Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 17 czerwca 2025 18:39
Data zakończenia: 17 czerwca 2025 18:49

Egzamin niezdany

Wynik: 9/40 punktów (22,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Rodzaj negocjacji, w którym stara się osiągnąć osobiste cele i dążenia, z jednoczesnym wykluczeniem lub ograniczeniem możliwości spełnienia jakichkolwiek potrzeb drugiej strony, określa się mianem

A. kompromisu

B. unikania

C. rywalizacji

D. dominacji

Styl dominacji w negocjacjach to podejście, w którym jedna strona dąży do osiągnięcia swoich celów kosztem drugiej strony. Osoby wykorzystujące ten styl mogą stosować różne techniki, aby uzyskać przewagę, takie jak silne argumenty, presja czasowa, a nawet manipulacja emocjonalna. Przykładowo, w kontekście sprzedaży, sprzedawca może skupić się na maksymalizacji swojego zysku, ignorując przy tym potrzeby klienta, co może prowadzić do krótkotrwałych korzyści, ale negatywnie wpłynąć na długoterminowe relacje biznesowe. W praktyce, dominacja może być skuteczna w sytuacjach rywalizacyjnych, gdzie jedna strona ma wyraźną przewagę, jednak zazwyczaj skutkuje ona narastaniem konfliktów i frustracji. W standardach prowadzenia negocjacji, takich jak te określone przez organizacje ISO, preferuje się podejścia bardziej współpracy, które uwzględniają interesy obu stron, co prowadzi do bardziej zrównoważonych i trwałych rozwiązań.

Pytanie 2

Planając zajęcia z muzykoterapii aktywnej dla pacjenta z chorobą Parkinsona, terapeuta powinien wybrać płytę

A. z muzyką o charakterze rytmicznym

B. z nagraniem audiobooka

C. z muzyką do relaksacji

D. z przyrodniczymi dźwiękami

Muzyka rytmiczna jest kluczowym elementem w terapii pacjentów z chorobą Parkinsona, szczególnie w kontekście muzykoterapii aktywnej, która ma na celu poprawę funkcji motorycznych, w tym chodu. Rytmiczne dźwięki mają zdolność do synchronizacji ruchów, co jest istotne w przypadku pacjentów z zaburzeniami równowagi oraz sztywnością mięśni. Przykładem zastosowania mogą być zajęcia, w których terapeuta wykorzystuje muzykę o stałym i wyraźnym rytmie, aby zachęcić pacjenta do poruszania się w takt muzyki, co może prowadzić do poprawy koordynacji i płynności chodu. Badania pokazują, że rytmiczne bodźce dźwiękowe mogą także pobudzać obszary mózgu odpowiedzialne za kontrolę ruchów, co jest szczególnie korzystne dla pacjentów z Parkinsonem. Wobec tego, wybór muzyki rytmicznej jest zgodny z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej, gdzie celem jest nie tylko rehabilitacja fizyczna, ale również wsparcie psychiczne poprzez stymulację sensoryczną.

Pytanie 3

Przygotowując zestawienie problemów pacjenta po udarze mózgu o charakterze niedokrwiennym, terapeuta zajęciowy zauważył zespół zaniedbywania połowiczego, który odnosi się do

A. nadmiernego napięcia mięśni po stronie dotkniętej porażeniem

B. utraty czucia po jednej stronie ciała

C. lekceważenia porażonej części ciała

D. braku możliwości wykonywania zamierzonych ruchów kończyną niedowładną

Odpowiedzi sugerujące niemożność wykonywania celowego ruchu kończyną niedowładną, zniesienie czucia po jednej stronie ciała oraz nadmierne napięcie mięśni po stronie porażonej, nie oddają istoty zespołu zaniedbywania połowiczego. Niemożność wykonywania ruchów związana jest z porażeniem i nie jest tożsama z zaniedbywaniem. Porażenie kończyny, znane jako hemiplegia, jest procesem fizycznym wynikającym z uszkodzenia dróg motorycznych w mózgu. Również zniesienie czucia, czyli zaburzenia czuciowe, są skutkiem uszkodzenia układu nerwowego, ale nie dotyczą bezpośrednio problemów z percepcją przestrzenną, które definiują zespół zaniedbywania. Nadmierne napięcie mięśni, z kolei, odnosi się do spastyczności, co jest innym zjawiskiem, które może wystąpić po udarze, ale także nie jest związane z ignorowaniem jednostronnym. Typowe błędy myślowe związane z tymi odpowiedziami to pomieszanie objawów neurologicznych oraz zrozumienie, że zespół zaniedbywania połowiczego skupia się na problemach z uwagę i percepcją, a nie bezpośrednio na ruchu czy czuciu. Dlatego kluczowe jest rozróżnienie między różnymi neurologicznymi deficytami, co jest istotne w kontekście skutecznej rehabilitacji oraz dostosowywania planów terapii do indywidualnych potrzeb pacjentów.

Pytanie 4

Jakiego sposobu komunikacji powinien używać terapeuta zajęciowy, aby nawiązać oraz utrzymać właściwe relacje z rodziną pacjenta?

A. Agresywny

B. Ekspresyjny

C. Asertywny

D. Bierny

Styl komunikacji asertywny jest kluczowy dla terapeuty zajęciowego, gdyż umożliwia efektywne nawiązywanie i utrzymywanie relacji z rodziną pacjenta. Asertywność polega na wyrażaniu swoich myśli, uczuć i potrzeb w sposób szczery, jednocześnie z poszanowaniem granic i uczuć innych. Terapeuta, stosując ten styl, jest w stanie jasno przekazywać informacje o postępach pacjenta, a także angażować rodzinę w proces terapeutyczny, co przyczynia się do lepszej współpracy i wsparcia. Dobre praktyki wskazują, że włączenie rodziny w terapię jest kluczowe dla osiągania pozytywnych wyników. Przykładowo, podczas spotkań terapeutycznych terapeuta może zastosować techniki aktywnego słuchania oraz empatii, co wzmacnia zaufanie i otwartość ze strony rodziny. Asertywne podejście sprzyja także konstruktywnej wymianie informacji, co jest niezbędne do efektywnego planowania dalszej terapii. Warto zauważyć, że asertywność wspiera również procesy edukacyjne, umożliwiając rodzinie zrozumienie ról i odpowiedzialności w kontekście wsparcia pacjenta.

Pytanie 5

Gdy terapeuta zajęciowy zauważy, że jego podopieczny z cyklofrenią afektywną dwubiegunową nie ma już leków, powinien nawiązać kontakt z

A. psychiatrą

B. coachem

C. opiekunem medycznym

D. psychologiem

Odpowiedź 'z psychiatrą' jest prawidłowa, ponieważ psychiatrzy są lekarzami specjalizującymi się w diagnostyce i leczeniu zaburzeń psychicznych, w tym cyklofrenii afektywnej dwubiegunowej. W przypadku pacjenta, który nie ma dostępu do leków, bardzo ważne jest, aby szybko skontaktować go z psychiatrą, który oceni stan zdrowia psychicznego podopiecznego oraz podejmie decyzję o dalszym leczeniu. Przykładem może być sytuacja, w której pacjent nie tylko potrzebuje recepty na leki, ale także może potrzebować dostosowania dawkowania lub zmiany leków w zależności od jego aktualnego stanu. Psychiatrzy często współpracują z terapeutami zajęciowymi, psychologami oraz innymi profesjonalistami, aby zapewnić kompleksową opiekę. Ponadto zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) dotyczącymi opieki zdrowotnej w przypadku zaburzeń psychicznych, kluczowe jest, aby pacjenci mieli stały dostęp do specjalistycznej opieki medycznej, co w tym przypadku oznacza kontakt z psychiatrą.

Pytanie 6

Terapeuta, aby pobudzić podopiecznego do aktywnego uczestnictwa w zajęciach, wykorzystuje metodę pozytywnych wzmocnień, stosując zasadę, że

A. należy nagradzać tylko konkretne wyniki działań, a nie intencje i wysiłki

B. wzmocnienie powinno być opóźnione w czasie jako cel długofalowy

C. zachowania powinny być wzmacniane natychmiast po ich wystąpieniu

D. wzmocnienie powinno przede wszystkim obejmować dobra materialne i konsumpcyjne

Podejście do wzmocnień pozytywnych powinno być głęboko osadzone w psychologicznych zasadach, które determinują, jak oraz kiedy stosować nagrody. Wzmocnienie oparte na dobrach materialnych i konsumpcyjnych, choć może przynieść chwilowy efekt, nie jest skuteczne w dłuższym okresie. Tego rodzaju nagrody mogą prowadzić do uzależnienia od zewnętrznych motywatorów, co może zubożyć wewnętrzną motywację podopiecznego i wpłynąć negatywnie na jego zaangażowanie w przyszłości. Wzmocnienie odroczone w czasie nie jest efektywne, ponieważ nie pozwala na bezpośrednie skojarzenie nagrody z określonym zachowaniem, co obniża skuteczność uczenia się. Nagradzanie wyłącznie wymiernych efektów ignoruje proces, który jest równie ważny jak rezultaty. W terapii istotne jest docenianie wysiłku i chęci, ponieważ motywacja do działania często wynika z uznania starań, a nie tylko finalnego rezultatu. Błędem jest więc koncentrowanie się tylko na wymiernych osiągnięciach, co może zniechęcać podopiecznych do podejmowania działań z obawy przed porażką. W kontekście dobrych praktyk w terapii, kluczowe jest działanie w oparciu o zasady, które promują natychmiastowe wzmocnienia oraz holistyczne podejście do motywacji, obejmujące zarówno proces, jak i wynik.

Pytanie 7

Specjalista, który w trakcie rozmowy uporządkował wypowiedzi swojego podopiecznego słowami: Wyjaśnij, czy chcesz uczestniczyć w treningu, mimo że uważasz, iż nie masz na niego czasu, zastosował technikę aktywnego słuchania, znaną jako

A. odzwierciedlenie

B. kwestionowanie

C. klaryfikacja

D. filtrowanie

Podejścia takie jak kwestionowanie, filtrowanie oraz odzwierciedlenie mogą wydawać się atrakcyjnymi technikami aktywnego słuchania, jednak są one nieodpowiednie w kontekście przedstawionego pytania. Kwestionowanie zazwyczaj polega na zadawaniu pytań, które mają na celu zmobilizowanie klienta do refleksji, ale może prowadzić do oporu, gdy klient czuje, że jego zdania są podważane. Filtrowanie natomiast to proces, w którym terapeuta wybiera tylko niektóre aspekty wypowiedzi, co może skutkować niepełnym zrozumieniem sytuacji, a także zniekształceniem komunikatu. Odzwierciedlenie, choć użyteczne, polega głównie na powtórzeniu tego, co klient powiedział, w celu potwierdzenia zrozumienia, ale może nie prowadzić do głębszego zrozumienia złożonych myśli i emocji, które pojawiły się w danej chwili. Często w praktyce terapeutycznej, błędne stosowanie tych technik może prowadzić do frustracji klientów, którzy czują, że ich rzeczywiste potrzeby nie są właściwie adresowane. Właściwe zastosowanie klaryfikacji w miejsce tych technik może znacząco poprawić jakość interakcji terapeutycznej, budując silniejszą relację opartą na zaufaniu i zrozumieniu.

Pytanie 8

W trakcie zajęć z hipoterapii dzieci z autyzmem zdobywają umiejętność

A. opanowania reakcji fizjologicznych

B. nawiązywania kontaktu emocjonalnego

C. okazywania złości

D. asertywności

Hipoterapia, będąca formą terapii wspomagającej, ma na celu przede wszystkim rozwijanie umiejętności społecznych i emocjonalnych dzieci z autyzmem. Nawiązywanie kontaktu emocjonalnego jest kluczowym celem tych zajęć, ponieważ dzieci z autyzmem często mają trudności w nawiązywaniu relacji interpersonalnych. Używanie koni podczas terapii pozwala na rozwój empatii i zrozumienia emocji, zarówno własnych, jak i innych osób. Dzieci uczą się rozpoznawania sygnałów emocjonalnych od koni, co przekłada się na ich umiejętność interpretacji emocji u ludzi. Na przykład, poprzez głaskanie konia, dzieci mogą doświadczyć pozytywnych reakcji, co wspiera ich zdolności do okazywania uczuć i nawiązywania relacji. W praktyce, hipoterapia dostosowuje się do indywidualnych potrzeb każdego dziecka, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii integracyjnej. Wiele badań potwierdza, że hipoterapia znacząco poprawia kompetencje społeczne dzieci z autyzmem, co jest niezbędne do ich funkcjonowania w społeczeństwie.

Pytanie 9

Zespół terapeutyczno-opiekuńczy przygotowuje osobisty plan wsparcia dla

A. mieszkańca mieszkania wspomaganego

B. uczestnika warsztatu terapii zajęciowej

C. uczestnika zajęć w środowiskowym domu samopomocy

D. mieszkańca domu pomocy społecznej

Wybranie odpowiedzi o uczestniku zajęć w domach samopomocy, mieszkańcu wspomaganym czy osobie na warsztatach terapii zajęciowej może brać się z niezbyt jasnego zrozumienia, jak działają te zespoły opiekuńczo-terapeutyczne. W domach samopomocy, skupiają się bardziej na budowaniu społeczności i aktywizacji uczestników, więc nie zawsze muszą wymyślać jakieś skomplikowane plany. Natomiast w mieszkaniach wspomaganych, mieszkańcy są często samodzielni i dostają wsparcie tylko w niektórych sprawach, więc tu nie potrzeba pełnej terapii. Warsztaty terapii zajęciowej stawiają na rehabilitację i aktywizację, ale uczestnicy tych zajęć w sumie nie są mieszkańcami, co ogranicza wykorzystanie indywidualnych planów wsparcia. Do takich błędnych wniosków mogą prowadzić m.in. niedostrzeganie różnic w potrzebach ludzi korzystających z różnych form wsparcia. Ważne, żeby zrozumieć, że mieszkańcy domów pomocy społecznej wymagają bardziej kompleksowego podejścia, które uwzględni ich potrzeby zdrowotne i społeczne, a to sprawia, że interwencje zespołu opiekuńczo-terapeutycznego są naprawdę niezbędne. No i nie zapominajmy, że standardy branżowe wymagają, żeby pracownicy socjalni i terapeuci używali zindywidualizowanych planów, co ma podnieść jakość życia osób, które są pod opieką.

Pytanie 10

Uczestnictwo w zajęciach stolarskich jest niewskazane dla osób

A. z mózgowym porażeniem dziecięcym

B. z paraplegią

C. z zespołem Downa

D. z astmą oskrzelową

Odpowiedź wskazująca, że zajęcia w pracowni stolarskiej są przeciwwskazane dla podopiecznych z astmą oskrzelową jest poprawna z kilku powodów. Astma oskrzelowa to przewlekła choroba układu oddechowego, która może być wywołana przez różne czynniki, w tym pył, chemikalia oraz inne substancje unoszące się w powietrzu. Pracownia stolarska często wiąże się z dużą ilością pyłu drzewnego, który może spowodować zaostrzenie objawów astmy, prowadząc do trudności w oddychaniu, kaszlu czy duszności. W kontekście zapewnienia bezpieczeństwa i komfortu uczestników zajęć, ważne jest przestrzeganie standardów ochrony zdrowia, które rekomendują unikanie narażenia osób z chorobami układu oddechowego na szkodliwe czynniki. Przykładem może być stosowanie odpowiednich filtrów powietrza oraz wydajnych systemów wentylacyjnych, które minimalizują stężenie alergenów w powietrzu. W obliczu tych zagrożeń, organizowanie zajęć dla osób z astmą w takim środowisku może być nieodpowiedzialne, dlatego ważne jest dostosowanie warunków pracy do potrzeb zdrowotnych uczestników zajęć.

Pytanie 11

Aby utrwalić efekty pracy wykonanej podczas plenerowych zajęć rysunkowych z użyciem pasteli suchych, terapeuta powinien zastosować

A. medium suszące

B. terpentynę

C. fiksatywę

D. grunt malarski

Wybór innych środków do utrwalenia prac wykonanych pastelami suchymi, takich jak grunt malarski, terpentyna czy medium suszące, jest nieodpowiedni i wynika z nieporozumienia dotyczącego ich zastosowania. Grunt malarski, stosowany głównie w malarstwie olejnym, służy jako podkład, który przygotowuje powierzchnię do malowania, a nie do utrwalania gotowych prac. Stosowanie gruntu na rysunkach pastelowych może prowadzić do ich zniszczenia, ponieważ nie jest on przeznaczony do interakcji z suchymi pastelami. Terpentyna, będąca rozpuszczalnikiem wykorzystywanym w malarstwie olejnym, nie tylko nie utrwala, ale wręcz zagraża rozmyciu i zniszczeniu rysunków z pasteli, ponieważ działa na pigmenty, powodując ich rozpuszczenie. Z kolei medium suszące, które przyspiesza proces schnięcia farb olejnych, nie ma zastosowania w kontekście pasteli, które są materiałem suchym i nie wymagają procesu suszenia, a ich trwałość opiera się na mechanicznym wiązaniu cząsteczek pigmentu. Takie wybory mogą prowadzić do frustracji artysty, ponieważ rysunki mogą ulec zniszczeniu, a efekt końcowy nie będzie zgodny z oczekiwaniami. Warto zatem zaznajomić się z właściwymi środkami ochrony i konserwacji, aby móc skutecznie zabezpieczyć swoją pracę i cieszyć się nią przez długi czas.

Pytanie 12

Osoba podopieczna nie dba o swój wygląd i ma trudności z zachowaniem higieny osobistej. Jaką formę wsparcia powinien zaproponować terapeuta?

A. socjoterapię

B. trening umiejętności higienicznych

C. trening umiejętności technicznych

D. psychoterapię

Trening umiejętności higienicznych jest kluczowym elementem pracy terapeutycznej z osobami, które mają trudności z utrzymaniem higieny osobistej. Tego rodzaju trening skupia się na praktycznym nauczaniu codziennych czynności higienicznych, takich jak mycie ciała, pielęgnacja włosów, dbanie o zęby czy dobór odpowiedniego stroju. W kontekście terapii, ważne jest, aby terapeuta dostosował podejście do indywidualnych potrzeb podopiecznego, tworząc program, który będzie nie tylko teoretyczny, ale przede wszystkim praktyczny. Warto zwrócić uwagę na to, że trening umiejętności higienicznych nie tylko poprawia wygląd zewnętrzny osoby, ale również wpływa na jej samoocenę i samopoczucie psychiczne. Umożliwiając podopiecznemu nabycie i rozwijanie tych umiejętności, terapeuta zwiększa szansę na samodzielność w codziennym życiu. Dobrą praktyką jest włączenie elementów gry i zabawy w proces nauczania, co może pomóc w zwiększeniu motywacji i zaangażowania.

Pytanie 13

W terapii zajęciowej zaplanowanej dla uczestnika z osłabieniem w kończynach górnych oraz problemami związanymi z odczuwaniem bólu, terapeuta nie powinien rekomendować

A. formowania mas ceramicznych

B. malowania przy wykorzystaniu farb akrylowych

C. tkactwa dywanu na krośnie

D. klejenia przy pomocy pistoletu na gorąco

Klejenie z użyciem pistoletu na gorąco jest niewłaściwym wyborem w przypadku uczestnika z niedowładem kończyn górnych oraz zaburzeniami odczuwania bólu. Osoby z takimi ograniczeniami mogą mieć trudności z precyzyjnym chwytaniem i manipulowaniem narzędziami, co zwiększa ryzyko przypadkowych oparzeń oraz kontuzji. Pistolet na gorąco generuje wysoką temperaturę, co czyni go niebezpiecznym dla osoby, która nie jest w stanie w pełni odczuwać bólu. W terapii zajęciowej istotne jest dostosowanie aktywności do możliwości uczestnika, a także zapewnienie mu bezpieczeństwa. W przypadku takich pacjentów lepszym rozwiązaniem mogą być alternatywne techniki, takie jak tkanie dywanu na krośnie, malowanie farbami akrylowymi czy modelowanie mas ceramicznych, które nie wymagają użycia narzędzi wydzielających wysoką temperaturę ani nie wiążą się z ryzykiem skaleczenia. Standardy terapii zajęciowej kładą duży nacisk na adaptację działań do indywidualnych potrzeb i ograniczeń pacjenta, co zapewnia efektywność oraz bezpieczeństwo terapii.

Pytanie 14

Jakiego specjalistę powinien zaangażować terapeuta zajęciowy, aby zwiększyć sieć wsparcia społecznego uczestnika środowiskowego domu samopomocy w kwestii pomocy w rozwiązaniu jego problemów życiowych?

A. Z pedagogiem specjalnym

B. Z logopedą

C. Z fizjoterapeutą

D. Z pracownikiem socjalnym

Wybór pedagoga specjalnego, fizjoterapeuty lub logopedy jako współpracowników terapeuty zajęciowego w kontekście poszerzania sieci wsparcia społecznego uczestników środowiskowych domów samopomocy nie jest najefektywniejszym rozwiązaniem. Pedagog specjalny, choć posiada umiejętności w pracy z osobami z różnymi niepełnosprawnościami, głównie koncentruje się na edukacji i rozwoju umiejętności społecznych oraz komunikacyjnych. Jego rola polega na wsparciu w kształceniu, co w przypadku problemów życiowych uczestników domów samopomocy nie zawsze jest wystarczające. Podobnie, fizjoterapeuta skupia się na rehabilitacji i poprawie sprawności fizycznej, co, choć istotne, nie obejmuje aspektów społecznych i emocjonalnych, które są kluczowe dla rozwiązania trudności życiowych. Logopeda natomiast, specjalizując się w terapiach mowy i komunikacji, nie dysponuje narzędziami do rozwiązywania problemów socjalnych czy ekonomicznych, które mogą dotyczyć uczestników. Wybór tych specjalistów może prowadzić do ograniczenia wsparcia, ponieważ ich kompetencje są zbyt wąskie, by sprostać złożonym potrzebom życiowym osób w środowiskowych domach samopomocy. Współpraca z pracownikiem socjalnym, który ma szeroką wiedzę na temat dostępnych zasobów społecznych, jest kluczowa dla skutecznego wsparcia, ponieważ pracownik socjalny jest przeszkolony w zakresie systemów wsparcia oraz interwencji w sytuacjach kryzysowych. Ignorowanie tej roli prowadzi do pomijania istotnych aspektów wsparcia społecznego, co wpływa na jakość życia uczestników tych programów.

Pytanie 15

W jakich sytuacjach terapeuta zajęciowy powinien zorganizować zajęcia relaksacyjne z wykorzystaniem muzyki?

A. Dla osób uczących się nowych języków

B. Dla osób preferujących zajęcia manualne

C. Dla osób doświadczających stresu i napięcia

D. Dla osób pracujących nad poprawą kondycji fizycznej

Zajęcia relaksacyjne z muzyką są szczególnie zalecane dla osób doświadczających stresu i napięcia. Muzyka ma unikalną zdolność wpływania na nasz stan emocjonalny i fizjologiczny, co jest wykorzystywane w terapii zajęciowej. Działa ona jako katalizator, wspomagając relaksację, redukcję stresu i poprawę samopoczucia. Muzykoterapia, jako forma terapii zajęciowej, opiera się na założeniu, że dźwięki i rytmy mogą zmieniać poziom kortyzolu, hormonu stresu, w organizmie. Praktyczne zastosowanie muzyki w takich sytuacjach obejmuje sesje z muzyką relaksacyjną, która pomaga w redukcji napięcia mięśniowego i uspokojeniu umysłu. Dodatkowo, muzyka może być używana jako tło do medytacji lub ćwiczeń oddechowych, co zwiększa efektywność tych technik. Warto też zauważyć, że różne rodzaje muzyki mogą być używane dla różnych efektów terapeutycznych. Na przykład, muzyka klasyczna jest często wybierana ze względu na swoje harmonijne struktury, które sprzyjają odprężeniu. W terapii zajęciowej muzyka nie tylko łagodzi stres, ale także poprawia ogólną jakość życia pacjentów, co jest kluczowe w długoterminowym procesie terapeutycznym.

Pytanie 16

Przedstawione symptomy sugerują wystąpienie zespołu

Zaburzenia pamięci krótkotrwałej, konfabulacje, trudności w ustaleniu sekwencji zdarzeń, upośledzenie myślenia abstrakcyjnego, zaburzenia czucia oraz kontroli ruchów.

A. Tourette´a

B. Korsakowa

C. Aspergera

D. Downa

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Zespół Korsakowa, będący wynikiem niedoboru witaminy B1 (tiaminy), charakteryzuje się objawami, takimi jak zaburzenia pamięci bieżącej, konfabulacje oraz trudności w ustalaniu chronologii wydarzeń. Osoby doświadczające tego zespołu mają problem z zapamiętywaniem nowych informacji oraz przywoływaniem wspomnień z przeszłości, co powoduje, że często zastępują luki w pamięci zmyślonymi opowieściami, czyli konfabulacjami. Upośledzenie myślenia abstrakcyjnego jest również istotnym objawem, co prowadzi do trudności w analizie sytuacji oraz podejmowaniu decyzji. Zaburzenia czucia i kontroli ruchów mogą być wynikiem uszkodzenia układu nerwowego, co jest typowe dla pacjentów z tym zespołem. W kontekście praktycznym, zespół Korsakowa najczęściej występuje u osób nadużywających alkoholu, co podkreśla znaczenie profilaktyki i wczesnej interwencji w przypadku uzależnienia. Właściwe leczenie, w tym suplementacja tiaminy oraz terapia behawioralna, ma kluczowe znaczenie dla poprawy jakości życia pacjentów.

Pytanie 17

Metody angażujące uczestników zajęć, które polegają na naśladowaniu, przyjmowaniu określonych ról, improwizacji oraz tworzeniu rzeczywistości, określamy jako gry

A. symulacyjne

B. towarzyskie

C. dramowe

D. planszowe

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź "dramowe" jest właściwa, ponieważ metody aktywizujące, o których mowa, są fundamentem dramy jako formy edukacyjnej i terapeutycznej. Gry dramowe wykorzystują naśladowanie, wchodzenie w różne role oraz improwizację, co pozwala uczestnikom na eksplorację emocji, sytuacji społecznych oraz rozwijanie umiejętności interpersonalnych. Te techniki są szeroko stosowane w edukacji, terapii, a także w treningach biznesowych, gdzie pomocne jest zrozumienie dynamiki grupowej i komunikacji. Przykłady zastosowania to scenki dramowe w klasach, które pomagają uczniom wyrażać siebie oraz rozwijać empatię poprzez odgrywanie ról. Standardy pracy z grupami w edukacji podkreślają znaczenie angażowania uczestników w aktywności, które rozwijają ich zdolności analityczne oraz kreatywne myślenie, co czyni metody dramowe niezwykle efektywnymi w rozwijaniu kompetencji uczniów.

Pytanie 18

Co jest głównym celem terapii zajęciowej w rehabilitacji po udarze mózgu?

A. Nauczanie języka migowego

B. Przywrócenie samodzielności w życiu codziennym

C. Zwiększenie masy mięśniowej

D. Poprawa zdolności do biegów długodystansowych

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Głównym celem terapii zajęciowej w rehabilitacji po udarze mózgu jest przywrócenie samodzielności w życiu codziennym. Udar mózgu może prowadzić do poważnych deficytów funkcjonalnych, które utrudniają pacjentom wykonywanie codziennych czynności, takich jak ubieranie się, jedzenie czy higiena osobista. Terapeuci zajęciowi skupiają się na rozwijaniu umiejętności potrzebnych do tych zadań, często poprzez adaptację środowiska, użycie specjalistycznego sprzętu lub naukę alternatywnych metod ich wykonywania. Stosują różnorodne techniki, które mają na celu poprawę koordynacji, siły, zakresu ruchu i zdolności poznawczych pacjentów. Moim zdaniem, skuteczna terapia zajęciowa nie tylko przywraca samodzielność, ale również buduje pewność siebie u pacjenta. To ważne, ponieważ niezależność w codziennym życiu znacząco wpływa na jakość życia i poczucie własnej wartości. Standardy branżowe podkreślają, że terapia zajęciowa powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, co czyni ją niezwykle efektywnym narzędziem w procesie rehabilitacji po udarze.

Pytanie 19

Terapeuta powinien zastosować kartę ewaluacji z poleceniem: podkreśl, z jakim wyrazem twarzy kończysz dzisiejsze zajęcia, w celu

A. usprawnienia manualnej sprawności rąk u podopiecznych

B. określenia poziomu zadowolenia z zajęć u podopiecznych

C. uwolnienia napięcia emocjonalnego u podopiecznych

D. zrealizowania planu przebiegu zajęć

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wybór opcji dotyczącej określenia poziomu zadowolenia z zajęć u podopiecznych jest jak najbardziej trafny, ponieważ karta ewaluacji z poleceniem "podkreśl z jaką miną kończysz dzisiejsze zajęcia" ma na celu ocenę subiektywnych odczuć uczestników zajęć. Zadowolenie z zajęć jest kluczowym wskaźnikiem efektywności działań terapeutycznych, ponieważ wpływa na motywację i zaangażowanie podopiecznych. Przykładowo, jeśli terapeuta zauważy, że większość uczestników kończy zajęcia z pozytywnymi emocjami, może to wskazywać na skuteczność zastosowanych metod oraz zrozumienie przez podopiecznych celów zajęć. Ponadto, regularne zbieranie feedbacku od uczestników pozwala na bieżąco modyfikować program zajęć, dostosowując go do ich potrzeb, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii. Praktycznie, terapeuta może tworzyć zestawienie wyników ewaluacji, co umożliwi identyfikację trendów i obszarów wymagających poprawy w przyszłości, co w rezultacie może prowadzić do lepszych wyników terapeutycznych oraz większej satysfakcji uczestników.

Pytanie 20

Terapeuta, który poinformował swoich podopiecznych o tym, że biorą udział w badaniu, lecz nie ujawnił jego celu, przeprowadził obserwację

A. jawną

B. pośrednią

C. otwartą

D. indywidualną

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Obserwacja jawna to podejście, w którym uczestnicy są informowani o tym, że biorą udział w badaniu, ale nie są szczegółowo poinformowani o jego celu. W tym przypadku terapeuta poinformował swoich podopiecznych, że są w badaniu, co oznacza, że proces obserwacji jest transparentny. Praktyczne zastosowanie obserwacji jawnej występuje w sytuacjach, gdzie etyka wymaga informowania uczestników o ich udziale, ale szczegóły dotyczące celów badania mogą być pominięte, aby nie wpływać na naturalność ich zachowań. Takie podejście jest zgodne z zasadami etyki badań, które podkreślają znaczenie uzyskania zgody uczestników, a jednocześnie pozwala na zbieranie danych w sposób, który nie zaburza ich autentyczności. W badaniach psychologicznych, na przykład w terapii grupowej, terapeuci mogą korzystać z obserwacji jawnej, aby ocenić dynamikę grupy bez wprowadzania obaw związanych z celem badania, co może zniekształcać zachowania uczestników.

Pytanie 21

Osoba biorąca udział w warsztatach terapii zajęciowej to osoba podatna na wpływy innych, niepewna w wyrażaniu swoich poglądów, a także narażona na wykorzystywanie przez pozostałych uczestników zajęć. Jakiego rodzaju trening powinien zaproponować terapeuta tej osobie?

A. czynnego słuchania

B. rozwiązywania sporów

C. radzenia sobie z napięciem

D. zachowania asertywnego

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 'zachowanie asertywne' jest prawidłowa, ponieważ terapia zajęciowa często skupia się na rozwijaniu umiejętności interpersonalnych uczestników, a asertywność jest kluczowym elementem w budowaniu zdrowych relacji. Asertywność pozwala jednostkom wyrażać swoje potrzeby i pragnienia w sposób otwarty i szanujący zarówno siebie, jak i innych. W kontekście terapii zajęciowej, uczestnik, który jest podatny na wpływy, potrzebuje wsparcia w nauce wyrażania swoich poglądów oraz w obronie swoich granic. Przykładowe techniki asertywności obejmują naukę mówienia 'nie' w sytuacjach, gdy czują się przytłoczeni lub wykorzystywani, co pomoże im w budowaniu pewności siebie. Warto również wprowadzić ćwiczenia symulacyjne, które pozwolą uczestnikom praktykować asertywne odpowiedzi w bezpiecznym środowisku. Praktyka asertywności jest zgodna z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które promują rozwój osobisty i społeczny uczestników, wspierając ich w dążeniu do niezależności.

Pytanie 22

Technika stosowana w arteterapii, która polega na tworzeniu kompozycji z rozmaitych materiałów i tworzyw, takich jak gazety, tkaniny, fotografie oraz drobne przedmioty codziennego użytku, które następnie są naklejane na płótno lub papier i łączone z tradycyjnymi technikami plastycznymi, nosi nazwę

A. sutasz

B. quilling

C. kolografia

D. kolaż

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Kolaż to technika artystyczna, która polega na tworzeniu kompozycji z różnych materiałów, takich jak gazety, tkaniny, fotografie czy drobne przedmioty codziennego użytku. W arteterapii, kolaż ma szczególne znaczenie, ponieważ umożliwia pacjentom wyrażenie emocji i uczuć poprzez łączenie różnych mediów. Dzięki tej technice, osoby uczestniczące w terapii mogą nie tylko rozwijać swoje umiejętności manualne, ale także eksplorować swoją kreatywność. Proces tworzenia kolażu pozwala na eksperymentowanie z formą, kolorem i teksturą, co może przynieść ulgę w stresie oraz wspierać procesy zdrowienia psychicznego. W arteterapii kolaż stosuje się jako narzędzie do komunikacji niewerbalnej, co jest szczególnie ważne w pracy z osobami, które mają trudności z wyrażaniem siebie słowami. Użycie różnych materiałów w kolażu może także symbolizować różne aspekty życia pacjenta, co czyni tę technikę niezwykle elastycznym i dostosowującym się narzędziem terapeutycznym.

Pytanie 23

Podczas oceny potrzeb opiekuńczych pacjenta, terapeuta powinien wykorzystać skalę

A. Barthel

B. Glasgow

C. Tinetti

D. Becka

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Skala Barthel jest powszechnie stosowanym narzędziem oceny poziomu niezależności w codziennych czynnościach u osób starszych oraz osób z niepełnosprawnościami. Jej celem jest ocena zdolności pacjenta do wykonywania podstawowych czynności życiowych, takich jak jedzenie, ubieranie się, czy korzystanie z toalety. Przykładowo, terapia przy użyciu skali Barthel może być wykorzystywana w procesie rehabilitacji pacjentów po udarze mózgu, aby ocenić postępy w odzyskiwaniu sprawności. Zastosowanie tej skali pozwala terapeutom na dostosowanie programu terapeutycznego do indywidualnych potrzeb podopiecznego, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie opieki zdrowotnej. Dodatkowo, skala Barthel może być pomocna w dokumentacji medycznej, a także w planowaniu dalszej opieki, co jest istotne dla kompleksowego zarządzania zdrowiem pacjenta.

Pytanie 24

Jaki dokument jest tworzony w warsztatach terapii zajęciowej dla każdego uczestnika?

A. Indywidualny plan opieki

B. Indywidualny program rehabilitacji

C. Indywidualny plan działania wspierającego

D. Program rewalidacji

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Indywidualny program rehabilitacji (IPR) jest kluczowym dokumentem opracowywanym w warsztatach terapii zajęciowej, ponieważ jest on dostosowany do potrzeb i możliwości każdego uczestnika. IPR ma na celu wspieranie osób z różnorodnymi dysfunkcjami w osiąganiu ich celów rehabilitacyjnych oraz umożliwienie ich jak najpełniejszego uczestnictwa w życiu społecznym. Program ten obejmuje m.in. ocenę stanu zdrowia, zdefiniowanie celów terapeutycznych oraz zaplanowanie konkretnych działań, które będą podejmowane w trakcie terapii. Przykładowo, dla osoby z ograniczoną sprawnością ruchową IPR może zawierać ćwiczenia wzmacniające, zajęcia manualne oraz terapie zajęciowe, które pomagają w codziennym funkcjonowaniu. W praktyce, IPR jest zgodny z wytycznymi zawartymi w standardach rehabilitacyjnych, które podkreślają znaczenie zindywidualizowanego podejścia oraz współpracy z zespołem terapeutycznym, w tym psychologami, terapeutami zajęciowymi i rehabilitantami, aby zapewnić całościowe wsparcie.

Pytanie 25

Przygotowując zajęcia dla osoby słabo widzącej, głównie należy pamiętać

A. o wyższym blacie stołu

B. o odpowiednim oświetleniu miejsca pracy

C. o wsparciu pod przedramię

D. o zapewnieniu siedzenia z komfortowym oparciem

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Właściwe oświetlenie stanowiska pracy jest kluczowe dla osób słabo widzących, ponieważ odpowiednie natężenie i kierunek światła wpływają na zdolność do dostrzegania detali oraz kontrastów. W przypadku osób z ograniczoną widocznością, wykorzystanie jasnego, rozproszonego oświetlenia, które minimalizuje cienie, jest niezmiernie ważne. Przykładowo, lampy LED o wysokiej mocy lub oświetlenie z regulacją jasności mogą być stosowane, aby dostosować warunki pracy do indywidualnych potrzeb podopiecznego. Dodatkowo, warto zwrócić uwagę na barwę światła; światło o cieplejszej temperaturze (około 3000 K) może być bardziej komfortowe, podczas gdy chłodniejsze (około 5000 K) może pomóc w bardziej szczegółowych zadaniach. Zgodnie z rekomendacjami Polskiego Standardu Oświetlenia, miejsca pracy powinny być dostosowane tak, aby umożliwić komfortowe wykonywanie zadań bez nadmiernego obciążenia wzroku. Poza tym, warto również zainwestować w pomocne akcesoria, takie jak lupa z podświetleniem, co może dodatkowo ułatwić pracę.

Pytanie 26

Wykonywanie koszyka z wikliny jako sposób na wzmocnienie siły mięśni dłoni i palców jest niewskazane dla osób

A. z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną

B. niewidomych od narodzin

C. z achromatopsją

D. ze schorzeniami reumatycznymi

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wyplatanie koszyka z wikliny jest aktywnością manualną, która w znaczący sposób angażuje mięśnie dłoni i palców. Osoby ze schorzeniami reumatycznymi mogą doświadczać bólu i sztywności stawów, co sprawia, że wykonywanie precyzyjnych ruchów wymaga znacznie większego wysiłku. W takich przypadkach, intensywne ćwiczenia siłowe, jak wyplatanie, mogą prowadzić do zaostrzenia objawów, pogorszenia stanu zdrowia oraz ograniczenia ruchomości stawów. Dobrym przykładem jest artretyzm, który wpływa na zdolność chwytania i manipulowania przedmiotami, co czyni tę formę terapii nieodpowiednią. Stosując się do standardów terapii zajęciowej, ważne jest, aby przed wprowadzeniem jakiejkolwiek aktywności fizycznej w programie rehabilitacyjnym, ocenić stan zdrowia pacjenta i dostosować ćwiczenia do jego indywidualnych potrzeb. Alternatywne formy aktywności, takie jak ćwiczenia rozciągające czy zastosowanie narzędzi pomocniczych, mogą być bardziej odpowiednie dla osób z bólem stawów.

Pytanie 27

Wybierając zabawki do realizacji programu terapii zajęciowej dla dziecka z mózgowym porażeniem dziecięcym, warto pamiętać, że powinny one pełnić rolę

A. relaksującą i wyciszającą

B. uspokajającą i towarzyską

C. inspirującą i edukacyjną

D. usprawniającą i kształcącą

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wybór zabawek spełniających funkcję usprawniającą i kształcącą jest kluczowy w terapii zajęciowej dla dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Takie zabawki nie tylko pomagają w rozwijaniu umiejętności motorycznych, ale także wspierają procesy poznawcze i społeczne. Przykłady takich zabawek to układanki, klocki czy gry wymagające współpracy. Zabawki te stymulują rozwój zarówno u dzieci z ograniczeniami ruchowymi, jak i ich rówieśników, co sprzyja integracji społecznej i budowaniu relacji. Zgodnie z wytycznymi American Occupational Therapy Association (AOTA), zabawki powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb dziecka, aby maksymalizować ich efektywność w terapii. Usprawniające i kształcące zabawki pomagają również w rozwijaniu umiejętności rozwiązywania problemów, co jest niezbędne dla ich ogólnego rozwoju.

Pytanie 28

Terapeuta, który w trakcie rozmowy z pacjentem utrzymywał kontakt wzrokowy oraz stosował techniki klaryfikacji, zrealizował wymagania

A. konstruktywnego udzielania informacji zwrotnej

B. aktywnego słuchania

C. asertywnego zachowania

D. motywacji o charakterze wewnętrznym

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Aktywne słuchanie to kluczowa umiejętność w terapii, polegająca na pełnym zaangażowaniu w rozmowę z podopiecznym. Utrzymywanie kontaktu wzrokowego jest jednym z najważniejszych elementów aktywnego słuchania, ponieważ sygnalizuje, że terapeuta jest zainteresowany i skoncentrowany na rozmówcy. Klaryfikacja, czyli proces dopytywania się o szczegóły i wyjaśniania wątpliwości, pozwala na lepsze zrozumienie emocji i myśli podopiecznego. W praktyce, terapeuta może na przykład powtórzyć lub sparafrazować to, co powiedział podopieczny, aby upewnić się, że obie strony mają tę samą perspektywę. Takie zachowanie wspiera budowanie zaufania oraz otwartej komunikacji, co jest fundamentalne w efektywnej terapii. Standardy etyczne w psychoterapii, takie jak te opracowane przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne (APA), podkreślają znaczenie aktywnego słuchania jako kluczowego elementu skutecznej praktyki terapeutycznej. Poprzez aktywne słuchanie terapeuta nie tylko odkrywa głębsze potrzeby klienta, ale również wspiera jego proces samopoznania i refleksji.

Pytanie 29

Zamknięta postawa ciała, która nie sprzyja komunikacji interpersonalnej, objawia się

A. w ustawieniu nóg w delikatnym rozkroku, z palcami stóp lekko skierowanymi na zewnątrz

B. w pokazywaniu osobie rozmawiającej wnętrza rozluźnionych dłoni

C. w utrzymywaniu kontaktu wzrokowego z osobą rozmawiającą

D. w skrzyżowaniu ramion na klatce piersiowej, w sposób zasłaniający dłonie

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Zamknięta postawa ciała, wyrażająca się poprzez splecenie ramion na piersiach i ukrywanie dłoni, jest powszechnie interpretowana jako oznaka defensywności oraz braku otwartości na komunikację. Taka postawa może sygnalizować opór wobec rozmowy lub chęć uniknięcia interakcji, co jest niekorzystne w sytuacjach wymagających efektywnej wymiany informacji. W praktyce, liderzy i specjaliści ds. komunikacji interpersonalnej często zachęcają do przyjmowania otwartej postawy, która sprzyja budowaniu zaufania i pozytywnej atmosfery w rozmowie. Przykładem może być prowadzenie spotkań, w których uczestnicy są zachęcani do siedzenia w otwartych pozycjach ciała oraz unikania zamkniętych gestów. Zastosowanie tej wiedzy w codziennej praktyce, np. na szkoleniach z komunikacji, może znacząco poprawić efektywność interakcji międzyludzkich.

Pytanie 30

Który z podopiecznychnie potrzebuje wsparcia przy zakupach?

A. Podopieczny z chorobą Alzheimera

B. Podopieczny, u którego stwierdzono nerwicę wegetatywną

C. Podopieczny cierpiący na demencję starczą

D. Podopieczny z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Podopieczny, u którego stwierdzono nerwicę wegetatywną, nie wymaga pomocy przy robieniu zakupów, ponieważ ta jednostka najczęściej nie wykazuje poważnych deficytów w zakresie zdolności poznawczych ani motorycznych. Nerwica wegetatywna to zaburzenie, które może manifestować się w postaci objawów somatycznych, takich jak bóle głowy, problemy z układem trawiennym czy nadmierna potliwość, jednak nie wpływa to na zdolności do podejmowania decyzji i realizacji codziennych zadań. Praktycznie, osoba z nerwicą wegetatywną może być w pełni zdolna do zarządzania finansami, planowania zakupów czy podejmowania decyzji konsumenckich, co czyni ją samodzielną w tym zakresie. W przypadku osób z niepełnosprawnością intelektualną, chorobą Alzheimera czy demencją starczą zdolności te są znacznie ograniczone, co sprawia, że wymagają wsparcia ze strony innych osób. Warto również zwrócić uwagę na standardy dotyczące wsparcia osób z różnorodnymi schorzeniami, które wskazują na potrzebę indywidualizacji podejścia do każdego podopiecznego, uwzględniając ich specyfikę i zdolności.

Pytanie 31

Jakie działanie jest niezbędne i powinno być zawsze realizowane przed przystąpieniem do tworzenia indywidualnego planu terapii zajęciowej przez terapeutę zajęciowego?

A. Selekcja metod monitorowania i analiza rezultatów.

B. Ustalenie norm planu i ocena.

C. Określenie możliwości i ograniczeń podopiecznego.

D. Wybór pomocy dydaktycznych.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Określenie możliwości i ograniczeń podopiecznego jest kluczowe przed opracowaniem indywidualnego planu terapii zajęciowej, ponieważ umożliwia to terapeucie zrozumienie unikalnych potrzeb i kontekstu życiowego pacjenta. Ta analiza pozwala na zidentyfikowanie obszarów, które wymagają wsparcia, jak również tych, w których podopieczny może odnosić sukcesy. W praktyce, terapeuci mogą przeprowadzać różnorodne oceny, takie jak obserwacje, wywiady z pacjentem i jego rodziną, czy wykorzystanie standardowych narzędzi oceny, które mierzą umiejętności funkcjonalne. Zrozumienie możliwości i ograniczeń podopiecznego jest zgodne z wytycznymi wielu organizacji, takich jak American Occupational Therapy Association (AOTA), które podkreślają znaczenie spersonalizowanej interwencji. Na przykład, terapeuta może zauważyć, że pacjent ma ograniczenia w zakresie motoryki, ale zachowuje zdolności do komunikacji, co pozwala na dostosowanie terapii, aby skupić się na rozwijaniu umiejętności manualnych w kontekście komunikacyjnym, co sprzyja lepszemu zaangażowaniu w codzienne życie.

Pytanie 32

26-letnia Ewa, która ma umiarkowaną niepełnosprawność intelektualną, jest w dużej mierze zależna od pomocy rodziców, którzy są nadopiekuńczy. Jakiego rodzaju zajęcia terapeutyczne powinien zaproponować jej terapeuta, aby poprawić jej samodzielność w codziennym życiu?

A. Zajęcia w pracowni kulinarnej

B. Muzykoterapię receptywną

C. Zajęcia w pracowni wikliniarskiej

D. Biblioterapię aktywną

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Zajęcia w pracowni kulinarnej są idealnym rozwiązaniem dla pani Ewy, ponieważ skupiają się na rozwijaniu umiejętności praktycznych, które są kluczowe dla zwiększenia samodzielności w codziennym życiu. Pracownia kulinarna pozwala uczestnikom na naukę przygotowywania prostych posiłków, co nie tylko wpływa na poprawę umiejętności życiowych, ale także na wzrost pewności siebie. W tym kontekście, zajęcia te mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pani Ewy, co jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie personalizacji w podejściu do pacjenta. Dodatkowo, wykonywanie prostych zadań kulinarnych, takich jak krojenie warzyw czy mieszanie składników, może być przyjemną formą terapii, sprzyjającą integracji społecznej i rozwijaniu umiejętności współpracy. W literaturze przedmiotu można znaleźć liczne badania, które potwierdzają efektywność kulinarnych zajęć terapeutycznych w pracy z osobami z niepełnosprawnościami, co pokazuje ich znaczenie w kontekście rozwoju osobistego oraz samodzielności.

Pytanie 33

Uczestnictwo pacjentów w spotkaniach społeczności terapeutycznej na oddziale psychiatrycznym stanowi realizację zasady

A. stopniowego zwiększania trudności

B. partnerstwa

C. wieloaspektowości

D. optymalnej stymulacji

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Udział pacjentów w zebraniach społeczności terapeutycznej na oddziale psychiatrycznym jest istotnym wyrazem zasady partnerstwa, która odnosi się do współpracy i współdziałania między pacjentami a personelem medycznym. Partnerstwo w terapii oznacza, że pacjenci są aktywnymi uczestnikami procesu leczenia, co przyczynia się do ich lepszego samopoczucia oraz efektywności terapii. W praktyce, organizowanie takich spotkań umożliwia pacjentom wyrażenie swoich potrzeb, opinii oraz doświadczeń, a także wspieranie się nawzajem. Przykładem może być sytuacja, w której pacjenci dzielą się swoimi postępami w terapii, co nie tylko motywuje innych, ale także pozwala na wymianę cennych wskazówek dotyczących radzenia sobie z trudnościami. W ramach standardów opieki psychiatrycznej, takich jak te określone przez Światową Organizację Zdrowia, promuje się aktywne uczestnictwo pacjentów w procesie terapeutycznym, co potwierdza znaczenie zasady partnerstwa w tworzeniu wspierającego środowiska terapeutycznego.

Pytanie 34

Fakt, że plan terapii zajęciowej jest realny, oznacza, że

A. plan precyzuje ramy czasowe realizacji poszczególnych zadań lub ich składników

B. plan uwzględnia niezbędne zmiany, które wynikają z okoliczności pojawiających się podczas jego realizacji

C. wykonanie zaplanowanych zadań jest możliwe w ustalonych terminach za pomocą planowanych środków w określonych warunkach

D. poszczególne elementy planu oraz etapy działania są ze sobą skoordynowane z uwagi na miejsce, czas trwania, terminy oraz potrzeby uczestników zajęć

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Realność planu terapii zajęciowej obejmuje możliwość wykonania zaplanowanych zadań w ustalonych terminach, z wykorzystaniem odpowiednich środków w przewidzianych warunkach. Taki plan powinien być oparty na realistycznej ocenie zasobów dostępnych dla terapeuty i uczestników zajęć. Na przykład, jeśli planowane są warsztaty plastyczne dla osób z ograniczeniami ruchowymi, kluczowe jest, aby zadania były dostosowane do ich możliwości fizycznych oraz dostępnych materiałów. W praktyce oznacza to, że terapeuta musi z wyprzedzeniem przygotować przestrzeń oraz zasoby, które umożliwią uczestnikom swobodne i bezpieczne działania. Dobre praktyki w terapii zajęciowej podkreślają, że każdy plan powinien być elastyczny, co daje możliwość modyfikacji w odpowiedzi na zmieniające się potrzeby uczestników lub nieprzewidziane okoliczności. Standardy dotyczące planowania terapii zajęciowej zazwyczaj uwzględniają również regularną ewaluację postępów, co przyczynia się do skuteczniejszego dostosowywania działań do rzeczywistych warunków i potrzeb. W ten sposób zapewnia się, że każdy uczestnik ma szansę na maksymalne wykorzystanie swojego potencjału w trakcie zajęć.

Pytanie 35

Zniszczenie osłonek mielinowych włókien nerwowych prowadzi do zakłóceń w zakresie

A. napięcia mięśniowego i ruchomości stawów w zespole Downa

B. wrażliwości na bodźce słuchowe i dotykowe w zespole Aspergera

C. rozciągliwości mięśniowej oraz siły mięśni w miopatii

D. odczuwania temperatury, dotyku oraz bólu w przebiegu stwardnienia rozsianego

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Uszkodzenie osłonek mielinowych, do którego dochodzi w przebiegu stwardnienia rozsianego, prowadzi do zaburzeń w przewodnictwie impulsów nerwowych. Mielina jest substancją izolującą włókna nerwowe, a jej uszkodzenie powoduje spowolnienie lub nawet zatrzymanie przewodzenia impulsów, co przekłada się na odczuwanie bodźców takich jak temperatura, dotyk oraz ból. Przykładem mogą być objawy takie jak drętwienie, mrowienie czy ból neuropatyczny, które są bezpośrednio związane z uszkodzeniem mieliny. W praktyce klinicznej istotne jest wczesne rozpoznanie i interwencja w przypadku stwardnienia rozsianego, aby zminimalizować te objawy. Terapie mogą obejmować leki immunomodulujące, które mają na celu spowolnienie postępu choroby oraz rehabilitację mającą na celu poprawę jakości życia pacjentów. Zrozumienie tych mechanizmów jest kluczowe dla specjalistów zajmujących się neurologią i rehabilitacją.

Pytanie 36

Terapeuta, stosując techniki takie jak: wycinanki, wydzieranki czy wyklejanki z papieru bądź tektury, prowadzi zajęcia z wykorzystaniem

A. papieroplastyki

B. dziewiarstwa

C. metaloplastyki

D. kaletnictwa

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Papieroplastyka to dziedzina, która obejmuje sztukę tworzenia przedmiotów z papieru i innych materiałów papierowych poprzez różne techniki, takie jak wycinanki, wydzieranki oraz wyklejanki. Te formy artystyczne są nie tylko kreatywne, ale również mają na celu rozwijanie zdolności manualnych i wyobraźni przestrzennej uczestników zajęć. W terapii zajęciowej czy arteterapii papieroplastyka stanowi doskonałe narzędzie do wyrażania emocji, co jest istotne dla osób z trudnościami w komunikacji. Używanie gazet, tektury oraz innych materiałów do tworzenia dzieł może pomóc w redukcji stresu, poprawie koncentracji oraz zwiększeniu pewności siebie. Przykłady zastosowania papieroplastyki obejmują tworzenie kolaży, które mogą być wykorzystywane do analizy emocjonalnej oraz jako forma ekspresji artystycznej. Standardy dobrych praktyk w terapii sugerują, że angażowanie uczestników w działania kreatywne przyczynia się nie tylko do poprawy ich umiejętności manualnych, ale także do ogólnego rozwoju osobistego i społecznego."

Pytanie 37

Osoba z chorobą Alzheimera wykazuje nadmierne pobudzenie oraz silną potrzebę aktywności fizycznej. Jakie formy zajęć powinno się zaproponować takiemu podopiecznemu?

A. Segregowanie, układanie puzzli

B. Muzykoterapię bierną, relaksację

C. Rysowanie, wypełnianie konturów obrazków

D. Spacer, jazdę na rowerze stacjonarnym

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Spacer i jazda na rowerze stacjonarnym są doskonałymi sposobami na zaspokojenie wzmożonej potrzeby ruchu u osób z chorobą Alzheimera. Ćwiczenia fizyczne, takie jak spacery, poprawiają krążenie, zwiększają wydolność układu sercowo-naczyniowego oraz stymulują wydzielanie endorfin, co pozytywnie wpływa na samopoczucie podopiecznych. Ponadto aktywności na świeżym powietrzu, takie jak spacery, oferują dodatkowe korzyści związane z obcowaniem z naturą, co ma udowodniony wpływ na poprawę stanu psychicznego. Rower stacjonarny to z kolei bezpieczna forma aktywności, która można dostosować do indywidualnych możliwości osoby, co jest istotne w kontekście osób z ograniczoną mobilnością. Zgodnie z zaleceniami terapeutycznymi, zachęcanie do aktywności fizycznej powinno być integralną częścią planu opieki nad osobami z demencją. Warto również angażować uczestników w organizowanie regularnych spacerów czy sesji na rowerze stacjonarnym, aby stworzyć rutynę, która pomoże w zmniejszeniu objawów pobudzenia.

Pytanie 38

Która technika może być wykorzystywana do rozwijania umiejętności społecznych u osób z niepełnosprawnością intelektualną?

A. Gry komputerowe

B. Samotność w lesie

C. Drama

D. Ćwiczenia fizyczne

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Drama to technika, która od dawna znajduje zastosowanie w terapii zajęciowej, szczególnie w kontekście rozwijania umiejętności społecznych. Polega na wykorzystaniu elementów teatralnych i dramowych do pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Dzięki tej metodzie uczestnicy mogą ćwiczyć różne scenariusze społeczne w kontrolowanym i bezpiecznym środowisku. Drama pozwala na symulację sytuacji z życia codziennego, co umożliwia uczestnikom naukę adekwatnych reakcji i zachowań. Przykładowo, poprzez odgrywanie ról, osoby mogą nauczyć się, jak prowadzić rozmowę, wyrażać emocje, czy rozwiązywać konflikty. Dodatkowo, drama wspiera rozwój empatii, ponieważ uczestnicy mają okazję wczuć się w rolę innych osób. To wszystko sprawia, że jest to skuteczna metoda pracy z osobami z różnymi trudnościami w komunikacji. W terapii zajęciowej drama odgrywa ważną rolę, dając uczestnikom możliwość praktycznego ćwiczenia interakcji społecznych w sposób twórczy i angażujący. Standardy pracy w terapii zajęciowej często uwzględniają wykorzystanie dramy jako narzędzia rozwijającego kompetencje społeczne.

Pytanie 39

Budowanie pozytywnych relacji między uczestnikiem środowiskowego domu samopomocy a bliskimi oraz sąsiadami odbywa się poprzez udział w treningu

A. umiejętności spędzania czasu wolnego

B. samoobsługi i zaradności życiowej

C. umiejętności praktycznych

D. umiejętności interpersonalnych

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Umiejętności interpersonalne to mega ważna sprawa, jeśli chodzi o budowanie relacji z innymi, takimi jak bliscy czy sąsiedzi. Uczestnicząc w treningu tych umiejętności, można fajnie poprawić swoją komunikację, empatię i asertywność. To w sumie kluczowe, by mieć zdrowe relacje międzyludzkie. Na przykład, kiedy ktoś uczy się, jak lepiej mówić o swoich potrzebach i jednocześnie rozumieć potrzeby innych, to wszystko jakoś lepiej działa. Wiem z własnego doświadczenia, że te umiejętności naprawdę pomagają w budowaniu silnych więzi społecznych. W obszarze wsparcia społecznego umiejętności interpersonalne są fundamentem do dobrej współpracy z klientami i ich rodzinami. Dzięki nim uczestnicy lepiej rozumieją siebie i innych, co z kolei prowadzi do tworzenia wspierających relacji, które są bardzo istotne dla ich psychicznego i społecznego dobrostanu.

Pytanie 40

Oceniając wyniki badań, które zostały przeprowadzone u mieszkańca domu pomocy społecznej w ramach całościowej oceny geriatrycznej, należy to zrobić na etapie

A. ustalania celów terapeutycznych dla podopiecznego

B. określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego

C. zbierania informacji o podopiecznym poprzez wywiady, obserwacje oraz dostępną dokumentację

D. nawiązania relacji terapeutycznej z podopiecznym

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Analiza wyników badań w kontekście całościowej oceny geriatrycznej jest kluczowym etapem, który pozwala na zrozumienie indywidualnych potrzeb i możliwości podopiecznego. Na etapie określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego, terapeuta ma za zadanie zintegrować dane z różnych źródeł, takich jak wywiady, obserwacje, oraz dostępna dokumentacja medyczna. Dokładne zdefiniowanie tych aspektów jest fundamentalne dla skutecznego zaplanowania interwencji terapeutycznych. Dobrą praktyką jest wykorzystanie narzędzi oceny geriatrystycznej, takich jak skale oceny funkcjonalnej czy narzędzia do oceny jakości życia, co umożliwia dokładniejsze zrozumienie stanu zdrowia podopiecznego. Przykładowo, analiza wyników testów oceny funkcjonalnej może ujawnić ograniczenia w codziennych aktywnościach, co z kolei pozwala na dostosowanie celów terapeutycznych do rzeczywistych potrzeb podopiecznego, a tym samym na lepsze zaplanowanie rehabilitacji oraz wsparcia społecznego. Takie podejście jest zgodne z zasadami zintegrowanej opieki geriatrycznej, która koncentruje się na holistycznym podejściu do zdrowia.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej