Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 13 czerwca 2025 22:31
Data zakończenia: 13 czerwca 2025 22:44

Egzamin zdany!

Wynik: 34/40 punktów (85,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Uczestnik odmawia realizacji zadania, twierdzi, że nie ma możliwości jego wykonania i domaga się, aby ktoś inny to zrobił. W takim przypadku terapeuta powinien

A. samodzielnie zrealizować zadanie, tłumacząc poszczególne etapy działania, a następnie wyznaczyć nowe zadanie

B. uprzejmie, lecz zdecydowanie odmówić, oczekując podjęcia kolejnej próby wykonania zadania i ocenić jej rezultat

C. zasugerować rezygnację z aktualnych zajęć i ich zastąpienie innymi, zgodnymi z upodobaniami uczestnika

D. ponownie przedstawić poszczególne etapy działania, dając po każdym z nich czas uczestnikowi na ich realizację

Wybór odpowiedzi polegającej na zaprezentowaniu kolejnych etapów działania, z uwzględnieniem czasu na ich realizację przez podopiecznego, jest zgodny z podejściem terapeutycznym opartego na wsparciu i empatii. Takie podejście pozwala na stopniowe wprowadzanie podopiecznego w proces samodzielnego wykonywania zadań, co jest kluczowe w terapii zajęciowej oraz w pracy z osobami z różnymi trudnościami. Dając podopiecznemu możliwość wykonania zadania po każdym etapie instrukcji, terapeuta nie tylko buduje jego pewność siebie, ale także umożliwia mu aktywne uczestnictwo w procesie terapeutycznym. W praktyce, taka metoda może być zastosowana w pracy z dziećmi, osobami starszymi czy osobami z niepełnosprawnościami. Przykładowo, w przypadku osoby, która ma trudności z rysowaniem, terapeuta może najpierw pokazać, jak narysować kontur, a następnie dać podopiecznemu czas na samodzielne narysowanie go, co pozwala na stopniowe nabywanie umiejętności. Taka strategia jest także zgodna z zasadami aktywnego uczenia się, które mówią o tym, że skuteczniejsze jest uczenie przez działanie, a nie tylko przez obserwację.

Pytanie 2

Silwoterapia to technika terapeutyczna, która bazuje na zdrowotnym wpływie

A. fauny.

B. odcieni.

C. aromatów.

D. lasu.

Silwoterapia, czyli terapia lasem, to metoda terapeutyczna, która wykorzystuje naturalne właściwości środowiska leśnego do poprawy zdrowia psychicznego i fizycznego. Badania pokazują, że przebywanie w otoczeniu drzew i natury wpływa korzystnie na obniżenie poziomu stresu, poprawę nastroju oraz wzmacnianie układu odpornościowego. Silwoterapia opiera się na specyfice lasu, który jest źródłem świeżego powietrza, ujemnych jonów oraz substancji biologicznie aktywnych uwalnianych przez rośliny, zwanych fitoncydami. Przykłady zastosowania silwoterapii obejmują organizowanie sesji terapeutycznych w lasach, gdzie pacjenci angażują się w różnorodne aktywności, jak spacery, medytacje czy ćwiczenia oddechowe. Zgodnie z zasadami terapii, istotne jest, aby te działania były prowadzone w atmosferze relaksu i harmonii z naturą. W praktyce terapeuci często zalecają regularne wizyty w lasach jako sposób na poprawę ogólnego samopoczucia, co znajduje potwierdzenie w licznych badaniach naukowych dotyczących korzyści zdrowotnych kontaktu z naturą.

Pytanie 3

Przygotowując indywidualny plan dla podopiecznego, terapeuta powinien uwzględnić w zajęciach działania takie jak: malowanie, rysowanie, lepienie oraz rzeźbienie

A. z ergoterapii

B. z socjoterapii

C. z kinezyterapii

D. z arteterapii

Arteterapia to forma terapii, która wykorzystuje proces twórczy jako narzędzie do wyrażania emocji, poprawy samopoczucia oraz rozwijania umiejętności interpersonalnych. W kontekście sporządzania indywidualnego planu terapeutycznego dla podopiecznego, działania takie jak malowanie, rysowanie, lepienie i rzeźbienie są kluczowe dla umożliwienia klientom wyrażania siebie w sposób artystyczny. Te techniki nie tylko angażują umysł i ciało, ale również stymulują procesy terapeutyczne, pomagając w radzeniu sobie z trudnościami emocjonalnymi. Przykładowo, rysowanie może być użyteczne w przypadku osób z problemami w komunikacji, ponieważ pozwala na niewerbalne wyrażenie myśli i uczuć. Arteterapia jest zgodna z najlepszymi praktykami w obszarze terapii zajęciowej i psychologicznej, gdzie terapeuci są zachęcani do włączania elementów twórczych w swoje sesje, aby dostosować się do indywidualnych potrzeb pacjentów oraz ich preferencji twórczych. Ostatecznie, wykorzystanie arteterapii w indywidualnym planie terapeutycznym jest zgodne z podejściem holistycznym, które uwzględnia całościowy rozwój podopiecznego.

Pytanie 4

Najlepszym sposobem na naukę asertywności oraz umiejętności radzenia sobie w sytuacjach konfliktowych jest prowadzenie ich podczas treningu

A. budżetowego

B. higienicznego

C. kulinarnego

D. interpersonalnego

Nauka asertywności oraz umiejętności rozwiązywania sytuacji konfliktowych najlepiej odbywa się w ramach treningu interpersonalnego, ponieważ koncentruje się na interakcjach między ludźmi. W kontekście asertywności istotne jest, aby uczestnicy praktykowali wyrażanie swoich potrzeb, opinii i emocji w sposób, który szanuje zarówno siebie, jak i innych. Trening interpersonalny pozwala na symulację rzeczywistych sytuacji, w których mogą wystąpić konflikty. Przykładowo, uczestnicy mogą ćwiczyć techniki aktywnego słuchania, rozwiązywania problemów oraz techniki negocjacyjne. Dobre praktyki w tym zakresie obejmują zastosowanie ról odgrywanych (role-playing), które umożliwiają uczestnikom doświadczenie różnych perspektyw. Taki trening wspiera rozwój umiejętności emocjonalnych, co jest zgodne ze standardami rozwoju osobistego i profesjonalnego. Wspieranie umiejętności interpersonalnych jest kluczowe w każdej branży, gdyż umiejętność efektywnej komunikacji i zarządzania konfliktami przekłada się na lepszą współpracę i efektywność zespołów.

Pytanie 5

Specjalista oddiagnozował u pacjenta na oddziale psychiatrycznym syndrom Otella. Co to oznacza dla pacjenta?

A. wykazuje nieuzasadnioną, patologiczną zazdrość wobec partnerki

B. jest przekonany o kontroli innych nad jego myślami

C. prezentuje się jako znana postać

D. jest przekonany o deformacji swojej twarzy

Syndrom Otella odnosi się wyłącznie do patologicznej zazdrości, a nie do innych zaburzeń psychicznych, jak to sugerują pozostałe odpowiedzi. Na przykład, przekonanie o zniekształceniu własnej twarzy może się odnosić do dysmorfofobii, która jest całkowicie innym zaburzeniem, polegającym na obsesyjnej analizie i lęku przed rzekomymi defektami wyglądu. Z kolei przedstawianie się jako znana osobistość jest typowe dla osobowości narcystycznej, co również nie ma związku z syndromem Otella. Kolejny błąd myślowy polega na utożsamieniu syndromu z przeświadczeniem o kontroli myśli przez innych, co jest charakterystyczne dla schizofrenii lub innych zaburzeń psychotycznych. Takie nieporozumienia podkreślają niewłaściwe zrozumienie tego, czym jest syndrom Otella i jakie są jego charakterystyczne cechy. Ważne jest, aby w edukacji psychologicznej dokładnie rozróżniać między różnymi zaburzeniami, ponieważ każdy z nich wymaga odmiennego podejścia terapeutycznego. Zrozumienie specyfiki syndromu Otella może przyczynić się do skuteczniejszej diagnozy i terapii pacjentów cierpiących na tego rodzaju zaburzenia, co jest kluczowe w praktyce klinicznej.

Pytanie 6

Wyrażanie swoich poglądów i ocen na określony temat w sposób wolny, z jednoczesnym poszanowaniem potrzeb i praw innych, to inaczej

A. altruizm

B. allocentryzm

C. asertywność

D. egoizm

Asertywność to umiejętność swobodnego wyrażania swoich opinii, potrzeb i emocji przy jednoczesnym szanowaniu praw i uczuć innych. Oznacza to, że osoba asertywna potrafi komunikować się w sposób jasny i bezpośredni, unikając zarówno agresji, jak i biernej postawy. Asertywność jest kluczowym elementem zdrowej komunikacji interpersonalnej, ponieważ pozwala na budowanie relacji opartych na wzajemnym szacunku. Przykładem asertywnego zachowania może być sytuacja, w której pracownik wyraża swoją opinię na temat projektu, jednocześnie słuchając i uwzględniając perspektywę kolegów. W kontekście standardów komunikacji w zespołach, asertywność przyczynia się do otwartości na feedback oraz sprzyja tworzeniu atmosfery współpracy. W praktyce asertywność można rozwijać poprzez techniki takie jak „ja komunikaty”, które pozwalają na wyrażanie swoich potrzeb bez oskarżania innych. Dobrze rozwinięta asertywność prowadzi do większej satysfakcji z relacji osobistych i zawodowych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania konfliktem i negocjacji.

Pytanie 7

Typowy objaw rury ołowianej w przebiegu choroby Parkinsona u mieszkańca domu pomocy społecznej polega na

A. znacznym ograniczeniu mimiki twarzy oraz bardzo rzadkim mruganiu powiekami

B. trudności w pisaniu, które często objawiają się zmianą charakteru pisma

C. sztywności mięśniowej, cechującej się nagłymi skokami, wynikającymi z cyklicznego spadku oporu podczas biernego wykonywania ruchu

D. sztywności mięśniowej, która utrzymuje się przez cały zakres ruchu, w czasie wykonywania biernych ruchów

Błędne odpowiedzi odzwierciedlają niepełne lub mylne zrozumienie objawów choroby Parkinsona. Sztywność mięśniowa z pierwszej odpowiedzi, charakteryzująca się skokami w oporze podczas biernego ruchu, nie jest zgodna z rzeczywistością, ponieważ w przypadku rury ołowianej opór jest stały. Taki opis przypomina bardziej zjawisko spastyczności, które występuje w innych schorzeniach neurologicznych, a nie w Parkinsonie. Kolejna odpowiedź, wskazująca na znaczące ograniczenie mimiki twarzy, odnosi się do innego objawu, zwanego 'maskowatością', ale nie to jest kluczowe dla opisu rury ołowianej. Mimika twarzy jest ważnym aspektem, lecz nie dotyczy bezpośrednio tej specyficznej sztywności. Problemy z pisaniem, które pojawiają się w ostatniej odpowiedzi, są objawem związanym z inną formą dysfunkcji, znaną jako mikrografia, a nie z samą sztywnością ołowianą. Właściwe zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla skutecznego podejścia do diagnozy oraz leczenia pacjentów z chorobą Parkinsona. Uznawanie i odróżnianie poszczególnych objawów pozwala na lepsze dostosowanie strategii terapeutycznych oraz edukację pacjentów i ich rodzin, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w opiece nad pacjentami neurologicznymi.

Pytanie 8

Który dokument prawny nakłada na warsztaty terapii zajęciowej obowiązek prowadzenia dokumentacji zawierającej informacje o działalności rehabilitacyjnej danego warsztatu?

A. Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych

B. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego

C. Ustawa o fundacjach

D. Ustawa o spółdzielniach socjalnych

Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych stanowi podstawowy akt prawny regulujący funkcjonowanie warsztatów terapii zajęciowej. Zgodnie z tą ustawą, warsztaty są zobowiązane do prowadzenia dokumentacji, która obejmuje szczegółowe informacje dotyczące ich działalności rehabilitacyjnej, w tym planów zajęć, metod rehabilitacji oraz postępów uczestników. W praktyce oznacza to, że organizacje te muszą systematycznie monitorować efektywność oferowanych programów oraz dostosowywać je do indywidualnych potrzeb uczestników. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z osobami niepełnosprawnymi, które kładą nacisk na personalizację i ciągłe doskonalenie usług. Dobre praktyki w tym zakresie sugerują także, aby dokumentacja była regularnie aktualizowana i dostępna dla wszystkich zainteresowanych, co wspiera transparentność i jakość świadczonych usług. Warto zwrócić uwagę, że zgodność z tymi wymaganiami ma kluczowe znaczenie nie tylko dla zapewnienia efektywności rehabilitacji, ale również dla ewentualnych kontrol i audytów, które mogą być przeprowadzane przez organy nadzorujące.

Pytanie 9

Zajmując się pacjentem z stwardnieniem rozsianym i proponując mu pracę z materiałami oraz tworzywami o różnych strukturach, powierzchniach i kształtach, terapeuta zajęciowy przede wszystkim dąży do

A. zapewnienia odprężenia psychicznego

B. nabycia nowych technik ergoterapeutycznych

C. utrzymania sprawności manualnej

D. zachowania umiejętności rozpoznawania przedmiotów

Propozycja pracy z materiałami i tworzywami o różnej strukturze, powierzchni czy kształcie jest istotnym elementem terapii zajęciowej, szczególnie w kontekście stwardnienia rozsianego. Głównym celem terapeuty zajęciowego jest podtrzymanie sprawności manualnej pacjenta, co pozwala na większą samodzielność w codziennym życiu. Ćwiczenia manualne, takie jak modelowanie gliny, szycie czy malowanie, angażują różne grupy mięśniowe i stymulują układ nerwowy, co wpływa na poprawę koordynacji i zręczności. Praktyczne zastosowanie tej metody można zobaczyć w programach rehabilitacyjnych, które są zgodne z wytycznymi Amerykańskiego Stowarzyszenia Terapeutów Zajęciowych, gdzie podkreśla się znaczenie aktywności manualnych. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują, że regularne ćwiczenia manualne mogą przyczynić się do poprawy jakości życia pacjentów poprzez zwiększenie ich zdolności do wykonywania codziennych czynności. Dodatkowo, prace manualne mają pozytywny wpływ na psychikę pacjentów, co sprzyja ich ogólnemu samopoczuciu i motywacji do aktywności.

Pytanie 10

Do metod neurofizjologicznych używanych w kinezyterapii, które umożliwiają przyswajanie nowych wzorców ruchowych, zaliczają się

A. Sherborne, Silvy

B. Vojty, NDT Bobath

C. Klappa, Tomatisa

D. Domana, Pilatesa

Metody Vojty i NDT Bobath są uznawane w rehabilitacji za kluczowe podejścia neurofizjologiczne, które koncentrują się na przywracaniu prawidłowych wzorców ruchowych u pacjentów z uszkodzeniami układu nerwowego. Metoda Vojty opiera się na stymulacji odruchów ruchowych poprzez odpowiednie pozycjonowanie ciała oraz zastosowanie bodźców, co umożliwia aktywację głębokich wzorców ruchowych, które są podstawą ruchu. Z kolei NDT Bobath koncentruje się na poprawie funkcji motorycznych przez wyeliminowanie patologicznych wzorców ruchowych oraz stymulację naturalnego rozwoju motorycznego. Te metody są szeroko wykorzystywane w praktyce klinicznej, szczególnie w terapii dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Przykładowo, terapeuci często wykorzystują te techniki, aby wspierać rozwój umiejętności takich jak siedzenie, chodzenie czy chwytanie, co stanowi fundamentalny element rehabilitacji funkcjonalnej. Rekomendacje dotyczące tych metod są zgodne z aktualnymi standardami w kinezyterapii, co potwierdza ich skuteczność i znaczenie w pracy z pacjentami po udarach mózgu czy urazach rdzenia kręgowego.

Pytanie 11

Jakie działania zawodowe terapeuty pracującego w szpitalu psychiatrycznym wymagają uzyskania zgody ordynatora oddziału lub innych osób odpowiedzialnych za opiekę nad pacjentami?

A. Zgłoszenie uwag dotyczących stosowanej farmakoterapii

B. Określenie listy pacjentów, którzy mogą udać się na spacer z terapeutą poza szpital

C. Przedstawienie oraz zatwierdzenie codziennego harmonogramu pracy terapii zajęciowej

D. Przygotowanie potrzebnych środków i materiałów do działań terapeutycznych

Odpowiedzi dotyczące przedstawienia dziennego planu pracy terapii zajęciowej, przygotowania środków i materiałów do pracy terapeutycznej oraz zgłoszenia zastrzeżeń dotyczących leczenia farmakologicznego nie wymagają zgody ordynatora oddziału, ponieważ są to rutynowe czynności, które mieszczą się w zakresie kompetencji terapeuty. Przedstawienie planu pracy terapeutycznej jest zasadniczą częścią organizacji pracy w instytucji, jednak terapeuta ma obowiązek działać w ramach ustalonych procedur, które nie wymagają bezpośredniej interwencji ordynatora. Przygotowanie materiałów do terapii również odbywa się w ramach standardowych praktyk, w których terapeuta ma autonomię i odpowiedzialność. Zgłoszenie zastrzeżeń dotyczących farmakoterapii powinno być przekazane w formie formalnej, ale także nie zawsze bezpośrednio wymaga zgody ordynatora. Takie zastrzeżenia najczęściej są omawiane w zespole terapeutycznym, a decyzje dotyczące leczenia podejmowane są zbiorowo, w oparciu o zasady współpracy i konsultacji. Te odpowiedzi pokazują, jak ważne jest zrozumienie zakresu kompetencji terapeuty oraz procedur dotyczących pracy w szpitalu psychiatrycznym. Zrozumienie tych aspektów jest kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania zespołu terapeutycznego i zapewnienia pacjentom odpowiedniej opieki.

Pytanie 12

Zespół uczestników z domu samopomocy przygotowuje zupę jarzynową w kuchni. W jaki sposób terapeuta powinien zachęcić ich do pracy w trakcie zajęć?

A. Będzie wam wstyd, jeśli nie zdążycie przygotować posiłku dla wszystkich.

B. W nagrodę otrzymacie dokładkę zupy po zakończeniu pracy.

C. Na waszym miejscu bardziej bym się postarał, aby uniknąć wyśmiania.

D. Bardzo podoba mi się wasza staranność, sądzę, że wszyscy docenią smak zupy

Odpowiedź, która stwierdza, że terapeuta podziwia dokładność uczestników i sugeruje, że smak zupy zostanie doceniony, jest trafna ponieważ opiera się na pozytywnym wzmocnieniu. Tego typu motywacja jest zgodna z założeniami terapii zajęciowej, gdzie kluczowe jest budowanie poczucia własnej wartości i umiejętności współpracy w grupie. Pozytywne wzmocnienia, takie jak uznanie i docenienie postępów, mogą znacząco wpłynąć na zaangażowanie i chęć do pracy uczestników. W praktyce, terapeuci często stosują techniki oparte na pozytywnej psychologii, co zwiększa motywację do działania. Przykłady zastosowań obejmują pochwały za staranność przy krojeniu warzyw lub komplementowanie smaku zupy na etapie prób smakowych. Takie podejście nie tylko wzmacnia zaangażowanie, ale także sprzyja tworzeniu pozytywnej atmosfery, co jest niezbędne w środowisku terapeutycznym.

Pytanie 13

Rytowanie, trawienie, grawerowanie, tuszowanie oraz odciskanie to zestaw działań wykonywanych podczas zajęć w pracowni

A. ceramicznej

B. kaletniczej

C. graficznej

D. stolarskiej

Rytowanie, trawienie, grawerowanie, tuszowanie i odciskanie są technikami związanymi z pracą w pracowni graficznej, gdzie tworzenie różnorodnych form graficznych oraz reprodukcja obrazów na papierze lub innych materiałach jest kluczowym aspektem. W pracowni graficznej, rytowanie i grawerowanie polegają na tworzeniu wzorów i tekstów na powierzchniach takich jak metal, drewno czy linoleum, co pozwala na uzyskanie unikalnych odbitek. Techniki te są wykorzystywane w druku wypukłym oraz w procesach produkcji materiałów reklamowych. Tuszowanie to kolejny ważny krok, polegający na aplikacji tuszu na przygotowane formy, co umożliwia przeniesienie obrazu na papier. Odciskanie, w zależności od techniki, może obejmować zarówno zastosowania ręczne, jak i maszynowe, pozwalając na produkcję większej liczby kopii. Zastosowanie tych technik w projektowaniu graficznym, w tym tworzeniu plakatów, albumów artystycznych czy książek, jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie sztuki oraz designu, co podkreśla ich znaczenie w dzisiejszym przemyśle kreatywnym.

Pytanie 14

Jakiego rodzaju barierą komunikacyjną jest stwierdzenie: "Jest Pani niegrzeczna w stosunku do innych i nawet nie stara się Pani, żeby inni Panią polubili"?

A. Rozkazywanie

B. Ignorowanie

C. Ocenianie

D. Aprobowanie

Odpowiedź "Ocenianie" jest prawidłowa, ponieważ wypowiedź: "Jest Pani niegrzeczna w stosunku do innych i nawet nie stara się Pani, żeby inni Panią polubili" wyraża subiektywną ocenę zachowania drugiej osoby. W kontekście komunikacji interpersonalnej, ocenianie to forma wydawania sądów na temat innych, co może prowadzić do defensywności oraz konfliktów w relacjach. Warto zauważyć, że konstruktywna komunikacja powinna opierać się na obiektywnej obserwacji zachowań zamiast wartościowania ich. Przykładem bardziej konstruktywnego podejścia byłoby stwierdzenie: "Zauważyłem, że w ostatnim czasie nie nawiązujesz kontaktu z innymi". Tego rodzaju sformułowanie unika oskarżeń i pozwala skupić się na konkretnej sytuacji, co jest kluczową strategią w budowaniu efektywnej komunikacji. W praktyce, świadomość tych barier i ich unikanie jest istotna w kontekście budowania trwałych i zdrowych relacji interpersonalnych, co jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji w środowisku zawodowym i prywatnym.

Pytanie 15

Potrzeba bycia docenianym, uznawanym oraz podziwianym przez innych zalicza się do potrzeb

A. niższego rzędu

B. podstawowych

C. poznawczych

D. wyższego rzędu

Wybór odpowiedzi wskazującej na potrzeby niższego rzędu jest błędny, ponieważ koncentruje się na podstawowych, fizjologicznych aspektach ludzkiego życia, takich jak jedzenie, schronienie czy bezpieczeństwo. Te potrzeby są fundamentalne i muszą być zaspokojone, zanim jednostka zacznie myśleć o potrzebach wyższego rzędu, takich jak szacunek i uznanie. Z kolei odniesienie do potrzeb podstawowych jest również nietrafione, ponieważ te dotyczą pierwotnych wymagań egzystencjalnych, a nie emocjonalnych czy psychologicznych. Potrzeby poznawcze, które dotyczą zdobywania wiedzy i zrozumienia, są jeszcze innym rodzajem potrzeb, które również nie odpowiadają na pytanie. Powszechne błędy myślowe, które mogą prowadzić do takich wniosków, obejmują mylenie podstawowych potrzeb z potrzebami związanymi z uznaniem i samorealizacją. Warto także zauważyć, że według Maslowa zaspokojenie potrzeb wyższego rzędu staje się możliwe dopiero po spełnieniu potrzeb niższego rzędu. Ta hierarchiczna struktura potrzeb ukazuje, jak kluczowe jest zrozumienie, w jakim kontekście funkcjonujemy, aby właściwie kierować naszymi dążeniami i motywacją. W praktyce, organizacje powinny dążyć do stworzenia środowiska pracy, które zaspokaja nie tylko potrzeby podstawowe, ale również wyższe, co przekłada się na długofalową efektywność i zaangażowanie pracowników.

Pytanie 16

Podopieczna z nadwagą często nie uczestniczy w zajęciach z gimnastyki ogólnej, pomimo że zaakceptowała je w swoim indywidualnym planie wsparcia i aktywizacji. Terapeuta nie zmusza jej do brania w nich udziału, a jednocześnie nakłada na nią obowiązek częstszego uczestnictwa w warsztatach choreoterapii. Proponuje podejście do rozwiązania konfliktu określone jako

A. rywalizacja

B. unikanie

C. kompromis

D. uleganie

Odpowiedź 'kompromisem' jest prawidłowa, ponieważ w sytuacji opisanej w pytaniu terapeuta stara się znaleźć rozwiązanie, które będzie satysfakcjonujące dla obu stron - podopiecznej oraz samego terapeuty. Kompromis w kontekście terapii i pracy z osobami z otyłością polega na tym, że terapeuta w pełni akceptuje decyzję podopiecznej o rezygnacji z zajęć gimnastyki ogólnej, jednocześnie proponując jej alternatywne formy aktywności, takie jak warsztaty choreoterapii. Tego rodzaju podejście jest zgodne z filozofią person-centered care, która kładzie nacisk na dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien efektywnie komunikować się z podopiecznym i być otwarty na jego pomysły oraz obawy, co sprzyja zaangażowaniu i motywacji do aktywności fizycznej. Przykładem może być wprowadzenie do programu terapeutycznego elementów, które są dla podopiecznej bardziej akceptowalne, a jednocześnie rozwijają jej umiejętności i sprzyjają poprawie kondycji fizycznej.

Pytanie 17

W oparciu o przeprowadzony wywiad środowiskowy, terapeuta zajęciowy powinien uzyskać szczegółowe informacje o podopiecznych przede wszystkim dotyczące

A. zdolności interpersonalnych i społecznych

B. sfery emocjonalnej, motywacyjnej i osobowości

C. posiadanej wiedzy ogólnej oraz sprawności intelektualnej

D. sytuacji osobistej, rodzinnej oraz materialnej

Terapeuta zajęciowy, przeprowadzając wywiad środowiskowy, powinien skoncentrować się na sytuacji osobistej, rodzinnej i materialnej opiekuna. Te informacje są kluczowe, ponieważ pozwalają zrozumieć kontekst, w jakim funkcjonuje osoba poddawana terapii. Stanowią one fundament do oceny potrzeb oraz możliwości wsparcia. Na przykład, wiedza o sytuacji rodzinnej może ujawnić wsparcie lub przeciwnie, obciążenia, które wpływają na stan zdrowia psychicznego klienta. Również aspekt materialny, jak dochody czy warunki mieszkaniowe, może determinować dostępność do różnych form terapii czy wsparcia psychologicznego. Dobrze przeprowadzony wywiad pozwala na holistyczną ocenę i ustalenie indywidualnego podejścia do terapii, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, w tym z zasadami Person-Centered Care, które kładą nacisk na dostosowanie interwencji do unikalnych potrzeb klienta.

Pytanie 18

Zaleca się udział w całodobowym treningu umiejętności codziennych realizowanym w mieszkaniu treningowym

A. osobie starszej z umiarkowanym stopniem choroby Alzheimera

B. podopiecznemu w stanie paliatywnym

C. dziecku z mózgowym porażeniem dziecięcym

D. dorosłemu z lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej

Udział dorosłego z lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej w całodobowym treningu czynności życia codziennego w mieszkaniu treningowym jest odpowiedni, ponieważ takie środowisko sprzyja adaptacji i nauce umiejętności niezbędnych do samodzielnego funkcjonowania. Programy treningowe są dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników, a ich celem jest rozwijanie kompetencji życiowych oraz zwiększanie niezależności. Przykładem może być nauka takich umiejętności jak gotowanie, zarządzanie budżetem domowym czy dbanie o higienę osobistą. Ponadto, takie treningi są zgodne z wytycznymi dotyczącymi wsparcia osób z niepełnosprawnościami, które podkreślają znaczenie uczestnictwa w zajęciach rehabilitacyjnych w środowisku, które naśladuje codzienne życie. Dzięki takiej formie wsparcia, uczestnicy mają szansę zdobyć umiejętności w realistycznych warunkach, co zwiększa szanse na ich późniejsze wykorzystanie w życiu codziennym.

Pytanie 19

Potrzeby związane z godnością i prestiżem wchodzą w skład grupy potrzeb

A. samorealizacji i wiedzy

B. przynależności i miłości

C. szacunku i uznania

D. twórczości i ekspresji

Odpowiedź "szacunku i uznania" jest poprawna, ponieważ potrzeby godności i prestiżu są elementami hierarchii potrzeb, które zostały opisane przez Abrahama Maslowa. W jego teorii te potrzeby znajdują się na wyższym poziomie, gdzie jednostka pragnie być szanowana przez innych oraz dąży do uzyskania uznania za swoje osiągnięcia. Przykładem zastosowania tych potrzeb w praktyce może być środowisko pracy, w którym pracownicy, otrzymując pozytywne opinie i nagrody za swoje osiągnięcia, czują się doceniani i zmotywowani do dalszego rozwoju. Wartościowanie godności i prestiżu w organizacji prowadzi do zwiększonej satysfakcji pracowników i lepszej atmosfery w miejscu pracy, co jest zgodne z dobrymi praktykami w zarządzaniu zasobami ludzkimi. Dążenie do stworzenia środowiska, w którym potrzeby szacunku są zaspokajane, jest kluczowe dla osiągnięcia wysokiej wydajności i lojalności pracowników, co w dłuższej perspektywie przyczynia się do sukcesu całej organizacji.

Pytanie 20

Zasada, która wskazuje, by w sytuacji odrzucania prośby mówić wolniej, głębiej oddychać, parafrazować i zadawać pytania, gdy coś jest niejasne, nie unikać kontaktu wzrokowego, lecz patrzeć rozmówcy w oczy oraz dać sobie czas na namysł, to

A. zasłona z mgły

B. zdarta płyta

C. jestem słoniem

D. jujitsu

Odpowiedź "jestem słoniem" jest prawidłowa, ponieważ odzwierciedla zasadę asertywności w komunikacji, która ma na celu umożliwienie jednostce wyrażania swoich potrzeb i uczuć w sposób, który nie jest agresywny ani pasywny. Przyjmowanie postawy "jestem słoniem" oznacza bycie świadomym swoich granic oraz umiejętność zachowania spokoju i pewności siebie w trudnych sytuacjach. W kontekście odmawiania, ta strategia pozwala osobie na wolniejsze tempo wypowiedzi, co sprzyja lepszemu przetwarzaniu informacji i daje czas na refleksję. Dodatkowo, głębsze oddychanie może obniżyć poziom stresu i napięcia, a parafrazowanie oraz dopytywanie się o niejasności pomagają w utrzymaniu jasnej komunikacji. Dobrze rozwinięta umiejętność patrzenia rozmówcy w oczy wzmacnia zaufanie i zrozumienie, co jest kluczowe w relacjach interpersonalnych. Te elementy są zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie komunikacji interpersonalnej oraz psychologii, które mówią o znaczeniu asertywności i empatii w budowaniu zdrowych relacji.

Pytanie 21

Zarówno osądzanie, jak i podejmowanie decyzji w imieniu innych stanowią przeszkody w komunikacji o charakterze

A. zewnętrznym

B. wewnętrznym

C. kulturowym

D. percepcyjnym

Osądzanie i decydowanie za innych mogą być mylnie klasyfikowane jako bariery zewnętrzne, kulturowe bądź percepcyjne. Zewnętrzne bariery dotyczą zazwyczaj przeszkód fizycznych lub środowiskowych, takich jak hałas czy różnice w dostępności technologii. W kontekście komunikacji, osądzanie innych na podstawie ich wyglądu czy stylu życia może wydawać się związane z kulturą, ale nie odnosi się bezpośrednio do samego procesu wymiany informacji. Barierami kulturowymi są różnice w normach, wartościach i zachowaniach między różnymi grupami, co powoduje trudności w porozumieniu, jednak osądzanie innych nie jest ich bezpośrednią przyczyną. W odniesieniu do percepcji, choć percepcyjne zniekształcenia mogą wpływać na naszą interpretację komunikatów, to osądzanie i decydowanie za innych jest bardziej związane z naszymi wewnętrznymi emocjami i przekonaniami, które filtrują sposób, w jaki postrzegamy rzeczywistość. Te nieporozumienia wskazują na typowe błędy myślowe, takie jak tendencja do generalizacji czy personalizacji, które prowadzą do nieprawidłowych wniosków na temat sposobu, w jaki komunikujemy się z innymi.

Pytanie 22

Ataksja móżdżkowa jest zdecydowanym przeciwwskazaniem do uczestniczenia w zajęciach

A. kształtowania gliny ręcznie metodą wężyków

B. malowania na sztalugach w pozycji siedzącej

C. wyplatania kosza z wikliny naturalnej

D. wykonania witrażu z użyciem szlifierki

Ataksja móżdżkowa to zaburzenie koordynacji ruchowej spowodowane uszkodzeniem móżdżku, co czyni wykonywanie precyzyjnych zadań, takich jak witrażowanie z użyciem szlifierki, potencjalnie niebezpiecznym. Osoby z ataksją mogą mieć problemy z utrzymaniem równowagi oraz kontrolowaniem ruchów, co w przypadku pracy z narzędziami elektrycznymi, jak szlifierka, stwarza ryzyko urazów. Praca z tego typu narzędziami wymaga nie tylko precyzji, ale również pewności w ruchach, co jest trudne do osiągnięcia w przypadku ataksji. W praktyce, osoby z takimi schorzeniami powinny unikać zajęć, które mogą prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, a w przypadku witrażu, zaleca się korzystanie z technik, które są bardziej bezpieczne i mniej wymagające pod względem koordynacji, jak np. malowanie na szkle bez użycia szlifierki. Zgodnie z standardami BHP oraz zasadami ergonomii, wszelkie prace z narzędziami powinny być dostosowane do możliwości fizycznych wykonawcy, co jest szczególnie istotne w przypadku osób z dysfunkcjami ruchowymi.

Pytanie 23

Terapeuta powiedział do swojego podopiecznego: Czuję się nieswojo, gdy używa Pan wulgaryzmów podczas moich zajęć. Proszę, aby Pan to zaprzestał. Jaką postawę wyraził terapeuta w tej wypowiedzi?

A. unikającą

B. agresywną

C. uległą

D. asertywną

Wybór odpowiedzi asertywnej jest naprawdę dobry, bo terapeuta wyraża, jak się czuje i jakie ma granice, które są dla niego ważne. Asertywność to umiejętność mówienia o swoich emocjach, potrzebach i oczekiwaniach w sposób szczery, ale z szacunkiem dla drugiej osoby. W terapii to bardzo istotne, bo buduje zaufanie i pozwala na otwartą komunikację. W tym przypadku terapeuta mówi o swoim dyskomforcie, co może skłonić podopiecznego do głębszej refleksji nad swoim zachowaniem. Asertywność naprawdę pomaga w efektywnej komunikacji, bo ułatwia zrozumienie i rozwiązywanie konfliktów. Na przykład, kiedy terapeuta prosi podopiecznego o zmianę zachowania, ale jednocześnie jest otwarty na rozmowę, to tworzy przestrzeń do szukania wspólnych rozwiązań. Takie podejście jest zgodne z tym, co najlepsze w terapii, gdzie ważne jest, żeby każdy mógł swobodnie wyrażać swoje myśli i emocje.

Pytanie 24

Najlepiej ocenić efekty terapeutyczne zajęć z osobą z głęboką niepełnosprawnością intelektualną na podstawie

A. analizy produktów rękodzielniczych

B. wywiadu z podopiecznym

C. obserwacji podopiecznego

D. domowych ćwiczeń weryfikujących

Obserwacja podopiecznego jest kluczowym narzędziem w ocenie efektów terapeutycznych zajęć z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie w stopniu głębokim. Dzięki bezpośredniej obserwacji można zauważyć subtelne zmiany w zachowaniu, interakcji oraz umiejętnościach społecznych i komunikacyjnych, które mogą być trudne do uchwycenia w innych metodach oceny. Obserwacja dostarcza także kontekstu do zrozumienia, jak podopieczny reaguje na różnorodne bodźce oraz sytuacje, co jest nieocenione w opracowywaniu dalszych kroków terapeutycznych. Przykładem może być analiza reakcji na różne formy aktywności, co pozwala na dostosowanie programu terapeutycznego do indywidualnych potrzeb i możliwości. W zgodzie z najlepszymi praktykami, terapeuci powinni również dokumentować obserwacje, co sprzyja monitorowaniu postępów w dłuższej perspektywie oraz ułatwia współpracę z innymi specjalistami.

Pytanie 25

Aby udokumentować proces rehabilitacji pacjenta w szpitalu, terapeuta zajęciowy powinien stworzyć dla chorego

A. formularz przebiegu leczenia

B. kartę zajęć

C. historie medyczną

D. skierowanie na terapię zajęciową

Historia choroby, choć istotna w kontekście ogólnym stanu zdrowia pacjenta, nie jest narzędziem do bieżącego dokumentowania postępów w terapii zajęciowej. Zawiera informacje o przeszłych schorzeniach, ale nie dostarcza szczegółów dotyczących aktualnych działań terapeutycznych, co jest kluczowe dla skutecznego procesu terapeutycznego. Arkusz przebiegu leczenia, podobnie jak historia choroby, ma bardziej ogólny charakter i często zawiera uogólnione informacje o leczeniu, a nie o konkretnych zajęciach, które pacjent wykonuje. Skierowanie na terapię zajęciową również nie jest dokumentem, który podsumowuje i monitoruje bieżące działania terapeutyczne. Skierowanie to formalność, która inicjuje proces terapeutyczny, ale nie dokumentuje postępu ani efektów pracy terapeuty. Typowym błędem myślowym jest przekonanie, że każdy z tych dokumentów może pełnić tę samą rolę co karta zajęć. W rzeczywistości, karta zajęć jest specjalistycznym narzędziem, które umożliwia precyzyjne śledzenie oraz dostosowywanie działań terapeutycznych do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest fundamentem skutecznej terapii zajęciowej.

Pytanie 26

Jaką metodę alternatywnej komunikacji powinien zasugerować terapeuta zajęciowy rodzinie do porozumiewania się z dzieckiem niewidomym i słabosłyszącym?

A. Znaki daktylograficzne

B. Alfabet Lorma

C. Fonogesty

D. Piktogramy

Alfabet Lorma to metoda komunikacji alternatywnej opracowana specjalnie dla osób z zaburzeniami wzroku i słuchu. W tej metodzie każdy znak reprezentuje określoną literę, a dotykowe odczucia pozwalają na skuteczne przekazywanie informacji osobom niewidomym i słabosłyszącym. Przykładem zastosowania Alfabetu Lorma jest nauka liter w formie dotykowej, gdzie terapeuta może wykorzystać różne materiały, takie jak piasek, aby stworzyć litery, które dziecko może dotykać i poznawać. Zastosowanie tej metody wspiera rozwój umiejętności komunikacyjnych i językowych, a także integrację sensoryczną, co jest zgodne z najlepszymi praktykami terapeutycznymi dla dzieci z takimi potrzebami. Alfabet Lorma jest ceniony w pedagogice specjalnej i rehabilitacji, ponieważ umożliwia osobom z niepełnosprawnościami aktywny udział w społeczeństwie oraz poprawia jakość ich życia poprzez efektywną komunikację.

Pytanie 27

Terapeuta zajęciowy, planując działania wspierające pozytywne wzorce i właściwe nawyki ruchowe u pacjenta po udarze mózgu, powinien wziąć pod uwagę wskazówki

A. psychiatry

B. fizjoterapeuty

C. logopedy

D. protetyka

Odpowiedź wskazująca na fizjoterapeutę jako osobę, która powinna być uwzględniona w procesie rehabilitacji pacjenta po udarze mózgu, jest właściwa. Terapeuta zajęciowy, pracując z pacjentami, powinien ściśle współpracować z fizjoterapeutami, którzy mają kluczową wiedzę na temat mechanizmów ruchowych, rehabilitacji funkcji ruchowych oraz sposobów przywracania sprawności ruchowej. Dobre praktyki w rehabilitacji neurologicznej podkreślają znaczenie indywidualizacji programu terapeutycznego, co oznacza, że każda czynność powinna być dostosowana do specyficznych potrzeb i ograniczeń pacjenta. Przykładowo, fizjoterapeuta może doradzić, jakie ćwiczenia będą najbardziej efektywne w poprawie siły mięśniowej oraz koordynacji ruchowej, co jest kluczowe w procesie powrotu do codziennych aktywności. Integracja zaleceń fizjoterapeutycznego umożliwia również monitorowanie postępów, dostosowywanie terapii oraz wprowadzanie nowych technik terapeutycznych, co jest fundamentem skutecznej rehabilitacji po udarze mózgu.

Pytanie 28

Jak nazywa się metoda angażująca osoby poprzez interakcję z morzem?

A. hortikuloterapia

B. talasoterapia

C. silwoterapia

D. ludoterapia

Talasoterapia to metoda terapeutyczna, która wykorzystuje właściwości wody morskiej oraz elementy środowiska nadmorskiego w celu poprawy zdrowia i samopoczucia pacjentów. Ta metoda aktywizująca podopiecznych polega na stosowaniu kąpieli solankowych, aplikacji błota morskiego oraz korzystaniu z różnych form terapii związanych z morzem, co wpływa pozytywnie na organizm i psychikę. Talasoterapia jest szeroko stosowana w rehabilitacji osób z problemami ortopedycznymi, reumatycznymi, a także w terapii stresu i zmęczenia. Przykładem może być terapia morskimi minerałami, która nie tylko łagodzi bóle mięśniowe, ale także poprawia krążenie krwi i elastyczność skóry. W praktyce, ośrodki specjalizujące się w talasoterapii często oferują kompleksowe programy, które łączą zabiegi wodne z fizjoterapią, co pozwala na osiągnięcie lepszych efektów terapeutycznych. Metoda ta opiera się na standardach medycyny naturalnej i jest rekomendowana przez wiele organizacji zdrowotnych, które promują holistyczne podejście do zdrowia.

Pytanie 29

Która technika może być wykorzystywana do rozwijania umiejętności społecznych u osób z niepełnosprawnością intelektualną?

A. Ćwiczenia fizyczne

B. Gry komputerowe

C. Samotność w lesie

D. Drama

Drama to technika, która od dawna znajduje zastosowanie w terapii zajęciowej, szczególnie w kontekście rozwijania umiejętności społecznych. Polega na wykorzystaniu elementów teatralnych i dramowych do pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Dzięki tej metodzie uczestnicy mogą ćwiczyć różne scenariusze społeczne w kontrolowanym i bezpiecznym środowisku. Drama pozwala na symulację sytuacji z życia codziennego, co umożliwia uczestnikom naukę adekwatnych reakcji i zachowań. Przykładowo, poprzez odgrywanie ról, osoby mogą nauczyć się, jak prowadzić rozmowę, wyrażać emocje, czy rozwiązywać konflikty. Dodatkowo, drama wspiera rozwój empatii, ponieważ uczestnicy mają okazję wczuć się w rolę innych osób. To wszystko sprawia, że jest to skuteczna metoda pracy z osobami z różnymi trudnościami w komunikacji. W terapii zajęciowej drama odgrywa ważną rolę, dając uczestnikom możliwość praktycznego ćwiczenia interakcji społecznych w sposób twórczy i angażujący. Standardy pracy w terapii zajęciowej często uwzględniają wykorzystanie dramy jako narzędzia rozwijającego kompetencje społeczne.

Pytanie 30

Warsztaty terapii zajęciowej prowadzą działania w zakresie rehabilitacji społecznej oraz zawodowej, mające na celu osiągnięcie przez uczestnika przede wszystkim

A. umiejętności związanych z różnymi technikami

B. jak największej sprawności fizycznej

C. swobody w komunikacji

D. możliwie niezależnego i samodzielnego życia

Warsztaty terapii zajęciowej (WTZ) mają na celu wsparcie osób z niepełnosprawnościami w dążeniu do maksymalnej niezależności życiowej. Odpowiedź, która wskazuje na dążenie do możliwie niezależnego i samodzielnego życia, jest zgodna z przyjętymi standardami rehabilitacji społecznej. W ramach WTZ uczestnicy uczą się nie tylko umiejętności praktycznych, ale także społecznych i emocjonalnych, które są niezbędne do funkcjonowania w społeczeństwie. Przykłady takich umiejętności to zarządzanie finansami, gotowanie, czy umiejętności interpersonalne. Takie wsparcie pozwala na integrowanie się z otoczeniem oraz nawiązywanie relacji międzyludzkich, co jest kluczowe dla poprawy jakości życia. Dążenie do samodzielności jest również zgodne z zasadami Konwencji o prawach osób z niepełnosprawnościami, która podkreśla znaczenie zapewnienia dostępności i wsparcia dla osób z ograniczeniami. W ten sposób, WTZ działają jako platforma, która umożliwia osobom z niepełnosprawnościami rozwój i aktywizację, co przekłada się na ich większe zaangażowanie w życie społeczne.

Pytanie 31

W terapii skierowanej na poprawę koordynacji wzrokowo-ruchowej siedmioletniej dziewczynki z MPD powinno się uwzględnić

A. wyjścia do kina, teatru oraz filharmonii

B. napełnianie balonów, puszczanie baniek mydlanych, udział w grach drużynowych

C. malarstwo palcami, używanie pędzelka, wypełnianie konturów

D. spacery po parku, biegi oraz skoki

Malowanie palcami, pędzelkiem oraz wypełnianie konturów to działania, które angażują zarówno wzrok, jak i ruchy precyzyjne rąk, co jest kluczowe w terapii koordynacji wzrokowo-ruchowej, szczególnie u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD). Te aktywności pozwalają na rozwijanie umiejętności manualnych, zwiększają świadomość ciała oraz pomagają w rozwoju percepcyjno-motorycznym. Umożliwiają także dziecku wyrażanie emocji i kreatywności, co jest istotne dla jego ogólnego rozwoju psychicznego i społecznego. W terapii zaleca się wykorzystywanie różnorodnych technik arteterapeutycznych, które nie tylko wspierają rozwój motoriki małej, ale również przynoszą radość i satysfakcję z twórczej aktywności. Przykłady zastosowania to organizowanie warsztatów malarskich, w których dzieci mogą eksperymentować z różnorodnymi materiałami i technikami, co sprzyja ich wszechstronnemu rozwojowi, zgodnie z zasadami terapii zajęciowej i integracji sensorycznej.

Pytanie 32

Jaki okres od dnia przyjęcia osoby do domu pomocy społecznej jest wymagany do opracowania indywidualnego planu wsparcia?

A. 3 miesiące

B. 12 miesięcy

C. 9 miesięcy

D. 6 miesięcy

Przygotowanie indywidualnego planu wsparcia dla mieszkańca domu pomocy społecznej w terminie 6 miesięcy od jego przyjęcia jest zgodne z ogólnymi wytycznymi i standardami branżowymi. Taki plan ma na celu dostosowanie formy i zakresu wsparcia do indywidualnych potrzeb i możliwości osoby. W praktyce oznacza to, że personel powinien przeprowadzić szczegółowe diagnozy oraz zidentyfikować zasoby i ograniczenia mieszkańca, co pozwoli na opracowanie spersonalizowanego podejścia. Dobre praktyki zakładają, że w tym czasie personel powinien również zaangażować mieszkańca oraz jego rodzinę w proces planowania wsparcia, co sprzyja większej efektywności działań. Ponadto, zgodnie z standardami jakości opieki, taki plan powinien być regularnie aktualizowany, aby uwzględnić zmieniające się potrzeby mieszkańca, co z kolei wymaga stałego monitorowania i ewaluacji. Wdrożenie takiego systemu wsparcia nie tylko zwiększa komfort życia mieszkańca, ale także wspiera jego samodzielność i aktywne uczestnictwo w życiu społecznym.

Pytanie 33

Osoba biorąca udział w warsztatach terapii zajęciowej to osoba podatna na wpływy innych, niepewna w wyrażaniu swoich poglądów, a także narażona na wykorzystywanie przez pozostałych uczestników zajęć. Jakiego rodzaju trening powinien zaproponować terapeuta tej osobie?

A. radzenia sobie z napięciem

B. zachowania asertywnego

C. rozwiązywania sporów

D. czynnego słuchania

Odpowiedź 'zachowanie asertywne' jest prawidłowa, ponieważ terapia zajęciowa często skupia się na rozwijaniu umiejętności interpersonalnych uczestników, a asertywność jest kluczowym elementem w budowaniu zdrowych relacji. Asertywność pozwala jednostkom wyrażać swoje potrzeby i pragnienia w sposób otwarty i szanujący zarówno siebie, jak i innych. W kontekście terapii zajęciowej, uczestnik, który jest podatny na wpływy, potrzebuje wsparcia w nauce wyrażania swoich poglądów oraz w obronie swoich granic. Przykładowe techniki asertywności obejmują naukę mówienia 'nie' w sytuacjach, gdy czują się przytłoczeni lub wykorzystywani, co pomoże im w budowaniu pewności siebie. Warto również wprowadzić ćwiczenia symulacyjne, które pozwolą uczestnikom praktykować asertywne odpowiedzi w bezpiecznym środowisku. Praktyka asertywności jest zgodna z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które promują rozwój osobisty i społeczny uczestników, wspierając ich w dążeniu do niezależności.

Pytanie 34

Na jakim etapie dokonuje się analizy wyników badań przeprowadzonych u osoby zamieszkującej dom pomocy społecznej w kontekście kompleksowej oceny geriatrycznej?

A. nawiązania kontaktu terapeutycznego z podopiecznym

B. ustalenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego

C. uzyskania informacji o podopiecznym z wywiadów, obserwacji oraz dostępnej dokumentacji

D. określenia celów terapeutycznych dla podopiecznego

Odpowiedź "określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego" jest prawidłowa, ponieważ stanowi kluczowy etap w procesie całościowej oceny geriatrycznej. W tej fazie przeprowadzane jest systematyczne zidentyfikowanie i zrozumienie różnorodnych potrzeb zdrowotnych, psychospołecznych oraz funkcjonalnych osoby, co jest niezbędne do skutecznego planowania dalszej opieki. Analizując problemy oraz możliwości podopiecznego, opiekunowie i specjaliści mogą lepiej dostosować interwencje terapeutyczne do indywidualnych potrzeb, co jest zgodne z dotychczasowymi standardami opieki geriatrycznej. Przykładami zastosowania tej wiedzy mogą być działania takie jak dostosowanie programu rehabilitacyjnego do stanu zdrowia pacjenta lub zaplanowanie wsparcia w codziennych czynnościach, co może znacząco poprawić jakość życia podopiecznego. Zgodnie z wytycznymi WHO dotyczącymi opieki nad osobami starszymi, holistyczne podejście, które uwzględnia zarówno aspekty fizyczne, jak i emocjonalne, jest kluczowe dla skutecznej interwencji.

Pytanie 35

Rodzaj negocjacji, w którym stara się osiągnąć osobiste cele i dążenia, z jednoczesnym wykluczeniem lub ograniczeniem możliwości spełnienia jakichkolwiek potrzeb drugiej strony, określa się mianem

A. rywalizacji

B. dominacji

C. unikania

D. kompromisu

Styl dominacji w negocjacjach to podejście, w którym jedna strona dąży do osiągnięcia swoich celów kosztem drugiej strony. Osoby wykorzystujące ten styl mogą stosować różne techniki, aby uzyskać przewagę, takie jak silne argumenty, presja czasowa, a nawet manipulacja emocjonalna. Przykładowo, w kontekście sprzedaży, sprzedawca może skupić się na maksymalizacji swojego zysku, ignorując przy tym potrzeby klienta, co może prowadzić do krótkotrwałych korzyści, ale negatywnie wpłynąć na długoterminowe relacje biznesowe. W praktyce, dominacja może być skuteczna w sytuacjach rywalizacyjnych, gdzie jedna strona ma wyraźną przewagę, jednak zazwyczaj skutkuje ona narastaniem konfliktów i frustracji. W standardach prowadzenia negocjacji, takich jak te określone przez organizacje ISO, preferuje się podejścia bardziej współpracy, które uwzględniają interesy obu stron, co prowadzi do bardziej zrównoważonych i trwałych rozwiązań.

Pytanie 36

Aby zachęcić podopiecznego do rozwijania swoich myśli oraz dzielenia się poglądami, terapeuta powinien zadawać przede wszystkim pytania

A. sugerujące

B. zamknięte

C. alternatywne

D. otwarte

Wybór pytań otwartych jest kluczowy w terapii, gdyż umożliwia podopiecznemu swobodne wyrażenie myśli, uczuć i opinii. Pytania otwarte nie ograniczają odpowiedzi do prostego 'tak' lub 'nie', co sprzyja głębszej eksploracji osobistych doświadczeń. Na przykład, zamiast pytać 'Czy czujesz się smutny?', terapeuta może zapytać 'Co czujesz, gdy myślisz o swojej sytuacji?'. Tego rodzaju pytania zachęcają do refleksji i mogą prowadzić do odkryć, które są istotne dla postępu terapeutycznego. Ponadto, zgodnie z dobrymi praktykami w psychoterapii, pytania otwarte wspierają budowanie zaufania między terapeutą a podopiecznym, co jest fundamentem skutecznej terapii. Wspierają one również rozwój umiejętności komunikacyjnych oraz samoregulacji emocjonalnej, pozwalając klientowi na większą samodzielność w procesie terapeutycznym. Użycie pytań otwartych jest zatem nie tylko techniką, ale i strategią, która wpisuje się w holistyczne podejście do zdrowia psychicznego.

Pytanie 37

Które z poniższych zajęć najlepiej wspierają rozwój umiejętności społecznych u osób z autyzmem?

A. Kursy informatyczne

B. Szkolenia zawodowe

C. Indywidualne lekcje matematyki

D. Zajęcia grupowe z komunikacji

Zajęcia grupowe z komunikacji są kluczowe dla wspierania rozwoju umiejętności społecznych u osób z autyzmem. W kontekście terapii zajęciowej, rozwijanie umiejętności społecznych jest niezwykle istotne, ponieważ pozwala na lepsze funkcjonowanie w społeczeństwie. Zajęcia grupowe umożliwiają uczestnikom praktyczne ćwiczenie interakcji z innymi, co jest nieocenione w kontekście rozumienia i interpretowania mowy ciała, tonu głosu oraz innych niewerbalnych sygnałów. Takie zajęcia często obejmują symulacje codziennych sytuacji, co pozwala na naukę poprzez doświadczenie. Osoby z autyzmem mogą również pracować nad rozwijaniem empatii, co jest kluczowym elementem efektywnej komunikacji. Dodatkowo, grupowe środowisko sprzyja nawiązywaniu relacji, co może być wyzwaniem dla osób z tego spektrum. Poprzez uczestnictwo w zajęciach grupowych, osoby z autyzmem mogą stopniowo budować pewność siebie w interakcjach społecznych, co jest ważnym krokiem ku większej samodzielności i integracji społecznej.

Pytanie 38

Muzykoterapię stosuje się u pacjentów cierpiących na schizofrenię w trakcie leczenia w szpitalu?

A. wyłącznie przed rozpoczęciem całościowego leczenia

B. z chwilą rozpoczęcia terapii

C. standardowo przed wypisaniem z oddziału

D. po farmakologicznym ustąpieniu objawów psychotycznych

Muzykoterapia jest formą psychoterapii, która wykorzystuje muzykę jako narzędzie terapeutyczne w leczeniu różnych zaburzeń psychicznych, w tym schizofrenii. Wprowadzenie muzykoterapii po farmakologicznym usunięciu objawów psychotycznych jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychiatrii. Głównym celem tego podejścia jest stabilizacja stanu pacjenta, co pozwala na bardziej efektywne wprowadzenie terapii muzycznej. Objawy psychotyczne, takie jak halucynacje czy urojenia, mogą znacznie utrudniać uczestnictwo w terapii i obniżać jej skuteczność. Przykładowo, pacjenci, którzy przeszli farmakologiczne leczenie i doświadczyli znacznej redukcji objawów, mogą lepiej skupić się na procesie terapeutycznym, co zwiększa szanse na pozytywne rezultaty. Muzykoterapia może wspomagać pacjentów w poprawie zdolności komunikacyjnych, wyrażania emocji oraz budowaniu relacji interpersonalnych, co jest szczególnie istotne w rehabilitacji osób z zaburzeniami psychicznymi. Integracja muzykoterapii w leczenie po ustabilizowaniu stanu pacjenta jest uznawana za podejście holistyczne, które uwzględnia zarówno aspekty biologiczne, jak i psychospołeczne.

Pytanie 39

Terapeuta, aby pobudzić podopiecznego do aktywnego uczestnictwa w zajęciach, wykorzystuje metodę pozytywnych wzmocnień, stosując zasadę, że

A. wzmocnienie powinno być opóźnione w czasie jako cel długofalowy

B. wzmocnienie powinno przede wszystkim obejmować dobra materialne i konsumpcyjne

C. zachowania powinny być wzmacniane natychmiast po ich wystąpieniu

D. należy nagradzać tylko konkretne wyniki działań, a nie intencje i wysiłki

Zastosowanie wzmocnień pozytywnych w terapii jest kluczowym elementem motywowania podopiecznych do uczestnictwa w zajęciach. Właściwa zasada mówi, że zachowania powinny być wzmacniane bezpośrednio po ich wystąpieniu, co zwiększa prawdopodobieństwo ich powtórzenia. Taki natychmiastowy feedback pozwala na szybsze skojarzenie pozytywnego efektu z konkretnym działaniem, co jest fundamentalne w procesie uczenia się. Przykładowo, terapeuta może nagrodzić dziecko za aktywne uczestnictwo w zajęciach od razu po wykonaniu zadania, co nie tylko zwiększa motywację, ale także wzmacnia poczucie własnej wartości. Warto pamiętać, że zgodnie z teorią wzmocnień, im szybciej nagroda następuje po wystąpieniu pożądanego zachowania, tym silniej jest ono utrwalane. Dobre praktyki w terapii zalecają także, aby stosować różnorodne formy wzmocnień, które mogą obejmować nie tylko nagrody materialne, ale również pochwały czy dodatkowy czas na ulubione aktywności.

Pytanie 40

Podopieczny podczas zajęć oznajmił terapeucie, że słyszy jak za oknem detonują bomby. U niego wystąpiły zakłócenia w obszarze

A. społecznym

B. biologicznym

C. fizycznym

D. psychicznym

Odpowiedź psychiczna jest poprawna, ponieważ objawy opisane przez podopiecznego, takie jak słyszenie wybuchów bomb, wskazują na zaburzenia percepcji, które są typowe dla problemów w sferze zdrowia psychicznego. W takich sytuacjach może występować zjawisko halucynacji, które jest często związane z zaburzeniami psychicznymi, takimi jak schizofrenia czy zaburzenia afektywne. Terapeuci i specjaliści w dziedzinie zdrowia psychicznego muszą być w stanie zidentyfikować tego typu objawy, aby właściwie zareagować i dostarczyć odpowiednią pomoc. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest wykorzystanie technik terapeutycznych, takich jak terapia poznawczo-behawioralna, która może pomóc pacjentom zrozumieć i zarządzać swoimi objawami. Dodatkowo, w kontekście zdrowia psychicznego, istotne jest, aby terapeuta dbał o stworzenie bezpiecznej przestrzeni dla pacjenta, w której może on otwarcie dzielić się swoimi doświadczeniami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej