko podstawowe potrzeby higieniczne, ale także komfort i bezpieczeństwo osoby, która korzysta z pomocy. Wymienione elementy, takie jak mydło, miskę, dwa ręczniki, basen, dwie myjki, dzbanek, przybory do mycia zębów, grzebień, szczoteczkę i nożyczki do paznokci, zapewniają kompleksową obsługę. Mydło i myjki są niezbędne do utrzymania odpowiedniego poziomu higieny, a ręczniki i basen umożliwiają szybkie i sprawne osuszenie ciała. Przybory do mycia zębów i grzebień to elementy, które poprawiają codzienną pielęgnację i samopoczucie osoby niepełnosprawnej. W kontekście standardów opieki nad osobami z ograniczeniami, kluczowe jest zapewnienie intymności i godności podczas takich zabiegów. Dzięki odpowiedniemu przygotowaniu można zminimalizować stres i dyskomfort związany z toaletą, co jest istotne dla dobrostanu psychicznego pacjenta. Dobre praktyki w tym zakresie obejmują także komunikację z pacjentem, informowanie go o każdym kroku oraz dostosowanie wszystkich działań do jego indywidualnych potrzeb.

Pytanie 38

Pacjentka z afazją motoryczną, wynikającą z udaru mózgu, napotyka trudności?

A. w swobodnym poruszaniu się

B. w prawidłowym wydawaniu dźwięków

C. w samodzielnym jedzeniu

D. w rozumieniu przekazów słownych

Odpowiedź 'z poprawnym artykułowaniem dźwięków' jest prawidłowa, ponieważ afazja ruchowa, znana również jako afazja motoryczna, jest zaburzeniem komunikacji, które wpływa na zdolność pacjenta do mówienia i formułowania słów. U osób z tą formą afazji występują trudności w artykulacji, co objawia się w problemach z poprawnym wypowiadaniem dźwięków i słów. Pacjenci potrafią zrozumieć język, ale mają kłopoty z jego werbalizowaniem, co w praktyce oznacza, że ich mowa może być zniekształcona lub spowolniona. W terapii zaleca się różnorodne techniki, takie jak ćwiczenia fonetyczne oraz użycie pomocy wizualnych, które mogą wspierać proces rehabilitacji. Dobrą praktyką w pracy z takimi pacjentami jest dostosowanie formy komunikacji do ich potrzeb i możliwości, co może obejmować również naukę prostszych słów i zwrotów. Specjaliści powinni również korzystać z istniejących standardów rehabilitacyjnych, takich jak programy oparte na dowodach naukowych, które wykazały efektywność w pracy z osobami z afazją.

Pytanie 39

Jakie jest główne zadanie asystenta przy podpisywaniu kontraktu z osobą z niepełnosprawnością?

A. dostarczenie wsparcia emocjonalnego podopiecznemu

B. określenie warunków współpracy

C. zawiązanie relacji przyjacielskiej

D. rozpoznanie problemów i oczekiwań podopiecznego

Odpowiedzi sugerujące wsparcie psychiczne, diagnozowanie problemów czy nawiązywanie przyjaźni mogą wydawać się sensowne, jednak nie uwzględniają kluczowego aspektu, jakim jest struktura i organizacja współpracy. Wsparcie psychiczne, choć istotne, powinno wynikać z jasno określonych zasad działania. Bez ustalenia tych zasad, wsparcie może być chaotyczne i nieadekwatne do rzeczywistych potrzeb podopiecznego. Dodatkowo, diagnozowanie problemów i potrzeb jest procesem, który powinien być częścią współpracy, ale nie jest jej celem na poziomie formalnym. Asystent powinien zrozumieć, że najpierw należy ustalić ramy współpracy, zanim przejdzie do analizy indywidualnych potrzeb. Co więcej, nawiązywanie przyjaźni, mimo że może być pozytywnym skutkiem interakcji, nie powinno być celem samego procesu. Kluczowe jest, aby relacja asystenta z osobą z niepełnosprawnością miała profesjonalny charakter, oparty na wzajemnym szacunku i zrozumieniu, co nie oznacza, że nie może prowadzić do przyjaźni w późniejszym czasie. Z perspektywy etyki zawodowej oraz standardów dotyczących wsparcia osób z niepełnosprawnościami, priorytetem powinny być formalne zasady współpracy, które zapewnią efektywność i bezpieczeństwo w działaniach.

Pytanie 40

Podopieczny z problemami słuchu stosuje zauszny aparat słuchowy. Asystent powinien go poinformować, że aby uniknąć uszkodzeń aparatu, zawsze należy go zdejmować przed

A. obcinaniem lub myciem włosów

B. przycinaniem lub myciem zarostu

C. szorowaniem zębów

D. czyszczeniem protezy zębowej

Odpowiedź "strzyżeniem lub myciem włosów" jest prawidłowa, ponieważ te czynności wiążą się z używaniem wody, szamponu i innych produktów do pielęgnacji, które mogą wpłynąć na funkcjonowanie aparatu słuchowego. Aparaty słuchowe są wrażliwe na wilgoć, a ich elementy elektroniczne mogą ulec uszkodzeniu, gdy są narażone na bezpośredni kontakt z wodą. Dlatego ważne jest, aby przed rozpoczęciem strzyżenia lub mycia włosów zawsze wyjmować aparat z ucha. W praktyce, asystent powinien przypomnieć podopiecznemu o tej zasadzie, co może znacząco wpłynąć na trwałość aparatu i komfort jego użytkowania. Dobre praktyki dotyczące użytkowania aparatów słuchowych podkreślają znaczenie dbałości o urządzenie, co zapobiega jego przedwczesnemu zużyciu oraz kosztownym naprawom. Zatem, świadomość i przestrzeganie tych zasad wpływa na jakość życia osób z dysfunkcją słuchu, umożliwiając im lepszą integrację w codziennym życiu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej