Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik teleinformatyk
Kwalifikacja: INF.07 - Montaż i konfiguracja lokalnych sieci komputerowych oraz administrowanie systemami operacyjnymi
Data rozpoczęcia: 8 czerwca 2025 20:19
Data zakończenia: 8 czerwca 2025 20:38

Egzamin niezdany

Wynik: 17/40 punktów (42,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaki będzie całkowity koszt brutto materiałów zastosowanych do wykonania odcinka okablowania łączącego dwie szafki sieciowe wyposażone w panele krosownicze, jeżeli wiadomo, że zużyto 25 m skrętki FTP cat. 6A i dwa moduły Keystone? Ceny netto materiałów znajdują się w tabeli, stawka VAT na materiały wynosi 23%.

Materiał		j.m.	Cena jednostkowa netto
Skrętka FTP cat. 6A		m.	3,50 zł
Moduł Keystone FTP RJ45		szt.	9,50 zł

A. 97,00 zł

B. 119,31 zł

C. 131,00 zł

D. 106,50 zł

Obliczając całkowity koszt brutto materiałów, należy najpierw zsumować ceny netto skrętki FTP cat. 6A oraz dwóch modułów Keystone, a następnie do tej wartości doliczyć podatek VAT, który wynosi 23%. Przyjmując standardowe ceny rynkowe, za 25 metrów skrętki FTP cat. 6A można przyjąć koszt 100,00 zł, natomiast dwa moduły Keystone to z reguły koszt rzędu 30,00 zł. Zatem całkowity koszt netto wynosi 100,00 zł + 30,00 zł = 130,00 zł. Po dodaniu VAT, obliczamy: 130,00 zł * 1,23 = 159,90 zł. Warto jednak pamiętać, że w praktyce należy zawsze stosować się do aktualnych cen materiałów oraz przepisów podatkowych, które mogą się zmieniać. Proszę pamiętać, że przy planowaniu projektów okablowania, ważne jest nie tylko uwzględnienie kosztów materiałów, ale także ich zgodność ze standardami branżowymi, takimi jak ANSI/TIA-568, które określają wymagania dotyczące instalacji okablowania strukturalnego. Dzięki temu zapewniamy nie tylko efektywność kosztową, ale także niezawodność i trwałość całego systemu.

Pytanie 2

Który z poniższych adresów jest adresem prywatnym zgodnym z dokumentem RFC 1918?

A. 172.16.0.1

B. 171.0.0.1

C. 172.32.0.1

D. 172.0.0.1

Adres 172.16.0.1 jest poprawnym adresem prywatnym, definiowanym przez dokument RFC 1918, który ustanawia zakresy adresów IP przeznaczonych do użytku w sieciach lokalnych. Adresy prywatne nie są routowane w Internecie, co oznacza, że mogą być używane w sieciach wewnętrznych bez obawy o kolizje z adresami publicznymi. Zakres adresów prywatnych dla klasy B obejmuje 172.16.0.0 do 172.31.255.255, zatem 172.16.0.1 znajduje się w tym zakresie. Przykładowo, firmy często wykorzystują te adresy do budowy sieci lokalnych (LAN), co pozwala urządzeniom w sieci na komunikację bez potrzeby posiadania publicznego adresu IP. W praktyce, urządzenia takie jak routery lokalne przydzielają adresy prywatne w ramach sieci, a następnie wykorzystują translację adresów sieciowych (NAT) do komunikacji z Internetem, co zwiększa bezpieczeństwo i efektywność przydziału adresów.

Pytanie 3

Aby umożliwić komunikację pomiędzy sieciami VLAN, wykorzystuje się

A. modem

B. ruter

C. punkt dostępowy

D. koncentrator

Wybór modemu, koncentratora albo punktu dostępowego do komunikacji między VLAN-ami to nie najlepszy pomysł, bo każde z tych urządzeń ma zupełnie inne zadania w sieci. Modem jest przede wszystkim do konwersji sygnałów analogowych na cyfrowe, żeby móc połączyć się z Internetem. Jego rola ogranicza się do łączenia lokalnej sieci z dostawcą internetowym, a nie zarządzania ruchem. Koncentrator to prosty sprzęt, który nie analizuje ruchu i nie segmentuje go; przesyła wszystko do wszystkich portów, co może powodować spore zamieszanie. Z punktów dostępowych korzysta się głównie do bezprzewodowej komunikacji, więc też nie spełnią one funkcji rutera w tej kwestii. Często myśli się, że te urządzenia mogą zastąpić rutera w zarządzaniu ruchem między oddzielnymi sieciami. A tak nie jest – do efektywnego przesyłania pakietów między VLAN-ami konieczne jest urządzenie, które umie analizować i kierować ruch, a to jest właśnie rola rutera.

Pytanie 4

Jak nazywa się RDN elementu w Active Directory, którego pełna nazwa DN to O=pl,DC=firma,OU=pracownik,CN=jkowalski?

A. pl

B. pracownik

C. jkowalski

D. firma

Wybór odpowiedzi 'pracownik', 'firma' lub 'pl' jest nieprawidłowy z kilku powodów. Przede wszystkim, odpowiedź 'pracownik' to nazwa jednostki organizacyjnej (OU), a nie RDN obiektu. W Active Directory, OU jest używane do organizacji obiektów w hierarchię, co ułatwia zarządzanie i grupowanie użytkowników, komputerów oraz innych zasobów. Odpowiedź 'firma' odnosi się do komponentu struktury DN, który reprezentuje domenę, co także nie jest RDN obiektu. RDN odnosi się wyłącznie do unikalnej nazwy, która identyfikuje konkretny obiekt. Natomiast 'pl' to element, który wskazuje na kontekst geograficzny lub organizacyjny, a nie bezpośrednio na obiekt użytkownika. Typowym błędem myślowym w tym przypadku jest mylenie konstrukcji DN z RDN. Użytkownicy często skupiają się na ogólnych kategoriach, zamiast identyfikować specyfikę obiektów. W praktyce, aby skutecznie zarządzać Active Directory, kluczowe jest zrozumienie, jak różne części DN współpracują ze sobą i jak RDN stanowi integralną część tej struktury. Stosowanie właściwej terminologii oraz znajomość hierarchii obiektów są niezbędne do efektywnego wykonywania zadań administracyjnych.

Pytanie 5

Do ilu sieci należą komputery o podanych w tabeli adresach IP i standardowej masce sieci?

komputer 1	172.16.15.5
komputer 2	172.18.15.6
komputer 3	172.18.16.7
komputer 4	172.20.16.8
komputer 5	172.20.16.9
komputer 6	172.21.15.10

A. Sześciu.

B. Dwóch.

C. Jednej.

D. Czterech.

Odpowiedź cztery jest prawidłowa, ponieważ po zastosowaniu maski podsieci 255.255.0.0, poszczególne adresy IP przedstawiają różne sieci. W przypadku adresów IP, na przykład 172.16.1.10, 172.18.2.20, 172.20.3.30 oraz 172.21.4.40, maska ta pozwala na wskazanie, że każdy z tych adresów należy do innej sieci lokalnej. Zastosowanie tej maski podsieci oznacza, że pierwsze dwa oktety adresu IP definiują adres sieciowy, co w tym przypadku prowadzi do czterech unikalnych adresów sieciowych: 172.16.0.0, 172.18.0.0, 172.20.0.0 oraz 172.21.0.0. W praktyce, zrozumienie struktury adresów IP oraz zasad z nimi związanych jest kluczowe w zarządzaniu sieciami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie administracji sieciami. W rzeczywistości, umiejętność prawidłowego klasyfikowania adresów IP według ich przynależności do sieci jest niezbędna przy projektowaniu architektury sieci oraz w jej późniejszym zarządzaniu.

Pytanie 6

Gdy komputer K1 wykonuje polecenie ping, otrzymuje odpowiedź od komputera K2. Natomiast po wysłaniu polecenia ping w odwrotnym kierunku komputer K2 nie dostaje odpowiedzi od K1. Oba urządzenia działają na systemie Windows 7 lub 10. Jaka może być przyczyna tej sytuacji?

A. Karta sieciowa komputera K2 jest uszkodzona.

B. Ustawienia domyślne zapory na komputerze K1 są skonfigurowane.

C. Nieprawidłowa konfiguracja kart sieciowych w komputerach K1 i K2.

D. Zapora sieciowa jest wyłączona na komputerach K1 oraz K2.

W przypadku odpowiedzi sugerujących wyłączenie zapory sieciowej na obu komputerach K1 i K2, można zauważyć podstawowy błąd w rozumieniu działania zabezpieczeń sieciowych. Wyłączenie zapory na komputerach nie jest zalecane, ponieważ naraża system na ataki z zewnątrz. Zapory sieciowe mają za zadanie kontrolować ruch sieciowy, a ich wyłączenie wprowadza ryzyko nieautoryzowanego dostępu. Odpowiedź odnosząca się do nieprawidłowej konfiguracji kart sieciowych również nie jest trafna, gdyż jeśli jedna karta sieciowa działa poprawnie i odpowiada na polecenie ping, to nie można jednoznacznie uznać, że konfiguracja obu kart jest błędna. Istotnym błędem logicznym jest też myślenie, że uszkodzenie karty sieciowej K2 mogłoby prowadzić do braku odpowiedzi na ping z K1, podczas gdy w rzeczywistości, skoro K1 odpowiada, to karta sieciowa K1 działa poprawnie. Uszkodzona karta sieciowa K2 mogłaby prowadzić do zupełnego braku komunikacji, a nie jedynie do braku odpowiedzi na ping. Kluczowe w tej sytuacji jest zrozumienie, że zapory sieciowe są pierwszą linią obrony w zabezpieczaniu sieci, a ich domyślne ustawienia często mają na celu ograniczenie typu ruchu ICMP, co w przypadku braku odpowiedzi jest najbardziej prawdopodobnym rozwiązaniem opisanej sytuacji.

Pytanie 7

Fragment pliku httpd.conf serwera Apache wygląda następująco:

Listen 8012
Server Name localhost:8012

Aby zweryfikować prawidłowe funkcjonowanie strony WWW na serwerze, należy wprowadzić w przeglądarkę

A. http://localhost:apache

B. http://localhost

C. http://localhost:8012

D. http://localhost:8080

Odpowiedź http://localhost:8012 jest jak najbardziej poprawna, bo to właśnie ten adres wskazuje, na którym porcie serwer Apache czeka na żądania. W pliku httpd.conf mamy 'Listen 8012', co oznacza, że serwer będzie obsługiwał połączenia na tym porcie. Dodatkowo, 'Server Name localhost:8012' pokazuje, że serwer jest gotowy na przyjmowanie żądań z adresu localhost na podanym porcie. W praktyce, żeby dostać się do jakiejś aplikacji webowej, trzeba wpisać odpowiedni adres URL, który wskazuje i na hosta (czyli localhost), i na port (czyli 8012). Fajnie też pamiętać, że różne aplikacje mogą korzystać z różnych portów, a używanie odpowiedniego portu jest kluczowe, żeby wszystko działało jak należy. Na przykład port 80 jest standardowy dla HTTP, a 443 dla HTTPS. Więc jeśli aplikacja działa na innym porcie, tak jak 8012, to użytkownik musi o tym pamiętać w adresie URL.

Pytanie 8

Usługi na serwerze konfiguruje się za pomocą

A. serwer kontrolujący domenę

B. Active Directory

C. panel administracyjny

D. role i funkcje

Zrozumienie, że konfiguracja usług na serwerze nie może być ograniczona do samych narzędzi, jest kluczowe dla efektywnego zarządzania infrastrukturą IT. Active Directory, na przykład, jest systemem zarządzania tożsamościami i dostępem, który umożliwia centralne zarządzanie użytkownikami i zasobami w sieci. Choć ważne, to jednak nie jest narzędziem do samej konfiguracji usług, lecz bardziej do autoryzacji i uwierzytelniania, co jest tylko jednym z aspektów zarządzania serwerem. Podobnie, panel sterowania to interfejs użytkownika, który pozwala na wygodne zarządzanie różnymi ustawieniami, jednak nie odnosi się bezpośrednio do definiowania czy przypisywania ról i funkcji. Kontroler domeny, z drugiej strony, jest serwerem odpowiedzialnym za uwierzytelnianie użytkowników i komputery w sieci, lecz także nie pełni roli w konfiguracji usług w sensie przypisywania ich do serwera. Wiele osób myli rolę narzędzi administracyjnych z samą konfiguracją serwera, co może prowadzić do nieefektywnego zarządzania zasobami czy problemów z bezpieczeństwem. Kluczowym błędem jest mylenie tych pojęć i niezrozumienie, że każda usługa wymaga przypisania odpowiedniej roli, aby mogła funkcjonować prawidłowo, a sama konfiguracja jest bardziej złożona niż wybór jednego narzędzia czy funkcji.

Pytanie 9

Kable światłowodowe nie są często używane w lokalnych sieciach komputerowych z powodu

A. niskiej wydajności.

B. znaczących strat sygnału podczas transmisji.

C. niski poziom odporności na zakłócenia elektromagnetyczne.

D. wysokich kosztów elementów pośredniczących w transmisji.

Wybór odpowiedzi dotyczących niskiej przepustowości oraz dużych strat sygnału transmisyjnego w kontekście kabli światłowodowych jest nieuzasadniony, ponieważ te technologie oferują znacznie wyższą wydajność w porównaniu do tradycyjnych kabli miedzianych. Kable światłowodowe osiągają przepustowości rzędu gigabitów na sekundę, a w przypadku światłowodów wielomodowych i jednomodowych, możliwości te mogą sięgać terabitów na sekundę, co czyni je idealnym wyborem do zastosowań wymagających dużych transferów danych. Ponadto, straty sygnału są minimalne, a w rzeczywistych warunkach, przy odpowiedniej instalacji, światłowody mogą przesyłać sygnał na odległości przekraczające 100 kilometrów bez potrzeby stosowania wzmacniaczy. Odpowiedź odnosząca się do małej odporności na zakłócenia elektromagnetyczne również nie jest poprawna, ponieważ kable światłowodowe są naturalnie odporne na tego typu zakłócenia. Wykorzystanie światłowodów eliminowało problemy z zakłóceniami, które są częstym problemem w przypadku kabli miedzianych, szczególnie w środowiskach o dużym poziomie zakłóceń elektromagnetycznych. W związku z powyższym, kluczowym ograniczeniem stosowania światłowodów w lokalnych sieciach komputerowych są koszty związane z infrastrukturą i urządzeniami wspierającymi, a nie techniczne ograniczenia samej technologii światłowodowej.

Pytanie 10

Którego z poniższych zadań nie wykonują serwery plików?

A. Wymiana danych między użytkownikami sieci

B. Udostępnianie plików w Internecie

C. Odczyt i zapis danych na dyskach twardych

D. Zarządzanie bazami danych

Odpowiedzi, które sugerują, że serwery plików realizują zarządzanie bazami danych, wymianę danych pomiędzy użytkownikami sieci, czy odczyt i zapis danych na dyskach twardych, wynikają z niepełnego zrozumienia roli i funkcji serwerów plików. Serwery plików mają na celu przede wszystkim udostępnianie plików, co oznacza, że ich kluczowe funkcje koncentrują się na przechowywaniu danych oraz ich udostępnianiu w sieci. Jednakże, w kontekście zarządzania bazami danych, serwery plików po prostu nie oferują wymaganego poziomu funkcjonalności, jakiego potrzebują aplikacje korzystające z danych. Bazy danych wymagają skomplikowanych operacji, takich jak transakcje, wsparcie dla języka zapytań SQL oraz mechanizmy zapewniające integralność danych, co jest poza zakresem możliwości serwerów plików. Koncepcje dotyczące wymiany danych pomiędzy użytkownikami sieci oraz odczytu i zapisu na dyskach twardych również mogą być mylące. Serwery plików mogą rzeczywiście wspierać wymianę danych poprzez udostępnianie plików, ale nie są one odpowiedzialne za transakcje ani skomplikowane operacje, które zachodzą w bazach danych. Dobrze jest zrozumieć, że każda technologia ma swoje zastosowanie i ograniczenia, a odpowiednie podejście do wyboru technologii jest kluczowe dla efektywnego zarządzania danymi w organizacji.

Pytanie 11

Do ilu sieci należą komputery o adresach IPv4 przedstawionych w tabeli?

Nazwa	Adres IP	Maska
Komputer 1	10.11.161.10	255.248.0.0
Komputer 2	10.12.161.11	255.248.0.0
Komputer 3	10.13.163.10	255.248.0.0
Komputer 4	10.14.163.11	255.248.0.0

A. Trzech.

B. Dwóch.

C. Jednej.

D. Czterech.

Poprawna odpowiedź wskazuje na to, że wszystkie komputery z adresami IPv4 w analizowanej tabeli należą do jednej sieci. Aby zrozumieć to zagadnienie, kluczowe jest zrozumienie, jak działa maska sieciowa. W tym przypadku zastosowana maska 255.248.0.0, co odpowiada notacji CIDR /13, oznacza, że pierwsze 13 bitów adresu IP definiuje identyfikator sieci. Adresy IP różnią się jedynie ostatnimi bitami, które odpowiadają unikalnym hostom w tej samej sieci. Oznacza to, że wszystkie komputery mogą komunikować się ze sobą bez konieczności używania routera, co jest zgodne z praktykami opartymi na standardzie TCP/IP. W praktyce, kiedy projektujemy sieci, ważne jest, aby zrozumieć, jak podział na podsieci może pomóc w zarządzaniu ruchem i bezpieczeństwem. W sytuacjach, gdy wiele hostów znajduje się w tej samej sieci, zmniejsza się opóźnienie komunikacji, a także obciążenie routerów, co przyczynia się do bardziej efektywnego wykorzystania zasobów sieci.

Pytanie 12

Jakie jest adres rozgłoszeniowy (broadcast) dla hosta z adresem IP 192.168.35.202 oraz 26-bitową maską?

A. 192.168.35.0

B. 192.168.35.63

C. 192.168.35.192

D. 192.168.35.255

Adresy 192.168.35.63, 192.168.35.0 oraz 192.168.35.192 są błędnymi odpowiedziami, ponieważ wynikają z niepoprawnego zrozumienia struktury adresacji IP oraz zasad obliczania adresu rozgłoszeniowego. Rozpoczynając od adresu 192.168.35.0, który jest adresem sieciowym, należy zauważyć, że nie może być użyty jako adres rozgłoszeniowy, ponieważ jest to adres identyfikujący sieć, a nie konkretne urządzenie. Kolejnym błędnym podejściem jest wybranie adresu 192.168.35.192; ten adres jest pierwszym adresem, który może być przypisany do hostów w tej podsieci, a zatem nie może być adresem rozgłoszeniowym. Ostatecznie, 192.168.35.63 nie jest poprawnym adresem rozgłoszeniowym, gdyż mieści się w niewłaściwym zakresie, który wynika z zastosowanej maski. Właściwy sposób obliczania adresów IP wymaga staranności oraz znajomości koncepcji dotyczących podziału sieci i adresowania. Mocna znajomość tych zasad jest kluczowa dla administratorów sieci, aby skutecznie zarządzać połączeniami i optymalizować ruch w sieci, co stanowi fundament dobrej praktyki w inżynierii sieciowej.

Pytanie 13

Błąd 404, który wyświetla się w przeglądarce internetowej, oznacza

A. błąd w autoryzacji użytkownika

B. niewłaściwe uprawnienia do dostępu do żądanego dokumentu

C. nieobecność żądanego dokumentu na serwerze

D. przekroczony czas oczekiwania na połączenie z serwerem

Błędy związane z autoryzacją użytkownika, czasem połączenia oraz uprawnieniami do dokumentów dotyczą zgoła innych problemów niż te, które wywołują błąd 404. Zgłoszenie błędu autoryzacji, na przykład 401 Unauthorized, występuje, gdy użytkownik nie ma odpowiednich uprawnień do przeglądania zasobu, co nie jest związane z jego dostępnością na serwerze. Analogicznie, błąd 408 Request Timeout informuje o tym, że serwer nie otrzymał kompletnych danych od klienta w odpowiednim czasie, co jest całkowicie odmiennym przypadkiem. Z kolei problemy z uprawnieniami do dokumentów mogą prowadzić do błędu 403 Forbidden, który oznacza, że zasób istnieje, ale dostęp do niego jest zablokowany dla danego użytkownika. Warto zwrócić uwagę, że błędne zrozumienie kodów stanu HTTP może prowadzić do poważnych nieporozumień, a także do frustracji użytkowników, którzy doświadczają trudności w dostępie do poszukiwanych informacji. Kluczowe jest więc, aby zrozumieć, że błąd 404 dotyczy braku zasobu na serwerze, a inne kody statusu mają odmienne znaczenie i wskazują na różne problemy. Wiedza o tym, jak różne kody HTTP wpływają na interakcje z użytkownikami, jest niezbędna do skutecznego zarządzania zasobami w sieci oraz zapewnienia pozytywnego doświadczenia użytkownika.

Pytanie 14

Sieć o adresie IP 172.16.224.0/20 została podzielona na cztery podsieci z maską 22-bitową. Który z poniższych adresów nie należy do żadnej z tych podsieci?

A. 172.16.228.0

B. 172.16.236.0

C. 172.16.232.0

D. 172.16.240.0

Adres 172.16.240.0 nie jest adresem jednej z podsieci stworzonych z sieci 172.16.224.0/20. Przy podziale na cztery podsieci z maską /22, każda z podsieci ma 1024 adresy (2^(32-22)), co daje 1022 dostępne adresy hostów. Pierwsza podsieć zaczyna się od 172.16.224.0 i kończy na 172.16.227.255, druga od 172.16.228.0 do 172.16.231.255, trzecia od 172.16.232.0 do 172.16.235.255, a czwarta od 172.16.236.0 do 172.16.239.255. Adres 172.16.240.0 wykracza poza zakres ostatniej podsieci. Zrozumienie podziału sieci IP w kontekście CIDR (Classless Inter-Domain Routing) jest kluczowe dla efektywnego zarządzania adresami IP w dużych środowiskach sieciowych. W praktyce, narzędzia takie jak kalkulatory CIDR ułatwiają obliczenia i wizualizację podsieci, co jest nieocenione w codziennych zadaniach administratorów sieci.

Pytanie 15

ARP (Adress Resolution Protocol) to protokół, którego zadaniem jest przekształcenie adresu IP na

A. adres poczty elektronicznej

B. adres sprzętowy

C. nazwę urządzenia

D. nazwę domenową

Wybór odpowiedzi, która sugeruje, że ARP odwzorowuje adres IP na nazwę domenową, adres poczty e-mail lub nazwę komputera, jest nietrafny, ponieważ nie uwzględnia podstawowej funkcji tego protokołu. Protokół ARP nie ma związku z systemem nazw domen (DNS), który odpowiada za odwzorowywanie nazw domenowych na adresy IP. DNS jest złożonym systemem hierarchicznym, który umożliwia użytkownikom korzystanie z czytelnych nazw zamiast trudnych do zapamiętania ciągów liczbowych. Z kolei adresy e-mail są zarządzane przez różne protokoły, takie jak SMTP, POP3 czy IMAP, i nie mają nic wspólnego z ARP. Odpowiedź sugerująca odwzorowanie na nazwę komputera również jest błędna, ponieważ ARP nie zajmuje się identyfikacją komputerów w sieci według ich nazw, ale przez adresy MAC. Typowy błąd myślowy polega na myleniu różnych warstw odpowiedzialnych za różne aspekty komunikacji w sieci. ARP działa na warstwie łącza danych i jest ściśle związany z adresowaniem MAC, podczas gdy inne protokoły zajmują się różnymi aspektami, takimi jak nazewnictwo czy przesył danych. Właściwe zrozumienie architektury sieci i roli poszczególnych protokołów jest kluczowe dla efektywnego zarządzania i diagnostyki sieci komputerowych.

Pytanie 16

Simple Mail Transfer Protocol to protokół odpowiedzialny za

A. obsługę odległego terminala w architekturze klient-serwer

B. przekazywanie poczty elektronicznej w Internecie

C. zarządzanie grupami multicastowymi w sieciach opartych na protokole IP

D. synchronizację czasu pomiędzy komputerami

Simple Mail Transfer Protocol (SMTP) to standardowy protokół komunikacyjny wykorzystywany do przesyłania poczty elektronicznej w Internecie. Został opracowany w latach 80. XX wieku i od tego czasu stał się jednym z kluczowych elementów infrastruktury komunikacyjnej w sieci. Protokół ten działa na zasadzie klient-serwer, gdzie klient (np. program pocztowy) wysyła wiadomości do serwera pocztowego, który następnie przekazuje je do odpowiednich serwerów odbiorców. Jednym z głównych zastosowań SMTP jest umożliwienie przesyłania wiadomości między różnymi domenami. W praktyce, większość systemów e-mailowych, takich jak Gmail czy Outlook, korzysta z SMTP do obsługi wysyłania wiadomości e-mail. Protokół ten również obsługuje różne metody autoryzacji, co zwiększa bezpieczeństwo przesyłania wiadomości. Warto również zauważyć, że SMTP współpracuje z innymi protokołami, takimi jak IMAP czy POP3, które są używane do odbierania e-maili. Zrozumienie SMTP jest niezbędne dla osób zajmujących się administracją systemami e-mailowymi oraz dla specjalistów IT, którzy chcą zapewnić efektywną komunikację w organizacjach.

Pytanie 17

Aby oddzielić komputery w sieci, które posiadają ten sam adres IPv4 i są połączone z przełącznikiem zarządzalnym, należy przypisać

A. statyczne adresy MAC komputerów do aktywnych interfejsów

B. statyczne adresy MAC komputerów do niewykorzystanych interfejsów

C. aktywnych interfejsów do różnych VLAN-ów

D. niewykorzystane interfejsy do różnych VLAN-ów

Próba odseparowania komputerów pracujących w sieci o tym samym adresie IPv4 poprzez przypisanie statycznych adresów MAC do używanych interfejsów jest błędnym podejściem, które nie rozwiązuje problemu kolizji adresów IP w sieci. Adresy MAC są unikalnymi identyfikatorami przypisanymi do interfejsów sieciowych, ale nie mają wpływu na logikę routowania czy komunikacji w sieci IP. Przypisanie statycznych adresów MAC nie pozwala na odseparowanie ruchu między komputerami, które mają ten sam adres IP, a co za tym idzie, nadal będzie dochodziło do konfliktów, co może prowadzić do utraty pakietów czy problemów z dostępem do sieci. Z kolei przypisanie nieużywanych interfejsów do różnych VLAN-ów również nie jest właściwe, ponieważ nie można skonfigurować VLAN-ów na interfejsach, które nie są aktywne. W praktyce błędne jest również przypisywanie używanych interfejsów do nieużywanych VLAN-ów, ponieważ uniemożliwia to dostęp do zasobów sieciowych dla komputerów w tych VLAN-ach. Dobrą praktyką jest korzystanie z logicznej separacji za pomocą VLAN-ów, co nie tylko zwiększa bezpieczeństwo, ale również umożliwia lepsze zarządzanie ruchem sieciowym oraz organizację zasobów, zamiast polegać na statycznych konfiguracjach, które mogą prowadzić do błędów i problemów z wydajnością.

Pytanie 18

Jaki port jest używany przez protokół FTP (File Transfer Protocol) do przesyłania danych?

A. 25

B. 69

C. 53

D. 20

Port 20 jest standardowo wykorzystywany przez protokół FTP do transmisji danych. Protokół FTP działa w trybie klient-serwer i składa się z dwóch głównych portów: 21, który służy do nawiązywania połączenia i zarządzania kontrolą, oraz 20, który jest używany do przesyłania danych. W praktyce oznacza to, że po nawiązaniu połączenia na porcie 21, konkretne dane (pliki) są przesyłane przez port 20. W przypadku transferów aktywnych, serwer FTP nawiązuje połączenie zwrotne z klientem na porcie, który ten ostatni udostępnia. Dobrą praktyką w administracji siecią jest znajomość tych portów, aby móc odpowiednio konfigurować zapory sieciowe i monitorować ruch. Warto również pamiętać, że FTP, mimo swojej popularności, ma swoje ograniczenia w zakresie bezpieczeństwa, dlatego obecnie zaleca się korzystanie z protokołu SFTP lub FTPS, które zapewniają szyfrowanie danych podczas transferu, aby chronić je przed nieautoryzowanym dostępem.

Pytanie 19

Która z par: protokół – odpowiednia warstwa, w której funkcjonuje dany protokół, jest właściwie zestawiona zgodnie z modelem TCP/IP?

A. DHCP – warstwa dostępu do sieci

B. ICMP - warstwa Internetu

C. DNS - warstwa aplikacji

D. RARP – warstwa transportowa

Wybór opcji RARP – warstwa transportowa jest niepoprawny, ponieważ RARP (Reverse Address Resolution Protocol) działa w warstwie łącza danych, a nie transportowej modelu TCP/IP. RARP służy do mapowania adresów sprzętowych (MAC) na adresy IP, co jest istotne w sytuacjach, gdy urządzenia nie mają przypisanego adresu IP, a muszą uzyskać go na podstawie swojego adresu MAC. Umieszczanie RARP w warstwie transportowej wskazuje na fundamentalne nieporozumienie dotyczące funkcji warstw modelu TCP/IP. Warstwa transportowa jest odpowiedzialna za przesyłanie danych między aplikacjami działającymi na różnych hostach i obejmuje protokoły takie jak TCP i UDP. W przypadku DNS (Domain Name System), który działa w warstwie aplikacji, jego główną funkcją jest zamiana nazw domenowych na adresy IP, co pozwala na łatwiejsze korzystanie z zasobów internetowych. DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) również działa w warstwie aplikacji, a nie w warstwie dostępu do sieci, i jest używany do dynamicznego przydzielania adresów IP oraz innych informacji konfiguracyjnych hostom w sieci. Typowe błędy w zrozumieniu modelu TCP/IP często wynikają z mylenia ról poszczególnych protokołów oraz ich powiązań z odpowiednimi warstwami, co może prowadzić do nieefektywnego projektowania sieci oraz problemów z jej zarządzaniem.

Pytanie 20

Jakie polecenie pozwala uzyskać informacje o bieżących połączeniach TCP oraz szczegóły dotyczące portów źródłowych i docelowych?

A. netstat

B. ipconfig

C. lookup

D. ping

Pojęcia związane z połączeniami sieciowymi mogą być mylące, szczególnie gdy odnosi się je do narzędzi takich jak ping, ipconfig czy lookup, które mają zupełnie inne zastosowania. Ping jest narzędziem używanym do testowania dostępności węzłów w sieci poprzez wysyłanie pakietów ICMP. Jego głównym celem jest sprawdzenie, czy dane urządzenie jest osiągalne, a nie monitorowania aktywnych połączeń TCP. Narzędzie to nie dostarcza informacji o portach ani połączeniach, co czyni je nieodpowiednim wyborem w kontekście analizowania ruchu sieciowego. Z kolei ipconfig jest używane do wyświetlania konfiguracji interfejsów sieciowych w systemach Windows, ale również nie zapewnia szczegółowych danych dotyczących aktywnych połączeń. Lookup jest narzędziem używanym do rozwiązywania nazw domenowych, co również nie odnosi się bezpośrednio do monitorowania połączeń TCP. Często popełnianym błędem jest mylenie funkcji tych narzędzi z ich możliwościami, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Zrozumienie różnicy między tymi narzędziami jest kluczowe dla skutecznego zarządzania siecią oraz diagnozowania problemów z połączeniami.

Pytanie 21

Parametr NEXT wskazuje na zakłócenie wywołane oddziaływaniem pola elektromagnetycznego

A. jednej pary kabla oddziałującej na inne pary kabla

B. pozostałych trzech par kabla wpływających na badaną parę

C. jednej pary kabla wpływającej na drugą parę kabla

D. wszystkich par kabla nawzajem na siebie oddziałujących

Nieprawidłowe odpowiedzi często wynikają z niepełnego zrozumienia zagadnienia crosstalk, który jest kluczowym tematem w inżynierii telekomunikacyjnej. Wiele osób może mylnie utożsamiać zakłócenia między różnymi parami kabli z wpływem pozostałych par w instalacji, co prowadzi do błędnych wniosków. Odpowiedzi, które sugerują, że NEXT dotyczy wpływu wszystkich par kabli wzajemnie na siebie, ignorują specyfikę tego zjawiska. Zakłócenia typu NEXT koncentrują się na interakcji sygnałów między dwiema konkretnymi parami, podczas gdy inne rodzaje zakłóceń, takie jak FEXT (Far-End Crosstalk), dotyczą wpływu sygnału na końcu kabla. Prawidłowe zrozumienie tych terminów jest niezbędne dla zapewnienia efektywności instalacji kablowych. W praktyce, aby zmniejszyć NEXT, inżynierowie często wykorzystują pary skręcone, które są projektowane tak, aby ich pole elektromagnetyczne wzajemnie się znosiło. Innymi słowy, pary kabli powinny być odpowiednio rozmieszczone i ekranowane, aby zmniejszyć zakłócenia. Ostatecznie, każda pomyłka w zrozumieniu NEXT może prowadzić do spadku jakości sygnału, co jest nieakceptowalne w nowoczesnych instalacjach komunikacyjnych, zwłaszcza w kontekście rosnących wymagań dotyczących przepustowości i niezawodności sieci.

Pytanie 22

Który z poniższych adresów IP należy do sieci o adresie 10.16.0.0/13?

A. 10.15.0.112 /13

B. 10.22.0.45 /13

C. 10.24.88.67 /13

D. 10.31.234.32 /13

Wybór innych adresów IP w kontekście podsieci 10.16.0.0/13 wskazuje na nieporozumienie dotyczące zasad klasyfikacji i adresacji IP. Każdy adres IP składa się z dwóch komponentów: identyfikatora sieci oraz identyfikatora hosta. Maska /13 oznacza, że 13 pierwszych bitów adresu IP jest przeznaczone na identyfikację sieci, a pozostałe bity mogą być użyte do identyfikacji urządzeń w tej sieci. Adres 10.15.0.112 leży poniżej zakresu zdefiniowanego przez podsieć 10.16.0.0/13, co czyni go niewłaściwym. Jego identyfikator sieci (10.15.0.0) nie zawiera się w zakresie 10.16.0.0 - 10.23.255.255. W przypadku adresu 10.24.88.67, sytuacja jest podobna – przypisanie go do tej samej sieci jest błędne, ponieważ 10.24.0.0 wyznacza nową, odrębną sieć, przekraczającą zakres podsieci 10.16.0.0/13. Adres 10.31.234.32 również nie pasuje, jako że leży znacznie dalej od zdefiniowanego zakresu. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich pomyłek, obejmują niedostateczne zrozumienie sposobu działania masek podsieci oraz mylenie adresów w różnych sieciach. Aby skutecznie zarządzać adresacją IP, ważne jest, aby znać zasady klasyfikacji adresów oraz potrafić obliczać zakres podsieci. Użycie narzędzi do analizy adresów IP, takich jak kalkulatory podsieci, może być przydatne w unikaniu takich błędów.

Pytanie 23

Urządzenie sieciowe typu most (ang. Bridge) działa w:

A. nie ocenia ramki pod względem adresu MAC

B. osiemnej warstwie modelu OSI

C. jest urządzeniem klasy store and forward

D. pierwszej warstwie modelu OSI

Most (ang. Bridge) jest urządzeniem sieciowym, które działa w drugiej warstwie modelu OSI, znanej jako warstwa łącza danych. Jego głównym zadaniem jest segmentacja ruchu sieciowego oraz poprawa wydajności i bezpieczeństwa komunikacji. Pracując w trybie 'store and forward', most odbiera ramki danych, buforuje je, a następnie analizuje ich nagłówki, aby określić, czy wysłać je do danego segmentu sieci. To podejście pozwala na eliminację ewentualnych błędów w danych, ponieważ most może zignorować ramki, które są uszkodzone. Mosty są często wykorzystywane w architekturach LAN (Local Area Network), gdzie pozwalają na łączenie różnych segmentów sieci, co z kolei umożliwia lepsze zarządzanie ruchem i zwiększa dostępność sieci. W kontekście standardów, mosty są zgodne z protokołem IEEE 802.1D, który definiuje standardy dla mostowania oraz zarządzania ruchami w sieciach Ethernet. Dobre praktyki w projektowaniu sieci zalecają stosowanie mostów w sytuacjach, gdzie istnieje potrzeba podziału ruchu lub zwiększenia przepustowości bez konieczności inwestowania w droższe przełączniki.

Pytanie 24

Jaką wartość ma domyślna maska dla adresu IP klasy B?

A. 255.255.0.0

B. 255.255.255.0

C. 255.0.0.0

D. 255.255.255.255

Domyślna maska dla adresu IP klasy B to 255.255.0.0. Oznacza to, że pierwsze dwa oktety adresu IP (16 bitów) są zarezerwowane na identyfikator sieciowy, podczas gdy pozostałe dwa oktety (16 bitów) mogą być wykorzystywane do identyfikacji poszczególnych hostów w tej sieci. Ta struktura pozwala na obsługę dużej liczby hostów, co czyni ją idealną do zastosowań w średnich i dużych sieciach. Na przykład, w sieci klasy B z maską 255.255.0.0 można zaadresować do 65,534 hostów (2^16 - 2, gdzie 2 odejmujemy z powodu adresu sieci oraz adresu rozgłoszeniowego). Użycie klasy B i odpowiedniej maski pozwala na efektywne zarządzanie adresacją IP w organizacjach, które wymagają dużej liczby unikalnych adresów, takich jak uczelnie czy duże przedsiębiorstwa. W praktyce, często wykorzystuje się tę maskę w połączeniu z protokołami routingu, aby zapewnić optymalne przesyłanie danych w sieciach rozległych (WAN).

Pytanie 25

Jak wygląda ścieżka sieciowa do folderu pliki, który jest udostępniony pod nazwą dane jako ukryty zasób?

A. \pliki$

B. \dane$

C. \dane

D. \pliki

Odpowiedź \dane$ jest poprawna, ponieważ w systemach Windows oznaczenie znaku dolara ('$') na końcu ścieżki wskazuje, że folder jest udostępniony jako zasób ukryty. Taki sposób oznaczania zasobów jest zgodny z konwencją stosowaną w sieciach Windows, gdzie ukryte zasoby są niewidoczne dla użytkowników, którzy nie mają odpowiednich uprawnień. Umożliwia to większe bezpieczeństwo i kontrolę dostępu do danych, co jest kluczowe w środowiskach z wieloma użytkownikami. Na przykład, jeśli organizacja ma folder z wrażliwymi danymi, udostępnienie go jako zasobu ukrytego uniemożliwia przypadkowe przeglądanie zawartości przez niepowołane osoby. W praktyce, dostęp do ukrytych zasobów wymaga znajomości dokładnej ścieżki do folderu, co minimalizuje ryzyko nieautoryzowanego dostępu. Warto również zauważyć, że zasoby ukryte są często stosowane do przechowywania plików konfiguracyjnych lub krytycznych danych, które nie powinny być dostępne dla standardowych użytkowników.

Pytanie 26

Administrator zauważa, że jeden z komputerów w sieci LAN nie może uzyskać dostępu do Internetu, mimo poprawnie skonfigurowanego adresu IP. Który parametr konfiguracji sieciowej powinien sprawdzić w pierwszej kolejności?

A. Adres serwera DNS

B. Adres MAC karty sieciowej

C. Maskę podsieci

D. Adres bramy domyślnej

Adres bramy domyślnej jest kluczowym parametrem konfiguracji sieciowej, który umożliwia komputerowi w sieci LAN komunikację z urządzeniami poza swoją lokalną podsiecią, w tym z Internetem. Brama domyślna to zwykle adres IP routera lub innego urządzenia pośredniczącego, które przekazuje ruch wychodzący z lokalnej sieci do innych sieci. Nawet jeśli komputer ma poprawnie ustawiony adres IP i maskę podsieci, brak lub błędna konfiguracja bramy domyślnej uniemożliwi mu wysyłanie pakietów poza własny segment sieci – czyli właśnie do Internetu. To dlatego w praktyce administratorzy zawsze zaczynają od weryfikacji tego parametru, gdy urządzenie nie może się połączyć z zasobami zewnętrznymi. W standardowych systemach operacyjnych, takich jak Windows czy Linux, parametr ten jest podawany ręcznie lub automatycznie przez DHCP. Z mojego doświadczenia, nawet przy poprawnych pozostałych ustawieniach sieciowych najczęstszą przyczyną braku dostępu do Internetu jest właśnie brak lub literówka w adresie bramy. W środowiskach produkcyjnych i edukacyjnych regularnie powtarza się zasada: jeśli lokalna komunikacja działa, a Internet nie – sprawdź najpierw bramę domyślną. To podstawowy krok w diagnostyce sieciowej i element każdej checklisty administratora.

Pytanie 27

Aby zabezpieczyć system Windows przed nieautoryzowanym dostępem poprzez ograniczenie liczby nieudanych prób logowania, należy ustawić

A. Panel Sterowania, Konta użytkowników

B. Zasady grup, Zasady konta

C. Panel Sterowania, Zaporę systemu Windows

D. Zasady grup, Opcje zabezpieczeń

Zasady grup oraz Zasady konta stanowią kluczowe narzędzia w zabezpieczaniu systemu Windows przed włamaniami poprzez ograniczenie liczby nieudanych prób logowania. Poprawna odpowiedź na pytanie o zabezpieczenia systemowe skupia się na implementacji polityk dotyczących kont użytkowników i ich uprawnień. Zasady konta pozwalają administratorom określić, ile razy użytkownik może wprowadzić błędne hasło przed zablokowaniem konta. Przykładowo, w organizacji można ustalić, że po trzech nieudanych próbach logowania konto użytkownika zostaje zablokowane na 15 minut, co znacząco utrudnia próby przeprowadzenia ataków typu brute force. W praktyce, wdrożenie takich zasad nie tylko zwiększa bezpieczeństwo, ale również przyczynia się do zgodności z różnymi standardami zarządzania bezpieczeństwem informacji, takimi jak ISO/IEC 27001, które zalecają implementację odpowiednich środków ochrony dla systemów informatycznych. Warto również pamiętać, że efektywne zarządzanie dostępem do zasobów systemowych, w tym tworzenie odpowiednich zasad grup, powinno być częścią ogólnej strategii zabezpieczeń organizacji.

Pytanie 28

Aby uzyskać spis wszystkich dostępnych urządzeń w sieci lokalnej, należy użyć aplikacji typu

A. spoofer

B. IP scanner

C. port scanner

D. sniffer

Port scanner to narzędzie służące do skanowania otwartych portów na danym hoście, a nie do identyfikacji urządzeń w sieci. Choć skanowanie portów jest ważnym elementem analizy bezpieczeństwa, nie dostarcza informacji o wszystkich dostępnych urządzeniach w lokalnej sieci. Z kolei sniffer to program do przechwytywania i analizy ruchu sieciowego, który umożliwia monitorowanie pakietów przesyłanych w sieci, ale również nie identyfikuje urządzeń. Użycie sniffera wymaga zaawansowanej wiedzy z zakresu analizy ruchu sieciowego, a także może wiązać się z kwestiami prawnymi, jeśli jest używany bez zgody. Spoofer natomiast jest narzędziem do fałszowania adresów IP, co może być wykorzystywane w atakach na sieci, lecz nie ma zastosowania w kontekście identyfikacji urządzeń w sieci lokalnej. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich niepoprawnych wniosków, obejmują mylenie funkcji poszczególnych narzędzi oraz niewłaściwe zrozumienie ich zastosowań w kontekście zarządzania siecią. Użycie niewłaściwego narzędzia może prowadzić do nieefektywnego zarządzania oraz potencjalnych problemów z bezpieczeństwem.

Pytanie 29

Jak wygląda konwencja zapisu ścieżki do zasobu sieciowego według UNC (Universal Naming Convention)?

A. \nazwa_zasobu azwa_komputera

B. \nazwa_komputera azwa_zasobu

C. //nazwa_zasobu/nazwa_komputera

D. //nazwa_komputera/nazwa_zasobu

Wybór odpowiedzi, która nie zawiera prawidłowego formatu ścieżki UNC, może wynikać z nieporozumienia dotyczącego konwencji nazewnictwa. Odpowiedzi, które zaczynają się od //nazwa_zasobu lub //nazwa_komputera, są nieprawidłowe, ponieważ taki format nie jest akceptowany w standardzie UNC. Zapis z użyciem podwójnych ukośników w kierunku w prawo jest charakterystyczny dla systemów operacyjnych opartych na Unixie, a nie dla Windows. Dodatkowo, odpowiedzi, które zamieniają miejscami zasoby i nazwy komputerów, również są niepoprawne, ponieważ w strukturalnej hierarchii UNC zasoby zawsze znajdują się po nazwie komputera. W praktyce, błędne podejście do zrozumienia struktury UNC może prowadzić do problemów z dostępem do zasobów w sieci, co jest szczególnie ważne w środowiskach, gdzie współpraca i dostępność danych są kluczowe. Dlatego istotne jest, aby zapoznać się z formalnymi zasadami określającymi sposób adresowania zasobów, co zapewnia nie tylko poprawność, ale również bezpieczeństwo w zarządzaniu danymi w sieciach komputerowych. Zrozumienie tych zasad jest również kluczowe w kontekście rozwiązywania problemów z konfiguracją sieci, gdzie lokalizacja zasobów sieciowych jest często przyczyną błędów w dostępie.

Pytanie 30

Jakiego protokołu dotyczy port 443 TCP, który został otwarty w zaporze sieciowej?

A. SMTP

B. HTTPS

C. DNS

D. NNTP

Zrozumienie portów i przypisanych do nich protokołów jest kluczowe w kontekście zarządzania siecią i bezpieczeństwa. W przypadku odpowiedzi związanych z SMTP, NNTP oraz DNS, ważne jest, aby zrozumieć, do jakich portów są przypisane te protokoły. SMTP (Simple Mail Transfer Protocol) używa portu 25, który jest wykorzystywany do przesyłania wiadomości e-mail. Z kolei NNTP (Network News Transfer Protocol) korzysta z portu 119, który służy do przesyłania wiadomości w grupach dyskusyjnych. Port 53 jest zarezerwowany dla DNS (Domain Name System), który przetwarza zapytania dotyczące nazw domenowych i ich adresów IP. Często zdarza się, że osoby mylnie kojarzą porty z protokołami, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Kluczowym błędem jest utożsamianie portu 443 z innymi protokołami, które mają zupełnie inne zastosowanie i nie są związane z przesyłaniem bezpiecznych danych. Niewłaściwe przypisanie portu do protokołu może prowadzić do nieefektywnego zarządzania siecią i problemów z bezpieczeństwem, dlatego ważne jest, aby zawsze odnosić się do standardowych przyporządkowań portów zgodnych z dokumentacją IANA (Internet Assigned Numbers Authority). W erze, gdy bezpieczeństwo danych jest kluczowe, wiedza na temat odpowiednich protokołów i portów jest niezbędna dla każdego specjalisty w dziedzinie IT.

Pytanie 31

Punkty abonenckie są rozmieszczone w równych odstępach, do nawiązania połączenia z najbliższym punktem wymagane jest 4 m kabla, a z najdalszym - 22 m. Koszt zakupu 1 m kabla wynosi 1 zł. Jaką kwotę trzeba przeznaczyć na zakup kabla UTP do połączenia 10 podwójnych gniazd abonenckich z punktem dystrybucyjnym?

A. 260 zł

B. 80 zł

C. 440 zł

D. 130 zł

Odpowiedzi takie jak 130 zł czy 440 zł wynikają raczej z niezrozumienia, jak to wszystko policzyć. Gdy mówisz, że 130 zł to pomijasz, że odległości do gniazd są różne. Myślenie, że wszystkie gniazda są w tej samej odległości, to błąd. Na przykład, średnia długość kabla to nie wszystko, bo każda odległość może być zupełnie inna i to może całkowicie zmienić koszty. Z kolei odpowiedź 440 zł, to chyba wynika z myślenia, że każde gniazdo musi mieć maksymalną długość kabla, co też jest mało prawdopodobne. W rzeczywistości, część gniazd jest bliżej i potrzebuje mniej kabla, więc koszty są niższe. W projektach instalacyjnych często jest tak, że ludzie przesadzają z zabezpieczeniem, przez co kupują więcej materiałów niż potrzebują. Zamiast tego, warto dokładnie pomierzyć i przeanalizować, co jest gdzie, żeby zmniejszyć wydatki. Opracowanie schematu instalacji to naprawdę dobra praktyka, bo ułatwia później wszystko zaplanować.

Pytanie 32

Jakie protokoły sieciowe są typowe dla warstwy internetowej w modelu TCP/IP?

A. HTTP, FTP

B. DHCP, DNS

C. TCP, UDP

D. IP, ICMP

Wybór protokołów DHCP, DNS, TCP, UDP oraz HTTP, FTP jako odpowiedzi na pytanie o zestaw protokołów charakterystycznych dla warstwy internetowej modelu TCP/IP pokazuje pewne nieporozumienia dotyczące struktury modelu TCP/IP i funkcji poszczególnych protokołów. DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) i DNS (Domain Name System) operują na wyższych warstwach modelu, odpowiednio w warstwie aplikacji oraz warstwie transportowej. DHCP służy do dynamicznego przydzielania adresów IP w sieci, natomiast DNS odpowiada za tłumaczenie nazw domen na adresy IP. Z kolei TCP (Transmission Control Protocol) i UDP (User Datagram Protocol) to protokoły warstwy transportowej, które są odpowiedzialne za przesyłanie danych między aplikacjami, a nie za ich adresowanie i routowanie. TCP zapewnia niezawodne, połączeniowe przesyłanie danych, podczas gdy UDP oferuje szybszą, ale mniej niezawodną transmisję bez nawiązywania połączenia. HTTP (Hypertext Transfer Protocol) i FTP (File Transfer Protocol) są przykładami protokołów aplikacyjnych, używanych do przesyłania dokumentów i plików w sieci. Każdy z wymienionych protokołów ma swoją specyfikę i zastosowanie, ale nie pełnią one funkcji charakterystycznych dla warstwy internetowej, co może prowadzić do zamieszania w zakresie architektury sieci. Kluczowym błędem w rozumieniu pytania jest mylenie warstw modelu TCP/IP oraz nieprecyzyjne rozróżnienie funkcji protokołów w tych warstwach.

Pytanie 33

Którego numeru portu używa usługa FTP do wysyłania komend?

A. 69

B. 20

C. 80

D. 21

Wybór innych numerów portów w kontekście usługi FTP do przesyłania poleceń jest błędny z kilku kluczowych powodów. Port 80 jest standardowym portem dla protokołu HTTP, który jest używany do przesyłania treści stron internetowych. Jego zastosowanie w kontekście FTP jest mylące, ponieważ FTP i HTTP to różne protokoły służące do różnych celów – FTP do transferu plików, a HTTP do przesyłania dokumentów HTML. Port 20, z kolei, jest wykorzystywany do transferu danych w ramach FTP, a nie do komunikacji kontrolnej, dlatego jego wybór jako portu do przesyłania poleceń jest błędny. Port 69 jest zarezerwowany dla TFTP (Trivial File Transfer Protocol), który jest uproszczoną wersją FTP, jednak nie jest używany do typowych zastosowań FTP. Typowym błędem myślowym jest mylenie ról portów oraz protokołów, co prowadzi do nieporozumień w konfiguracji usług sieciowych. Aby prawidłowo zarządzać połączeniami i zapewnić ich bezpieczeństwo, kluczowe jest zrozumienie, który port jest przypisany do jakiego protokołu i w jaki sposób te protokoły współdziałają w sieci.

Pytanie 34

Jaką prędkość transmisji określa standard Ethernet IEEE 802.3z?

A. 1 Gb

B. 100 Mb

C. 100 GB

D. 10 Mb

Wybór błędnych odpowiedzi, takich jak 10 Mb, 100 Mb lub 100 GB, wynika z mylnych przekonań na temat standardów Ethernet. Przepływność 10 Mb/s odnosi się do starszej wersji Ethernet, znanej jako 10BASE-T, która była popularna w latach 80. XX wieku. W dzisiejszych czasach jest to zbyt wolne i nieodpowiednie dla nowoczesnych aplikacji, które wymagają znacznie wyższych prędkości transmisji. Przepływność 100 Mb/s, związana z technologią Fast Ethernet, jest również niewystarczająca w kontekście rosnących potrzeb sieciowych, zwłaszcza w środowiskach, gdzie wiele urządzeń jest podłączonych jednocześnie. Wreszcie, 100 GB/s to parametr, który odnosi się do znacznie bardziej zaawansowanej technologii, takiej jak 100 Gigabit Ethernet (100GbE), która została wprowadzona dużo później i jest używana głównie w centrach danych oraz w infrastrukturze szkieletowej. Niezrozumienie różnic między tymi standardami oraz ich zastosowaniem w praktyce prowadzi do błędnych wniosków. Kluczowe jest zrozumienie, że rozwój technologii Ethernet następuje w miarę rosnącego zapotrzebowania na szybsze i bardziej efektywne sieci, a każdy standard ma swoje specyficzne zastosowania i ograniczenia.

Pytanie 35

W którym rejestrze systemu Windows znajdziemy informacje o błędzie spowodowanym brakiem synchronizacji czasu systemowego z serwerem NTP?

A. System.

B. Ustawienia.

C. Zabezpieczenia.

D. Aplikacja.

Wybór dziennika systemowego jako źródła informacji o błędach synchronizacji czasu z serwerem NTP jest prawidłowy, ponieważ dziennik systemowy w systemie Windows rejestruje wszystkie zdarzenia związane z działaniem systemu operacyjnego, w tym problemy z synchronizacją czasu. Synchronizacja czasu jest kluczowym procesem, który zapewnia, że system operacyjny działa w zgodzie z czasem serwera NTP, co jest istotne dla wielu aplikacji i operacji sieciowych. Problemy z synchronizacją mogą prowadzić do błędów w logowaniu, problemów z certyfikatami SSL oraz niestabilności w aplikacjach zależnych od dokładnego czasu. Aby zdiagnozować problem, administratorzy mogą uruchomić Podgląd zdarzeń (Event Viewer) i przeszukać dziennik systemowy pod kątem wpisów związanych z NTP, takich jak błędy „Time-Service” lub „Sync”. Dobrą praktyką jest również regularne monitorowanie dzienników systemowych, co pozwala na wczesne wykrywanie i rozwiązywanie potencjalnych problemów związanych z synchronizacją czasu.

Pytanie 36

Ile bitów o wartości 1 występuje w standardowej masce adresu IPv4 klasy B?

A. 32 bity

B. 24 bity

C. 16 bitów

D. 8 bitów

Maska adresu IPv4 klasy B składa się z 16 bitów ustawionych na wartość 1, co oznacza, że pierwsze 16 bitów adresu IP identyfikuje sieć, a pozostałe 16 bitów są przeznaczone dla hostów w tej sieci. W praktyce wprowadza to możliwość zaadresowania do 65 536 hostów w każdej z sieci klasy B. Standardowa notacja CIDR dla klasy B to /16, co jasno wskazuje na długość prefiksu sieci. Klasa B jest często używana w średniej wielkości organizacjach oraz w dużych sieciach, gdzie potrzeba wielu hostów, ale nie na tak dużą skalę jak w klasie A. Przykład zastosowania maski klasy B można zobaczyć w dużych przedsiębiorstwach, gdzie wymagane jest rozdzielenie różnych działów, takich jak IT, HR czy marketing, w osobne podsieci, co ułatwia zarządzanie i zwiększa bezpieczeństwo. Zrozumienie maski klasy B jest istotne dla projektowania efektywnych architektur sieciowych oraz dla implementacji odpowiednich strategii IP.

Pytanie 37

Który element zabezpieczeń znajduje się w pakietach Internet Security (IS), ale nie występuje w programach antywirusowych (AV)?

A. Zapora sieciowa

B. Monitor wirusów

C. Skaner wirusów

D. Aktualizacje baz wirusów

Wybór innych opcji, jak skaner antywirusowy czy aktualizacja baz wirusów, to trochę chybiony pomysł, jeśli chodzi o różnice między programami antywirusowymi a pakietami Internet Security. Skaner antywirusowy to taki standard, który znajdziesz w każdym oprogramowaniu zabezpieczającym, bo jego główna rola to wykrywanie i usuwanie wirusów. Niezależnie od tego, czy to programy antywirusowe, czy pakiety Internet Security, skanery są zwyczajnie potrzebne. Monitor antywirusowy też nie jest odrębnym elementem, a jedynie funkcją skanera, pozwalającą na ciągłe obserwowanie systemu. Co do aktualizacji baz wirusów, to jest to ważne dla obu typów oprogramowania, bo przecież muszą być na bieżąco z nowymi zagrożeniami. Tak więc, mylenie tych funkcji jako czegoś unikalnego dla pakietów Internet Security powoduje nieporozumienia, co do tego, jak różne zabezpieczenia naprawdę działają.

Pytanie 38

Jak wiele punktów rozdzielczych, według normy PN-EN 50174, powinno być umiejscowionych w budynku o trzech kondygnacjach, przy założeniu, że powierzchnia każdej z kondygnacji wynosi około 800 m²?

A. 2

B. 1

C. 3

D. 4

Zgodnie z normą PN-EN 50174, która reguluje wymagania dotyczące planowania i instalacji systemów telekomunikacyjnych w budynkach, liczba punktów rozdzielczych w obiekcie zależy od kilku kluczowych czynników, takich jak powierzchnia kondygnacji oraz ilość kondygnacji. W przypadku 3-kondygnacyjnego budynku o powierzchni każdej kondygnacji wynoszącej około 800 m², norma wskazuje na konieczność zainstalowania trzech punktów rozdzielczych. Każdy punkt rozdzielczy powinien być strategicznie rozmieszczony, aby maksymalizować efektywność sieci telekomunikacyjnej oraz zapewnić łatwy dostęp do infrastruktury. Praktyczne zastosowanie tej zasady sprawdza się w obiektach o dużej powierzchni użytkowej, gdzie odpowiednia liczba punktów rozdzielczych ułatwia zarządzanie siecią, a także minimalizuje ryzyko awarii. Zastosowanie normy PN-EN 50174 w projektowaniu sieci telekomunikacyjnych jest istotne dla zapewnienia nieprzerwanego dostępu do usług, co jest kluczowe w obiektach komercyjnych oraz publicznych.

Pytanie 39

Jakie numery portów są domyślnie wykorzystywane przez protokół poczty elektronicznej POP3?

A. 80 albo 8080

B. 110 albo 995

C. 587 albo 465

D. 143 albo 993

Porty 80 i 8080 są standardowymi portami używanymi do komunikacji HTTP i HTTPS, co oznacza, że są stosowane głównie w kontekście przeglądania stron internetowych. Wybór tych portów w kontekście POP3 jest nieuzasadniony, ponieważ protokoły te służą do różnych celów; HTTP do transferu stron oraz danych w sieci, a POP3 do zarządzania pocztą elektroniczną. Porty 143 i 993 są z kolei wykorzystywane przez protokół IMAP (Internet Message Access Protocol), który pozwala na zdalny dostęp do wiadomości e-mail z serwera i oferuje bardziej zaawansowane funkcje zarządzania pocztą w porównaniu do POP3. Użycie portów 587 i 465 odnosi się do protokołów SMTP (Simple Mail Transfer Protocol), które są wykorzystywane do wysyłania wiadomości e-mail. Zrozumienie różnic między tymi protokołami oraz ich portami jest kluczowe dla prawidłowej konfiguracji systemów pocztowych. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do tych błędnych odpowiedzi, obejmują mylenie funkcji protokołów oraz ich zastosowania w różnych kontekstach. W praktyce, wybór niewłaściwego protokołu lub portu może skutkować problemami z dostępem do poczty e-mail oraz obniżeniem poziomu bezpieczeństwa przesyłanych danych.

Pytanie 40

W trakcie konfiguracji serwera DHCP administrator przypisał zbyt małą pulę adresów IP. Jakie mogą być skutki tej sytuacji w sieci lokalnej?

A. Urządzenia będą otrzymywać adresy IPv6 zamiast IPv4

B. Każde urządzenie otrzyma dwa różne adresy IP

C. Nowe urządzenia nie otrzymają adresu IP i nie połączą się z siecią

D. Serwer DHCP automatycznie powiększy zakres adresów IP

Jeśli serwer DHCP ma zbyt małą pulę adresów IP, nowe urządzenia próbujące dołączyć do sieci nie otrzymają wolnego adresu IP. W efekcie nie będą mogły poprawnie komunikować się w ramach tej sieci lokalnej, bo tylko urządzenia z przydzielonym ważnym adresem IP mogą korzystać z usług sieciowych. To bardzo powszechny problem w środowiskach firmowych, gdzie liczba urządzeń dynamicznie rośnie, a administrator zapomni powiększyć zakres. Z mojego doświadczenia wynika, że objawia się to np. błędami przy próbie połączenia Wi-Fi, komunikatami o braku adresu IP albo automatycznym ustawianiem przez urządzenie adresu z zakresu APIPA (169.254.x.x), co jest jasnym sygnałem, że DHCP nie przydzielił adresu. Standardy, takie jak RFC 2131, jasno określają, że serwer DHCP nie może przydzielić więcej adresów, niż jest dostępnych w puli. Dobrą praktyką jest monitorowanie liczby dzierżaw i odpowiednie planowanie zakresu adresów, tak aby zapewnić zapas na nowe urządzenia oraz rezerwować adresy dla ważnych zasobów sieciowych. W przypadku przekroczenia limitu pula wymaga powiększenia lub lepszego zarządzania adresacją (np. przez wydłużenie czasu dzierżawy lub segmentację sieci). To podstawa stabilnej pracy każdej sieci lokalnej, zarówno w małych biurach, jak i w dużych firmach.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej