Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik teleinformatyk
  • Kwalifikacja: INF.07 - Montaż i konfiguracja lokalnych sieci komputerowych oraz administrowanie systemami operacyjnymi
  • Data rozpoczęcia: 8 czerwca 2025 21:28
  • Data zakończenia: 8 czerwca 2025 21:40

Egzamin zdany!

Wynik: 20/40 punktów (50,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Wskaż właściwy adres hosta?

A. 128.128.0.0/9
B. 192.169.192.0/18
C. 128.129.0.0/9
D. 192.168.192.0/18
Pozostałe odpowiedzi są niepoprawne z różnych powodów, które wynikają z zasadności przydzielania adresów IP i klasyfikacji sieci. Adres 192.168.192.0/18 to adres prywatny, który należy do klasy C, a jego zakres często używany jest w lokalnych sieciach komputerowych. Jednak w przypadku tego pytania, który dotyczy publicznych adresów IP, nie jest to właściwy wybór. Adresy prywatne, takie jak ten, nie mogą być używane w Internecie, co może prowadzić do nieporozumień w kontekście adresowania. Adres 128.128.0.0/9, mimo że jest z klasy B, jest również niepoprawny, ponieważ istnieję już zarezerwowane adresy, które nie są dostępne do użytku publicznego. Wyboru 192.169.192.0/18 również należy unikać, ponieważ adres ten nie istnieje — jest to kombinacja adresu z nieprawidłowymi oktetami. Zrozumienie klasyfikacji adresów IP oraz ich zastosowania jest kluczowe dla skutecznego projektowania i implementacji sieci. Typowe błędy wynikają często z mylenia klasy adresu oraz niezrozumienia zasad dotyczących prywatności i publiczności adresów IP, co prowadzi do nieefektywnego zarządzania i potencjalnych konfliktów w sieci.
Pytanie 2

Jak nazywa się RDN elementu w Active Directory, którego pełna nazwa DN to O=pl,DC=firma,OU=pracownik,CN=jkowalski?

A. pl
B. firma
C. jkowalski
D. pracownik
Odpowiedź 'jkowalski' jest prawidłowa, ponieważ jest to nazwa RDN (Relative Distinguished Name) dla danego obiektu w Active Directory. W kontekście Active Directory, RDN to część DN (Distinguished Name), która jednoznacznie identyfikuje obiekt w danej jednostce organizacyjnej. W przypadku DN O=pl,DC=firma,OU=pracownik,CN=jkowalski, 'jkowalski' jest nazwą użytkownika, co czyni go RDN obiektu. Praktycznym zastosowaniem tej wiedzy jest umiejętność zarządzania obiektami w Active Directory, co jest kluczowe w administracji systemami informatycznymi. Zrozumienie struktury DN i RDN pozwala na efektywne wyszukiwanie i modyfikowanie obiektów w Active Directory, co jest istotne w kontekście bezpieczeństwa oraz zarządzania dostępem. Zgodnie z najlepszymi praktykami, administratorzy powinni jasno rozumieć różnicę pomiędzy DN a RDN, aby uniknąć nieporozumień w operacjach na obiektach. Znajomość tych pojęć jest kluczowa w codziennej pracy z Active Directory i w realizacji polityki bezpieczeństwa.
Pytanie 3

Jak wygląda konwencja zapisu ścieżki do zasobu sieciowego według UNC (Universal Naming Convention)?

A. //nazwa_zasobu/nazwa_komputera
B. \nazwa_komputera azwa_zasobu
C. \nazwa_zasobu azwa_komputera
D. //nazwa_komputera/nazwa_zasobu
Odpowiedź \nazwa_komputera\nazwa_zasobu jest prawidłowa, ponieważ zapis ścieżki do udziału sieciowego zgodny z Konwencją Uniwersalnego Nazewnictwa (UNC) przyjmuje formę \\nazwa_komputera\nazwa_zasobu. UNC jest standardem stosowanym w systemach operacyjnych Windows, który pozwala na jednoznaczne zidentyfikowanie zasobów sieciowych, takich jak foldery czy pliki, w sieci lokalnej. Przykładowo, jeśli mamy komputer o nazwie "serwer" oraz folder udostępniony o nazwie "dokumenty", poprawna ścieżka UNC do tego folderu będzie brzmiała \\serwer\dokumenty. Używanie UNC w praktyce ułatwia dostęp do zdalnych zasobów bez potrzeby mapowania ich jako dysków lokalnych, co jest praktyką rekomendowaną w wielu środowiskach biznesowych, zwłaszcza w zdalnym dostępie do zasobów. Dodatkowo, korzystanie z tej konwencji minimalizuje ryzyko błędów związanych z różnymi literami dysków oraz zapewnia większą elastyczność w dostępie do zasobów sieciowych.
Pytanie 4

Przy organizowaniu logicznego podziału sieci na podsieci należy brać pod uwagę

A. rodzaj systemu operacyjnego używanego na stacjach roboczych
B. odległości między poszczególnymi urządzeniami w sieci
C. liczbę hostów w każdej z podsieci
D. liczbę portów w przełączniku zarządzanym
Podczas rozważania innych czynników, które mogą wpływać na planowanie podsieci, należy zauważyć, że odległości pomiędzy poszczególnymi urządzeniami sieciowymi są z reguły mniej istotne w kontekście podziału na podsieci. Chociaż fizyczne przewody mogą wpływać na jakość sygnału, nie mają one bezpośredniego wpływu na logiczny podział sieci. W praktyce, sieci lokalne (LAN) mogą być skonfigurowane w sposób, który nie uwzględnia fizycznej odległości, a ich struktura powinna skupić się na logicznej organizacji. Ponadto, typ systemu operacyjnego stacji roboczych nie jest czynnikiem determinującym podział na podsieci. Różne systemy operacyjne mogą funkcjonować w tej samej sieci bez problemów, o ile stosują odpowiednie protokoły sieciowe. Z kolei liczba portów w przełączniku zarządzalnym, mimo że jest ważna dla zarządzania ruchem w sieci, nie ma bezpośredniego wpływu na sposób podziału podsieci. Zwiększenie liczby portów może jedynie ułatwić podłączenie większej liczby urządzeń, ale nie zmienia to zasadniczo koncepcji logicznego podziału sieci. Często błędne myślenie polega na próbie łączenia aspektów fizycznych z logicznymi, co prowadzi do niedokładnych wniosków przy projektowaniu nowoczesnych sieci komputerowych.
Pytanie 5

Switch pełni rolę głównego elementu w sieci o topologii

A. pełnej siatki
B. gwiazdy
C. magistrali
D. pierścienia
Wybór odpowiedzi wskazującej na inne topologie, takie jak pełna siatka, magistrala czy pierścień, wynika często z niepełnego zrozumienia zasad działania poszczególnych struktur sieciowych. W topologii pełnej siatki, każde urządzenie jest bezpośrednio połączone z każdym innym, co prowadzi do ogromnej liczby połączeń oraz wysokich kosztów utrzymania, ale nie zapewnia centralizacji w zarządzaniu ruchem, co jest kluczowe dla funkcji switcha. Z kolei magistrala polega na komunikacji poprzez wspólny kabel, gdzie urządzenia są podłączone równolegle, co zwiększa ryzyko kolizji i zmniejsza wydajność, a także czyni trudniejszym zarządzanie ruchem. Pierścień, w którym pakiety danych krążą w jednym kierunku, również nie obsługuje centralnego punktu, co ogranicza możliwość efektywnego routingowania i zarządzania siecią, co jest fundamentalne dla architektury topologii gwiazdy. Takie nieprawidłowe wybory mogą wynikać z mylnego przekonania, że wszystkie topologie są równie funkcjonalne, co jest błędnym założeniem. W rzeczywistości, topologia gwiazdy zapewnia lepsze zarządzanie, wysoką wydajność oraz większą elastyczność, co czyni ją preferowaną strukturą w nowoczesnych aplikacjach sieciowych.
Pytanie 6

Podczas realizacji projektu sieci LAN zastosowano medium transmisyjne w standardzie Ethernet 1000Base-T. Która z poniższych informacji jest poprawna?

A. To standard sieci optycznych, którego maksymalny zasięg wynosi 1000 metrów
B. Jest to standard sieci optycznych działających na wielomodowych światłowodach
C. Standard ten umożliwia transmisję w trybie full-duplex przy maksymalnym zasięgu 100 metrów
D. Standard ten pozwala na transmisję w trybie half-duplex przy maksymalnym zasięgu 1000 metrów
Wykorzystanie nieprawidłowych stwierdzeń w pytaniu prowadzi do błędnych wniosków na temat standardu 1000Base-T. Po pierwsze, standard ten nie dotyczy sieci optycznych, co zostało błędnie zasugerowane w jednej z opcji. Ethernet 1000Base-T operuje na kablach miedzianych, co oznacza, że nie jest to technologia związana z przesyłem danych przez światłowody. W kontek
Pytanie 7

Jakie polecenie pozwala uzyskać informacje o bieżących połączeniach TCP oraz szczegóły dotyczące portów źródłowych i docelowych?

A. ipconfig
B. ping
C. lookup
D. netstat
Pojęcia związane z połączeniami sieciowymi mogą być mylące, szczególnie gdy odnosi się je do narzędzi takich jak ping, ipconfig czy lookup, które mają zupełnie inne zastosowania. Ping jest narzędziem używanym do testowania dostępności węzłów w sieci poprzez wysyłanie pakietów ICMP. Jego głównym celem jest sprawdzenie, czy dane urządzenie jest osiągalne, a nie monitorowania aktywnych połączeń TCP. Narzędzie to nie dostarcza informacji o portach ani połączeniach, co czyni je nieodpowiednim wyborem w kontekście analizowania ruchu sieciowego. Z kolei ipconfig jest używane do wyświetlania konfiguracji interfejsów sieciowych w systemach Windows, ale również nie zapewnia szczegółowych danych dotyczących aktywnych połączeń. Lookup jest narzędziem używanym do rozwiązywania nazw domenowych, co również nie odnosi się bezpośrednio do monitorowania połączeń TCP. Często popełnianym błędem jest mylenie funkcji tych narzędzi z ich możliwościami, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Zrozumienie różnicy między tymi narzędziami jest kluczowe dla skutecznego zarządzania siecią oraz diagnozowania problemów z połączeniami.
Pytanie 8

Jakie jest standardowe port do przesyłania poleceń (command) serwera FTP?

A. 110
B. 21
C. 20
D. 25
Port 21 to ten standardowy port, z którego korzysta FTP, czyli protokół do przesyłania plików. Służy on do nawiązywania połączeń oraz wymiany poleceń między klientem a serwerem. FTP jest super popularny, czy to przy małych transferach między znajomymi, czy w dużych firmach. Według dokumentacji, port 21 jest określony w dokumencie RFC 959 jako port, na którym wszystko się zaczyna. Żeby przesyłać pliki, musisz najpierw połączyć się z serwerem na tym porcie, żeby się autoryzować i uzyskać dostęp do plików. Gdy już połączenie jest nawiązane przez port 21, prawdziwe dane lecą na innym porcie, zazwyczaj 20, bo to port do przesyłania danych. Dobrze jest to wiedzieć, bo to pomaga przy ustawianiu zapór ogniowych i serwerów FTP, co jest ważne dla bezpieczeństwa transferów.
Pytanie 9

Medium, w którym przesyłany sygnał nie jest narażony na wpływ zakłóceń elektromagnetycznych, to

A. światłowód
B. kabel typu skrętka
C. kabel koncentryczny
D. fale radiowe
Kabel typu skrętka, fale radiowe i kabel koncentryczny to media transmisyjne, które mogą być narażone na zakłócenia elektromagnetyczne, co czyni je mniej odpowiednimi w sytuacjach wymagających wysokiej niezawodności transmisji. Kabel skrętka, często używany w sieciach komputerowych, choć zapewnia pewną ochronę przed zakłóceniami dzięki skręceniu par przewodów, nie eliminuje ich całkowicie. Zakłócenia mogą wystąpić w otoczeniu silnych pól elektromagnetycznych, co prowadzi do degradacji sygnału. Fale radiowe, mimo iż są popularnym medium do transmisji bezprzewodowej, są podatne na interferencję ze strony innych fal radiowych, co może wpływać na jakość połączenia. Z kolei kabel koncentryczny, używany często w aplikacjach telewizyjnych i radiowych, ma lepszą odporność na zakłócenia w porównaniu do skrętki, ale nie jest w stanie całkowicie wyeliminować ich wpływu. W przypadku wszystkich tych mediów, podstawowe błędy myślowe wynikają z błędnego założenia, że jedynie struktura fizyczna kabla zapewnia jego odporność na zakłócenia, podczas gdy istotne są również czynniki zewnętrzne oraz właściwości medium transmisyjnego. Dlatego w warunkach, gdzie zakłócenia elektromagnetyczne mogą być problematyczne, światłowód stanowi najbardziej niezawodne rozwiązanie.
Pytanie 10

IMAP (Internet Message Access Protocol) to protokół

A. wysyłania wiadomości email
B. odbierania wiadomości email
C. przesyłania tekstów
D. transmisji plików w sieci Internet
Wysłanie poczty elektronicznej to proces, który wykorzystuje inne protokoły, takie jak SMTP (Simple Mail Transfer Protocol), a nie IMAP. SMTP odpowiada za przesyłanie wiadomości e-mail od nadawcy do serwera pocztowego oraz między serwerami pocztowymi. Odpowiedzi dotyczące przesyłania wiadomości tekstowych, takie jak SMS, również są mylące, ponieważ to całkowicie inny typ komunikacji, który wykorzystuje inne technologie i protokoły, jak na przykład SMPP (Short Message Peer-to-Peer). Co więcej, opcje dotyczące transmisji plików przez Internet są związane z protokołami takimi jak FTP (File Transfer Protocol) czy SFTP (Secure File Transfer Protocol), które są stworzone do efektywnego przesyłania dużych plików między serwerami, a nie do zarządzania wiadomościami e-mail. Właściwe zrozumienie różnicy między tymi protokołami jest kluczowe, aby uniknąć typowych błędów myślowych, które mogą prowadzić do niepoprawnych wniosków. Odpowiedzi sugerujące, że IMAP jest używany do wysyłania wiadomości, zniekształcają rzeczywistość funkcji, jakie pełni ten protokół, co może prowadzić do błędnych decyzji w projektowaniu systemów komunikacyjnych. Właściwe zrozumienie IMAP jako narzędzia do odbierania poczty jest kluczowe dla efektywnego zarządzania komunikacją elektroniczną.
Pytanie 11

Narzędzie iptables w systemie Linux jest używane do

A. ustawienia zdalnego dostępu do serwera
B. ustawienia karty sieciowej
C. ustawienia serwera pocztowego
D. ustawienia zapory sieciowej
Konfiguracja karty sieciowej nie jest związana z iptables. To narzędzie służy do zarządzania zaporą sieciową, a kwestie dotyczące konfiguracji karty sieciowej realizowane są za pomocą innych narzędzi, takich jak ifconfig lub ip. Te narzędzia umożliwiają administratorom ustawienie adresów IP, maski podsieci, czy bramy domyślnej, co jest fundamentalne dla poprawnego działania sieci, ale nie ma związku z kontrolą ruchu sieciowego. W przypadku serwera pocztowego, administracja takim serwerem wymaga innego podejścia, korzystającego z aplikacji takich jak Postfix czy Sendmail, które odpowiadają za obsługę protokołów pocztowych, a nie za zarządzanie ruchem sieciowym. Ponadto, konfiguracja zdalnego dostępu do serwera jest realizowana z użyciem protokołów takich jak SSH czy VPN, które nie są bezpośrednio związane z iptables. Często występuje mylne przekonanie, że iptables jest uniwersalnym narzędziem do zarządzania wszelkimi aspektami sieci, podczas gdy jego rzeczywistym zadaniem jest zabezpieczanie i kontrolowanie ruchu przychodzącego i wychodzącego. Zrozumienie tej różnicy jest kluczowe dla efektywnego zarządzania systemem i zapewnienia jego bezpieczeństwa.
Pytanie 12

W systemie Linux BIND funkcjonuje jako serwer

A. DHCP
B. FTP
C. http
D. DNS
Wybór odpowiedzi, która nie odnosi się do serwera DNS, może prowadzić do nieporozumień dotyczących podstawowej funkcji, jaką pełni BIND w infrastrukturze sieciowej. Na przykład DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) to protokół, który przydziela adresy IP oraz inne ustawienia sieciowe komputerom w sieci. Choć jest to istotny komponent w zarządzaniu siecią, nie ma związku z funkcją tłumaczenia nazw domenowych, jaką realizuje BIND. FTP (File Transfer Protocol) to z kolei protokół służący do przesyłania plików między komputerami, który również nie ma zastosowania w kontekście zarządzania nazwami domen. Protokół HTTP (Hypertext Transfer Protocol) jest używany do przesyłania dokumentów hipertekstowych w Internecie, co również nie jest związane z funkcją DNS. Rozumienie różnic pomiędzy tymi protokołami a funkcją DNS jest kluczowe dla poprawnego projektowania i zarządzania sieciami komputerowymi. Często, błędne przypisanie tych protokołów do funkcji DNS wynika z braku zrozumienia architektury sieci oraz zasad działania poszczególnych protokołów. Dlatego istotne jest, aby przed podjęciem decyzji dotyczących wyboru technologii, dokładnie zapoznać się z ich funkcjami oraz zastosowaniami w praktyce.
Pytanie 13

Jakie urządzenie pozwala na podłączenie drukarki bez karty sieciowej do sieci lokalnej komputerów?

A. Serwer wydruku
B. Regenerator
C. Punkt dostępu
D. Koncentrator
Serwer wydruku to specjalistyczne urządzenie, które umożliwia podłączenie drukarek nieposiadających wbudowanej karty sieciowej do lokalnej sieci komputerowej. Działa on jako pomost pomiędzy drukarką a siecią, zatem umożliwia użytkownikom zdalne drukowanie z różnych urządzeń w tej samej sieci. Użytkownik podłącza drukarkę do serwera wydruku za pomocą interfejsu USB lub równoległego, a następnie serwer łączy się z siecią lokalną. Zastosowanie serwera wydruku jest szczególnie przydatne w biurach oraz środowiskach, gdzie wiele osób korzysta z jednej drukarki. W praktyce, standardowe serwery wydruku, takie jak te oparte na protokole TCP/IP, umożliwiają również zarządzanie zadaniami drukowania oraz monitorowanie stanu drukarki, co jest zgodne z dobrymi praktykami w obszarze zarządzania zasobami drukującymi.
Pytanie 14

Urządzenia spełniające standard 802.11 g mogą osiągnąć maksymalną prędkość transmisji danych wynoszącą

A. 54 Mb/s
B. 11 Mb/s
C. 108 Mb/s
D. 150 Mb/s
Odpowiedź 54 Mb/s to strzał w dziesiątkę. Standard 802.11g, który wszedł w życie w 2003 roku, właśnie taką prędkość oferuje. To spory postęp w porównaniu do wcześniejszego 802.11b, które radziło sobie tylko z 11 Mb/s. Prędkość 54 Mb/s osiąga się dzięki technologii OFDM, która lepiej wykorzystuje pasmo. W praktyce, ten standard jest naprawdę przydatny w domowych sieciach i małych biurach, gdzie szybkość i stabilność są ważne, na przykład do oglądania filmów czy grania online. Co ciekawe, 802.11g współpracuje też z urządzeniami 802.11b, co ułatwia korzystanie ze starszych sprzętów w nowych sieciach. Z mojej perspektywy, warto jednak pamiętać, że realna prędkość może być niższa z powodu różnych zakłóceń, odległości od routera i liczby podłączonych urządzeń.
Pytanie 15

Jaki jest skrócony zapis maski sieci, której adres w zapisie dziesiętnym to 255.255.254.0?

A. /24
B. /22
C. /25
D. /23
Zapis skrócony maski sieci 255.255.254.0 to /23, co oznacza, że w pierwszych 23 bitach znajduje się informacja o sieci, a pozostałe 9 bitów jest przeznaczone na identyfikację hostów. W zapisie dziesiętnym maska 255.255.254.0 ma postać binarną 11111111.11111111.11111110.00000000, co potwierdza, że pierwsze 23 bity są jedynkami, a pozostałe bity zerami. Ta maska pozwala na adresowanie 512 adresów IP w danej podsieci, co jest przydatne w większych środowiskach sieciowych, gdzie liczba hostów może być znacząca, na przykład w biurach czy na uczelniach. Dzięki zapisie skróconemu łatwiej jest administracyjnie zarządzać adresami IP, co jest zgodne z dobrymi praktykami w dziedzinie inżynierii sieciowej. Zrozumienie, jak funkcjonują maski sieciowe, pozwala na efektywne projektowanie sieci oraz optymalizację wykorzystania dostępnych zasobów adresowych.
Pytanie 16

Jak dodać użytkownika jkowalski do lokalnej grupy pracownicy w systemie Windows za pomocą polecenia?

A. net localgroup jkowalski pracownicy /ADD
B. net group jkowalski pracownicy /ADD
C. net localgroup pracownicy jkowalski /ADD
D. net group pracownicy jkowalski /ADD
Odpowiedź "net localgroup pracownicy jkowalski /ADD" jest poprawna, ponieważ polecenie to jest zgodne z syntaksą używaną w systemach Windows do zarządzania grupami użytkowników. W tym przypadku "localgroup" wskazuje, że operacja dotyczy lokalnej grupy użytkowników, a "pracownicy" to nazwa grupy, do której chcemy dodać użytkownika "jkowalski". Poprawne użycie polecenia z parametrem /ADD umożliwia dodanie użytkownika do wskazanej grupy. Ważne jest, aby znać różnicę między "localgroup" a "group" - pierwsze odnosi się do lokalnych grup na danym komputerze, podczas gdy drugie może być używane w odniesieniu do grup domenowych w środowisku Active Directory. Przykładem praktycznego zastosowania tej komendy może być zarządzanie uprawnieniami w firmie, gdzie administrator może szybko przypisać odpowiednie prawa dostępu do zasobów lokalnych dla zespołów pracowników, co jest kluczowe dla bezpieczeństwa i organizacji pracy w środowisku biurowym. Stosowanie właściwych poleceń i ich parametrów jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie administracji systemami operacyjnymi.
Pytanie 17

Administrator systemu Linux chce nadać plikowi dokument.txt uprawnienia tylko do odczytu dla wszystkich użytkowników. Jakiego polecenia powinien użyć?

A. chmod 777 dokument.txt
B. chmod 444 dokument.txt
C. chmod 755 dokument.txt
D. chmod 600 dokument.txt
Wiele osób wybiera błędne ustawienia uprawnień, bo nie zawsze rozumie, jak działa system trzech cyfr w poleceniu chmod. Przykładowo, wartość 777 daje wszystkim pełne prawo do odczytu, zapisu i wykonania – to ogromne zagrożenie dla bezpieczeństwa, bo każdy użytkownik może dowolnie modyfikować lub usuwać plik. To typowy błąd początkujących, którzy chcą „rozwiązać problem raz na zawsze”, a w rzeczywistości otwierają system na potencjalne nadużycia. Z kolei 600 daje uprawnienia tylko właścicielowi – odczyt i zapis, reszta nie ma żadnego dostępu. To dobre, jeśli plik ma być prywatny, ale nie spełnia założeń pytania – nie jest wtedy „czytelny dla wszystkich”. Uprawnienia 755 często są używane dla katalogów lub plików wykonywalnych (np. skryptów), bo umożliwiają właścicielowi edycję i wykonanie, a reszcie tylko odczyt i wykonanie. Jednak w przypadku zwykłego pliku tekstowego nadawanie uprawnienia do wykonania (execute) jest całkowicie zbędne, a wręcz może prowadzić do nieprzewidzianych sytuacji, np. prób uruchomienia pliku czy podatności w środowiskach serwerowych. W praktyce najlepszą metodą jest nadawanie uprawnień możliwie najmniejszych, które spełniają wymagania funkcjonalne – nadmiarowe uprawnienia to zawsze potencjalne ryzyko. Codzienna praca administratora to balansowanie pomiędzy wygodą a bezpieczeństwem i – moim zdaniem – zrozumienie tych niuansów jest kluczowe przy zarządzaniu systemami Linux w sieciach lokalnych, szczególnie w większych organizacjach. Warto zawsze zastanawiać się, czy dany plik rzeczywiście musi być wykonywalny, zapisywalny czy tylko czytelny, bo to wpływa nie tylko na bezpieczeństwo, ale i na porządek w systemie plików.
Pytanie 18

Przy projektowaniu sieci LAN o wysokiej wydajności w warunkach silnych zakłóceń elektromagnetycznych, które medium transmisyjne powinno zostać wybrane?

A. typ U/FTP
B. typ U/UTP
C. światłowodowy
D. współosiowy
Zastosowanie kabli U/FTP, U/UTP lub współosiowych w środowiskach z dużymi zakłóceniami elektromagnetycznymi może prowadzić do znacznych problemów z jakością sygnału. Kable U/UTP (nieekranowane skrętki) są najbardziej podatne na zakłócenia, ponieważ brak ekranowania nie chroni sygnału przed zakłóceniami zewnętrznymi. Takie kable są odpowiednie w warunkach, gdzie zakłócenia są minimalne, jednak w zatłoczonych środowiskach ich użycie może skutkować degradacją sygnału oraz błędami w transmisji danych. Kable U/FTP, które mają ekranowane pary, oferują lepszą ochronę, jednak nadal nie są w stanie całkowicie wyeliminować wpływu zakłóceń, co czyni je niewystarczającym rozwiązaniem w sytuacjach o dużym natężeniu zakłóceń. Współosiowe kable, mimo że oferują lepszą ochronę przed zakłóceniami niż kable nieekranowane, mają swoje ograniczenia, takie jak większe straty sygnału na dłuższych odległościach oraz ograniczenia w przepustowości w porównaniu do technologii światłowodowej. W kontekście nowoczesnych standardów i praktyk branżowych, które dążą do maksymalizacji wydajności sieci, wybór kabla światłowodowego staje się nie tylko preferowany, ale wręcz konieczny w środowiskach, gdzie zakłócenia elektromagnetyczne mogą wpływać na integralność danych.
Pytanie 19

Sieć o adresie IP 172.16.224.0/20 została podzielona na cztery podsieci z maską 22-bitową. Który z poniższych adresów nie należy do żadnej z tych podsieci?

A. 172.16.228.0
B. 172.16.240.0
C. 172.16.232.0
D. 172.16.236.0
Wybór adresów 172.16.228.0, 172.16.232.0 oraz 172.16.236.0 może wynikać z mylnego zrozumienia podziału sieci oraz sposobu przydzielania adresów w podsieciach. Adres 172.16.228.0 jest pierwszym adresem drugiej podsieci, co oznacza, że jest to adres sieci, a nie adres hosta. Adres 172.16.232.0 jest pierwszym adresem trzeciej podsieci, również pełniąc tę samą funkcję. Podobnie, adres 172.16.236.0 jest początkiem czwartej podsieci. Te adresy są zatem w pełni poprawne, ponieważ mieszczą się w granicach odpowiednich podsieci stworzonych z pierwotnej sieci 172.16.224.0/20. Często popełnianym błędem w analizie takich zadań jest nieprawidłowe obliczenie zakresów adresów podsieci i mylenie adresów sieciowych z adresami dostępnymi dla hostów. Aby poprawnie zrozumieć, jakie adresy należą do danej podsieci, kluczowe jest zrozumienie koncepcji maski podsieci i jak ona dzieli dostępne adresy. Użycie narzędzi do analizy adresacji, takich jak kalkulatory podsieci, może znacznie ułatwić identyfikację prawidłowych adresów i pomóc uniknąć błędów w przyszłości. Przykładem może być sytuacja, w której administrator sieci planuje przydział adresów do nowych urządzeń – zrozumienie podziału na podsieci jest niezbędne, aby uniknąć konfliktów adresów i zapewnić efektywną komunikację w sieci.
Pytanie 20

Protokół TCP (Transmission Control Protocol) funkcjonuje w trybie

A. połączeniowym
B. sekwencyjnym
C. bezpołączeniowym
D. hybrydowym
Protokół TCP (Transmission Control Protocol) działa w trybie połączeniowym, co oznacza, że przed przesłaniem danych ustanawia połączenie między nadawcą a odbiorcą. W trakcie tego procesu używany jest mechanizm tzw. trójfazowego uzgadniania, znanego jako 'three-way handshake', który polega na wymianie komunikatów SYN i ACK. Dzięki temu możliwe jest zapewnienie, że dane są przesyłane poprawnie, a w przypadku utraty pakietów, protokół TCP gwarantuje ich retransmisję. To podejście jest szczególnie ważne w aplikacjach wymagających niezawodności, takich jak transfer plików (FTP) czy przeglądanie stron internetowych (HTTP). Połączeniowy charakter TCP sprawia, że protokół ten jest w stanie zarządzać wieloma sesjami jednocześnie, co jest istotne w kontekście współczesnych sieci komputerowych, gdzie wiele urządzeń komunikuje się ze sobą w tym samym czasie. TCP wprowadza także mechanizmy kontroli przepływu oraz kontroli błędów, co czyni go jednym z najważniejszych protokołów w komunikacji internetowej i standardem de facto dla przesyłania danych w Internecie.
Pytanie 21

Podaj zakres adresów IP przyporządkowany do klasy A, który jest przeznaczony do użytku prywatnego w sieciach komputerowych?

A. 10.0.0.0-10.255.255.255
B. 172.16.0.0-172.31.255.255
C. 127.0.0.0-127.255.255.255
D. 192.168.0.0-192.168.255.255
Adresy IP klasy A, które są przeznaczone do adresacji prywatnej, obejmują zakres od 10.0.0.0 do 10.255.255.255. Klasa A to jedna z klas adresowych zdefiniowanych w standardzie IPv4, który dzieli adresy IP na różne klasy w zależności od ich pierwszych bitów. Adresy z tej klasy mogą być używane w dużych sieciach korporacyjnych, ponieważ oferują ogromną przestrzeń adresową. W praktyce, adresy prywatne, takie jak te z zakresu 10.0.0.0/8, są często wykorzystywane w sieciach lokalnych (LAN), co pozwala na oszczędność publicznych adresów IP. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami IETF (Internet Engineering Task Force) w dokumentach RFC 1918, które definiują prywatne adresy IP. Umożliwia to organizacjom wdrażanie rozwiązań z zakresu NAT (Network Address Translation), co dodatkowo zwiększa bezpieczeństwo i elastyczność adresacji sieciowej. Wykorzystanie tego zakresu pozwala na jednoczesne korzystanie z wielu adresów IP w różnych oddziałach tej samej firmy bez konfliktów, co jest kluczowe w rozwoju i zarządzaniu złożonymi infrastrukturami IT.
Pytanie 22

Jakie polecenie w systemie Windows pokazuje tablicę routingu hosta?

A. ipconfig /release
B. netstat - r
C. netstat -n
D. ipconfig /renew
Polecenie 'netstat -r' w systemie Windows jest używane do wyświetlania tabeli routingu, która zawiera informacje o dostępnych trasach sieciowych, jakie komputer wykorzystuje do komunikacji z innymi urządzeniami w sieci. To polecenie dostarcza przede wszystkim informacji o lokalnych interfejsach sieciowych, ich adresach IP, maskach podsieci oraz bramach domyślnych. W praktyce, administratorzy sieci korzystają z tego narzędzia do diagnozowania problemów z połączeniami sieciowymi, monitorowania tras przesyłania danych oraz weryfikacji poprawności konfiguracji sieci. Znajomość tabeli routingu jest kluczowa dla efektywnego zarządzania ruchem sieciowym oraz dla zapewnienia, że dane są kierowane prawidłowo do odpowiednich docelowych adresów. Dodatkowo, w standardach branżowych, takich jak TCP/IP, zarządzanie trasami jest jednym z fundamentalnych aspektów, który wpływa na wydajność i niezawodność komunikacji w sieci.
Pytanie 23

Jaki protokół umożliwia przeglądanie stron www w przeglądarkach internetowych poprzez szyfrowane połączenie?

A. Hypertext Transfer Protocol
B. Hypertext Transfer Protocol Secure
C. SSH File Transfer Protocol
D. FTP Secure
Hypertext Transfer Protocol Secure (HTTPS) to protokół, który zapewnia bezpieczne przesyłanie danych między przeglądarką internetową a serwerem. Działa on na bazie standardowego protokołu HTTP, ale dodaje warstwę szyfrowania przy użyciu protokołów TLS (Transport Layer Security) lub SSL (Secure Sockets Layer). Dzięki temu, przesyłane informacje, takie jak dane osobowe czy informacje płatnicze, są chronione przed przechwyceniem przez osoby trzecie. Przykłady zastosowania HTTPS to wszelkie strony internetowe, które wymagają bezpieczeństwa, takie jak banki online, sklepy internetowe oraz portale społecznościowe. Zastosowanie HTTPS jest obecnie standardem w Internecie, a wiele przeglądarek oznacza niezaszyfrowane strony jako mniej bezpieczne. Wdrożenie HTTPS jest zgodne z zaleceniami organizacji takich jak W3C oraz IETF, które promują bezpieczne praktyki w sieci. Warto również dodać, że korzystanie z HTTPS może wpływać na lepsze pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych, co czyni go korzystnym nie tylko z perspektywy bezpieczeństwa, ale także SEO.
Pytanie 24

Standardowa sekwencja przetwarzania zasad grupowych w systemie Windows jest następująca:

A. jednostka organizacyjna – domena – lokacja – lokalny komputer
B. lokalny komputer – lokacja – domena – jednostka organizacyjna
C. domena – lokacja – jednostka organizacyjna – lokalny komputer
D. lokacja – domena – jednostka organizacyjna – lokalny komputer
Domyślna kolejność przetwarzania zasad grupy w systemie Windows jest kluczowym elementem zarządzania konfiguracją i bezpieczeństwem w infrastrukturze IT. Zasadniczo, system operacyjny Windows przetwarza zasady grupy w określonej kolejności, która zaczyna się od lokalnego komputera, a następnie obejmuje lokację, domenę oraz jednostkę organizacyjną. Oznacza to, że lokalne zasady mają pierwszeństwo i mogą nadpisywać zasady na wyższych poziomach, takich jak domena czy jednostka organizacyjna. Przykładem zastosowania tej kolejności może być sytuacja w dużej organizacji, gdzie lokalny komputer jest skonfigurowany z pewnymi politykami bezpieczeństwa, które muszą być egzekwowane przed zastosowaniem szerszych zasad na poziomie domeny. W praktyce, administratorzy powinni dobrze rozumieć tę hierarchię, aby efektywnie zarządzać konfiguracją i zapewnić zgodność z politykami organizacji, jednocześnie minimalizując ryzyko kolizji zasad. Sposób, w jaki te zasady są przetwarzane, jest zgodny z najlepszymi praktykami branżowymi, które sugerują, aby najpierw stosować zasady lokalne, a następnie stopniowo rozszerzać je na szersze zbiory, co umożliwia bardziej precyzyjne zarządzanie i kontrolę bezpieczeństwa.
Pytanie 25

Jednostką przenikania zdalnego FEXT, dotyczącego okablowania strukturalnego, jest

A. Ω
B. s
C. V
D. dB
Wybór jednostki dla przeniku zdalnego FEXT jako Ω (om), V (wolt) lub s (sekunda) jest nieprawidłowy, ponieważ każda z tych jednostek odnosi się do zupełnie innych właściwości fizycznych, które nie mają bezpośredniego związku z zakłóceniami sygnałów w systemach okablowania. Om jest jednostką oporu elektrycznego, która odnosi się do zdolności materiałów do opierania się przepływowi prądu. W kontekście okablowania strukturalnego opór ma znaczenie, ale nie jest bezpośrednio związany z pomiarem przeniku FEXT. Volt jest jednostką napięcia i również nie odnosi się do analizy zakłóceń, które zachodzą w torach kablowych. Napięcie jest ważnym parametrem w obwodach elektrycznych, ale jego pomiar nie dostarcza informacji o przenikaniu sygnałów między torami, ani o ich zakłóceniach. Z kolei sekunda jako jednostka czasu służy do pomiaru zdarzeń w czasie, takich jak czas trwania sygnału, co również nie jest właściwe w kontekście oceny przeniku zdalnego. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do tych niepoprawnych odpowiedzi, często polegają na myleniu jednostek miary i ich zastosowań w różnych kontekstach. Właściwe zrozumienie znaczenia i zastosowania jednostki dB w kontekście FEXT pozwala na lepszą interpretację wyników pomiarów oraz skuteczniejsze projektowanie i eksploatację systemów okablowania strukturalnego, co jest kluczowe dla zapewnienia wysokiej jakości komunikacji w sieciach. Znajomość standardów branżowych, takich jak ANSI/TIA-568, może również pomóc w uniknięciu tych błędów.
Pytanie 26

Jaką wiadomość przesyła klient DHCP w celu przedłużenia dzierżawy?

A. DHCPNACK
B. DHCPREQUEST
C. DHCPDISCOVER
D. DHCPACK
Odpowiedzi DHCPDISCOVER, DHCPNACK i DHCPACK nie są właściwe w kontekście odnowy dzierżawy IP. Komunikat DHCPDISCOVER jest pierwszym sygnałem wysyłanym przez klienta, gdy poszukuje dostępnych serwerów DHCP w sieci. Jego celem jest rozpoczęcie procesu uzyskiwania adresu IP, a nie odnowienia istniejącej dzierżawy. Z kolei DHCPNACK jest używany przez serwer, aby poinformować klienta o tym, że jego żądanie zostało odrzucone, na przykład gdy klient próbuje odnowić dzierżawę na adres IP, który nie jest już dostępny. Komunikat ten sygnalizuje, że klient musi wysłać nowe żądanie w celu uzyskania innego adresu IP. Natomiast DHCPACK jest potwierdzeniem, które serwer DHCP wysyła do klienta, aby potwierdzić przydzielenie lub odnowienie adresu IP. Chociaż DHCPACK pojawia się w procesie odnowy, to nie jest to komunikat wysyłany przez klienta. Typowe błędy myślowe polegają na pomyleniu ról komunikatów w protokole DHCP oraz braku zrozumienia, że każdy komunikat ma swoją specyfikę i cel w kontekście wymiany informacji pomiędzy klientem a serwerem. Zrozumienie tych komunikatów jest kluczowe dla efektywnego zarządzania sieciami, co jest szczególnie istotne w środowiskach, gdzie wiele urządzeń korzysta z dynamicznego przydzielania adresów IP.
Pytanie 27

Podstawową rolą monitora, który jest częścią oprogramowania antywirusowego, jest

A. nadzór nad aktualnymi działaniami komputera w trakcie uruchamiania oraz pracy programów
B. cykliczne skanowanie plików przechowywanych na dysku twardym komputera
C. ochrona poczty elektronicznej przed niechcianymi wiadomościami
D. zapewnienie bezpieczeństwa systemu operacyjnego przed atakami z sieci komputerowej
Wybór odpowiedzi o skanowaniu plików na dysku mija się z tym, co naprawdę robi monitor w oprogramowaniu antywirusowym. Jasne, skanowanie też jest ważne, ale to tylko sprawdzanie danych co jakiś czas. Takie podejście może spowodować, że złośliwe oprogramowanie zdąży zaatakować system zanim odbywa się kolejna analiza. To grozi utratą danych, a to już nie jest fajne. Z kolei odpowiedź o zabezpieczaniu poczty internetowej to za wąski temat, bo monitor powinien obejmować cały system, a nie tylko skrzynkę mailową. No i odpowiedź mówiąca o zabezpieczaniu systemu przed włamaniami nie oddaje w pełni tego, czym jest monitor — on bardziej zajmuje się tym, co się aktualnie dzieje, a nie analizą ruchu w sieci. W tym przypadku często zapomina się, że monitorowanie to coś więcej niż tylko inne, wąsko zakrojone zadania. Żeby dobrze chronić system, trzeba rozumieć, że monitorowanie w czasie rzeczywistym to klucz do szybkiego wykrywania problemów i ich neutralizacji w dzisiejszym świecie, gdzie technologia zmienia się jak w kalejdoskopie.
Pytanie 28

Który standard sieci LAN reguluje dostęp do medium na podstawie przesyłania tokenu (żetonu)?

A. IEEE 802.5
B. IEEE 802.2
C. IEEE 802.3
D. IEEE 802.1
Standardy IEEE 802.1 i IEEE 802.2 dotyczą różnych rzeczy w budowie sieci. IEEE 802.1 to ramy dla sieci lokalnych i ich współpracy, zajmując się sprawami takimi jak dostęp do mediów i jakość usług (QoS). Ale tokenów tam nie ma. Z kolei IEEE 802.2 to standard warstwy 2, który mówi o protokołach komunikacyjnych, ale też nie ma tam przekazywania tokenu. Natomiast IEEE 802.3, czyli Ethernet, korzysta z metody CSMA/CD (Carrier Sense Multiple Access with Collision Detection), co oznacza, że wiele urządzeń może próbować nadawać w tym samym czasie, co prowadzi do kolizji. Dlatego niektórzy mogą mylić Ethernet z Token Ring, myśląc, że wszystkie sieci lokalne działają podobnie. To częsty błąd, że wydaje się, że wszystkie sieci LAN mają ten sam sposób dostępu do medium, ale w rzeczywistości to różne standardy rządzą się swoimi prawami. Trzeba wziąć pod uwagę, że wybór standardu zależy od konkretnych potrzeb aplikacyjnych i architektury sieci. Dlatego ważne jest, żeby znać różne standardy i ich zastosowania, żeby wykorzystać to, co oferują nowoczesne technologie sieciowe.
Pytanie 29

Który z dostępnych standardów szyfrowania najlepiej ochroni sieć bezprzewodową?

A. WEP 128
B. WPA-PSK(TKIP)
C. WPA2-PSK(AES)
D. WEP 64
WPA2-PSK(AES) to obecnie jeden z najbezpieczniejszych standardów szyfrowania dla sieci bezprzewodowych. Używa on algorytmu AES (Advanced Encryption Standard), który jest bardziej zaawansowany niż starsze metody, takie jak TKIP, używane w WPA-PSK. AES oferuje znacznie wyższy poziom bezpieczeństwa dzięki zastosowaniu silniejszego klucza szyfrowania oraz bardziej skomplikowanej architektury, co czyni go odpornym na wiele znanych ataków. Przykładem zastosowania WPA2-PSK(AES) może być konfiguracja domowej sieci Wi-Fi, gdzie użytkownicy mogą łatwo ustawić silne hasło, a także korzystać z bezpiecznego dostępu do internetu. Warto podkreślić, że zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi, zaleca się regularną aktualizację haseł oraz monitorowanie urządzeń podłączonych do sieci, aby zminimalizować ryzyko nieautoryzowanego dostępu. Co więcej, wiele nowoczesnych urządzeń sieciowych wspiera WPA3, kolejny krok w ewolucji bezpieczeństwa sieci bezprzewodowych, oferujący jeszcze wyższy poziom ochrony.
Pytanie 30

AES (ang. Advanced Encryption Standard) to co?

A. jest wcześniejszą wersją DES (ang. Data Encryption Standard)
B. nie może być zrealizowany w formie sprzętowej
C. nie może być użyty do szyfrowania dokumentów
D. wykorzystuje algorytm szyfrujący symetryczny
Wszystkie odpowiedzi, które nie odnoszą się do symetrycznej natury AES, zawierają błędne założenia. Twierdzenie, że AES nie może być zaimplementowany sprzętowo, jest nieprawdziwe, ponieważ AES jest często implementowany w sprzęcie, co pozwala na szybsze przetwarzanie i lepszą efektywność energetyczną. Zastosowanie sprzętowych rozwiązań, takich jak ASIC (Application-Specific Integrated Circuits) czy FPGA (Field-Programmable Gate Arrays), pokazuje, że AES może być zrealizowany w bardzo wydajny sposób, co jest kluczowe w wielu systemach, takich jak routery, urządzenia mobilne czy systemy wbudowane. Ponadto, stwierdzenie, że AES nie może być użyty do szyfrowania plików, jest mylne, gdyż jest powszechnie stosowany do ochrony plików przechowywanych na dyskach twardych, w systemach operacyjnych oraz w aplikacjach do archiwizacji danych. Wreszcie, przekonanie, że AES jest poprzednikiem DES, jest również błędne. AES jest niezależnym standardem, który powstał jako odpowiedź na słabości DES, który był powszechnie stosowany, ale ze względu na ograniczenia w długości klucza (zaledwie 56 bitów) stał się nieodpowiedni w obliczu rosnących możliwości obliczeniowych. Uznanie AES jako standardu szyfrowania wprowadziło nową jakość w obszarze bezpieczeństwa informacji, podkreślając znaczenie zastosowania odpowiednich standardów w projektowaniu systemów ochrony danych.
Pytanie 31

Mechanizm ograniczeń na dysku, który umożliwia kontrolowanie wykorzystania zasobów dyskowych przez użytkowników, nazywany jest

A. spool
B. release
C. ąuota
D. management
Odpowiedź 'cząta' jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do mechanizmu zarządzania przydziałem zasobów dyskowych dla użytkowników w systemach operacyjnych oraz systemach plików. Cząta, czyli quota, pozwala administratorom na ograniczenie ilości danych, które użytkownicy mogą przechowywać na dysku. Jest to szczególnie istotne w środowiskach współdzielonych, gdzie wiele osób korzysta z tych samych zasobów. Przykładem zastosowania cząty może być serwer plików, gdzie administrator ustala ograniczenia dla poszczególnych użytkowników, aby zapobiec zapełnieniu przestrzeni dyskowej przez jednego z nich. Dobrą praktyką jest regularne monitorowanie użycia przestrzeni dyskowej i dostosowywanie limitów w oparciu o potrzeby użytkowników oraz dostępne zasoby. W wielu systemach operacyjnych, takich jak Linux, można łatwo ustawiać i zarządzać czątem przy pomocy narzędzi takich jak 'edquota' czy 'quota'.
Pytanie 32

Wynik wykonania którego polecenia widoczny jest na fragmencie zrzutu z ekranu?

Network DestinationNetmaskGatewayInterfaceMetric
0.0.0.00.0.0.0192.168.0.1192.168.0.6550
127.0.0.0255.0.0.0On-link127.0.0.1331
127.0.0.1255.255.255.255On-link127.0.0.1331
127.255.255.255255.255.255.255On-link127.0.0.1331
169.254.0.0255.255.0.0On-link169.254.189.240281
169.254.189.240255.255.255.255On-link169.254.189.240281
169.254.255.255255.255.255.255On-link169.254.189.240281
192.168.0.0255.255.255.0On-link192.168.0.65306
192.168.0.65255.255.255.255On-link192.168.0.65306
192.168.0.255255.255.255.255On-link192.168.0.65306
192.168.56.0255.255.255.0On-link192.168.56.1281
192.168.56.1255.255.255.255On-link192.168.56.1281
192.168.56.255255.255.255.255On-link192.168.56.1281
224.0.0.0240.0.0.0On-link127.0.0.1331
224.0.0.0240.0.0.0On-link192.168.56.1281
224.0.0.0240.0.0.0On-link192.168.0.65306
224.0.0.0240.0.0.0On-link169.254.189.240281
255.255.255.255255.255.255.255On-link127.0.0.1331
255.255.255.255255.255.255.255On-link192.168.56.1281
255.255.255.255255.255.255.255On-link192.168.0.65306
255.255.255.255255.255.255.255On-link169.254.189.240281

A. netstat -r
B. ipconfig /all
C. netstat -a
D. ipconfig
Użycie polecenia 'netstat -r' to super wybór, bo pokazuje tabelę routingu IP, która ma naprawdę ważne informacje o trasach w systemie. W tej tabeli znajdziesz rzeczy takie jak 'Network Destination', 'Netmask', 'Gateway', 'Interface' i 'Metric'. Te dane są kluczowe, żeby ogarnąć, jak pakiety są kierowane przez sieć. Na przykład, gdy masz problemy z połączeniem, albo chcesz ustawić routing w swojej lokalnej sieci, to znajomość tej tabeli jest must-have. Administracja siecią często korzysta z tego polecenia, żeby sprawdzić, czy trasy są poprawnie ustawione i żeby wykryć ewentualne problemy z routingiem. Dobrze jest regularnie sprawdzać tabelę routingu, zwłaszcza w bardziej skomplikowanych sieciach, gdzie może być sporo tras i bramek. Warto też dodać, że fajnie jest użyć 'traceroute' razem z 'netstat -r', bo wtedy można lepiej analizować jak dane przechodzą przez sieć.
Pytanie 33

Ruter otrzymał pakiet, który jest adresowany do komputera w innej sieci. Adres IP, który jest celem pakietu, nie znajduje się w sieci bezpośrednio podłączonej do rutera, a tablica routingu nie zawiera informacji na jego temat. Brama ostateczna nie została skonfigurowana. Jaką decyzję podejmie ruter?

A. Przekaże do hosta w lokalnej sieci
B. Wyśle na interfejs wyjściowy do kolejnego skoku
C. Zwróci pakiet do nadawcy
D. Odrzuci pakiet
Ruter nie prześle pakietu, bo brakuje mu info, żeby go wysłać. W sieciach każdy pakiet powinien trafiać do konkretnego adresu IP. Jak ruter dostaje pakiet z adresem, którego nie ma w swojej tablicy routingu, a brama ostatniej szansy nie jest ustawiona, to ruter nie wie, gdzie go wysłać. Odrzucenie pakietu to normalna sprawa, zgodnie z zasadami, które rządzą sieciami. Weźmy na przykład zamknięte sieci w firmach – tam administracja ma obowiązek pilnować, żeby tablice routingu były aktualne. Jeśli nie ma odpowiednich tras, pakiety po prostu znikają, co jest przydatne, by nikt nieproszony się nie włamał. Takie sytuacje są też opisane w standardach IETF, które mówią, jak ważne jest zarządzanie trasami w sieciach IP.
Pytanie 34

Jaki argument komendy ipconfig w systemie Windows przywraca konfigurację adresów IP?

A. /renew
B. /displaydns
C. /flushdns
D. /release
Wybór innych parametrów polecenia ipconfig może prowadzić do nieporozumień co do ich funkcji. Parametr /flushdns, na przykład, jest używany do czyszczenia pamięci podręcznej DNS, co jest przydatne w przypadku problemów z rozwiązywaniem nazw domen. Często mylnie sądzi się, że to może pomóc w odnowieniu adresu IP, ale w rzeczywistości to działania związane z DNS, a nie z samym przydzieleniem adresu IP. Z kolei parametr /release służy do zwolnienia aktualnie przypisanego adresu IP, co może być pożądane, gdy chcemy, aby komputer przestał używać swojego obecnego adresu IP, ale nie odnawia on adresu. Wprowadza to zamieszanie, ponieważ użytkownicy mogą myśleć, że zwolnienie IP automatycznie je odnawia, co jest błędne. Ostatni parametr, /displaydns, wyświetla zawartość pamięci podręcznej DNS, co jest zupełnie innym procesem i nie ma żadnego wpływu na adresację IP. Warto zaznaczyć, że niepoprawne zrozumienie tych parametrów może prowadzić do frustracji, gdyż użytkownicy próbują rozwiązać problemy z siecią, wybierając niewłaściwe narzędzia. Kluczowym błędem w tym kontekście jest niezrozumienie różnicy między zarządzaniem adresami IP a zarządzaniem pamięcią podręczną DNS, co jest fundamentalne w praktyce administracji sieciami.
Pytanie 35

Jaki jest prefiks lokalnego adresu dla łącza (Link-Local Address) w IPv6?

A. fec0/10
B. fe80/10
C. fc00/7
D. ff00/8
Odpowiedź 'fe80/10' jest poprawna, ponieważ jest to prefiks przydzielony adresom lokalnym łącza (Link-Local Addresses) w protokole IPv6. Adresy te są używane do komunikacji w sieciach lokalnych i nie są routowalne w Internecie. Prefiks 'fe80' oznacza, że adresy te mają zakres od 'fe80::' do 'febf:ffff:ffff:ffff:ffff:ffff:ffff:ffff'. Adresy lokalne łącza są automatycznie przypisywane do interfejsów sieciowych, co umożliwia urządzeniom w tej samej sieci lokalnej komunikację bez konieczności konfiguracji serwera DHCP. Przykład zastosowania to komunikacja między urządzeniami w domowej sieci lokalnej, gdzie urządzenia mogą wykrywać się nawzajem i przesyłać dane bez dodatkowej konfiguracji. W kontekście standardów, adresy te są zgodne z dokumentem RFC 4862, który definiuje zasady dotyczące autokonfiguracji adresów IPv6.
Pytanie 36

Którą maskę należy zastosować, aby komputery o adresach IPv4, przedstawionych w tabeli, były przydzielone do właściwych sieci?

Adresy IPv4 komputerówOznaczenie sieci
192.168.10.30Sieć 1
192.168.10.60Sieć 1
192.168.10.130Sieć 2
192.168.10.200Sieć 3

A. 255.255.255.192
B. 255.255.255.128
C. 255.255.255.240
D. 255.255.255.224
Wybór błędnej maski sieciowej może prowadzić do wielu problemów związanych z adresowaniem i komunikacją w sieciach komputerowych. Na przykład, maska 255.255.255.128 (/25) tworzy podsieć z 128 adresami, co jest nadmiarem w kontekście podziału na dwie sieci. Posiadanie 126 dostępnych adresów hostów w jednej sieci mogłoby prowadzić do nieefektywnego wykorzystania adresacji IP, a także do zatorów komunikacyjnych, jeśli wiele urządzeń próbuje jednocześnie korzystać z tej samej podsieci. Podobnie, maski 255.255.255.240 (/28) i 255.255.255.224 (/27) oferują zbyt małą lub zbyt dużą ilość dostępnych adresów, co również jest nieoptymalne w analizowanej sytuacji. Maska 255.255.255.240 daje jedynie 16 adresów, co jest niewystarczające dla większej liczby hostów, natomiast 255.255.255.224 oferuje 32 adresy, co może nie spełniać wymagań dotyczących oddzielania dwóch różnych sieci. W kontekście projektowania sieci, kluczowe jest zrozumienie jak właściwie dobierać maski, aby efektywnie wykorzystać przestrzeń adresową oraz zminimalizować ryzyko konfliktów i problemów związanych z routingiem. Prawidłowe przydzielanie maski sieciowej jest fundamentalne nie tylko dla zapewnienia komunikacji, ale również dla osiągnięcia wydajności i stabilności w infrastrukturze sieciowej.
Pytanie 37

Atak DDoS (ang. Distributed Denial of Service) na serwer spowoduje

A. zbieranie danych o atakowanej infrastrukturze sieciowej.
B. przeciążenie aplikacji dostarczającej określone informacje.
C. zatrzymywanie pakietów danych w sieci.
D. zmianę pakietów transmisyjnych w sieci.
Atak DDoS, czyli Zdalne Odrzucenie Usługi, polega na jednoczesnym obciążeniu serwera dużą ilością zapytań przesyłanych z różnych źródeł, co prowadzi do przeciążenia aplikacji serwującej określone dane. Taki atak ma na celu uniemożliwienie dostępności usługi dla legalnych użytkowników. Przykładem może być atak na serwis internetowy, gdzie atakujący wykorzystują sieć botnetów do wysyłania ogromnej liczby żądań HTTP. W rezultacie aplikacja serwisowa nie jest w stanie przetworzyć wszystkich zapytań, co prowadzi do spowolnienia lub całkowitym zablokowaniem dostępu. W praktyce organizacje powinny implementować mechanizmy ochrony przed atakami DDoS, takie jak systemy zapobiegania włamaniom (IPS), a także skalowalne architektury chmurowe, które mogą automatycznie dostosowywać zasoby w odpowiedzi na wzrost ruchu. Przestrzeganie dobrych praktyk, takich jak regularne testowanie odporności aplikacji oraz monitorowanie ruchu sieciowego, jest kluczowe w zapobieganiu skutkom ataków DDoS.
Pytanie 38

Domyślnie dostęp anonimowy do zasobów serwera FTP pozwala na

A. kompletne prawa dostępu
B. wyłącznie prawo do odczytu
C. wyłącznie prawo do zapisu
D. prawa zarówno do odczytu, jak i zapisu
Odpowiedzi, które sugerują, że anonimowy dostęp do zasobów serwera FTP obejmuje pełne prawa dostępu lub prawa do zapisu, są niepoprawne. W kontekście zarządzania bezpieczeństwem danych, udostępnienie pełnych praw dostępu użytkownikom anonimowym prowadziłoby do poważnych luk w zabezpieczeniach. Takie podejście może skutkować nieautoryzowanym usuwaniem, modyfikowaniem lub dodawaniem plików, co w praktyce może prowadzić do utraty danych oraz naruszeń prywatności. Z kolei prawo do zapisu bez odpowiedniej weryfikacji użytkowników jest niezgodne z dobrymi praktykami zarządzania dostępem, które nakładają obowiązek autoryzacji przed udzieleniem jakichkolwiek uprawnień do modyfikacji danych. Typowym błędem myślowym w tym kontekście jest założenie, że otwarty dostęp do zasobów oznacza również ich swobodną modyfikację. W rzeczywistości, w kontekście serwisu FTP, niezmiernie istotne jest wdrażanie praktyk ograniczających dostęp, które chronią integralność danych i zapewniają, że tylko autoryzowani użytkownicy mogą wprowadzać zmiany. Dlatego odpowiednie zarządzanie dostępem i stosowanie zasad minimalnych uprawnień są kluczowymi elementami w zabezpieczaniu infrastruktury IT.
Pytanie 39

Błąd 404, który wyświetla się w przeglądarce internetowej, oznacza

A. przekroczony czas oczekiwania na połączenie z serwerem
B. nieobecność żądanego dokumentu na serwerze
C. błąd w autoryzacji użytkownika
D. niewłaściwe uprawnienia do dostępu do żądanego dokumentu
Błąd 404, znany jako "Not Found", oznacza, że serwer nie może odnaleźć żądanego zasobu, co w praktyce oznacza, że dokument, do którego próbuje uzyskać dostęp użytkownik, nie istnieje na serwerze. Może to być spowodowane wieloma czynnikami, takimi jak zmiana lokalizacji pliku, usunięcie go, bądź błędnie wprowadzony adres URL. W przypadku, gdy użytkownik napotyka błąd 404, powinien sprawdzić, czy adres strony został poprawnie wpisany, a także czy nie zawiera literówek lub zbędnych znaków. W kontekście dobrych praktyk, administratorzy stron internetowych powinni wdrażać osobne strony błędu 404, które informują użytkowników o zaistniałym problemie i oferują alternatywne linki do innych części witryny, co poprawia doświadczenie użytkownika. Ponadto, monitorowanie występowania błędów 404 w narzędziach do analizy ruchu, takich jak Google Analytics, może pomóc w identyfikacji usuniętych lub przeniesionych treści, co jest kluczowe dla utrzymania integralności witryny.
Pytanie 40

Do właściwości pojedynczego konta użytkownika w systemie Windows Serwer zalicza się

A. numer telefonu, na który serwer ma oddzwonić w przypadku nawiązania połączenia telefonicznego przez tego użytkownika
B. maksymalna objętość pojedynczego pliku, który użytkownik może zapisać na dysku serwera
C. maksymalna objętość profilu użytkownika
D. maksymalna objętość pulpitu użytkownika
Odpowiedź dotycząca numeru telefonu, pod który ma oddzwonić serwer w przypadku nawiązania połączenia telefonicznego przez użytkownika, jest poprawna, ponieważ jedno z zadań systemu Windows Serwer to zarządzanie połączeniami użytkowników, w tym obsługa połączeń telefonicznych w ramach funkcji komunikacyjnych. W praktyce, szczególnie w środowiskach korporacyjnych, administratorzy mogą skonfigurować systemy, które umożliwiają użytkownikom nawiązywanie połączeń telefonicznych z serwerem poprzez VoIP (Voice over Internet Protocol), co wymaga zdefiniowania numerów telefonów w profilu użytkownika. Dobre praktyki w zarządzaniu kontami użytkowników sugerują, że każdy profil powinien być dokładnie skonfigurowany, aby odpowiadał potrzebom użytkowników, co może obejmować również integrację z systemami telefonicznymi. Warto wiedzieć, że w systemach opartych na Windows Serwer, takie funkcje są często zintegrowane z Active Directory, gdzie profile użytkowników można łatwo zarządzać i dostosowywać do wymogów organizacyjnych.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej