Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik weterynarii
Kwalifikacja: ROL.11 - Prowadzenie chowu i inseminacji zwierząt
Data rozpoczęcia: 25 kwietnia 2025 11:32
Data zakończenia: 25 kwietnia 2025 11:39

Egzamin zdany!

Wynik: 24/40 punktów (60,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakie obciążenie pastwiska w DJP występuje, gdy na 1 ha pasie się równocześnie 20 krów o średniej masie ciała 5 dt?

A. 25

B. 15

C. 20

D. 10

Obciążenie pastwiska w Dziennych Jednostkach Paszowych (DJP) można obliczyć na podstawie liczby krów i ich średniej masy ciała. W tym przypadku mamy 20 krów, z których każda ma średnią masę 5 dt. Aby obliczyć obciążenie w DJP, stosujemy wzór: liczba zwierząt * (masa ciała w dt / 1,0). Każda krowa waży 5 dt, co oznacza, że w przeliczeniu na DJP (gdzie 1 DJP odpowiada 1 dt masy ciała), obciążenie wynosi 20 krów * 5 dt = 100 dt. Ponieważ mamy 1 ha pastwiska, obciążenie wynosi 100 dt/1 ha = 20 DJP. Znajomość tego zagadnienia jest kluczowa dla efektywnego zarządzania pastwiskami, aby uniknąć ich nadmiernej eksploatacji i zachować równowagę ekologiczną. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy obejmuje planowanie intensywności wypasu, co jest zgodne z wytycznymi dotyczącymi zrównoważonego rozwoju w hodowli zwierząt.

Pytanie 2

Dla dużej grupy zwierząt, najlepszym sposobem korzystania z pastwiska jest wypas w systemie

A. na uwięzi

B. kwaterowym

C. wolnym

D. ciągłym

Wybór wypasu kwaterowego dla dużego stada jest uzasadniony z perspektywy efektywności użytkowania pastwiska oraz dobrostanu zwierząt. Wypas kwaterowy polega na podziale pastwiska na mniejsze areały, które są użytkowane naprzemiennie. Dzięki temu można lepiej kontrolować pobór paszy przez zwierzęta oraz zminimalizować degradację roślinności. Zastosowanie tej metody pozwala na regenerację trawy w nieużytkowanych kwaterach, co sprzyja ich wzrostowi oraz zwiększa dostępność świeżej paszy. Przykładem może być praktyka stosowana w gospodarstwach ekologicznych, gdzie przestrzega się zasad zrównoważonego rozwoju, dbając o bioróżnorodność i jakość gleby. Wypas kwaterowy pozwala również na dokładniejsze monitorowanie stanu zdrowia zwierząt, gdyż ogranicza ich rozproszenie na dużych obszarach, co ułatwia interwencje weterynaryjne oraz obserwację zachowań stadnych. Warto zaznaczyć, że zgodnie z zasadami dobrego gospodarstwa, odpowiednie planowanie rotacji pastwisk ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia optymalnego wzrostu roślin oraz zdrowia zwierząt.

Pytanie 3

Oblicz potrzebną ilość kiszonki z kukurydzy dla 15 krów w czasie zimowego żywienia, które trwa 200 dni, zakładając, że dzienna porcja wynosi 25 kg?

A. 75 t

B. 15 t

C. 20 t

D. 25 t

Aby obliczyć zapotrzebowanie na kiszonkę z kukurydzy dla 15 krów na okres 200 dni, należy zastosować prostą formułę. Dzienna dawka dla jednej krowy wynosi 25 kg. Dla 15 krów, dzienne zapotrzebowanie wynosi 15 krów x 25 kg = 375 kg. Następnie mnożymy to przez liczbę dni żywienia: 375 kg x 200 dni = 75 000 kg, co przelicza się na 75 ton. Praktyczna wiedza z zakresu żywienia bydła wskazuje, że odpowiednie obliczenia są kluczowe dla zapewnienia zdrowia zwierząt, a także dla optymalizacji kosztów. Właściwa ilość paszy jest niezbędna do uzyskania dobrych wyników w produkcji mleka oraz jakości mięsa. W branży hodowlanej zaleca się regularne monitorowanie zapotrzebowania na pasze, aby dostosować strategie żywieniowe do zmieniających się warunków i potrzeb zwierząt. Takie działania zapewniają nie tylko oszczędności, ale także zdrowie oraz wydajność stada.

Pytanie 4

Co powstaje w miejscu pękniętego pęcherzyka jajnikowego?

A. zygota

B. zarodek

C. blizna

D. ciałko żółte

Ciałko żółte, powstające w miejscu pękniętego pęcherzyka jajnikowego, odgrywa kluczową rolę w cyklu menstruacyjnym oraz w procesie reprodukcji. Po owulacji, gdy dojdzie do uwolnienia komórki jajowej, pęcherzyk jajnikowy przekształca się w ciałko żółte, które wydziela hormon progesteron. Progesteron jest niezbędny do przygotowania błony śluzowej macicy na potencjalne zagnieżdżenie się zarodka, co ma kluczowe znaczenie dla rozwoju ciąży. W przypadku zapłodnienia, ciałko żółte utrzymuje się i produkuje hormony przez pierwsze tygodnie ciąży, co jest niezbędne dla podtrzymania rozwijającego się zarodka. Jeśli jednak do zapłodnienia nie dojdzie, ciałko żółte degeneruje, co prowadzi do spadku poziomu progesteronu i w konsekwencji do menstruacji. Wiedza na temat funkcji ciałka żółtego jest istotna zarówno dla specjalistów zajmujących się ginekologią, jak i dla osób starających się o dziecko, ponieważ zrozumienie cyklu hormonalnego może pomóc w skuteczniejszym planowaniu rodziny i zdrowia reprodukcyjnego.

Pytanie 5

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 6

Żel inseminacyjny stosowany jest w celu

A. zwiększenia efektywności krycia

B. wydłużenia cyklu rujowego

C. poprawy żywotności spermatozoidów

D. nadania rękawicom gładkości

Żel inseminacyjny jest preparatem, którego głównym celem jest nadanie rękawicom stosowanym w procesie inseminacji odpowiedniej śliskości. Dzięki temu, podczas procedury, możliwe jest precyzyjne i komfortowe wprowadzenie narzędzi do układu rozrodczego samicy, co przyczynia się do zmniejszenia ryzyka urazów tkanek oraz zapewnienia lepszego prowadzenia inseminacji. W praktyce, stosowanie żelu zwiększa skuteczność zabiegów inseminacyjnych poprzez poprawę przyczepności oraz zwiększenie mobilności plemników, co jest niezbędne w procesie zapłodnienia. Warto zauważyć, że wybór odpowiedniego żelu powinien opierać się na normach jakościowych, takich jak odpowiednia pH, osmolalność oraz brak szkodliwych substancji chemicznych, które mogłyby negatywnie wpływać na plemniki. Przykładowo, w hodowli bydła mlecznego, zastosowanie żelu o właściwej konsystencji może znacząco zwiększyć efektywność krycia, co przekłada się na lepsze wyniki produkcyjne. W związku z tym, stosowanie odpowiednich żeli inseminacyjnych jest nie tylko kwestią komfortu, ale przede wszystkim efektywności zabiegów rozrodczych.

Pytanie 7

Cechy prawidłowego wymięcia krowy to

A. zawieszenie brzuszne i kształt kulisty

B. zawieszenie sromowe i kształt miskowaty

C. zawieszenie sromowo-brzuszne i kształt kulisty

D. zawieszenie sromowo-brzuszne i kształt skrzynkowaty

Odpowiedzi zawierające błędne koncepcje, jak zawieszenie sromowe czy brzuszne oraz różne kształty wymion, mogą prowadzić do nieporozumień w zakresie oceny zdrowia krowy oraz efektywności jej produkcji mlecznej. Zawieszenie sromowe, sugerujące wsparcie tylko w okolicy sromu, nie zapewnia odpowiedniego podparcia dla wymienia, co może skutkować gromadzeniem się mleka oraz zwiększoną podatnością na stany zapalne. Kształt miskowaty, mimo że może być atrakcyjny wizualnie, nie jest korzystny z perspektywy funkcjonalnej, ponieważ może ograniczać objętość mleka, a także utrudniać dojenie. Wymiona o niewłaściwym kształcie często wiążą się z problemami zdrowotnymi, takimi jak mastitis, co znacząco obniża wydajność produkcyjną i podnosi koszty leczenia. Również zawieszenie brzuszne, które nie jest typowe dla zdrowych krów, może prowadzić do problemów z dojeniem, co jest niezgodne z dobrymi praktykami hodowlanymi, które zalecają dążenie do harmonijnych i funkcjonalnych wymion. Właściwa wiedza na temat anatomicznych cech wymion jest kluczowa w hodowli i produkcji mleka, dlatego warto skupić się na standardach zdrowotnych i wydajnościowych, aby unikać popełniania typowych błędów w ocenie zwierząt.

Pytanie 8

W układzie pokarmowym owcy czepiec usytuowany jest pomiędzy

A. żwaczem a księgami

B. księgami a trawieńcem

C. trawieńcem a dwunastnicą

D. przełykiem a żwaczem

Czepiec (omasum) jest jednym z czterech głównych żołądków u przeżuwaczy, takich jak owce. Znajduje się pomiędzy żwaczem (rumen) a księgami (abomasum). Jego główną funkcją jest dalsze przetwarzanie i trawienie pokarmu, który został wstępnie rozłożony w żwaczu. Czepiec działa jako filtr, który oddziela cząstki pokarmowe, umożliwiając ich dalsze trawienie w księgach, a także absorpcję wody i substancji odżywczych. W praktyce, zrozumienie położenia czepca i jego funkcji jest kluczowe w dietetyce zwierząt, ponieważ poprawne zarządzanie dietą owiec wpływa na ich zdrowie i wydajność produkcyjną. Na przykład, niewłaściwe skomponowanie diety może prowadzić do problemów trawiennych, co w konsekwencji może wpłynąć na wzrost i produkcję mleka. Dlatego też, znajomość anatomii przewodu pokarmowego jest niezbędna dla weterynarzy i hodowców, aby zapewnić optymalne warunki dla zwierząt.

Pytanie 9

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 10

W przypadku zbiornika na gnojowicę, który znajduje się poza strefą OSN, jego pojemność powinna umożliwiać przechowywanie na czas

A. 6 miesięcy

B. 4 miesięcy

C. 2 miesięcy

D. 12 miesięcy

Odpowiedź wskazująca na konieczność zapewnienia pojemności zbiornika na gnojowicę przez okres 4 miesięcy jest zgodna z zaleceniami wynikającymi z przepisów prawa oraz dobrych praktyk w zakresie zarządzania odpadami rolniczymi. Czas przechowywania gnojowicy jest kluczowy, aby uniknąć jej uwolnienia do środowiska w czasie intensywnych opadów, co mogłoby prowadzić do zanieczyszczenia wód gruntowych i powierzchniowych. Zgodnie z obowiązującymi regulacjami, zbiorniki na gnojowicę powinny być zaprojektowane tak, aby pomieścić nie tylko codzienne ilości gnojowicy, ale również dodatkowy zapas na wypadek nieprzewidzianych okoliczności. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy może być planowanie okresów aplikacji nawozów naturalnych, które powinny odbywać się w odpowiednich terminach, aby maksymalnie wykorzystać składniki odżywcze, a jednocześnie nie zagrażać środowisku. Dbanie o odpowiednie warunki przechowywania gnojowicy ma na celu również zapobieganie emisji nieprzyjemnych zapachów i zminimalizowanie ryzyka wystąpienia chorób związanych z niewłaściwym zarządzaniem odpadami organicznymi.

Pytanie 11

Jaką minimalną powierzchnię kojca należy zapewnić dla cielęcia utrzymywanego w grupie:
– do 150 kg masy 1,5 m²
– od 150 kg do 220 kg masy 1,7 m²
– powyżej 220 kg masy 1,8 m²
Ile cieląt o masie 100 kg może łącznie przebywać na powierzchni kojca wynoszącej 24 m²?

A. 12

B. 10

C. 16

D. 14

Odpowiedź 16 jest jak najbardziej trafna, bo trzeba pamiętać, że minimalna powierzchnia kojca dla cieląt ważących do 150 kg to 1,5 m² na jedno zwierzę. Dla cieląt o wadze 100 kg na tej powierzchni 24 m² zmieści się bez problemu 16 cieląt (24 m² dzielimy przez 1,5 m² i mamy 16). To bardzo ważne, żeby trzymać się tych norm, bo zdrowie i dobrostan zwierząt są kluczowe. Przestronność kojca ma spory wpływ na to, jak cielęta się zachowują, jak rosną i mniej się stresują, co jest istotne w hodowli bydła. Warto też pamiętać, żeby dostosowywać przestrzeń do indywidualnych potrzeb tych zwierzaków – to pozwala im na naturalne zachowania i zmniejsza ryzyko agresji. Dbanie o odpowiednią powierzchnię to także lepsze zarządzanie warunkami sanitarnymi, co ma ogromne znaczenie dla zdrowia stada. Dlatego trzymanie się tych standardów to nie tylko kwestia przepisów, ale też dobry pomysł na efektywną hodowlę.

Pytanie 12

Zabieg trzebienia knurków bez zastosowania znieczulenia odbywa się

A. do 7 dnia życia

B. do 14 dnia życia

C. do 21 dnia życia

D. do 4 dnia życia

Trzebienie knurków bez znieczulenia do 7 dnia życia jest uznawane za standardową praktykę w hodowli trzody chlewnej. W tym okresie życia zwierzęta są nadal bardzo młode i ich układ nerwowy nie jest w pełni rozwinięty, co sprawia, że odczuwanie bólu jest znacznie mniejsze w porównaniu do starszych osobników. Ponadto, przeprowadzanie tego zabiegu w tym terminie jest zgodne z zaleceniami wielu organizacji zajmujących się dobrostanem zwierząt, takich jak Światowa Organizacja Zdrowia Zwierząt (OIE). Właściwe przeprowadzanie trzebienia w tym okresie pozwala na uniknięcie problemów z zachowaniem dorosłych knurków oraz zapewnienie ich lepszego zdrowia psychicznego i fizycznego. Praktyka ta jest również istotna z punktu widzenia ograniczenia ryzyka infekcji oraz zmniejszenia stresu wśród zwierząt, co jest kluczowe w każdej hodowli. Warto zaznaczyć, że stosowanie znieczulenia w przypadku starszych knurków staje się coraz bardziej powszechne, jednak w przypadku tak młodych zwierząt ryzyko jest minimalne.

Pytanie 13

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 14

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 15

W rzepaku największa zawartość witaminy E występuje

A. w nasionach

B. w liściach

C. w łodygach

D. w korzeniach

Odpowiedzi sugerujące obecność witaminy E w łodygach, liściach czy korzeniach rzepaku nie są poprawne, gdyż witamina E w rzepaku koncentruje się głównie w nasionach. Łodygi rzepaku mają zastosowanie w paszach, ale nie są znane z wysokiej zawartości witamin, w tym witaminy E. Mogą one dostarczać błonnika, ale ich wartość odżywcza w kontekście witamin jest ograniczona. Liście rzepaku, chociaż zawierają pewne składniki odżywcze, takie jak witaminy A i K, również nie są znaczącym źródłem witaminy E. W przypadku korzeni, najczęściej ich rola ogranicza się do absorpcji wody i składników mineralnych z gleby, a nie do magazynowania witamin. Typowym błędem myślowym jest założenie, że wszystkie części rośliny są równie bogate w składniki odżywcze; w rzeczywistości, to nasiona rzepaku są tym elementem, który dostarcza najwięcej witaminy E. Aby poprawić zrozumienie tematu, warto zwrócić uwagę na rolę poszczególnych części roślin w ich ogólnej wartości odżywczej oraz znać sposoby, w jakie można efektywnie wykorzystać nasiona rzepaku w diecie, co podkreśla znaczenie edukacji żywieniowej.

Pytanie 16

Aby zabezpieczyć budynek inwentarski przed gryzoniami, postanowiono umieścić stacje deratyzacyjne co 20 m. Ile takich stacji należy zamontować w zewnętrznej części chlewni, której długość wynosi 72 m, a szerokość 18 m?

A. 9 stacji

B. 5 stacji

C. 12 stacji

D. 16 stacji

Prawidłowa odpowiedź wynika z obliczenia liczby stacji deratyzacyjnych potrzebnych do ochrony zewnętrznej strefy chlewni. W pierwszej kolejności obliczamy obwód strefy zewnętrznej chlewni, która ma długość 72 m i szerokość 18 m. W tym przypadku, aby określić, ile stacji należy ustawić wzdłuż obwodu, przyjmujemy, że stacje są rozmieszczone co 20 m. Obwód można obliczyć jako: 2 * (72 + 18) = 180 m. Następnie dzielimy całkowitą długość obwodu przez odległość pomiędzy stacjami: 180 m / 20 m = 9. Oznacza to, że aby skutecznie zabezpieczyć cały obszar przed gryzoniami, należy ustawić 9 stacji deratyzacyjnych. Jest to zgodne z dobrymi praktykami w zakresie zarządzania szkodnikami, które zalecają rozmieszczanie stacji w regularnych odstępach, aby zapewnić efektywną kontrolę nad populacją gryzoni.

Pytanie 17

Określ właściwą powierzchnię okien dla pomieszczenia inwentarskiego o powierzchni 120 m², przy założeniu, że wymagany stosunek powierzchni okien do podłogi wynosi 1:15?

A. 15 m2

B. 12 m2

C. 8 m2

D. 10 m2

Wybór błędnych wartości dla powierzchni okien w pomieszczeniu inwentarskim często wynika z nieprawidłowego zrozumienia wymagań dotyczących wentylacji i naturalnego doświetlenia. Powierzchnie 10 m², 12 m² i 15 m² nie spełniają wymogu proporcji 1:15, co może prowadzić do problemów z jakością powietrza oraz warunkami życia zwierząt. Zbyt mała powierzchnia okien (np. 10 m²) w porównaniu do podłogi nie zapewni wystarczającej wymiany powietrza, co jest kluczowe w hodowli zwierząt. W przypadku zbyt dużych okien (np. 12 m² lub 15 m²) może dojść do nadmiernego nasłonecznienia, co z kolei prowadzi do przegrzewania pomieszczeń, szczególnie w cieplejszych miesiącach, co jest niepożądane dla zdrowia zwierząt. Właściwe obliczenie powierzchni okien powinno uwzględniać również lokalizację pomieszczenia w kontekście kierunku światła słonecznego oraz możliwości jego zaciemnienia, co jest ważne dla utrzymania komfortu termicznego. Błędy w kalkulacjach mogą wynikać z nieuwzględnienia specyfiki hodowli oraz nieprzestrzegania norm i standardów dotyczących budowy takich obiektów. Dlatego tak istotne jest stosowanie się do wytycznych określających minimalne wymagania dotyczące powierzchni okien w obiektach inwentarskich.

Pytanie 18

Jaką powierzchnię gruntów rolnych powinno mieć gospodarstwo, które utrzymuje 30 DJP, przy obsadzie 1,5 DJP/ha UR?

A. 20 ha

B. 30 ha

C. 40 ha

D. 15 ha

Wybór niewłaściwej odpowiedzi na to pytanie może wynikać z nieprawidłowych założeń dotyczących obsady użytków rolnych. Na przykład, odpowiedź sugerująca 30 ha opiera się na błędnym założeniu, że każde DJP wymaga jednego hektara, co nie jest zgodne z rzeczywistością. Taki sposób myślenia ignoruje fakt, że obsada na hektar jest dynamiczna i zmienia się w zależności od wielu czynników, takich jak rodzaj produkcji czy intensywność gospodarowania. Wybierając odpowiedź 15 ha, można pomyśleć, że gospodarstwo ma możliwość zminimalizowania powierzchni potrzebnej do utrzymania DJP, co również jest niewłaściwe, ponieważ prowadziłoby do przegęszczenia zwierząt i mogłoby negatywnie wpłynąć na ich zdrowie oraz wydajność. Odpowiedź 40 ha z kolei może wynikać z nadmiernych obliczeń lub niepełnego zrozumienia relacji między DJP a powierzchnią użytków. Ważne jest, aby przy szacowaniu powierzchni użytków rolnych kierować się konkretnymi danymi i standardami, które określają, jak wiele ha jest potrzebne na jedną DJP, przy czym w polskich warunkach często przyjmuje się poziom 1,5 DJP na ha. Ignorując te dane, można łatwo dojść do błędnych wniosków, co skutkuje nieefektywnym zarządzaniem gospodarstwem rolnym. Zrozumienie tej relacji jest kluczowe dla prawidłowego planowania i nieprzekraczania zasobów dostępnych w gospodarstwie.

Pytanie 19

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 20

Niedobór żelaza w diecie może skutkować

A. niedoczynnością tarczycy

B. łamliwością kości

C. niedokrwistością

D. zaburzeniami krzepnięcia krwi

Niedobór żelaza w paszy nie prowadzi do niedoczynności tarczycy, łamliwości kości ani zaburzeń krzepnięcia krwi, co może być mylnie interpretowane przez osoby nieznające się na fizjologii organizmów. Niedoczynność tarczycy jest związana z brakiem jodu, który jest niezbędny do produkcji hormonów tarczycy. Dlatego niedobór jodu, a nie żelaza, może prowadzić do tego schorzenia. Ponadto łamliwość kości jest najczęściej związana z niedoborami wapnia, witaminy D oraz fosforu, a nie żelaza. Żelazo pełni inne funkcje, głównie związane z transportem tlenu, ale nie ma bezpośredniego wpływu na strukturę i wytrzymałość kości. Zaburzenia krzepnięcia krwi mogą wynikać z niedoborów witamin K, C lub kwasu foliowego, które są kluczowe dla procesów krzepnięcia, a nie z braku żelaza. Niezrozumienie tych związków może prowadzić do błędnych wniosków o przyczynach i objawach niedoborów składników odżywczych w diecie zarówno ludzi, jak i zwierząt. Właściwe podejście do diety, oparte na rzetelnej wiedzy i aktualnych standardach żywieniowych, jest kluczowe dla zachowania zdrowia i dobrej kondycji organizmów.

Pytanie 21

Makuchy, wykorzystywane jako pasza dla zwierząt, są produktem ubocznym, który powstaje podczas wytwarzania

A. piwa

B. cukru

C. mąki

D. oleju

Makuchy to produkt uboczny, który powstaje w procesie wytwarzania oleju roślinnego, głównie z nasion takich jak soja, rzepak czy słonecznik. Po ekstrakcji oleju, pozostałość w postaci makuchów jest bogata w białko, co czyni ją atrakcyjnym składnikiem paszowym dla zwierząt. W szczególności, makuchy są wykorzystywane w żywieniu bydła, trzody chlewnej oraz drobiu, co wspiera ich zdrowy rozwój oraz wydajność produkcyjną. Zastosowanie makuchów w paszach jest zgodne z praktykami zrównoważonego rozwoju, które promują wykorzystanie produktów ubocznych przemysłu w celu ograniczenia marnotrawstwa. Użycie makuchów w diecie zwierząt ma korzystny wpływ na zdrowie zwierząt oraz jakość produktów zwierzęcych, takich jak mięso czy mleko. Dodatkowo, ich zastosowanie przyczynia się do efektywności ekonomicznej produkcji rolnej, co jest zgodne z zaleceniami organizacji zajmujących się rozwojem rolnictwa.

Pytanie 22

W przypadku krzyżowania dwurasowego wstecznego, knura rasy należy wykorzystać do pokrycia loszki będącej mieszańcem PBZ x WBP

A. PBZ

B. Pietrain

C. Duroc

D. WBP

Odpowiedź PBZ jest poprawna, ponieważ przy krzyżowaniu dwurasowym wstecznym, celem jest poprawa cech użytkowych prosiąt poprzez wykorzystanie genotypów rodzicielskich, które najlepiej odpowiadają wymaganiom hodowlanym. W przypadku mieszania PBZ (Polska Biała Zasobna) z WBP (Wielka Biała Polska), krycie knurem rasy PBZ ma na celu uzyskanie potomstwa o lepszej jakości mięsa, lepszej wydajności oraz poprawionej zdrowotności dzięki genotypowym walorom rasy PBZ. Użycie knura PBZ przyczynia się do stabilności cech użytkowych oraz do osiągnięcia pożądanej homogennych cech w potomstwie, co jest kluczowe w produkcji zwierzęcej. W praktyce, taki wybór knura sprzyja również efektywnemu zarządzaniu stadem oraz zwiększeniu opłacalności hodowli. Współczesne standardy hodowlane kładą nacisk na efektywność genetyczną, co czyni wybór knura PBZ jeszcze bardziej uzasadnionym.

Pytanie 23

Te konie są jedyną rodzinną, pierwotną rasą koni, która pochodzi bezpośrednio od dzikich tarpanów, wyróżniających się charakterystycznym myszatym umaszczeniem oraz ciemną pręgą biegnącą wzdłuż grzbietu. Cechują się dużą wytrzymałością, odpornością na choroby oraz łatwością w adaptacji do trudnych warunków życia. Opis dotyczy rasy

A. huculskiej

B. małopolskiej

C. wielkopolskiej

D. konik polski

Huculskie, wielkopolskie oraz małopolskie rasy koni, choć również posiadają swoje unikalne cechy i zastosowania, nie są pierwotnymi rasami wywodzącymi się od dzikich tarpanów. Huculskie konie, pochodzące z Karpat, są dostosowane do górskich warunków, charakteryzują się masywniejszą budową i są wykorzystywane głównie do pracy w terenie oraz turystyki górskiej. Rasa wielkopolska, będąca efektem krzyżowania różnych ras, skupia się na osiągnięciach w sporcie jeździeckim i wyścigach, a także w pracy użytkowej. Z kolei małopolskie konie, znane z elegancji i szybkości, są często wykorzystywane w dyscyplinach sportowych. Każda z tych ras ma swoje specyficzne cechy i wymagania, co sprawia, że różnią się one znacząco od konika polskiego. Typowe błędy w ocenie tych ras wynikają z mylnych założeń, że każda znana rasa koni musi mieć korzenie w dzikich przodkach, co nie jest zgodne z faktami. W rzeczywistości, wiele ras koni powstało w wyniku długotrwałych procesów hodowlanych i krzyżowań, co również wpływa na ich właściwości użytkowe i adaptacyjne. Zrozumienie różnic między tymi rasami jest kluczowe dla właściwego doboru koni do konkretnych potrzeb hodowlanych i użytkowych.

Pytanie 24

Wole u kur stanowi element układu

A. dokrewnego

B. wydalniczego

C. trawiennego

D. oddechowego

Wole u kur jest częścią układu trawiennego, ponieważ pełni kluczową rolę w procesie trawienia pokarmu. Wole, jako rozszerzona część przełyku, gromadzi pokarm przed dalszym trawieniem. U kur, wole działa jako swoisty zbiornik, w którym pokarm może być przechowywany i nawilżany. Dzięki temu zwierzęta te mogą zjadać większe ilości pokarmu w krótkim czasie, a następnie stopniowo go przetwarzać. Przykładowo, po zjedzeniu ziarna, wole umożliwia jego przetrzymanie, co jest szczególnie istotne dla ptaków, które mogą nie mieć dostępu do pokarmu przez dłuższy czas. W praktyce oznacza to, że wole ułatwia ptakom przetrwanie w trudnych warunkach środowiskowych, co jest zgodne z zasadami dobrego stanu zdrowia i dobrego samopoczucia zwierząt. Znajomość funkcji wola jest kluczowa dla hodowców drobiu, którzy muszą monitorować dietę kur, aby zapewnić im odpowiednią ilość składników odżywczych niezbędnych do zdrowego wzrostu i rozwoju.

Pytanie 25

Połączenie rasy podstawowej z rasą mięsną, które prowadzi do uzyskania w pokoleniu F4 ponad 90% materiału genetycznego rasy mięsnej, określa się mianem krzyżowania

A. wypierającym

B. uszlachetniającym

C. towarowym

D. przemiennym

Odpowiedzi przemiennym, uszlachetniającym oraz towarowym są błędne, ponieważ nie oddają one w pełni istoty procesu krzyżowania, w którym dominującą rolę odgrywa rasa mięsna. Odpowiedź przemiennym mogłaby sugerować regularne zmiany ras w cyklu hodowlanym, co jednak nie odpowiada na pytanie o przewagę genów rasy mięsnej w pokoleniu F4. W praktyce, krzyżowanie przemienne jest bardziej skomplikowanym procesem, który zakłada naprzemienne stosowanie różnych ras, co nie prowadzi do tak wyraźnego wypierania cech genetycznych jednej rasy. Odpowiedź uszlachetniającym odnosi się zazwyczaj do procesu poprawy cech rasy, ale nie obejmuje aspektu dominacji genów mięsnych, co jest kluczowe dla zrozumienia opisywanego zjawiska. Uszlachetnianie często polega na dodawaniu nowych genów do populacji celem poprawy ogólnych cech, a nie na ich wypieraniu. Z kolei odpowiedź towarowym odnosi się do celów komercyjnych, które mogą obejmować różne aspekty hodowli, ale nie wyjaśniają mechanizmu, który prowadzi do osiągnięcia tak wysokiego poziomu genów rasy mięsnej. Te błędne odpowiedzi ujawniają typowe myślenie oparte na mylnej interpretacji terminów hodowlanych, które nie uwzględniają praktycznych aspektów krzyżowania oraz różnicy pomiędzy uszlachetnianiem a wypieraniem genów.

Pytanie 26

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 27

Podmiot, który stosuje zarodki w hodowli zwierząt gospodarskich, po wykonaniu zabiegu przeniesienia zarodków wydaje

A. świadectwo przeniesienia zarodków

B. świadectwo kwalifikacji

C. zaświadczenie hodowlane

D. zaświadczenie o przeniesieniu zarodków

Wybór innej odpowiedzi wskazuje, że nie do końca rozumiesz, jak to wszystko działa. Zaświadczenie hodowlane to nie to, co potrzebujemy, bo dotyczy bardziej ogólnego stanu hodowli, a nie konkretnego przeniesienia zarodków. Świadectwo kwalifikacji jest o uprawnieniach ludzi, którzy wykonują zabiegi, ale to nie jest to samo, co dokument o przeniesieniu zarodków. Co do świadectwa przeniesienia, to choć może brzmieć podobnie, to nie jest uznawane za prawidłowy dokument w tej sytuacji. Ważne jest, żeby zrozumieć, że każdy z tych dokumentów ma inne zastosowanie, a ich mylenie to częsty błąd, który prowadzi do nieporozumień. Każdy hodowca powinien znać te różnice, bo odpowiednie dokumenty są nie tylko wymagane, ale też kluczowe dla dobrej hodowli.

Pytanie 28

Aby uzupełnić wapń w diecie kur niosek, należy zastosować

A. kredę pastewną

B. probiotyki

C. karotenoidy

D. sól pastewną

Kreda pastewna jest naturalnym źródłem wapnia, które jest niezbędne dla zdrowia kur niosek, szczególnie w okresie intensywnego znoszenia jaj. Wapń odgrywa kluczową rolę w procesie mineralizacji skorupy jaja, co wpływa na jej jakość i wytrzymałość. Uzupełnianie diety kur o kredę pastewną zapewnia optymalny poziom wapnia, co jest zgodne z zaleceniami dotyczącymi żywienia drobiu. W praktyce, stosowanie kredy pastewnej jako suplementu diety jest powszechną praktyką, której celem jest zapobieganie problemom zdrowotnym takim jak kruchość skorupy jaj, co może prowadzić do strat ekonomicznych. Dobrze zbilansowana dieta, wzbogacona w minerały, jest kluczowa dla efektywnej produkcji jaj, a kreda pastewna jest jednym z najważniejszych składników, które powinny znajdować się w diecie kur niosek. Warto również pamiętać, że odpowiedni poziom wapnia wpływa nie tylko na jakość jaj, ale również na ogólny stan zdrowia ptaków, co podkreśla znaczenie stosowania kredy w hodowli drobiu.

Pytanie 29

Eliminacja gryzoni w środowisku naturalnym zwierząt to

A. dezynfekcja

B. dekornizacja

C. deratyzacja

D. dezynsekcja

Deratyzacja to proces eliminacji gryzoni, który ma na celu ochronę zdrowia publicznego oraz zabezpieczenie mienia przed szkodami powodowanymi przez te zwierzęta. Gryzonie, takie jak szczury i myszy, mogą przenosić groźne choroby, w tym leptospiroza, hantawirusy czy salmonellę, które stanowią poważne zagrożenie dla ludzi i zwierząt. Praktyczne zastosowanie deratyzacji obejmuje nie tylko bezpośrednie działania zmierzające do zlikwidowania gryzoni, ale także prewencję, czyli zapobieganie ich pojawianiu się w określonych miejscach. Standardy branżowe w zakresie deratyzacji zalecają stosowanie odpowiednich pułapek oraz metod chemicznych, które są zgodne z regulacjami ochrony środowiska. Ważne jest, aby wszystkie działania były prowadzone przez wykwalifikowany personel, który posiada wiedzę na temat biologii gryzoni oraz metod ich zwalczania. Dobrą praktyką jest także regularne monitorowanie obszarów objętych deratyzacją oraz informowanie użytkowników o podejmowanych działaniach, co zwiększa skuteczność ochrony.

Pytanie 30

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 31

Który organ nadzoruje, czy gospodarstwo realizuje produkcję zwierzęcą z zachowaniem Zwykłej Dobrej Praktyki Rolniczej?

A. Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi

B. Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa

C. Wydział Ochrony Środowiska

D. Inspekcja Weterynaryjna

Wydział Ochrony Środowiska, Inspekcja Weterynaryjna i Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi mają różne zadania w rolnictwie, ale nie są odpowiedzialne za kontrolowanie przestrzegania Zwykłej Dobrej Praktyki Rolniczej w produkcji zwierzęcej. Wydział Ochrony Środowiska głównie zajmuje się regulacjami ochrony środowiska, a to obejmuje kontrolę wpływu rolnictwa na ekosystemy, ale nie monitorują praktyk hodowlanych. Inspekcja Weterynaryjna koncentruje się na zdrowiu zwierząt, ich leczeniu, co jest oczywiście bardzo ważne. Niemniej jednak, nie zajmuje się praktykami rolniczymi w szerokim sensie, jak metody hodowli. Minister Rolnictwa, mimo że ma wpływ na politykę rolną, to jednak nie prowadzi kontroli w gospodarstwach. Wiele osób myli się, myśląc, że różne instytucje mają te same kompetencje, co prowadzi do różnych nieporozumień. Każda z tych instytucji działa w swoim zakresie, co jest kluczowe dla zrozumienia, jak działa system kontroli w rolnictwie. Ważne jest, żeby wiedzieć, że to ARiMR zajmuje się kompleksowo praktykami produkcji zwierzęcej, żeby nie wyciągać błędnych wniosków i lepiej rozumieć regulacje w rolnictwie.

Pytanie 32

Jak długo trwa ciąża u kotki?

A. 72-74 dni

B. 63-64 dni

C. 30-32 dni

D. 42-44 dni

Podane odpowiedzi na temat długości ciąży u kotek są nieprawidłowe z kilku powodów. Czas trwania ciąży wynoszący 42-44 dni jest zbyt krótki i nie odpowiada rzeczywistym potrzebom biologicznym kotek. Wiele osób myśli, że podobnie jak w przypadku niektórych innych gatunków, ciąża kotki trwa krócej. To błędne przeświadczenie może wynikać z porównań do innych zwierząt domowych, takich jak psy, które mają nieco inne parametry biologiczne. Odpowiedzi sugerujące okres 72-74 dni również są mylące, ponieważ nadmierne wydłużenie terminu nie ma podstaw w faktach naukowych. W przypadku kotek, dłuższe ciążenie może prowadzić do komplikacji zdrowotnych zarówno dla matki, jak i dla kociąt. Odpowiedź 30-32 dni jest z kolei zdecydowanie zaniżona, co może prowadzić do pomyłek w planowaniu opieki nad ciężarną kotką. Istotne jest, aby właściciele kotów byli świadomi, że zrozumienie prawidłowego czasu ciąży jest kluczowe dla zapewnienia właściwej opieki, diety oraz warunków do rodzenia. Dlatego warto zdobywać wiedzę na temat standardów hodowlanych i praktyk, aby uniknąć nieporozumień i nieprawidłowych wniosków w zakresie zdrowia i dobrostanu zwierząt.

Pytanie 33

Słomkę z zamrożonym nasieniem byka należy niezwłocznie po wyjęciu z pojemnika podgrzać w ciepłej wodzie lub w elektrycznej rozmrażarce do nasienia, w temperaturze

A. 37°C

B. 32°C

C. 42°C

D. 40°C

Odpowiedź 37°C jest prawidłowa, ponieważ jest to temperatura, która najlepiej sprzyja procesowi rozmrażania komórek nasienia buhaja. Ogrzewanie nasienia do tej temperatury ma na celu maksymalne zachowanie jego żywotności i jakości. Standardowe procedury stosowane w inseminacji zwierząt gospodarskich wskazują na konieczność precyzyjnego kontrolowania temperatury, aby zminimalizować ryzyko uszkodzenia komórek plemnikowych. Jeżeli nasienie jest zbyt szybko rozmrażane lub poddawane zbyt wysokiej temperaturze, może dojść do uszkodzeń błony komórkowej plemników, co prowadzi do obniżenia ich zdolności do zapłodnienia. W praktyce, użycie kąpieli wodnej o stałej temperaturze 37°C przez kilka minut zapewnia optymalne warunki do rozmrażania, co potwierdzają liczne badania naukowe oraz standardy takie jak te opracowane przez Międzynarodową Federację Wymiany Geneticznej (IFAG).

Pytanie 34

Dysponujemy kosiarką, prasą zwijającą oraz owijarką do bel folią. Słoneczne warunki atmosferyczne prognozowane są jedynie na następne dwa dni od momentu koszenia trawy. Biorąc pod uwagę te czynniki, trawę powinno się zabezpieczyć w formie

A. kiszonki

B. suszenia

C. sianokiszonki

D. siana

Sianokiszonka to naprawdę fajny sposób na konserwację trawy, szczególnie gdy prognozy mówią o krótkim czasie słonecznej pogody. Ogólnie rzecz biorąc, zbieramy trawę i przechowujemy ją w niemal beztlenowych warunkach, co powoduje fermentację. Dzięki temu pasza zachowuje swoje cenne składniki odżywcze, a przy tym staje się smaczniejsza i łatwiejsza do strawienia dla zwierząt. Najlepiej, tak jak zauważyłem, używać młodej trawy, bo ma sporo wody. Musimy być jednak ostrożni, bo jeśli trawa zbyt mocno się wysuszy, to straci swoje wartości. Dlatego warto pomyśleć o prasowaniu i owinięciu bele folią, żeby fermentacja poszła jak należy. Praktyka pokazuje, że najlepszą porą na zbiór jest wczesny ranek, gdy ta woda w roślinach jest na najniższym poziomie. I tak, sianokiszonka jest bardziej odporna na zmiany pogody w porównaniu do innych sposobów przechowywania, co czyni ją bezpiecznym wyborem w dzisiejszych czasach.

Pytanie 35

Jakie są prawidłowe kształty strzyków u krów?

A. cylindryczne o długości 6 ÷ 8 cm

B. stożkowe o długości 6 ÷ 8 cm

C. cylindryczne o długości 9 ÷ 12 cm

D. stożkowe o długości 9 ÷ 12 cm

Koncepcje przedstawione w innych odpowiedziach, takie jak stożkowe strzyki czy zbyt długie wymiary, nie są zgodne z aktualnymi standardami w hodowli bydła mlecznego. Strzyki stożkowe, zwłaszcza te o długości 9 ÷ 12 cm, mogą powodować poważne problemy zdrowotne, takie jak mechaniczne uszkodzenia oraz zwiększone ryzyko infekcji. Stożkowaty kształt nie tylko nie pozwala na prawidłowy uchwyt w procesie udoju, ale również może prowadzić do większego nacisku na określone obszary skóry, co zwiększa prawdopodobieństwo pojawienia się ran. Ponadto, zbyt długie strzyki są narażone na większe ryzyko kontuzji, co jest nieakceptowalne w profesjonalnej hodowli, gdzie dbałość o dobrostan zwierząt jest kluczowym obowiązkiem. Właściwe podejście do kształtu i wymiarów strzyków opiera się na wiedzy o fizjologii krów oraz ich naturalnych potrzebach. Zrozumienie, że strzyki powinny być cylindryczne i o odpowiedniej długości, jest istotne dla poprawy jakości produkcji mleka oraz redukcji kosztów związanych z opieką weterynaryjną. Niezrozumienie tego tematu może prowadzić do poważnych błędów w praktyce hodowlanej, co z kolei wpływa na efektywność całego procesu produkcji mleka.

Pytanie 36

Najwięcej pęcherzyków jajnikowych rozwija się równocześnie

A. u krowy

B. u maciorki

C. u suki

D. u lochy

Locha, czyli samica świni, jest znana z wyjątkowej zdolności do jednoczesnego dojrzewania wielu pęcherzyków jajnikowych. U loch może dojrzewać nawet 20-25 pęcherzyków w jednym cyklu estralnym, co jest niezwykle korzystne z praktycznego punktu widzenia w hodowli świń. Taki mechanizm pozwala na zwiększenie szans na zapłodnienie oraz produkcję większej liczby prosiąt w jednym miocie. W praktyce, hodowcy zwracają szczególną uwagę na cykle estralne loch, by maksymalizować wydajność reprodukcyjną i efektywność produkcji mięsa. Warto zaznaczyć, że umiejętność monitorowania i zarządzania cyklami reprodukcyjnymi jest kluczowa w nowoczesnej hodowli trzody chlewnej, co odpowiada standardom w branży zwierzęcej, takimi jak bioasekuracja oraz odpowiednie żywienie, które wpływają na zdrowie samic i ich zdolności rozrodcze.

Pytanie 37

Po przeprowadzeniu uboju gospodarczego tucznika przed jego sprzedażą, mięso musi być koniecznie zbadane na obecność

A. owsików.

B. nicieni.

C. salmonelli.

D. włośni.

Pomimo że odpowiedzi takie jak "nicienie", "salmonella" i "owsiki" mogą wydawać się sensowne, nie odnoszą się bezpośrednio do wymogów dotyczących badania mięsa tucznika przed sprzedażą. Nicienie są ogólnym terminem odnoszącym się do różnych robaków obłych, które mogą zarażać zwierzęta, ale nie stanowią one głównego zagrożenia w kontekście przetwórstwa mięsa wieprzowego. Z kolei salmonella, będąca bakterią odpowiedzialną za zatrucia pokarmowe, jest istotnym zagrożeniem, jednak nie jest wymagana przed sprzedażą mięsa tucznika, ponieważ konserwacja i odpowiednie gotowanie mięsa eliminują ryzyko jej obecności. Owsiki, z drugiej strony, są pasożytami, które najczęściej dotyczą ludzi, a nie zwierząt hodowlanych, co czyni tę odpowiedź nieadekwatną w kontekście mięsa wieprzowego. Właściwe zrozumienie przepisów dotyczących bezpieczeństwa żywności jest kluczowe; niestety, błędna interpretacja związana z innymi typami pasożytów, które nie są regulowane w kontekście uboju tucznika, może prowadzić do niepełnej oceny ryzyka. Dlatego istotne jest, aby skupiać się na konkretnej wiedzy dotyczącej zdrowia zwierząt i przepisów sanitarno-epidemiologicznych, co pozwoli uniknąć mylnych wniosków oraz zapewnić bezpieczeństwo żywności.

Pytanie 38

Określ temperaturę graniczną, powyżej której plemniki buhaja mogą ulec znacznemu uszkodzeniu, np. podczas wyjmowania nasienia z pojemnika.

A. –150 °C

B. –170 °C

C. –190 °C

D. –130 °C

Wybór nieprawidłowych temperatur, takich jak –170 °C, –150 °C czy –190 °C, może wynikać z błędnego zrozumienia specyfiki przechowywania plemników buhaja. W rzeczywistości, chociaż tak niskie temperatury wydają się korzystne z perspektywy teoretycznej, w praktyce mogą prowadzić do niepożądanych efektów. Plemniki, gdy są wystawione na ekstremalne warunki, mogą doświadczać stresu osmotycznego, co prowadzi do ich uszkodzenia. Ponadto, zbyt niskie temperatury mogą powodować szok termiczny, który wpływa na ich zdolność do zapłodnienia. Warto również zauważyć, że temperatura –190 °C jest poza zakresem, w którym przechowuje się nasienie, ponieważ wymaga to zastosowania specjalnego sprzętu, który nie jest standardowo dostępny w warunkach inseminacji zwierząt. Ta mylna koncepcja może prowadzić do nadmiernych inwestycji w sprzęt, który nie jest konieczny, a także do nieefektywnego zarządzania nasieniem, co ma kluczowe znaczenie dla sukcesu reprodukcji. Wiedza o optymalnych warunkach przechowywania jest fundamentalna dla zapewnienia wysokiej jakości nasienia, dlatego tak istotne jest zrozumienie, że temperatura graniczna –130 °C to punkt, który należy respektować w praktyce hodowlanej.

Pytanie 39

W Polsce ocena kondycji krów mlecznych (BCS) jest przeprowadzana w skali

A. dziewięciostopniowej

B. pięciostopniowej

C. sześciostopniowej

D. dziesięciostopniowej

Ocena kondycji krów mlecznych jest kluczowym elementem zarządzania stadem, jednak niepoprawne rozumienie skali oceny BCS może prowadzić do błędnych decyzji w zakresie żywienia i hodowli. Skale sześciostopniowa, dziewięciostopniowa czy dziesięciostopniowa są w Polsce niepraktykowane, co może prowadzić do mylnych interpretacji wyników. Użycie szerszej skali może sugerować większą precyzję w ocenie, jednak w praktyce prowadzi to do większej niejednorodności w interpretacji wyników. Na przykład, skala pięciostopniowa pozwala na bardziej jednoznaczną klasyfikację stanu zwierzęcia, co jest istotne dla zapewnienia odpowiednich warunków hodowlanych. W przypadku szerszych skal istnieje ryzyko, że subiektywizm oceniającego może wprowadzać rozbieżności, co z kolei prowadzi do błędnych wniosków o kondycji ciała zwierząt i ich potrzebach żywieniowych. Zrozumienie, że każda jednostka oceny jest ściśle powiązana z odpowiednimi wymaganiami żywieniowymi i zdrowotnymi, jest kluczowe dla skutecznego zarządzania stadem. Niezrozumienie podstawowych zasad oceny kondycji może skutkować niewłaściwym żywieniem i obniżeniem wydajności mlecznej, co negatywnie wpływa na efektywność produkcji i dobrostan zwierząt.

Pytanie 40

Pies do towarzystwa, który dobrze pełni rolę obrońcy. Wysokość w kłębie psa wynosi 55-61 cm, a suki 50-58 cm. Oczy: średniej wielkości, okrągłe, preferowane jak najciemniejsze, szczególnie u psów biało-czarnych, natomiast u psów biało-brązowych akceptowalne są jaśniejsze. Włos: krótki, prosty, sztywny. Szczenięta rodzą się białe. Cętki zaczynają się pojawiać u około dwutygodniowych szczeniąt, a dorosłe psy na białym tle mają czarne lub brązowe plamki. Ogon sięga do stawu skokowego i nie powinien być zakręcony ani opadnięty.
Opis ten odnosi się do psa rasy

A. doberman

B. bernardyn

C. beagle

D. dalmatyńczyk

Prawidłowa odpowiedź to dalmatyńczyk, który jest rasą psa znaną ze swojego charakterystycznego umaszczenia. Cechą rozpoznawczą dalmatyńczyków są czarne lub brązowe cętki na białym tle, co idealnie wpisuje się w opis zawarty w pytaniu. Wysokość w kłębie dla samców wynosi 55-61 cm, a dla suk 50-58 cm, co również jest zgodne z danymi przedstawionymi w opisie. Szczenięta dalmatyńczyków rodzą się całkowicie białe, a cętki zaczynają się pojawiać dopiero po około dwóch tygodniach życia. Krótki, twardy włos jest kolejną kluczową cechą tej rasy. Dalmatyńczyki są znane nie tylko jako psy do towarzystwa, ale również jako psy obronne, co czyni je wszechstronnymi towarzyszami. Dobrze sprawdzają się w różnych rolach, od towarzyszy rodziny po psy służbowe. Warto również zaznaczyć, że dalmatyńczyki wymagają regularnej aktywności fizycznej i umysłowej, co powinno być brane pod uwagę przez przyszłych właścicieli.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej