Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 23 maja 2025 23:31
Data zakończenia: 23 maja 2025 23:56

Egzamin zdany!

Wynik: 21/40 punktów (52,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Mapy związane z regulacją stanu prawnego nieruchomości to opracowania kartograficzne określane mianem

A. do celów prawnych

B. uzupełniających

C. katastralnych

D. do celów projektowych

Odpowiedzi katastralne, uzupełniające oraz do celów projektowych, mimo iż mogą wydawać się związane z kartografią nieruchomości, nie odpowiadają na pytanie o regulację stanu prawnego. Mapy katastralne są narzędziem administracyjnym służącym do ewidencji gruntów i budynków, jednak ich głównym celem nie jest bezpośrednia regulacja stanu prawnego, lecz zapewnienie dostępu do informacji o nieruchomościach dla celów podatkowych i planistycznych. Mapy uzupełniające z kolei mają charakter pomocniczy, służąc do dostarczania dodatkowych informacji kontekstowych, ale nie są kluczowe w kontekście formalnego stanu prawnego nieruchomości. Natomiast mapy do celów projektowych skupiają się na planowaniu i projektowaniu przestrzennym, co również nie odnosi się bezpośrednio do regulacji stanu prawnego. Często błędne jest utożsamianie map katastralnych i projektowych z mapami do celów prawnych, co może prowadzić do nieporozumień w kontekście ich użycia w obrocie nieruchomościami. Zrozumienie różnicy między tymi rodzajami map jest istotne dla prawidłowego działania w dziedzinie geodezji i kartografii.

Pytanie 2

Jaki wzór powinien być użyty do obliczenia sumy kątów wewnętrznych w zamkniętym poligonie?

A. [β]t = (n + 2) · 200g

B. [β]t = (n - 2) · 200g

C. [β]t = Ap – Ak + n · 200g

D. [β]t = Ak – Ap + n · 200g

Nieprawidłowe odpowiedzi często wynikają z niepełnego zrozumienia zasad dotyczących kątów w poligonach. Przykładowo, wzór [β]t = Ak – Ap + n · 200g sugeruje, że suma kątów wewnętrznych jest uzależniona od różnicy pomiędzy dwoma wartościami, które w kontekście geometrii nie mają zastosowania. Rzeczywiście, nie ma związku między obszarami poligonów a sumą kątów. Z kolei wzór [β]t = (n + 2) · 200g nie tylko wprowadza błędny dodatek, ale również nie uwzględnia, że dodanie boków nie generuje nowych kątów wewnętrznych, co jest fundamentalną pomyłką. Błędne podejście do tej tematyki może prowadzić do nieprawidłowych obliczeń w projektach architektonicznych i inżynieryjnych, gdzie precyzja jest kluczowa. Warto zauważyć, że dla każdego n- kąta, suma kątów wewnętrznych zawsze jest określona jako (n - 2) · 180°, co wynika z podziału poligonu na trójkąty. Ignorowanie tej zasady może prowadzić do istotnych błędów w projektowaniu i analizie geometrycznej, co podkreśla znaczenie rzetelnej wiedzy z tego zakresu.

Pytanie 3

Która z wielkości jest obciążona błędem indeksu w trakcie pomiaru?

A. Kierunek poziomy

B. Kierunek pionowy

C. Odległość skośna

D. Odczyt na łacie

Odległość skośna, kierunek poziomy i odczyt na łacie to rzeczy, które mogą się mylić z błędem indeksu, ale tak naprawdę mają swoje zasady i błędy, które są inne. Odległość skośna, na przykład, jest mierzona w terenie i tam pojawiają się inne błędy, jak refrakcja atmosferyczna czy nieprecyzyjny odczyt. Kierunek poziomy, który jest prostopadły do pionowego, można mierzyć dokładniej, szczególnie z nowoczesnymi instrumentami, które pomagają ograniczyć błędy. Odczyt na łacie też nie jest bezpośrednio związany z błędem indeksu, ale można się pomylić przy odczycie lub gdy teren jest nierówny. Często mylimy te pojęcia z błędem indeksu, bo nie rozumiemy, jak wykonywane są różne pomiary i jakie błędy mogą się zdarzyć. Dlatego ważne jest, żeby korzystać z odpowiednich standardów pomiarowych i technik, żeby zminimalizować błędy i uzyskać wiarygodne wyniki.

Pytanie 4

Na podstawie zamieszczonych w tabeli wyników pomiarów punktów kontrolowanych, oblicz przemieszczenie pionowe punktu nr 3.

Nr punktu	Pomiar pierwotny H_p [m]	Pomiar wtórny H_w [m]
1	521,2578	521,2480
2	521,2521	521,2410
3	521,2610	521,2554
4	521,2586	521,2533
5	521,2567	521,2458
6	521,2505	521,2412

A. -56 mm

B. +5,6 mm

C. +56 mm

D. -5,6 mm

Jeśli wybrałeś błędną odpowiedź, to może wynikać z niejasności, jak oblicza się przemieszczenie. Przemieszczenie pionowe punktu nr 3 nie może być dodatnie, bo to by znaczyło, że punkt się unosi, a my wiemy, że jest inaczej. Gdy mówimy o obniżeniu o -5,6 mm, to znaczy, że punkt jest niżej niż był. Często w analizach pomiarowych ludzie mylą znaki przy przemieszczeniach, co prowadzi do nieporozumień. Możliwe, że pomyliłeś przemieszczenie w górę z dodatnią wielkością, a to przez to mogą pojawić się błędne wnioski o stanie budowli. Niektórzy mogą też koncentrować się na wartościach bezwzględnych, nie zauważając kierunku przemieszczenia, co w inżynierii jest kluczowe. Zawsze warto mieć na oku zasady, które mówią, że ujemne wartości to obniżenie. W bardziej skomplikowanych analizach ważne jest używanie odpowiednich metod i narzędzi, żeby zrozumieć ruchy gruntów i ich wpływ na budowle.

Pytanie 5

Jakie czynniki wpływają na gęstość oraz rozmieszczenie pikiet w pomiarze wysokościowym obszaru?

A. Typ używanego sprzętu pomiarowego

B. Planowana skala mapy

C. Liczba osób przeprowadzających pomiar

D. Metoda realizacji rysunku polowego

Wybór rodzaju sprzętu do pomiaru, liczby osób wykonujących pomiar oraz sposobu wykonania szkicu polowego nie ma bezpośredniego wpływu na gęstość i rozmieszczenie pikiet w kontekście pomiarów wysokościowych. Właściwy sprzęt jest oczywiście istotny dla uzyskania dokładnych wyników, jednak to nie on decyduje o tym, jak wiele pikiet należy umieścić w terenie. W zależności od wybranej metody pomiarowej, technologia może znacznie różnić się, ale każda z nich powinna być dostosowana do specyfiki mapy, a nie odwrotnie. Liczba osób wykonujących pomiar ma znaczenie w kontekście wydajności i tempa pracy, ale nie wpływa na rozmieszczenie pikiet. Zbyt mała lub zbyt duża liczba pracowników może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania zasobów, ale sama koncepcja pomiaru nie zmienia się. Sposób wykonania szkicu polowego również jest ważny, ale to jego wykonanie zależy od wcześniej ustalonej gęstości pikiet, więc nie wpływa na nią bezpośrednio. Często pojawia się mylne przekonanie, że różne aspekty organizacyjne pomiarów mogą zdefiniować techniczne parametry, co prowadzi do nieporozumień w planowaniu pomiarów w terenie. W rzeczywistości, kluczowym czynnikiem determinującym gęstość pikiet pozostaje zamierzona skala mapy oraz szczegółowość informacji, które chcemy przekazać w końcowym produkcie.

Pytanie 6

Mapa zasadnicza to rodzaj map

A. sozologicznych

B. gospodarczych

C. społecznych

D. fizjologicznych

Mapa zasadnicza to, krótko mówiąc, bardzo ważny element, jak chodzi o systemy informacji geograficznej. Jest to mapa, która pokazuje najistotniejsze cechy terenu, takie jak granice administracyjne, różne rodzaje dróg czy nawet ukształtowanie powierzchni. Moim zdaniem, to niesamowite, jak wiele zastosowań ma ta mapa. Od planowania miast po rolnictwo – wszędzie się przydaje. Dla inwestycji infrastrukturalnych to wręcz niezbędne narzędzie, bo pomaga zrozumieć, gdzie i jakie tereny są dostępne. Warto też wiedzieć, że takie standardy jak ISO 19101 i wytyczne GUGIK podkreślają znaczenie map zasadniczych. One są jak fundament dla innych, bardziej szczegółowych map. Bez nich trudno by było mówić o jakiejkolwiek mapie w kontekście gospodarczym.

Pytanie 7

Określ wysokość osi celowej danego instrumentu, jeżeli pomiar na łacie niwelacyjnej umieszczonej na punkcie o wysokości 109,50 m wynosi 1300.

A. 109,37 m

B. 108,20 m

C. 109,63 m

D. 110,80 m

Wysokość osi celowej instrumentu niwelacyjnego można obliczyć, dodając wysokość punktu, na którym wykonano odczyt, do odczytu na łacie. W tym przypadku mamy punkt o wysokości 109,50 m oraz odczyt na łacie wynoszący 1300 mm, co oznacza 1,300 m. Zatem wysokość osi celowej instrumentu wynosi: 109,50 m + 1,300 m = 110,80 m. Taki sposób obliczeń jest stosowany w praktyce inżynieryjnej i geodezyjnej, gdzie precyzyjne pomiary są kluczowe. Przykładem zastosowania może być niwelacja terenu przed budową, gdzie znajomość wysokości osi celowej umożliwia dokładne określenie wysokości elementów budowlanych. Warto również zwrócić uwagę na standardy geodezyjne, które podkreślają znaczenie dokładnych pomiarów i precyzyjnych obliczeń w procesie niwelacji, co wpływa na jakość i bezpieczeństwo realizowanych projektów.

Pytanie 8

Na podstawie informacji zawartych w dzienniku oblicz wysokość osi celowej na stanowisku drugim (w kolumnie 8).

A. 303,971 m

B. 303,946 m

C. 303,387 m

D. 303,919 m

Odpowiedź 303,919 m jest prawidłowa, ponieważ dokładnie odpowiada na wymagania związane z pomiarem wysokości osi celowej na stanowisku drugim, które zostały określone w dokumentacji projektu. Wysokość osi celowej jest jednym z kluczowych parametrów w geodezji i inżynierii lądowej, który ma bezpośredni wpływ na precyzję dalszych pomiarów oraz obliczeń związanych z tworzeniem map i planów. W praktyce, wysokość ta powinna być ustalana z uwzględnieniem lokalnych warunków geodezyjnych oraz standardów takich jak norma PN-EN ISO 19111 dotycząca geoinformacji. Wysokość osi celowej jest również istotna w kontekście przepisów budowlanych, gdyż błędy w jej pomiarach mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w procesie budowy. Przykładowo, jeśli wysokość osi celowej zostanie błędnie oszacowana, może to skutkować nierównym fundamentem lub źle zaprojektowanym systemem odwodnienia. Dlatego tak ważne jest, aby pomiary były przeprowadzane zgodnie z najlepszymi praktykami i z użyciem odpowiednich narzędzi geodezyjnych.

Pytanie 9

Na mapie zasadniczej symbol literowy oznacza budynek mieszkalny jednorodzinny

A. md

B. mj

C. mz

D. mt

Odpowiedź 'mj' jest poprawna, ponieważ oznaczenie budynku mieszkalnego jednorodzinnego na mapie zasadniczej zgodne jest ze standardami określonymi w Polskiej Normie PN-ISO 19108. W tej normie przypisano symbol literowy 'mj' dla budynków mieszkalnych jednorodzinnych. W praktyce oznaczenie to jest istotne dla urbanistów, architektów i innych profesjonalistów zajmujących się planowaniem przestrzennym, ponieważ umożliwia szybkie i jednoznaczne zidentyfikowanie rodzaju obiektu na mapie. Na przykład, w dokumentacji urbanistycznej, podczas analizy terenu pod zabudowę, oznaczenie 'mj' pozwala na łatwe rozróżnienie budynków mieszkalnych jednorodzinnych od innych typów zabudowy, co jest kluczowe w procesie projektowania oraz oceny wpływu planowanej zabudowy na środowisko. Dodatkowo, znajomość tych oznaczeń jest niezbędna podczas przeglądów administracyjnych, gdzie precyzyjna interpretacja mapy zasadniczej jest wymagana do podejmowania decyzji dotyczących wydawania pozwoleń na budowę lub zmian w zagospodarowaniu przestrzennym.

Pytanie 10

Azymut węzłowy został obliczony na podstawie 4 ciągów poligonowych, w których zarejestrowano:
− ciąg nr I - 5 kątów,
− ciąg nr II - 4 kąty,
− ciąg nr III - 3 kąty,
− ciąg nr IV - 2 kąty.
Który z ciągów ma największą wagę?

A. Ciąg I

B. Ciąg III

C. Ciąg IV

D. Ciąg II

Ciąg II oraz Ciąg III mogą wydawać się na pierwszy rzut oka odpowiednimi odpowiedziami, lecz ich błędne rozumienie wagi obliczeń geodezyjnych prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Waga pomiarów kątowych w poligonach nie jest bezpośrednio związana z ilością pomiarów, ale z ich jakością i powiązaniem z błędami pomiarowymi. Zrozumienie tego aspektu jest kluczowe w geodezji, aby odpowiednio ocenić niezawodność wyników. Ciąg I, który zawiera 5 kątów, nie ma większej wagi, tylko dlatego, że ma więcej pomiarów, ponieważ każdy dodatkowy kąt wprowadza potencjalne błędy i niepewność. W praktyce, kąt w ciągu, który ma mniejszą ilość pomiarów, będzie bardziej wiarygodny. Warto również zauważyć, że w geodezyjnych metodach obliczeniowych, takich jak triangulacja czy poligonowanie, większa liczba pomiarów nie zawsze przekłada się na lepsze wyniki. Często występuje zależność pomiędzy ilością pomiarów a ich jakością. Dlatego dla właściwego zrozumienia tematu, kluczowe jest uwzględnienie zasadności pomiarów i ich wpływu na końcowe rezultaty. Zbyt duża liczba pomiarów wprowadza ryzyko kumulacji błędów i niepewności, co jest sprzeczne z dążeniem do uzyskania jak najwyższej precyzji.

Pytanie 11

W jakim zakrescie znajduje się wartość azymutu boku AB, jeżeli różnice współrzędnych pomiędzy punktem początkowym a końcowym boku AB są takie, że ΔX_AB < 0 oraz ΔY_AB < 0?

A. 0100g

B. 200300g

C. 300400g

D. 100200g

Wybór innych przedziałów azymutu wskazuje na błędne zrozumienie relacji między współrzędnymi ΔX i ΔY. Na przykład, przedział 0° do 100° oznacza kierunek północno-wschodni, co jest niezgodne z danymi, które wskazują na ujemne różnice współrzędnych. Ujemne ΔX sugeruje, że punkt końcowy znajduje się na zachód od punktu początkowego, a ujemne ΔY wskazuje, że znajduje się na południe. Taki zestaw różnic współrzędnych wyklucza kierunki północno-wschodnie, a także północno-zachodnie (100°-200°). Wybór przedziału 300°-400° również jest niepoprawny, ponieważ azymuty powyżej 360° są w zasadzie równoważne azymutom do 360° (np. 370° to to samo co 10°), co nie ma zastosowania w tej sytuacji. Tego rodzaju mylenie kierunków może prowadzić do poważnych błędów w praktyce geodezyjnej, na przykład w kontekście pomiarów terenowych, gdzie precyzja i dokładność są kluczowe. Użytkownicy powinni zwracać uwagę na znaki różnic współrzędnych oraz ich konsekwencje w odniesieniu do kierunków geograficznych, co jest zgodne z ogólnymi zasadami nawigacji i geodezji.

Pytanie 12

W jakiej Bazie Danych są przechowywane dane dotyczące wysokości studzienek kanalizacyjnych?

A. Geodezyjnej Ewidencji Sieci Uzbrojenia Terenu

B. Obiektów Topograficznych

C. Ewidencji Gruntów i Budynków

D. Szczegółowych Osnów Geodezyjnych

Geodezyjna Ewidencja Sieci Uzbrojenia Terenu (GESUT) to baza danych, w której gromadzone są istotne informacje na temat infrastruktury technicznej, w tym również rzędnych studzienek kanalizacyjnych. GESUT ma na celu systematyzację i ułatwienie dostępu do danych o sieciach uzbrojenia terenu, co jest kluczowe dla planowania przestrzennego oraz prowadzenia działań związanych z zarządzaniem infrastrukturą. Zbierane w niej informacje są nie tylko istotne dla geodetów, ale także dla projektantów, inżynierów oraz służb odpowiedzialnych za utrzymanie infrastruktury. Przykładowo, podczas projektowania nowego osiedla, inżynierowie mogą korzystać z GESUT, aby uzyskać dostęp do rzędnych studzienek kanalizacyjnych, co pozwala na prawidłowe zaplanowanie systemu odwadniającego. Ponadto, dane zawarte w GESUT są także wykorzystywane w procesach inwestycyjnych oraz podczas przeprowadzania prac modernizacyjnych, co podkreśla ich praktyczne znaczenie w codziennym zarządzaniu infrastrukturą.

Pytanie 13

Jakie jest przybliżone znaczenie błędu względnego dla odcinka o długości 500,00 m, który został zmierzony z błędem średnim ±10 cm?

A. 1/5000

B. 1/1000

C. 1/2000

D. 1/500

Wybór niepoprawnych odpowiedzi może wynikać z nieprawidłowego zrozumienia definicji błędu względnego oraz sposobu jego obliczania. Przykładem są ułamki 1/1000 i 1/2000, które mogą wydawać się uzasadnione, jednak nie uwzględniają rzeczywistego stosunku błędu do wartości pomiaru. W przypadku błędu bezwzględnego 10 cm w odniesieniu do długości 500 m, błędy te sugerują, że niektórzy mogą mylić jednostki miary lub nieprawidłowo interpretować pojęcie błędu względnego jako małego udziału w dłuższym odcinku. Pamiętaj, że błąd względny informuje nas o tym, jak znaczący jest błąd pomiarowy w stosunku do całkowitych wymiarów obiektu. Kolejną typową pomyłką jest mylenie błędu względnego z wartością bezwzględną; błąd bezwzględny to po prostu wartość błędu, natomiast błąd względny to jego stosunek do całkowitych wymiarów. Odpowiedzi takie jak 1/500 mogą się wydawać realne, jednak nie uwzględniają rzeczywistego wpływu błędu na całkowitą długość. Przy analizowaniu wyników pomiarów warto stosować standardy metrologiczne, które pomogą w wyciąganiu poprawnych wniosków oraz w ocenie dokładności i precyzji narzędzi pomiarowych.

Pytanie 14

Zbieranie, rejestrowanie, przechowywanie, udostępnianie oraz zabezpieczanie materiałów pochodzących z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, odbywa się przy użyciu systemu

A. teleinformatycznego

B. ewidencyjnego

C. komunikacyjnego

D. informacyjnego

Wybór ewidencyjnego systemu w kontekście pozyskiwania i przechowywania materiałów geodezyjnych nie uwzględnia pełnej funkcjonalności, jaką zapewnia system teleinformatyczny. Systemy ewidencyjne skupiają się głównie na rejestrowaniu danych oraz ich formalnej dokumentacji, co nie pokrywa się z wymaganiami dynamicznego przetwarzania i udostępniania informacji. Użytkownicy mogą mylnie sądzić, że ewidencja wystarczy do zarządzania danymi, nie dostrzegając rosnącej potrzeby szybkiego dostępu do tych informacji oraz ich analizy w kontekście przestrzennym. Wykorzystanie systemu informacyjnego również nie spełni wszystkich wymagań, gdyż koncentruje się na przechowywaniu danych, a nie na integracji z różnymi źródłami informacji i interakcji użytkownika z danymi na poziomie GIS. Z kolei systemy komunikacyjne, jakkolwiek istotne w wymianie danych, nie zapewniają niezbędnych funkcji do zabezpieczania i zarządzania złożonymi zbiorami danych geodezyjnych. W praktyce, brak odpowiednich technologii teleinformatycznych prowadzi do nieefektywnego zarządzania zasobami, utrudniając dostęp do informacji oraz ich analizę przez zainteresowane strony. Rozumienie tych różnic jest kluczowe dla wdrożenia właściwych rozwiązań w obrębie geodezji i kartografii, co podkreślają liczne standardy branżowe oraz wytyczne dotyczące zarządzania danymi przestrzennymi.

Pytanie 15

Jakie jest względne odchylenie pomiaru odcinka o długości 10 cm, jeżeli średni błąd pomiarowy wynosi ±0,2 mm?

A. 1:50

B. 1:500

C. 1:200

D. 1:100

Podczas analizy błędów względnych, istotne jest zrozumienie, że nie każdy błąd jest bezpośrednio proporcjonalny do wielkości mierzonych. W przypadku błędnych odpowiedzi, które sugerują inne proporcje, istnieje pewne niezrozumienie podstaw metrologii i obliczeń. Na przykład, jeśli ktoś wybrał proporcję 1:100, może to wynikać z koncentracji na błędzie bezwzględnym bez odniesienia go do wartości rzeczywistej. W rzeczywistości, przy długości 10 cm, błąd ±0,2 mm jest stosunkowo niewielki, co prowadzi do niższego współczynnika błędu względnego, niż sugeruje ta odpowiedź. Odpowiedzi 1:200 i 1:50 również nie uwzględniają poprawnych przeliczeń, ponieważ błąd bezwzględny jest zbyt mały w porównaniu do wartości mierzonych, co wskazuje na zbyt dużą tolerancję na błędy. Warto również zauważyć, że w kontekście nauk przyrodniczych i inżynieryjnych, stosowanie błędów względnych jest kluczowe do oceny jakości danych. Często, pomijając obliczenia błędów względnych, można wprowadzić nieporozumienia dotyczące precyzji i niezawodności pomiarów. Dlatego tak ważne jest, aby przy obliczeniach błędów zawsze odnosić je do wartości rzeczywistej, aby uzyskać miarodajne wyniki.

Pytanie 16

Jaki jest błąd względny w pomiarze odcinka długości 250,00 m, jeśli jego długość zmierzono z błędem średnim ±5 cm?

A. 1/100

B. 1/5000

C. 1/500

D. 1/50

Analizując pozostałe odpowiedzi, można zauważyć, że wiele z nich opiera się na błędnych założeniach dotyczących obliczania błędu względnego. Przyjmując, że błąd pomiarowy wynosi 5 cm, niektóre odpowiedzi, takie jak 1/100 czy 1/50, mogą wydawać się na pierwszy rzut oka atrakcyjne, ale nie uwzględniają rzeczywistego kontekstu pomiaru. Odpowiedź 1/100 sugeruje, że błąd pomiarowy stanowi 1% całkowitej długości, co jest znacznie wyolbrzymione, biorąc pod uwagę, że 5 cm to tylko 0,02% z 250 m. Podobnie, odpowiedź 1/50 również jest nieprawidłowa, ponieważ wskazuje na dużo większy błąd względny, niż jest to rzeczywiście zasadne. Typowym błędem myślowym w takich przypadkach jest niewłaściwe przeliczenie jednostek lub niedocenianie wpływu skali na błąd pomiarowy. Odpowiedzi te mogą wskazywać na brak zrozumienia, jak proporcjonalnie mały błąd w stosunku do dużych wartości może wpływać na obliczenia. W praktyce inżynieryjnej i naukowej ważne jest, aby analizy były dokładne i zgodne z uznanymi standardami, takimi jak normy ISO dotyczące metrologii, które promują precyzyjne i konsekwentne podejście do pomiarów i obliczeń.

Pytanie 17

Jakim południkiem osiowym posługuje się odwzorowanie Gaussa-Krügera w systemie współrzędnych PL-2000?

A. 21º

B. 22º

C. 20º

D. 19º

Odpowiedź 21º jest poprawna, ponieważ w układzie współrzędnych PL-2000 południkom osiowym odwzorowania Gaussa-Krügera przypisane są specyficzne wartości, które odpowiadają określonym strefom. Południk 21º jest kluczowy dla strefy 3 tego odwzorowania, która obejmuje centralną część Polski. W praktyce, wiedza o południkach osiowych jest niezbędna przy tworzeniu map oraz w systemach informacji geograficznej (GIS), gdzie precyzyjne określenie lokalizacji jest kluczowe. Standardy kartograficzne, takie jak PN-EN ISO 19111, podkreślają znaczenie dokładnych odwzorowań i stosownych współrzędnych w procesie mapowania, co sprawia, że umiejętność ich wykorzystania jest niezbędna w pracy geodetów i kartografów. Ponadto, w kontekście planowania przestrzennego i analizy danych geograficznych, znajomość stref odwzorowania pozwala na lepsze zrozumienie i analizę zjawisk przestrzennych.

Pytanie 18

Oblicz kątową korekcję dla jednego kąta w zamkniętym ciągu poligonowym, jeśli ciąg składa się z 5 kątów, a odchyłka kątowa wynosi f_α = +30^cc

A. Vkt = +5cc

B. Vkt = -6cc

C. Vkt = +6cc

D. Vkt = -5cc

Poprawka kątowa do kąta w ciągu poligonowym zamkniętym jest obliczana na podstawie ogólnej zasady, że suma wszystkich kątów wewnętrznych powinna wynosić (n-2) * 180°, gdzie n to liczba wierzchołków. W przypadku poligonu zamkniętego z pięcioma kątami, teoretyczna suma kątów wynosi 3 * 180° = 540°. W zadaniu podano odchyłkę kątową f_α = +30^cc, co wskazuje na konieczność skorygowania kątów o wartość, która zbilansuje nadmiar odchyłki. W praktyce, obliczenia te przyjmuje się w kontekście metody obliczania poprawek kątowych, gdzie poprawka kątowa Vkt dla jednego kąta w poligonie zamkniętym oblicza się jako Vkt = -(f_α / n), co w tym przypadku daje Vkt = -(30cc / 5) = -6cc. Tego rodzaju obliczenia są kluczowe w geodezji i inżynierii, gdzie precyzyjne pomiary kątów mają istotne znaczenie dla dokładności projektów budowlanych oraz w nawigacji. Stosowanie poprawnych metod obliczeniowych jest zgodne z zasadami ISO 17123 oraz innymi normami branżowymi, które zapewniają rzetelność pomiarów.

Pytanie 19

Przeprowadzono dwa różne pomiary długości odcinka L₁ oraz L₂, które charakteryzują się odmienną precyzją. Każdemu z tych pomiarów nadano inną wagę p:

L₁ = 20,000 m, p₁ = 3
L₂ = 20,050 m, p₂ = 2

Jaką długość można uznać za najbardziej prawdopodobną dla tego odcinka?

A. 20,010 m

B. 20,020 m

C. 20,025 m

D. 20,000 m

Analizując podane odpowiedzi, warto zwrócić uwagę na przyczyny, dla których inne opcje są niepoprawne. Odpowiedzi 20,010 m oraz 20,000 m ignorują wagi przypisane do pomiarów L1 i L2, co jest kluczowe w procesie wyznaczania najbardziej prawdopodobnej wartości. Przyjmowanie wartości średnich bez uwzględnienia dokładności pomiarów prowadzi do zniekształcenia wyników. Na przykład, 20,000 m to wartość jednego z pomiarów, ale nie bierze pod uwagę, że pomiar L2, mimo że mniej dokładny, jest bliższy rzeczywistej długości odcinka. Z kolei 20,010 m jest bliskie wartości średniej, jednak nie uwzględnia proporcji wag, co jeszcze bardziej oddala tę wartość od dokładnej odpowiedzi. Użytkownicy często popełniają błąd polegający na traktowaniu wszystkich pomiarów jako równoważnych, co jest błędne w kontekście metod statystycznych. Ważenie pomiarów jest fundamentalne dla uzyskania rzetelnych wyników, a w praktyce powinno się zawsze dążyć do uwzględnienia różnorodności w dokładności pomiarów. Ostatecznie, błędne podejścia do analizy danych pomiarowych mogą prowadzić do podejmowania decyzji, które opierają się na nieprzemyślanych lub zniekształconych informacjach, co w kontekście inżynieryjnym może mieć poważne skutki. Dlatego tak istotne jest, aby przy wyznaczaniu wartości średnich stosować metody, które uwzględniają wagi oraz dokładność pomiarów.

Pytanie 20

Wyniki przeprowadzonego wywiadu terenowego powinny być oznaczone na kopii mapy zasadniczej przy użyciu koloru

A. czarnym

B. grafitowym

C. czerwonym

D. niebieskim

Zaznaczenie wyników wywiadu terenowego na kopii mapy zasadniczej kolorem czerwonym jest zgodne z powszechnie przyjętymi standardami w dziedzinie geodezji i kartografii. Czerwony kolor jest często używany do oznaczania istotnych informacji, takich jak granice, obszary objęte analizą, a także miejsca o szczególnym znaczeniu. W praktyce, używanie czerwonego koloru pozwala na szybkie i łatwe zidentyfikowanie obszarów, które były przedmiotem badania, co jest niezbędne podczas dalszych analiz oraz planowania. Na przykład, podczas analizy wyników wywiadu terenowego dotyczącego projektów budowlanych, czerwone oznaczenie wskazuje na miejsca, które wymagają szczególnej uwagi, co może być istotne dla inżynierów i planistów. Dzięki temu, efektywnie wspiera się proces podejmowania decyzji, minimalizując ryzyko błędów w interpretacji danych. Stosowanie jednolitych kolorów w dokumentacji geodezyjnej sprzyja również lepszemu zrozumieniu i współpracy pomiędzy różnymi zespołami pracującymi nad projektem.

Pytanie 21

Oznaczenie punktu na profilu poprzecznym trasy L 14,5 wskazuje, że jego odległość od osi trasy po lewej stronie wynosi

A. 14,500 m

B. 1,450 m

C. 145,000 m

D. 0,145 m

Odpowiedź 14,500 m jest właściwa, ponieważ w kontekście profilu poprzecznego trasy, oznaczenie L 14,5 wskazuje na odległość od osi trasy w metrach. System oznaczeń stosowany w inżynierii lądowej i transportowej, w tym w projektowaniu dróg i kolei, przyjmuje, że wartości po 'L' są podawane w metrach, a ich liczba jest interpretowana jako odległość od linii centralnej. Przykładowo, jeżeli mamy trasę kolejową, oznaczenie L 14,5 może odnosić się do konkretnego punktu, który znajduje się 14,5 metra na lewo od osi centralnej torów. Tego rodzaju dane są kluczowe przy planowaniu infrastruktury, gdyż pozwalana na precyzyjne rozmieszczenie elementów takich jak perony, przejazdy, czy urządzenia sygnalizacyjne. Zrozumienie tego systemu oznaczeń jest niezbędne dla inżynierów, architektów i osób zajmujących się projektowaniem infrastruktury transportowej, aby zapewnić efektywne i bezpieczne użytkowanie dróg i tras kolejowych.

Pytanie 22

Jakie oznaczenie literowe powinno znaleźć się na szkicu inwentaryzacji powykonawczej budynku, który ma być przekształcony w bibliotekę?

A. k

B. f

C. e

D. b

Oznaczenia literowe w inwentaryzacji są ważne, bo pomagają w klasyfikacji i organizacji pomieszczeń w budynkach. Odpowiedzi jak 'f', 'b' czy 'e' pokazują różne pomieszczenia, ale w kontekście biblioteki mogą być mylące. Oznaczenie 'f' może się kojarzyć z funkcjami, które w ogóle nie są związane z przestrzeniami publicznymi, takimi jak jakieś nagrody czy pomieszczenia techniczne. No i 'b' jest często używane w kontekście budynków publicznych, ale nie mówi nic konkretnego o funkcji biblioteki. A 'e' odnosi się do przestrzeni edukacyjnych, które też nie zawsze są w bibliotece. Warto pamiętać, żeby przy inwentaryzacji kierować się standardami branżowymi i wytycznymi do oznaczania pomieszczeń, bo złe klasyfikacje mogą potem powodować problemy w zarządzaniu budynkiem i jego rozwoju. Właściwe oznaczenia naprawdę wpływają na efektywność działania budynku.

Pytanie 23

Wysokości elementów infrastruktury terenu na mapach geodezyjnych podaje się z dokładnością

A. 0,5 m

B. 0,01 m

C. 0,05 m

D. 0,1 m

Wysokości elementów naziemnych uzbrojenia terenu na mapach zasadniczych podawane są z dokładnością do 0,01 m, co wynika z potrzeby zachowania precyzji w dokumentacji geodezyjnej. Taka dokładność jest szczególnie istotna w kontekście prac budowlanych, inżynieryjnych oraz planowania przestrzennego. Umożliwia to nie tylko dokładne odwzorowanie terenu, ale także wspiera podejmowanie decyzji na podstawie precyzyjnych danych. Na przykład, w przypadku budowy infrastruktury, umiejętność dokładnego określenia wysokości elementów terenu ma kluczowe znaczenie dla projektowania systemów odwodnienia czy układania dróg. Stosowanie się do tej normy jest zgodne z wytycznymi określonymi w Polskiej Normie PN-EN ISO 19100, która dotyczy geoinformatyki. Praktyka ta również podnosi jakość usług geodezyjnych, co jest kluczowe w kontekście zaufania do dokumentacji oraz jej wykorzystania w późniejszych etapach inwestycji.

Pytanie 24

Jakie jest zastosowanie pionownika optycznego w geodezyjnej obsłudze budowlanej?

A. Do tyczenia punktów głównych projektowanego obiektu

B. Do przenoszenia poziomu na dno wykopu

C. Do pomiaru boków tyczonego obiektu

D. Do tyczenia wskaźników konstrukcyjnych na wyższych kondygnacjach

Pionownik optyczny to naprawdę przydatne narzędzie, gdy jesteśmy w trakcie budowy i musimy przenosić punkty w pionie. To, co jest fajne w jego użyciu, to to, że pozwala nam dokładnie ustawić wskaźniki na różnych wysokościach, co jest super ważne, zwłaszcza przy budynkach wielokondygnacyjnych. Wiesz, to ma ogromne znaczenie dla stabilności całej konstrukcji. Na przykład, gdy budujemy coś, co ma kilka pięter, pionownik pomaga nam precyzyjnie określić wysokości poszczególnych kondygnacji. W praktyce, geodeta stawia instrument na odpowiedniej wysokości i korzysta z celownika, by wszystko było dokładnie w osi pionowej. Jest to zgodne z normami, które mówią, jak ważne są precyzyjne pomiary na każdym etapie budowy.

Pytanie 25

Jaki jest błąd względny dla odcinka o długości 150,00 m, który został zmierzony z błędem średnim ±5 cm?

A. 1:30

B. 1:3000

C. 1:300

D. 1:30000

Analizując dostępne odpowiedzi, ważne jest, aby zrozumieć, jak oblicza się błąd względny oraz dlaczego wybrane metody mogą prowadzić do mylnych wyników. Wiele osób może mylnie zakładać, że błąd względny można określić w sposób prosty, traktując błąd pomiaru jako jedynie procent od całkowitej długości. Na przykład, odpowiedzi takie jak 1:30000 mogą wynikać z błędnego zrozumienia, że im mniejszy błąd pomiarowy, tym lepsza jakość pomiaru, co jest uproszczeniem. Taka interpretacja ignoruje rzeczywisty kontekst pomiaru, który w tym przypadku jest określony przez stosunek błędu do długości zmierzonego odcinka. Ponadto, podejście do 1:30 może sugerować, że błąd pomiarowy jest znacznie większy niż rzeczywiście, co może wynikać z niewłaściwego oszacowania wielkości błędu w kontekście stosunków, jakie są typowe dla tej długości. Kolejna odpowiedź, 1:300, może być oparta na błędnej kalkulacji wartości błędu, zniekształcając rzeczywisty wpływ błędu na pomiar. Aby efektywnie unikać takich błędów, kluczowe jest zrozumienie metodyki pomiarowej oraz odpowiedniego stosowania wzorów do obliczeń. W profesjonalnym środowisku, jak inżynieria lądowa czy geodezja, błąd względny jest stosowany do oceny precyzji i dokładności, co jest niezbędne do uzyskania wiarygodnych wyników.

Pytanie 26

Mapy zasadniczej nie sporządza się w skali

A. 1:2000

B. 1:5000

C. 1:10000

D. 1:1000

Odpowiedź 1:10000 jest prawidłowa, ponieważ mapy zasadnicze są tworzone w skali 1:10000, co jest zgodne ze standardami określonymi w przepisach dotyczących geodezji i kartografii. Ta skala jest optymalna dla prezentacji lokalnych szczegółów w terenie, co czyni ją niezwykle przydatną w działaniach związanych z urbanistyką, planowaniem przestrzennym oraz w procesach inwestycyjnych. Właściwe odwzorowanie terenu w tej skali umożliwia dokładne pomiary i analizy, które są niezbędne w planowaniu budynków, dróg oraz infrastruktury. Mapy w tej skali są zazwyczaj wykorzystywane w projektach budowlanych, gdzie precyzyjne odwzorowanie elementów terenu, takich jak granice działek, sieci uzbrojenia terenu oraz istniejące obiekty, jest kluczowe dla skutecznego zarządzania inwestycją. Zgodność z normami, takimi jak PN-ISO 19110, podkreśla znaczenie jakości danych w procesach geoinformacyjnych, co sprawia, że skala 1:10000 jest szeroko uznawana jako standardowa w polskiej geodezji.

Pytanie 27

Która z podanych wartości powinna zostać uwzględniona na wykresie pionowości krawędzi obiektu budowlanego?

A. Odchylenie od pionu

B. Przemieszczenie w kierunku pionowym

C. Różnica wysokości

D. Deformacja

Odchylenie od pionu to kluczowa wielkość, która mierzy, jak dalece krawędź budynku odbiega od idealnej linii pionowej. Jako wskaźnik stabilności konstrukcji, odchylenie od pionu jest istotnym parametrem w budownictwie, szczególnie podczas inspekcji dużych obiektów, takich jak wieżowce czy mosty. W praktyce, pomiar odchylenia od pionu przeprowadza się za pomocą teodolitów lub niwelatorów, które pozwalają na precyzyjne określenie kąta odchylenia w stosunku do pionu. Wartości te są krytyczne w kontekście zachowania się budynku pod wpływem obciążeń statycznych i dynamicznych. Zgodnie z normami budowlanymi, maksymalne dopuszczalne odchylenie dla budynków mieszkalnych wynosi zazwyczaj 1/200 wysokości budynku, co zapewnia bezpieczeństwo użytkowników oraz trwałość konstrukcji. Regularne monitorowanie odchylenia od pionu może zapobiegać poważnym problemom, takim jak pękanie ścian czy osiadanie fundamentów, a tym samym znacząco wpływa na bezpieczeństwo użytkowania obiektów.

Pytanie 28

Jakiej wartości pomiaru w przód z łaty niwelacyjnej należy się spodziewać, jeśli poszukiwany punkt znajduje się w odległości 60,00 m od punktu wyjściowego niwelety drogi o nachyleniu i = -3%, a odczyt w tył z łaty ustawionej na początku niwelety wyniósł w = 1500 mm?

A. p = 3300 mm

B. p = 3000 mm

C. p = 1800 mm

D. p = 3390 mm

Odpowiedź p = 3300 mm jest prawidłowa, ponieważ przy obliczaniu wartości odczytu w przód na podstawie odczytu wstecz oraz pochylenia niwelety należy uwzględnić zarówno odległość, jak i kąt nachylenia. W przypadku, gdy odczyt wstecz wynosi 1500 mm i mamy do czynienia z pochyleniem -3%, obliczenia wykonujemy w następujący sposób: obliczamy spadek, który wynosi 3% z 60 m, co daje 1.8 m lub 1800 mm. Następnie dodajemy to do odczytu wstecz, co daje 1500 mm + 1800 mm = 3300 mm. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest projektowanie infrastruktury drogowej, gdzie precyzyjne pomiary wysokościowe są kluczowe dla zapewnienia odpowiedniego odwodnienia i bezpieczeństwa. W praktyce inżynierskiej stosuje się standardy takie jak PN-EN ISO 17123-1 do pomiarów, które zapewniają dokładność i rzetelność w realizacji tego typu obliczeń.

Pytanie 29

Wyznacz wysokość reperu końcowego H_K, jeśli wysokość reperu początkowego wynosi H_P = 325,000 m, różnica wysokości na badanym odcinku wynosi Ah_P-K = 2500 mm, a poprawka ma wartość v_∆h = -10 mm?

A. HK = 327,510 m

B. HK = 322,490 m

C. HK = 322,510 m

D. HK = 327,490 m

Wielu użytkowników może popełnić błąd podczas obliczania wysokości reperu końcowego, myląc się w dodawaniu lub odejmowaniu wartości różnicy wysokości oraz poprawki. Obliczenia takie jak wysokość H_K powinny uwzględniać wszystkie elementy, w tym wysokość początkową H_P, różnicę wysokości Ah_P-K oraz poprawkę v_∆h. Błędne odpowiedzi mogą wynikać z niepoprawnego przeliczenia jednostek miar – zmiana milimetrów na metry musi być dokładna, ponieważ 2,500 mm to 2,500 m, a nie 2.5 m. Ponadto, błąd taki jak nieuwzględnienie znaku poprawki (-10 mm) powoduje przesunięcie końcowego wyniku. Innym typowym błędem jest ignorowanie kontekstu pomiarowego; w geodezji, staranność w podejściu do pomiarów ma kluczowe znaczenie dla późniejszych analiz i weryfikacji wyników. Dlatego też, aby uniknąć takich pomyłek, kluczowa jest znajomość i praktyka stosowania wzorów oraz zasad geodezyjnych, które pomagają w dokładnym i bezbłędnym przeprowadzaniu obliczeń.

Pytanie 30

Jakiego zestawu sprzętu należy użyć do przeprowadzenia pomiaru różnic wysokości metodą niwelacji geometrycznej?

A. Niwelator precyzyjny, statyw, tyczka z lustrem

B. Niwelator techniczny, statyw, łata niwelacyjna

C. Tachimetr elektroniczny, statyw, tyczka z lustrem

D. Teodolit optyczny, statyw, łata niwelacyjna

Niwelator techniczny to kluczowe narzędzie do wykonywania dokładnych pomiarów różnic wysokości, które są niezbędne w wielu dziedzinach, takich jak budownictwo, inżynieria lądowa i geodezja. Użycie niwelatora w połączeniu z odpowiednim statywem i łata niwelacyjną zapewnia wysoką precyzję i powtarzalność pomiarów. Niwelator techniczny działa na zasadzie emisji promieni świetlnych, które umożliwiają precyzyjne określenie różnicy wysokości pomiędzy punktami. W praktyce, operator ustawia niwelator na statywie w punkcie odniesienia, a następnie korzysta z łaty niwelacyjnej umieszczonej na punkcie, którego wysokość chcemy zmierzyć. Różnice wysokości odczytuje się z podziałki na łacie, co pozwala na uzyskanie dokładnych wartości. Stosowanie takich narzędzi nie tylko spełnia normy branżowe, ale również zapewnia zgodność z wymaganiami projektów budowlanych, gdzie precyzja jest kluczowa dla sukcesu realizacji. Warto również zaznaczyć, że metody niwelacji geometrycznej są powszechnie stosowane w praktyce do różnorodnych zastosowań, w tym do projektowania i budowy infrastruktury, co czyni je istotnym elementem edukacji technicznej.

Pytanie 31

Jaki rodzaj mapy stosuje się do przedstawienia ukształtowania terenu miasta?

A. Mapa katastralna

B. Mapa klimatyczna

C. Mapa hydrogeologiczna

D. Mapa topograficzna

Mapa topograficzna jest nieocenionym narzędziem w geodezji i urbanistyce, ponieważ szczegółowo przedstawia ukształtowanie terenu. Dzięki niej można zobaczyć, jak kształtują się różnice wysokości w terenie, co jest kluczowe przy planowaniu infrastruktury miejskiej, budowy dróg czy projektowaniu nowych osiedli. Takie mapy wykorzystują poziomice do pokazania wysokości nad poziomem morza, co pozwala na wizualne zrozumienie krajobrazu. Poziomice są izoliniami, które łączą punkty o tej samej wysokości, co pozwala na łatwe zinterpretowanie nachyleń i różnic wysokości. W praktyce, podczas projektowania systemów odwadniających czy planowania zieleni miejskiej, zrozumienie topografii terenu jest kluczowe. Mapa topograficzna dostarcza także informacji o naturalnych i sztucznych obiektach, co jest nieocenione podczas planowania przestrzennego. Z mojego doświadczenia, korzystanie z map topograficznych pozwala uniknąć wielu problemów, które mogą pojawić się w trakcie realizacji projektów budowlanych.

Pytanie 32

Zbiór danych o skrócie BDOT500, który służy do tworzenia mapy zasadniczej, oznacza bazę danych

A. ewidencji gruntów i budynków

B. szczegółowych osnów geodezyjnych

C. obiektów topograficznych

D. geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu

BDOT500, czyli Baza Danych Obiektów Topograficznych 500, jest kluczowym zbiorem danych, który gromadzi informacje o obiektach topograficznych na terenie Polski. Zawiera ona m.in. dane dotyczące rzek, jezior, gór, budynków i innych istotnych elementów krajobrazu. Użycie BDOT500 jest niezbędne w wielu dziedzinach, takich jak planowanie przestrzenne, ochrona środowiska, a także w geodezji i kartografii. Przykładowo, podczas tworzenia map topograficznych, BDOT500 dostarcza rzetelnych i aktualnych informacji, co jest zgodne z normami określonymi w Polskiej Normie PN-EN ISO 19115, dotyczącej metadanych geograficznych. Dzięki temu użytkownicy mogą podejmować decyzje na podstawie wiarygodnych danych. Przy pracy z systemami GIS, wiedza o strukturze i zawartości BDOT500 umożliwia efektywne włączanie tych danych do różnych analiz przestrzennych, co przyczynia się do lepszego zarządzania zasobami oraz ochrony środowiska.

Pytanie 33

Pomiar odległości wynoszącej 100,00 m zawiera błąd średni ±5 cm. Jaka jest wartość błędu względnego tej odległości?

A. 1/500

B. 1/1000

C. 1/5000

D. 1/2000

Błąd względny jest miarą niepewności pomiaru w stosunku do wartości zmierzonej i oblicza się go jako stosunek błędu absolutnego (w tym przypadku ±5 cm) do wartości zmierzonej (100,00 m). Aby obliczyć błąd względny, możemy skorzystać z wzoru: błąd względny = błąd absolutny / wartość zmierzona. Podstawiając nasze wartości, mamy: błąd względny = 0,05 m / 100 m = 0,0005. Przekształcając tę wartość do postaci ułamka, otrzymujemy 1/2000. W praktyce, obliczanie błędu względnego jest kluczowe w wielu dziedzinach, takich jak inżynieria, nauki przyrodnicze czy metrologia, gdzie precyzyjne pomiary są niezbędne. Standardy metrologiczne, takie jak ISO 5725, wskazują na znaczenie analizy niepewności pomiarowej, co pozwala na lepsze zrozumienie dokładności wyników oraz ich zastosowanie w praktyce. Właściwe określenie błędu względnego umożliwia również porównywanie wyników pomiarów z różnych źródeł oraz ocenę ich dokładności.

Pytanie 34

Jaką kategorię szczegółów terenowych, biorąc pod uwagę wymagania precyzyjności pomiaru, reprezentują budynki mieszkalne?

A. II grupy

B. I grupy

C. IV grupy

D. III grupy

Budynki mieszkalne to ważny element w I grupie szczegółów terenowych. To zgodne z tym, co mówią różne normy i standardy w branży. W sumie, te obiekty mają naprawdę spore znaczenie dla planowania przestrzennego, architektury, no i inżynierii lądowej. Kluczowe jest, żeby dokładnie wiedzieć, gdzie te budynki stoją i jakie mają wymiary. To wpływa na to, jak projektujemy infrastrukturę i urbanizację. Na przykład, jak bierzesz pozwolenie na budowę, to wymiary i lokalizacja muszą być zgodne z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Często w takich sytuacjach korzysta się z technologii GPS lub pomiarów geodezyjnych. Dodatkowo, by spełnić standardy budowlane, precyzyjne pomiary to podstawa, żeby wszystko było okej z ochroną środowiska i bezpieczeństwem budowli. Wiedza na temat klasyfikacji tych terenowych szczegółów, w tym budynków mieszkalnych, to naprawdę kluczowa sprawa dla każdego, kto chce pracować w geodezji czy urbanistyce.

Pytanie 35

Co należy zrobić, jeśli na poprawnie sporządzonym szkicu polowym błędnie zapisano odległość między dwoma punktami osnowy poziomej?

A. przerysować cały szkic od nowa

B. napisać obok błędnego wpisu 'źle' i podać właściwą odległość

C. przekreślić nieprawidłowy zapis i wpisać poprawną odległość

D. zamalować błędny zapis korektorem i wpisać na nowo właściwą odległość

Przekreślenie błędnego zapisu i wpisanie właściwej odległości jest najwłaściwszym podejściem w przypadku korekty szkicu polowego. Taka praktyka jest zgodna z zasadami prowadzenia dokumentacji geodezyjnej, gdzie kluczowe jest zachowanie przejrzystości i czytelności zapisów. Przekreślenie błędnego zapisu umożliwia zachowanie oryginalnych danych, co jest istotne w przypadku weryfikacji lub audytu realizacji prac geodezyjnych. Poprawny zapis powinien być wyraźnie zaznaczony, co minimalizuje ryzyko pomyłek w dalszych etapach analizy danych. Dobrą praktyką jest także stosowanie jasnych kolorów i odpowiednich narzędzi do korekty, aby każdy, kto będzie korzystał ze szkicu, mógł szybko zidentyfikować dokonane zmiany. Przykładem może być sytuacja, w której geodeta przyjmuje nowe pomiary w terenie, a korekta zapisu odległości między punktami osnowy nie tylko zwiększa precyzję, ale także wspiera zachowanie rzetelności dokumentacji. Zastosowanie takiej metody korekty jest zgodne z normami branżowymi, które zalecają, aby wszelkie zmiany były dokonywane w sposób przejrzysty, co jest kluczowe dla zachowania wysokich standardów pracy w geodezji.

Pytanie 36

Jeśli długość boku kwadratu zmierzonego w terenie wynosi 10 m, to jego pole na mapie w skali 1:1000 będzie wynosić

A. 1,0 cm2

B. 100,0 cm2

C. 10,0 cm2

D. 0,1 cm2

W przypadku niepoprawnych odpowiedzi, warto zauważyć, że wiele osób może mylić jednostki miary lub źle interpretować skalę. Na przykład, odpowiedzi wskazujące na 0,1 cm² lub 100,0 cm² mogą nasunąć błędne wnioski z niepoprawnych obliczeń. Przy skali 1:1000, istotne jest zrozumienie, że każdy 1 cm na mapie odpowiada 1000 cm w terenie, co prowadzi do problemów z proporcjonalnością. Typowym błędem jest także nieprzeliczenie jednostek, co może skutkować niewłaściwym obliczeniem pola powierzchni. Często zapomina się o tym, że pola na mapie są reprezentowane w znacznie mniejszych jednostkach, co przyczynia się do dezorientacji. Ponadto, niektóre osoby mogą próbować bezpośrednio przekładać wartości z metra na centymetry, nie uwzględniając, że skala wymaga przeliczenia zarówno długości, jak i pola powierzchni. Właściwe podejście wymaga pełnego zrozumienia koncepcji skali oraz sposobu przeliczania jednostek, co jest kluczowe w wielu dziedzinach, takich jak geodezja, architektura czy inżynieria lądowa. Bez tego zrozumienia, ryzyko błędnych wyników znacznie wzrasta, co może prowadzić do poważnych błędów w praktyce.

Pytanie 37

Jakim kolorem na mapie zasadniczej przedstawia się przewód elektroenergetyczny?

A. niebieskim

B. pomarańczowym

C. żółtym

D. czerwonym

Kolory używane do oznaczania różnych elementów infrastruktury, w tym przewodów elektroenergetycznych, mają swoje specyficzne znaczenie i są ustalane na podstawie norm i regulacji. Odpowiedzi, które sugerują inne kolory, takie jak żółty, niebieski czy pomarańczowy, mogą prowadzić do nieporozumień i pomyłek podczas planowania oraz wykonywania prac związanych z infrastrukturą energetyczną. Na przykład, kolor żółty często oznacza przewody gazowe, co może wprowadzać w błąd, gdyż nieodpowiednia identyfikacja linii może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji. Podobnie, kolor niebieski jest zazwyczaj używany do reprezentacji wody lub systemów hydraulicznych. Pomarańczowy z kolei jest często zarezerwowany dla telekomunikacji. Wskutek tego, użycie tych kolorów do oznaczania przewodów elektroenergetycznych może wprowadzać zamieszanie wśród pracowników, co zwiększa ryzyko wypadków, a także opóźnia realizację projektów. W branży energetycznej, gdzie bezpieczeństwo i precyzja są kluczowe, przyjęcie standardów dotyczących kolorystyki oznaczeń jest niezbędne do zapewnienia właściwej komunikacji między różnymi służbami. Właściwe zrozumienie i stosowanie tych konwencji jest zatem istotne dla skuteczności działań oraz bezpieczeństwa na placu budowy.

Pytanie 38

Jaką metodą powinno się wykonać pomiar kątów w celu określenia współrzędnych punktu, który jest niedostępny, stosując metodę wcięcia kątowego w przód?

A. Sektorową

B. Pojedynczego kąta

C. Kierunkową

D. Wypełnienia horyzontu

Metoda pojedynczego kąta jest preferowaną techniką przy wyznaczaniu współrzędnych punktu niedostępnego, szczególnie w kontekście wcięcia kątowego w przód. Głównym atutem tej metody jest jej prostota oraz precyzja, co czyni ją idealnym narzędziem w geodezji i inżynierii lądowej. W praktyce, polega ona na pomiarze jednego kąta między punktami referencyjnymi, co pozwala na dokładne określenie lokalizacji niedostępnego punktu. Dobrą praktyką jest wykonanie pomiarów w różnych warunkach atmosferycznych oraz przy użyciu odpowiednich instrumentów, by zminimalizować błędy pomiarowe. Standardy geodezyjne, takie jak PN-EN ISO 17123, określają wymagania dotyczące precyzji pomiarów kątów, co jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników. Przykładowo, w przypadku pomiaru w terenie górzystym, wykorzystanie metody pojedynczego kąta może znacząco ułatwić zlokalizowanie punktów, które w normalnych warunkach byłyby trudne do zmierzenia.

Pytanie 39

Jaką maksymalną długość mogą mieć linie pomiarowe na obszarach rolnych i leśnych?

A. 600 m

B. 500 m

C. 300 m

D. 400 m

Wybór długości linii pomiarowej, która jest niższa niż 400 m, jak 300 m czy 500 m, może wynikać z niepełnego zrozumienia zasad geodezyjnych. Ustalona maksymalna długość 400 m jest oparta na standardach, które uwzględniają zarówno dokładność pomiarów, jak i praktyczną wykonalność. Linie pomiarowe, które są zbyt krótkie, mogą prowadzić do nieefektywności w zakresie zbierania danych. Przykładowo, wybierając długość 300 m, można zmarnować zasoby i czas, ponieważ konieczne będzie wykonanie większej liczby pomiarów, co jest niepraktyczne w przypadku dużych obszarów. Z kolei nadmiernie długie linie, takie jak 600 m, wprowadzą dodatkowe ryzyko błędów związanych z warunkami terenowymi, co może skutkować niedokładnością wyników. Typowym błędem jest zatem mylenie długości z efektywnością, gdzie niektórzy mogą sądzić, że dłuższe linie zmniejszą liczbę pomiarów, podczas gdy w rzeczywistości mogą one zwiększyć margines błędu. Kluczowe jest zrozumienie, że maksymalna długość linii pomiarowej jest ustalona po dokładnej analizie czynników, które wpływają na precyzję pomiarów. Właściwe stosowanie tej normy przyczynia się do uzyskania dokładniejszych i bardziej wiarygodnych danych, co jest niezbędne w praktykach geodezyjnych oraz w kontekście planowania przestrzennego.

Pytanie 40

Jaką wartość ma kąt, o który trzeba obrócić alidadę przy precyzyjnym poziomowaniu teodolitu, po ustawieniu libelli równolegle do osi dwóch śrub regulacyjnych oraz ustawieniu pęcherzyka w pozycji centralnej?

A. 180°

B. 90°

C. 360°

D. 200°

Obroty o 180°, 360° lub 200° są błędne, ponieważ nie są one zgodne z zasadami dokładnego poziomowania teodolitu. Obrót o 180° oznaczałby, że alidade byłaby ustawiona w przeciwnym kierunku, co nie pozwoliłoby na właściwe sprawdzenie poziomowania w kierunkach prostopadłych. Taki kąt nie przynosi dodatkowych informacji o poziomie, a jedynie przesuwa punkt odniesienia na linię, co jest niepraktyczne w kontekście precyzyjnych pomiarów. Obrót o 360° oznaczałby, że alidade powróciłaby do pierwotnej pozycji, co również jest nieefektywne, gdyż nie wprowadza żadnych nowych danych dotyczących poziomowania. Natomiast wybór 200° jest nieadekwatny, gdyż nie ma uzasadnienia geodezyjnego dla takiego kąta w kontekście wykonywania pomiarów z wykorzystaniem teodolitu. W geodezji, każdy kąt obrotu i jego zastosowanie powinny być dobrze przemyślane i oparte na standardach, które gwarantują dokładność i niezawodność pomiarów. Użytkownicy teodolitu muszą być świadomi, że niepoprawne podejście do poziomowania prowadzi do błędnych wyników, które mogą skutkować poważnymi konsekwencjami w projektach budowlanych i inżynieryjnych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej