Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 29 maja 2025 07:35
Data zakończenia: 29 maja 2025 07:55

Egzamin zdany!

Wynik: 30/40 punktów (75,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Koniecznym warunkiem dla werbalnej komunikacji interpersonalnej jest

A. rozumienie przez odbiorcę dźwięków lub symboli nadawanych

B. możliwość obserwacji mimiki twarzy nadawcy przez odbiorcę

C. intonacja oraz gesty odpowiadające treści przekazu

D. bezpośredni osobisty kontakt pomiędzy nadawcą a odbiorcą

W kontekście komunikacji interpersonalnej werbalnej, pominięcie kluczowej roli rozumienia nadawanych dźwięków lub symboli przez odbiorcę prowadzi do błędnych wniosków. Intonacja i gestykulacja, mimo że są istotnymi dodatkowymi elementami, nie są fundamentalne dla samego procesu wymiany informacji. Ich rola polega na wzbogaceniu komunikatu, ale bez zrozumienia słów, nawet najbardziej wyrazista intonacja czy gesty nie będą miały znaczenia. Również śledzenie mimiki twarzy może wspierać komunikację, jednak nie jest warunkiem koniecznym, ponieważ wiele interakcji odbywa się na odległość lub za pośrednictwem technologii. Podobnie, bezpośredni osobisty kontakt może ułatwić proces, ale nie jest absolutnie niezbędny, szczególnie w erze komunikacji cyfrowej, gdzie rozmowy telefoniczne czy wideokonferencje stają się coraz powszechniejsze. W rzeczywistości, kluczowy błąd polega na przyjęciu, że tylko fizyczna obecność lub dodatkowe sygnały niewerbalne zapewniają skuteczną komunikację. Dlatego ćwiczenie umiejętności słuchania, krytycznego myślenia i interpretacji treści jest niezbędne, aby unikać nieporozumień i skutecznie przekazywać swoje myśli i emocje. Warto zwrócić uwagę na te aspekty, aby doskonalić swoje zdolności komunikacyjne w różnych kontekstach.

Pytanie 2

W klasyfikacji potrzeb wyższego rzędu, opracowanej przez Abrahama Maslowa w modelu piramidy, mieszczą się potrzeby

A. bezpieczeństwa, uczuć

B. snu, szacunku

C. snu, opieki

D. uznania, przynależności

Dobra robota z odpowiedzią! Odpowiedź o uznaniu i przynależności jest rzeczywiście na miejscu. Maslow w swojej piramidzie mówi, że te potrzeby są wyżej, czyli przychodzą dopiero po tym, jak zaspokoimy te podstawowe, jak jedzenie czy bezpieczeństwo. Potrzeby uznania to nie tylko szacunek, ale też kwestia statusu i tego, jak nas postrzegają inni. Z kolei przynależność to wszystko to, co wiąże się z relacjami i akceptacją w grupie. Zaspokajanie tych potrzeb jest mega ważne dla naszego rozwoju. W pracy np. ludzie, którzy czują się doceniani, pracują lepiej i chętniej się angażują. Przykładowo, firmy powinny dbać o to, żeby stworzyć fajną atmosferę, gdzie każdy czuje się doceniony i akceptowany — takie programy zespołowe, to naprawdę działa.

Pytanie 3

Zespół terapeutyczno-opiekuńczy tworzy indywidualny plan wsparcia z uwzględnieniem, jeśli to możliwe z powodu stanu zdrowia oraz gotowości do udziału, dla

A. mieszkańca mieszkania wspomaganego

B. uczestnika zajęć warsztatu terapii zajęciowej

C. uczestnika zajęć środowiskowego domu samopomocy

D. mieszkańca domu pomocy społecznej

Wybór odpowiedzi, która odnosi się do mieszkańców mieszkań wspomaganych, uczestników zajęć środowiskowego domu samopomocy czy warsztatu terapii zajęciowej, nie oddaje w pełni kontekstu oraz specyfiki działania zespołów terapeutyczno-opiekuńczych. Mieszkańcy mieszkań wspomaganych, mimo że korzystają z wsparcia, w dużej mierze dążą do samodzielności i integracji ze społeczeństwem, co sprawia, że indywidualne plany wsparcia mogą mieć inny charakter niż w przypadku osób w domach pomocy społecznej. Uczestnicy zajęć w środowiskowych domach samopomocy są skupieni na aktywności oraz integracji społecznej, a więc ich potrzeby są zgoła odmienne – plan wsparcia koncentruje się na rozwoju umiejętności społecznych oraz samodzielności, a nie na całodobowej opiece. Dodatkowo, warsztaty terapii zajęciowej są ukierunkowane na rozwój umiejętności zawodowych osób z niepełnosprawnościami, a ich plany wsparcia koncentrują się na aspekcie zawodowym i terapeutycznym, a nie na kompleksowej opiece. Przyjęcie błędnych założeń dotyczących grup docelowych oraz ich specyfiki prowadzi do mylnych wniosków o możliwościach wsparcia. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że indywidualny plan wsparcia jest narzędziem dostosowanym do konkretnego środowiska, w którym dany uczestnik funkcjonuje, a podejścia stosowane w różnych instytucjach muszą być zgodne z ich charakterystyką oraz misją.

Pytanie 4

5-letnie dziecko przebywające na oddziale onkologicznym doświadcza silnego strachu, nie rozumie procesu leczenia oraz skutków ubocznych chemioterapii. W tej sytuacji najbardziej odpowiednią formą zajęć będzie

A. chromoterapia

B. bajkoterapia

C. hortikuloterapia

D. felinoterapia

Bajkoterapia to interwencja terapeutyczna, która wykorzystuje opowiadanie i słuchanie bajek w celu łagodzenia lęków i stresu, szczególnie u dzieci. W przypadku 5-letniego dziecka przebywającego na oddziale onkologicznym, które nie rozumie złożoności procedur medycznych i skutków ubocznych chemioterapii, bajkoterapia może stanowić skuteczne narzędzie do budowania poczucia bezpieczeństwa oraz zrozumienia tego, co się dzieje wokół niego. Opowieści mogą być dostosowane do indywidualnych lęków dziecka, a także pomóc w identyfikacji z postaciami bajkowymi, które przeżywają podobne sytuacje. W praktyce, terapeuta może wykorzystać bajki jako sposób na naukę poprzez zabawę, co jest zgodne z zasadami pedagogiki terapeutycznej i psychologii rozwojowej. Bajkoterapia wspiera rozwój emocjonalny i społeczny, umożliwiając dzieciom wyrażanie swoich obaw w bezpieczny sposób oraz uczenie się radzenia sobie z trudnymi emocjami. W kontekście standardów opieki zdrowotnej, ta forma terapii jest rekomendowana przez specjalistów zajmujących się wsparciem psychologicznym dzieci w sytuacjach kryzysowych.

Pytanie 5

Projektując wyposażenie sali doświadczania świata w urządzenia wspierające zmysły wzroku oraz słuchu, terapeuta zajęciowy powinien podkreślić potrzebę zakupu:

A. światłowodów, tablic świetlno-dźwiękowych

B. materaców, instrumentów muzycznych

C. tapczanów, projektora

D. koców, olejków zapachowych

Odpowiedź wskazująca na zakup światłowodów oraz tablic świetlno-dźwiękowych jest poprawna, ponieważ oba te urządzenia skutecznie stymulują zmysły wzroku i słuchu, co jest kluczowe w terapii sensorycznej. Światłowody są doskonałym narzędziem do wytwarzania efektów świetlnych, które mogą wpłynąć na nastrój i zachowanie osób z różnymi potrzebami. Użycie kolorowych świateł, które zmieniają się w rytm muzyki, prowadzi do interakcji i zaangażowania użytkowników, co jest szczególnie istotne w terapii zajęciowej. Tablice świetlno-dźwiękowe, z kolei, oferują różnorodne dźwięki i wizualizacje, które mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjentów. Dają one możliwość eksploracji zmysłowej, co wspiera rozwój umiejętności komunikacyjnych i sensorycznych. Wybór tych urządzeń jest zgodny z najlepszymi praktykami w zakresie terapii zajęciowej oraz standardami dotyczącymi wsparcia osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 6

Do typowych objawów występujących u osób z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej zaliczamy:

A. zaburzenia koncentracji uwagi, impulsywność w działaniu i nadruchliwość

B. obniżona sprawność intelektualna, nadwrażliwość sensoryczna oraz agresywne zachowania

C. echolalie, problemy z myśleniem i wycofanie w relacjach społecznych

D. zaburzenia pamięci, porywczość oraz trudności w dostosowywaniu się do zasad społecznych

Osoby z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD) charakteryzują się specyficzną triadą objawów, w skład której wchodzą zaburzenia koncentracji uwagi, impulsywność oraz nadruchliwość. Zaburzenia koncentracji uwagi przejawiają się trudnościami w skupieniu się na zadaniach, co może prowadzić do problemów w nauce i w relacjach społecznych. Impulsywność objawia się brakiem hamulców w podejmowaniu decyzji, co może skutkować nieodpowiednimi reakcjami w sytuacjach społecznych. Nadruchliwość, z kolei, manifestuje się w nadmiernej aktywności fizycznej, co sprawia, że osoby z ADHD często mają trudności w utrzymaniu spokoju w sytuacjach wymagających ciszy czy skupienia. Zrozumienie tych objawów jest kluczowe dla skutecznego wsparcia osób z ADHD, zarówno w edukacji, jak i w terapii. Dobre praktyki w pracy z dziećmi i młodzieżą z ADHD obejmują dostosowanie metod nauczania do ich potrzeb, w tym wprowadzenie elementów strukturyzacji zajęć oraz technik umożliwiających lepsze zarządzanie czasem.

Pytanie 7

Jaką metodę zasugerował terapeuta, rekomendując podopiecznej po mastektomii uczestnictwo w terapii poprzez pracę, aby przywrócić sprawność funkcjonalną ramienia oraz stawu barkowego?

A. Socjoterapię

B. Ludoterapię

C. Arteterapię

D. Ergoterapię

Ergoterapia jest metodą terapeutyczną, która koncentruje się na przywracaniu sprawności czynnościowej oraz poprawie jakości życia pacjentów, poprzez angażowanie ich w różne formy aktywności. W przypadku podopiecznej po mastektomii, ergoterapia może obejmować szereg ćwiczeń i działań mających na celu poprawę funkcji ramienia i stawu barkowego. Przykładowo, terapeuta może zaplanować program ćwiczeń, który będzie obejmował mobilizację stawów, ćwiczenia wzmacniające oraz zadania związane z codziennymi czynnościami, takimi jak ubieranie się czy przygotowywanie posiłków. Ergoterapia ma na celu nie tylko rehabilitację fizyczną, ale również wsparcie psychiczne, co jest niezwykle istotne w procesie pooperacyjnym. W standardach opieki nad pacjentami onkologicznymi, ergoterapia jest uznawana za kluczowy element rehabilitacji, a jej efektywność potwierdzają liczne badania kliniczne. Dzięki zastosowaniu ergoterapii, pacjenci mogą szybciej wrócić do aktywności, które są dla nich istotne, co znacząco wpływa na ich samopoczucie i jakość życia.

Pytanie 8

Jakiego specjalistę powinien zaangażować terapeuta zajęciowy, aby zwiększyć sieć wsparcia społecznego uczestnika środowiskowego domu samopomocy w kwestii pomocy w rozwiązaniu jego problemów życiowych?

A. Z pedagogiem specjalnym

B. Z pracownikiem socjalnym

C. Z logopedą

D. Z fizjoterapeutą

Wybór pedagoga specjalnego, fizjoterapeuty lub logopedy jako współpracowników terapeuty zajęciowego w kontekście poszerzania sieci wsparcia społecznego uczestników środowiskowych domów samopomocy nie jest najefektywniejszym rozwiązaniem. Pedagog specjalny, choć posiada umiejętności w pracy z osobami z różnymi niepełnosprawnościami, głównie koncentruje się na edukacji i rozwoju umiejętności społecznych oraz komunikacyjnych. Jego rola polega na wsparciu w kształceniu, co w przypadku problemów życiowych uczestników domów samopomocy nie zawsze jest wystarczające. Podobnie, fizjoterapeuta skupia się na rehabilitacji i poprawie sprawności fizycznej, co, choć istotne, nie obejmuje aspektów społecznych i emocjonalnych, które są kluczowe dla rozwiązania trudności życiowych. Logopeda natomiast, specjalizując się w terapiach mowy i komunikacji, nie dysponuje narzędziami do rozwiązywania problemów socjalnych czy ekonomicznych, które mogą dotyczyć uczestników. Wybór tych specjalistów może prowadzić do ograniczenia wsparcia, ponieważ ich kompetencje są zbyt wąskie, by sprostać złożonym potrzebom życiowym osób w środowiskowych domach samopomocy. Współpraca z pracownikiem socjalnym, który ma szeroką wiedzę na temat dostępnych zasobów społecznych, jest kluczowa dla skutecznego wsparcia, ponieważ pracownik socjalny jest przeszkolony w zakresie systemów wsparcia oraz interwencji w sytuacjach kryzysowych. Ignorowanie tej roli prowadzi do pomijania istotnych aspektów wsparcia społecznego, co wpływa na jakość życia uczestników tych programów.

Pytanie 9

Jaką metodę alternatywnej komunikacji powinien zasugerować terapeuta zajęciowy rodzinie do porozumiewania się z dzieckiem niewidomym i słabosłyszącym?

A. Fonogesty

B. Alfabet Lorma

C. Piktogramy

D. Znaki daktylograficzne

Alfabet Lorma to metoda komunikacji alternatywnej opracowana specjalnie dla osób z zaburzeniami wzroku i słuchu. W tej metodzie każdy znak reprezentuje określoną literę, a dotykowe odczucia pozwalają na skuteczne przekazywanie informacji osobom niewidomym i słabosłyszącym. Przykładem zastosowania Alfabetu Lorma jest nauka liter w formie dotykowej, gdzie terapeuta może wykorzystać różne materiały, takie jak piasek, aby stworzyć litery, które dziecko może dotykać i poznawać. Zastosowanie tej metody wspiera rozwój umiejętności komunikacyjnych i językowych, a także integrację sensoryczną, co jest zgodne z najlepszymi praktykami terapeutycznymi dla dzieci z takimi potrzebami. Alfabet Lorma jest ceniony w pedagogice specjalnej i rehabilitacji, ponieważ umożliwia osobom z niepełnosprawnościami aktywny udział w społeczeństwie oraz poprawia jakość ich życia poprzez efektywną komunikację.

Pytanie 10

Ocena funkcjonalna, mająca na celu ustalenie stopnia funkcjonowania osoby z autyzmem w różnych obszarach rozwojowych, powinna kończyć się

A. wyznaczeniem planu dnia

B. określeniem skali rozwoju

C. sformułowaniem wniosków terapeutycznych

D. ustaleniem liczby osób odpowiedzialnych za przeprowadzenie diagnozy

Kiedy kończymy diagnozę funkcjonalną osób z autyzmem, ważne jest, żeby wyciągnąć konkretne wnioski terapeutyczne. To kluczowy krok, bo dzięki temu możemy zamienić wszystkie zebrane dane o danej osobie na praktyczne rekomendacje do dalszej terapii. Te wnioski powinny być oparte na dokładnej analizie wyników oceny różnych obszarów, jak komunikacja, interakcje społeczne czy umiejętności adaptacyjne. Dzięki temu terapeuci mogą lepiej dostosować program terapii do potrzeb pacjenta, co jest mega ważne. Na przykład, można zaproponować terapię behawioralną, która pomoże rozwijać umiejętności społeczne u dziecka. Takie wnioski to nie tylko ułatwienie dla terapeutów, ale też sposób na zaangażowanie rodziców w cały proces, co jest istotne dla osiągnięcia dobrych efektów terapeutycznych.

Pytanie 11

Jaką metodę aktywnego słuchania zastosował terapeuta zajęciowy, mówiąc do podopiecznej: Rozumiem, co Pani odczuwa, na pewno też bym tak się poczuł w Pani sytuacji. Zgadzam się z Panią i w pełni podzielam Pani punkt widzenia.?

A. Odzwierciedlenie.

B. Streszczenie.

C. Parafraza.

D. Wyjaśnianie.

Odzwierciedlenie jest techniką aktywnego słuchania, która polega na wyrażeniu zrozumienia emocji i stanów psychicznych drugiej osoby. Kiedy terapeuta zajęciowy mówi do podopiecznej: "Rozumiem co Pani czuje, też bym się tak poczuł na Pani miejscu", wykazuje empatię oraz odnosi się bezpośrednio do odczuć podopiecznej. Dzięki temu buduje zaufanie i otwartą atmosferę, co jest kluczowe w relacji terapeutycznej. Ta technika pozwala podopiecznemu poczuć się zrozumianym i akceptowanym, co sprzyja postępom w terapii. Przykładem zastosowania odzwierciedlenia w praktyce może być sytuacja, w której pacjent wyraża swoje lęki związane z terapią; terapeuta może odpowiedzieć, podkreślając emocjonalny wymiar tych obaw, co pozwala na głębsze zrozumienie i szczere otwarcie się pacjenta. W kontekście terapeutyk zajęciowych, odzwierciedlenie wspiera również proces samodzielnej refleksji klienta, umożliwiając mu lepsze zrozumienie własnych uczuć oraz potrzeb. Dobre praktyki w tym zakresie sugerują, aby terapeuci regularnie stosowali tę technikę, co przynosi korzyści zarówno pacjentom, jak i samym specjalistom w pracy terapeutycznej.

Pytanie 12

Które z poniższych działań powinno być pierwszym krokiem terapeuty zajęciowego, gdy zaczyna pracę z nowym podopiecznym?

A. Opracowanie programu żywieniowego

B. Organizacja grupy wsparcia

C. Przeprowadzenie wywiadu wstępnego

D. Przygotowanie raportu finansowego

Rozpoczęcie pracy z nowym podopiecznym w terapii zajęciowej zawsze powinno zaczynać się od przeprowadzenia wywiadu wstępnego. Jest to kluczowe, ponieważ pozwala terapeucie na zebranie niezbędnych informacji o pacjencie, jego potrzebach, oczekiwaniach, a także o specyficznych ograniczeniach fizycznych, psychicznych czy społecznych. Wywiad wstępny stanowi fundament do dalszego planowania procesu terapeutycznego. Terapeuta zajęciowy, dzięki tym informacjom, może opracować indywidualny plan działania, który będzie najbardziej efektywny i dostosowany do potrzeb pacjenta. Dobre praktyki w terapii zajęciowej wskazują, że bez dokładnego zrozumienia pacjenta i jego sytuacji życiowej, trudno jest zapewnić skuteczną i odpowiednią pomoc. Wywiad ten często obejmuje również omówienie celów terapeutycznych z pacjentem, co zwiększa zaangażowanie i motywację do współpracy. Praktyczne zastosowanie tego etapu można zauważyć w każdej skutecznej interakcji terapeutycznej, gdzie kluczowe jest zrozumienie i dostosowanie interwencji do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Pytanie 13

Budowanie pozytywnych relacji między uczestnikiem środowiskowego domu samopomocy a bliskimi oraz sąsiadami odbywa się poprzez udział w treningu

A. umiejętności praktycznych

B. umiejętności spędzania czasu wolnego

C. samoobsługi i zaradności życiowej

D. umiejętności interpersonalnych

Umiejętności interpersonalne to mega ważna sprawa, jeśli chodzi o budowanie relacji z innymi, takimi jak bliscy czy sąsiedzi. Uczestnicząc w treningu tych umiejętności, można fajnie poprawić swoją komunikację, empatię i asertywność. To w sumie kluczowe, by mieć zdrowe relacje międzyludzkie. Na przykład, kiedy ktoś uczy się, jak lepiej mówić o swoich potrzebach i jednocześnie rozumieć potrzeby innych, to wszystko jakoś lepiej działa. Wiem z własnego doświadczenia, że te umiejętności naprawdę pomagają w budowaniu silnych więzi społecznych. W obszarze wsparcia społecznego umiejętności interpersonalne są fundamentem do dobrej współpracy z klientami i ich rodzinami. Dzięki nim uczestnicy lepiej rozumieją siebie i innych, co z kolei prowadzi do tworzenia wspierających relacji, które są bardzo istotne dla ich psychicznego i społecznego dobrostanu.

Pytanie 14

Według kolejnych etapów procesu terapeutycznego, pierwszą czynnością, jaką powinien wykonać terapeuta rozpoczynający usprawnianie pacjenta po udarze mózgu, jest

A. wybór form, metod oraz technik terapii zajęciowej

B. sporządzenie diagnozy terapeutycznej

C. ustalenie celów działań terapeutycznych

D. realizacja terapii zgodnie z przygotowanym planem

Przygotowanie diagnozy terapeutycznej to naprawdę ważny krok w rehabilitacji po udarze mózgu. W skrócie, chodzi o to, żeby zebrać i przeanalizować różne informacje o pacjencie, jego potrzebach i możliwościach. Na podstawie tej diagnozy terapeuta może stworzyć indywidualny plan terapii, który będzie dostosowany do konkretnych problemów pacjenta. W praktyce, to oznacza, że trzeba przeprowadzić szczegółowy wywiad i ocenić, jak pacjent radzi sobie z rzeczami, takimi jak ruch, myślenie czy emocje. Z tego, co pamiętam, normy rehabilitacyjne, np. te od American Heart Association, podkreślają, jak ważna jest dokładna diagnoza, żeby terapie były skuteczne. Na przykład, jeśli pacjent ma osłabienie jednej strony ciała po udarze, diagnoza pomoże określić, jak poważne jest to osłabienie i czy są inne problemy, np. z mową czy równowagą. To wszystko jest kluczowe, żeby dobrać odpowiednie metody terapeutyczne.

Pytanie 15

Mieszkanka ośrodka pomocy społecznej w przeszłości zajmowała się pracą na roli i ceniła sobie pielęgnację przydomowego ogrodu. Jaką z poniższych form terapii zajęciowej powinien jej zaproponować terapeuta zajęciowy?

A. Ludoterapię

B. Silwoterapię

C. Hortikuloterapię

D. Talasoterapię

Hortikuloterapia, jako forma terapii zajęciowej, wykorzystuje aktywność związaną z uprawą roślin i pielęgnacją ogrodów do wspierania zdrowia psychicznego i fizycznego uczestników. W przypadku mieszkanki domu pomocy społecznej, która ma doświadczenie w pracy na roli oraz zamiłowanie do ogrodnictwa, hortikuloterapia może być szczególnie korzystna. Praktyczne zajęcia w ogrodzie nie tylko angażują osobę w przyjemne i satysfakcjonujące aktywności, ale również sprzyjają poprawie koordynacji ruchowej, sprawności manualnej, a także relaksacji i redukcji stresu. Uczestnictwo w takich zajęciach umożliwia również rozwijanie umiejętności społecznych poprzez interakcję z innymi, co jest zgodne z założeniami standardów terapii zajęciowej, które kładą nacisk na indywidualne podejście do pacjenta oraz wykorzystanie jego zasobów i zainteresowań. Dzięki hortikuloterapii, osoby starsze mogą doświadczyć poczucia spełnienia i sukcesu, co jest istotne dla ich samopoczucia oraz jakości życia.

Pytanie 16

Dwa tygodnie temu do domu pomocy społecznej trafiła 73-letnia pani Zofia, która przez całe życie mieszkała na wsi i miała dużą pasję do typowych prac w gospodarstwie rolnym. Podopieczna zmaga się z trudnościami w przystosowaniu się do nowych warunków życia w domu pomocy społecznej. Najbardziej odpowiednia forma zaproponowanej aktywności w ramach organizacji czasu wolnego to

A. czynności krawieckie

B. wspólne oglądanie telewizji

C. czytanie książek oraz prasy

D. drobne prace w ogrodzie

Drobną pracą w ogrodzie można wspierać proces adaptacji pani Zofii do nowego środowiska. Prace te pozwalają na aktywne zaangażowanie się w zajęcia, które przypominają jej wcześniejsze, codzienne czynności z życia na wsi. Tego rodzaju aktywności mogą przynieść korzyści zarówno psychiczne, jak i fizyczne. Ogrodnictwo to forma terapii, znana jako hortiterapia, która ma na celu poprawę samopoczucia i jakości życia osób starszych. Umożliwia ona nie tylko kontakt z naturą, ale również stymuluje zmysły, poprawia sprawność manualną oraz może być doskonałą okazją do nawiązywania nowych relacji społecznych z innymi mieszkańcami domu. Dobrze zorganizowane zajęcia ogrodnicze mogą obejmować różnorodne czynności, takie jak sadzenie roślin, pielęgnacja kwiatów czy zbieranie plonów, co nie tylko dostarcza satysfakcji, ale także poczucia sensu i przynależności do społeczności. Warto zauważyć, że włączenie takiej aktywności w codzienny harmonogram mieszkańców domu pomocy jest zgodne z zasadami indywidualizacji opieki i wsparcia, co jest kluczowe w pracy z osobami starszymi.

Pytanie 17

Skuteczny plan terapii i rehabilitacji dla pacjenta powinien być

A. stały, wykonalny, przejrzysty, uporządkowany

B. elastyczny, bezterminowy, usystematyzowany, urozmaicony

C. wykonalny, stały, konsekwentny, urozmaicony

D. celowy, spójny, elastyczny, terminowy

Dobry plan terapii i rehabilitacji powinien być celowy, spójny, elastyczny oraz terminowy, ponieważ każdy z tych elementów odgrywa kluczową rolę w skuteczności procesu terapeutycznego. Celowość oznacza, że działania terapeutyczne są zgodne z ustalonymi celami, które powinny być jasno zdefiniowane na początku terapii. Spójność natomiast wskazuje na potrzebę harmonijnego integrowania różnych metod i technik, co pozwala na osiągnięcie synergii w leczeniu. Elastyczność jest niezbędna, aby dostosować plan do zmieniających się potrzeb pacjenta, co jest istotne zwłaszcza w długoterminowych terapiach, gdzie postępy mogą wymagać modyfikacji strategii. Terminowość odnosi się do konieczności realizacji działań w wyznaczonych ramach czasowych, co pozwala na monitorowanie efektów oraz wprowadzanie ewentualnych korekt. Praktycznym przykładem może być rehabilitacja po urazie, gdzie terapeuta może zaplanować serie ćwiczeń mających na celu odbudowę siły mięśniowej, ale także elastycznie dostosować intensywność i rodzaj ćwiczeń w zależności od reakcji pacjenta, co zwiększa efektywność wsparcia.

Pytanie 18

Terapeuta zajęciowy zastosował zmysł węchu oraz zapach olejku eterycznego z lawendy, aby uspokoić uczestników po intensywnym wysiłku fizycznym i emocjonalnym w czasie zajęć dramowych. Zaproponował im udział

A. w silwoterapii

B. w aromaterapii

C. w talasoterapii

D. w chromoterapii

Aromaterapia to metoda terapeutyczna, która wykorzystuje naturalne olejki eteryczne w celu poprawy zdrowia fizycznego i psychicznego. W przypadku wykorzystania lawendowego olejku eterycznego, jego działanie relaksacyjne jest dobrze udokumentowane, co czyni go idealnym narzędziem do wyciszenia uczestników po intensywnym wysiłku. Lawenda ma właściwości łagodzące napięcie, redukujące stres oraz wspomagające zasypianie, co jest niezwykle istotne w kontekście terapii zajęciowej. Przykłady zastosowania aromaterapii obejmują sesje, w których uczestnicy są zachęcani do głębokiego oddychania, co pozwala na lepsze wchłanianie aromatów olejków eterycznych. Warto również wspomnieć o standardach praktyki aromaterapeutycznej, które podkreślają znaczenie dobrego jakościowo olejku oraz odpowiednich technik aplikacji, co zapewnia bezpieczeństwo i skuteczność terapii.

Pytanie 19

Terapeuta zajęciowy uzyska informację z orzeczenia wydanego przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności?

A. na temat relacji w rodzinie

B. na temat wskazania do ulg i uprawnień

C. na temat wyników badań diagnostycznych

D. na temat zaleceń dotyczących dalszej rehabilitacji

Odpowiedzi „o wynikach badań diagnostycznych”, „o relacjach rodzinnych” oraz „o zaleceniach dalszego postępowania rehabilitacyjnego” są nieprawidłowe, ponieważ nie są one bezpośrednio związane z funkcją Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności. Wyniki badań diagnostycznych, chociaż są kluczowe w procesie oceny stanu zdrowia pacjenta, nie są przekazywane przez Zespół w formie orzeczenia. Orzeczenie ma na celu przede wszystkim określenie stopnia niepełnosprawności oraz wskazanie przysługujących ulg i uprawnień, a nie szczegółowe dane dotyczące wyników konkretnych badań. Relacje rodzinne również nie są przedmiotem orzeczenia, a ich analiza może być istotna na etapie diagnozy czy terapii, ale nie w kontekście formalnym orzeczenia o niepełnosprawności. Z kolei zalecenia dotyczące dalszego postępowania rehabilitacyjnego, mimo że są niezbędne dla prawidłowego prowadzenia terapii, również nie znajdują się w orzeczeniu. Zespoły orzekające skupiają się na ocenie i formalizacji statusu niepełnosprawności, co oznacza, że terapeuta zajęciowy powinien pozyskiwać informacje na temat dalszych działań rehabilitacyjnych z innych źródeł, takich jak konsultacje z lekarzami specjalistami lub zespołami terapeutycznymi. Brak zrozumienia tych różnic prowadzi do mylnych wniosków, które mogą utrudniać skuteczność działań rehabilitacyjnych.

Pytanie 20

Jakie materiały oraz narzędzia powinien zgromadzić terapeuta przed zajęciami z użyciem techniki patchwork?

A. Linoleum, dłuta, farba drukarska, papier o wysokiej gramaturze

B. Kawałki tkanin, igły, nici, nożyczki krawieckie, maszyna do szycia

C. Aparat fotograficzny, laptop, papier techniczny, program do cyfrowej obróbki zdjęć

D. Kredki pastelowe, karton, świece, rysik, tusz kreślarski

Analizując inne zestawy materiałów, można zauważyć, że żaden z nich nie odpowiada na potrzeby postawione przez technikę patchwork. Kredki pastelowe, karton, świece i tusz kreślarski to materiały związane z rysunkiem i malarstwem, a nie z szyciem czy łączeniem tkanin. Użycie tych przyborów może sugerować, że osoba odpowiadająca na pytanie nie zrozumiała, iż patchwork wymaga przede wszystkim materiałów do szycia, a nie tylko narzędzi plastycznych. Druga odpowiedź, obejmująca aparat fotograficzny oraz laptop z programem do obróbki zdjęć, odnosi się do cyfrowych mediów i technologii, które nie mają związku z tradycyjnym rzemiosłem szycia. Uczestnicy zajęć z patchworku są bardziej angażowani w praktyczne działania związane z tkaninami, a nie w obróbkę zdjęć. Ostatnia odpowiedź, która wskazuje na użycie linoleum, dłut i farby drukarskiej, odnosi się do technik druku i zdobienia, co również nie ma miejsca w kontekście szycia patchworkowego. Wybór niewłaściwych materiałów często wynika z nieporozumienia dotyczącego celów i technik terapeutycznych. Aby skutecznie prowadzić zajęcia z patchwork, niezbędne jest zrozumienie, że technika ta skupia się na fakturze, kolorze oraz umiejętności łączenia kawałków tkaniny, co wyraźnie wskazuje na specyfikę wymaganych narzędzi i materiałów.

Pytanie 21

Terapeuta powinien zasugerować pracę polegającą na nawijaniu włókien z równoczesnym zliczaniem elementów, aby odwrócić uwagę od omamów słuchowych, w przypadku

A. pacjenta z cukrzycą

B. dziecka z problemami ze słuchem

C. podopiecznego z zespołem Downa

D. osoby cierpiącej na schizofrenię

Nawijanie przędzy i jednoczesne liczenie elementów to naprawdę fajna technika, która może być bardzo pomocna w terapii osób z schizofrenią. W terapii zajęciowej chodzi o to, żeby zaangażować pacjenta w aktywności, które pomogą mu oderwać się od omamów i poprawić jego stan psychiczny. Takie zadania z przędzą i liczeniem mogą wprowadzać porządek i przewidywalność, co jest mega ważne dla osób z problemami psychicznymi. Można tu podać przykłady, jak różne prace rękodzielnicze, gdzie pacjent skupia się na konkretnych zadaniach. To może naprawdę pomóc w radzeniu sobie ze stresem i lękiem. Z tego, co wiem, Światowa Organizacja Zdrowia mówi, że takie podejście jest skuteczne w redukcji lęku i poprawie jakości życia pacjentów. Dobrze opracowane terapie mogą także wspierać rozwój umiejętności społecznych, co jest kluczowe dla osób z schizofrenią, ułatwiając im lepsze funkcjonowanie w społeczeństwie.

Pytanie 22

Terapeuta zajęciowy powinien zaproponować udział w zajęciach prowadzących do zwiększenia świadomości swojego ciała oraz nawiązywania kontaktów z innymi osobami dla podopiecznego, który ma z tym trudności, korzystając z metody

A. Faya

B. Glenna Domana

C. Veroniki Sherborne

D. Silvy

Odpowiedź, że terapeuta zajęciowy powinien zaproponować zajęcia prowadzone metodą Veroniki Sherborne jest prawidłowa, ponieważ ta metoda skupia się na rozwijaniu świadomości ciała i umiejętności komunikacyjnych. Sherborne opracowała program, który umożliwia uczestnikom lepsze zrozumienie własnego ciała poprzez ruch oraz interakcje z innymi. Dzięki ćwiczeniom opartym na różnych formach ruchu, uczestnicy mają możliwość eksploracji przestrzeni, nawiązywania kontaktu wzrokowego oraz współpracy z innymi osobami. To podejście jest szczególnie skuteczne w pracy z osobami, które mają trudności w zakresie percepcji własnego ciała oraz w relacjach interpersonalnych. Przykłady zastosowania tej metody obejmują zajęcia, które łączą zabawę z nauką, rozwijają zaufanie oraz umiejętność ekspresji emocji. Umożliwia to nie tylko poprawę stanu psychofizycznego uczestników, ale również wzmacnia ich motywację do aktywności społecznej i twórczej. W kontekście standardów terapii zajęciowej, metoda ta jest uznawana za jedną z efektywnych technik wspierających rozwój osobisty i społeczną integrację, co potwierdzają liczne badania oraz rekomendacje instytucji zajmujących się terapią i rehabilitacją.

Pytanie 23

Ustawienie szpar powiekowych pod kątem, uszy osadzone blisko, krótki nos z płaskim czubkiem i szerokim grzbietem to cechy zewnętrzne typowe dla jakiego zespołu?

A. Downa

B. Klinefeltera

C. Angelmana

D. Retta

Odpowiedź na pytanie jest prawidłowa, ponieważ opisane cechy zewnętrzne, takie jak skośne ustawienie szpar powiekowych, nisko osadzone uszy, krótki nos z płaską nasadą oraz szeroki grzbiet, są charakterystyczne dla zespołu Downa, znanego również jako trisomia 21. Zespół Downa jest jedną z najczęstszych wad genetycznych, związanych z obecnością dodatkowego chromosomu 21, co prowadzi do różnorodnych cech fizycznych oraz intelektualnych. W praktyce, diagnostyka zespołu Downa polega na obserwacji tych konkretnych cech oraz przeprowadzaniu badań genetycznych, takich jak kariotypowanie, które pozwalają na identyfikację anomalii chromosomalnych. Wiedza na temat cech zewnętrznych zespołu Downa jest istotna w kontekście wczesnej interwencji medycznej oraz wsparcia psychologicznego, co może znacząco wpłynąć na jakość życia osób z tym zespołem. Rozpoznanie i zrozumienie objawów zespołu Downa oraz ich wpływu na rozwój dziecka jest kluczowe w pracy z pacjentami oraz ich rodzinami, a także ma zastosowanie w edukacji i rehabilitacji.

Pytanie 24

Informacje uzyskane od respondenta, takie jak: imię, nazwisko, wiek czy miejsce urodzenia, klasyfikuje się jako dane

A. indywidualne

B. przedmiotowe

C. osobowe

D. podmiotowe

Odpowiedź 'osobowych' jest poprawna, ponieważ dane takie jak imię, nazwisko, wiek czy miejsce urodzenia zaliczają się do danych osobowych, które są definiowane jako informacje pozwalające na identyfikację osoby fizycznej. Zgodnie z RODO (Rozporządzenie o Ochronie Danych Osobowych), dane osobowe są wszelkimi informacjami, które mogą zidentyfikować osobę, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio, w kontekście innych informacji. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy jest kluczowe w obszarze zarządzania danymi oraz w ochronie prywatności. Na przykład, w branży IT, przy zbieraniu danych od użytkowników, ważne jest przestrzeganie zasad dotyczących przetwarzania danych osobowych, co obejmuje uzyskanie zgody na ich zbieranie i przetwarzanie. Warto również zwrócić uwagę na konieczność zabezpieczania tych danych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie ochrony danych, aby uniknąć naruszeń, które mogą prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych i reputacyjnych dla organizacji. Każdy pracownik zajmujący się danymi osobowymi powinien być świadomy tych regulacji i stosować je w codziennej pracy.

Pytanie 25

Osoba przebywająca w środowiskowym domu samopomocy dla osób z przewlekłymi zaburzeniami psychicznymi ma trudności z zarządzaniem swoim gospodarstwem domowym. Aby lepiej zrozumieć jej sytuację społeczną, należy zasięgnąć porady

A. z trenerem personalnym

B. z pracownikiem socjalnym

C. z pielęgniarką

D. z psychiatrą

Zgłaszanie się do pielęgniarki, psychiatry czy trenera personalnego w celu analizy sytuacji społecznej podopiecznego nie jest uzasadnione z perspektywy profesjonalnych standardów pracy z osobami przewlekle psychicznie chorymi. Pielęgniarki zajmują się głównie aspektami zdrowotnymi, co oznacza, że ich rola koncentruje się na leczeniu i opiece medycznej. Choć mogą być źródłem informacji na temat zdrowia fizycznego pacjenta, nie mają kompetencji do oceny sytuacji społecznej czy rodzinnej, co jest kluczowe w omawianym przypadku. Psychiatrzy, z kolei, koncentrują się na diagnozowaniu i leczeniu zaburzeń psychicznych, co również nie obejmuje pełnej analizy kontekstu społecznego życia pacjenta. Ich rolą jest terapia i farmakoterapia, a nie wsparcie w codziennych sprawach życiowych. Trener personalny, chociaż może być pomocny w aspekcie fizycznym, nie ma kompetencji w obszarze wsparcia społecznego i psychologicznego. Podejścia te odzwierciedlają typowe błędy myślowe, jakim jest deprecjonowanie roli pracowników socjalnych, którzy są wyspecjalizowani w złożonych problemach społecznych i psychicznych. Niezrozumienie tych różnic może prowadzić do nieefektywnego wsparcia osób potrzebujących, co w dłuższym okresie nie sprzyja ich rehabilitacji i integracji społecznej.

Pytanie 26

Wybierając zabawki do realizacji programu terapii zajęciowej dla dziecka z mózgowym porażeniem dziecięcym, warto pamiętać, że powinny one pełnić rolę

A. usprawniającą i kształcącą

B. uspokajającą i towarzyską

C. relaksującą i wyciszającą

D. inspirującą i edukacyjną

Wybór zabawek spełniających funkcję usprawniającą i kształcącą jest kluczowy w terapii zajęciowej dla dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Takie zabawki nie tylko pomagają w rozwijaniu umiejętności motorycznych, ale także wspierają procesy poznawcze i społeczne. Przykłady takich zabawek to układanki, klocki czy gry wymagające współpracy. Zabawki te stymulują rozwój zarówno u dzieci z ograniczeniami ruchowymi, jak i ich rówieśników, co sprzyja integracji społecznej i budowaniu relacji. Zgodnie z wytycznymi American Occupational Therapy Association (AOTA), zabawki powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb dziecka, aby maksymalizować ich efektywność w terapii. Usprawniające i kształcące zabawki pomagają również w rozwijaniu umiejętności rozwiązywania problemów, co jest niezbędne dla ich ogólnego rozwoju.

Pytanie 27

Mieszkaniec ośrodka pomocy społecznej wykazuje zainteresowanie różnorodnymi wykładami edukacyjnymi organizowanymi w tym miejscu, chętnie bierze udział w spotkaniach z interesującymi gośćmi. Zadaje również pytania dotyczące możliwości organizacji wycieczek oraz wydarzeń kulturalnych. Swoim zachowaniem i postawą zaspokaja potrzeby

A. fizjologiczne i bezpieczeństwa

B. szacunku i uznania

C. poznawcze i estetyczne

D. przynależności i miłości

Kiedy wybierasz coś innego niż "poznawcze i estetyczne", to niestety pokazuje, że nie do końca rozumiesz, czego potrzebuje ta osoba w domu pomocy społecznej. Odpowiedzi jak "respektu i uznania" czy "afiliacji i miłości" są ważne, owszem, ale skupiają się bardziej na relacjach międzyludzkich i emocjach, a nie na tym, co ta osoba naprawdę chciała robić. W kontekście hierarchii potrzeb Maslowa, te emocjonalne potrzeby są istotne, ale tu nie są głównym motywatorem. Z drugiej strony, odpowiedzi dotyczące "fizjologicznych i bezpieczeństwa" odnoszą się do podstawowych potrzeb życiowych, które są ważne, ale nie dotyczą tego, co wyraża ta osoba. Z moich doświadczeń wynika, że czasem mylimy chęć uczestnictwa w kulturze z potrzebą budowania relacji, co jest naturalne, ale w tym przypadku może pomijać inne aspekty, jak rozwój intelektualny czy estetyczne przeżycia. Zaspokojenie potrzeb poznawczych i estetycznych może naprawdę pozytywnie wpłynąć na ich samopoczucie oraz jakość życia, więc warto o tym pamiętać.

Pytanie 28

Jakie narzędzie ułatwiające korzystanie z komputera powinien zasugerować terapeuta osobie z tetraplegią po urazie kręgosłupa szyjnego?

A. Aplikację do tworzenia piktogramów i łatwych w odbiorze tekstów

B. Oprogramowanie typu syntezator mowy, przekształcające tekst na dźwięk

C. Klawiaturę z dużymi, czarno-białymi przyciskami

D. Urządzenie do obsługi komputera z wykorzystaniem ruchu gałek ocznych

Urządzenie do obsługi komputera z pomocą ruchu gałek ocznych jest idealnym rozwiązaniem dla osób z tetraplegią, które mają ograniczoną sprawność ruchową, zwłaszcza w przypadku uszkodzenia odcinka szyjnego kręgosłupa. Tego typu technologie umożliwiają użytkownikowi kontrolę komputera jedynie za pomocą mrugnięć lub ruchów gałek ocznych, co jest kluczowe w sytuacji, gdy tradycyjne metody, takie jak klawiatura czy myszka, są niemożliwe do zastosowania. Przykładem takiego urządzenia może być system Eye-Tracking, który nie tylko pozwala na nawigację po interfejsie, ale także umożliwia pisanie i komunikację w czasie rzeczywistym. W praktyce, osoby korzystające z technologii śledzenia ruchu oczu mogą łatwo przeglądać internet, uczestniczyć w wideokonferencjach czy korzystać z mediów społecznościowych, co znacząco poprawia jakość ich życia oraz umożliwia zachowanie kontaktu z otoczeniem. Ponadto, standardy takie jak WCAG (Web Content Accessibility Guidelines) podkreślają znaczenie dostosowywania aplikacji i stron internetowych do potrzeb osób z niepełnosprawnościami, co czyni rozwiązania oparte na śledzeniu wzroku nie tylko funkcjonalnymi, ale również zgodnymi z aktualnymi normami dostępu.

Pytanie 29

Terapeuta w dziennym ośrodku wsparcia dla osób starszych zauważył u jednego z pensjonariuszy postępujące drżenie rąk w spoczynku, mikrografię oraz ogólne opóźnienie w ruchach, które są typowymi objawami dla

A. zaawansowanego stadium reumatoidalnego zapalenia stawów

B. udaru krwotocznego w trakcie

C. postępującej dystrofii mięśniowej

D. choroby Parkinsona

Choroba Parkinsona to schorzenie neurodegeneracyjne, które charakteryzuje się specyficznymi objawami, takimi jak drżenie spoczynkowe, mikrografia (czyli pisanie drobnymi literami) oraz ogólne spowolnienie ruchowe. Drżenie spoczynkowe występuje, gdy kończyny są w spoczynku, co różni się od drżenia posturalnego czy intencyjnego, które występuje podczas ruchu. Mikrografia jest wynikiem zaburzeń w kontroli motorycznej, a spowolnienie ruchowe, znane jako bradykinezja, jest kluczowym objawem. W praktyce terapeuta w dziennym domu pomocy społecznej powinien być w stanie zauważyć te objawy i zarekomendować dalszą diagnostykę oraz wsparcie, takie jak terapia zajęciowa czy kinezyterapia. Warto również zwrócić uwagę na znaczenie wczesnego rozpoznania choroby Parkinsona, co pozwala na lepsze zarządzanie objawami oraz poprawę jakości życia pacjenta, zgodnie z najlepszymi praktykami w opiece nad osobami starszymi.

Pytanie 30

Na początku zajęć, terapeuta zachęcił grupę uczestników do wyrażenia swoich emocji dnia poprzez spontaniczny ruch w rytm muzyki, wzbogacając to klaskaniem, tupaniem i uderzaniem dłońmi o uda. Wykorzystał przy tym ćwiczenie typowe dla metody

A. Orffa

B. Dennisona

C. Klanzy

D. Sherborne

Wybór odpowiedzi dotyczący metody Sherborne, Dennisona czy Klanzy może być mylący z uwagi na ich różne podejścia do pracy z ciałem i emocjami. Metoda Sherborne skupia się głównie na rozwoju umiejętności motorycznych i społecznych poprzez ruch, ale nie wykorzystuje muzyki w tak kreatywny sposób, jak Orff. Uczestnicy ćwiczeń Sherborne angażują się w działania, które mają na celu budowanie relacji i zaufania, co różni się od rytmicznej i muzycznej ekspresji charakterystycznej dla metody Orffa. Z kolei metoda Dennisona, która bazuje na integracji sensorycznej, również nie kładzie nacisku na muzykę, lecz na różne techniki wspierające koncentrację i naukę. W końcu, metoda Klanzy, chociaż może wykorzystywać elementy ruchowe i gry, koncentruje się bardziej na refleksji i wdrażaniu technik terapeutycznych, a nie na spontanicznej ekspresji przez muzykę. Typowym błędem jest mylenie tych podejść, kiedy uczestnik nie dostrzega, że każda z tych metod ma swoje specyficzne cele i techniki, które niekoniecznie są zgodne z ideą muzykoterapii, jaką oferuje metoda Orffa. W kontekście edukacji i terapii muzykoterapia Orffa jest szczególnie ceniona za swoją zdolność do angażowania uczestników w aktywny sposób, co jest kluczowe dla ich rozwoju emocjonalnego i społecznego.

Pytanie 31

Styl, w którym jedna strona ustępuje drugiej i rezygnuje z własnych potrzeb, aby zachować dobre relacje z partnerem, nazywany jest

A. unikający

B. twardy

C. rzeczowy

D. miękki

Styl miękki w negocjacjach odnosi się do podejścia, które skupia się na utrzymaniu dobrych relacji interpersonalnych oraz szacunku dla drugiej strony. Osoby stosujące ten styl często ustępują w kwestiach mniej istotnych, aby zaspokoić potrzeby partnera i zbudować zaufanie. Przykładem mogą być negocjacje między dostawcą a klientem, gdzie dostawca może zgodzić się na obniżenie ceny na mniejsze zamówienia, aby zbudować długoterminową współpracę. Ważne jest, aby podczas negocjacji używać technik aktywnego słuchania, co pozwala na lepsze zrozumienie oczekiwań drugiej strony. W praktyce styl miękki może być skuteczny w sytuacjach, gdzie priorytetem jest dalsza współpraca i relacje, co jest zgodne z podejściem opartym na win-win, promowanym w wielu standardach negocjacyjnych takich jak principled negotiation. Warto również pamiętać, że chociaż ustępowanie jest korzystne w wielu sytuacjach, kluczowe jest utrzymanie równowagi między własnymi potrzebami a potrzebami partnera, aby uniknąć sytuacji niekorzystnych w przyszłości.

Pytanie 32

Podczas udzielania informacji zwrotnej podopiecznemu, który narusza zasady funkcjonowania pracowni, terapeuta zajęciowy powinien w pierwszej kolejności

A. jednoznacznie ocenić podopiecznego oraz określić jego możliwości do modyfikacji zachowania

B. ocenić niewłaściwe zachowanie w kontekście regulaminu pracowni i określić swoje oczekiwania dotyczące zmian

C. w sposób ogólny formułować swoje uwagi, nie koncentrując się na szczegółach, ale zaznaczyć możliwość usunięcia podopiecznego z zajęć

D. podawać przykłady negatywnych zachowań podopiecznego z przeszłości i skoncentrować się na potencjalnych zagrożeniach wynikających z łamania zasad pracowni

Odpowiedź wskazująca na ocenę zachowania niezgodnego z regulaminem pracowni oraz na określenie oczekiwań wobec zmiany jest prawidłowa, ponieważ opiera się na zasadach konstruktywnej informacji zwrotnej. Terapeuta zajęciowy powinien w sposób jasny i precyzyjny ocenić, jakie zachowania są nieakceptowalne, aby podopieczny miał pełną świadomość ich wpływu na środowisko pracowni oraz na innych uczestników zajęć. Warto podkreślić, że konkretne wskazanie oczekiwań dotyczących zmiany zachowania pozwala na stworzenie jasnych ram, w których podopieczny może się poruszać. Na przykład, jeśli zachowanie polega na nieprzestrzeganiu zasad współpracy, terapeuta powinien wyraźnie przedstawić, jakie konkretne działania są pożądane, takie jak aktywne słuchanie czy przestrzeganie zasad komunikacji. Tego typu podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, które koncentrują się na wspieraniu rozwoju kompetencji społecznych i emocjonalnych, a także na budowaniu odpowiedzialności za własne zachowanie.

Pytanie 33

Która z wymienionych metod wsparcia dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi polega na inicjowaniu odruchów pełzania przez uciskanie określonych punktów na ciele?

A. Vojty

B. Domana

C. Kabata

D. Peto

Wybór innych metod, takich jak metoda Domana, Peto czy Kabata, jest nieprawidłowy z kilku powodów. Metoda Domana, znana z podejścia do nauki czytania i pisania u małych dzieci, nie koncentruje się na wyzwalaniu odruchów pełzania. Raczej odnosi się do stymulacji poznawczej oraz wizualnej, co nie jest istotą problemu przedstawionego w pytaniu. Z kolei metoda Peto, choć często stosowana w rehabilitacji dzieci z zaburzeniami ruchowymi, skupia się na całościowej terapii poprzez pielęgnację i wsparcie rozwoju, a nie na odruchach motorycznych wyzwalanych przez ucisk. Metoda Kabata koncentruje się na korygowaniu postawy i rozwoju funkcji ruchowych, ale także nie obejmuje specyficznego wyzwalania odruchów pełzania. Wybór tych metod może prowadzić do mylnego przekonania, że wszystkie terapie neurorozwojowe są równoważne, co jest błędnym założeniem. Kluczowym elementem w terapii dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi jest dostosowanie metody do indywidualnych potrzeb dziecka, a także do jego aktualnych umiejętności motorycznych. Użycie nieodpowiednich metod może skutkować brakiem postępów w rehabilitacji oraz frustracją zarówno u dziecka, jak i terapeuty. Dlatego tak ważne jest, aby stosować te techniki, które rzeczywiście odpowiadają na konkretne zaburzenia i są potwierdzone przez badania naukowe.

Pytanie 34

Głównym celem terapii zajęciowej dla osoby z niepełnosprawnością sprzężoną, w tym mózgowym porażeniem dziecięcym oraz znaczną niepełnosprawnością intelektualną i niedosłuchem, jest

A. przygotowanie do pracy w warunkach chronionych

B. nabycie umiejętności wykonywania podstawowych czynności życiowych, takich jak jedzenie

C. zwiększenie wydolności oddechowej oraz poprawa kondycji fizycznej

D. rozwijanie umiejętności organizacji czasu wolnego w sposób aktywny

Terapia zajęciowa dla podopiecznych z niepełnosprawnością sprzężoną, w tym mózgowym porażeniem dziecięcym oraz niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym, koncentruje się głównie na opanowaniu podstawowych czynności życia codziennego. Umiejętności takie jak jedzenie, ubieranie się czy higiena osobista są kluczowe dla samodzielności i jakości życia tych osób. Terapeuci zajęciowi wykorzystują różnorodne metody, takie jak zadania oparte na codziennych czynnościach, w celu wspierania pacjentów w nabywaniu umiejętności niezbędnych do prowadzenia niezależnego życia. Na przykład, dzięki zastosowaniu technik adaptacyjnych i pomocy ortopedycznych, terapeuta może pomóc osobie z mózgowym porażeniem dziecięcym w nauce samodzielnego jedzenia przy użyciu specjalnie przystosowanych narzędzi. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które kładą nacisk na zwiększanie samodzielności pacjentów oraz poprawę ich jakości życia. Celem jest nie tylko nauka umiejętności, ale także budowanie pewności siebie i poczucia własnej wartości.

Pytanie 35

W planie zajęć terapeutycznych powinny się znaleźć etapy:

A. wstępna, kluczowa, końcowa

B. pierwsza, środkowa, końcowa

C. początkowa, centralna, końcowa

D. wstępna, zasadnicza, końcowa

Odpowiedź 'wstępna, zasadnicza, końcowa' jest poprawna, ponieważ odzwierciedla standardowy model struktury zajęć terapeutycznych. Faza wstępna ma na celu wprowadzenie uczestników w temat, ustalenie celów oraz stworzenie bezpiecznej i komfortowej atmosfery, co jest kluczowe dla efektywnej interakcji. Faza zasadnicza to moment, w którym odbywają się główne działania terapeutyczne, takie jak praktykowanie umiejętności czy rozwiązywanie problemów, co wymaga umiejętnego prowadzenia przez terapeutę, aby utrzymać zaangażowanie uczestników. Na końcu, w fazie końcowej, następuje podsumowanie zajęć, refleksja nad osiągniętymi rezultatami oraz przygotowanie do przyszłych działań. Przykładowo, w terapii grupowej, w fazie wstępnej można zaaranżować krótką rundę wprowadzającą, w fazie zasadniczej zrealizować ćwiczenia interakcyjne, a w fazie końcowej przeprowadzić dyskusję, co pomaga w utrwaleniu nabytej wiedzy i umiejętności. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii oraz edukacji dorosłych.

Pytanie 36

Znaczna skłonność do kompromisów, łagodne podejście do dyskutanta oraz dążenie do pogodzenia się, nawet jeśli wiąże się to z potencjalnymi osobistymi stratami, definiuje styl prowadzenia negocjacji

A. merytoryczny

B. miękki

C. konkurencyjny

D. twardy

Styl miękki w negocjacjach charakteryzuje się dużą gotowością do ustępstw oraz delikatnym traktowaniem rozmówcy. Osoby stosujące ten styl dążą do osiągnięcia polubownego rozwiązania, co często wiąże się z akceptacją decyzji, które mogą prowadzić do ich własnych strat. Taki sposób negocjacji szczególnie sprawdza się w sytuacjach, gdzie relacje międzyludzkie są ważne lub w przypadkach, gdy strona dążąca do kompromisu chce zbudować długotrwałą współpracę. Przykładem może być negocjacja kontraktu, w której jedna ze stron decyduje się na obniżenie ceny, aby zaspokoić potrzeby drugiej strony, licząc na przyszłe zlecenia. W praktyce, podejście to może prowadzić do wypracowywania innowacyjnych rozwiązań, które mogą zaspokoić interesy obu stron. Warto podkreślić, że w zastosowaniach biznesowych dążenie do win-win jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie budowania relacji oraz współpracy.

Pytanie 37

W kontekście zajęć terapeutycznych, w kluczowej części realizacji powinno się uwzględnić

A. listę osób biorących udział w zajęciach z określeniem rodzaju ich niepełnosprawności

B. dokładne instrukcje dotyczące obsługi urządzeń używanych podczas zajęć

C. opis środków ochrony indywidualnej wymaganych w trakcie zajęć

D. komentarze zachęcające uczestników do wzięcia udziału w kolejnych zajęciach

W swoim rozważaniu na temat kluczowych elementów zajęć terapii zajęciowej, błędne koncepcje mogą prowadzić do nieefektywności w pracy z uczestnikami. Lista uczestników zajęć wraz ze wskazaniem charakteru ich niepełnosprawności, choć może wydawać się istotna z perspektywy organizacyjnej, nie ma bezpośredniego wpływu na przebieg zajęć. Tego typu informacja nie wpływa na umiejętność obsługi sprzętu i nie jest wystarczająca, by zapewnić bezpieczeństwo podczas ich używania. Podobnie, uwagi motywujące uczestników do udziału w kolejnych zajęciach, choć mogą być ważne z psychologicznego punktu widzenia, nie stanowią fundamentu do skutecznej realizacji zajęć. Uczestnicy muszą być przede wszystkim zrozumieć, jak korzystać z narzędzi, które będą używać, ponieważ to bezpośrednio wpływa na ich bezpieczeństwo. Na koniec, opis środków ochrony osobistej, choć również ważny, jest jedynie uzupełnieniem, które w żadnym razie nie może zastąpić szczegółowych instrukcji dotyczących sprzętu. Niezrozumienie tej hierarchii potrzeb może prowadzić do potencjalnych zagrożeń i obniżenia efektywności terapii zajęciowej.

Pytanie 38

Terapeuta, który powiedział do podopiecznego: Rozumiem, że według ciebie organizacja wystawy prac to świetny pomysł, użył metody aktywnego słuchania zwanej

A. reprezentowaniem

B. docenieniem

C. parafrazą

D. motywacją

Parafraza to technika aktywnego słuchania, polegająca na powtarzaniu lub przekształcaniu wypowiedzi rozmówcy w sposób, który odzwierciedla jego myśli i uczucia. W opisanym przypadku terapeuta zastosował tę technikę, potwierdzając zrozumienie idei podopiecznego o organizacji wystawy prac. Dzięki temu pacjent czuje się słuchany i zrozumiany, co znacznie zwiększa efektywność komunikacji oraz buduje zaufanie w relacji terapeutycznej. W praktyce, parafrazowanie może przybierać różne formy, w tym uszczegółowienie myśli rozmówcy lub ich uproszczenie dla lepszego zrozumienia. W kontekście psychoterapii i doradztwa, umiejętność parafrazowania jest kluczowa, gdyż pozwala na weryfikację informacji oraz głębsze eksplorowanie emocji pacjenta. Umożliwia to również terapeutom lepsze dostosowanie się do potrzeb swoich klientów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie psychologii i terapii.

Pytanie 39

Uczestnik warsztatów w środowiskowym domu samopomocy wyraził zamiar uczestniczenia w zajęciach w pracowni stolarskiej. Terapeuta powinien zacząć współpracę od

A. przedstawienia listy materiałów i narzędzi używanych w pracowni

B. nauki obsługi narzędzi ręcznych, takich jak dłuto czy piła

C. nauki projektowania prostych wzorów na drewnie

D. zapoznania z regulaminem oraz zasadami bhp obowiązującymi w pracowni

Zgłębienie regulaminu i zasad BHP w pracowni stolarskiej to absolutny must-have na początku nauki. Bezpieczeństwo i higiena pracy to podstawa, na której trzeba budować wszystko inne, szczególnie w obróbce drewna. Znajomość zasad BHP nie tylko pomaga dostrzegać zagrożenia, ale i zmniejszać ryzyko jakichkolwiek wypadków. Na przykład, każdy powinien mieć na uwadze, że noszenie odpowiednich środków ochrony, takich jak okulary, rękawice i dobrze dopasowane buty, jest kluczowe. To dbanie o zdrowie, ale też o komfort w pracy. Fajnie jest, gdy zajęcia praktyczne zaczynają się od teoretycznego wprowadzenia, które daje znać o potencjalnych niebezpieczeństwach i obowiązkach. Zasady te są zgodne z tym, co mówi Kodeks Pracy i regulacje BHP. Dzięki temu uczniowie uczą się myśleć o bezpieczeństwie, co na pewno przyda im się w przyszłej pracy. Przykładając wagę do odpowiedniego przygotowania przed pracą w warsztacie, zyskują pewność siebie i umiejętność radzenia sobie w trudnych sytuacjach.

Pytanie 40

Powrót, zazwyczaj pod wpływem stresu, do zachowań typowych dla wcześniejszego etapu rozwojowego, określa się mianem

A. autoagresją

B. infantylizmem

C. regresją

D. progresją

Regresja to pojęcie psychologiczne, które odnosi się do powrotu jednostki do wcześniejszych, bardziej prymitywnych lub dziecięcych zachowań pod wpływem stresu lub innych trudnych sytuacji życiowych. Zjawisko to jest często obserwowane w terapii psychologicznej, gdzie pacjenci mogą przejawiać zachowania przypominające te z ich dzieciństwa, takie jak płacz, złość czy skłonność do szukania poczucia bezpieczeństwa w osobach dorosłych. Regresja może być mechanizmem obronnym, który pozwala na chwilowe złagodzenie stresu poprzez ucieczkę do prostszych, bardziej znanych emocji i sposobów reagowania. W praktyce, terapeuci mogą spotkać się z regresją u osób przeżywających kryzysy życiowe, takie jak rozwody, utraty bliskich czy poważne zmiany zawodowe. W takich przypadkach ważne jest, aby terapeuta potrafił zrozumieć i uznać te zachowania, jednocześnie pomagając pacjentowi w powrocie do bardziej adaptacyjnych strategii radzenia sobie. Warto również zaznaczyć, że regresja nie jest zawsze negatywna; w pewnych kontekstach może być naturalnym i zdrowym sposobem na poradzić sobie z trudnościami.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej