Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 6 czerwca 2025 19:27
Data zakończenia: 6 czerwca 2025 19:37

Egzamin zdany!

Wynik: 36/40 punktów (90,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W terapii skierowanej na poprawę koordynacji wzrokowo-ruchowej siedmioletniej dziewczynki z MPD powinno się uwzględnić

A. napełnianie balonów, puszczanie baniek mydlanych, udział w grach drużynowych

B. malarstwo palcami, używanie pędzelka, wypełnianie konturów

C. wyjścia do kina, teatru oraz filharmonii

D. spacery po parku, biegi oraz skoki

Malowanie palcami, pędzelkiem oraz wypełnianie konturów to działania, które angażują zarówno wzrok, jak i ruchy precyzyjne rąk, co jest kluczowe w terapii koordynacji wzrokowo-ruchowej, szczególnie u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD). Te aktywności pozwalają na rozwijanie umiejętności manualnych, zwiększają świadomość ciała oraz pomagają w rozwoju percepcyjno-motorycznym. Umożliwiają także dziecku wyrażanie emocji i kreatywności, co jest istotne dla jego ogólnego rozwoju psychicznego i społecznego. W terapii zaleca się wykorzystywanie różnorodnych technik arteterapeutycznych, które nie tylko wspierają rozwój motoriki małej, ale również przynoszą radość i satysfakcję z twórczej aktywności. Przykłady zastosowania to organizowanie warsztatów malarskich, w których dzieci mogą eksperymentować z różnorodnymi materiałami i technikami, co sprzyja ich wszechstronnemu rozwojowi, zgodnie z zasadami terapii zajęciowej i integracji sensorycznej.

Pytanie 2

Z jakim specjalistą terapeuta zajęciowy powinien podjąć współpracę, aby rozszerzyć sieć wsparcia społecznego uczestnika środowiskowego domu samopomocy oraz ułatwić mu samodzielne załatwianie spraw urzędowych?

A. Z fizjoterapeutą

B. Z pedagogiem specjalnym

C. Z pracownikiem socjalnym

D. Z logopedą

Współpraca terapeuty zajęciowego z pracownikiem socjalnym jest kluczowa, ponieważ obydwie te profesje mają na celu wspieranie osób w ich codziennym funkcjonowaniu oraz w procesie usamodzielnienia się. Pracownik socjalny dysponuje wiedzą na temat dostępnych zasobów społecznych, programów wsparcia i instytucji, które mogą pomóc uczestnikom w załatwianiu spraw urzędowych. Na przykład, pracownik socjalny może pomóc w uzyskaniu zasiłków, mieszkań czy pomocy w sytuacjach kryzysowych, co jest niezwykle ważne dla osób korzystających z usług środowiskowego domu samopomocy. Dzięki współpracy terapeuta może zyskać dostęp do istotnych informacji oraz narzędzi, które ułatwią uczestnikom budowanie ich własnej sieci wsparcia społecznego. Tego typu podejście jest zgodne z zasadami holistycznego wsparcia, gdzie uwzględnia się różne aspekty życia klienta i dąży do jego pełnej integracji w społeczności lokalnej. Dobrą praktyką jest także organizowanie wspólnych spotkań i warsztatów, które umożliwiają wymianę doświadczeń i lepsze zrozumienie potrzeb uczestników.

Pytanie 3

Która technika może być wykorzystywana do rozwijania umiejętności społecznych u osób z niepełnosprawnością intelektualną?

A. Ćwiczenia fizyczne

B. Gry komputerowe

C. Samotność w lesie

D. Drama

Drama to technika, która od dawna znajduje zastosowanie w terapii zajęciowej, szczególnie w kontekście rozwijania umiejętności społecznych. Polega na wykorzystaniu elementów teatralnych i dramowych do pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Dzięki tej metodzie uczestnicy mogą ćwiczyć różne scenariusze społeczne w kontrolowanym i bezpiecznym środowisku. Drama pozwala na symulację sytuacji z życia codziennego, co umożliwia uczestnikom naukę adekwatnych reakcji i zachowań. Przykładowo, poprzez odgrywanie ról, osoby mogą nauczyć się, jak prowadzić rozmowę, wyrażać emocje, czy rozwiązywać konflikty. Dodatkowo, drama wspiera rozwój empatii, ponieważ uczestnicy mają okazję wczuć się w rolę innych osób. To wszystko sprawia, że jest to skuteczna metoda pracy z osobami z różnymi trudnościami w komunikacji. W terapii zajęciowej drama odgrywa ważną rolę, dając uczestnikom możliwość praktycznego ćwiczenia interakcji społecznych w sposób twórczy i angażujący. Standardy pracy w terapii zajęciowej często uwzględniają wykorzystanie dramy jako narzędzia rozwijającego kompetencje społeczne.

Pytanie 4

Kluczowym dokumentem tworzonym dla każdego mieszkańca domu pomocy społecznej jest indywidualny plan

A. ewaluacyjno-terapeutyczny

B. wsparcia

C. adaptacyjno-mobilizacyjny

D. socjalizacyjny

Indywidualny plan wsparcia jest kluczowym dokumentem w pracy instytucji takich jak domy pomocy społecznej, który ma na celu dostosowanie się do unikalnych potrzeb każdego mieszkańca. Plan ten powinien być opracowany w ścisłej współpracy z mieszkańcem oraz jego rodziną, a także zespołem terapeutycznym, co zapewnia holistyczne podejście do opieki. W ramach indywidualnego planu wsparcia definiuje się konkretne cele, działania oraz metody oceny ich realizacji. Na przykład, jeśli mieszkaniec wymaga wsparcia w zakresie umiejętności życiowych, plan może obejmować zajęcia z zakresu gotowania czy zarządzania budżetem. Praktyczne zastosowanie takiego planu pozwala na systematyczne monitorowanie postępów i dostosowywanie działań do zmieniających się potrzeb. W kontekście standardów, indywidualny plan wsparcia jest zgodny z zasadami person-centered care, które kładą nacisk na indywidualizację i aktywne uczestnictwo mieszkańców w procesie decyzyjnym.

Pytanie 5

Pacjent na oddziale psychiatrycznym od dwóch tygodni codziennie informuje terapeutę o odczuwaniu ulatniającego się gazu. W budynku nie ma żadnej instalacji gazowej. U pacjenta występuje zaburzenie o charakterze

A. urojeń

B. halucynacji

C. konfabulacji

D. amnezji

Halucynacje to zjawiska percepcyjne, które występują bez rzeczywistego bodźca zewnętrznego. W przypadku pacjenta zgłaszającego odczucie ulatniającego się gazu, mamy do czynienia z halucynacją węchową. Osoby doświadczające halucynacji mogą czuć zapachy, które nie są obecne w rzeczywistości, co może prowadzić do znacznego dyskomfortu i lęku. Halucynacje węchowe są często związane z zaburzeniami psychicznymi, takimi jak schizofrenia, ale mogą też występować w innych stanach, jak depresja czy zaburzenia afektywne. W praktyce klinicznej ważne jest, aby terapeuci rozpoznawali i rozumieli te zjawiska, co pozwala na lepsze ukierunkowanie terapii oraz interwencji. Przykładowo, terapia farmakologiczna może być rozważana w przypadku intensywnych halucynacji, a techniki terapeutyczne, takie jak terapia poznawczo-behawioralna, mogą pomóc pacjentom w radzeniu sobie z tymi objawami oraz ich interpretacją.

Pytanie 6

Jakiego typu biblioterapię zastosował terapeuta, który w domu pomocy społecznej korzystał z kroniki, aby wspomnieć przeszłość mieszkańców?

A. Relaksacyjną

B. Reminescencyjną

C. Resocjalizacyjną

D. Reedukacyjną

Reminescencyjna biblioterapia jest techniką, która ma na celu wspomaganie osób w przypominaniu sobie ważnych wydarzeń z przeszłości, co może przyczynić się do poprawy ich samopoczucia psychicznego. W kontekście terapeutycznym, wykorzystanie kroniki do wspomnień pozwala mieszkańcom domu pomocy społecznej na odnowienie relacji z własną tożsamością oraz historią. Tego rodzaju działania są szczególnie istotne w pracy z osobami starszymi, które mogą zmagać się z problemami związanymi z pamięcią lub poczuciem zagubienia. Przykładem praktycznego zastosowania reminescencyjnej biblioterapii może być organizowanie sesji, w trakcie których uczestnicy wspólnie przeglądają zdjęcia i dokumenty, a następnie dzielą się własnymi wspomnieniami. Takie zajęcia nie tylko stymulują aktywność umysłową, ale także sprzyjają integracji społecznej i budowaniu relacji między uczestnikami. Warto zaznaczyć, że reminescencyjna biblioterapia wpisuje się w standardy pracy z osobami w podeszłym wieku, akcentując znaczenie pamięci i doświadczenia życiowego jako cennych zasobów.

Pytanie 7

Do realizacji terapii wobec pacjenta należy dobrać sztalugę z elektrycznym mechanizmem oraz pędzle wyposażone w uchwyty do trzymania ustami

A. z metaplazją

B. z tetraplegią

C. z dysplazją

D. z hemiparezą

Sztaluga z mechanizmem elektrycznym oraz pędzle z uchwytami do trzymania ustami są niezbędne w terapii pacjentów z tetraplegią, ponieważ ta grupa osób boryka się z poważnymi ograniczeniami ruchowymi w kończynach górnych i dolnych. Tetraplegia, wynikająca zazwyczaj z urazów rdzenia kręgowego, powoduje całkowitą lub częściową utratę funkcji ruchowych, co znacząco wpływa na zdolności manualne. Zastosowanie sztalugi z elektrycznym mechanizmem umożliwia pacjentowi łatwiejszą kontrolę nad narzędziami artystycznymi, co wspiera proces rehabilitacji poprzez aktywne uczestnictwo w twórczości. Użycie pędzli z uchwytami do trzymania ustami pozwala na dalsze zwiększenie niezależności i możliwości ekspresji artystycznej, co może być nie tylko formą terapii zajęciowej, ale również sposobem na poprawę samopoczucia psychicznego pacjenta. W terapii zajęciowej dąży się do włączenia pacjenta w różnorodne aktywności, które są dostosowane do jego indywidualnych potrzeb i możliwości, co jest zgodne z aktualnymi standardami rehabilitacyjnymi.

Pytanie 8

Pacjent skarży się na intensywne pragnienie oraz suchość w jamie ustnej jako efekt uboczny stosowanych leków przeciwdepresyjnych. Jaką potrzebę według Maslowa powinno się zaspokoić jako pierwszą?

A. Fizjologiczną.

B. Bezpieczeństwa.

C. Samorealizacji.

D. Przynależności.

Wybór odpowiedzi 'Fizjologiczną' jest trafny, ponieważ w modelu hierarchii potrzeb Maslowa potrzeby fizjologiczne stanowią fundament, na którym opierają się wszystkie inne potrzeby. W przypadku podopiecznego zgłaszającego wzmożone pragnienie i suchość w ustach jako skutki uboczne przyjmowanych leków przeciwdepresyjnych, zaspokojenie tych podstawowych potrzeb jest kluczowe dla jego dobrostanu. Przykładowo, jeśli pragnienie nie zostanie zaspokojone, może to prowadzić do odwodnienia, co negatywnie wpłynie na funkcjonowanie organizmu i zdrowie psychiczne. W praktyce, jako opiekun lub terapeuta, należy zapewnić podopiecznemu dostęp do wody i odpowiedniego nawodnienia, co może poprawić jego samopoczucie oraz przyczynić się do lepszego radzenia sobie z objawami depresji. Warto także monitorować i dokumentować jego potrzeby fizjologiczne, aby dostosować dalsze wsparcie w oparciu o jego indywidualne potrzeby. Optymalizacja warunków fizycznych jest zgodna z dobrymi praktykami w opiece nad pacjentem, ponieważ zdrowie fizyczne jest ściśle związane z psychicznym, co potwierdzają liczne badania.

Pytanie 9

Przygotowując zajęcia dla osoby uczulonej na pyłki traw oraz substancje chemiczne, terapeuta zajęciowy powinien zaaranżować zajęcia w pracowni

A. introligatorskiej

B. stolarskiej

C. ogrodniczej

D. informatycznej

Wybór pracowni informatycznej jako miejsca zajęć dla osoby uczulonej na pyłki traw i środki chemiczne jest uzasadniony z kilku kluczowych powodów. Przede wszystkim, pracownia informatyczna jest środowiskiem zamkniętym, które minimalizuje ryzyko kontaktu z alergenami obecnymi w naturze, takich jak pyłki. W kontekście terapii zajęciowej, ważne jest, aby zapewnić podopiecznemu bezpieczne i komfortowe warunki do nauki oraz rozwoju umiejętności. Zajęcia w pracowni informatycznej mogą obejmować różnorodne formy aktywności, takie jak programowanie, projektowanie graficzne czy obsługa sprzętu komputerowego, co jest szczególnie korzystne dla rozwijania zdolności cyfrowych. Zgodnie z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, angażowanie podopiecznego w technologie i nowe media jest doskonałym sposobem na wspieranie jego samodzielności oraz przygotowywanie do życia zawodowego, w którym umiejętności komputerowe są niezbędne. Dodatkowo, prace w tej dziedzinie są z reguły bezpieczniejsze i mniej obciążające dla zdrowia, co czyni je idealnym rozwiązaniem dla osób z alergiami.

Pytanie 10

5-letnie dziecko przebywające na oddziale onkologicznym doświadcza silnego strachu, nie rozumie procesu leczenia oraz skutków ubocznych chemioterapii. W tej sytuacji najbardziej odpowiednią formą zajęć będzie

A. chromoterapia

B. felinoterapia

C. bajkoterapia

D. hortikuloterapia

Bajkoterapia to interwencja terapeutyczna, która wykorzystuje opowiadanie i słuchanie bajek w celu łagodzenia lęków i stresu, szczególnie u dzieci. W przypadku 5-letniego dziecka przebywającego na oddziale onkologicznym, które nie rozumie złożoności procedur medycznych i skutków ubocznych chemioterapii, bajkoterapia może stanowić skuteczne narzędzie do budowania poczucia bezpieczeństwa oraz zrozumienia tego, co się dzieje wokół niego. Opowieści mogą być dostosowane do indywidualnych lęków dziecka, a także pomóc w identyfikacji z postaciami bajkowymi, które przeżywają podobne sytuacje. W praktyce, terapeuta może wykorzystać bajki jako sposób na naukę poprzez zabawę, co jest zgodne z zasadami pedagogiki terapeutycznej i psychologii rozwojowej. Bajkoterapia wspiera rozwój emocjonalny i społeczny, umożliwiając dzieciom wyrażanie swoich obaw w bezpieczny sposób oraz uczenie się radzenia sobie z trudnymi emocjami. W kontekście standardów opieki zdrowotnej, ta forma terapii jest rekomendowana przez specjalistów zajmujących się wsparciem psychologicznym dzieci w sytuacjach kryzysowych.

Pytanie 11

Zarówno osądzanie, jak i podejmowanie decyzji w imieniu innych stanowią przeszkody w komunikacji o charakterze

A. zewnętrznym

B. percepcyjnym

C. kulturowym

D. wewnętrznym

Osądzanie i decydowanie za innych mogą być mylnie klasyfikowane jako bariery zewnętrzne, kulturowe bądź percepcyjne. Zewnętrzne bariery dotyczą zazwyczaj przeszkód fizycznych lub środowiskowych, takich jak hałas czy różnice w dostępności technologii. W kontekście komunikacji, osądzanie innych na podstawie ich wyglądu czy stylu życia może wydawać się związane z kulturą, ale nie odnosi się bezpośrednio do samego procesu wymiany informacji. Barierami kulturowymi są różnice w normach, wartościach i zachowaniach między różnymi grupami, co powoduje trudności w porozumieniu, jednak osądzanie innych nie jest ich bezpośrednią przyczyną. W odniesieniu do percepcji, choć percepcyjne zniekształcenia mogą wpływać na naszą interpretację komunikatów, to osądzanie i decydowanie za innych jest bardziej związane z naszymi wewnętrznymi emocjami i przekonaniami, które filtrują sposób, w jaki postrzegamy rzeczywistość. Te nieporozumienia wskazują na typowe błędy myślowe, takie jak tendencja do generalizacji czy personalizacji, które prowadzą do nieprawidłowych wniosków na temat sposobu, w jaki komunikujemy się z innymi.

Pytanie 12

Jakie materiały i narzędzia tworzą podstawowe wyposażenie warsztatu kaletniczego?

A. Blacha, kanwa, szydła, naparstki, owerlok

B. Skóra, młotki, dziurkacze, przycinaki, szydła

C. Mulina, igły, filc, imadła, nożyczki

D. Przędze, skóra, wiertarka, tamborki, igły

Zestaw materiałów i sprzętu zawarty w niepoprawnych odpowiedziach wykazuje istotne niedopasowanie do rzeczywistych potrzeb pracowni kaletniczej. Mulina i igły, choć używane w różnych dziedzinach rękodzieła, nie są kluczowe w kaletnictwie, gdzie skóra i solidne narzędzia do pracy z tym materiałem są najważniejsze. Przędze, wiertarka i tamborki mogą sugerować pewne techniki, ale nie odpowiadają one specyfice kaletnictwa, w którym precyzyjne cięcia i wykończenia skóry są bardziej istotne. Blacha, kanwa, szydła i naparstki wskazują na inne rzemiosła, takie jak szycie odzieży, gdzie materiały te są bardziej przydatne, niż w produkcji galanterii skórzanej. Typowym błędem jest mylenie narzędzi stosowanych w różnych technikach rękodzielniczych, co prowadzi do niewłaściwego doboru materiałów. Kluczowe jest zrozumienie, że każda dziedzina rzemiosła ma swoje specyficzne wymagania dotyczące narzędzi i materiałów, a ich nieznajomość może prowadzić do niskiej jakości produktów. W kaletnictwie, gdzie trwałość i estetyka są priorytetem, użycie odpowiednich narzędzi i materiałów, takich jak skóra i młotki, jest decydujące dla sukcesu w tej branży. Właściwe zrozumienie i dobór tych elementów jest niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania każdej pracowni kaletniczej.

Pytanie 13

Zwolnienie aktywności ruchowej, chodzenie szurając małymi krokami, pochylona postawa ciała, drżenie w spoczynku, są to symptomy świadczące o występowaniu jakiej choroby?

A. Parkinsona

B. Alzheimera

C. zwyrodnieniowej stawów

D. niedokrwiennej serca

Objawy takie jak spowolnienie ruchowe, chód szurający drobnymi kroczkami, pochylenie sylwetki ku przodowi oraz drżenie spoczynkowe są typowe dla choroby Parkinsona. Choroba ta jest neurodegeneracyjnym schorzeniem, które wpływa na układ ruchowy, a jej przyczyną jest degeneracja komórek nerwowych w obszarze mózgu odpowiedzialnym za kontrolę ruchów. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest wczesne rozpoznanie objawów Parkinsona, co może prowadzić do szybszego wdrożenia terapii, w tym farmakologicznej oraz rehabilitacyjnej. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), wczesna interwencja ma kluczowe znaczenie dla poprawy jakości życia pacjentów. Dodatkowo, aktualne badania wskazują na korzyści z terapii zajęciowej, która może pomóc w radzeniu sobie z codziennymi wyzwaniami, jakie stawia ta choroba. Dlatego znajomość symptomów jest fundamentalna dla każdego, kto zajmuje się opieką nad osobami starszymi lub z chorobami neurodegeneracyjnymi.

Pytanie 14

Pacjent oddziału ortopedycznego po wypadku drogowym uczy się poruszać na wózku inwalidzkim. Jaką grupę przeszkód powinno się jako pierwszą usunąć z jego otoczenia, aby ułatwić mu niezależność w codziennych czynnościach?

A. Społecznych

B. Architektonicznych

C. Kulturowych

D. Edukacyjnych

Odpowiedź na to pytanie wskazuje na kluczową rolę barier architektonicznych w procesie rehabilitacji osób z ograniczeniami ruchowymi, szczególnie w kontekście przystosowania się do korzystania z wózka inwalidzkiego. Barierami architektonicznymi są przeszkody fizyczne w otoczeniu, takie jak schody, wąskie przejścia czy brak ramp, które utrudniają lub uniemożliwiają osobom z niepełnosprawnościami poruszanie się. Usunięcie tych barier powinno być priorytetem, ponieważ zapewnia to możliwość samodzielnego przemieszczania się i wykonywania codziennych czynności. Na przykład, montaż ramp, szerokich drzwi oraz wind w budynkach użyteczności publicznej znacząco poprawia dostępność. Zgodnie z normami budowlanymi, takimi jak PN-EN 16584, zaprojektowane przestrzenie muszą być dostosowane do potrzeb osób z ograniczeniami ruchowymi. Dobrą praktyką jest także angażowanie osób z niepełnosprawnościami w proces projektowania, co pozwala lepiej zrozumieć ich potrzeby i ograniczenia.

Pytanie 15

Podopieczny podczas zajęć oznajmił terapeucie, że słyszy jak za oknem detonują bomby. U niego wystąpiły zakłócenia w obszarze

A. fizycznym

B. społecznym

C. biologicznym

D. psychicznym

Odpowiedź psychiczna jest poprawna, ponieważ objawy opisane przez podopiecznego, takie jak słyszenie wybuchów bomb, wskazują na zaburzenia percepcji, które są typowe dla problemów w sferze zdrowia psychicznego. W takich sytuacjach może występować zjawisko halucynacji, które jest często związane z zaburzeniami psychicznymi, takimi jak schizofrenia czy zaburzenia afektywne. Terapeuci i specjaliści w dziedzinie zdrowia psychicznego muszą być w stanie zidentyfikować tego typu objawy, aby właściwie zareagować i dostarczyć odpowiednią pomoc. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest wykorzystanie technik terapeutycznych, takich jak terapia poznawczo-behawioralna, która może pomóc pacjentom zrozumieć i zarządzać swoimi objawami. Dodatkowo, w kontekście zdrowia psychicznego, istotne jest, aby terapeuta dbał o stworzenie bezpiecznej przestrzeni dla pacjenta, w której może on otwarcie dzielić się swoimi doświadczeniami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii.

Pytanie 16

Terapeuta zauważył u pacjenta w domu pomocy społecznej trudności w zapinaniu guzików, wynikające z dołokciowego skrzywienia palców oraz ich deformacji w formie łabędziej szyi, co sugeruje zmiany charakterystyczne dla

A. dystrofii mięśniowej Duchenne'a

B. stwardnienia rozsianego

C. choroby Parkinsona

D. reumatoidalnego zapalenia stawów

Reumatoidalne zapalenie stawów, to poważna sprawa. To choroba, która nie tylko atakuje stawy, ale też może skutkować ich deformacjami. Objawy, takie jak dołokciowe odchylenie palców czy zniekształcenie w postaci 'łabędziej szyi', są naprawdę charakterystyczne dla tego schorzenia. W praktyce, to niestety może utrudniać codzienne życie – nawet zapinanie guzików staje się wyzwaniem. Dlatego tak ważne jest, by jak najszybciej zauważyć te objawy i zacząć działać, np. przez odpowiednią rehabilitację czy leczenie. Myślę, że projektowanie terapii zajęciowej, która bierze pod uwagę ograniczenia pacjentów, ma sens. Dzięki temu mogą oni lepiej funkcjonować na co dzień. Właściwe rozpoznanie i postępowanie według standardów, jak wytyczne EULAR, naprawdę mogą poprawić jakość życia osób z RZS.

Pytanie 17

Najważniejszym objawem choroby Alzheimera jest

A. ataksja

B. afonia

C. alalia

D. amnezja

Choroba Alzheimera jest neurodegeneracyjnym schorzeniem, które najczęściej prowadzi do postępującej utraty pamięci. Amnezja, czyli zaburzenie pamięci, jest jednym z dominujących objawów tej choroby. W początkowych stadiach pacjenci mogą doświadczać problemów z zapamiętywaniem niedawno uzyskanych informacji, co w miarę postępu choroby prowadzi do znacznego ograniczenia zdolności do przypominania sobie kluczowych zdarzeń z życia osobistego. Zauważalne są również trudności w uczeniu się nowych rzeczy oraz dezorientacja w codziennych sytuacjach. W praktyce potwierdzono, że wczesna diagnoza i wprowadzenie odpowiednich strategii terapeutycznych mogą wpłynąć na poprawę jakości życia pacjentów. Przykładem może być terapia poznawcza, która wspiera pacjentów w radzeniu sobie z ubytkami pamięci. Standardy opieki nad osobami z demencją podkreślają znaczenie wsparcia psychologicznego oraz angażowania pacjentów w aktywności stymulujące pamięć, co może opóźnić progresję objawów.

Pytanie 18

Perseweracje słowne, które obejmują wielokrotne powtarzanie tej samej frazy, u pacjenta na oddziale neurologicznym po udarze mózgu są klasyfikowane jako zaburzenia

A. nastroju

B. spostrzegania

C. toku myślenia

D. treści myślenia

Wybór odpowiedzi dotyczącej treści myślenia wskazuje na nieporozumienie w zakresie klasyfikacji zaburzeń poznawczych. Zaburzenia treści myślenia koncentrują się na ideach, które dominują w myśleniu pacjenta, takich jak urojenia czy obsesje, a nie na formie wypowiedzi. Tymczasem perseweracje słowne, będące zjawiskiem związanym z niezdolnością do zmiany kierunku myślenia, dotyczą struktury i toku myślenia, a nie samej treści. Odpowiedzi związane z nastrojem lub spostrzeganiem również nie pasują do opisanego zjawiska, ponieważ nastroje dotyczą emocjonalnych aspektów funkcjonowania, natomiast spostrzeganie odnosi się do interpretacji zmysłowych danych, co nie ma bezpośredniego związku z powtarzaniem fraz. Często mylenie tych pojęć może wynikać z braku zrozumienia, jak różne aspekty funkcjonowania poznawczego współdziałają ze sobą. W przypadku pacjentów neurologicznych, kluczowe jest zrozumienie, że zaburzenia toku myślenia obejmują wiele aspektów, takich jak trudności w koncentracji, impulsowość oraz perseveracje, co jest istotne w planowaniu skutecznej terapii.

Pytanie 19

Terapeuta w trakcie zajęć z dziećmi zasugerował budowanie konstrukcji z klocków. Jakiego rodzaju zabawę zastosował?

A. Konstrukcyjną

B. Manipulacyjną

C. Tematyczną

D. Dydaktyczną

Zabawa konstrukcyjna to jedna z kluczowych form aktywności dziecięcej, w której uczestnicy wykorzystują różnorodne materiały, takie jak klocki, do tworzenia i budowania obiektów. Wznoszenie budowli z klocków pozwala dzieciom na rozwijanie umiejętności motorycznych, koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz zdolności przestrzennych. Z perspektywy pedagogiki, zabawa konstrukcyjna jest nie tylko formą rozrywki, ale także istotnym elementem procesu edukacyjnego, który wspiera rozwój kreatywności oraz logicznego myślenia. Dzieci, angażując się w tego typu aktywności, uczą się planować, eksperymentować oraz rozwiązywać problemy. W kontekście teorii uczenia się, zabawy konstrukcyjne są zgodne z zasadami aktywnego uczenia, w którym dzieci uczą się poprzez doświadczenie. Przykłady zastosowania tej formy zabawy obejmują projektowanie własnych budowli, co może prowadzić do dyskusji na temat architektury, inżynierii, a także matematyki, przez co staje się ona doskonałym narzędziem do nauki interdyscyplinarnej.

Pytanie 20

Które z poniższych działań jest kluczowe w pracy terapeuty zajęciowego z dziećmi z autyzmem?

A. Unikanie wszelkich bodźców sensorycznych

B. Stworzenie bezpiecznego i przewidywalnego środowiska

C. Utrzymywanie wyłącznie indywidualnych sesji bez interakcji z rówieśnikami

D. Zmuszanie do uczestnictwa w zajęciach grupowych

Stworzenie bezpiecznego i przewidywalnego środowiska jest kluczowe w pracy terapeuty zajęciowego z dziećmi z autyzmem, ponieważ dzieci te często mają trudności z przystosowaniem się do zmian i nieznanych sytuacji. Zapewnienie bezpiecznej przestrzeni, w której dziecko czuje się komfortowo, jest fundamentem efektywnej terapii. W takim środowisku dzieci z autyzmem mogą lepiej się rozwijać, nawiązywać relacje i uczyć się nowych umiejętności. Przewidywalność daje im poczucie kontroli nad otoczeniem, co redukuje stres i lęk, umożliwiając większą koncentrację na zadaniach terapeutycznych. Terapeuci zajęciowi powinni dążyć do stworzenia stabilnego harmonogramu zajęć, który jest regularnie komunikowany dzieciom. Przykładem może być użycie wizualnych harmonogramów, które pomagają dzieciom zrozumieć i przewidzieć, co się wydarzy. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i wspiera holistyczny rozwój dziecka, umożliwiając mu stopniowe wprowadzanie nowych elementów do swojego codziennego życia.

Pytanie 21

Przygotowując zajęcia dla osoby słabo widzącej, głównie należy pamiętać

A. o wyższym blacie stołu

B. o wsparciu pod przedramię

C. o zapewnieniu siedzenia z komfortowym oparciem

D. o odpowiednim oświetleniu miejsca pracy

Właściwe oświetlenie stanowiska pracy jest kluczowe dla osób słabo widzących, ponieważ odpowiednie natężenie i kierunek światła wpływają na zdolność do dostrzegania detali oraz kontrastów. W przypadku osób z ograniczoną widocznością, wykorzystanie jasnego, rozproszonego oświetlenia, które minimalizuje cienie, jest niezmiernie ważne. Przykładowo, lampy LED o wysokiej mocy lub oświetlenie z regulacją jasności mogą być stosowane, aby dostosować warunki pracy do indywidualnych potrzeb podopiecznego. Dodatkowo, warto zwrócić uwagę na barwę światła; światło o cieplejszej temperaturze (około 3000 K) może być bardziej komfortowe, podczas gdy chłodniejsze (około 5000 K) może pomóc w bardziej szczegółowych zadaniach. Zgodnie z rekomendacjami Polskiego Standardu Oświetlenia, miejsca pracy powinny być dostosowane tak, aby umożliwić komfortowe wykonywanie zadań bez nadmiernego obciążenia wzroku. Poza tym, warto również zainwestować w pomocne akcesoria, takie jak lupa z podświetleniem, co może dodatkowo ułatwić pracę.

Pytanie 22

W terapii osób z zaburzeniami psychicznymi można wyróżnić dwa etapy: terapię

A. relaksacyjną i usprawniającą

B. czynnościową i spoczynkową

C. dyrektywną i niedyrektywną

D. aktywującą i resocjalizującą

Odpowiedź "aktywizmująca i resocjalizująca" jest poprawna, ponieważ te dwa etapy odzwierciedlają kluczowe elementy pracy terapeutycznej z osobami cierpiącymi na zaburzenia psychiczne. Terapia aktywizująca skupia się na wspieraniu pacjentów w odkrywaniu i rozwijaniu ich potencjału, co jest niezbędne do poprawy jakości życia oraz zwiększenia samodzielności. W praktyce terapeutycznej może to obejmować różnorodne techniki, takie jak terapia zajęciowa, grupowa oraz metody motywacyjne, które składają się na aktywne uczestnictwo pacjenta w procesie leczenia. Z kolei terapia resocjalizująca ma na celu reintegrację osób z zaburzeniami psychicznymi ze społeczeństwem, co jest niesamowicie istotne w kontekście zapobiegania nawrotom i poprawy funkcjonowania społecznego. Warto odwołać się do standardów, takich jak te zawarte w dokumentach WHO dotyczących zdrowia psychicznego, które podkreślają znaczenie holistycznego podejścia oraz współpracy z pacjentami, aby zidentyfikować ich potrzeby i cele. Wspólna praca terapeuty i pacjenta w tych dwóch etapach stanowi fundament skutecznego procesu terapeutycznego, który prowadzi do realnych zmian w życiu pacjentów.

Pytanie 23

Która z metod stosowanych w rehabilitacji niemowląt z mózgowym porażeniem dziecięcym opiera się na stymulacji receptorów proprioceptywnych w celu pobudzenia mózgu do realizacji konkretnego wzorca ruchowego?

A. Metoda V. Vojty

B. Metoda NDT Bobath

C. Metoda kinesiotapingu

D. Metoda M. Montessori

Metoda V. Vojty, znana również jako metoda refleksów ruchowych, koncentruje się na aktywacji receptorów czucia głębokiego w celu stymulacji mózgu do realizacji określonych wzorców ruchowych. W terapii niemowląt z mózgowym porażeniem dziecięcym, metoda ta wykorzystuje naturalne odruchy i reakcje ciała, aby wspierać rozwój motoryczny i poprawiać koordynację. Przykładowo, fizjoterapeuta może wywołać specyficzny odruch, wpływając na odpowiednią część ciała, co prowadzi do zainicjowania ruchu w określonym kierunku. Ta metoda jest szczególnie skuteczna, ponieważ bazuje na innym podejściu do rehabilitacji, koncentrując się na naturalnych wzorcach ruchowych i ich odtworzeniu. Standardy terapeutyczne opierają się na holistycznym traktowaniu pacjenta, gdzie każdy element terapii ma na celu aktywację układu nerwowego, co sprzyja adaptacji i rewitalizacji funkcji ruchowych. Zastosowanie tej metody w praktyce często przynosi widoczne efekty, co potwierdzają liczne badania kliniczne oraz doświadczenia terapeutów pracujących z dziećmi z MPDz.

Pytanie 24

W terapii zajęciowej zaplanowanej dla osoby z chorobą afektywną dwubiegunową, dobór aktywności zależy głównie od

A. wsparcia społecznego, jakie ma uczestnik

B. poziomu sprawności fizycznej uczestnika

C. etapu choroby oraz zainteresowań uczestnika

D. poziomu zdolności intelektualnych uczestnika

Wybór odpowiednich zajęć w terapii zajęciowej dla osób z chorobą afektywną dwubiegunową powinien być ściśle związany z fazą choroby oraz zainteresowaniami uczestnika. W fazie manii, osoba może wykazywać wysoki poziom energii i kreatywności, co może wpływać na dobór aktywności bardziej stymulujących, takich jak sztuka czy zajęcia ruchowe. Z kolei w fazie depresyjnej, kluczowe może być wprowadzenie zadań, które wspierają motywację i stopniowo zwiększają aktywność, jak czytanie czy proste zadania manualne. Zainteresowania uczestnika są równie istotne, ponieważ angażujące zajęcia mogą zwiększyć poczucie satysfakcji, co pozytywnie wpływa na samopoczucie i może prowadzić do lepszych wyników terapeutycznych. Warto również pamiętać o zastosowaniu podejścia opartego na zasobach, które skupia się na mocnych stronach uczestnika oraz ich doświadczeniach życiowych. Przykładowo, jeśli uczestnik interesuje się muzyką, włączenie terapii muzycznej w plan zajęć może przynieść wymierne korzyści. Ustalenie indywidualnego planu terapeutycznego, który uwzględnia te aspekty, jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i psychologii klinicznej.

Pytanie 25

Zajęcia związane z budżetowaniem, mające na celu zwiększenie niezależności osób z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną, powinny rozpocząć się od

A. wyjazdu do najbliższego hipermarketu.

B. sprawdzenia ich zdolności do rozpoznawania wartości monet.

C. małych zakupów na lokalnym rynku.

D. tworzenia listy niezbędnych wydatków na nadchodzący tydzień.

Sprawdzenie umiejętności rozpoznawania wartości pieniędzy jest kluczowym krokiem w treningu budżetowym dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym. Umiejętność ta stanowi fundament do podejmowania świadomych decyzji finansowych, co jest niezbędne dla osiągnięcia większej samodzielności. Osoby te powinny być w stanie identyfikować różne nominały banknotów i monet, a także zrozumieć podstawowe pojęcia związane z wartością pieniądza. Przykładowo, można prowadzić ćwiczenia praktyczne, takie jak rozpoznawanie wartości pieniędzy za pomocą zabawek edukacyjnych lub gier planszowych. Tego rodzaju aktywności mogą również prowadzić do lepszego zrozumienia, jak pieniądze są używane w codziennym życiu. W dobrych praktykach w pracy z osobami z niepełnosprawnościami intelektualnymi uwzględnia się stopniowe wprowadzenie do rzeczywistego zarządzania budżetem, zaczynając od ćwiczeń praktycznych, co pozwala na zbudowanie pewności siebie w obszarze finansów osobistych.

Pytanie 26

W pierwszej kolejności dokumentacja działań w zakresie terapii zajęciowej w warsztacie terapii zajęciowej ma na celu

A. przygotowanie informacji zwrotnej dla uczestnika procesu terapeutycznego

B. ocenę kompetencji terapeutów zajęciowych

C. prowadzenie działań kontrolnych dotyczących realizacji programu ośrodka

D. przygotowanie informacji zwrotnej dla osób bliskich uczestnika procesu terapeutycznego

Dokumentowanie działań w ramach terapii zajęciowej ma na celu przede wszystkim zapewnienie uczestnikom procesu terapeutycznego informacji zwrotnej, która jest kluczowa dla ich postępów i motywacji. Uczestnicy potrzebują regularnych i konstruktywnych informacji na temat swoich osiągnięć, co pozwala im zrozumieć, jakie umiejętności rozwijają, jakie cele osiągają oraz jakie obszary wymagają dalszej pracy. Na przykład, terapeuta może wykorzystać dokumentację, aby przedstawić uczestnikowi konkretne przykłady jego postępów, takie jak poprawa w zakresie umiejętności manualnych lub lepsze radzenie sobie w sytuacjach społecznych. Tego rodzaju feedback opiera się na zasadach terapii zorientowanej na klienta, gdzie uczestnik jest aktywnym podmiotem swojego procesu terapeutycznego. Dobre praktyki w tym zakresie obejmują regularne spotkania, na których omawia się wyniki pracy, a także plany na przyszłość, co sprzyja budowaniu zaufania i zaangażowania w terapię.

Pytanie 27

Terapia indywidualna dla dziecka z obniżonymi zdolnościami manualnymi oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej powinna obejmować

A. silwoterapię

B. plastyczną terapię

C. talasoterapię

D. filmoterapię

Plastyka terapeutyczna, czyli plastykoterapia, jest formą terapii, która wykorzystuje różnorodne techniki artystyczne, takie jak rysowanie, malowanie czy modelowanie, do wspierania rozwoju dzieci z obniżoną sprawnością manualną oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej. W kontekście indywidualnej terapii, plastykoterapia pozwala dzieciom na rozwijanie umiejętności manualnych poprzez angażujące i kreatywne działania, które są dostosowane do ich potrzeb. Umożliwia to nie tylko poprawę sprawności manualnej, ale również rozwijanie koordynacji oraz ekspresji emocjonalnej. Przykładem zastosowania plastykoterapii może być wprowadzenie dziecka do rytmu pracy z różnymi materiałami, co sprzyja zarówno poprawie chwytu, jak i koordynacji ruchowej. Wykorzystanie technik plastycznych w terapii jest zgodne z aktualnymi standardami w pracy z dziećmi, które wskazują na korzyści płynące z integracji sztuki w procesie rehabilitacji. Dzięki takiemu podejściu, dzieci mogą nie tylko rozwijać swoje umiejętności manualne, ale także budować pewność siebie oraz motywację do dalszej nauki.

Pytanie 28

Terapeuta, który w trakcie rozmowy z pacjentem utrzymywał kontakt wzrokowy oraz stosował techniki klaryfikacji, zrealizował wymagania

A. asertywnego zachowania

B. motywacji o charakterze wewnętrznym

C. konstruktywnego udzielania informacji zwrotnej

D. aktywnego słuchania

Aktywne słuchanie to kluczowa umiejętność w terapii, polegająca na pełnym zaangażowaniu w rozmowę z podopiecznym. Utrzymywanie kontaktu wzrokowego jest jednym z najważniejszych elementów aktywnego słuchania, ponieważ sygnalizuje, że terapeuta jest zainteresowany i skoncentrowany na rozmówcy. Klaryfikacja, czyli proces dopytywania się o szczegóły i wyjaśniania wątpliwości, pozwala na lepsze zrozumienie emocji i myśli podopiecznego. W praktyce, terapeuta może na przykład powtórzyć lub sparafrazować to, co powiedział podopieczny, aby upewnić się, że obie strony mają tę samą perspektywę. Takie zachowanie wspiera budowanie zaufania oraz otwartej komunikacji, co jest fundamentalne w efektywnej terapii. Standardy etyczne w psychoterapii, takie jak te opracowane przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne (APA), podkreślają znaczenie aktywnego słuchania jako kluczowego elementu skutecznej praktyki terapeutycznej. Poprzez aktywne słuchanie terapeuta nie tylko odkrywa głębsze potrzeby klienta, ale również wspiera jego proces samopoznania i refleksji.

Pytanie 29

Jakiego rodzaju barierą komunikacyjną jest stwierdzenie: "Jest Pani niegrzeczna w stosunku do innych i nawet nie stara się Pani, żeby inni Panią polubili"?

A. Ignorowanie

B. Aprobowanie

C. Ocenianie

D. Rozkazywanie

Odpowiedź "Ocenianie" jest prawidłowa, ponieważ wypowiedź: "Jest Pani niegrzeczna w stosunku do innych i nawet nie stara się Pani, żeby inni Panią polubili" wyraża subiektywną ocenę zachowania drugiej osoby. W kontekście komunikacji interpersonalnej, ocenianie to forma wydawania sądów na temat innych, co może prowadzić do defensywności oraz konfliktów w relacjach. Warto zauważyć, że konstruktywna komunikacja powinna opierać się na obiektywnej obserwacji zachowań zamiast wartościowania ich. Przykładem bardziej konstruktywnego podejścia byłoby stwierdzenie: "Zauważyłem, że w ostatnim czasie nie nawiązujesz kontaktu z innymi". Tego rodzaju sformułowanie unika oskarżeń i pozwala skupić się na konkretnej sytuacji, co jest kluczową strategią w budowaniu efektywnej komunikacji. W praktyce, świadomość tych barier i ich unikanie jest istotna w kontekście budowania trwałych i zdrowych relacji interpersonalnych, co jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji w środowisku zawodowym i prywatnym.

Pytanie 30

Praworęczny uczestnik zajęć w pracowni rękodzielniczej ma nałożony gips na palec prawej dłoni. Jaką cechę powinien mieć indywidualny plan terapii, aby w tej sytuacji możliwe było osiągnięcie zaplanowanych celów terapeutycznych?

A. Elastyczność

B. Komunikatywność

C. Terminowość

D. Skuteczność

Elastyczność w indywidualnym planie terapii jest kluczowym elementem, szczególnie w przypadku uczestników z ograniczeniami, takimi jak opatrunek gipsowy na palcu. Taki plan powinien być dostosowywany do zmieniających się potrzeb pacjenta, a także uwzględniać jego aktualne możliwości i ograniczenia. Przykładem może być dostosowanie ćwiczeń manualnych do funkcji pozostałych palców oraz rąk, co pozwala na kontynuację terapii pomimo kontuzji. Elastyczność w tym kontekście oznacza również gotowość do wprowadzania zmian w celu zwiększenia efektywności terapii. Zgodnie z zasadami terapii zajęciowej, takie podejście sprzyja nie tylko osiąganiu konkretnych celów terapeutycznych, ale też zwiększa motywację pacjenta, co jest kluczowe dla sukcesu terapeutycznego. Warto podkreślić, że elastyczność w planowaniu terapii jest zgodna z najlepszymi praktykami w dziedzinie rehabilitacji, gdzie zawsze należy brać pod uwagę stan pacjenta oraz jego potrzeby.

Pytanie 31

Osoba biorąca udział w warsztatach dotyczących zarządzania finansami i planowania zakupów uczestniczy w zajęciach

A. poznawczym

B. ekonomicznym

C. oszczędzania

D. przedsiębiorczości

Odpowiedź "ekonomicznym" jest poprawna, ponieważ uczestnik warsztatu, który uczy się gospodarowania pieniędzmi i planowania zakupów, zdobywa wiedzę z zakresu ekonomii, która obejmuje zasady zarządzania zasobami finansowymi. Gospodarowanie pieniędzmi to kluczowy element zarządzania osobistymi finansami, obejmujący umiejętność efektywnego planowania wydatków, oszczędzania oraz inwestowania. Współczesne podejście do ekonomii zakłada nie tylko teoretyczne zrozumienie zasad rynkowych, ale także umiejętności praktyczne, takie jak tworzenie budżetu domowego, analiza ofert i podejmowanie świadomych decyzji zakupowych. Na przykład, uczestnicy mogą nauczyć się, jak obliczyć całkowity koszt zakupu, uwzględniając nie tylko cenę, ale również dodatkowe opłaty, co pozwoli im unikać nieprzewidzianych wydatków. W kontekście standardów branżowych, kursy z zakresu ekonomii i finansów osobistych powinny być zgodne z najlepszymi praktykami, takimi jak te opracowane przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Edukacji Ekonomicznej (IAEE), które podkreślają znaczenie praktycznych umiejętności w edukacji finansowej.

Pytanie 32

Podopieczna z nadwagą często nie uczestniczy w zajęciach z gimnastyki ogólnej, pomimo że zaakceptowała je w swoim indywidualnym planie wsparcia i aktywizacji. Terapeuta nie zmusza jej do brania w nich udziału, a jednocześnie nakłada na nią obowiązek częstszego uczestnictwa w warsztatach choreoterapii. Proponuje podejście do rozwiązania konfliktu określone jako

A. rywalizacja

B. unikanie

C. uleganie

D. kompromis

Odpowiedź 'kompromisem' jest prawidłowa, ponieważ w sytuacji opisanej w pytaniu terapeuta stara się znaleźć rozwiązanie, które będzie satysfakcjonujące dla obu stron - podopiecznej oraz samego terapeuty. Kompromis w kontekście terapii i pracy z osobami z otyłością polega na tym, że terapeuta w pełni akceptuje decyzję podopiecznej o rezygnacji z zajęć gimnastyki ogólnej, jednocześnie proponując jej alternatywne formy aktywności, takie jak warsztaty choreoterapii. Tego rodzaju podejście jest zgodne z filozofią person-centered care, która kładzie nacisk na dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien efektywnie komunikować się z podopiecznym i być otwarty na jego pomysły oraz obawy, co sprzyja zaangażowaniu i motywacji do aktywności fizycznej. Przykładem może być wprowadzenie do programu terapeutycznego elementów, które są dla podopiecznej bardziej akceptowalne, a jednocześnie rozwijają jej umiejętności i sprzyjają poprawie kondycji fizycznej.

Pytanie 33

Aby zachęcić podopiecznego do rozwijania swoich myśli oraz dzielenia się poglądami, terapeuta powinien zadawać przede wszystkim pytania

A. sugerujące

B. zamknięte

C. otwarte

D. alternatywne

Wybór pytań otwartych jest kluczowy w terapii, gdyż umożliwia podopiecznemu swobodne wyrażenie myśli, uczuć i opinii. Pytania otwarte nie ograniczają odpowiedzi do prostego 'tak' lub 'nie', co sprzyja głębszej eksploracji osobistych doświadczeń. Na przykład, zamiast pytać 'Czy czujesz się smutny?', terapeuta może zapytać 'Co czujesz, gdy myślisz o swojej sytuacji?'. Tego rodzaju pytania zachęcają do refleksji i mogą prowadzić do odkryć, które są istotne dla postępu terapeutycznego. Ponadto, zgodnie z dobrymi praktykami w psychoterapii, pytania otwarte wspierają budowanie zaufania między terapeutą a podopiecznym, co jest fundamentem skutecznej terapii. Wspierają one również rozwój umiejętności komunikacyjnych oraz samoregulacji emocjonalnej, pozwalając klientowi na większą samodzielność w procesie terapeutycznym. Użycie pytań otwartych jest zatem nie tylko techniką, ale i strategią, która wpisuje się w holistyczne podejście do zdrowia psychicznego.

Pytanie 34

Nowo zatrudniony terapeuta zdobędzie informacje dotyczące zalecanych metod, technik oraz form pracy z podopiecznym w placówce pomocy społecznej?

A. z indywidualnego planu wsparcia mieszkańca

B. z dokumentacji o stopniu niepełnosprawności podopiecznego

C. z regulaminu instytucji

D. z analizy sytuacji środowiskowej

Indywidualny plan wsparcia mieszkańca jest kluczowym dokumentem w pracy terapeutycznej w instytucjach takich jak domy pomocy społecznej. Zawiera on szczegółowe informacje dotyczące potrzeb, celów oraz metod pracy z danym podopiecznym. Jako terapeuta, możesz korzystać z tego planu, aby dostosować swoje podejście do specyficznych potrzeb mieszkańca, co jest zgodne z zasadą person-centered care, czyli opieki skoncentrowanej na osobie. Przykładowo, jeżeli indywidualny plan wskazuje na potrzebę wsparcia w zakresie umiejętności społecznych, można wprowadzić techniki takie jak terapia zajęciowa, grupowe zajęcia integracyjne lub sesje indywidualne. Tego rodzaju działania są oparte na najlepszych praktykach w pracy z osobami w trudnej sytuacji życiowej i mają na celu poprawę jakości życia podopiecznych oraz ich integrację ze społecznością.

Pytanie 35

Specjalista, który zamierza zaprezentować uczestnikom nowo powstałej pracowni ich prawa i obowiązki oraz obowiązujące zasady bhp, powinien w tym celu skorzystać z

A. harmonogramu

B. kodeksu

C. regulaminu

D. statutu

Regulamin jest dokumentem, który precyzyjnie określa zasady funkcjonowania instytucji, w tym prawa i obowiązki jej uczestników oraz szczegółowe przepisy dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy (bhp). Jako narzędzie zarządzania, regulamin powinien być dostępny dla wszystkich pracowników oraz uczestników, co zapewnia przejrzystość i zgodność z obowiązującymi przepisami prawa. Przykładowo, w regulaminie mogą być zawarte informacje dotyczące organizacji pracy, zasad postępowania w sytuacjach awaryjnych czy wymagania dotyczące używania odzieży ochronnej. W kontekście nowo otwartej pracowni, dobrze sformułowany regulamin stanowi fundament dla budowania kultury bezpieczeństwa oraz odpowiedzialności w miejscu pracy. Warto również podkreślić, że regulamin powinien być zgodny z wewnętrznymi standardami oraz regulacjami krajowymi, co podnosi jego wiarygodność i skuteczność jako narzędzia komunikacji z pracownikami.

Pytanie 36

Styl, w którym jedna strona ustępuje drugiej i rezygnuje z własnych potrzeb, aby zachować dobre relacje z partnerem, nazywany jest

A. twardy

B. unikający

C. miękki

D. rzeczowy

Styl miękki w negocjacjach odnosi się do podejścia, które skupia się na utrzymaniu dobrych relacji interpersonalnych oraz szacunku dla drugiej strony. Osoby stosujące ten styl często ustępują w kwestiach mniej istotnych, aby zaspokoić potrzeby partnera i zbudować zaufanie. Przykładem mogą być negocjacje między dostawcą a klientem, gdzie dostawca może zgodzić się na obniżenie ceny na mniejsze zamówienia, aby zbudować długoterminową współpracę. Ważne jest, aby podczas negocjacji używać technik aktywnego słuchania, co pozwala na lepsze zrozumienie oczekiwań drugiej strony. W praktyce styl miękki może być skuteczny w sytuacjach, gdzie priorytetem jest dalsza współpraca i relacje, co jest zgodne z podejściem opartym na win-win, promowanym w wielu standardach negocjacyjnych takich jak principled negotiation. Warto również pamiętać, że chociaż ustępowanie jest korzystne w wielu sytuacjach, kluczowe jest utrzymanie równowagi między własnymi potrzebami a potrzebami partnera, aby uniknąć sytuacji niekorzystnych w przyszłości.

Pytanie 37

W kontekście zajęć terapii zajęciowej, na liście potrzebnych materiałów i narzędzi do pracy z techniką wikliny papierowej, w celu ułatwienia działań terapeuta powinien uwzględnić

A. dłuto stolarskie

B. igłę do haftu

C. drut dziewiarski

D. pilnik do drewna

Drut dziewiarski jest kluczowym narzędziem w technice wikliny papierowej, ponieważ pozwala na precyzyjne formowanie i łączenie witek wykonanych z papieru. W terapii zajęciowej drut może być wykorzystany do stabilizacji elementów konstrukcyjnych, co jest istotne dla utrzymania struktury finalnego wytworu. Przykładowo, podczas tworzenia koszyków, drut dziewiarski umożliwia bezpieczne mocowanie witek, co zwiększa trwałość i estetykę wyrobu. W terapii zajęciowej ważne jest także, aby do zajęć wykorzystywać materiały, które są przystosowane do umiejętności osób uczestniczących w terapii. Drut dziewiarski jest dostępny w różnych grubościach, co pozwala na dopasowanie go do poziomu sprawności manualnej pacjenta. Standardy pracy w terapii zajęciowej zalecają stosowanie narzędzi, które są bezpieczne i łatwe w obsłudze, co drut dziewiarski spełnia, ułatwiając jednocześnie rozwijanie motoryki małej oraz kreatywności uczestników.

Pytanie 38

Ergoterapia to forma terapii

A. przez ruch

B. poprzez śmiech

C. za pomocą zabawy

D. poprzez pracę

Ergoterapia to terapia, która koncentruje się na wykorzystaniu pracy w celu poprawy funkcjonowania osób w ich codziennym życiu. Głównym celem ergoterapii jest umożliwienie pacjentom angażowania się w czynności, które mają dla nich znaczenie, co sprzyja ich zdrowiu fizycznemu i psychicznemu. Przykłady zastosowania ergoterapii obejmują pomoc osobom po udarach mózgu w odzyskaniu zdolności do wykonywania codziennych zadań, takich jak ubieranie się czy gotowanie, poprzez odpowiednio dobrane ćwiczenia i zadania. Ergoterapeuci stosują różnorodne metody, w tym techniki rehabilitacyjne oraz adaptacyjne, aby dostosować otoczenie pacjenta do jego potrzeb, co jest zgodne z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) w zakresie zdrowia i jakości życia. Pracując z pacjentami, ergoterapeuci biorą pod uwagę aspekty psychologiczne, społeczne i fizyczne, które wpływają na ich codzienną aktywność, co czyni tę terapię holistycznym podejściem do rehabilitacji.

Pytanie 39

Przykładem szumu psychologicznego, który utrudnia komunikację interpersonalną, jest

A. zbyt duża odległość pomiędzy rozmówcami

B. zbyt wysoka temperatura powietrza w pomieszczeniu

C. hałas w miejscu prowadzenia rozmowy

D. nadmierna ilość informacji zawarta w komunikacie

Nadmierna ilość informacji zawarta w komunikacie to przykład szumu psychologicznego, ponieważ może prowadzić do przetłoczenia odbiorcy, co w rezultacie utrudnia skuteczną komunikację. W kontekście komunikacji interpersonalnej, kluczowe jest, aby przekaz był klarowny i zrozumiały. Gdy zbyt wiele informacji jest przekazywanych jednocześnie, odbiorca może czuć się przytłoczony, co prowadzi do trudności w przetwarzaniu komunikatu. Przykładem może być sytuacja, w której podczas spotkania omawiane są różne zagadnienia jednocześnie, co może wprowadzać chaos i dezorientację. W praktyce, warto stosować zasady jasnej komunikacji, takie jak model komunikacji AIDA (Attention, Interest, Desire, Action), który pozwala na strukturyzację przekazu w sposób zrozumiały dla odbiorcy. Dobrą praktyką jest także ograniczenie liczby najważniejszych punktów do maksymalnie trzech lub czterech, co ułatwia ich zapamiętanie i zrozumienie. Ponadto, warto zwrócić uwagę na dostosowanie przekazu do poziomu wiedzy i oczekiwań słuchaczy, co jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji.

Pytanie 40

Terapeuta zajęciowy w pracowni zajęć rekreacyjnych zauważył sytuację, w której jedna z jego podopiecznych bez pytania przeszukuje plecak koleżanki. Zwrócił się do niej słowami: Widzę, że przeszukujesz plecak Ani. Nie jest to w porządku, ponieważ są to jej osobiste przedmioty. Chcę, aby wszyscy czuli się komfortowo i szanowani w naszej pracowni. Jaką metodę zastosował terapeuta?

A. komentarz.

B. informację zwrotną.

C. naganę.

D. aktywne słuchanie.

Pojęcia takie jak komentarz, aktywne słuchanie czy nagana są często mylone z informacją zwrotną, jednak każde z nich ma swoją unikalną definicję i zastosowanie, które nie są adekwatne do omawianej sytuacji. Komentarz to zazwyczaj ogólna uwaga, która niekoniecznie odnosi się do konkretnego zachowania czy sytuacji, a zatem nie dostarcza podopiecznemu potrzebnych wskazówek do poprawy swojego zachowania. Aktywne słuchanie to technika, która polega na pełnym zaangażowaniu w rozmowę, skupieniu się na słowach rozmówcy oraz okazywaniu empatii poprzez parafrazowanie czy zadawanie pytań, co również nie odnosi się do sytuacji, w której terapeuta musi zwrócić uwagę na konkretne, nieodpowiednie zachowanie. Naganą z kolei jest forma krytyki, która często może być postrzegana jako negatywna i demotywująca, co nie sprzyja budowaniu pozytywnej atmosfery w grupie. W kontekście pracy z podopiecznymi, szczególnie w terapii zajęciowej, ważne jest, aby podejście do interwencji było konstruktywne, a nie karzące. W związku z tym kluczowe jest zrozumienie, że informacja zwrotna powinna skupiać się na zachowaniach i ich konsekwencjach, a nie tylko na samej krytyce, co sprzyja rozwojowi umiejętności interpersonalnych oraz większej empatii w grupie.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej