Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik informatyk
Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych
Data rozpoczęcia: 13 maja 2025 18:24
Data zakończenia: 13 maja 2025 18:56

Egzamin zdany!

Wynik: 22/40 punktów (55,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W jakim oprogramowaniu trzeba zmienić konfigurację, aby użytkownik mógł wybrać z listy i uruchomić jeden z różnych systemów operacyjnych zainstalowanych na swoim komputerze?

A. QEMU

B. GRUB

C. CMD

D. GEDIT

Wybór niewłaściwych programów do zarządzania rozruchem systemów operacyjnych często wynika z niepełnego zrozumienia ich funkcji. QEMU jest narzędziem do wirtualizacji, które pozwala na uruchamianie maszyn wirtualnych, lecz nie jest przeznaczone do zarządzania rozruchem wielu systemów operacyjnych na tym samym komputerze. CMD, czyli Command Prompt, jest interpretem poleceń w systemie Windows, który służy do wykonywania różnych poleceń, ale także nie ma możliwości zarządzania procesem rozruchu systemów operacyjnych. GEDIT to prosty edytor tekstu używany głównie w środowisku GNOME, który nie ma żadnych funkcji związanych z rozruchem systemów. Typowym błędem myślowym jest mylenie narzędzi wirtualizacyjnych lub edytorów tekstów z systemami bootloaderów. Bootloader jest kluczowym elementem architektury systemu operacyjnego, a jego rola polega na odpowiednim załadowaniu i uruchomieniu wybranego systemu. Zrozumienie, że GRUB jest specjalnie zaprojektowany do tych celów, a inne wymienione programy nie spełniają tej funkcji, jest kluczowe dla efektywnego zarządzania środowiskiem komputerowym. Dlatego istotne jest korzystanie z odpowiednich narzędzi w kontekście ich przeznaczenia oraz zrozumienie ich ograniczeń.

Pytanie 2

Jaką rolę pełni usługa NAT działająca na ruterze?

A. Synchronizację zegara z serwerem czasowym w sieci Internet

B. Uwierzytelnianie za pomocą protokołu NTLM nazwy oraz hasła użytkownika

C. Tłumaczenie adresów stosowanych w sieci LAN na jeden lub kilka adresów publicznych

D. Transport danych korekcyjnych RTCM przy użyciu protokołu NTRIP

Usługa NAT (Network Address Translation) jest kluczowym elementem w architekturze współczesnych sieci komputerowych, szczególnie w kontekście połączeń z Internetem. Jej główną funkcją jest tłumaczenie lokalnych adresów IP używanych w sieci LAN na jeden lub kilka publicznych adresów IP. Dzięki temu wiele urządzeń w lokalnej sieci może dzielić się jednym publicznym adresem IP, co znacząco zwiększa efektywność wykorzystania dostępnej puli adresów IP. Przykładem zastosowania NAT jest sieć domowa, w której komputer, smartfon i inne urządzenia mogą korzystać z jednego publicznego adresu IP, a ruter odpowiedzialny za NAT przekierowuje ruch do właściwych urządzeń w sieci lokalnej. NAT nie tylko oszczędza adresy IP, ale także zwiększa bezpieczeństwo, chroniąc urządzenia w sieci LAN przed bezpośrednim dostępem z internetu. Standardy takie jak RFC 1918 definiują prywatne adresy IP, które mogą być używane w NAT, co jest zgodne z aktualnymi najlepszymi praktykami w zarządzaniu adresacją IP.

Pytanie 3

W systemie operacyjnym Fedora foldery domowe użytkowników znajdują się w folderze

A. /user

B. /users

C. /home

D. /bin

Katalog domowy użytkowników w systemie operacyjnym Fedora znajduje się w katalogu /home. Jest to standardowa praktyka w wielu dystrybucjach systemu Linux, co umożliwia łatwe zarządzanie danymi użytkowników. Katalogi domowe służą jako osobiste przestrzenie dla użytkowników, gdzie mogą przechowywać swoje pliki, dokumenty oraz konfiguracje aplikacji. Na przykład, po utworzeniu nowego użytkownika w systemie, jego katalog domowy będzie automatycznie tworzony jako /home/nazwa_użytkownika. Dobrą praktyką jest również nadawanie odpowiednich uprawnień do tych katalogów, co zapewnia prywatność i bezpieczeństwo danych użytkowników. Oprócz tego, katalog /home może być konfigurowany na osobnej partycji, co zwiększa bezpieczeństwo danych w przypadku, gdy system operacyjny wymaga reinstalacji. Poznanie struktury katalogów w systemie Linux jest kluczowe dla efektywnego zarządzania systemem i optymalizacji codziennych zadań administracyjnych.

Pytanie 4

Które z poniższych stwierdzeń NIE odnosi się do pamięci cache L1?

A. Jej wydajność jest równa częstotliwości procesora

B. Zastosowano w niej pamięć typu SRAM

C. Znajduje się we wnętrzu układu procesora

D. Czas dostępu jest dłuższy niż w przypadku pamięci RAM

Wybór odpowiedzi sugerującej, że pamięć cache L1 ma dłuższy czas dostępu niż pamięć RAM, jest błędny i wynika z nieścisłego rozumienia zasad działania różnych typów pamięci w systemach komputerowych. Pamięć cache L1 jest zaprojektowana, aby być szybsza niż pamięć RAM, a jej funkcjonalność jest kluczowa dla efektywności działania procesora. Czas dostępu do pamięci L1 wynosi zazwyczaj od 1 do 3 nanosekund, podczas gdy tradycyjna pamięć RAM (dynamiczna pamięć RAM typu DRAM) ma czas dostępu rzędu 10-100 nanosekund. To oznacza, że pamięć cache L1 jest z reguły około dziesięć razy szybsza od pamięci RAM. Istotnym błędem jest myślenie, że pamięć o wyższej pojemności musi być również szybsza; w rzeczywistości, pamięć cache jest zoptymalizowana pod kątem szybkości na koszt pojemności. Dodatkowo, pamięć L1 znajduje się bezpośrednio w rdzeniu procesora, co minimalizuje opóźnienia związane z przesyłaniem danych. Zwrócenie uwagi na architekturę procesora oraz sposób, w jaki różne rodzaje pamięci współpracują ze sobą w hierarchii pamięci, pozwala na lepsze zrozumienie ich zastosowania i znaczenia w kontekście efektywności systemów komputerowych. Właściwe zarządzanie pamięcią oraz znajomość jej hierarchii są kluczowe dla inżynierów projektujących nowoczesne systemy obliczeniowe.

Pytanie 5

W systemie Linux narzędzie top pozwala na

A. monitorowanie wszystkich bieżących procesów

B. ustalenie dla użytkownika najwyższej wartości limitu quoty

C. porządkowanie plików według ich rozmiaru w kolejności rosnącej

D. zidentyfikowanie katalogu zajmującego najwięcej przestrzeni na dysku twardym

Program top jest jednym z podstawowych narzędzi dostępnych w systemie Linux, służącym do monitorowania aktywnych procesów w czasie rzeczywistym. Umożliwia on użytkownikom śledzenie zużycia zasobów systemowych, takich jak CPU, pamięć, a także identyfikację procesów, które mogą wpływać na wydajność systemu. W interfejsie top można sortować procesy według różnych kryteriów, co ułatwia zrozumienie, które z nich są najbardziej zasobożerne. Przykładowo, administrator systemu może użyć polecenia top, aby szybko zidentyfikować procesy obciążające CPU i podjąć odpowiednie działania, takie jak ich zatrzymanie lub optymalizacja. Ponadto, top jest zgodny z najlepszymi praktykami zarządzania systemem, umożliwiając administratorom monitorowanie stanu serwerów i wykrywanie problemów, co jest kluczowe w zapewnieniu stabilności i wydajności infrastruktur IT.

Pytanie 6

Internet Relay Chat (IRC) to protokół wykorzystywany do

A. transmisji dźwięku w sieci

B. przesyłania wiadomości e-mail

C. przesyłania listów do grup dyskusyjnych

D. prowadzenia konwersacji w konsoli tekstowej

IRC, czyli Internet Relay Chat, to całkiem fajny protokół do czatowania w czasie rzeczywistym, używający konsoli tekstowej. W odróżnieniu od e-maila czy wiadomości głosowych, IRC skupia się na interaktywnych rozmowach w kanałach tematycznych, co naprawdę sprzyja dyskusjom i wspólnemu działaniu. Można go spotkać w różnych sytuacjach, na przykład zespoły programistyczne korzystają z niego do szybkiej wymiany pomysłów, a różne społeczności online organizują wydarzenia. Choć może się wydawać staroświecki, to ma nadal swoich zwolenników, bo jest prosty w obsłudze i nie potrzebuje zbyt dużo zasobów. Istnieją też standardy, takie jak RFC 1459, które mówią, jak to wszystko powinno działać, co sprawia, że różne klienty i serwery mogą ze sobą współpracować. Dzięki otwartym standardom, IRC jest elastycznym narzędziem, które można dostosować do wielu różnych zastosowań, zarówno w pracy, jak i w życiu osobistym.

Pytanie 7

Użytkownicy z grupy Pracownicy nie mają możliwości drukowania dokumentów za pomocą serwera wydruku w systemie Windows Server. Posiadają oni jedynie uprawnienia do „Zarządzania dokumentami”. Jakie kroki należy podjąć, aby naprawić ten problem?

A. Grupie Pracownicy powinno się usunąć uprawnienia „Zarządzanie dokumentami”

B. Grupie Pracownicy należy przydzielić uprawnienia „Drukuj”

C. Grupie Administratorzy trzeba odebrać uprawnienia „Drukuj”

D. Grupie Administratorzy należy anulować uprawnienia „Zarządzanie drukarkami”

Aby użytkownicy z grupy Pracownicy mogli drukować dokumenty przy użyciu serwera wydruku w systemie Windows Server, konieczne jest nadanie im odpowiednich uprawnień. Uprawnienia "Drukuj" są kluczowe, ponieważ pozwalają na realizację zadań związanych z drukowaniem, podczas gdy uprawnienia "Zarządzanie dokumentami" pozwalają jedynie na podstawowe operacje takie jak zatrzymywanie, wznawianie i usuwanie zadań drukowania, ale nie umożliwiają samego drukowania. Standardy branżowe wskazują, że zarządzanie uprawnieniami powinno być precyzyjnie dostosowane do ról i obowiązków użytkowników, aby zapewnić zarówno bezpieczeństwo, jak i funkcjonalność. W tym przypadku, po przypisaniu uprawnień "Drukuj", użytkownicy będą mogli korzystać z drukarki w pełni, co jest zgodne z najlepszymi praktykami zarządzania zasobami w sieci. Na przykład w środowisku korporacyjnym, gdzie różne zespoły mają różne potrzeby, precyzyjne zarządzanie uprawnieniami jest kluczowe dla wydajności i bezpieczeństwa operacji.

Pytanie 8

Po dokonaniu eksportu klucza HKCU powstanie kopia rejestru zawierająca dane dotyczące ustawień

A. aktualnie zalogowanego użytkownika

B. wszystkich aktywnie załadowanych profili użytkowników systemu

C. sprzętu komputera dla wszystkich użytkowników systemu

D. procedur startujących system operacyjny

Wybór odpowiedzi dotyczącej procedur uruchamiających system operacyjny, sprzętowej konfiguracji komputera lub profili użytkowników nie jest właściwy, ponieważ każdy z tych obszarów ma swoje unikalne klucze w rejestrze systemu Windows. Klucz HKLM (HKEY_LOCAL_MACHINE) przechowuje informacje dotyczące sprzętu oraz konfiguracji systemu operacyjnego dla wszystkich użytkowników, a nie tylko jednego. To może prowadzić do nieporozumień, ponieważ zakłada się, że eksportując HKCU, uzyskuje się dostęp do globalnych ustawień systemowych, co jest mylne. Sprzętowe informacje komputera są integralną częścią kluczy HKLM, które obejmują takie dane jak sterowniki, ustawienia BIOS oraz inne parametry sprzętowe wspólne dla wszystkich użytkowników. Kolejny błąd myślowy pojawia się przy pomyśle, że eksportuje się informacje o wszystkich aktywnie ładowanych profilach użytkowników. W rzeczywistości każdy profil użytkownika ma oddzielny klucz HKU (HKEY_USERS), a eksport HKCU dotyczy tylko profilu aktualnie zalogowanego użytkownika. Błędy te mogą prowadzić do poważnych pomyłek w zarządzaniu systemem, zwłaszcza w kontekście kopiowania i przywracania ustawień, co może skutkować utratą danych lub nieprawidłowym działaniem aplikacji. Zrozumienie struktury rejestru jest kluczowe dla efektywnego zarządzania systemem operacyjnym, a nieuwzględnienie tego aspektu może prowadzić do trudności w diagnostyce i rozwiązywaniu problemów.

Pytanie 9

W systemie Windows do wyświetlenia treści pliku tekstowego służy polecenie

A. echo.

B. more.

C. cat.

D. type.

Choć polecenia 'more', 'cat', i 'echo' mogą wydawać się logicznymi alternatywami w kontekście wyświetlania zawartości plików tekstowych, każde z nich ma różne zastosowania i funkcjonalności. 'More' jest poleceniem, które wyświetla zawartość pliku strona po stronie, co jest przydatne w przypadku dużych plików, ale nie jest zaprojektowane do prostego wyświetlania zawartości. Użytkownicy mogą mylnie myśleć, że jest to bezpośredni zamiennik polecenia 'type', jednak jego głównym celem jest umożliwienie przewijania zawartości. 'Cat', z kolei, jest poleceniem z systemu Unix/Linux, które nie jest dostępne w systemie Windows; dlatego jego wybór w kontekście tego pytania jest nieprawidłowy. Założenie, że 'cat' można użyć w Windows, świadczy o braku znajomości różnic między systemami operacyjnymi. Natomiast 'echo' służy do wyświetlania tekstu lub zmiennych na ekranie, a nie do odczytywania zawartości plików, co czyni tę odpowiedź błędną. Typowym błędem myślowym, który prowadzi do tych niepoprawnych odpowiedzi, jest utożsamianie funkcji wyświetlania z różnymi kontekstami użycia poleceń w różnych systemach operacyjnych. Kluczowe jest zrozumienie specyfiki poleceń i ich przeznaczenia, ponieważ każdy z tych elementów ma swoje miejsce i zastosowanie w odpowiednich środowiskach.

Pytanie 10

Czym jest postcardware?

A. typem usługi poczty elektronicznej

B. formą licencji oprogramowania

C. rodzajem wirusa komputerowego

D. typem karty sieciowej

Postcardware to termin odnoszący się do specyficznego rodzaju licencji oprogramowania, który jest stosunkowo rzadki, ale istotny w kontekście marketingu i dystrybucji produktów cyfrowych. W ramach tej licencji, użytkownicy mogą korzystać z oprogramowania za darmo, pod warunkiem, że wyślą pocztówkę do autora lub dostawcy oprogramowania, co stanowi formę komunikacji zwrotnej lub podziękowania. Tego rodzaju licencje są często wykorzystywane przez programistów indywidualnych lub małe firmy, które chcą promować swoje produkty, a jednocześnie uzyskać informacje zwrotne od użytkowników. Przykładem może być prosty program graficzny, który można pobrać bezpłatnie, ale jego producent oczekuje, że użytkownicy przynajmniej raz skontaktują się z nim, aby wyrazić swoje opinie. Postcardware jest związane z praktykami freeware, ale różni się od nich tym, że wymaga aktywnego działania ze strony użytkownika, co może również zwiększyć zaangażowanie i lojalność w stosunku do produktu. Warto zwrócić uwagę, że chociaż postcardware nie jest szczególnie powszechnym modelem licencyjnym, ilustruje różnorodność podejść do dystrybucji oprogramowania, które mogą być dostosowane do potrzeb deweloperów i użytkowników.

Pytanie 11

Jaką wartość liczbową ma BACA zapisaną w systemie heksadecymalnym?

A. 1011101011001010 (2)

B. 47821 (10)

C. 135316 (8)

D. 1100101010111010 (2)

Zgadza się! Twoja odpowiedź 1011101011001010 w systemie binarnym jest trafna, bo liczba BACA w heksadecymalnym odpowiada tej samej wartości w binarnym. Jak to działa? Wystarczy przetłumaczyć każdy znak z heksadecymalnego na binarny. Na przykład: B to 1011, A to 1010, C to 1100 i A znowu to 1010. Łącząc to wszystko dostajemy 1011101011001010. W praktyce, zrozumienie konwersji między systemami liczbowymi jest mega ważne, zwłaszcza w programowaniu i inżynierii komputerowej, bo to pomaga w zarządzaniu danymi w pamięci czy komunikacji między systemami. Dobrze jest też znać standardy, jak np. IEEE 754, które pokazują, jak reprezentować liczby zmiennoprzecinkowe. Wiedza na ten temat naprawdę wspiera lepsze zarządzanie danymi oraz optymalizację algorytmów, co jest kluczowe, gdy chodzi o precyzyjne obliczenia.

Pytanie 12

Które urządzenie pomiarowe wykorzystuje się do określenia wartości napięcia w zasilaczu?

A. Woltomierz

B. Omomierz

C. Amperomierz

D. Watomierz

Omomierz, watomierz i amperomierz to przyrządy pomiarowe, które są często mylone z woltomierzem, jednak każdy z nich ma swoją specyfikę i przeznaczenie. Omomierz jest używany do pomiaru rezystancji, co oznacza, że jego zastosowanie koncentruje się na ocenie właściwości materiałów w kontekście ich oporu elektrycznego. Stosując omomierz, można np. sprawdzić, czy połączenia elektryczne są prawidłowe i nie mają niepożądanych oporów, co jest kluczowe dla utrzymania jakości sygnału w obwodach. Watomierz natomiast mierzy moc elektryczną, co jest istotne w kontekście oceny zużycia energii w urządzeniach, ale nie dostarcza informacji o napięciu czy rezystancji. Użycie watomierza w praktyce pozwala na monitorowanie efektywności energetycznej zasilaczy, ale nie pozwala na pomiar napięcia. Amperomierz służy do pomiaru prądu elektrycznego, co jest kluczowe w diagnostyce obwodów, jednak również nie dostarcza bezpośrednich danych o napięciu. Typowym błędem jest założenie, że każdy z tych przyrządów może zastąpić woltomierz, co prowadzi do niepełnej analizy obwodu. Zrozumienie różnic między tymi przyrządami pomiarowymi, ich zastosowań i ograniczeń jest kluczowe dla każdego inżyniera i technika zajmującego się systemami elektrycznymi.

Pytanie 13

Który symbol reprezentuje przełącznik?

A. B

B. C

C. D

D. A

Symbol oznaczający przełącznik, widoczny na ilustracji jako D, jest kluczowym elementem w sieciach komputerowych i elektronicznych. Przełącznik, w kontekście sieci komputerowych, to urządzenie służące do kierowania sygnałów danych pomiędzy różnymi urządzeniami w sieci lokalnej (LAN). Jego główną rolą jest umożliwienie komunikacji pomiędzy komputerami, drukarkami i innymi urządzeniami sieciowymi poprzez przekazywanie danych w formie pakietów. Przełączniki operują głównie na poziomie drugiej warstwy modelu OSI, co oznacza, że używają adresów MAC do identyfikacji urządzeń. W efektywnym zarządzaniu ruchem sieciowym przełączniki odgrywają krytyczną rolę, ponieważ minimalizują kolizje danych i zwiększają wydajność sieci. W kontekście branżowych dobrych praktyk, rekomenduje się stosowanie przełączników zarządzalnych w większych sieciach, ponieważ pozwalają one na kontrolę ruchu sieciowego, tworzenie wirtualnych sieci lokalnych (VLAN) oraz monitorowanie stanu sieci. Przełączniki są niezbędnym elementem infrastruktury każdego nowoczesnego biura, umożliwiającym bezproblemową współpracę i przepływ informacji.

Pytanie 14

Jaką najwyższą liczbę urządzeń można przypisać w sieci z adresacją IPv4 klasy C?

A. 65534

B. 2024

C. 254

D. 126

Odpowiedź 254 jest poprawna, ponieważ w sieci IPv4 klasy C możliwe jest zaadresowanie 256 adresów IP. Klasa C ma zakres adresów od 192.0.0.0 do 223.255.255.255, co oznacza, że ostatni bajt adresu jest używany do identyfikacji hostów. Z tych 256 adresów, jeden jest zarezerwowany jako adres sieci (w przypadku np. 192.168.1.0) i jeden jako adres rozgłoszeniowy (np. 192.168.1.255). To pozostawia 254 dostępne adresy do użycia dla urządzeń, takich jak komputery, drukarki czy routery. W praktyce, znajomość tej liczby jest istotna przy projektowaniu małych sieci lokalnych, gdzie klasy C są często wykorzystywane, szczególnie w biurach czy domowych sieciach. Dobrą praktyką jest również korzystanie z DHCP, co umożliwia dynamiczne przydzielanie adresów IP, a tym samym efektywne zarządzanie dostępnością adresów. Warto także zwrócić uwagę na możliwość korzystania z NAT, co pozwala na wykorzystanie prywatnych adresów IP w sieciach lokalnych, zapewniając jednocześnie komunikację z internetem.

Pytanie 15

Jakie polecenie w systemie Linux umożliwia wyświetlenie listy zawartości katalogu?

A. ls

B. cd

C. pwd

D. rpm

Polecenie 'ls' jest fundamentalnym narzędziem w systemach Linux i Unix, służącym do wyświetlania zawartości katalogów. Umożliwia użytkownikom szybkie sprawdzenie, jakie pliki i podkatalogi znajdują się w danym katalogu. Domyślnie, polecenie to wyświetla jedynie nazwy plików, ale można je rozszerzyć o różne opcje, takie jak '-l', co zapewnia bardziej szczegółowy widok z dodatkowymi informacjami, takimi jak uprawnienia, właściciel, grupa, rozmiar plików oraz daty modyfikacji. Użycie 'ls -a' pozwala ponadto na wyświetlenie ukrytych plików, które zaczynają się od kropki. Dobre praktyki w administrowaniu systemem Linux obejmują znajomość i stosowanie polecenia 'ls' w codziennej pracy, co umożliwia skuteczne zarządzanie plikami i katalogami. Przykładowe zastosowanie to: 'ls -lh' w celu uzyskania czytelnych rozmiarów plików oraz 'ls -R' do rekurencyjnego przeszukiwania podkatalogów.

Pytanie 16

Do pokazanej na ilustracji płyty głównej nie da się podłączyć urządzenia korzystającego z interfejsu

A. PCI

B. AGP

C. IDE

D. SATA

IDE, czyli Integrated Drive Electronics, to standard złącza dla dysków twardych i napędów optycznych, który był szeroko stosowany w latach 80. i 90. Obecnie IDE zostało zastąpione przez SATA ze względu na wyższą prędkość transferu danych i lepszą elastyczność. Złącze PCI, czyli Peripheral Component Interconnect, było powszechnie używane do podłączania kart rozszerzeń, takich jak karty dźwiękowe, sieciowe czy kontrolery pamięci masowej. Pomimo że PCI zostało w dużej mierze zastąpione przez PCI Express, nadal można je znaleźć w niektórych starszych systemach. Z kolei SATA, czyli Serial ATA, jest współczesnym standardem interfejsu dla dysków twardych i SSD, oferującym większą przepustowość i efektywność energetyczną. Pytanie egzaminacyjne może wprowadzać w błąd, jeśli nie rozumie się różnic funkcjonalnych i historycznych między tymi standardami. Błąd często polega na zakładaniu, że starsze technologie są nadal używane na nowoczesnych płytach głównych. Jednak w praktyce rozwój technologii komputerowej zmierza ku coraz bardziej wydajnym i elastycznym rozwiązaniom, co oznacza zastępowanie starszych standardów nowymi. Dlatego zrozumienie ewolucji interfejsów i ich zastosowań jest kluczowe dla poprawnego odpowiadania na tego typu pytania.

Pytanie 17

Czym jest OTDR?

A. spawarka.

B. urządzenie światłowodowe dla przełącznika.

C. reflektometr.

D. tester kabli miedzianych.

OTDR, czyli Optical Time Domain Reflectometer, to zaawansowane urządzenie służące do pomiaru i diagnostyki włókien optycznych. Jego główną funkcją jest wykrywanie i lokalizowanie strat sygnału oraz niedoskonałości w instalacjach światłowodowych. OTDR działa na zasadzie wysyłania impulsów światła przez włókno optyczne i analizowania powracającego sygnału, co pozwala na określenie odległości do miejsca wystąpienia problemu. Przykładowe zastosowanie OTDR obejmuje inspekcję i konserwację sieci telekomunikacyjnych oraz monitorowanie jakości połączeń światłowodowych. W branży telekomunikacyjnej, zgodnie z normami ITU-T G.650, OTDR jest niezbędnym narzędziem do zapewnienia optymalnej wydajności sieci. Dzięki precyzyjnym pomiarom użytkownik może szybko identyfikować problematyczne odcinki, co znacząco przyspiesza proces naprawy oraz minimalizuje przestoje w sieci. Warto również zwrócić uwagę, że wiele nowoczesnych OTDR oferuje funkcje automatycznej analizy danych, co ułatwia diagnozowanie oraz dokumentowanie wyników pomiarów.

Pytanie 18

Na ilustracji zaprezentowano schemat działania

A. modemu

B. karty dźwiękowej

C. kontrolera USB

D. karty graficznej

Schemat przedstawia strukturę karty dźwiękowej, która jest odpowiedzialna za przetwarzanie sygnałów audio w komputerze. Na schemacie widać kluczowe elementy, takie jak DSP (Digital Signal Processor), który jest sercem karty dźwiękowej i odpowiada za cyfrowe przetwarzanie dźwięku. Elementy takie jak A/C i C/A to konwertery analogowo-cyfrowe i cyfrowo-analogowe, które umożliwiają konwersję sygnałów analogowych na cyfrowe oraz odwrotnie, co jest niezbędne do współpracy z urządzeniami zewnętrznymi jak mikrofony i głośniki. W tabeli fali (Wave Table) znajdują się próbki dźwięku, które pozwalają na generowanie realistycznych brzmień instrumentów muzycznych. System FM służy do syntezy dźwięku poprzez modulację częstotliwości, co było popularne w kartach dźwiękowych poprzednich generacji. Slot ISA wskazuje na sposób podłączenia karty do płyty głównej komputera. Praktyczne zastosowanie kart dźwiękowych obejmuje odtwarzanie muzyki, efekty dźwiękowe w grach oraz profesjonalną obróbkę dźwięku w studiach nagrań. Zgodnie ze standardami branżowymi, nowoczesne karty dźwiękowe oferują wysoką jakość dźwięku i dodatkowe funkcje jak wsparcie dla dźwięku przestrzennego i zaawansowane efekty akustyczne.

Pytanie 19

Który typ rekordu w bazie DNS (Domain Name System) umożliwia ustalenie aliasu dla rekordu A?

A. NS

B. CNAME

C. AAAA

D. PTR

Rekord CNAME, czyli Canonical Name, jest przydatny w systemie DNS, bo pozwala na tworzenie aliasów dla innych rekordów, w tym rekordów A, które łączą nazwy domen z adresami IP. To trochę tak, jakbyś miał wiele nazw na jedną stronę. Na przykład, jeśli masz rekord A dla www.example.com, który wskazuje na adres IP 192.0.2.1, to możesz użyć rekordu CNAME dla shop.example.com, który też będzie kierował do www.example.com. Dzięki temu, jak zmienisz adres IP dla www.example.com, to nie musisz się martwić o shop.example.com - tylko w jednym miejscu aktualizujesz IP. Używanie rekordu CNAME to dobra praktyka w zarządzaniu DNS, bo to ułatwia życie i zmniejsza szansę na błędy podczas zmian adresów IP.

Pytanie 20

Analizując przedstawione wyniki konfiguracji zainstalowanych kart sieciowych na komputerze, można zauważyć, że

A. interfejs Bluetooth dysponuje adresem IPv4 192.168.0.102

B. karta przewodowa ma adres MAC 8C-70-5A-F3-75-BC

C. karta bezprzewodowa nosi nazwę Net11

D. wszystkie karty mogą automatycznie uzyskać adres IP

W analizowanym przypadku należy zwrócić uwagę na różne aspekty konfiguracji sieciowej. Pierwsza niepoprawna odpowiedź sugeruje, że interfejs Bluetooth ma przypisany adres IPv4 192.168.0.102, jednakże ten adres jest przypisany do karty bezprzewodowej, co wynika z analizy wyjścia komendy ipconfig. Typowym błędem jest tu pomyłka w interpretacji danych z konfiguracji sieciowej. Druga odpowiedź błędnie sugeruje, że karta bezprzewodowa nosi nazwę Net11, jednak w rzeczywistości jej opis wskazuje na nazwę LAN NET12. Błędna interpretacja nazw kart może wynikać z niedokładnego przeglądu danych konfiguracyjnych. Kolejna niewłaściwa odpowiedź dotycząca adresu MAC karty przewodowej wskazuje błędny adres MAC, który faktycznie odnosi się do karty bezprzewodowej, a prawidłowy adres MAC karty przewodowej to B4-B5-2F-2D-2C-B2. W takich przypadkach istotne jest skupienie się na opisie kart i ich parametrach, co pozwala na dokładne przypisanie odpowiednich wartości do właściwych interfejsów. Zrozumienie błędów w interpretacji informacji konfiguracyjnych jest kluczowe dla efektywnego zarządzania siecią, a także dla skutecznego rozwiązywania problemów związanych z nieprawidłowościami w konfiguracji sprzętowej i programowej. Dlatego tak ważne jest dokładne przeglądanie i analizowanie danych wyjściowych z narzędzi diagnostycznych, jak ipconfig, co pomaga unikać typowych błędów podczas analizy sieciowej.

Pytanie 21

Aby przeprowadzić instalację systemu operacyjnego z rodziny Windows na stacjach roboczych, konieczne jest dodanie na serwerze usług

A. plików

B. terminalowych

C. pulpitu zdalnego

D. wdrażania systemu Windows

Wybór odpowiedzi związanych z usługami plików, terminalowymi czy pulpitem zdalnym odzwierciedla pewne nieporozumienia dotyczące roli każdej z tych usług w kontekście instalacji systemu operacyjnego. Usługa plików, mimo że może być użyteczna w kontekście udostępniania plików i aplikacji, nie ma bezpośredniego wpływu na proces instalacji systemu operacyjnego na stacjach roboczych. Możliwe jest udostępnianie plików instalacyjnych, jednak sama obecność serwera plików nie zapewnia mechanizmu do automatyzacji i zarządzania instalacjami. Terminalowe usługi oraz pulpit zdalny z kolei koncentrują się na zdalnym dostępie do już zainstalowanych systemów, a nie na ich instalacji. Terminalowe usługi umożliwiają zdalne wykonywanie aplikacji, jednak nie ułatwiają one procesu wdrażania nowych systemów operacyjnych na urządzenia klienckie. Często błędnie przyjmuje się, że te technologie mogą pełnić funkcję instalacyjną, co prowadzi do nieefektywności. W praktyce, do skutecznego zarządzania instalacjami w dużych środowiskach sieciowych niezbędne są narzędzia dedykowane do wdrażania systemów operacyjnych, zapewniające automatyzację, kontrolę wersji oraz zgodność ze standardami bezpieczeństwa i wydajności.

Pytanie 22

W jakim systemie jest przedstawiona liczba 1010(o)?

A. ósemkowym

B. binarnym

C. szesnastkowym

D. dziesiętnym

Liczba 1010 w systemie ósemkowym (oktalnym) oznacza 1*8^2 + 0*8^1 + 1*8^0, co daje 64 + 0 + 1 = 65 w systemie dziesiętnym. System ósemkowy jest systemem pozycyjnym, w którym podstawą jest liczba 8. W praktyce jest on często używany w informatyce, zwłaszcza w kontekście programowania i reprezentacji danych, ponieważ niektóre systemy operacyjne i języki programowania preferują reprezentację ósemkową dla grupowania bitów. Na przykład, adresy w systemie UNIX są często przedstawiane w ósemkowym formacie, co ułatwia manipulację i zrozumienie uprawnień plików. Zrozumienie konwersji pomiędzy różnymi systemami liczbowymi jest kluczowe dla programistów oraz inżynierów oprogramowania, gdyż pozwala na efektywniejsze działanie w środowiskach, gdzie stosuje się różne standardy numeryczne.

Pytanie 23

Za pomocą taśmy 60-pinowej pokazanej na ilustracji łączy się z płytą główną komputera

A. napędy ATAPI

B. tylko dyski SCSI

C. jedynie dyski EIDE

D. wszystkie wymienione urządzenia

Taśma 60-pinowa jest przeznaczona do podłączania dysków SCSI do płyty głównej komputera. SCSI czyli Small Computer System Interface to standard interfejsu do przesyłania danych pomiędzy komputerem a urządzeniami peryferyjnymi. Dyski SCSI są często wykorzystywane w środowiskach serwerowych i profesjonalnych, ponieważ oferują wysoką prędkość transferu danych oraz możliwość podłączenia wielu urządzeń do jednego kontrolera SCSI. System SCSI korzysta z zaawansowanego mechanizmu kolejkowania, co pozwala na optymalizację przesyłania danych i zwiększenie wydajności systemu. Standard SCSI wspiera różne protokoły i wersje, takie jak Ultra2, Ultra320 czy Serial Attached SCSI (SAS), które oferują ulepszenia w zakresie przepustowości i niezawodności. Warto zauważyć że choć koszt dysków SCSI jest wyższy niż ich odpowiedników IDE czy SATA to w zastosowaniach gdzie liczy się niezawodność oraz wydajność są one bardzo popularne. Zastosowanie taśm SCSI jest typowe w zaawansowanych systemach komputerowych gdzie oprócz wysokiej wydajności istotna jest również możliwość rozbudowy i elastyczność konfiguracji systemu.

Pytanie 24

W systemie binarnym liczba szesnastkowa 29A będzie przedstawiona jako:

A. 1001011010

B. 1010011010

C. 1000011010

D. 1010010110

Liczba szesnastkowa 29A składa się z dwóch części: cyfry '2', cyfry '9' oraz cyfry 'A', która w systemie dziesiętnym odpowiada wartości 10. Aby przekształcić tę liczbę na system binarny, należy każdą z jej cyfr zamienić na odpowiednią reprezentację binarną, przy czym każda cyfra szesnastkowa jest przedstawiana za pomocą 4 bitów. Cyfra '2' w systemie binarnym to 0010, cyfra '9' to 1001, a cyfra 'A' to 1010. Łącząc te trzy wartości, otrzymujemy 0010 1001 1010. Dla uproszczenia, można usunąć wiodące zera, co daje wynik 1010011010. Taki proces konwersji jest standardowo stosowany w programowaniu i inżynierii komputerowej, szczególnie w kontekście przetwarzania danych, programowania niskopoziomowego oraz w systemach wbudowanych, gdzie binarna reprezentacja danych jest kluczowa do efektywnego działania algorytmów oraz zarządzania pamięcią.

Pytanie 25

AES (ang. Advanced Encryption Standard) to?

A. nie można go zaimplementować sprzętowo

B. nie może być używany do szyfrowania plików

C. wykorzystuje symetryczny algorytm szyfrujący

D. jest poprzednikiem DES (ang. Data Encryption Standard)

Pierwsza z niepoprawnych odpowiedzi sugeruje, że AES jest poprzednikiem DES (Data Encryption Standard). To stwierdzenie jest mylące, ponieważ AES nie jest bezpośrednim następcą DES, lecz zupełnie innym algorytmem, który powstał w odpowiedzi na ograniczenia DES, takie jak jego wrażliwość na ataki brute force z powodu krótkiego klucza (56 bitów). DES został uznany za przestarzały, a AES został wprowadzony jako standard szyfrowania, aby zapewnić wyższy poziom bezpieczeństwa. Kolejna odpowiedź twierdzi, że AES nie może być wykorzystywany przy szyfrowaniu plików, co jest całkowicie nieprawdziwe. W rzeczywistości AES jest bardzo często wykorzystywany do szyfrowania plików w różnych aplikacjach, takich jak oprogramowanie do szyfrowania dysków czy archiwizowania danych. Innym błędnym stwierdzeniem jest to, że AES nie może być zaimplementowany sprzętowo. AES jest szeroko stosowany w sprzętowych modułach bezpieczeństwa (HSM), a także w rozwiązaniach takich jak karty inteligentne. Warto zauważyć, że błędne przekonania mogą wynikać z niezrozumienia różnicy między algorytmem a jego zastosowaniem w różnych kontekstach, co prowadzi do mylnych wniosków dotyczących możliwości i ograniczeń AES.

Pytanie 26

Protokół User Datagram Protocol (UDP) należy do

A. połączeniowych protokołów warstwy łącza danych w ISO/OSI

B. warstwy łącza danych bezpołączeniowej w modelu ISO/OSI

C. transportowych protokołów bezpołączeniowych w modelu TCP/IP

D. warstwy transportowej z połączeniem w modelu TCP/IP

Zrozumienie, że User Datagram Protocol (UDP) jest bezpołączeniowym protokołem warstwy transportowej modelu TCP/IP, jest kluczowe dla analizy danych przesyłanych w sieci. Protokół UDP, w przeciwieństwie do TCP, który jest protokołem połączeniowym, nie wymaga zestawienia sesji przed wysłaniem danych, co prowadzi do większej efektywności w transmisji, ale kosztem niezawodności. Odpowiedzi sugerujące, że UDP jest protokołem bezpołączeniowym warstwy łącza danych modelu ISO/OSI, mylą pojęcia dotyczące warstw modelu. Warstwa łącza danych odpowiada za przesyłanie ramek między urządzeniami w tej samej sieci, co nie jest zadaniem UDP, który działa na wyższej warstwie transportowej, odpowiadając za przesyłanie datagramów pomiędzy aplikacjami. Protokół TCP/IP i model ISO/OSI różnią się w kontekście warstw i funkcji, co często prowadzi do nieporozumień. Ponadto, pomysł, że UDP jest połączeniowym protokołem transportowym, jest błędny, ponieważ nie oferuje on kontroli błędów ani potwierdzeń przesyłania danych. Protokół TCP, z kolei, zapewnia te mechanizmy, co jest kluczowe dla aplikacji wymagających niezawodności. Błędy te mogą wynikać z mylnego zrozumienia podstawowych zasad działania protokołów i ich zastosowania w praktyce, co jest istotne w kontekście projektowania i implementacji systemów komunikacyjnych.

Pytanie 27

Jaki typ pamięci powinien być umieszczony na płycie głównej komputera w miejscu, które wskazuje strzałka?

A. SD-RAM DDR3

B. SO-DIMM DDR2

C. FLASH

D. SIMM

SD-RAM DDR3 jest typem pamięci używanym w nowoczesnych komputerach osobistych i serwerach. Charakterystyczną cechą pamięci DDR3 jest szybsza prędkość przesyłania danych w porównaniu do jej poprzednich wersji, jak DDR2. DDR3 oferuje większe przepustowości i mniejsze zużycie energii, co czyni ją bardziej efektywną energetycznie. Pamięci DDR3 zazwyczaj pracują przy napięciu 1,5V, co jest niższe od DDR2, które pracuje przy 1,8V, co przekłada się na mniejsze zużycie energii i mniejsze wydzielanie ciepła. Dzięki temu, DDR3 jest idealnym wyborem do systemów, które wymagają wysokiej wydajności oraz stabilności. W praktyce, DDR3 jest stosowane w komputerach przeznaczonych do zadań takich jak przetwarzanie grafiki, gry komputerowe, czy też przy obróbce multimediów. Standardy takie jak JEDEC określają parametry techniczne i zgodność modułów DDR3, zapewniając, że każdy moduł spełnia określone wymagania jakości i wydajności. Wybór DDR3 dla miejsca wskazanego strzałką na płycie głównej jest właściwy, ponieważ sloty te są zaprojektowane specjalnie dla tego typu pamięci, zapewniając ich prawidłowe działanie i optymalną wydajność.

Pytanie 28

Jakie oprogramowanie dostarcza najwięcej informacji diagnostycznych na temat procesora CPU?

A. Memtest86+

B. GPU-Z

C. HD Tune

D. HWiNFO

Wybór innych programów diagnostycznych zamiast HWiNFO wskazuje na nieporozumienie dotyczące ich funkcji i możliwości. GPU-Z, na przykład, jest narzędziem skoncentrowanym na monitorowaniu parametrów karty graficznej, a nie procesora. Choć dostarcza cennych informacji o GPU, takich jak prędkość zegara, temperatura i użycie pamięci, nie jest odpowiednie do analizy wydajności CPU. HD Tune to narzędzie głównie do zarządzania dyskami twardymi, które pozwala na monitorowanie ich zdrowia oraz testowanie wydajności, co jest całkowicie niezwiązane z diagnostyką procesora. Memtest86+ to program do testowania pamięci RAM, który nie oferuje żadnych informacji o CPU, co czyni go nietrafnym wyborem w kontekście tego pytania. Wybór niewłaściwego narzędzia do analizy sprzętu może prowadzić do błędnych wniosków i potencjalnych problemów w diagnostyce. Często użytkownicy myślą, że każdy program diagnostyczny ma uniwersalne zastosowanie, co jest mylnym założeniem. Właściwe zrozumienie funkcji i przeznaczenia narzędzi diagnostycznych jest kluczowe dla efektywnej analizy i rozwiązywania problemów z komputerem. Aby uniknąć takich nieporozumień, warto zapoznać się z dokumentacją i możliwościami poszczególnych programów przed ich użyciem w praktyce.

Pytanie 29

Zjawisko, w którym pliki przechowywane na dysku twardym są umieszczane w nieprzylegających do siebie klastrach, nosi nazwę

A. defragmentacji danych

B. kodowania danych

C. konsolidacji danych

D. fragmentacji danych

Fragmentacja danych to proces, w wyniku którego pliki są zapisywane na dysku w niesąsiadujących ze sobą klastrach. W praktyce oznacza to, że część pliku może być rozproszona po różnych obszarach dysku, co prowadzi do obniżenia efektywności odczytu i zapisu danych. Zjawisko to jest powszechne w systemach plików, gdzie pliki są modyfikowane, usuwane i tworzone w sposób, który prowadzi do rosnącej fragmentacji. Gdy system operacyjny próbuje załadować zfragmentowany plik, musi przeskakiwać pomiędzy różnymi klastrami, co zwiększa czas dostępu do danych oraz obciążenie dysku. W praktyce, regularna defragmentacja może znacznie poprawić wydajność systemu. Dobrym przykładem zastosowania jest korzystanie z narzędzi do defragmentacji, które przeszukują dysk w celu uporządkowania fragmentów plików. Ponadto, nowoczesne systemy plików, takie jak NTFS, stosują różne techniki do minimalizacji fragmentacji, np. przez dynamiczne alokowanie miejsca na nowe pliki. Zrozumienie fragmentacji jest kluczowe dla administratorów systemów i użytkowników, którzy chcą utrzymać optymalną wydajność swoich urządzeń.

Pytanie 30

Co otrzymujemy, gdy dodamy liczby 338) oraz 718)?

A. 1001100(2)

B. 1010101(2)

C. 1010100(2)

D. 1100101(2)

Wybór błędnych odpowiedzi często wynika z niepełnego zrozumienia koncepcji konwersji między systemami liczbowymi oraz procesu dodawania liczb. W przypadku odpowiedzi 1010101(2) charakteryzującej się wartością dziesiętną 85, można dostrzec typowy błąd myślowy związany z nieprawidłowym przeprowadzeniem operacji dodawania. Zamiast poprawnie dodać 338 i 718, odpowiedź ta sugeruje, że suma jest mniejsza niż wynikałoby to z realnej kalkulacji, co jest podstawowym błędem w arytmetyce. Kolejna odpowiedź, 1100101(2), odpowiada liczbie 101, co również nie jest zgodne z prawidłowym wynikiem dodawania liczb. Takie pomyłki mogą wynikać z nieuwagi lub niepoprawnego przeliczenia w systemie binarnym. Z kolei 1001100(2) reprezentuje wartość 76, co również jest wynikiem błędnym. Problemy te mogą być następstwem nieprawidłowych założeń dotyczących konwersji liczby dziesiętnej na binarną lub błędów w dodawaniu. Ważne jest, aby pamiętać, że każda konwersja wymaga precyzyjnego podejścia oraz zrozumienia, jak działają różne systemy liczbowe. W przypadku dodawania liczb w różnych systemach, kluczowe jest, aby zweryfikować każdy krok, aby upewnić się, że wyniki są zgodne z oczekiwaniami. Warto również stosować sprawdzone metody konwersji, takie jak algorytmy postępowania lub korzystać z narzędzi obliczeniowych, które automatyzują ten proces.

Pytanie 31

Na schemacie procesora rejestry mają za zadanie przechowywać adres do

A. wykonywania operacji arytmetycznych

B. zarządzania wykonywanym programem

C. przechowywania argumentów obliczeń

D. kolejnej instrukcji programu

Rejestry to kluczowe elementy procesora, które pełnią różnorodne funkcje związane z obliczeniami. W kontekście przechowywania argumentów obliczeń rejestry działają jako szybki dostęp do danych potrzebnych w operacjach arytmetycznych i logicznych. Dzięki temu procesor nie musi każdorazowo pobierać danych z pamięci operacyjnej, co znacznie przyspiesza przetwarzanie danych. Przykładem zastosowania mogą być operacje dodawania, gdzie rejestry przechowują liczby do zsumowania, a wynik trafia do kolejnego rejestru. W standardach architektur jak x86 czy ARM rejestry są często używane do tymczasowego przechowywania wyników i parametrów funkcji. Dzięki rejestrom możliwe jest także bezpośrednie adresowanie, co jest kluczowe dla szybkiego wykonywania instrukcji. W branży IT uważa się za dobrą praktykę optymalne wykorzystanie rejestrów, co przekłada się na wydajność aplikacji. Wiedza o tym, jak rejestry przechowują argumenty obliczeń, jest fundamentalna dla każdego, kto chce zrozumieć efektywne działanie procesorów i ich architekturę.

Pytanie 32

W systemie Windows, który wspiera przydziały dyskowe, użytkownik o nazwie Gość

A. może być częścią jedynie grupy globalnej

B. nie może być częścią żadnej grupy

C. może należeć do grup lokalnych i globalnych

D. może być członkiem tylko grupy o nazwie Goście

Użytkownik Gość, pracujący w systemie Windows, może być przypisany do różnych grup lokalnych i globalnych. To znaczy, że ma możliwość korzystania z przydzielonych mu uprawnień w ramach tych grup, co jest zgodne z zasadami zarządzania dostępem. Grupy lokalne dają uprawnienia specyficzne dla konkretnego komputera, a grupy globalne pozwalają na dostęp do zasobów z różnych komputerów w sieci. Na przykład, Gość może być częścią lokalnej grupy 'Użytkownicy', co pozwala mu na korzystanie z podstawowych zasobów systemowych. Ale równie dobrze może być członkiem grupy globalnej, co daje mu dostęp do innych komputerów w sieci. Uważam, że takie podejście jest naprawdę praktyczne, bo daje dużą elastyczność w zarządzaniu dostępem i minimalizuje ryzyko, że ktoś niepowołany wejdzie tam, gdzie nie powinien. Generalnie, umiejętność zarządzania grupami i ich uprawnieniami jest kluczowa dla administratorów, bo wpływa na bezpieczeństwo i efektywność całego środowiska IT.

Pytanie 33

PoE to norma

A. zasilania aktywnych urządzeń przez sieć LAN

B. uziemienia urządzeń w sieciach LAN

C. zasilania aktywnych urządzeń przez sieć WAN

D. zasilania aktywnych urządzeń przez sieć WLAN

Zrozumienie standardu PoE i jego zastosowań w sieci LAN jest kluczowe dla efektywnego projektowania i wdrażania infrastruktury sieciowej. Wybierając odpowiedzi dotyczące zasilania urządzeń, warto zwrócić uwagę na koncepcje dotyczące różnych sieci. Na przykład, zasilanie poprzez sieć WAN (Wide Area Network) jest nieprawidłowe, ponieważ WAN obejmuje szersze obszary geograficzne i nie jest przystosowany do przesyłania energii elektrycznej. Zasilanie przez sieć WLAN (Wireless Local Area Network) również nie jest zasadne, ponieważ WLAN odnosi się do sieci bezprzewodowych, gdzie urządzenia takie jak punkty dostępu mogą być zasilane, ale nie poprzez połączenie bezprzewodowe, co jest fizycznie niemożliwe. Podobnie, idea uziemienia urządzeń w sieci LAN jest mylna; chociaż uziemienie jest istotne z punktu widzenia bezpieczeństwa, nie ma związku z procesem zasilania, który realizowany jest przez PoE. Typowe błędy myślowe w tej dziedzinie obejmują mylenie różnych typów sieci i ich funkcji, co prowadzi do nieporozumień na temat sposobu zasilania urządzeń. PoE działa wyłącznie w kontekście sieci LAN, co czyni go skutecznym narzędziem w zarządzaniu zasilaniem urządzeń w lokalnych sieciach.

Pytanie 34

Aby zapewnić maksymalną ochronę danych przy użyciu dokładnie 3 dysków, powinny one być przechowywane w macierzy RAID

A. RAID 10

B. RAID 6

C. RAID 50

D. RAID 5

Zarówno RAID 6, RAID 10, jak i RAID 50 są popularnymi konfiguracjami macierzy dyskowych, jednak nie są one najlepszym rozwiązaniem przy użyciu dokładnie trzech dysków. RAID 6, choć oferuje wyższy poziom bezpieczeństwa dzięki możliwości utraty dwóch dysków, wymaga co najmniej czterech dysków do prawidłowego działania. Posiadanie tylko trzech dysków w tej konfiguracji nie pozwoli na efektywne wykorzystanie parzystości, co prowadzi do niewykorzystania potencjału tej technologii. RAID 10, z drugiej strony, łączy striping i mirroring, co zapewnia wysoką wydajność i bezpieczeństwo. Jednak również ta konfiguracja wymaga co najmniej czterech dysków, co czyni ją niewłaściwą dla tego pytania. RAID 50 to połączenie RAID 5 i RAID 0, co również wymaga co najmniej sześciu dysków do skutecznego działania. Wybór RAID 5 na trzy dyski może wydawać się mniej bezpieczny w porównaniu do innych opcji, ale w rzeczywistości jest on najbardziej odpowiedni do tego specyficznego scenariusza. Często myleni są ci, którzy myślą, że więcej dysków zawsze oznacza lepsze bezpieczeństwo. Ważne jest, aby zrozumieć, że każdy poziom RAID ma swoje unikalne wymagania i zalety, a ich wybór powinien być dostosowany do konkretnych potrzeb organizacji oraz do liczby dostępnych dysków.

Pytanie 35

W systemie Linux wykonanie komendy passwd Ala spowoduje

A. zmianę hasła użytkownika Ala

B. wyświetlenie członków grupy Ala

C. pokazanie ścieżki do katalogu Ala

D. stworzenie konta użytkownika Ala

Użycie polecenia 'passwd Ala' w systemie Linux ma na celu ustawienie hasła dla użytkownika o nazwie 'Ala'. To polecenie jest standardowym sposobem zarządzania hasłami użytkowników na systemach zgodnych z unixowym stylem. Podczas jego wykonania, administrator systemu lub użytkownik z odpowiednimi uprawnieniami zostanie poproszony o podanie nowego hasła oraz, w niektórych przypadkach, o potwierdzenie go. Ustawienie silnego hasła jest kluczowe dla bezpieczeństwa systemu, ponieważ chroni dane użytkownika przed nieautoryzowanym dostępem. Przykładowo, w organizacjach, gdzie dostęp do danych wrażliwych jest normą, regularne zmiany haseł i ich odpowiednia konfiguracja są częścią polityki bezpieczeństwa. Dobre praktyki sugerują również stosowanie haseł składających się z kombinacji liter, cyfr oraz znaków specjalnych, co zwiększa ich odporność na ataki brute force. Warto również pamiętać, że w systemie Linux polecenie 'passwd' może być stosowane zarówno do zmiany hasła własnego użytkownika, jak i do zarządzania hasłami innych użytkowników, co podkreśla jego uniwersalność i znaczenie w kontekście administracji systemem.

Pytanie 36

Pokazany zrzut ekranu dotyczy programu

A. recovery

B. firewall

C. antyspamowego

D. antywirusowego

Zrozumienie różnicy między firewallem a innymi typami programów jest kluczowe dla skutecznego zarządzania bezpieczeństwem systemów komputerowych. Program antywirusowy skupia się na wykrywaniu i usuwaniu złośliwego oprogramowania, takiego jak wirusy i trojany, które mogą być już obecne w systemie. Jego funkcja to skanowanie plików i monitorowanie zachowań programów w poszukiwaniu podejrzanych działań. Z kolei program antyspamowy jest narzędziem używanym do filtrowania niechcianej poczty elektronicznej, chroniąc użytkowników przed phishingiem i innymi atakami wykorzystującymi e-mail jako wektor infekcji. Programy typu recovery, takie jak oprogramowanie do odzyskiwania danych, mają na celu przywrócenie utraconych lub uszkodzonych danych w wyniku awarii systemu lub przypadkowego usunięcia. Wszystkie te narzędzia są ważne, lecz pełnią różne role w ekosystemie bezpieczeństwa IT. Myślenie, że firewall pełni te same funkcje co antywirus lub antyspam, jest powszechnym błędem. Firewalle koncentrują się na kontrolowaniu ruchu sieciowego i ochronie przed zagrożeniami zewnętrznymi, a nie na bezpośrednim usuwaniu złośliwego oprogramowania czy filtrowaniu niechcianej poczty. Ważne jest, aby każda warstwa zabezpieczeń była odpowiednio skonfigurowana i pełniła swoją specyficzną funkcję w całościowej strategii bezpieczeństwa informatycznego. Tylko wtedy można zapewnić kompleksową ochronę przed różnorodnymi zagrożeniami, jakie pojawiają się we współczesnym świecie cyfrowym.

Pytanie 37

W komputerach obsługujących wysokowydajne zadania serwerowe, konieczne jest użycie dysku z interfejsem

A. SATA

B. SAS

C. ATA

D. USB

Wybór nieprawidłowego interfejsu dysku może znacznie wpłynąć na wydajność i niezawodność systemu serwerowego. Dyski ATA (Advanced Technology Attachment) są przestarzałym rozwiązaniem stosowanym głównie w komputerach stacjonarnych, a ich wydajność nie spełnia wymogów nowoczesnych aplikacji serwerowych. ATA ma ograniczoną prędkość transferu danych, co czyni go niewłaściwym wyborem dla zadań wymagających intensywnego dostępu do danych. USB (Universal Serial Bus) jest interfejsem zaprojektowanym głównie do podłączania urządzeń peryferyjnych, a nie do pracy z dyskami twardymi w środowisku serwerowym, gdzie liczy się szybkość i wydajność. Użycie USB w tym kontekście może prowadzić do wąskich gardeł i niskiej wydajności. Z kolei SATA (Serial ATA) jest lepszym wyborem niż ATA, ale nadal nie dorównuje SAS, szczególnie w środowiskach, gdzie wymagana jest wysoka dostępność i niezawodność. SATA jest bardziej odpowiedni dla jednostek desktopowych i mniejszych serwerów, gdzie wymagania dotyczące wydajności są mniejsze. Wybierając dysk do serwera, należy zwrócić szczególną uwagę na specyfikacje i charakterystykę obciążenia, aby uniknąć typowych błędów myślowych, które mogą prowadzić do niewłaściwych decyzji. Rekomendowane jest korzystanie z dysków SAS w poważnych zastosowaniach serwerowych, aby zapewnić optymalną wydajność i niezawodność.

Pytanie 38

Aby osiągnąć przepustowość 4 GB/s w obydwie strony, konieczne jest zainstalowanie w komputerze karty graficznej używającej interfejsu

A. PCI - Express x 1 wersja 3.0

B. PCI - Express x 16 wersja 1.0

C. PCI - Express x 4 wersja 2.0

D. PCI - Express x 8 wersja 1.0

Odpowiedzi wskazujące na karty graficzne z interfejsem PCI-Express x1, x4 lub x8 nie są adekwatne do osiągnięcia wymaganej przepustowości 4 GB/s w każdą stronę. Interfejs PCI-Express x1 wersji 3.0 oferuje maksymalną przepustowość zaledwie 1 GB/s, co jest zdecydowanie niewystarczające dla nowoczesnych aplikacji wymagających dużych prędkości transferu, takich jak gry komputerowe czy programy do obróbki grafiki. Z kolei PCI-Express x4 wersji 2.0 zapewnia 2 GB/s, co również nie spełnia zadanych kryteriów. Interfejs PCI-Express x8 wersji 1.0, mimo iż teoretycznie oferuje 4 GB/s, nie jest optymalnym wyborem, gdyż wykorzystuje starszą wersję standardu, a zatem jego rzeczywista wydajność może być ograniczona przez inne czynniki, takie jak architektura płyty głównej i interfejsowe przeciążenia. Często popełnianym błędem jest zakładanie, że wystarczy wybrać interfejs o minimalnej wymaganej przepustowości, bez uwzględnienia przyszłych potrzeb rozwojowych systemu. Rekomenduje się stosowanie komponentów, które przewyższają aktualne wymagania, co zapewni długoterminową wydajność i elastyczność konfiguracji. Dlatego kluczowe jest, aby przy wyborze karty graficznej brać pod uwagę nie tylko bieżące potrzeby, ale także możliwe przyszłe rozszerzenia systemu.

Pytanie 39

Jak na diagramach sieciowych LAN oznaczane są punkty dystrybucyjne znajdujące się na różnych kondygnacjach budynku, zgodnie z normą PN-EN 50173?

A. BD (BuildingDistributor)

B. FD (Floor Distribution)

C. CD (Campus Distribution)

D. MDF (Main Distribution Frame)

Wybór BD (Building Distributor) może prowadzić do nieporozumień, ponieważ ten termin odnosi się do głównych punktów dystrybucyjnych, które łączą różne piętra w budynku, a nie do punktów rozdzielczych na poszczególnych poziomach. BD z reguły znajduje się na poziomie parteru lub w piwnicy i odpowiada za prowadzenie sygnałów do różnych punktów na piętrach. Każde piętro wymaga jednak osobnych punktów dystrybucyjnych, aby zapewnić optymalne połączenie i w każdej chwili umożliwić dostęp do sieci. CD (Campus Distribution) to termin dotyczący zewnętrznej dystrybucji między różnymi budynkami na terenie kampusu, co jest zupełnie inną koncepcją, nie mającą zastosowania w kontekście pojedynczego budynku. MDF (Main Distribution Frame) to natomiast główny punkt, w którym odbywa się dystrybucja sygnału w sieci telekomunikacyjnej, a nie dystrybucja na poziomie piętera. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla prawidłowego projektowania infrastruktury sieciowej. W praktyce, błędne przypisanie terminologii może prowadzić do komplikacji w instalacji i administrowaniu systemami, co z kolei może wpłynąć na wydajność pracy całej organizacji. Właściwe rozumienie i zastosowanie standardów, takich jak PN-EN 50173, jest istotne dla zapewnienia efektywności i organizacji sieci LAN.

Pytanie 40

Kiedy użytkownik wprowadza w wierszu poleceń komendę ping www.onet.pl, otrzymuje komunikat: "Żądanie polecenia ping nie może znaleźć hosta www.onet.pl. Sprawdź nazwę i ponów próbę." Natomiast po wpisaniu polecenia ping 213.180.141.140 (adres IP serwera www.onet.pl) użytkownik otrzymuje odpowiedź z serwera. Jakie mogą być przyczyny tego zjawiska?

A. Błędny adres IP hosta

B. Nieprawidłowo skonfigurowana maska podsieci

C. Błędny adres IP serwera DNS

D. Nieprawidłowo skonfigurowana brama domyślna

Poprawna odpowiedź to niepoprawny adres IP serwera DNS. Serwer DNS (Domain Name System) jest odpowiedzialny za tłumaczenie nazw domenowych, takich jak www.onet.pl, na odpowiadające im adresy IP, co umożliwia komunikację w sieci. W sytuacji opisanej w pytaniu, użytkownik nie jest w stanie uzyskać odpowiedzi po próbie pingowania nazwy domenowej, co sugeruje, że serwer DNS nie jest w stanie poprawnie zidentyfikować hosta. Gdy użytkownik pingował bezpośrednio adres IP (213.180.141.140), nawiązał połączenie, ponieważ to adres IP jest bezpośrednio rozpoznawany przez sieć. W praktyce, aby rozwiązać ten problem, użytkownik powinien sprawdzić ustawienia sieciowe, upewnić się, że konfiguracja serwera DNS jest poprawna oraz czy używane są najnowsze adresy DNS dostarczane przez dostawcę internetu. Dobrą praktyką jest korzystanie z publicznych serwerów DNS, takich jak Google DNS (8.8.8.8) lub Cloudflare DNS (1.1.1.1), aby zapewnić szybsze i bardziej niezawodne rozwiązywanie nazw. Użytkownik powinien również mieć na uwadze czasami występujące problemy z propagacją DNS, które mogą wystąpić, gdy zmiany w konfiguracji DNS nie są natychmiastowo dostępne.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej