Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 3 czerwca 2025 18:31
Data zakończenia: 3 czerwca 2025 18:48

Egzamin zdany!

Wynik: 34/40 punktów (85,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Terapia indywidualna dla dziecka z obniżonymi zdolnościami manualnymi oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej powinna obejmować

A. silwoterapię

B. talasoterapię

C. plastyczną terapię

D. filmoterapię

Silwoterapia, plastykoterapia, talasoterapia i filmoterapia to różne podejścia terapeutyczne, ale tylko jedno z nich jest właściwe w kontekście obniżonej sprawności manualnej i zaburzeń koordynacji wzrokowo-ruchowej. Silwoterapia, opierająca się na terapiach związanych z lasem, stawia na kontakt z naturą, co ma swoje zalety w aspektach psychicznych i emocjonalnych, jednak nie koncentruje się bezpośrednio na rozwijaniu zdolności manualnych. Podobnie talasoterapia, która wykorzystuje właściwości wody morskiej, jest formą terapii, która może być korzystna dla zdrowia ogólnego, ale nie adresuje specyficznych potrzeb dzieci z problemami manualnymi. Filmoterapia, używająca filmów jako narzędzia terapeutycznego, również nie ma bezpośredniego wpływu na rozwój zdolności manualnych czy koordynacji, a jej głównym celem jest raczej wywoływanie refleksji i emocji. W kontekście terapii dzieci z zaburzeniami koordynacyjnymi, kluczowe jest stosowanie metod, które angażują zdolności manualne, co znajduje swoje odzwierciedlenie w plastykoterapii, gdzie dzieci rozwijają swoje umiejętności poprzez praktyczne działania. Nieprawidłowy wybór metod terapeutycznych może prowadzić do niewłaściwego rozwoju umiejętności, co może negatywnie wpłynąć na postępy dziecka w terapii.

Pytanie 2

Według zasady progresji trudności, terapeuta powinien zacząć pracę z osobą z niepełnosprawnością intelektualną w witrażowni w warsztacie terapii zajęciowej od nauki

A. cięcia szkła

B. szlifowania szkła

C. gładzenia taśmy miedzianej

D. nałożenia cyny na taśmę miedzianą

Gładzenie taśmy miedzianej to kluczowy pierwszy krok w procesie tworzenia witrażu, szczególnie w pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Ta technika ma na celu przygotowanie taśmy do dalszego etapu, którym jest lutowanie szkła. Gładzenie taśmy miedzianej zapewnia, że nie ma na niej żadnych ostrych krawędzi ani nierówności, co zmniejsza ryzyko urazów podczas pracy. W kontekście terapii zajęciowej, ważne jest, aby terapeuta skupiał się na zadaniach, które są zarówno bezpieczne, jak i dostosowane do umiejętności uczestników. Gładzenie taśmy pozwala na rozwijanie zdolności manualnych oraz koordynacji wzrokowo-ruchowej, a także daje poczucie osiągnięcia w miarę postępu w pracy. Standardy dotyczące pracy z osobami z niepełnosprawnościami zalecają rozpoczynanie od prostszych zadań, które budują pewność siebie i motywację do dalszej pracy, a gładzenie taśmy jest doskonałym przykładem takiego podejścia.

Pytanie 3

Do metod neurofizjologicznych używanych w kinezyterapii, które umożliwiają przyswajanie nowych wzorców ruchowych, zaliczają się

A. Sherborne, Silvy

B. Vojty, NDT Bobath

C. Klappa, Tomatisa

D. Domana, Pilatesa

Metody Vojty i NDT Bobath są uznawane w rehabilitacji za kluczowe podejścia neurofizjologiczne, które koncentrują się na przywracaniu prawidłowych wzorców ruchowych u pacjentów z uszkodzeniami układu nerwowego. Metoda Vojty opiera się na stymulacji odruchów ruchowych poprzez odpowiednie pozycjonowanie ciała oraz zastosowanie bodźców, co umożliwia aktywację głębokich wzorców ruchowych, które są podstawą ruchu. Z kolei NDT Bobath koncentruje się na poprawie funkcji motorycznych przez wyeliminowanie patologicznych wzorców ruchowych oraz stymulację naturalnego rozwoju motorycznego. Te metody są szeroko wykorzystywane w praktyce klinicznej, szczególnie w terapii dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Przykładowo, terapeuci często wykorzystują te techniki, aby wspierać rozwój umiejętności takich jak siedzenie, chodzenie czy chwytanie, co stanowi fundamentalny element rehabilitacji funkcjonalnej. Rekomendacje dotyczące tych metod są zgodne z aktualnymi standardami w kinezyterapii, co potwierdza ich skuteczność i znaczenie w pracy z pacjentami po udarach mózgu czy urazach rdzenia kręgowego.

Pytanie 4

Zajęcia wspierające artykulację i wyrazistość mimiki twarzy u osoby z chorobą Parkinsona powinny obejmować

A. relaksację

B. śpiewoterapię

C. choreoterapię

D. chromoterapię

Relaksacja, choreoterapia i chromoterapia, choć mogą mieć swoje miejsce w terapii osób z chorobą Parkinsona, nie są bezpośrednio ukierunkowane na rozwijanie umiejętności artykulacyjnych i mimicznych. Relaksacja ma na celu odprężenie i redukcję napięcia mięśniowego, co jest ważne, ale nie przyczynia się bezpośrednio do poprawy zdolności mowy. Choreoterapia, będąca formą terapii ruchowej przy użyciu tańca, może wspierać ogólną mobilność i koordynację, ale nie koncentruje się na specyficznych ćwiczeniach związanych z artykulacją. Z kolei chromoterapia, która wykorzystuje kolory do terapeutycznych celów, nie ma naukowych podstaw, które potwierdzałyby jej skuteczność w kontekście mowy i komunikacji. Często mylnie zakłada się, że metody te mogą być stosowane zamiennie lub równolegle z terapia mowy, co prowadzi do zignorowania specyficznych potrzeb pacjentów z chorobą Parkinsona. Ponadto, kluczowe jest stosowanie podejść, które są oparte na dowodach naukowych i uznawane za najlepsze praktyki w terapii zajęciowej oraz logopedycznej. Niezrozumienie roli śpiewoterapii w kontekście działań stymulujących mową może prowadzić do niewłaściwego doboru metod terapeutycznych, co w efekcie może osłabić postępy w rehabilitacji pacjentów.

Pytanie 5

U pacjenta skierowanego na oddział psychiatryczny w celu oceny zaburzeń nastroju terapeuta zauważył mimowolne ruchy pląsawicze. Co one sugerują?

A. motoryki małej w chorobie Parkinsona

B. motoryki dużej w rozwoju choroby Huntingtona

C. neurologiczne właściwe dla zespołu Tourette'a

D. rozwojowe w zespole Retta

Ruchy pląsawicze są często mylone z objawami innych zaburzeń neurologicznych, takich jak zespół Tourette'a, zespół Retta czy choroba Parkinsona, co może prowadzić do błędnych diagnoz. Zespół Tourette'a jest zaburzeniem charakteryzującym się tikami ruchowymi i wokalnymi, które nie mają charakteru pląsawiczego. Ruchy te są bardziej stereotypowe i nie są wynikiem degeneracji neuronów, co odróżnia je od pląsawicy. W kontekście zespołu Retta, jest to zaburzenie rozwojowe, które dotyka głównie dziewczynki, a jego objawy obejmują regresję rozwoju psychomotorycznego, co również nie jest związane z pląsawicą. Choroba Parkinsona, na którą często wskazuje się w kontekście zaburzeń motoryki małej, objawia się głównie drżeniem spoczynkowym i sztywnością, jednak nie ma ona bezpośredniego związku z pląsawicą. Błędem myślowym w tych interpretacjach jest nieodróżnianie charakterystyki objawów i ich powiązań z konkretnymi schorzeniami. Dlatego kluczowe jest, aby w diagnozowaniu zaburzeń nastroju i objawów ruchowych wykorzystywać dokładną wiedzę na temat różnicowania chorób, co pozwala na skuteczną interwencję terapeutyczną oraz odpowiednie kierowanie pacjentów na dalsze badania.

Pytanie 6

Która z charakterystyk tzw. efektywnego planu umożliwia wykonanie zadań planowych, nawet w zmienionych okolicznościach, poprzez uwzględnienie w nim opcji różnych wariantów rozwiązań?

A. Konkretność

B. Elastyczność

C. Kompletność

D. Celowość

Elastyczność w planowaniu to kluczowa cecha, która pozwala na efektywne dostosowanie się do zmieniających się warunków otoczenia oraz różnorodnych okoliczności, które mogą wpłynąć na realizację zadań. Dobrze elastyczny plan uwzględnia różnorodne warianty rozwiązań, co umożliwia szybkie reagowanie na nieprzewidziane sytuacje. Na przykład, w zarządzaniu projektami elastyczność jest priorytetem, co znajduje swoje odzwierciedlenie w metodach zwinnych (agile), gdzie zespół projektowy regularnie przegląda postępy i dostosowuje plany do aktualnych wymagań oraz oczekiwań klienta. Dzięki elastycznemu podejściu można lepiej zarządzać ryzykiem, gdyż plan dostosowuje się do zmian, co minimalizuje potencjalne straty. Standardy zarządzania projektami, takie jak PMBOK, podkreślają znaczenie elastyczności jako sposobu na zapewnienie, że projekty osiągają swoje cele mimo zmieniającego się kontekstu. Elastyczność pozwala również na lepsze wykorzystanie dostępnych zasobów oraz zwiększa szansę na innowacje, co w dzisiejszym dynamicznym środowisku biznesowym jest niezbędne.

Pytanie 7

Podczas przeprowadzania treningu terapeuta zajęciowy powinien wykorzystać metodę zegarową (identyfikowania przedmiotów w przestrzeni) oraz techniki: ręce na ręce, ręce pod ręce

A. mycia rąk dla podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną

B. prania odzieży dla osoby z problemami psychicznymi

C. ubierania dziecka z autyzmem

D. samodzielnego spożywania posiłków przez osobę niewidomą

Odpowiedź dotycząca samodzielnego spożywania posiłku dla osoby niewidomej jest prawidłowa, ponieważ zastosowanie metody zegarowej oraz technik 'ręce na ręce' i 'ręce pod ręce' jest kluczowe w przypadku pracy z osobami z dysfunkcjami wzrokowymi. Metoda zegarowa pozwala na precyzyjne określenie lokalizacji jedzenia na talerzu, co jest istotne dla osób niewidomych, które nie mają możliwości zobaczenia, gdzie znajduje się jedzenie. Techniki 'ręce na ręce' oraz 'ręce pod ręce' umożliwiają terapeucie bezpośrednie prowadzenie pacjenta w procesie jedzenia, poprawiając jego samodzielność oraz pewność siebie. Przykładem praktycznego zastosowania jest nauczanie pacjenta lokalizacji jedzenia oraz prawidłowego posługiwania się sztućcami, co znacząco wpływa na jakość jego życia oraz poziom niezależności. W kontekście standardów branżowych, ważne jest, aby terapeuci dostosowywali metody pracy do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjentów, co jest zgodne z podejściem person-centered, które kładzie nacisk na aktywne uczestnictwo pacjenta w procesie terapeutycznym.

Pytanie 8

Podopieczny podczas zajęć oznajmił terapeucie, że słyszy jak za oknem detonują bomby. U niego wystąpiły zakłócenia w obszarze

A. psychicznym

B. społecznym

C. fizycznym

D. biologicznym

Odpowiedź psychiczna jest poprawna, ponieważ objawy opisane przez podopiecznego, takie jak słyszenie wybuchów bomb, wskazują na zaburzenia percepcji, które są typowe dla problemów w sferze zdrowia psychicznego. W takich sytuacjach może występować zjawisko halucynacji, które jest często związane z zaburzeniami psychicznymi, takimi jak schizofrenia czy zaburzenia afektywne. Terapeuci i specjaliści w dziedzinie zdrowia psychicznego muszą być w stanie zidentyfikować tego typu objawy, aby właściwie zareagować i dostarczyć odpowiednią pomoc. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest wykorzystanie technik terapeutycznych, takich jak terapia poznawczo-behawioralna, która może pomóc pacjentom zrozumieć i zarządzać swoimi objawami. Dodatkowo, w kontekście zdrowia psychicznego, istotne jest, aby terapeuta dbał o stworzenie bezpiecznej przestrzeni dla pacjenta, w której może on otwarcie dzielić się swoimi doświadczeniami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii.

Pytanie 9

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, kiedy zwrócił się do podopiecznego z następującymi słowami: "Najważniejszymi kwestiami, które pojawiły się do tej pory w rozmowie są…"?

A. Parafrazę

B. Dowartościowanie

C. Podsumowanie

D. Zachętę

Podsumowanie jest kluczową techniką aktywnego słuchania, która polega na zwięzłym przedstawieniu głównych punktów dyskusji w celu potwierdzenia ich zrozumienia przez rozmówcę. W podanym przykładzie terapeuta zajęciowy wymienia najważniejsze kwestie, które pojawiły się w rozmowie, co nie tylko potwierdza jego zaangażowanie w słuchanie, ale także pozwala podopiecznemu na refleksję nad omawianymi tematami. Technika ta jest szeroko stosowana w terapii, ponieważ umożliwia lepsze zrozumienie perspektywy klienta i buduje zaufanie między terapeutą a podopiecznym. Dzięki podsumowaniu terapeuta może również skierować rozmowę w określonym kierunku, a także upewnić się, że obie strony mają wspólne zrozumienie poruszanych spraw. W praktyce, umiejętność ta jest niezwykle istotna, gdyż pomagając klientowi w zrozumieniu własnych myśli czy emocji, terapeuta staje się nie tylko przewodnikiem, ale również wsparciem w procesie terapeutycznym. Warto zauważyć, że podsumowanie powinno być zwięzłe i precyzyjne, aby nie przytłaczało rozmówcy, ale jednocześnie obejmować wszystkie kluczowe elementy dyskusji, co jest zgodne z dobrymi praktykami w dziedzinie terapeutycznej.

Pytanie 10

W trakcie rozmowy terapeuta nie kwestionuje argumentów swojego podopiecznego, nie stara się udowodnić własnych racji, a jego celem jest głębokie zrozumienie rozmówcy, jednocześnie zachowując spójność w obronie własnych przekonań oraz prawa do odmowy. Jaką technikę asertywnego zachowania, znaną jako ugięcie się, zastosował terapeuta?

A. FUKO

B. Jestem słoniem

C. Jujitsu

D. Zdarta płyta

Technika asertywnego zachowania, znana jako jujitsu, polega na umiejętnym przekształceniu argumentów rozmówcy w sposób, który pozwala na wyrażenie własnego stanowiska bez konfrontacji. Terapeuta, stosując tę technikę, nie tylko stara się zrozumieć perspektywę podopiecznego, ale także asertywnie broni swojego zdania. Przykładem może być sytuacja, w której podopieczny krytykuje decyzje terapeuty. Zamiast bezpośrednio bronić swojej racji, terapeuta może użyć stwierdzenia: "Rozumiem, że masz inne zdanie, ale dla mnie to ważne, aby pozostać przy tym podejściu, ponieważ przynosi ono efekty." Takie działanie odzwierciedla umiejętność obrony swoich przekonań bez agresji, co jest kluczowe w budowaniu relacji opartych na zaufaniu. Jujitsu jest techniką, która znajduje zastosowanie w wielu kontekstach, od psychoterapii po negocjacje, i jest zgodna z najlepszymi praktykami w zakresie komunikacji interpersonalnej.

Pytanie 11

Zespół Hornera, który objawia się opadnięciem powieki, zwężeniem źrenicy oraz wpadnięciem gałki ocznej, zauważany u mieszkańca domu pomocy społecznej, szczególnie wskazuje na

A. chorobę Alzheimera.

B. epileptyczny atak w trakcie.

C. zapalenie stawów reumatoidalnego typu.

D. udar niedokrwienny w czasie.

Udar niedokrwienny jest wynikiem zablokowania przepływu krwi do mózgu, co może prowadzić do wystąpienia szeregu objawów neurologicznych, w tym zespołu Hornera. Zespół ten, charakteryzujący się opadnięciem powieki (ptosis), zwężeniem źrenicy (mioza) oraz zapadnięciem gałki ocznej (enophthalmus), jest wynikiem uszkodzenia nerwów współczulnych, które są odpowiedzialne za kontrolę mięśni oka. Takie objawy mogą wystąpić w wyniku uszkodzenia rdzenia kręgowego lub udaru mózgu, a ich obecność wymaga natychmiastowej interwencji medycznej. W praktyce klinicznej, rozpoznanie udaru niedokrwiennego opiera się na szybkiej ocenie neurologicznej pacjenta, a także na wykorzystaniu obrazowania medycznego, takiego jak tomografia komputerowa (CT) lub rezonans magnetyczny (MRI), w celu potwierdzenia diagnozy. Ważne jest, aby personel medyczny szybko zareagował na objawy, co może znacząco wpłynąć na rokowanie pacjenta. W przypadku pacjentów w domach pomocy społecznej, znajomość objawów udaru oraz ich szybkiego rozpoznawania może uratować życie, dlatego ciągłe szkolenie i edukacja w tym zakresie są kluczowe.

Pytanie 12

Specjalista, pracując z dzieckiem z niepełnosprawnością intelektualną, zwraca uwagę na potrzebę bezpośredniego poznawania świata za pomocą zmysłów, stosując zasadę

A. systematyczności

B. powtarzalności

C. poglądowości

D. działalności

Odpowiedź 'poglądowości' jest poprawna, ponieważ odnosi się do zasady, która podkreśla znaczenie zmysłowego poznawania rzeczywistości przez dzieci z niepełnosprawnościami intelektualnymi. Ta zasada opiera się na przekonaniu, że zrozumienie i przyswajanie wiedzy przez dzieci przebiega skuteczniej, gdy są one w stanie doświadczyć obiektów i zjawisk bezpośrednio, na przykład poprzez dotyk, węch czy wzrok. Istotne jest, aby terapeuta wykorzystywał materiały i sytuacje, które angażują różne zmysły, co ułatwia dzieciom tworzenie mentalnych obrazów oraz lepsze zapamiętywanie informacji. Przykładem zastosowania tej zasady w pracy terapeutycznej może być organizowanie zajęć, w których dzieci mają możliwość eksperymentowania z różnymi przedmiotami, obserwowania ich właściwości i interakcji, co stymuluje ich rozwój poznawczy. Standardy takie jak 'Zasady pracy z dziećmi z niepełnosprawnościami' wskazują na znaczenie multisensorycznego podejścia w edukacji i terapii, co potwierdza skuteczność zastosowania zasady poglądowości w pracy z dziećmi.

Pytanie 13

Przy projektowaniu zajęć grupowych dla osób z niepełnosprawnością fizyczną i intelektualną, terapeuta, biorąc pod uwagę możliwości i ograniczenia uczestników, powinien zastosować zasady

A. udziału

B. indywidualizacji

C. współpracy

D. samoświadomości

Indywidualizacja w planowaniu zajęć grupowych dla osób z niepełnosprawnością fizyczną i intelektualną jest kluczowym elementem skutecznej terapii i wsparcia. Zasada ta polega na dostosowywaniu programów i aktywności do indywidualnych potrzeb, możliwości oraz ograniczeń każdego uczestnika. Przykładem zastosowania indywidualizacji może być przygotowanie różnych wariantów ćwiczeń fizycznych, które uwzględniają poziom sprawności ruchowej uczestników. Terapeuta może na przykład oferować różne formy aktywności – od prostych zadań, takich jak ćwiczenia oddechowe, po bardziej złożone zajęcia, jak grupowe gry zespołowe. Dzięki indywidualizacji, każdy podopieczny ma szansę rozwijać swoje umiejętności w komfortowym dla siebie tempie, co zwiększa motywację i uczestnictwo w zajęciach. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz standardami terapii zajęciowej, indywidualizacja jest niezbędna dla osiągnięcia pozytywnych efektów terapeutycznych, ponieważ pozwala na uwzględnienie zróżnicowanych potrzeb oraz umożliwia lepsze dostosowanie interwencji do konkretnej grupy odbiorców.

Pytanie 14

Który z podanych zestawów materiałów edukacyjnych jest najbardziej użyteczny w przeprowadzaniu zajęć aktywizujących pamięć u seniorów?

A. Płyty CD, radioodtwarzacz, mikrofon

B. Telewizor, komputer, projektor

C. Gry planszowe, masy plastyczne, bierki

D. Kalendarze, zegary, listy, krzyżówki

Wybór zestawu kalendarzy, zegarów, list oraz krzyżówek jako najbardziej przydatnych narzędzi do realizacji treningów pamięci z seniorami jest trafny z kilku powodów. Przede wszystkim, te pomoce dydaktyczne są skoncentrowane na codziennych umiejętnościach oraz aktywności intelektualnej, co jest szczególnie istotne w kontekście utrzymania sprawności umysłowej osób starszych. Kalendarze i zegary pomagają seniorom w orientacji w czasie, co jest kluczowe dla zachowania poczucia kontroli nad własnym życiem. Ponadto, listy oraz krzyżówki pobudzają myślenie analityczne oraz kreatywność, co sprzyja aktywizacji neuronów oraz stymulowaniu pamięci. Wykorzystanie takich materiałów wspiera również integrację społeczną, gdyż seniorzy mogą pracować w grupach, co sprzyja wymianie doświadczeń oraz emocjonalnemu wsparciu. Zastosowanie tych narzędzi w praktyce może obejmować organizowanie sesji edukacyjnych w domach seniora, gdzie uczestnicy mogą ćwiczyć czytanie kalendarzy, organizować quizy związane z datami czy rozwiązywać krzyżówki, co w naturalny sposób umacnia umiejętności pamięciowe oraz interakcyjne. Dobrze zaplanowane treningi pamięci oparte na tych pomocy dydaktycznych są zgodne z obecnymi standardami w pracy z seniorami, które kładą nacisk na holistyczne podejście do zdrowia, w tym zdrowia psychicznego.

Pytanie 15

Przygotowując zajęcia dla osoby uczulonej na pyłki traw oraz substancje chemiczne, terapeuta zajęciowy powinien zaaranżować zajęcia w pracowni

A. ogrodniczej

B. introligatorskiej

C. stolarskiej

D. informatycznej

Wybór pracowni informatycznej jako miejsca zajęć dla osoby uczulonej na pyłki traw i środki chemiczne jest uzasadniony z kilku kluczowych powodów. Przede wszystkim, pracownia informatyczna jest środowiskiem zamkniętym, które minimalizuje ryzyko kontaktu z alergenami obecnymi w naturze, takich jak pyłki. W kontekście terapii zajęciowej, ważne jest, aby zapewnić podopiecznemu bezpieczne i komfortowe warunki do nauki oraz rozwoju umiejętności. Zajęcia w pracowni informatycznej mogą obejmować różnorodne formy aktywności, takie jak programowanie, projektowanie graficzne czy obsługa sprzętu komputerowego, co jest szczególnie korzystne dla rozwijania zdolności cyfrowych. Zgodnie z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, angażowanie podopiecznego w technologie i nowe media jest doskonałym sposobem na wspieranie jego samodzielności oraz przygotowywanie do życia zawodowego, w którym umiejętności komputerowe są niezbędne. Dodatkowo, prace w tej dziedzinie są z reguły bezpieczniejsze i mniej obciążające dla zdrowia, co czyni je idealnym rozwiązaniem dla osób z alergiami.

Pytanie 16

Aby wspierać terapię mowy oraz stymulować procesy poznawcze u osoby po udarze mózgu, specjalista w indywidualnym planie terapii zajęciowej powinien uwzględnić

A. choreoterapię

B. biblioterapię

C. pantomimę

D. hipoterapię

Biblioterapia to naprawdę fajna metoda, która może pomóc w terapii mowy i stymulować myślenie, zwłaszcza u osób po udarze mózgu. Kiedy używamy książek w terapii, to może to realnie poprawić umiejętności komunikacyjne i językowe. Na przykład terapeuta może zaproponować pacjentowi czytanie tekstów, które są dostosowane do jego możliwości. To pomaga w ćwiczeniu artykulacji i rozumienia, a nawet interpretacji tekstów. Dodatkowo, rozmowy o książkach czy wierszach mogą rozwijać krytyczne myślenie i pamięć, co jest mega ważne w rehabilitacji po udarze. Biblioterapia to też część terapii zajęciowej, gdzie ważne jest całościowe podejście do pacjenta, uwzględniające fizyczne i psychiczne aspekty. Terapeuci mają sporo materiałów literackich, które mogą używać, aby zaangażować pacjentów w działania, co pomaga im się motywować do rehabilitacji i budować poczucie własnej wartości.

Pytanie 17

Podczas prowadzenia treningu czynności samoobsługowych z pacjentem po udarze mózgu, terapeuta powinien

A. informować pacjenta o rozpoczęciu zakładania koszuli sprawną ręką na rękę niedowładną

B. informować pacjenta o rozpoczęciu zakładania koszuli niedowładną ręką na rękę sprawną

C. motywować pacjenta do korzystania ze sprawnej ręki, przez czasowe unieruchomienie ręki niedowładnej

D. zachęcać pacjenta do używania niesprawnej ręki, podchodząc do niego z boku sprawnej ręki

Wskazanie pacjentowi, aby rozpoczął zakładanie koszuli sprawną ręką na rękę niedowładną, jest kluczowym elementem w terapii pacjentów po udarze mózgu. Taki sposób działania nie tylko promuje wykorzystanie sprawnej kończyny, ale także wspiera integrację funkcji obu rąk, co jest istotne dla poprawy zdolności do wykonywania codziennych czynności. Terapia ma na celu zwiększenie niezależności pacjenta i wspieranie jego pewności siebie, a jednocześnie klasyczna metoda „przekładania” czynności na najpierw sprawną rękę pozwala na stopniowe zaangażowanie ręki niedowładnej. Według standardów praktyki w rehabilitacji neurologicznej, takie podejście przyczynia się do aktywacji neuroplastyczności mózgu oraz stymulowania uszkodzonych obszarów. Przykładowo, pacjent wykonując czynności samoobsługowe, takie jak zakładanie koszuli, nie tylko uczy się radzić sobie z codziennymi wyzwaniami, ale również poprawia koordynację i motorykę, co ma pozytywny wpływ na jego ogólną rehabilitację.

Pytanie 18

Uczestnicy warsztatów terapii zajęciowej poinformowali o agresywnych zachowaniach jednego z uczestników. Osoba ta zaprzecza i składa skargi na innych. W tej sytuacji terapeuta powinien zastosować obserwację

A. ukrytą

B. kontrolowaną

C. standaryzowaną

D. pośrednią

Odpowiedź 'ukrytą' jest prawidłowa, ponieważ w sytuacji, gdy uczestnicy zgłaszają agresywne zachowania podopiecznego, a on sam zaprzecza tym zachowaniom, terapeuta powinien zastosować ukrytą obserwację. To podejście pozwala na neutralne zbieranie danych o zachowaniach podopiecznego w naturalnym kontekście, bez jego wiedzy o prowadzonej obserwacji. Dzięki temu można uzyskać bardziej autentystyczne informacje na temat interakcji z innymi uczestnikami warsztatu. Ukryta obserwacja jest szczególnie przydatna, gdy obawy dotyczą zachowań, które nie występują w momencie formalnej oceny. W praktyce terapeuci mogą na przykład obserwować interakcje podczas zajęć grupowych, co pozwala na identyfikację problemów, które mogą nie być widoczne w sytuacjach, gdy podopieczny jest świadomy bycia ocenianym. Dobrą praktyką jest dokumentowanie tych obserwacji w celu późniejszej analizy, co wspiera podejmowanie decyzji terapeutycznych oraz wdrażanie skutecznych strategii interwencji. Ukryta obserwacja, gdy jest stosowana etycznie, zgodnie z zasadami ochrony prywatności, stanowi ważne narzędzie w pracy z osobami z różnymi potrzebami terapeutycznymi.

Pytanie 19

Na początku zajęć terapeuta zasugerował grupie uczestników realizację cyklu leniwych ósemek w celu zwiększenia ich koncentracji. Wykorzystał ćwiczenie typowe dla metody

A. Sherborne

B. Dennisona

C. Orffa

D. Klanzy

Odpowiedź Dennisona jest poprawna, ponieważ cykl leniwych ósemek jest głęboko zakorzeniony w teorii ruchu i metodach stosowanych przez Carla Dennisona, który opracował program zwany "Brain Gym". Ćwiczenia te mają na celu integrację obu półkul mózgowych, co sprzyja poprawie koncentracji, pamięci oraz koordynacji ruchowej. W kontekście terapii ruchowej, leniwe ósemki angażują uczestników do wykonywania płynnych, okrężnych ruchów, co pomaga w rozwijaniu umiejętności motorycznych i zwiększa świadomość ciała. W praktyce, stosowanie takich ćwiczeń w grupie terapeutycznej pozwala uczestnikom nie tylko na poprawę ich funkcji poznawczych, ale również na budowanie relacji międzyludzkich, co jest niezwykle ważne w procesie terapeutycznym. Dodatkowo, metoda Dennisona jest szeroko stosowana w edukacji, szczególnie w pracy z dziećmi, które mogą mieć trudności z koncentracją i uczeniem się, co czyni ją uniwersalnym narzędziem w terapii.

Pytanie 20

Główny cel terapii zajęciowej to

A. minimalizacja kosztów terapii

B. zwiększenie liczby sesji terapeutycznych

C. poprawa jakości życia pacjenta

D. osiągnięcie maksymalnej liczby uczestników zajęć

Terapia zajęciowa jest kluczowym elementem procesu rehabilitacji, której głównym celem jest poprawa jakości życia pacjenta. Dzięki terapii zajęciowej pacjenci mogą lepiej radzić sobie z codziennymi wyzwaniami, które wynikają z ich ograniczeń zdrowotnych. Poprawa jakości życia jest osiągana poprzez rozwijanie umiejętności niezbędnych do samodzielnego funkcjonowania, zwiększanie zdolności do uczestnictwa w życiu społecznym oraz wspieranie pacjentów w osiąganiu ich osobistych celów. Terapia zajęciowa obejmuje różnorodne działania i techniki, które są dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, co może obejmować zarówno działania artystyczne, jak i ćwiczenia fizyczne. Standardy profesjonalne w tej dziedzinie koncentrują się na holistycznym podejściu do pacjenta, uwzględniając jego potrzeby fizyczne, emocjonalne i społeczne. W praktyce oznacza to, że terapeuci zajęciowi starają się nie tylko poprawić zdolności fizyczne pacjenta, ale także wspierać jego rozwój emocjonalny i społeczny, co w konsekwencji prowadzi do ogólnej poprawy jakości życia.

Pytanie 21

Terapeuta zajęciowy opracowuje program aktywności fizycznej dla grupy osób starszych w początkowym etapie choroby Parkinsona. Która z poniższych aktywności będzie dla nich stosowna?

A. Fitness

B. Nordic walking

C. Biegi przełajowe

D. Jogging

Nordic walking jest jedną z najbardziej odpowiednich form aktywności fizycznej dla seniorów we wczesnym stadium choroby Parkinsona. Ta forma marszu z użyciem specjalnych kijków wspiera równowagę, stabilność oraz koordynację ruchową, co jest kluczowe dla osób z tą chorobą. Dzięki aktywności w postaci Nordic walking, seniorzy mogą wzmocnić mięśnie górnych i dolnych partii ciała, co przekłada się na poprawę funkcji motorycznych. Zastosowanie kijków nie tylko odciąża stawy, ale także angażuje większą ilość grup mięśniowych, co zwiększa efektywność ćwiczeń. Dodatkowo, Nordic walking jest aktywnością o niskim poziomie intensywności, co czyni ją dostępną i bezpieczną dla seniorów. Przykładowe zajęcia mogą obejmować spacery w parkach lub na terenach zielonych, co sprzyja również poprawie samopoczucia psychicznego i socjalizacji poprzez wspólne treningi. Warto również zauważyć, że organizacja takich grupowych zajęć może być zgodna z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, która promuje regularną aktywność fizyczną jako kluczowy element zdrowego stylu życia, szczególnie w starszym wieku.

Pytanie 22

W klasyfikacji potrzeb wyższego rzędu, opracowanej przez Abrahama Maslowa w modelu piramidy, mieszczą się potrzeby

A. uznania, przynależności

B. snu, opieki

C. bezpieczeństwa, uczuć

D. snu, szacunku

Dobra robota z odpowiedzią! Odpowiedź o uznaniu i przynależności jest rzeczywiście na miejscu. Maslow w swojej piramidzie mówi, że te potrzeby są wyżej, czyli przychodzą dopiero po tym, jak zaspokoimy te podstawowe, jak jedzenie czy bezpieczeństwo. Potrzeby uznania to nie tylko szacunek, ale też kwestia statusu i tego, jak nas postrzegają inni. Z kolei przynależność to wszystko to, co wiąże się z relacjami i akceptacją w grupie. Zaspokajanie tych potrzeb jest mega ważne dla naszego rozwoju. W pracy np. ludzie, którzy czują się doceniani, pracują lepiej i chętniej się angażują. Przykładowo, firmy powinny dbać o to, żeby stworzyć fajną atmosferę, gdzie każdy czuje się doceniony i akceptowany — takie programy zespołowe, to naprawdę działa.

Pytanie 23

Podopieczna z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi, która niedawno zaczęła być kłótliwa, oddała swoją biżuterię w lombardzie i wzięła kredyt w banku. Śpi zaledwie 2-3 godziny każdej nocy, a w godzinach nocnych przegląda portale społecznościowe, uruchomiła również internetowy biznes "Kobieta sukcesu". Przedstawione zachowania mogą sugerować, że doszło do

A. dystymii

B. paratymii

C. manii

D. dysforii

Zachowania opisanej podopiecznej są charakterystyczne dla manii, która jest jednym z epizodów w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Mania objawia się podwyższonym nastrojem, zwiększoną aktywnością, impulsywnością oraz obniżoną potrzebą snu, co jest doskonale widoczne w przypadku tej pacjentki, która śpi jedynie 2-3 godziny na dobę oraz intensywnie angażuje się w działania takie jak otwieranie nowego biznesu. Zwiększone wydatki, jak oddanie biżuterii pod zastaw oraz zaciągnięcie kredytu, mogą świadczyć o braku rozsądku i myśleniu o wysokim ryzyku, co jest typowe dla fazy manii. W praktyce klinicznej, istotne jest monitorowanie takich objawów, aby wdrożyć odpowiednią interwencję terapeutyczną, która może obejmować farmakoterapię i psychoterapię. Efektywne leczenie manii polega na stabilizacji nastroju i przywróceniu pacjenta do funkcjonowania w codziennym życiu, co może zostać osiągnięte m.in. poprzez leki stabilizujące nastrój oraz wsparcie psychologiczne.

Pytanie 24

Podczas komunikacji z pacjentem w zaawansowanym stadium choroby Alzheimera, terapeutę należy

A. gestykulować jak najwięcej oraz mówić głośno

B. wykorzystać metodę Blissa

C. nawiązywać do wspomnień z młodości pacjenta

D. formułować krótkie i jasne zdania

Komunikacja z osobą w zaawansowanym stadium choroby Alzheimera wymaga szczególnej uwagi i zrozumienia. W przypadku nadmiaru gestykulacji i głośnego mówienia, jak zasugerowano w pierwszej opcji, istnieje ryzyko, że podopieczny poczuje się przytłoczony lub zdezorientowany. Osoby z demencją mogą nie być w stanie przetworzyć nadmiaru bodźców wizualnych i dźwiękowych, co skutkuje utrudnieniem w zrozumieniu intencji terapeuty. Ponadto, odwoływanie się do metod takich jak Bliss, które są bardziej złożone i wymagają zrozumienia symboli, może być nieodpowiednie dla osób z zaawansowanymi objawami choroby. Osoby te często nie potrafią już interpretować złożonych symboli. Wspomnienie o wydarzeniach z młodości, również może prowadzić do frustracji, ponieważ nie zawsze są one w stanie przywołać wspomnienia, co może skutkować poczuciem zagubienia. Kluczowym punktem w komunikacji z osobami z chorobą Alzheimera jest dostosowanie języka i formy komunikacji do ich obecnych zdolności kognitywnych, co powinno opierać się na praktykach uznawanych w terapii osób z demencją. Terapia powinna unikać nadmiaru informacji i złożonych odniesień, co jest kluczowe dla utrzymania efektywnej komunikacji.

Pytanie 25

Która z poniższych metod jest typowo stosowana w terapii zajęciowej do poprawy zdolności manualnych?

A. Karaoke

B. Medytacja

C. Aerobik

D. Origami

Origami jest jedną z technik często stosowanych w terapii zajęciowej, szczególnie w celu poprawy zdolności manualnych i precyzji ruchów dłoni. Dzięki tej metodzie pacjenci mogą rozwijać swoje umiejętności motoryczne, koncentrację oraz wyobraźnię przestrzenną. Jest to forma sztuki, która wymaga precyzji, cierpliwości i skupienia, co czyni ją skutecznym narzędziem terapeutycznym. W terapii zajęciowej, origami pomaga w rehabilitacji pacjentów po urazach lub udarach, wspomagając odbudowę zdolności motorycznych poprzez skoordynowane ruchy palców. Co więcej, origami nie tylko rozwija umiejętności manualne, ale również wpływa pozytywnie na psychikę pacjenta – redukuje stres i poprawia samopoczucie. Wiele badań potwierdza korzyści płynące z tej metody, polecając ją jako jedną z technik wspierających procesy terapeutyczne w różnych grupach wiekowych. Warto zatem rozważyć origami jako wartościowy element w programach terapeutycznych, szczególnie dla osób wymagających pracy nad zdolnościami manualnymi oraz koordynacją ruchową.

Pytanie 26

Pierwszym krokiem w procesie tworzenia diagnozy terapeutycznej jest

A. zidentyfikowanie problemów, potrzeb oraz możliwości podopiecznego

B. zbieranie danych o podopiecznym z wywiadów, obserwacji oraz dostępnej dokumentacji

C. nawiązanie kontaktu terapeutycznego z podopiecznym

D. ustalenie celów terapeutycznych dla podopiecznego

Nawiązanie kontaktu terapeutycznego z podopiecznym stanowi fundamentalny krok w procesie formułowania diagnozy terapeutycznej. Umożliwia to stworzenie bezpiecznej i wspierającej atmosfery, w której podopieczny czuje się komfortowo, dzieląc swoje myśli i uczucia. Bez tego etapu, cała reszta procesu terapeutycznego może być znacznie mniej skuteczna, ponieważ zaufanie jest kluczowym elementem każdej relacji terapeutycznej. Dobrym przykładem zastosowania tej praktyki jest użycie aktywnego słuchania, które pozwala terapeutom lepiej zrozumieć potrzeby i emocje podopiecznego. Ponadto, nawiązanie kontaktu to nie tylko interakcja werbalna, ale także umiejętność odczytywania niewerbalnych sygnałów, co może znacząco wpłynąć na jakość relacji. Standardy etyczne w pracy terapeutycznej podkreślają znaczenie budowania relacji opartej na zaufaniu, co jest niezbędne do efektywnego przeprowadzania diagnozy i dalszej terapii.

Pytanie 27

Jaką technikę aktywnego słuchania wykorzystuje terapeuta zajęciowy, gdy mówi do podopiecznego "Z tego co mówisz, rozumiem, że chodziło o ..."?

A. Parafrazowanie

B. Moralizowanie

C. Sugestia

D. Motywowanie

Parafrazowanie to naprawdę przydatna technika, która pomaga w słuchaniu. W skrócie, polega na tym, żeby powtórzyć czyjeś myśli i uczucia, ale w prostszy sposób. Jeśli terapeuta mówi Z tego co mówisz, rozumiem, że chodziło o…, to znaczy, że nie tylko słucha, ale też chce się upewnić, że dobrze zrozumiał. Dzięki temu buduje się zaufanie i poczucie bezpieczeństwa. Na przykład, jeśli podopieczny dzieli się swoimi emocjami na temat codziennych trudności, terapeuta, parafrazując jego słowa, może pomóc mu zauważyć ważne uczucia i myśli. A to z kolei prowadzi do lepszej rozmowy. Moim zdaniem, to świetna metoda, bo pacjent czuje się naprawdę wysłuchany i rozumiany.

Pytanie 28

Projektując wyposażenie sali doświadczania świata w urządzenia wspierające zmysły wzroku oraz słuchu, terapeuta zajęciowy powinien podkreślić potrzebę zakupu:

A. koców, olejków zapachowych

B. materaców, instrumentów muzycznych

C. światłowodów, tablic świetlno-dźwiękowych

D. tapczanów, projektora

Odpowiedź wskazująca na zakup światłowodów oraz tablic świetlno-dźwiękowych jest poprawna, ponieważ oba te urządzenia skutecznie stymulują zmysły wzroku i słuchu, co jest kluczowe w terapii sensorycznej. Światłowody są doskonałym narzędziem do wytwarzania efektów świetlnych, które mogą wpłynąć na nastrój i zachowanie osób z różnymi potrzebami. Użycie kolorowych świateł, które zmieniają się w rytm muzyki, prowadzi do interakcji i zaangażowania użytkowników, co jest szczególnie istotne w terapii zajęciowej. Tablice świetlno-dźwiękowe, z kolei, oferują różnorodne dźwięki i wizualizacje, które mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjentów. Dają one możliwość eksploracji zmysłowej, co wspiera rozwój umiejętności komunikacyjnych i sensorycznych. Wybór tych urządzeń jest zgodny z najlepszymi praktykami w zakresie terapii zajęciowej oraz standardami dotyczącymi wsparcia osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 29

Aby utrwalić efekty pracy wykonanej podczas plenerowych zajęć rysunkowych z użyciem pasteli suchych, terapeuta powinien zastosować

A. medium suszące

B. grunt malarski

C. terpentynę

D. fiksatywę

Fiksatywa to specjalny środek ochronny, który pozwala na utrwalenie rysunków wykonanych pastelami suchymi. Działa poprzez tworzenie cienkiej, przezroczystej powłoki, która wiąże cząsteczki pigmentu, chroniąc je przed ścieraniem oraz działaniem wilgoci. Użycie fiksatywy jest szczególnie istotne w przypadku prac artystycznych, gdzie zabezpieczenie efektów pracy ma kluczowe znaczenie dla ich trwałości. Przykładowo, po zakończeniu rysunku, artysta może delikatnie spryskać pracę fiksatywą z odległości około 30 cm, co zapobiega rozmazywaniu i pozwala na zachowanie intensywności kolorów. W praktyce jednak ważne jest, aby stosować fiksatywę w dobrze wentylowanym pomieszczeniu, aby uniknąć wdychania oparów. Ponadto, w zależności od producenta, różne fiksatywy mogą mieć różne właściwości – niektóre są matowe, inne połyskujące, co daje artystom możliwość wyboru odpowiedniego środka do ich stylu pracy. Zgodnie z dobrymi praktykami, warto także przeprowadzić test na niewielkim fragmencie pracy, aby upewnić się, że fiksatywa nie zmienia koloru lub nie wpływa negatywnie na efekt końcowy.

Pytanie 30

Zajęcia z zastosowaniem gier paluszkowych oraz wyliczanek są zalecane dla

A. dzieci z zaburzeniami rozwoju mowy

B. seniorów w początkowym stadium choroby Alzheimera

C. dorosłych z autyzmem i lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej

D. osób dorosłych z problemem jąkania

Zajęcia z wykorzystaniem zabaw paluszkowych i wyliczanek, pomimo ich rozwoju i popularności w różnych grupach wiekowych, są zbyt mało skuteczne w kontekście dorosłych z problemem jąkania się. Dorośli cierpiący na jąkanie potrzebują bardziej zaawansowanych technik terapeutycznych, które są ukierunkowane na konkretne aspekty ich problemów komunikacyjnych. W terapii osób dorosłych skupiamy się na technikach płynności mowy, które mogą obejmować wykorzystywanie strategii relaksacyjnych, pracy nad świadomością ciała oraz modyfikacją sposobu mówienia, co zdecydowanie różni się od gier i zabaw stosowanych w terapii dzieci. Tak samo, seniorzy w pierwszym etapie choroby Alzheimera, chociaż również mogą korzystać z różnych form terapii, są w zdecydowanej potrzebie zajęć, które są dostosowane do ich specyficznych potrzeb kognitywnych. Terapie wspierające pamięć, rozwiązywanie problemów oraz utrzymywanie umiejętności komunikacyjnych są bardziej odpowiednie w tym przypadku. Osoby dorosłe z autyzmem i lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej mogą być zainteresowane zabawami paluszkowymi, jednak ich efektywność zależy od indywidualnych potrzeb i umiejętności. W takim przypadku, podejście terapeutyczne powinno być zindywidualizowane, aby skutecznie wspierać rozwój społeczny i emocjonalny tych osób. Z tego powodu, kluczowe jest zrozumienie, że każde podejście terapeutyczne musi być dostosowane do specyficznych potrzeb grupy, a niewłaściwy dobór metod terapeutycznych może prowadzić do nieefektywności w leczeniu.

Pytanie 31

Część procesu komunikacji, w której odbiorca przekształca przekazany komunikat na język, który najlepiej rozumie, nazywana jest

A. sprzężenie zwrotne

B. dekodowanie

C. filtrowanie

D. kwestionowanie

Filtrowanie, sprzężenie zwrotne oraz kwestionowanie to różne procesy związane z komunikacją, jednak nie odpowiadają one na istotę dekodowania. Filtrowanie odnosi się do selekcji informacji, które są postrzegane przez odbiorcę, co może prowadzić do zniekształcenia przekazu. Odbiorca, filtrując komunikaty przez pryzmat własnych przekonań czy emocji, może zignorować istotne elementy, co skutkuje błędnym zrozumieniem. Sprzężenie zwrotne jest procesem, w którym odbiorca reaguje na komunikat nadawcy, co jest kluczowe dla zamknięcia obiegu komunikacji, ale samo w sobie nie dotyczy interpretacji treści. W kontekście procesu komunikacji, sprzężenie zwrotne jest ważne, ale nie jest tym samym co dekodowanie, które koncentruje się wyłącznie na interpretacji. Kwestionowanie z kolei polega na analizie i sprawdzaniu informacji, co jest istotnym krokiem w procesie krytycznego myślenia, ale nie jest bezpośrednio związane z procesem dekodowania komunikatów. Zrozumienie różnic między tymi pojęciami jest kluczowe dla skutecznej komunikacji. W praktyce, brak prawidłowego dekodowania może prowadzić do nieporozumień, konfliktów oraz nieefektywności w relacjach interpersonalnych, dlatego istotne jest, aby umieć rozróżniać te procesy oraz świadome uczestnictwo w komunikacji.

Pytanie 32

Terapeuta zajęciowy powinien rozpocząć trening umiejętności społecznych z pacjentami oddziału psychiatrycznego od

A. przygotowania materiałów edukacyjnych i stanowiska do pracy

B. powitania i ustalenia zasad funkcjonowania grupy

C. wywietrzenia pomieszczenia oraz pozbycia się odpadków

D. przywitania i zaplanowania przez uczestników działań na zajęciach

Prawidłowa odpowiedź, czyli powitanie i ustalenie zasad grupowych, jest kluczowym elementem przygotowania do treningu umiejętności społecznych w psychiatrii. Powitanie uczestników nie tylko buduje relację terapeutyczną, ale również tworzy atmosferę akceptacji i bezpieczeństwa, co jest niezbędne w pracy z osobami zmagającymi się z problemami psychicznymi. Ustalenie zasad grupowych pozwala na wyznaczenie ram, w których odbywać się będą zajęcia, co z kolei sprzyja wzajemnemu szacunkowi i efektywnej komunikacji. W praktyce terapeuta zajęciowy powinien omawiać zasady dotyczące m.in. aktywnego słuchania, dzielenia się przestrzenią, a także współpracy i wsparcia w grupie. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii grupowej, które wskazują, że jasno określone zasady zwiększają zaangażowanie uczestników oraz efektywność sesji. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta wprowadza zasadę, że każdy uczestnik ma prawo do wypowiedzi bez przerywania, co pozwala na rozwijanie umiejętności komunikacyjnych i empatii w grupie.

Pytanie 33

Terapeuta zajęciowy powinien opracować program poprawy sprawności manualnej ręki dla

A. podopiecznych z uszkodzeniem widzenia obwodowego

B. pacjentów z schizofrenią

C. podopiecznych po udarach mózgowych

D. osób z cukrzycą

Odpowiedź dotycząca podopiecznych po udarach mózgowych jest poprawna, ponieważ osoby te często doświadczają osłabienia zdolności manipulacyjnych w wyniku uszkodzenia struktur mózgowych odpowiedzialnych za ruchy rąk. Terapeuta zajęciowy powinien skoncentrować się na programach rehabilitacyjnych, które wspierają przywracanie sprawności manualnej poprzez ćwiczenia ukierunkowane na poprawę siły, koordynacji oraz precyzji ruchów. Przykładowe działania to zastosowanie terapii zajęciowej w formie zabaw manualnych, takich jak układanie puzzli, malowanie czy korzystanie z narzędzi do rysowania. Kluczowym elementem pracy z tymi podopiecznymi jest także stosowanie technik neurorehabilitacyjnych, które uwzględniają plastyczność mózgu oraz indywidualne potrzeby pacjenta. Warto również odwołać się do zasad evidence-based practice, które wskazują na skuteczność terapii zajęciowej w poprawie zdolności manualnych u osób po udarze mózgu, co z kolei przekłada się na ich jakość życia oraz zdolność do samodzielnego funkcjonowania.

Pytanie 34

Jakie elementy wchodzą w skład dokumentacji rehabilitacyjno-terapeutycznej uczestnika warsztatów terapii zajęciowej?

A. dziennik zajęć, dane osobowe, sposób transportu uczestnika.

B. wniosek o przyjęcie, orzeczenie o niepełnosprawności, lista uczestników.

C. wywiad środowiskowy, rejestr zużycia materiałów, plan zajęć.

D. indywidualny plan terapii, dane osobowe uczestnika, sposoby kontaktu z opiekunami.

Indywidualny plan terapii, dane osobowe uczestnika oraz formy kontaktu z opiekunami stanowią kluczowe elementy dokumentacji rehabilitacyjno-terapeutycznej. Indywidualny plan terapii jest fundamentalnym narzędziem w pracy z osobami niepełnosprawnymi, ponieważ jest dostosowany do specyficznych potrzeb i celów danego uczestnika. W ramach tego dokumentu określa się cele terapeutyczne, metody pracy oraz sposób monitorowania postępów. Przykładowo, w przypadku pacjenta z ograniczeniami ruchowymi, plan może zawierać szczegółowe zadania mające na celu poprawę motoryki i samodzielności. Dane osobowe uczestnika są niezbędne do prawidłowej identyfikacji i zapewnienia odpowiedniej opieki, a formy kontaktu z opiekunami są niezbędne, aby zapewnić ciągłość terapii i wsparcie w domu. W praktyce, zgodnie z wytycznymi Ministerstwa Zdrowia oraz organizacji zajmujących się rehabilitacją, dokumentacja powinna być regularnie aktualizowana, aby odzwierciedlała zmiany w stanie uczestnika oraz jego postępy.

Pytanie 35

Określ kluczowy cel aktywizacji zawodowej osób z niepełnosprawnościami?

A. Redukcja fizycznych i psychicznych skutków niepełnosprawności.

B. Wyrównanie różnic w warunkach życia.

C. Przywrócenie niezależności w realizacji ról.

D. Przywrócenie zdolności do uczestnictwa w rynku pracy.

Główne zadanie aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych polega na przywróceniu ich zdolności do aktywności na rynku pracy, co jest kluczowe dla ich integracji społecznej i ekonomicznej. Osoby te często borykają się z różnorodnymi ograniczeniami, które mogą wpływać na ich umiejętności zawodowe. Aktywizacja zawodowa obejmuje działania takie jak doradztwo zawodowe, szkolenia, programy stażowe oraz wsparcie w znalezieniu zatrudnienia. Przykładem może być programy zatrudnienia wspieranego, które oferują pomoc w adaptacji do miejsca pracy oraz modyfikację stanowisk pracy, aby dostosować je do indywidualnych potrzeb pracowników. Zgodnie z zasadami równego traktowania oraz konwencjami międzynarodowymi, takie jak Konwencja ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, aktywizacja zawodowa nie tylko podnosi jakość życia osób niepełnosprawnych, ale także przyczynia się do ich pełnego uczestnictwa w życiu społecznym i ekonomicznym. Efektywne wdrażanie takich strategii przyczynia się do zmniejszenia wykluczenia społecznego oraz promowania różnorodności w miejscu pracy.

Pytanie 36

Jakie schorzenia stanowią bezwzględne przeciwwskazania do uczestnictwa w zajęciach w warsztacie stolarskim?

A. Uczulenie na kleje i problemy z równowagą.

B. Przykurcze dłoni oraz ograniczona ruchomość w stawach barkowych.

C. Stan po urazie mózgu z afazją motoryczną.

D. Stan po amputacji nogi lub jej niedowład.

Odpowiedź wskazująca na uczulenie na kleje i zaburzenia równowagi jest poprawna, ponieważ stanowi bezwzględne przeciwwskazanie do uczestnictwa w zajęciach w pracowni stolarskiej. Uczulenie na kleje, które często zawierają substancje chemiczne, może prowadzić do poważnych reakcji alergicznych, w tym obrzęków, trudności w oddychaniu czy wysypek skórnych. Pracownia stolarska generuje wiele pyłów oraz wydzielin chemicznych, co w połączeniu z uczuleniem może stwarzać poważne zagrożenie dla zdrowia. Z drugiej strony, zaburzenia równowagi mogą prowadzić do niebezpieczeństwa w pracy z narzędziami oraz maszynami, które wymagają precyzyjnych ruchów i stabilności. Przykładowo, praca z piłą czy wiertarką elektryczną wymaga pełnej kontroli nad ciałem i zdolności do utrzymania równowagi, co w przypadku zaburzeń równowagi może prowadzić do wypadków. Standardy BHP w miejscu pracy nakładają na pracowników obowiązek posiadania zdolności do bezpiecznego wykonywania swoich zadań, co w tym przypadku nie jest spełnione.

Pytanie 37

Albumy z ilustracjami i słowa, na które wskazując palcem łatwiej można wyjaśnić oraz przekazać to, co się chce powiedzieć, powinny być używane u pacjentów

A. z niepełnosprawnością ruchową

B. z niepełnosprawnością sensoryczną

C. z chorobą Parkinsona

D. z afazją

Odpowiedź 'z afazją' jest poprawna, ponieważ afazja jest zaburzeniem językowym, które wpływa na zdolność pacjenta do komunikacji. Osoby z afazją mogą mieć trudności z mówieniem, rozumieniem, a także z pisanym językiem. Albumy z obrazkami oraz wskazywanie na konkretne słowa ułatwiają pacjentom wyrażanie myśli i uczuć, co jest kluczowe w terapii logopedycznej. Na przykład, korzystając z albumu, pacjent może wskazać obrazek przedstawiający przedmiot lub sytuację, co ułatwia komunikację i zmniejsza frustrację wynikającą z trudności językowych. Dobrymi praktykami w pracy z osobami z afazją są terapie oparte na komunikacji wizualnej, które wspierają pacjentów w odbiorze i nadawaniu informacji. W literaturze specjalistycznej wyróżnia się znaczenie wizualnych pomocy dydaktycznych w rehabilitacji mowy, co potwierdzają liczne badania naukowe.

Pytanie 38

Specjalista, który nie uległ wpływowi podopiecznego i wciąż powtarzał ten sam argument podczas rozmowy, zastosował technikę wspierającą asertywne odmawianie, znaną jako

A. zdarta płyta

B. otwarte drzwi

C. asertywne przyjęcie omyłki

D. zasłona dymna

Odpowiedź "zdarta płyta" jest poprawna, ponieważ odnosi się do techniki terapeutycznej, w której profesjonalista konsekwentnie powtarza ten sam argument w odpowiedzi na presję wywieraną przez podopiecznego. Ta metoda ma na celu wzmocnienie asertywności terapeuty, co jest kluczowe w kontekście pomocy klientom w nauce stawiania granic. Przykładowo, jeśli podopieczny nieustannie prosi o coś, co nie jest zgodne z jego interesami lub wartościami terapeuty, zastosowanie techniki "zdartej płyty" pozwala terapeucie na utrzymanie swoich zasad, nie ulegając jednocześnie naciskom. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychoterapii, gdzie istotne jest nie tylko udzielanie wsparcia, ale także nauka klientów, jak wyrażać swoje potrzeby i oczekiwania w sposób asertywny. Warto zaznaczyć, że technika ta jest często stosowana w sytuacjach, gdy emocje mogą prowadzić do manipulacji lub presji ze strony klienta, a terapeuta musi pozostać na stanowisku, aby nie naruszać swoich granic.

Pytanie 39

U mieszkańca ośrodka pomocy społecznej od pewnego czasu obserwuje się drżenie ręki, zwiększone napięcie mięśniowe, spowolnienie w ruchach oraz trudności w chodzeniu, polegające na zahamowaniu startu przy próbie ruszenia z miejsca. Te objawy mogą wskazywać

A. na chorobę Parkinsona

B. na trudności z motoryką małą

C. na udar niedokrwienny mózgu

D. na otępienie starcze

Objawy wskazujące na drżenie kończyny górnej, wzmożenie napięcia mięśniowego, spowolnienie ruchowe oraz trudności w inicjacji ruchu, zwane również "zahamowaniem startu", są typowe dla choroby Parkinsona. Jest to schorzenie neurodegeneracyjne, które dotyka układ dopaminergiczny mózgu, prowadząc do zaburzeń motorycznych. W praktyce, pacjenci z chorobą Parkinsona często doświadczają tzw. triady objawów: drżenia, sztywności oraz bradykinezy (spowolnienia ruchowego). Wczesne rozpoznanie choroby ma kluczowe znaczenie, ponieważ odpowiednie leczenie farmakologiczne, w tym leki takie jak lewodopa, mogą znacząco poprawić jakość życia pacjentów. Również terapie rehabilitacyjne, takie jak terapia zajęciowa czy fizjoterapia, mogą pomóc w zarządzaniu objawami oraz poprawie funkcji motorycznych. W kontekście standardów opieki w neurologii, istotne jest, aby specjaliści byli dobrze wykształceni w rozpoznawaniu objawów choroby Parkinsona, co pozwoli na wczesne interwencje i wsparcie dla pacjentów oraz ich rodzin.

Pytanie 40

W programie terapii zajęciowej dla dzieci z ADHD powinny znaleźć się

A. skomplikowane projekty manualne

B. długie sesje wykładowe

C. zajęcia ruchowe z elementami koncentracji

D. samodzielne ćwiczenia w ciszy

Zajęcia ruchowe z elementami koncentracji są niezwykle istotne w terapii zajęciowej dzieci z ADHD. Dzieci te często mają trudności z utrzymaniem uwagi i kontrolą impulsów, co może utrudniać im uczestnictwo w tradycyjnych formach nauki. Ruch i aktywność fizyczna pomagają w regulacji emocji, redukcji stresu oraz poprawie koncentracji. Ćwiczenia, które łączą ruch z zadaniami wymagającymi skupienia, takimi jak na przykład joga, tai chi czy gry zespołowe, mogą wspierać rozwój umiejętności społecznych oraz samokontrolę. Z mojego doświadczenia wynika, że dzieci z ADHD często lepiej funkcjonują w środowisku, które pozwala im na wyrażenie energii w kontrolowany sposób. Wprowadzenie elementów koncentracji do aktywności ruchowych pomaga im skupić się na zadaniu, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej. Takie podejście jest zalecane przez specjalistów i oparte na badaniach wskazujących na pozytywne efekty ruchu w kontekście zdrowia psychicznego.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej