Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik analityk
Kwalifikacja: CHM.03 - Przygotowywanie sprzętu, odczynników chemicznych i próbek do badań analitycznych
Data rozpoczęcia: 14 maja 2025 14:23
Data zakończenia: 14 maja 2025 14:37

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Do grupy reagentów o szczególnym zastosowaniu nie wlicza się

A. wzorców

B. wodnych roztworów kwasów

C. wskaźników

D. rozpuszczalników do chromatografii

Wodne roztwory kwasów są powszechnie stosowane w laboratoriach chemicznych, jednak nie są klasyfikowane jako odczynniki o specjalnym przeznaczeniu. Odczynniki o specjalnym przeznaczeniu obejmują substancje, które są używane w określonych procesach analitycznych lub badawczych, gdzie ich funkcja jest wysoce wyspecjalizowana. Przykładowo, wzorce są substancjami o znanym składzie, które służą do kalibracji instrumentów pomiarowych oraz weryfikacji wyników analizy. Wskaźniki, z kolei, są używane do wizualizacji zmian pH czy innych parametrów chemicznych w trakcie reakcji. Rozpuszczalniki do chromatografii, takie jak acetonitryl czy etanol, są kluczowe w procesach separacji składników mieszanki. W przeciwieństwie do tych substancji, wodne roztwory kwasów pełnią rolę bardziej ogólną, umożliwiając reakcje chemiczne, ale nie są dedykowane do specyficznych zastosowań analitycznych. Dlatego odpowiedź na pytanie jest poprawna, a zrozumienie różnicy między tymi grupami odczynników jest istotne w kontekście praktyki laboratoryjnej.

Pytanie 2

Czego brakuje w zestawie pokazanym na ilustracji?

A. stojak, łącznik i łapa

B. stojak, termometr oraz siatka

C. stojak, łącznik oraz termometr

D. bagietka, termometr oraz siatka

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 'statyw, łącznik i łapa' jest poprawna, ponieważ te elementy są niezbędne do stabilizacji i prawidłowego montażu sprzętu laboratoryjnego. Statyw jest kluczowym elementem w każdej pracowni chemicznej lub fizycznej, umożliwiającym bezpieczne trzymanie różnych akcesoriów, takich jak naczynia reakcyjne czy przyrządy pomiarowe. Łącznik służy do łączenia różnych elementów sprzętu, co pozwala na bardziej złożone konfiguracje, które mogą być wymagane w trakcie eksperymentów. Łapa natomiast zapewnia pewne uchwycenie i stabilizację, co jest szczególnie ważne w przypadku użycia szkła laboratoryjnego, które jest wrażliwe na uszkodzenia. W praktyce, zastosowanie tych elementów pozwala na przeprowadzanie doświadczeń w sposób bezpieczny oraz efektywny, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w laboratoriach. Użycie statywów i uchwytów jest standardem w każdym laboratorium, co podkreśla ich fundamentalne znaczenie w pracy naukowej.

Pytanie 3

Do wykonania preparatu według zamieszczonej procedury należy przygotować wagę, łyżeczkę, palnik gazowy, trójnóg, bagietkę, szczypce metalowe oraz

Procedura otrzymywania tlenku magnezu przez prażenie węglanu magnezu.
Odważoną ilość węglanu magnezu ubić dokładnie w tyglu (wcześniej zważonym) i przykryć pokrywką.
Początkowo ogrzewać niewielkim kopcącym płomieniem, a następnie gdy tygiel ogrzeje się, ogrzewać
silniej w temperaturze czerwonego żaru przez około 20 minut. Po zakończeniu prażenia tygiel odstawić
do ostudzenia chroniąc przed wilgocią. Zważyć tygiel z preparatem i obliczyć wydajność.

A. tygiel z pokrywką, trójkąt ceramiczny, eksykator.

B. tygiel, siatkę grzewczą, eksykator.

C. tygiel z pokrywką, siatkę grzewczą, zlewkę z zimną wodą.

D. tygiel, trójkąt ceramiczny, krystalizator.

Poprawna odpowiedź zawiera tygiel z pokrywką, trójkąt ceramiczny oraz eksykator, które są kluczowymi elementami w procesie prażenia węglanu magnezu do uzyskania tlenku magnezu. Tygiel z pokrywką jest niezbędny do przeprowadzenia reakcji chemicznych w kontrolowanych warunkach, chroniąc substancję przed zanieczyszczeniami oraz zapewniając właściwą izolację termiczną. Trójkąt ceramiczny pełni rolę podpory dla tygla, umożliwiając równomierne ogrzewanie nad płomieniem palnika gazowego. Eksykator jest istotny po zakończeniu prażenia, gdyż pozwala na schłodzenie produktu w warunkach niskiej wilgotności, co zapobiega jego absorpcji wody z otoczenia. Odpowiednie korzystanie z tych narzędzi jest zgodne z najlepszymi praktykami laboratoriami chemicznymi, co jest szczególnie ważne w kontekście uzyskiwania czystych i stabilnych produktów chemicznych. Zrozumienie procedur oraz standardów bezpieczeństwa w laboratoriach chemicznych jest kluczowe dla osiągnięcia sukcesu w eksperymentach.

Pytanie 4

Podczas reakcji chlorku żelaza(III) z wodorotlenkiem potasu dochodzi do wytrącenia wodorotlenku żelaza(III) w formie

A. galaretowatego osadu

B. drobnokrystalicznego osadu

C. serowatego osadu

D. grubokrystalicznego osadu

Wybór odpowiedzi dotyczący serowatego, grubokrystalicznego lub drobnokrystalicznego osadu opiera się na nieprawidłowym zrozumieniu mechanizmów wytrącania i struktury fizycznej osadów. Serowaty osad sugeruje odmienną teksturę, która jest charakterystyczna dla innych reakcji, na przykład związanych z osadzaniem koloidalnym, gdzie cząsteczki tworzą bardziej stałe, twarde struktury. Grubokrystaliczny osad natomiast wskazuje na obecność dużych, wyraźnych kryształów, co jest typowe dla reakcji krystalizacji o niskiej rozpuszczalności, a nie dla wodorotlenku żelaza(III), który ma tendencję do formowania się w postaci bardziej jednorodnej, galaretowatej. Drobnokrystaliczny osad może być mylący, ponieważ sugeruje, że produkt reakcji ma bardzo małe, jednorodne kryształy, co znów nie odnosi się do rzeczywistej natury wodorotlenku żelaza(III), który w warunkach reakcji z wodorotlenkiem potasu przyjmuje bardziej złożoną, galaretowatą formę. Takie nieporozumienia mogą wynikać z błędnego postrzegania roli pH i stężenia reagentów w procesie wytrącania, co jest kluczowe dla zrozumienia właściwości chemicznych osadów. Zachęcam do przestudiowania literatury dotyczącej chemii koordynacyjnej oraz procesów osadzania, aby lepiej zrozumieć te zjawiska.

Pytanie 5

Wybierz poprawny zapis jonowy spośród podanych reakcji, w których otrzymywany jest siarczan(VI) baru.

A. BaCl2 + H2SO4 → BaSO4 + 2HCl

B. Ba2+ + 2Cl- + 2H+ + SO42- → BaSO4 + 2H+ + Cl-

C. Ba2+ + 2Cl- + 2H+ + SO42- → BaSO4 + 2H+ + 2Cl-

D. BaCl2 + 2H+ + SO42- → BaSO4 + 2H+ + 2Cl-

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź Ba2+ + 2Cl- + 2H+ + SO42- → BaSO4 + 2H+ + 2Cl- jest poprawna, ponieważ odzwierciedla rzeczywisty proces reakcji jonowej w przypadku otrzymywania siarczanu(VI) baru. W tej reakcji jony baru (Ba2+) reagują z jonami siarczanowymi (SO42-) oraz jonami wodorowymi (H+) w obecności chloru (Cl-). Produktami reakcji są osad siarczanu(VI) baru (BaSO4) oraz jony H+ i Cl-, co wskazuje na to, że chlor, mimo że nie jest bezpośrednio zaangażowany w tworzenie osadu, pozostaje w roztworze. Takie podejście jest zgodne z zasadami zapisu reakcji w formie jonowej, gdzie pokazujemy tylko te jony, które biorą udział w tworzeniu produktów, eliminując jony, które pozostają niezmienione w roztworze. W praktycznych zastosowaniach, reakcje takie są ważne w przemyśle chemicznym, zwłaszcza w procesach oczyszczania wody, gdzie siarczan(VI) baru jest wykorzystywany do usuwania zanieczyszczeń. Przykładem może być wykorzystanie BaSO4 jako środek kontrastowy w diagnostyce medycznej, co potwierdza jego znaczenie w zastosowaniach technicznych.

Pytanie 6

Woda, która została poddana dwukrotnej destylacji, to woda

A. redestylowana

B. odejonizowana

C. ultra czysta

D. odmineralizowana

Woda demineralizowana to woda, z której usunięto większość minerałów, takich jak wapń, magnez czy inne jony, przy użyciu procesów takich jak filtracja przez wymienniki jonowe. Choć demineralizacja jest skuteczna w redukcji twardości wody, to nie gwarantuje usunięcia wszystkich zanieczyszczeń organicznych czy substancji chemicznych, które mogą być obecne w wodzie. Woda dejonizowana, podobnie jak demineralizowana, jest poddawana procesom mającym na celu usunięcie jonów, jednak również nie jest tożsama z wodą redestylowaną, gdyż proces destylacji prowadzi do usunięcia praktycznie wszystkich substancji, w tym lotnych związków organicznych oraz bakterii. Z kolei ultraczysta woda jest pojęciem, które odnosi się do wody o wyjątkowo niskim poziomie zanieczyszczeń, ale uzyskuje się ją poprzez bardziej zaawansowane techniki, takie jak ultrafiltracja czy osmoza odwrócona, które są bardziej skomplikowane i kosztowne. Wiele osób błędnie utożsamia te terminy, co prowadzi do nieporozumień. Kluczowym błędem jest myślenie, że wszystkie procesy oczyszczania wody są równoważne, podczas gdy każdy z nich ma swoje specyficzne zastosowania i ograniczenia. Dlatego tak ważne jest zrozumienie różnic między tymi procesami oraz ich wpływu na jakość otrzymanej wody.

Pytanie 7

Etykieta roztworu kwasu azotowego(V) o koncentracji 6 mol/dm3 powinna zawierać nazwę substancji oraz

A. koncentrację, ostrzeżenia H oraz datę przygotowania

B. masę, datę przygotowania i numer katalogowy

C. koncentrację, producenta i wykaz zanieczyszczeń

D. masę, koncentrację i numer katalogowy

Poprawna odpowiedź wskazuje, że etykieta roztworu kwasu azotowego(V) o stężeniu 6 mol/dm3 powinna zawierać stężenie, zwroty zagrożeń H oraz datę sporządzenia. Umożliwia to nie tylko identyfikację substancji, ale także informuje użytkownika o potencjalnych zagrożeniach związanych z jej stosowaniem. Zwroty zagrożeń H (Hazard statements) są kluczowym elementem, który świadczy o ryzyku związanym z kontaktami, na przykład: H290 - może być żrący dla metali, H314 - powoduje poważne oparzenia skóry oraz uszkodzenia oczu. Podawanie stężenia kwasu jest istotne dla oceny jego reaktywności oraz właściwego postępowania ze substancją. Data sporządzenia pozwala na śledzenie ważności roztworu oraz jego stabilności. Przykładem zastosowania jest laboratorium chemiczne, gdzie precyzyjne etykiety pomagają utrzymać bezpieczeństwo i zgodność z przepisami BHP. W branży laboratoryjnej standardy takie jak GHS (Globalnie Zharmonizowany System Klasyfikacji i Oznakowania Chemikaliów) dostarczają wytycznych dotyczących etykietowania substancji chemicznych, co znacząco zwiększa bezpieczeństwo pracy.

Pytanie 8

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 9

Deminimalizowaną wodę można uzyskać przez

A. destylację prostą

B. filtrację

C. destylację próżniową

D. wymianę jonową

Woda demineralizowana to woda, z której usunięto wszystkie lub prawie wszystkie rozpuszczone sole mineralne. Jednym z najskuteczniejszych sposobów jej pozyskania jest wymiana jonowa. Proces ten polega na użyciu żywic jonowymiennych, które są zdolne do wymiany jonów w roztworze. Kiedy woda przepływa przez kolumnę wypełnioną żywicą, jony niepożądane (takie jak Ca²⁺, Mg²⁺ czy Na⁺) są zastępowane przez jony H⁺ lub OH⁻, co prowadzi do powstania czystej wody. Wymiana jonowa jest szczególnie istotna w przemyśle farmaceutycznym, gdzie woda demineralizowana jest używana jako rozpuszczalnik w procesach produkcyjnych oraz w laboratoriach analitycznych, gdzie czystość wody jest kluczowa dla dokładności wyników. Warto zauważyć, że ta metoda jest często preferowana w porównaniu do innych technik, ponieważ skutecznie eliminuje zarówno aniony, jak i kationy. Dążenie do uzyskania wody o wysokiej czystości chemicznej jest zgodne z normami ISO 3696, które definiują wymagania dla wody do zastosowań laboratoryjnych.

Pytanie 10

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 11

Jakie jest stężenie molowe roztworu, jeśli w 100 cm³ roztworu znajduje się 5,6 g KOH?
M_K = 39 g/mol, M_O = 16 g/mol, M_H = 1 g/mol

A. 1 mol/dm3

B. 10 mol/dm3

C. 0,1 mol/dm3

D. 100 mol/dm3

Aby obliczyć stężenie molowe roztworu, należy najpierw obliczyć liczbę moli KOH zawartych w 5,6 g. Masa molowa KOH wynosi 56 g/mol (39 g/mol dla K + 16 g/mol dla O + 1 g/mol dla H). Możemy więc obliczyć liczbę moli jako: n = m / M = 5,6 g / 56 g/mol = 0,1 mol. Następnie przekształcamy objętość roztworu z centymetrów sześciennych na decymetry sześcienne: 100 cm³ = 0,1 dm³. Stężenie molowe (C) obliczamy korzystając ze wzoru C = n / V, co daje C = 0,1 mol / 0,1 dm³ = 1 mol/dm³. Tego typu obliczenia są niezwykle istotne w chemii analitycznej, gdzie precyzyjne stężenia roztworów są kluczowe dla uzyskania poprawnych wyników eksperymentalnych oraz w syntezie substancji chemicznych. Zrozumienie tych obliczeń pomaga w zachowaniu właściwych proporcji w reakcjach chemicznych, co jest podstawą wielu procesów przemysłowych oraz laboratoriów badawczych.

Pytanie 12

Aby podnieść temperaturę roztworu do 330 K, jakie wyposażenie jest potrzebne?

A. statywu, siatki, zlewki, termometru z zakresem temperatur 0--50°C

B. trójnogu, siatki ceramicznej, zlewki, termometru z zakresem temperatur 0--0°C

C. statywu, siatki, zlewki, termometru z zakresem temperatur 0+100°C

D. trójnogu, siatki ceramicznej, zlewki, termometru z zakresem temperatur 0-+100°C

Wybór narzędzi i urządzeń do ogrzewania roztworu jest kluczowy dla przeprowadzenia eksperymentu w sposób bezpieczny i efektywny. Odpowiedzi, które zawierają termometry z zakresami, które nie obejmują temperatury 330 K, wskazują na fundamentalne nieporozumienia w zakresie odpowiedniego pomiaru temperatury. Na przykład, termometr o zakresie 0-0°C nie jest w ogóle przydatny do jakiegokolwiek zastosowania, które wymaga przekroczenia temperatury zera, co jest oczywiste w kontekście ogrzewania do 330 K. Podobnie, termometr z zakresem 0-50°C jest niewystarczający, ponieważ nie obejmuje wymaganej temperatury, co prowadzi do ryzyka uszkodzenia urządzenia lub błędnych odczytów. Ogrzewanie roztworu do takiej temperatury wymaga staranności w doborze sprzętu, a niektóre z podanych odpowiedzi pokazują brak zrozumienia podstawowych zasad działania termometrów i ich zastosowań. Użycie statywu zamiast trójnogu również może być nieodpowiednie, ponieważ statyw nie zawsze zapewnia stabilność, szczególnie przy dużych pojemnikach z cieczą, co może prowadzić do wypadków. W laboratoriach chemicznych ważne jest, aby korzystać z odpowiednich narzędzi, które nie tylko umożliwiają osiągnięcie pożądanych warunków eksperymentalnych, ale także gwarantują bezpieczeństwo pracy, co ma istotne znaczenie w kontekście odpowiedzialności za zdrowie i życie użytkowników.

Pytanie 13

Ropa naftowa stanowi mieszankę węglowodorów. Jaką metodę wykorzystuje się do jej rozdzielania na składniki?

A. krystalizację

B. sedymentację

C. destylację frakcyjną

D. destylację prostą

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Destylacja frakcyjna to naprawdę najbardziej odpowiedni sposób na rozdzielanie ropy naftowej. Dzięki niej możemy oddzielać różne frakcje węglowodorów, bo opiera się na ich punktach wrzenia. W praktyce to wygląda tak, że mieszanka cieczy przechodzi przez kolumnę destylacyjną i przy różnych temperaturach wrzenia frakcji, oddzielają się one na różnych poziomach. W przemyśle naftowym używa się tej metody do produkcji paliw, jak benzyna, olej napędowy czy nafta lotnicza, które są separowane w odpowiednich zakresach temperatur. To wszystko jest zgodne z tym, co robią specjaliści i naprawdę ważne, bo liczy się efektywność rozdziału i jakość produktów. Co ciekawe, destylacja frakcyjna ma też zastosowanie w innych branżach, na przykład w produkcji alkoholu czy chemii organicznej. Tam też potrzeba dobrego oddzielania składników, żeby uzyskać czyste substancje.

Pytanie 14

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 15

Aby otrzymać czystą substancję, próbka z nitroaniliną została poddana procesowi krystalizacji. Jaką masę nitroaniliny użyto do krystalizacji, jeśli uzyskano 1,5 g czystego związku, a wydajność krystalizacji wyniosła 75%?

A. 0,5 g

B. 50 g

C. 0,02 g

D. 2 g

W przypadku obliczeń związanych z krystalizacją często dochodzi do nieporozumień dotyczących interpretacji wydajności oraz masy próbki. Wydajność krystalizacji to kluczowy parametr, który informuje nas, jaką część początkowej masy substancji udało się uzyskać w formie czystego związku. Niektórzy mogą błędnie zakładać, że masa odważki powinna być równa masie czystego produktu, co jest znamienne dla błędnej interpretacji wyników. Odpowiedzi, które sugerują masę mniejszą niż rzeczywista masa próbki, ignorują fakt, że wydajność jest zawsze wyrażana jako wartość mniejsza niż 1 lub 100%. To prowadzi do poważnych błędów w obliczeniach. Na przykład, odpowiedzi, które sugerują masy takie jak 0,02 g czy 0,5 g, pomijają podstawowy związek pomiędzy masą uzyskanego produktu a jego wydajnością. Ważne jest również to, aby zrozumieć, że przy krystalizacji nie tylko ilość, ale także jakość uzyskanego produktu jest kluczowa. W praktyce, niewłaściwe obliczenia mogą prowadzić do nieefektywnego procesu oczyszczania, co może mieć poważne konsekwencje w przemyśle chemicznym. W kontekście standardów branżowych, takie błędy mogą skutkować niezgodnością z wymaganiami jakościowymi, co jest nieakceptowalne w produkcji farmaceutyków i chemikaliów specjalistycznych. Z tego powodu niezwykle ważne jest, aby zrozumieć i zastosować poprawne metody obliczeń w każdym etapie procesu chemicznego.

Pytanie 16

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 17

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 18

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 19

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 20

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 21

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 22

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 23

Metoda przygotowania próbki do badania, która nie jest

A. stapianie

B. mineralizacja

C. miareczkowanie

D. spopielenie

Spopielenie, stapianie i mineralizacja to różne metody przygotowania próbek do analizy, które mogą być stosowane w laboratoriach analitycznych. Spopielenie polega na poddawaniu próbki działaniu wysokiej temperatury w obecności tlenu, co prowadzi do usunięcia organicznych składników, pozostawiając jedynie popioły, które można następnie analizować. Ta technika jest często wykorzystywana w analizach materiałów stałych, takich jak gleby czy odpady. Z kolei stapianie to proces, w którym próbka jest poddawana wysokiej temperaturze w celu uzyskania jednorodnej masy, co ułatwia późniejszą analizę, zwłaszcza w przypadku minerałów. Mineralizacja to zaawansowana technika, która polega na rozkładzie próbki na jej składniki mineralne, zwykle przy użyciu kwasów, co jest kluczowe w analizach chemicznych, takich jak badania zawartości metali ciężkich w próbkach środowiskowych. Wybór odpowiedniej metody przygotowania próbki ma kluczowe znaczenie dla uzyskania dokładnych i wiarygodnych wyników analizy. Osoby przystępujące do analiz chemicznych muszą być świadome, że miareczkowanie to etap, który następuje po przygotowaniu próbki, a nie proces, który wchodzi w skład przygotowania samej próbki. Typowe błędy myślowe związane z tym zagadnieniem obejmują mylenie etapów analizy i niezrozumienie roli każdej z metod w kontekście całego procesu analitycznego.

Pytanie 24

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 25

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 26

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 27

Czystość konkretnego odczynnika chemicznego wynosi: 99,9-99,99%. Jakiego rodzaju jest ten odczynnik?

A. czysty do analizy.

B. techniczny.

C. czysty.

D. chemicznie czysty.

Odpowiedź "czysty do analizy" jest poprawna, ponieważ odczynniki chemiczne o poziomie czystości wynoszącym 99,9-99,99% są klasyfikowane jako czyste do analizy, co oznacza, że spełniają wysokie standardy czystości wymagane do prowadzenia precyzyjnych analiz chemicznych. Takie substancje są niezbędne w laboratoriach analitycznych, gdzie dokładność wyników jest kluczowa. Przykłady zastosowania obejmują analizę substancji aktywnych w farmaceutyce, gdzie nawet niewielkie zanieczyszczenia mogą wpłynąć na skuteczność leku. Zgodnie z normami, takimi jak ISO 17025, laboratoria muszą korzystać z odczynników o określonych parametrach czystości, aby zapewnić wiarygodność i powtarzalność wyników. Odczynniki czyste do analizy są również stosowane w badaniach środowiskowych, gdzie precyzyjne pomiary są kluczowe dla oceny jakości wody czy powietrza. Wybór odpowiednich odczynników gwarantuje, że wyniki są nie tylko dokładne, ale także zgodne z regulacjami prawnymi i standardami jakości.

Pytanie 28

Do pojemników na odpady stałe, które są przeznaczone do utylizacji, nie można wprowadzać bezpośrednio cyjanków oraz związków kompleksowych zawierających jony cyjankowe z powodu

A. zajścia nagłej, egzotermicznej reakcji

B. powolnego rozkładu związków

C. produkcji toksycznych par lub gazów

D. uwalniania związków o drażniącym zapachu

Wybór odpowiedzi dotyczącej zajścia gwałtownej, egzotermicznej reakcji jest błędny, ponieważ procesy egzotermiczne nie są jedynym lub najważniejszym zagrożeniem związanym z cyjankami. Choć niektóre reakcje chemiczne mogą wydzielać ciepło, to w przypadku cyjanków kluczowym zagrożeniem jest ich zdolność do generowania toksycznych gazów, które stanowią poważne ryzyko dla zdrowia. Wydanie cyjanków do utylizacji prowadzi do sytuacji, w której ich reakcje z innymi substancjami mogą generować niebezpieczne produkty, jednak nie każde zajście reakcji chemicznej jest oparte na gwałtowności. W kontekście drugiej odpowiedzi, powolne rozkładanie się związków nie odzwierciedla natury cyjanków - w rzeczywistości ich toksyczne właściwości nie są związane z ich rozkładem, ale z ich zdolnością do przekształcania się w jeszcze bardziej niebezpieczne formy. Z kolei koncepcja wydzielania się związków o drażniącym zapachu również jest nieadekwatna, ponieważ nie wszystkie cyjanki emitują zauważalne zapachy, a ich obecność w środowisku może być wykrywana jedynie dzięki specjalistycznym metodom analitycznym. Dlatego kluczowe jest, aby zrozumieć, że cyjanki i ich pochodne wymagają szczególnej uwagi i procedur w zakresie ich zarządzania oraz utylizacji, a nie koncentrowania się na nieodpowiednich aspektach ich chemii. W praktyce, nieprzestrzeganie odpowiednich standardów może prowadzić do poważnych zagrożeń zdrowotnych i środowiskowych, a także naruszenia przepisów dotyczących ochrony środowiska.

Pytanie 29

Preparaty zawierające KOH (tzw. żrący potaż), oznaczone są symbolem S 1/2. Na podstawie informacji zawartych w tabeli, określ zasady przechowywania tych preparatów.

Numer zwrotu S	Warunki bezpiecznego stosowania	Numer zwrotu S	Warunki bezpiecznego stosowania
S1	Przechowywać pod zamknięciem	S12	Nie przechowywać pojemnika szczelnie zamkniętego
S2	Chronić przed dziećmi	S13	Nie przechowywać razem z żywnością, napojami i karmą dla zwierząt
S3	Przechowywać w chłodnym miejscu	S15	Przechowywać z dala od źródeł ciepła
S4	Nie przechowywać w pomieszczeniach mieszkalnych	S16	Nie przechowywać w pobliżu źródeł zapłonu – nie palić tytoniu

A. Przechowywać w zamknięciu, z daleka od dzieci.

B. Nie przechowywać w szczelnie zamkniętym pojemniku.

C. Przechowywać w zamkniętym, chłodnym miejscu.

D. Przechowywać z dala od źródeł ciepła i ognia.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 'Przechowywać w zamknięciu, z daleka od dzieci.' jest zgodna z obowiązującymi normami bezpieczeństwa oraz zasadami przechowywania substancji chemicznych. Preparaty zawierające KOH, klasyfikowane jako substancje niebezpieczne, wymagają szczególnych środków ostrożności. Symbol S1 wskazuje, że powinny być one przechowywane w zamknięciu, co ma na celu minimalizację ryzyka przypadkowego dostępu do nich. Z kolei symbol S2 podkreśla konieczność ochrony przed dziećmi, co jest kluczowe, aby zapobiec nieszczęśliwym wypadkom. W praktyce oznacza to, że substancje te powinny być składowane w miejscach niedostępnych dla osób postronnych, zwłaszcza dzieci, oraz w odpowiednich pojemnikach, które zapobiegają ich przypadkowemu otwarciu. Dobre praktyki w laboratoriach i gospodarstwach domowych sugerują, aby takie preparaty były trzymane w zamkniętych szafkach z dodatkowymi zabezpieczeniami, co dodatkowo zwiększa bezpieczeństwo. Właściwe przechowywanie nie tylko chroni zdrowie, ale również minimalizuje ryzyko zanieczyszczenia środowiska.

Pytanie 30

Aby pobrać dokładnie 20 cm³ próbkę wody do przeprowadzenia analiz, należy zastosować

A. cylinder miarowy o pojemności 25 cm3

B. pipetę jednomiarową o pojemności 20 cm3

C. pipetę wielomiarową o pojemności 25 cm3

D. pipetę jednomiarową o pojemności 10 cm3

Pipeta jednomiarowa o pojemności 20 cm³ jest najodpowiedniejszym narzędziem do precyzyjnego pobierania próbki wody o objętości 20 cm³. W praktyce laboratoryjnej, pipety jednomiarowe są projektowane tak, aby umożliwić dokładne i powtarzalne pomiary, co jest kluczowe w analizach chemicznych. Wybierając pipetę o pojemności dokładnie odpowiadającej potrzebnej objętości, minimalizujemy ryzyko błędów pomiarowych i podnosimy jakość uzyskiwanych wyników. W kontekście standardów laboratoryjnych, zgodnie z normą ISO 8655, pipety powinny być kalibrowane i okresowo weryfikowane, aby zapewnić ich dokładność. Użycie pipety o odpowiedniej pojemności, jak w tym przypadku, nie tylko zwiększa precyzję, ale także efektywność pracy w laboratorium, co jest istotne w przypadku wielu analiz wymagających rozcieńczeń lub dokładnych pomiarów składników chemicznych.

Pytanie 31

Na etykiecie kwasu siarkowego(VI) znajduje się zapis:
Określ gęstość kwasu siarkowego(VI).

KWAS SIARKOWY MIN. 95%

CZ.D.A.

H₂SO₄

M = 98,08 g/mol 1 l – 1,84 kg

A. 1,84 g/dm3

B. 1,84 g/cm3

C. 0,184 g/cm3

D. 0,184 g/dm3

Wybór błędnych odpowiedzi może świadczyć o nieporozumieniach dotyczących definicji gęstości oraz jednostek miary. W odpowiedziach takich jak 0,184 g/dm3 i 0,184 g/cm3, liczby te są nieprawidłowe, ponieważ pomijają kluczowy aspekt masy kwasu siarkowego(VI) w kontekście jego gęstości. W szczególności, warto zauważyć, że 0,184 g/dm3 jest równoznaczne z 0,000184 g/cm3, co jest zbyt niską wartością jak na gęstość stężonego kwasu siarkowego(VI). To podejście jest błędne, ponieważ nie uwzględnia rzeczywistej masy kwasu w 1 litrze, która wynosi 1840 g. Ponadto, 0,184 g/cm3 również jest nieprawidłowe, ponieważ sugeruje, że kwas siarkowy(VI) jest znacznie mniej gęsty niż w rzeczywistości. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich nieprawidłowych odpowiedzi, to pomylenie jednostek oraz niewłaściwe przeliczenie masy na gęstość. Wiedza o gęstości substancji chemicznych jest kluczowa dla wielu procesów przemysłowych oraz laboratoryjnych; błędne zrozumienie tego pojęcia może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, takich jak niewłaściwe przygotowanie roztworów lub błędna klasyfikacja substancji w zakresie ich transportu. Dlatego tak ważne jest, aby dokładnie przestudiować dane zawarte na etykietach substancji chemicznych oraz wykorzystywać je w praktycznych zastosowaniach w zgodzie z obowiązującymi normami i najlepszymi praktykami.

Pytanie 32

Skalę wzorców do oznaczenia barwy przygotowano w cylindrach Nesslera o pojemności 100 cm3. Barwa oznaczona w tabeli jako X wynosi

Skala wzorców do barwy
Ilość wzorcowego roztworu podstawowego cm³ (c=500 mg Pt/dm³)	0	1,0	2,0	3,0
Barwa w stopniach mg Pt/dm³	0	5	X	15

A. 5,5

B. 20

C. 10

D. 7

Wybór odpowiedzi 10 mg Pt/dm³ jest poprawny, ponieważ oparty jest na założeniach dotyczących liniowej skali wzorców stosowanej do oznaczania barwy. Dla 1,0 cm³ roztworu podstawowego wartość wynosi 5 mg Pt/dm³. Zgodnie z zasadami chemii analitycznej, jeśli zwiększamy objętość roztworu podstawowego, to również proporcjonalnie wzrasta stężenie substancji, co jest zgodne z zasadą zachowania masy. W tym przypadku, dla 2,0 cm³ roztworu podstawowego, barwa będzie podwójna, co prowadzi do uzyskania wartości 10 mg Pt/dm³. Tego rodzaju podejście jest powszechnie stosowane w laboratoriach analitycznych, gdzie precyzyjne oznaczanie stężeń ma kluczowe znaczenie dla wiarygodności wyników. Zastosowanie tej metody w praktyce jest istotne dla analizy chemicznej w różnych dziedzinach, takich jak badania środowiskowe czy kontrola jakości w przemyśle chemicznym.

Pytanie 33

Jeżeli partia towaru składa się z 10 dużych opakowań, wtedy z jednego opakowania pobiera się kilka próbek, które następnie łączy, uzyskując próbkę

A. pierwotną

B. jednostkową

C. laboratoryjną

D. średnią

Odpowiedzi "pierwotną", "średnią" oraz "laboratoryjną" nie są poprawne, ponieważ dotyczą one różnych koncepcji związanych z pobieraniem próbek, które nie pasują do opisanego kontekstu. Próbka pierwotna zazwyczaj odnosi się do materiału, który nie został jeszcze poddany analizie ani obróbce w laboratorium; tymczasem w naszym przypadku próbka została już pobrana z opakowania. Z kolei pojęcie próbki średniej sugeruje, że próbki z różnych jednostek są łączone w celu uzyskania jednej reprezentatywnej próbki. Chociaż takie podejście może być stosowane w niektórych analizach statystycznych, w sytuacji opisanej w pytaniu, bardziej adekwatne byłoby mówienie o próbkach jednostkowych. Odpowiedź "laboratoryjną" jest myląca, ponieważ odnosi się do próbki, która została już poddana działaniu w laboratorium, co nie odpowiada definicji próbki pobieranej z opakowania. Typowym błędem myślowym jest utożsamienie próbki średniej z jednostkową, gdyż mogą one pełnić różne funkcje w procesie analizy jakości. Właściwe zrozumienie różnicy między tymi terminami ma kluczowe znaczenie w kontekście zapewnienia jakości w różnych branżach.

Pytanie 34

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 35

Mając wagę laboratoryjną z dokładnością pomiaru 10 mg, nie da się wykonać odważki o masie

A. 13 g

B. 130 mg

C. 0,013 g

D. 1300 mg

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 0,013 g jest prawidłowa, ponieważ waga laboratoryjna o dokładności odczytu 10 mg (0,01 g) nie pozwala na precyzyjne ważenie mas mniejszych niż ta wartość. Przygotowanie odważki o masie 0,013 g wymagałoby pomiaru, który jest poniżej granicy dokładności wagi, skutkując niedokładnym odczytem. W praktyce laboratoria powinny stosować wagi, które są w stanie dokładnie mierzyć masy w zakresie ich potrzeb, a zgodność z normami dotyczącymi dokładności pomiarów jest kluczowa. Przykładowo, w laboratoriach chemicznych, gdzie precyzyjne pomiary są niezbędne do uzyskania wiarygodnych wyników, zawsze używa się wag, które sprostają wymaganiom analitycznym. Ważenie substancji o masach mniejszych niż 10 mg przy użyciu wagi, która ma taką granicę dokładności, prowadziłoby do błędów systematycznych, co mogłoby mieć wpływ na dalsze etapy analizy.

Pytanie 36

Laboratoryjna apteczka powinna zawierać m.in.

A. adrenalinę, bandaż, wodę utlenioną

B. bandaż, watę higroskopijną, gips

C. alkohol etylowy, perhydrol, płyn Lugola

D. gazę opatrunkową, wodę utlenioną, plaster

Poprawna odpowiedź to gazę opatrunkową, wodę utlenioną i plaster, ponieważ te elementy są kluczowe w przypadku udzielania pierwszej pomocy w laboratoriach. Gazę opatrunkową można wykorzystać do pokrywania ran, aby zabezpieczyć je przed zanieczyszczeniem oraz zminimalizować ryzyko infekcji. Woda utleniona jest skutecznym środkiem dezynfekującym, który może być użyty do oczyszczania ran, usuwania zanieczyszczeń oraz wspomagania procesu gojenia. Plaster z kolei jest niezbędny do zabezpieczenia drobnych ran i otarć, a także może służyć do ochrony miejsca urazu przed dalszym uszkodzeniem. Zgodnie z normami BHP oraz dobrymi praktykami w zakresie bezpieczeństwa pracy, apteczka laboratoryjna powinna być kompletnie zaopatrzona w te podstawowe materiały pierwszej pomocy, aby szybko reagować na sytuacje awaryjne i minimalizować ryzyko poważniejszych urazów. Warto również pamiętać o regularnym sprawdzaniu dat ważności tych produktów oraz ich dostępności w apteczce, aby zapewnić skuteczność udzielanej pomocy.

Pytanie 37

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 38

W probówce połączono roztwory CuSO₄ oraz NaOH. Powstał niebieski osad, który po podgrzaniu zmienił kolor na czarny. Czarnym osadem jest

A. wodorotlenek miedzi(II)

B. tlenek miedzi(II)

C. wodorotlenek miedzi(I)

D. tlenek miedzi(I)

Dobra robota z tą odpowiedzią! Tlenek miedzi(II) (CuO) naprawdę powstaje kiedy ogrzewasz wodorotlenek miedzi(II) (Cu(OH)2), który, swoją drogą, jest tym niebieskim osadem, który dostajesz mieszając CuSO4 z NaOH. Kiedy to podgrzewasz, wodorotlenek miedzi(II) traci wodę i zamienia się w tlenek miedzi(II), który ma czarną barwę. To ciekawa reakcja, bo tlenek miedzi(II) ma sporo zastosowań – używa się go jako katalizatora w różnych reakcjach chemicznych, a także w ceramice. Na przykład, w przemyśle ceramicznym korzysta się z niego przy produkcji pigmentów, a dzięki swoim przewodzącym właściwościom, także w elektronice. Warto to rozumieć, bo nie tylko chemia analityczna na tym korzysta, ale też nauka w laboratoriach, gdzie obserwacja takich reakcji jest mega ważna.

Pytanie 39

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 40

W procesie oddzielania osadu od roztworu, po przeniesieniu osadu na sączek, najpierw należy go

A. zważyć

B. przemyć

C. wysuszyć

D. wyprażyć

Przemywanie osadu po jego oddzieleniu od roztworu jest kluczowym krokiem w procesie analitycznym, który ma na celu usunięcie zanieczyszczeń i pozostałości reagentów. Przed przystąpieniem do ważenia, wysuszania czy wyprażania, istotne jest, aby osad był wolny od wszelkich substancji, które mogłyby wpłynąć na wyniki analizy. Przemywanie osadu za pomocą odpowiedniego rozpuszczalnika, zazwyczaj wody destylowanej, pozwala na usunięcie niepożądanych jonów lub cząsteczek, które mogłyby zafałszować wyniki późniejszych pomiarów. Na przykład, w przypadku analizy chemicznej, zanieczyszczenia mogą wprowadzać błędy w pomiarach masy, co może skutkować nieprawidłowymi wnioskami. Standardy laboratoryjne, takie jak ISO 17025, zalecają przestrzeganie procedur czyszczenia próbek, aby zapewnić wiarygodność uzyskanych danych. W praktyce laboratoryjnej, prawidłowe przemycie osadu przyczynia się do poprawy dokładności i precyzji wyników analitycznych, co jest kluczowe w badaniach naukowych i przemysłowych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej