Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 3 czerwca 2025 11:29
Data zakończenia: 3 czerwca 2025 11:43

Egzamin zdany!

Wynik: 37/40 punktów (92,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Głównym narzędziem wykorzystywanym w ludoterapii jest

A. działalność artystyczna

B. film

C. kontakt z przyrodą

D. zabawa

Podstawowym środkiem oddziaływania ludoterapii jest zabawa, która ma fundamentalne znaczenie w procesie terapeutycznym. Zabawa jest naturalnym sposobem wyrażania siebie, eksploracji emocji oraz rozwijania umiejętności społecznych i komunikacyjnych. W kontekście ludoterapii, terapia poprzez zabawę wykorzystuje różnorodne techniki, takie jak gry, zabawy ruchowe czy twórcze działania, które angażują uczestników i pozwalają im na przeżywanie i przetwarzanie swoich emocji w bezpiecznym środowisku. Przykłady zastosowania obejmują zajęcia w grupach dziecięcych, gdzie poprzez zabawę dzieci uczą się współpracy, rozwiązywania konfliktów oraz wyrażania swoich potrzeb. Zgodnie z wytycznymi terapeutycznymi, zabawa sprzyja także rozwojowi umiejętności poznawczych, motorycznych oraz emocjonalnych. W literaturze przedmiotu, zabawa uznawana jest za kluczowy element w modelach terapeutycznych, takich jak model zabawy w psychoterapii dziecięcej. Warto również zauważyć, że zabawa jest nie tylko istotna dla dzieci, ale także dla dorosłych, jako forma relaksu i redukcji stresu.

Pytanie 2

W osobistym planie terapii zajęciowej dla osoby z przykurczem palców ręki oraz mającej trudności z orientacją w przestrzeni, terapeuta powinien uwzględnić

A. Wycieczki rowerowe, modelarstwo

B. Rozwiązywanie krzyżówek, malarstwo

C. Prace manualne w masie solnej, wspólne spacery

D. Wyszywanie, zajęcia relaksacyjne

Prace manualne w masie solnej oraz wspólne spacery są doskonałymi metodami terapeutycznymi, które wszechstronnie wspierają osobę z przykurczem palców dłoni i problemami z orientacją przestrzenną. Prace manualne angażują zarówno zdolności motoryczne, jak i sensoryczne, co jest kluczowe w rehabilitacji osób z ograniczoną sprawnością ręki. Umożliwiają one rozwijanie precyzyjnych ruchów palców oraz wzmacniają mięśnie, co może prowadzić do poprawy funkcji manualnych. Wspólne spacery natomiast dostarczają nie tylko stymulacji fizycznej, ale także szansy na rozwój umiejętności orientacji w przestrzeni oraz integracji społecznej. Takie działania są zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia dotyczącymi terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta. Przykładowo, wprowadzenie do terapii zajęć z masą solną może ułatwić pacjentowi wyrażanie emocji oraz kreatywności, co jest niezmiernie ważne w procesie terapeutycznym.

Pytanie 3

Mieszkanka ośrodka wsparcia społecznego z reumatoidalnym zapaleniem stawów odczuwa intensywny ból, któremu towarzyszą sztywność oraz obrzęki stawów obu rąk. Jakiego rodzaju aktywności należałoby zaproponować w tym czasie choroby?

A. Przesadzanie i pielęgnacja kwiatów doniczkowych

B. Wyszywanie na kanwie haftem krzyżykowym

C. Czytanie powieści obyczajowej i dyskusja nad nią

D. Granie na prostych instrumentach perkusyjnych

Czytanie powieści obyczajowej oraz dyskusja nad nią to forma aktywności, która jest niezwykle korzystna dla osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów, zwłaszcza w okresach nasilenia objawów chorobowych. Tego typu zajęcia angażują umysł, pozwalają na relaks i stanowią formę społecznej interakcji, co jest kluczowe dla zdrowia psychicznego. Podczas gdy stawy są obolałe, ograniczenie aktywności fizycznej może być niezbędne, co czyni czytanie idealnym rozwiązaniem. Dodatkowo, dyskusje na temat przeczytanej lektury mogą stymulować myślenie krytyczne oraz umiejętności komunikacyjne. Warto również zauważyć, że literatura obyczajowa może być źródłem emocjonalnego wsparcia, pomagając osobom zmagającym się z chorobą poczuć się mniej osamotnionymi w swoich zmaganiach. W ramach dobrych praktyk w opiece nad osobami starszymi zaleca się włączenie aktywności umysłowych i społecznych, co sprzyja poprawie jakości życia i samopoczucia.

Pytanie 4

Jakie zalecenia reumatologa powinien wdrażać terapeuta wobec pacjenta z reumatoidalnym zapaleniem stawów?

A. Realizowanie intensywnych ćwiczeń 5 razy w tygodniu, unikanie przeciążania stawów, rozłożenie obciążenia.

B. Unikanie powtarzalnego wysiłku, rozdzielenie ciężaru, stosowanie przerw na odpoczynek.

C. Spożywanie suplementów diety zawierających glukozaminę, poranna gimnastyka.

D. Realizowanie intensywnych ćwiczeń co najmniej 3 razy w tygodniu, przyjmowanie suplementów diety z glukozaminą.

Faktycznie, unikanie jednorodnego wysiłku, rozłożenie ciężaru oraz stosowanie przerw na odpoczynek to kluczowe elementy w terapii reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS). RZS jest przewlekłą chorobą zapalną, która może prowadzić do zniszczenia stawów oraz ograniczenia ich funkcji. Terapeuci powinni stosować indywidualne podejście do pacjentów, dostosowując program rehabilitacji do ich potrzeb i możliwości. Przykładowo, w miarę możliwości należy wprowadzać różnorodne formy aktywności fizycznej, takie jak pływanie, które jest mniej obciążające dla stawów. Zastosowanie przerw na odpoczynek pozwala na regenerację, co jest niezbędne w przypadku osób z RZS, aby uniknąć zaostrzenia objawów. Rozłożenie ciężaru ciała lub zastosowanie pomocy ortopedycznych może również zredukować obciążenie stawów i poprawić komfort ruchu. Te podejścia są zgodne z zaleceniami towarzystw reumatologicznych, które podkreślają znaczenie holistycznego, wieloaspektowego podejścia do terapii RZS, obejmującego zarówno farmakoterapię, jak i rehabilitację.

Pytanie 5

Jakie elementy wchodzą w skład dokumentacji rehabilitacyjno-terapeutycznej uczestnika warsztatów terapii zajęciowej?

A. indywidualny plan terapii, dane osobowe uczestnika, sposoby kontaktu z opiekunami.

B. wywiad środowiskowy, rejestr zużycia materiałów, plan zajęć.

C. wniosek o przyjęcie, orzeczenie o niepełnosprawności, lista uczestników.

D. dziennik zajęć, dane osobowe, sposób transportu uczestnika.

Indywidualny plan terapii, dane osobowe uczestnika oraz formy kontaktu z opiekunami stanowią kluczowe elementy dokumentacji rehabilitacyjno-terapeutycznej. Indywidualny plan terapii jest fundamentalnym narzędziem w pracy z osobami niepełnosprawnymi, ponieważ jest dostosowany do specyficznych potrzeb i celów danego uczestnika. W ramach tego dokumentu określa się cele terapeutyczne, metody pracy oraz sposób monitorowania postępów. Przykładowo, w przypadku pacjenta z ograniczeniami ruchowymi, plan może zawierać szczegółowe zadania mające na celu poprawę motoryki i samodzielności. Dane osobowe uczestnika są niezbędne do prawidłowej identyfikacji i zapewnienia odpowiedniej opieki, a formy kontaktu z opiekunami są niezbędne, aby zapewnić ciągłość terapii i wsparcie w domu. W praktyce, zgodnie z wytycznymi Ministerstwa Zdrowia oraz organizacji zajmujących się rehabilitacją, dokumentacja powinna być regularnie aktualizowana, aby odzwierciedlała zmiany w stanie uczestnika oraz jego postępy.

Pytanie 6

Praworęczny uczestnik zajęć w pracowni rękodzielniczej ma nałożony gips na palec prawej dłoni. Jaką cechę powinien mieć indywidualny plan terapii, aby w tej sytuacji możliwe było osiągnięcie zaplanowanych celów terapeutycznych?

A. Skuteczność

B. Elastyczność

C. Komunikatywność

D. Terminowość

Elastyczność w indywidualnym planie terapii jest kluczowym elementem, szczególnie w przypadku uczestników z ograniczeniami, takimi jak opatrunek gipsowy na palcu. Taki plan powinien być dostosowywany do zmieniających się potrzeb pacjenta, a także uwzględniać jego aktualne możliwości i ograniczenia. Przykładem może być dostosowanie ćwiczeń manualnych do funkcji pozostałych palców oraz rąk, co pozwala na kontynuację terapii pomimo kontuzji. Elastyczność w tym kontekście oznacza również gotowość do wprowadzania zmian w celu zwiększenia efektywności terapii. Zgodnie z zasadami terapii zajęciowej, takie podejście sprzyja nie tylko osiąganiu konkretnych celów terapeutycznych, ale też zwiększa motywację pacjenta, co jest kluczowe dla sukcesu terapeutycznego. Warto podkreślić, że elastyczność w planowaniu terapii jest zgodna z najlepszymi praktykami w dziedzinie rehabilitacji, gdzie zawsze należy brać pod uwagę stan pacjenta oraz jego potrzeby.

Pytanie 7

Styl, w którym jedna strona ustępuje drugiej i rezygnuje z własnych potrzeb, aby zachować dobre relacje z partnerem, nazywany jest

A. miękki

B. unikający

C. twardy

D. rzeczowy

Styl miękki w negocjacjach odnosi się do podejścia, które skupia się na utrzymaniu dobrych relacji interpersonalnych oraz szacunku dla drugiej strony. Osoby stosujące ten styl często ustępują w kwestiach mniej istotnych, aby zaspokoić potrzeby partnera i zbudować zaufanie. Przykładem mogą być negocjacje między dostawcą a klientem, gdzie dostawca może zgodzić się na obniżenie ceny na mniejsze zamówienia, aby zbudować długoterminową współpracę. Ważne jest, aby podczas negocjacji używać technik aktywnego słuchania, co pozwala na lepsze zrozumienie oczekiwań drugiej strony. W praktyce styl miękki może być skuteczny w sytuacjach, gdzie priorytetem jest dalsza współpraca i relacje, co jest zgodne z podejściem opartym na win-win, promowanym w wielu standardach negocjacyjnych takich jak principled negotiation. Warto również pamiętać, że chociaż ustępowanie jest korzystne w wielu sytuacjach, kluczowe jest utrzymanie równowagi między własnymi potrzebami a potrzebami partnera, aby uniknąć sytuacji niekorzystnych w przyszłości.

Pytanie 8

Fakt, że plan terapii zajęciowej jest realny, oznacza, że

A. plan uwzględnia niezbędne zmiany, które wynikają z okoliczności pojawiających się podczas jego realizacji

B. plan precyzuje ramy czasowe realizacji poszczególnych zadań lub ich składników

C. poszczególne elementy planu oraz etapy działania są ze sobą skoordynowane z uwagi na miejsce, czas trwania, terminy oraz potrzeby uczestników zajęć

D. wykonanie zaplanowanych zadań jest możliwe w ustalonych terminach za pomocą planowanych środków w określonych warunkach

Realność planu terapii zajęciowej obejmuje możliwość wykonania zaplanowanych zadań w ustalonych terminach, z wykorzystaniem odpowiednich środków w przewidzianych warunkach. Taki plan powinien być oparty na realistycznej ocenie zasobów dostępnych dla terapeuty i uczestników zajęć. Na przykład, jeśli planowane są warsztaty plastyczne dla osób z ograniczeniami ruchowymi, kluczowe jest, aby zadania były dostosowane do ich możliwości fizycznych oraz dostępnych materiałów. W praktyce oznacza to, że terapeuta musi z wyprzedzeniem przygotować przestrzeń oraz zasoby, które umożliwią uczestnikom swobodne i bezpieczne działania. Dobre praktyki w terapii zajęciowej podkreślają, że każdy plan powinien być elastyczny, co daje możliwość modyfikacji w odpowiedzi na zmieniające się potrzeby uczestników lub nieprzewidziane okoliczności. Standardy dotyczące planowania terapii zajęciowej zazwyczaj uwzględniają również regularną ewaluację postępów, co przyczynia się do skuteczniejszego dostosowywania działań do rzeczywistych warunków i potrzeb. W ten sposób zapewnia się, że każdy uczestnik ma szansę na maksymalne wykorzystanie swojego potencjału w trakcie zajęć.

Pytanie 9

Znaczna skłonność do kompromisów, łagodne podejście do dyskutanta oraz dążenie do pogodzenia się, nawet jeśli wiąże się to z potencjalnymi osobistymi stratami, definiuje styl prowadzenia negocjacji

A. miękki

B. konkurencyjny

C. twardy

D. merytoryczny

Styl miękki w negocjacjach charakteryzuje się dużą gotowością do ustępstw oraz delikatnym traktowaniem rozmówcy. Osoby stosujące ten styl dążą do osiągnięcia polubownego rozwiązania, co często wiąże się z akceptacją decyzji, które mogą prowadzić do ich własnych strat. Taki sposób negocjacji szczególnie sprawdza się w sytuacjach, gdzie relacje międzyludzkie są ważne lub w przypadkach, gdy strona dążąca do kompromisu chce zbudować długotrwałą współpracę. Przykładem może być negocjacja kontraktu, w której jedna ze stron decyduje się na obniżenie ceny, aby zaspokoić potrzeby drugiej strony, licząc na przyszłe zlecenia. W praktyce, podejście to może prowadzić do wypracowywania innowacyjnych rozwiązań, które mogą zaspokoić interesy obu stron. Warto podkreślić, że w zastosowaniach biznesowych dążenie do win-win jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie budowania relacji oraz współpracy.

Pytanie 10

Pacjent oddziału ortopedycznego po wypadku drogowym uczy się poruszać na wózku inwalidzkim. Jaką grupę przeszkód powinno się jako pierwszą usunąć z jego otoczenia, aby ułatwić mu niezależność w codziennych czynnościach?

A. Społecznych

B. Edukacyjnych

C. Architektonicznych

D. Kulturowych

Odpowiedź na to pytanie wskazuje na kluczową rolę barier architektonicznych w procesie rehabilitacji osób z ograniczeniami ruchowymi, szczególnie w kontekście przystosowania się do korzystania z wózka inwalidzkiego. Barierami architektonicznymi są przeszkody fizyczne w otoczeniu, takie jak schody, wąskie przejścia czy brak ramp, które utrudniają lub uniemożliwiają osobom z niepełnosprawnościami poruszanie się. Usunięcie tych barier powinno być priorytetem, ponieważ zapewnia to możliwość samodzielnego przemieszczania się i wykonywania codziennych czynności. Na przykład, montaż ramp, szerokich drzwi oraz wind w budynkach użyteczności publicznej znacząco poprawia dostępność. Zgodnie z normami budowlanymi, takimi jak PN-EN 16584, zaprojektowane przestrzenie muszą być dostosowane do potrzeb osób z ograniczeniami ruchowymi. Dobrą praktyką jest także angażowanie osób z niepełnosprawnościami w proces projektowania, co pozwala lepiej zrozumieć ich potrzeby i ograniczenia.

Pytanie 11

Jakie z poniższych źródeł informacji umożliwiają terapeucie zrozumienie sytuacji rodzinnej jego pacjenta?

A. Dokument o wysokości dochodów

B. Historia medyczna

C. Wywiad środowiskowy

D. Zaświadczenie z ZUS

Wywiad środowiskowy to kluczowe narzędzie w pracy terapeutycznej, które umożliwia zrozumienie sytuacji rodzinnej podopiecznego w kontekście jego problemów. Dzięki temu procesowi terapeuta ma możliwość zbadania relacji między członkami rodziny, dynamiki interakcji oraz różnych czynników społecznych, które mogą wpływać na funkcjonowanie jednostki. Wywiad środowiskowy może obejmować rozmowy z członkami rodziny, sąsiadami, nauczycielami, a także z samym podopiecznym. Przykładowo, w sytuacji, gdy klient zmaga się z problemami emocjonalnymi, terapeuta może dowiedzieć się o trudnościach w relacjach rodzinnych, co może być istotnym elementem w terapii. Zgodnie z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, przeprowadzanie wywiadów środowiskowych jest niezbędne do uzyskania pełnego obrazu sytuacji życiowej pacjenta, a także do formułowania odpowiednich interwencji terapeutycznych, co podkreśla znaczenie holistycznego podejścia w terapii.

Pytanie 12

Terapeuta dostrzegający u swojego podopiecznego świetną koordynację ruchową oraz wysokie zaangażowanie w trakcie gier i zabaw, powinien w planie uwzględnić zajęcia

A. z ludoterapii

B. z logoterapii

C. z felinoterapii

D. z silwoterapii

Ludoterapia to super forma terapii, bo łączy zabawę z nauką i rozwojem osobistym. Jak ktoś ma dobrą koordynację i chętnie się angażuje w zabawy, to ludoterapia może być naprawdę skuteczna. Przez zabawę terapeuta wspiera rozwój umiejętności społecznych, emocjonalnych i poznawczych. Na przykład w zajęciach z ludoterapii używa się różnych gier ruchowych, które nie tylko bawią, ale też pomagają w rozwijaniu zdolności motorycznych i lepszej współpracy w grupie. W literaturze można znaleźć sporo informacji, że ludoterapia pomaga też w redukcji stresu i zwiększa chęć do ruchu. Fajnie jest dostosować gry do umiejętności dzieciaka, bo wtedy można wprowadzać coraz trudniejsze zadania, co z czasem rozwija umiejętności i buduje poczucie kompetencji. Specjaliści od terapii zajęciowej zdecydowanie polecają ludoterapię w pracy z dziećmi i młodzieżą i wiele badań to potwierdza.

Pytanie 13

W początkowej fazie terapii zajęciowej, aby właściwie zaplanować działania terapeutyczne dla nowo przyjętego uczestnika, należy

A. ocenić umiejętności, którymi dysponuje

B. obiektywnie przedstawić mu jego trudności

C. zachęcić go do podejmowania samodzielnych decyzji

D. nawiązać relację między nim a terapeutą

Wytworzenie więzi między terapeutą a uczestnikiem terapii zajęciowej jest kluczowym elementem pierwszej fazy procesu terapeutycznego. Zbudowanie zaufania pozwala uczestnikowi otworzyć się na terapeutyczne interwencje oraz wyrazić swoje potrzeby i obawy. Z perspektywy psychologii, relacja terapeutyczna jest fundamentalnym czynnikiem wpływającym na efektywność terapii. Badania pokazują, że silna więź między terapeutą a klientem znacząco zwiększa zaangażowanie uczestnika oraz poprawia wyniki terapeutyczne. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien wykazywać empatię, aktywne słuchanie oraz autentyczne zainteresowanie uczestnikiem. Przykładem zastosowania tej zasady może być technika 'otwartych pytań', która pozwala uczestnikowi na swobodne wyrażanie myśli i uczuć, co sprzyja lepszemu zrozumieniu jego sytuacji. Wspieranie uczestnika w odkrywaniu jego mocnych stron oraz akceptowanie jego emocji to również istotne elementy budowania tej relacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 14

Jakie materiały mogą wspierać realizację zajęć z wykorzystaniem metody komunikacji alternatywnej?

A. Książki naukowe

B. Instrumenty muzyczne

C. Piktogramy

D. Aparat fotograficzny

Piktogramy są istotnym narzędziem w zakresie komunikacji alternatywnej, ponieważ stanowią wizualne reprezentacje pojęć, które ułatwiają zrozumienie i współpracę. Używanie piktogramów w zajęciach edukacyjnych wspiera osoby, które mają trudności z werbalnym wyrażaniem swoich myśli, co jest kluczowe w kontekście edukacji specjalnej. Piktogramy mogą być stosowane do przedstawiania codziennych czynności, emocji czy wcześniejszych doświadczeń, co umożliwia uczniom lepsze zrozumienie i przyswajanie informacji. W praktyce, nauczyciele mogą używać piktogramów podczas prezentacji materiału, aby zwiększyć zaangażowanie uczniów oraz ułatwić im interakcję z otoczeniem. Zgodnie z zasadami komunikacji alternatywnej, piktogramy powinny być jasno zdefiniowane i powszechnie zrozumiałe, co sprzyja ich skuteczności. Ponadto, ich integracja z innymi metodami, takimi jak AAC (Augmentative and Alternative Communication), może znacząco poprawić jakość nauczania oraz umożliwić bardziej zindywidualizowane podejście do potrzeb uczniów. Warto zauważyć, że piktogramy są szeroko stosowane w różnych środowiskach edukacyjnych i terapeutycznych, co potwierdza ich użyteczność i efektywność w praktyce.

Pytanie 15

Terapeuta zajęciowy powinien opracować program poprawy sprawności manualnej ręki dla

A. podopiecznych po udarach mózgowych

B. pacjentów z schizofrenią

C. osób z cukrzycą

D. podopiecznych z uszkodzeniem widzenia obwodowego

Odpowiedź dotycząca podopiecznych po udarach mózgowych jest poprawna, ponieważ osoby te często doświadczają osłabienia zdolności manipulacyjnych w wyniku uszkodzenia struktur mózgowych odpowiedzialnych za ruchy rąk. Terapeuta zajęciowy powinien skoncentrować się na programach rehabilitacyjnych, które wspierają przywracanie sprawności manualnej poprzez ćwiczenia ukierunkowane na poprawę siły, koordynacji oraz precyzji ruchów. Przykładowe działania to zastosowanie terapii zajęciowej w formie zabaw manualnych, takich jak układanie puzzli, malowanie czy korzystanie z narzędzi do rysowania. Kluczowym elementem pracy z tymi podopiecznymi jest także stosowanie technik neurorehabilitacyjnych, które uwzględniają plastyczność mózgu oraz indywidualne potrzeby pacjenta. Warto również odwołać się do zasad evidence-based practice, które wskazują na skuteczność terapii zajęciowej w poprawie zdolności manualnych u osób po udarze mózgu, co z kolei przekłada się na ich jakość życia oraz zdolność do samodzielnego funkcjonowania.

Pytanie 16

W oparciu o przeprowadzony wywiad środowiskowy, terapeuta zajęciowy powinien uzyskać szczegółowe informacje o podopiecznych przede wszystkim dotyczące

A. sytuacji osobistej, rodzinnej oraz materialnej

B. posiadanej wiedzy ogólnej oraz sprawności intelektualnej

C. zdolności interpersonalnych i społecznych

D. sfery emocjonalnej, motywacyjnej i osobowości

Terapeuta zajęciowy, przeprowadzając wywiad środowiskowy, powinien skoncentrować się na sytuacji osobistej, rodzinnej i materialnej opiekuna. Te informacje są kluczowe, ponieważ pozwalają zrozumieć kontekst, w jakim funkcjonuje osoba poddawana terapii. Stanowią one fundament do oceny potrzeb oraz możliwości wsparcia. Na przykład, wiedza o sytuacji rodzinnej może ujawnić wsparcie lub przeciwnie, obciążenia, które wpływają na stan zdrowia psychicznego klienta. Również aspekt materialny, jak dochody czy warunki mieszkaniowe, może determinować dostępność do różnych form terapii czy wsparcia psychologicznego. Dobrze przeprowadzony wywiad pozwala na holistyczną ocenę i ustalenie indywidualnego podejścia do terapii, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, w tym z zasadami Person-Centered Care, które kładą nacisk na dostosowanie interwencji do unikalnych potrzeb klienta.

Pytanie 17

Terapeuta zajęciowy, kalkulując wydatki na trening ekonomiczny dla swojego podopiecznego w ciągu miesiąca, powinien użyć programu

A. Power Point

B. Publisher

C. Word

D. Excel

Microsoft Excel to zaawansowane narzędzie do obliczeń i analizy danych, które doskonale sprawdza się w zarządzaniu kosztami. Jako terapeuta zajęciowy, korzystając z Excela, można precyzyjnie obliczyć koszty treningu ekonomicznego, tworząc arkusze kalkulacyjne, które umożliwiają łatwe sumowanie wydatków, porównywanie cen oraz prognozowanie przyszłych kosztów. Excel oferuje funkcje takie jak SUMA, ŚREDNIA, czy bardziej zaawansowane narzędzia analityczne, które pozwalają na efektywne zarządzanie budżetem. Dzięki możliwości tworzenia wykresów i tabel przestawnych, można wizualizować wydatki i lepiej zrozumieć, na co są wydawane fundusze. Dobre praktyki w branży wskazują na wykorzystanie Excela do tworzenia zautomatyzowanych raportów, co oszczędza czas i zwiększa dokładność obliczeń. Warto również pamiętać o szablonach budżetowych, które mogą być dostępne w Excelu, co ułatwia pracę terapeuty zajęciowego oraz przyspiesza proces kalkulacji.

Pytanie 18

Kiedy zaleca się przeprowadzanie ćwiczeń grafomotorycznych, które mają na celu poprawę zdolności manualnych dłoni?

A. stan po udarze mózgowym

B. depresja

C. gastrostomia

D. uszkodzenie widzenia peryferyjnego

Stan po udarze mózgowym często prowadzi do osłabienia zdolności manipulacyjnych ręki, co może znacznie utrudniać codzienne funkcjonowanie pacjenta. Ćwiczenia grafomotoryczne, które obejmują różnorodne działania związane z pisaniem, rysowaniem czy manipulowaniem przedmiotami, są kluczowe w procesie rehabilitacji. Takie ćwiczenia pomagają w poprawie koordynacji wzrokowo-ruchowej, co jest niezbędne do odzyskania sprawności manualnej. W terapii często stosuje się różne przybory, takie jak specjalne długopisy, kolorowe pisaki czy nawet materiały o różnej teksturze, aby zachęcić pacjenta do ćwiczeń. Dobre praktyki rehabilitacyjne wskazują na systematyczność i progresywność tych ćwiczeń, co pozwala na stopniowe zwiększanie ich trudności, a tym samym efektywności. Warto również uwzględnić w ćwiczeniach elementy zabawy oraz motywacji, aby pacjent miał większą chęć do aktywności, co jest niezbędne dla osiągnięcia pozytywnych rezultatów w terapii.

Pytanie 19

Specjalista, który zamierza zaprezentować uczestnikom nowo powstałej pracowni ich prawa i obowiązki oraz obowiązujące zasady bhp, powinien w tym celu skorzystać z

A. statutu

B. regulaminu

C. harmonogramu

D. kodeksu

Regulamin jest dokumentem, który precyzyjnie określa zasady funkcjonowania instytucji, w tym prawa i obowiązki jej uczestników oraz szczegółowe przepisy dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy (bhp). Jako narzędzie zarządzania, regulamin powinien być dostępny dla wszystkich pracowników oraz uczestników, co zapewnia przejrzystość i zgodność z obowiązującymi przepisami prawa. Przykładowo, w regulaminie mogą być zawarte informacje dotyczące organizacji pracy, zasad postępowania w sytuacjach awaryjnych czy wymagania dotyczące używania odzieży ochronnej. W kontekście nowo otwartej pracowni, dobrze sformułowany regulamin stanowi fundament dla budowania kultury bezpieczeństwa oraz odpowiedzialności w miejscu pracy. Warto również podkreślić, że regulamin powinien być zgodny z wewnętrznymi standardami oraz regulacjami krajowymi, co podnosi jego wiarygodność i skuteczność jako narzędzia komunikacji z pracownikami.

Pytanie 20

Specjalista, który nie uległ wpływowi podopiecznego i wciąż powtarzał ten sam argument podczas rozmowy, zastosował technikę wspierającą asertywne odmawianie, znaną jako

A. otwarte drzwi

B. zdarta płyta

C. zasłona dymna

D. asertywne przyjęcie omyłki

Odpowiedź "zdarta płyta" jest poprawna, ponieważ odnosi się do techniki terapeutycznej, w której profesjonalista konsekwentnie powtarza ten sam argument w odpowiedzi na presję wywieraną przez podopiecznego. Ta metoda ma na celu wzmocnienie asertywności terapeuty, co jest kluczowe w kontekście pomocy klientom w nauce stawiania granic. Przykładowo, jeśli podopieczny nieustannie prosi o coś, co nie jest zgodne z jego interesami lub wartościami terapeuty, zastosowanie techniki "zdartej płyty" pozwala terapeucie na utrzymanie swoich zasad, nie ulegając jednocześnie naciskom. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychoterapii, gdzie istotne jest nie tylko udzielanie wsparcia, ale także nauka klientów, jak wyrażać swoje potrzeby i oczekiwania w sposób asertywny. Warto zaznaczyć, że technika ta jest często stosowana w sytuacjach, gdy emocje mogą prowadzić do manipulacji lub presji ze strony klienta, a terapeuta musi pozostać na stanowisku, aby nie naruszać swoich granic.

Pytanie 21

Projektując wyposażenie sali doświadczania świata w urządzenia wspierające zmysły wzroku oraz słuchu, terapeuta zajęciowy powinien podkreślić potrzebę zakupu:

A. materaców, instrumentów muzycznych

B. tapczanów, projektora

C. światłowodów, tablic świetlno-dźwiękowych

D. koców, olejków zapachowych

Odpowiedź wskazująca na zakup światłowodów oraz tablic świetlno-dźwiękowych jest poprawna, ponieważ oba te urządzenia skutecznie stymulują zmysły wzroku i słuchu, co jest kluczowe w terapii sensorycznej. Światłowody są doskonałym narzędziem do wytwarzania efektów świetlnych, które mogą wpłynąć na nastrój i zachowanie osób z różnymi potrzebami. Użycie kolorowych świateł, które zmieniają się w rytm muzyki, prowadzi do interakcji i zaangażowania użytkowników, co jest szczególnie istotne w terapii zajęciowej. Tablice świetlno-dźwiękowe, z kolei, oferują różnorodne dźwięki i wizualizacje, które mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjentów. Dają one możliwość eksploracji zmysłowej, co wspiera rozwój umiejętności komunikacyjnych i sensorycznych. Wybór tych urządzeń jest zgodny z najlepszymi praktykami w zakresie terapii zajęciowej oraz standardami dotyczącymi wsparcia osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 22

Rejestrowanie faktów oraz zdarzeń w zgodności z rzeczywistością, niezależnie od osobistych przekonań, opinii i oczekiwań, stanowi cechę właściwej obserwacji, którą określamy jako

A. obiektywność

B. metodyczność

C. spostrzegawczość

D. intencjonalność

Obiektywność to naprawdę ważna rzecz, jeśli chodzi o obserwacje. Chodzi o to, żeby zauważyć fakty i zdarzenia takimi, jakie są, bez wpływu swoich emocji czy osobistych przekonań. W badaniach naukowych to szczególnie istotne, bo dzięki temu można uzyskać wiarygodne dane, które inni też mogą sprawdzić. Na przykład, w psychologii, jak chcemy obserwować, jak się ludzie zachowują, to musimy korzystać ze standaryzowanych metod, żeby uniknąć subiektywnych interpretacji. Dobrze jest pamiętać, że obiektywność pomaga w analizie danych, co sprawia, że wyniki są bardziej wiarygodne. Tak samo w dziennikarstwie, musimy przedstawiać fakty w sposób bezstronny, żeby ludzie mogli sami wyciągać wnioski i podejmować decyzje na podstawie przekazanych informacji.

Pytanie 23

Podopieczny wykazuje zmniejszoną sprawność zarówno w motoryce małej, jak i dużej. U niego występują zakłócenia w obszarze

A. psychicznej

B. duchowej

C. fizycznej

D. społecznej

Odpowiedź 'fizycznej' jest poprawna, ponieważ obniżona sprawność w zakresie motoryki małej i dużej odnosi się bezpośrednio do umiejętności ruchowych, które są kluczowym aspektem fizycznej sfery funkcjonowania każdego człowieka. Motoryka mała obejmuje precyzyjne ruchy, takie jak chwytanie, pisanie czy manipulowanie przedmiotami, podczas gdy motoryka duża dotyczy większych grup mięśniowych, co przejawia się w takich aktywnościach jak bieganie, skakanie czy wspinanie się. Zaburzenia w tych obszarach mogą prowadzić do ograniczeń w codziennym funkcjonowaniu, co wpływa na niezależność osoby oraz jej jakość życia. Przykładowo, dzieci z obniżoną sprawnością motoryczną mogą mieć trudności w uczestnictwie w grach zespołowych, co może wpływać na ich rozwój społeczny i emocjonalny. Dlatego w terapii i rehabilitacji istotne jest wdrażanie ćwiczeń wspierających rozwój motoryki, zgodnie z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i fizjoterapii, gdzie kluczowym celem jest poprawa funkcji fizycznych, co w konsekwencji przyczynia się do polepszenia jakości życia pacjenta.

Pytanie 24

Terapeuta powinien zastosować kartę ewaluacji z poleceniem: podkreśl, z jakim wyrazem twarzy kończysz dzisiejsze zajęcia, w celu

A. określenia poziomu zadowolenia z zajęć u podopiecznych

B. usprawnienia manualnej sprawności rąk u podopiecznych

C. zrealizowania planu przebiegu zajęć

D. uwolnienia napięcia emocjonalnego u podopiecznych

Wybór opcji dotyczącej określenia poziomu zadowolenia z zajęć u podopiecznych jest jak najbardziej trafny, ponieważ karta ewaluacji z poleceniem "podkreśl z jaką miną kończysz dzisiejsze zajęcia" ma na celu ocenę subiektywnych odczuć uczestników zajęć. Zadowolenie z zajęć jest kluczowym wskaźnikiem efektywności działań terapeutycznych, ponieważ wpływa na motywację i zaangażowanie podopiecznych. Przykładowo, jeśli terapeuta zauważy, że większość uczestników kończy zajęcia z pozytywnymi emocjami, może to wskazywać na skuteczność zastosowanych metod oraz zrozumienie przez podopiecznych celów zajęć. Ponadto, regularne zbieranie feedbacku od uczestników pozwala na bieżąco modyfikować program zajęć, dostosowując go do ich potrzeb, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii. Praktycznie, terapeuta może tworzyć zestawienie wyników ewaluacji, co umożliwi identyfikację trendów i obszarów wymagających poprawy w przyszłości, co w rezultacie może prowadzić do lepszych wyników terapeutycznych oraz większej satysfakcji uczestników.

Pytanie 25

Metoda, która opiera się na odwzorowywaniu rzeczywistości oraz przyjmowaniu określonych ról zgodnie z zasadami panującymi w rzeczywistym życiu, to gra

A. sytuacyjna

B. konstrukcyjna

C. symulacyjna

D. towarzyska

Odpowiedź "symulacyjna" jest poprawna, ponieważ odnosi się do metody edukacyjnej, w której uczestnicy naśladują rzeczywistość, wykorzystując scenariusze i role, które odzwierciedlają realne sytuacje. Symulacje są powszechnie stosowane w różnych dziedzinach, takich jak medycyna, zarządzanie czy edukacja, gdzie kluczowe jest rozwijanie umiejętności praktycznych w bezpiecznym i kontrolowanym środowisku. Na przykład, w symulacjach medycznych studenci mogą ćwiczyć procedury kliniczne na manekinach, co pozwala im na naukę i doskonalenie swoich umiejętności bez ryzyka dla pacjentów. W kontekście zarządzania, symulacje mogą przybierać formę gier decyzyjnych, gdzie uczestnicy podejmują decyzje strategiczne w zmieniających się warunkach rynkowych. Standardy takie jak te opracowywane przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO) podkreślają znaczenie symulacji jako narzędzia edukacyjnego, które może wspierać rozwój kompetencji i przygotowanie do realnych wyzwań. Symulacje nie tylko zwiększają zaangażowanie uczestników, ale również umożliwiają analizę wyników i wprowadzenie korekt w strategiach edukacyjnych.

Pytanie 26

Zajmując się pacjentem z stwardnieniem rozsianym i proponując mu pracę z materiałami oraz tworzywami o różnych strukturach, powierzchniach i kształtach, terapeuta zajęciowy przede wszystkim dąży do

A. zachowania umiejętności rozpoznawania przedmiotów

B. utrzymania sprawności manualnej

C. zapewnienia odprężenia psychicznego

D. nabycia nowych technik ergoterapeutycznych

Propozycja pracy z materiałami i tworzywami o różnej strukturze, powierzchni czy kształcie jest istotnym elementem terapii zajęciowej, szczególnie w kontekście stwardnienia rozsianego. Głównym celem terapeuty zajęciowego jest podtrzymanie sprawności manualnej pacjenta, co pozwala na większą samodzielność w codziennym życiu. Ćwiczenia manualne, takie jak modelowanie gliny, szycie czy malowanie, angażują różne grupy mięśniowe i stymulują układ nerwowy, co wpływa na poprawę koordynacji i zręczności. Praktyczne zastosowanie tej metody można zobaczyć w programach rehabilitacyjnych, które są zgodne z wytycznymi Amerykańskiego Stowarzyszenia Terapeutów Zajęciowych, gdzie podkreśla się znaczenie aktywności manualnych. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują, że regularne ćwiczenia manualne mogą przyczynić się do poprawy jakości życia pacjentów poprzez zwiększenie ich zdolności do wykonywania codziennych czynności. Dodatkowo, prace manualne mają pozytywny wpływ na psychikę pacjentów, co sprzyja ich ogólnemu samopoczuciu i motywacji do aktywności.

Pytanie 27

Terapeuta, prowadząc zajęcia terapeutyczne z 20-letnią Agnieszką, która ma umiarkowaną niepełnosprawność intelektualną, powinien zaproponować jej wspólne

A. przygotowanie posiłku

B. spacery

C. rozwiązywanie krzyżówek

D. wyjście do kina

Wybór przygotowania posiłku jako aktywności terapeutycznej dla Agnieszki jest niezwykle trafny. Tego rodzaju zajęcia pozwalają na rozwijanie umiejętności praktycznych, które są kluczowe dla samodzielnego życia. Przygotowanie posiłku angażuje wiele zmysłów i wymaga wykorzystania różnych umiejętności, takich jak planowanie, organizacja, a także umiejętności motoryczne. Praca w kuchni daje możliwość nauki prostych przepisów, co nie tylko rozwija zdolności kulinarne, ale także przyczynia się do zwiększenia pewności siebie w codziennych czynnościach. Zgodnie z założeniami terapii zajęciowej, aktywności takie jak gotowanie powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta, co wspiera ich rozwój na wielu płaszczyznach. Przykładowo, terapeuta może wprowadzić elementy edukacji żywieniowej, ucząc Agnieszkę o wartościach odżywczych różnych składników, co dodatkowo wzmacnia jej umiejętności w zakresie zdrowego stylu życia. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii osób z niepełnosprawnością intelektualną, które kładą nacisk na kształtowanie umiejętności przydatnych w codziennym życiu."

Pytanie 28

Fundacja Radosny człowiek, która organizuje warsztat terapii zajęciowej, jest zobowiązana do prowadzenia dokumentacji dotyczącej swojej działalności rehabilitacyjnej, w zgodzie

A. z rozporządzeniem w sprawie warsztatów terapii zajęciowej

B. z rozporządzeniem w sprawie domów pomocy społecznej

C. z ustawą o ochronie zdrowia psychicznego

D. z ustawą o fundacjach

Odpowiedzi związane z ustawą o ochronie zdrowia psychicznego oraz ustawą o fundacjach nie są odpowiednie w kontekście prowadzenia dokumentacji przez warsztaty terapii zajęciowej. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego dotyczy szeroko pojętej ochrony zdrowia psychicznego, jednak nie przedstawia szczegółowych regulacji dotyczących dokumentacji terapeutycznej w kontekście warsztatów zajęciowych. Ustawa ta koncentruje się głównie na aspektach związanych z opieką nad osobami z zaburzeniami psychicznymi i ich prawami, a nie na praktycznych aspektach funkcjonowania warsztatów. Z kolei ustawa o fundacjach reguluje kwestie związane z tworzeniem i funkcjonowaniem fundacji, jednak nie odnosi się bezpośrednio do wymogów dotyczących rehabilitacji czy terapii zajęciowej. Rozporządzenie w sprawie domów pomocy społecznej również nie jest odpowiednie, ponieważ dotyczy placówek zapewniających całodobową opiekę nad osobami starszymi i niepełnosprawnymi, a nie warsztatów terapii zajęciowej. Kluczowym błędem myślowym, który prowadzi do niepoprawnych wyborów, jest zbyt ogólne podejście do interpretacji przepisów prawnych i nieodróżnianie specyfiki działalności różnych instytucji rehabilitacyjnych. Warto również podkreślić znaczenie odpowiednich regulacji w kontekście jakości świadczonych usług, które są niezbędne do zapewnienia skutecznej rehabilitacji.

Pytanie 29

Mieszkanka placówki wsparcia społecznego ma dużą pasję do robienia na drutach w swoim pokoju. Aby zachęcić ją do nawiązywania nowych relacji, terapeuta powinien

A. zorganizować wystawę jej dzieł w galerii ośrodka

B. zaproponować jej udział w grupowych zajęciach dziewiarskich

C. zaproponować jej udział w zajęciach tkackich w grupie

D. poprosić ją o stworzenie gazetki na temat zainteresowań innych mieszkańców

Propozycja uczestnictwa w grupowych zajęciach dziewiarskich jest trafnym rozwiązaniem, ponieważ takie zajęcia sprzyjają integracji społecznej oraz nawiązywaniu nowych znajomości wśród mieszkańców. Wspólne wykonywanie prac na drutach w grupie nie tylko pozwala na wymianę doświadczeń i technik, ale także stwarza przestrzeń do budowania relacji interpersonalnych. W kontekście terapii zajęciowej kluczowe jest, aby uczestnicy czuli się częścią społeczności, co może istotnie wpłynąć na ich samopoczucie oraz motywację do aktywności. Dodatkowo, w zajęciach grupowych uczestnicy mogą korzystać z różnorodnych pomocy terapeutycznych i technik, co wpływa na rozwój ich umiejętności. Takie podejście jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej, która kładzie nacisk na rozwijanie umiejętności społecznych oraz osobistych w kontekście wspólnego działania. Wspólne zajęcia mogą również ułatwiać nawiązywanie dialogu, co jest kluczowe dla integracji w społeczności domów pomocy społecznej.

Pytanie 30

Terapeuta zajęciowy powinien zaproponować udział w zajęciach prowadzących do zwiększenia świadomości swojego ciała oraz nawiązywania kontaktów z innymi osobami dla podopiecznego, który ma z tym trudności, korzystając z metody

A. Faya

B. Glenna Domana

C. Veroniki Sherborne

D. Silvy

Odpowiedź, że terapeuta zajęciowy powinien zaproponować zajęcia prowadzone metodą Veroniki Sherborne jest prawidłowa, ponieważ ta metoda skupia się na rozwijaniu świadomości ciała i umiejętności komunikacyjnych. Sherborne opracowała program, który umożliwia uczestnikom lepsze zrozumienie własnego ciała poprzez ruch oraz interakcje z innymi. Dzięki ćwiczeniom opartym na różnych formach ruchu, uczestnicy mają możliwość eksploracji przestrzeni, nawiązywania kontaktu wzrokowego oraz współpracy z innymi osobami. To podejście jest szczególnie skuteczne w pracy z osobami, które mają trudności w zakresie percepcji własnego ciała oraz w relacjach interpersonalnych. Przykłady zastosowania tej metody obejmują zajęcia, które łączą zabawę z nauką, rozwijają zaufanie oraz umiejętność ekspresji emocji. Umożliwia to nie tylko poprawę stanu psychofizycznego uczestników, ale również wzmacnia ich motywację do aktywności społecznej i twórczej. W kontekście standardów terapii zajęciowej, metoda ta jest uznawana za jedną z efektywnych technik wspierających rozwój osobisty i społeczną integrację, co potwierdzają liczne badania oraz rekomendacje instytucji zajmujących się terapią i rehabilitacją.

Pytanie 31

W terapii zajęciowej zaplanowanej dla uczestnika z osłabieniem w kończynach górnych oraz problemami związanymi z odczuwaniem bólu, terapeuta nie powinien rekomendować

A. klejenia przy pomocy pistoletu na gorąco

B. formowania mas ceramicznych

C. tkactwa dywanu na krośnie

D. malowania przy wykorzystaniu farb akrylowych

Klejenie z użyciem pistoletu na gorąco jest niewłaściwym wyborem w przypadku uczestnika z niedowładem kończyn górnych oraz zaburzeniami odczuwania bólu. Osoby z takimi ograniczeniami mogą mieć trudności z precyzyjnym chwytaniem i manipulowaniem narzędziami, co zwiększa ryzyko przypadkowych oparzeń oraz kontuzji. Pistolet na gorąco generuje wysoką temperaturę, co czyni go niebezpiecznym dla osoby, która nie jest w stanie w pełni odczuwać bólu. W terapii zajęciowej istotne jest dostosowanie aktywności do możliwości uczestnika, a także zapewnienie mu bezpieczeństwa. W przypadku takich pacjentów lepszym rozwiązaniem mogą być alternatywne techniki, takie jak tkanie dywanu na krośnie, malowanie farbami akrylowymi czy modelowanie mas ceramicznych, które nie wymagają użycia narzędzi wydzielających wysoką temperaturę ani nie wiążą się z ryzykiem skaleczenia. Standardy terapii zajęciowej kładą duży nacisk na adaptację działań do indywidualnych potrzeb i ograniczeń pacjenta, co zapewnia efektywność oraz bezpieczeństwo terapii.

Pytanie 32

Aby wspierać samodzielność podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym, terapeuta powinien skupić się na

A. poznawaniu języków obcych

B. udoskonalaniu umiejętności artystycznych

C. treningu umiejętności codziennych

D. nauczaniu zaawansowanej matematyki

Trening umiejętności codziennych dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym jest kluczowy w terapii zajęciowej, ponieważ wspiera rozwój niezależności i umiejętności samodzielnego funkcjonowania. Skupienie się na takich umiejętnościach jak gotowanie, sprzątanie, zarządzanie pieniędzmi czy korzystanie z transportu publicznego, umożliwia osobom z niepełnosprawnościami lepsze zrozumienie codziennych czynności i większą swobodę w życiu codziennym. W praktyce oznacza to, że osoba może lepiej zintegrować się ze społeczeństwem, mieć większe poczucie własnej wartości i satysfakcję z życia. Z mojego doświadczenia, warto również wprowadzać elementy interakcji społecznych, takie jak nauka prowadzenia rozmów czy radzenia sobie w trudnych sytuacjach społecznych, co dodatkowo wspiera samodzielność i integrację społeczną. Kluczowe jest także indywidualne podejście do każdego podopiecznego i dostosowywanie treningu do jego indywidualnych potrzeb i zdolności, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 33

Terapeuta w dziennym ośrodku wsparcia dla osób starszych zauważył u jednego z pensjonariuszy postępujące drżenie rąk w spoczynku, mikrografię oraz ogólne opóźnienie w ruchach, które są typowymi objawami dla

A. choroby Parkinsona

B. zaawansowanego stadium reumatoidalnego zapalenia stawów

C. postępującej dystrofii mięśniowej

D. udaru krwotocznego w trakcie

Choroba Parkinsona to schorzenie neurodegeneracyjne, które charakteryzuje się specyficznymi objawami, takimi jak drżenie spoczynkowe, mikrografia (czyli pisanie drobnymi literami) oraz ogólne spowolnienie ruchowe. Drżenie spoczynkowe występuje, gdy kończyny są w spoczynku, co różni się od drżenia posturalnego czy intencyjnego, które występuje podczas ruchu. Mikrografia jest wynikiem zaburzeń w kontroli motorycznej, a spowolnienie ruchowe, znane jako bradykinezja, jest kluczowym objawem. W praktyce terapeuta w dziennym domu pomocy społecznej powinien być w stanie zauważyć te objawy i zarekomendować dalszą diagnostykę oraz wsparcie, takie jak terapia zajęciowa czy kinezyterapia. Warto również zwrócić uwagę na znaczenie wczesnego rozpoznania choroby Parkinsona, co pozwala na lepsze zarządzanie objawami oraz poprawę jakości życia pacjenta, zgodnie z najlepszymi praktykami w opiece nad osobami starszymi.

Pytanie 34

Jakie metody powinien zastosować terapeuta w choreoterapii?

A. Zabawy na świeżym powietrzu oraz wspólny śpiew

B. Głośne odczytywanie tekstu, inscenizacje słowne, recytacje

C. Malowanie używając różnych kolorów na płótnie, szkle oraz papierze

D. Taniec, ćwiczenia muzyczno-ruchowe, improwizacje ruchowe do muzyki

Taniec, ćwiczenia muzyczno-ruchowe i improwizacje ruchowe przy muzyce są kluczowymi technikami stosowanymi w choreoterapii, ponieważ aktywność fizyczna w połączeniu z muzyką sprzyja rozwojowi emocjonalnemu oraz społecznemu uczestników terapii. Ta forma terapii wykorzystuje ruch jako narzędzie do wyrażania uczuć, co jest szczególnie ważne dla osób z trudnościami w komunikacji werbalnej. Przykłady zastosowania obejmują sesje, w których uczestnicy mają za zadanie wyrazić swoje emocje poprzez taniec, co może prowadzić do lepszego zrozumienia samego siebie oraz swoich relacji z innymi. Takie podejście jest zgodne z podejściem holistycznym w terapii, które uznaje, że ciało i umysł są ze sobą nierozerwalnie związane. Ponadto, badania wykazują, że ruch w połączeniu z muzyką może zmniejszać objawy lękowe i depresyjne, zwiększając jednocześnie poziom endorfin, co tworzy pozytywne doświadczenie terapeutyczne. Choreoterapia znajduje zastosowanie nie tylko w pracy z dziećmi, ale również z dorosłymi, w różnych kontekstach, takich jak rehabilitacja psychiczna czy wsparcie w kryzysach emocjonalnych.

Pytanie 35

Jakiego sposobu komunikacji powinien używać terapeuta zajęciowy, aby nawiązać oraz utrzymać właściwe relacje z rodziną pacjenta?

A. Asertywny

B. Bierny

C. Agresywny

D. Ekspresyjny

Styl komunikacji asertywny jest kluczowy dla terapeuty zajęciowego, gdyż umożliwia efektywne nawiązywanie i utrzymywanie relacji z rodziną pacjenta. Asertywność polega na wyrażaniu swoich myśli, uczuć i potrzeb w sposób szczery, jednocześnie z poszanowaniem granic i uczuć innych. Terapeuta, stosując ten styl, jest w stanie jasno przekazywać informacje o postępach pacjenta, a także angażować rodzinę w proces terapeutyczny, co przyczynia się do lepszej współpracy i wsparcia. Dobre praktyki wskazują, że włączenie rodziny w terapię jest kluczowe dla osiągania pozytywnych wyników. Przykładowo, podczas spotkań terapeutycznych terapeuta może zastosować techniki aktywnego słuchania oraz empatii, co wzmacnia zaufanie i otwartość ze strony rodziny. Asertywne podejście sprzyja także konstruktywnej wymianie informacji, co jest niezbędne do efektywnego planowania dalszej terapii. Warto zauważyć, że asertywność wspiera również procesy edukacyjne, umożliwiając rodzinie zrozumienie ról i odpowiedzialności w kontekście wsparcia pacjenta.

Pytanie 36

Jaką technikę aktywnego słuchania wykorzystuje terapeuta zajęciowy, gdy mówi do podopiecznego "Z tego co mówisz, rozumiem, że chodziło o ..."?

A. Parafrazowanie

B. Sugestia

C. Moralizowanie

D. Motywowanie

Parafrazowanie to naprawdę przydatna technika, która pomaga w słuchaniu. W skrócie, polega na tym, żeby powtórzyć czyjeś myśli i uczucia, ale w prostszy sposób. Jeśli terapeuta mówi Z tego co mówisz, rozumiem, że chodziło o…, to znaczy, że nie tylko słucha, ale też chce się upewnić, że dobrze zrozumiał. Dzięki temu buduje się zaufanie i poczucie bezpieczeństwa. Na przykład, jeśli podopieczny dzieli się swoimi emocjami na temat codziennych trudności, terapeuta, parafrazując jego słowa, może pomóc mu zauważyć ważne uczucia i myśli. A to z kolei prowadzi do lepszej rozmowy. Moim zdaniem, to świetna metoda, bo pacjent czuje się naprawdę wysłuchany i rozumiany.

Pytanie 37

U podopiecznego występują halucynacje oraz iluzje. Jakie to zaburzenia?

A. uwagi

B. uczenia się

C. pamięci

D. spostrzegania

Zaburzenia uwagi, pamięci i uczenia się to inne aspekty kognitywnych funkcji psychicznych, które różnią się od zaburzeń spostrzegania. Zaczynając od uwagi, jest to proces selektywnego skupiania się na konkretnych informacjach, co może być utrudnione w przypadku stanów lękowych lub depresyjnych, ale nie wiąże się bezpośrednio z omamami czy złudzeniami. Podobnie, pamięć odnosi się do zdolności do przechowywania i przypominania sobie informacji, co również nie jest bezpośrednio związane z percepcyjnymi zniekształceniami rzeczywistości. Zaburzenia pamięci mogą występować w wyniku uszkodzeń mózgu lub w chorobach neurodegeneracyjnych, ale nie prowadzą do halucynacji. Uczenie się zaś jest procesem nabywania wiedzy i umiejętności, do którego również nie odnoszą się omamy. Często mylone zaburzenia spostrzegania z innymi rodzajami deficytów kognitywnych mogą prowadzić do nieporozumień w diagnostyce. W praktyce klinicznej kluczowe jest, aby terapeuci i lekarze potrafili odróżnić te różne rodzaje zaburzeń, aby skutecznie planować interwencje terapeutyczne. Zrozumienie ich specyfiki oraz wzajemnych relacji jest niezbędne dla skutecznego leczenia pacjentów z problemami psychicznymi.

Pytanie 38

Część procesu komunikacji, w której odbiorca przekształca przekazany komunikat na język, który najlepiej rozumie, nazywana jest

A. filtrowanie

B. kwestionowanie

C. dekodowanie

D. sprzężenie zwrotne

Filtrowanie, sprzężenie zwrotne oraz kwestionowanie to różne procesy związane z komunikacją, jednak nie odpowiadają one na istotę dekodowania. Filtrowanie odnosi się do selekcji informacji, które są postrzegane przez odbiorcę, co może prowadzić do zniekształcenia przekazu. Odbiorca, filtrując komunikaty przez pryzmat własnych przekonań czy emocji, może zignorować istotne elementy, co skutkuje błędnym zrozumieniem. Sprzężenie zwrotne jest procesem, w którym odbiorca reaguje na komunikat nadawcy, co jest kluczowe dla zamknięcia obiegu komunikacji, ale samo w sobie nie dotyczy interpretacji treści. W kontekście procesu komunikacji, sprzężenie zwrotne jest ważne, ale nie jest tym samym co dekodowanie, które koncentruje się wyłącznie na interpretacji. Kwestionowanie z kolei polega na analizie i sprawdzaniu informacji, co jest istotnym krokiem w procesie krytycznego myślenia, ale nie jest bezpośrednio związane z procesem dekodowania komunikatów. Zrozumienie różnic między tymi pojęciami jest kluczowe dla skutecznej komunikacji. W praktyce, brak prawidłowego dekodowania może prowadzić do nieporozumień, konfliktów oraz nieefektywności w relacjach interpersonalnych, dlatego istotne jest, aby umieć rozróżniać te procesy oraz świadome uczestnictwo w komunikacji.

Pytanie 39

Uczestnik przyjęty do placówki dziennej ma trudności z zapamiętywaniem imion nowych znajomych. W indywidualnym planie pracy terapeutycznej należy uwzględnić

A. gry integracyjne z elementami mnemotechniki

B. zajęcia teatralne z elementami choreoterapii

C. grupowe muzykowanie okolicznościowe

D. wspólne oglądanie filmu wybranego w dyskusji

Gry integracyjne z elementami mnemotechniki to skuteczna metoda, która łączy naukę z zabawą, co jest szczególnie ważne w pracy z osobami mającymi trudności z zapamiętywaniem informacji. Mnemotechnika to zbiór technik pamięciowych, które pomagają w łatwiejszym przyswajaniu i przypominaniu sobie informacji, takich jak imiona nowych znajomych. Przykładem takiej gry może być 'Imiona i gesty', gdzie każdy uczestnik przedstawia się, a reszta grupy powtarza imię, wykonując przypisany gest – to nie tylko sprzyja zapamiętywaniu, ale także integruje grupę, tworząc atmosferę wsparcia. Tego typu podejście jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej i integracji sensorycznej, które podkreślają znaczenie aktywnego zaangażowania uczestników w procesie nauki. W praktyce, wprowadzanie gier mnemotechnicznych pozwala na stworzenie środowiska sprzyjającego nie tylko nauce imion, ale także budowaniu relacji interpersonalnych, co jest kluczowe dla rozwoju społecznego podopiecznych w ośrodkach dziennego wsparcia.

Pytanie 40

Terapia reminiscencyjna polega na

A. tworzeniu przyjaznego środowiska poprzez usunięcie barier architektonicznych

B. stymulowaniu właściwych zachowań społecznych

C. wywoływaniu wspomnień za pomocą stymulujących materiałów

D. ćwiczeniu orientacji w przestrzeni

Terapia reminiscencyjna jest techniką terapeutyczną, która wykorzystuje wspomnienia pacjentów w celu poprawy ich samopoczucia psychicznego oraz społecznego. Poprawna odpowiedź, dotycząca wywoływania wspomnień dzięki stymulującym materiałom, odnosi się do kluczowego aspektu tej terapii. Praktyczne zastosowanie terapii reminiscencyjnej polega na użyciu różnych materiałów, takich jak zdjęcia, muzyka, czy przedmioty z przeszłości, które mogą pobudzić pacjentów do dzielenia się swoimi wspomnieniami. Zastosowanie tej metody jest szczególnie istotne w pracy z osobami starszymi, w tym z pacjentami cierpiącymi na demencję. Badania pokazują, że aktywacja wspomnień może prowadzić do poprawy jakości życia, zwiększenia poczucia tożsamości oraz zmniejszenia objawów depresyjnych. Standardy dobrych praktyk w terapii reminiscencyjnej zalecają indywidualne podejście do pacjenta oraz uwzględnianie jego unikalnych doświadczeń życiowych, co wpływa na efektywność terapii.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej