Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik rachunkowości
  • Kwalifikacja: EKA.07 - Prowadzenie rachunkowości
  • Data rozpoczęcia: 16 kwietnia 2025 21:46
  • Data zakończenia: 16 kwietnia 2025 21:59

Egzamin niezdany

Wynik: 11/40 punktów (27,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Aktywa w bilansie firmy są uszeregowane według jakiego kryterium?

A. wzrastającej wymagalności
B. malejącej płynności
C. malejącej wymagalności
D. wzrastającej płynności
Wybór innych kryteriów, takich jak wzrastająca wymagalność, malejąca płynność lub malejąca wymagalność, odzwierciedla nieporozumienia dotyczące struktury bilansu i funkcji aktywów. Kryterium wzrastającej wymagalności sugeruje, że aktywa powinny być uporządkowane według terminu, w jakim staną się wymagalne, co może prowadzić do mylenia płynności z czasem spłaty. Takie podejście nie uwzględnia, że aktywa różnią się pod względem szybkości, z jaką można je przekształcić w gotówkę. Malejąca płynność to jeszcze większe nieporozumienie, ponieważ wskazuje na to, że aktywa mniej płynne, takie jak nieruchomości czy maszyny, miałyby być prezentowane jako pierwsze. Taki układ może wprowadzać w błąd osoby analizujące sytuację finansową firmy, które oczekują, że aktywa o najwyższej płynności będą łatwo dostępne. Malejąca wymagalność również nie jest rozsądna, ponieważ przy założeniu, że aktywa są segregowane według ich zdolności do regulowania zobowiązań, wprowadza to niejasności w ocenie ich rzeczywistej wartości w kontekście bieżących potrzeb finansowych. Ostatecznie, nieprawidłowe podejście do klasyfikacji aktywów może prowadzić do błędnych decyzji inwestycyjnych lub finansowych, które mogą negatywnie wpłynąć na kondycję przedsiębiorstwa.
Pytanie 2

Natężenie oświetlenia w miejscach pracy powinno być dostosowane do rodzaju wykonywanych zadań oraz musi spełniać określone wymagania

A. w Polskiej Normie
B. w Regulaminie pracy
C. w ogólnych przepisach bhp
D. w Kodeksie pracy
Odpowiedzi odwołujące się do Kodeksu pracy, Regulaminu pracy oraz ogólnych przepisów bhp zawierają pewne nieporozumienia dotyczące regulacji związanych z oświetleniem w miejscu pracy. Kodeks pracy rzeczywiście stanowi podstawę prawną regulującą wiele aspektów życia zawodowego, jednakże nie precyzuje on konkretnych wymagań dotyczących natężenia oświetlenia. Zamiast tego, skupia się bardziej na ogólnych zasadach ochrony zdrowia i bezpieczeństwa, a także na prawach pracowników. Regulamin pracy, który również może zawierać ogólne zasady dotyczące bezpieczeństwa, nie dostarcza szczegółowych norm oświetleniowych, a jego zapisy są często odniesieniem do wytycznych zawartych w Kodeksie pracy. Ogólne przepisy bhp, podobnie jak wspomniane dokumenty, zapewniają ramy dla ochrony zdrowia i bezpieczeństwa, lecz nie dostarczają konkretnych wartości natężenia oświetlenia dla różnych typów stanowisk pracy. Pracodawcy często popełniają błąd, zakładając, że przestrzeganie ogólnych przepisów jest wystarczające, nie zadając sobie pytania o konkretne wymagania techniczne. W rzeczywistości, każda branża ma swoje unikalne potrzeby i standardy, co czyni Polską Normę kluczowym punktem odniesienia w celu zapewnienia odpowiednich warunków oświetleniowych, które są podstawą efektywnej i bezpiecznej pracy.
Pytanie 3

Operację gospodarczą PK – ujęto nadwyżkę towarów, której przyczyna nie została ustalona należy zarejestrować na kontach

A. Wn Rozliczenie nadwyżek oraz Ma Pozostałe przychody operacyjne
B. Wn Rozliczenie nadwyżek oraz Ma Towary
C. Wn Rozliczenie nadwyżek oraz Ma Wartość sprzedanych towarów w cenach zakupu
D. Wn Zużycie materiałów i energii oraz Ma Rozliczenie nadwyżek
Odpowiedź, która wskazuje na zaksięgowanie operacji jako Wn Rozliczenie nadwyżek oraz Ma Pozostałe przychody operacyjne, jest poprawna, ponieważ zgodnie z przepisami prawa bilansowego oraz standardami rachunkowości, nadwyżki towarów, które nie mają ustalonej przyczyny powstania, należy ewidencjonować w przychodach operacyjnych. Księgowanie Wn Rozliczenie nadwyżek obrazuje wzrost aktywów, natomiast Ma Pozostałe przychody operacyjne odzwierciedla przychód, który powstał w wyniku rozliczenia nadwyżki. Przykładowo, jeśli w wyniku inwentaryzacji stwierdzono nadwyżkę towarów, która nie została przypisana do żadnej konkretnej przyczyny, przedsiębiorstwo ma obowiązek uwzględnienia tej nadwyżki jako przychód w swoich księgach. Warto zauważyć, że zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), przedsiębiorstwa muszą rzetelnie i przejrzyście prezentować swoje wyniki finansowe, co obejmuje również odpowiednie klasyfikowanie przychodów. Dlatego prawidłowe ewidencjonowanie takich transakcji jest kluczowe dla utrzymania przejrzystości finansowej w działalności gospodarczej.
Pytanie 4

Transakcję gospodarczą WB - bank pobrał odsetki od zaciągniętego kredytu należy zaksięgować na kontach?

A. Wn Rachunek bieżący, Ma Przychody finansowe
B. Wn Pozostałe koszty operacyjne, Ma Rachunek bieżący
C. Koszty finansowe, Ma Rachunek bieżący
D. Wn Koszty finansowe, Ma Kredyty bankowe
Zgłaszane odpowiedzi, które nie wskazują właściwych kont do księgowania odsetek od kredytu, opierają się na nieprawidłowych założeniach dotyczących klasyfikacji kosztów. Odpowiedzi sugerujące księgowanie na 'Pozostałe koszty operacyjne' lub 'Kredyty bankowe' nie odzwierciedlają specyfiki transakcji. Pozostałe koszty operacyjne są szeroką kategorią obejmującą różne wydatki, które nie są związane z finansowaniem, co może prowadzić do błędnych analiz finansowych. Księgowanie odsetek jako kosztów operacyjnych zniekształca realny obraz ich wpływu na wynik finansowy. Z kolei księgowanie w 'Kredyty bankowe' nie jest adekwatne, ponieważ kredyty są zobowiązaniami, a nie kosztami. W tym przypadku odsetki powinny być ujmowane na koncie kosztów, co jest zgodne z zasadą, że koszty muszą być klasyfikowane zgodnie z ich charakterem. Błędem jest także mylenie wpływu kosztów finansowych na bilans z pojęciem przychodów finansowych, co może wprowadzać w błąd osoby zajmujące się księgowością. Dobrą praktyką jest regularne przeglądanie i aktualizowanie polityki księgowej, by uniknąć takich nieporozumień oraz zapewnić zgodność z obowiązującymi przepisami prawa oraz standardami rachunkowości.
Pytanie 5

Zgodnie z regulacjami ustawy o rachunkowości, poprawkę można wprowadzić poprzez skreślenie błędnej treści lub kwoty, z zachowaniem czytelności przekreślonych wyrazów lub cyfr, oraz wpisanie poprawnej treści, daty poprawki i złożenie podpisu osoby upoważnionej

A. fakturę
B. KP asygnatę kasową
C. wyciąg bankowy
D. RW dokument magazynowy
Niepoprawne odpowiedzi dotyczą innych typów dokumentów, które nie podlegają tym samym zasadom dotyczącym poprawek w oparciu o ustawę o rachunkowości. Asygnata kasowa (KP) jest dokumentem związanym z operacjami kasowymi, gdzie jakiekolwiek błędy wymagają zazwyczaj sporządzenia nowego dokumentu lub korekty w systemie kasowym, a nie skreśleń, co wpływa na przejrzystość transakcji. Z kolei wyciąg bankowy to zestawienie operacji bankowych, które są na stałe rejestrowane przez bank, a wszelkie błędy powinny być zgłaszane bezpośrednio do instytucji finansowej, a nie poprawiane przez osoby trzecie. W przypadku faktur, przepisy dotyczące VAT oraz fakturowania wymagają, aby błędy były korygowane za pomocą faktur korygujących, które są odrębnymi dokumentami, co zapewnia zgodność i przejrzystość w obrocie gospodarczym. Błędne myślenie związane z tymi odpowiedziami często wynika z nieznajomości specyficznych regulacji dotyczących każdego z tych dokumentów oraz ich zastosowania w praktyce, przez co można mylnie przyjąć, że tak samo jak w dokumentacji magazynowej można dokonywać poprawek w innych formularzach. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla prawidłowego prowadzenia dokumentacji w każdej organizacji, co wpływa na jej prawidłowe funkcjonowanie oraz zgodność z obowiązującymi przepisami.
Pytanie 6

Zakład zajmujący się masową produkcją jednego rodzaju prostych wyrobów powinien przy obliczaniu jednostkowego kosztu wytwarzania gotowego produktu zastosować kalkulację

A. podziałową ze współczynnikami
B. dolaczeniową asortymentową
C. podziałową prostą
D. dolaczeniową zleceniową
Wybór kalkulacji doliczeniowej asortymentowej może prowadzić do błędnych oszacowań kosztów, ponieważ ta metoda jest bardziej skomplikowana oraz czasochłonna, co nie jest uzasadnione w przypadku masowej produkcji jednego asortymentu. Doliczeniowa zleceniowa opiera się na szczegółowej analizie kosztów związanych z konkretnymi zleceniami, co również nie ma zastosowania, gdy produkcja jest jednolita i przewidywalna. W przypadku produkcji masowej, gdzie asortyment jest ograniczony i produkty są jednorodne, kalkulacja podziałowa ze współczynnikami staje się niepraktyczna, ponieważ wprowadza dodatkowe zmienne, które mogą skomplikować proces bez dostarczania istotnych korzyści. Błędem jest również przyjęcie, że bardziej złożone metody kalkulacji kosztów są zawsze lepsze; w rzeczywistości, w prostych produkcjach masowych, prosta kalkulacja podziałowa jest wystarczająca i często bardziej efektywna. Przedsiębiorstwa powinny skoncentrować się na uproszczeniu procesów, aby zaoszczędzić czas i zasoby, a nie na skomplikowanych metodach, które nie przynoszą wymiernych korzyści w kontekście kosztów jednostkowych.
Pytanie 7

Korygowanie błędów w księgowości przy użyciu zapisów negatywnych polega na

A. korekcji
B. stornie czerwonej
C. stornie czarnej częściowej
D. stornie czarnej zupełnej
Korekta jako termin w kontekście poprawy błędów księgowych odnosi się ogólnie do działań mających na celu skorygowanie nieprawidłowości, jednak nie precyzuje sposobu ich przeprowadzania. W praktyce, korekta może obejmować różne techniki, w tym storno, ale sama w sobie nie jest wystarczająco precyzyjna. Użycie terminu 'storno czarne częściowe' sugeruje, że istnieje możliwość częściowej korekty, co w kontekście rachunkowości jest mylące. Storno czarne odnosi się zazwyczaj do sytuacji, gdy dokonujemy korekty z zastosowaniem zapisów pozytywnych, co nie jest odpowiednie w przypadku wymagającym użycia zapisów ujemnych. Z kolei storno czarne zupełne wskazuje na pełne skorygowanie błędu, co w wielu przypadkach może nie być możliwe bez wprowadzenia dodatkowych zapisów objaśniających. W księgowości istotne jest, aby metodologia stosowana do korekty błędów była zgodna z zasadami rzetelności i przejrzystości, jakie nakładają przepisy prawne oraz standardy rachunkowości. Stąd stosowanie storna czerwonego jako najwłaściwszej metody korekty błędów staje się niekwestionowaną praktyką, a brak jego zastosowania może prowadzić do nieścisłości w dokumentacji oraz problemów podczas audytów, co zostaje często zlekceważone przez osoby nieposiadające odpowiedniego przygotowania teoretycznego.
Pytanie 8

Jak rozlicza się różnice inwentaryzacyjne?

A. w następnym roku obrotowym, który następuje po roku, w którym powstały
B. po zatwierdzeniu wyniku finansowego
C. w księgach roku obrotowego, którego dotyczą
D. po weryfikacji bilansu przez biegłego rewidenta
Podchodząc do tematu rozliczania różnic inwentaryzacyjnych, warto zrozumieć, dlaczego niektóre odpowiedzi są mylne i jakie mogą wywołać konsekwencje. Rozliczanie różnic inwentaryzacyjnych po zatwierdzeniu wyniku finansowego sugeruje, że błędy i różnice byłyby ignorowane do końca roku obrotowego, co może prowadzić do zniekształcenia rzeczywistego obrazu sytuacji finansowej jednostki. Tego rodzaju podejście jest sprzeczne z zasadą ujawniania i prawdziwego obrazu, które są fundamentalne w rachunkowości. Ponadto, rozliczanie różnic w kolejnym roku obrotowym opóźnia reakcję na problemy i może wpłynąć na nieprawidłowe podejmowanie decyzji. Odroczenie korekt może również wpływać na wiarygodność i przejrzystość sprawozdań finansowych, co narusza zasady dobrej praktyki. Twierdzenie, że różnice powinny być rozliczane po weryfikacji bilansu przez biegłego rewidenta jest mylne, ponieważ audyt ma na celu potwierdzenie rzetelności sprawozdań, a nie ich korygowanie. Różnice inwentaryzacyjne powinny być na bieżąco rejestrowane, co pozwala na utrzymanie porządku w księgach oraz ułatwia późniejsze analizy. Niezrozumienie tego procesu może prowadzić do poważnych błędów w raportowaniu finansowym oraz negatywnych konsekwencji dla jednostki i jej interesariuszy.
Pytanie 9

Co jest przedmiotem analizy finansowej?

A. stan zatrudnienia
B. wynik finansowy
C. gospodarka materiałowa
D. wielkość produkcji
Wybór stanu zatrudnienia jako przedmiotu analizy finansowej jest niewłaściwy, ponieważ chociaż zatrudnienie może wpływać na koszty operacyjne firmy, to nie jest bezpośrednio związane z wynikami finansowymi. Analiza stanu zatrudnienia koncentruje się na aspekcie ludzkim organizacji, takim jak efektywność pracowników czy rotacja kadr, które są istotne w zarządzaniu zasobami ludzkimi, ale nie dostarczają pełnego obrazu kondycji finansowej firmy. Na przykład, wysoki poziom zatrudnienia może sugerować rozwój firmy, jednak przy niskiej rentowności może prowadzić do sytuacji, w której przedsiębiorstwo ponosi wysokie koszty pracy, co w dłuższej perspektywie może zagrażać jego stabilności finansowej. Z kolei analiza gospodarki materiałowej koncentruje się na zarządzaniu surowcami oraz półproduktami w procesie produkcyjnym, co ma znaczenie dla efektywności operacyjnej, ale również nie wpływa bezpośrednio na wynik finansowy. Możliwe jest również, że wielkość produkcji, choć kluczowa dla oceny działalności operacyjnej, nie stanowi istotnego wskaźnika w kontekście analizy finansowej, ponieważ może prowadzić do sytuacji, w której wysoka produkcja nie przekłada się na rentowność, zwłaszcza gdy koszty produkcji są wysokie. Tego rodzaju błędy myślowe mogą wynikać z braku zrozumienia różnicy między analizą operacyjną a finansową, co prowadzi do mylnych konkluzji o kondycji ekonomicznej firmy.
Pytanie 10

Zidentyfikowanie błędu związane z zastosowaniem nieodpowiedniego formularza do udokumentowania transakcji gospodarczej jest przedmiotem nadzoru

A. merytorycznej
B. rachunkowej
C. prospektywnej
D. formalnej
Podejście do kontroli błędów w dokumentacji operacji gospodarczych może być mylone z innymi rodzajami kontroli, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Kontrola prospektywna dotyczy przewidywania i zapobiegania potencjalnym problemom przed ich wystąpieniem, a nie analizy już istniejących dokumentów. W tym przypadku, wykrycie błędu w formularzu dotyczy przy analizie dokumentów po ich sporządzeniu, co wyklucza możliwość zastosowania tej formy kontroli. Z kolei kontrola rachunkowa skupia się na weryfikacji danych finansowych i ich zgodności z zasadami rachunkowości, co nie odnosi się bezpośrednio do kwestii poprawności formularzy. Merytoryczna kontrola koncentruje się na treści i zasadności operacji gospodarczej, a nie na formalnych aspektach dokumentacji. Niezrozumienie różnic między tymi typami kontroli może prowadzić do błędnych interpretacji obowiązków związanych z prowadzeniem dokumentacji. Kluczowe jest, aby w procesie audytu rozdzielić te różne aspekty kontroli, aby skutecznie zidentyfikować i skorygować błędy w dokumentacji, co może w konsekwencji wpłynąć na prawidłowość wyników finansowych i zgodność z przepisami.
Pytanie 11

Zasada podwójnego zapisu w księgowości polega na tym, że każda transakcja gospodarcza jest rejestrowana

A. po przeciwnych stronach dwóch różnych kont w jednakowej kwocie.
B. podwójnie na tych samych stronach dwóch różnych kont.
C. po tych samych stronach kont aktywnych i pasywnych, w tej samej kwocie.
D. w tej samej kwocie, raz na koncie syntetycznym i raz na koncie analitycznym.
Koncepcje przedstawione w odpowiedziach nieprawidłowych opierają się na mylnym rozumieniu zasady podwójnego zapisu. Utrzymanie podwójnego zapisu wymaga, aby każda operacja gospodarcza znalazła swoje odzwierciedlenie po przeciwnych stronach dwóch kont. Przykład odpowiedzi, który sugeruje rejestrację 'podwójnie na tych samych stronach dwóch różnych kont', jest niezgodny z podstawowymi zasadami rachunkowości, ponieważ nie zapewnia równowagi między debetem a kredytem, co jest kluczowe dla analiz finansowych. Z kolei twierdzenie, że operacje są zapisane 'po tych samych stronach kont aktywnych i pasywnych' w tej samej kwocie, również jest błędne, gdyż nie pozwala na uzyskanie prawidłowego obrazu przepływów finansowych. W praktyce, takie podejście prowadzi do chaotycznego systemu księgowego, gdzie trudniej jest przeprowadzić audyt lub zidentyfikować źródło błędów. Ponadto, stwierdzenie, że operacje są rejestrowane 'w tej samej kwocie, raz na koncie syntetycznym i raz na koncie analitycznym', ma na celu mylenie pojęć. Konta syntetyczne i analityczne służą różnym celom, ale zasada podwójnego zapisu wymaga ich wzajemnego powiązania poprzez zapisy po przeciwnych stronach, a nie na tym samym poziomie. Zatem kluczowym błędem w każdym z tych przypadków jest brak zrozumienia zasady równowagi, którą niesie ze sobą podwójny zapis, co jest fundamentem dla efektywnego zarządzania finansami każdej organizacji.
Pytanie 12

Jednostka gospodarcza rejestruje wydatki jedynie w układzie funkcjonalnym. Transakcję gospodarczą "LP - wynagrodzenie brutto kierownika wydziału produkcji" należy zaksięgować na kontach

A. Dt "Wynagrodzenia", Ct "Rozrachunki z tytułu wynagrodzeń"
B. Dt "Koszty wydziałowe", Ct "Rozrachunki z tytułu wynagrodzeń"
C. Dt "Koszty wydziałowe", Ct "Rozliczenie kosztów"
D. Dt "Koszty zarządu", Ct "Rozrachunki z tytułu wynagrodzeń"
Wybór odpowiedzi "Dt 'Koszty wydziałowe', Ct 'Rozrachunki z tytułu wynagrodzeń'" jest poprawny, ponieważ wynagrodzenie brutto kierownika wydziału produkcyjnego powinno być ujmowane jako koszt wydziałowy, który jest bezpośrednio związany z działalnością produkcyjną. W systemie ewidencji kosztów w układzie funkcjonalnym, koszty są klasyfikowane według ich funkcji w przedsiębiorstwie, co oznacza, że wynagrodzenia pracowników produkcyjnych są zaliczane do kosztów produkcji. Poprawne zaksięgowanie tego zdarzenia gospodarczo-finansowego wpływa na rzetelne przedstawienie kosztów działalności operacyjnej w sprawozdaniach finansowych. Aby lepiej zrozumieć tę koncepcję, warto zwrócić uwagę na praktykę księgowania wynagrodzeń w przedsiębiorstwach produkcyjnych, gdzie wszystkim kosztom przypisywane są odpowiednie konta, co ułatwia późniejsze analizy finansowe oraz podejmowanie decyzji zarządzających. W kontekście standardów rachunkowości, zgodność z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF) i Krajowymi Standardami Rachunkowości (KSR) podkreśla znaczenie prawidłowego klasyfikowania kosztów dla transparentności finansowej.
Pytanie 13

Działanie gospodarza spowoduje zmiany jedynie w pasywach bilansu, nie modyfikując całkowitej sumy bilansowej, jeśli

A. jeden element aktywów obniży się o określoną kwotę, a jednocześnie jeden element pasywów zmniejszy się o tę samą kwotę
B. jeden element aktywów wzrośnie o pewną kwotę, a jednocześnie jeden element pasywów zwiększy się o tę samą kwotę
C. jeden element pasywów wzrośnie o pewną kwotę, natomiast inny element pasywów obniży się o tę samą kwotę
D. jeden element aktywów zwiększy się o pewną kwotę, natomiast inny element aktywów obniży się o tę samą kwotę
Błędne odpowiedzi często wynikają z niepełnego zrozumienia zasady równowagi bilansu oraz sposobów, w jakie zmiany w aktywach i pasywach wpływają na ogólny stan finansowy przedsiębiorstwa. W przypadku pierwszej opcji, zmniejszenie składnika aktywów i jednoczesne zmniejszenie pasywów o tę samą kwotę narusza zasadę, że zmiany w aktywach i pasywach powinny być skorelowane, aby utrzymać równowagę bilansową. Zmniejszenie aktywów bez kompensacji w pasywach prowadzi do dezintegracji bilansu. Druga koncepcja, która sugeruje, że zwiększenie jednego składnika pasywów, a równocześnie zmniejszenie drugiego składnika pasywów nie wpłynie na ogólną sumę bilansową, jest poprawna, ale jej niepoprawna interpretacja w kontekście odpowiedzi oznacza, że nie pokazuje ona, w jaki sposób zmiany w składnikach pasywów wpływają na ogólny bilans. Ostatecznie, ostatnia opcja, dotycząca zmian w aktywach, również nie spełnia wymogów dotyczących utrzymania równowagi w bilansie. Zwiększenie jednego składnika aktywów w połączeniu ze zmniejszeniem innego składnika aktywów nie wpływa na pasywa, co czyni bilans niewłaściwym i niekompletnym. Ważne jest, aby zrozumieć, że każda transakcja powinna być analizowana w kontekście całej struktury bilansu, aby zrozumieć jej rzeczywiste konsekwencje i zapewnić, że bilans pozostaje w równowadze.
Pytanie 14

Stanowisko komputerowe księgowego powinno być zorganizowane zgodnie z zasadami ergonomii i mieć

A. rolety okienne
B. odpowiednią wysokość mebli
C. mysz bezprzewodową
D. klimatyzację
Właściwa wysokość mebli w stanowisku komputerowym księgowej jest kluczowym aspektem ergonomii, który ma istotny wpływ na komfort pracy oraz zdrowie użytkownika. Ergonomia definiuje zasady projektowania miejsca pracy, które mają na celu optymalizację interakcji człowieka z otoczeniem, co w przypadku stanowiska komputerowego oznacza dostosowanie wysokości biurka i krzesła do indywidualnych potrzeb użytkownika. Dobrze zaprojektowane meble pozwalają na zachowanie naturalnej postawy ciała, co zmniejsza ryzyko wystąpienia dolegliwości wynikających z długotrwałego siedzenia, takich jak bóle pleców czy szyi. Przykładem może być biurko regulowane, które umożliwia zmianę wysokości, co pozwala na pracę zarówno w pozycji siedzącej, jak i stojącej. Tego rodzaju rozwiązania są zgodne z normami takimi jak ISO 9241, które podkreślają znaczenie dostosowania stanowiska pracy do użytkownika. Warto również zaznaczyć, że odpowiednia wysokość mebli wpływa na efektywność pracy, umożliwiając lepsze skupienie i mniejsze zmęczenie.
Pytanie 15

Księgowy w przedsiębiorstwie handlowym, ustalając wynik finansowy przy zastosowaniu metody księgowej według wariantu porównawczego, na stronie Wn konta Wynik finansowy powinien przeksięgować obroty kont:

A. Koszty handlowe, Rozliczenie kosztów, Pozostałe koszty operacyjne, Koszty finansowe oraz Podatek dochodowy
B. Wartość sprzedanych towarów w cenach zakupu, Koszty według rodzajów, Pozostałe koszty operacyjne, Koszty finansowe oraz Podatek dochodowy
C. Koszty handlowe, Pozostałe koszty operacyjne, Koszty finansowe oraz Podatek dochodowy
D. Koszty według rodzajów, Koszty handlowe, Pozostałe koszty operacyjne, Koszty finansowe oraz Podatek dochodowy
Odpowiedzi, które koncentrują się na kosztach handlowych i pozostałych kosztach operacyjnych, nie uwzględniają kluczowego elementu, jakim jest wartość sprzedanych towarów w cenach zakupu. Koszty handlowe, choć istotne, nie powinny być traktowane jako jedyne źródło kosztów do przeksięgowania w kontekście ustalania wyniku finansowego. Niewłaściwe jest również pominięcie wartości sprzedanych towarów, ponieważ to właśnie ta kategoria kosztów bezpośrednio wpływa na ustalenie marży brutto oraz rentowności jednostki handlowej. W praktyce, pominięcie kosztów uzyskania przychodu może prowadzić do błędnych wniosków dotyczących efektywności operacyjnej firmy. Ponadto, zrozumienie struktury kosztów operacyjnych i finansowych jest niezbędne do formułowania strategii poprawy rentowności. Wiele osób popełnia błąd, zakładając, że analiza tylko kosztów handlowych wystarczy do oceny sytuacji finansowej, co jest dalekie od prawdy. Istotne jest całościowe podejście do kosztów, uwzględniające wszystkie ich składniki, co jest zgodne z dobrymi praktykami w ramach rachunkowości i raportowania finansowego.
Pytanie 16

W firmie handlowej zauważono niedobór towaru A - 100 szt. po 2,00 zł/szt. oraz nadwyżkę towaru B - 110 szt. po 1,90 zł/szt. Na polecenie komisji inwentaryzacyjnej przeprowadzono kompensację tych towarów o łącznej wartości 190,00 zł. Po dokonaniu kompensacji do rozliczenia pozostaje

A. wyłącznie nadwyżka o wartości 10,00 zł
B. jedyne niedobory o wartości 19,00 zł
C. niedobór o wartości 10,00 zł oraz nadwyżka o wartości 19,00 zł
D. niedobór o wartości 19,00 zł oraz nadwyżka o wartości 10,00 zł
W odpowiedzi na przedstawione pytanie prawidłowo wskazano, że po dokonanej kompensacie pozostaje niedobór o wartości 10,00 zł i nadwyżka o wartości 19,00 zł. Analizując sytuację, początkowo mamy niedobór towarów A, który wynosi 100 sztuk przy cenie 2,00 zł za sztukę, co daje łącznie wartość 200,00 zł. Z drugiej strony, nadwyżka towarów B wynosi 110 sztuk przy cenie 1,90 zł za sztukę, co daje 209,00 zł. Kompensata wartości towarów wyniosła 190,00 zł, co oznacza, że z nadwyżki towarów B można pokryć część niedoboru towarów A. Po dokonaniu kompensaty pozostaje niedobór 10,00 zł (200,00 zł - 190,00 zł) oraz nadwyżka 19,00 zł (209,00 zł - 190,00 zł). W praktyce, takie podejście do zarządzania zapasami jest zgodne z zasadami efektywnego gospodarowania zasobami w przedsiębiorstwie handlowym. Kompensacja towarów jest ważnym procesem, który ma na celu minimalizację strat i optymalizację stanu magazynowego, co sprzyja lepszemu zarządzaniu finansami firmy, a także poprawia płynność operacyjną.
Pytanie 17

Jak ewidencjonuje się planowany odpis amortyzacyjny środka trwałego?

A. Dt "Amortyzacja" i Ct "Umorzenie środków trwałych"
B. Dt "Środki trwałe" i Ct "Umorzenie środków trwałych"
C. Dt "Amortyzacja" i Ct "Środki trwałe"
D. Dt "Środki trwałe" i Ct "Amortyzacja"
Prawidłowa odpowiedź, Dt "Amortyzacja" i Ct "Umorzenie środków trwałych", odzwierciedla prawidłowy sposób księgowania odpisów amortyzacyjnych. Kiedy przedsiębiorstwo dokonuje odpisu amortyzacyjnego, zwiększa koszt związany z użytkowaniem środka trwałego, co jest rejestrowane na koncie "Amortyzacja". Z drugiej strony, równocześnie zmniejsza wartość księgową danego środka trwałego, co z kolei odzwierciedla się w koncie "Umorzenie środków trwałych". Taki sposób księgowania jest zgodny z zasadami rachunkowości, które wymagają, aby wydatki związane z używaniem aktywów były rozłożone w czasie. Przykładem zastosowania tego podejścia jest amortyzacja budynku, gdzie wartość budynku jest systematycznie obniżana w bilansie o określoną kwotę amortyzacji, co wpływa na wynik finansowy przedsiębiorstwa. To podejście pozwala na dokładniejsze odzwierciedlenie rzeczywistych kosztów związanych z użytkowaniem aktywów trwałych, a także ułatwia planowanie budżetu oraz analizę rentowności przedsiębiorstwa.
Pytanie 18

Kiedy przeprowadza się inwentaryzację środków trwałych na obszarze zabezpieczonym?

A. co 3 lata
B. co 4 lata
C. co 1 rok
D. co 2 lata
Okres przeprowadzania inwentaryzacji środków trwałych jest ściśle określony przez regulacje prawne oraz praktyki zarządzania majątkiem, a wybór lat jako jednostki czasowej często jest mylnie interpretowany. Przykłady błędnych odpowiedzi odzwierciedlają nieporozumienia dotyczące częstotliwości inwentaryzacji. Inwentaryzacja co 2 lub 3 lata może wydawać się rozsądna, jednak w praktyce nie spełnia wymogów kontroli i dokładności, jakie są wymagane w zarządzaniu majątkiem trwałym. Krótszy okres inwentaryzacji, jak 1 rok, jest również niepraktyczny w kontekście zasobów, ponieważ generuje to wysokie koszty administracyjne oraz może prowadzić do wypaczenia wyników przez zbyt częste zmiany w ewidencji. Warto zauważyć, że inwentaryzacja jest nie tylko procesem księgowym, ale także narzędziem do zarządzania ryzykiem oraz oceny wartości aktywów w dłuższym okresie. Z tego względu, odpowiedni interwał powinien być dostosowany do charakterystyki działalności, specyfiki posiadanych zasobów, a także wymogów prawnych. Niedostateczne zrozumienie tych wymogów skutkuje nieprawidłowym oszacowaniem wartości majątku oraz zwiększa ryzyko finansowe jednostki.
Pytanie 19

Firma, która jest podatnikiem na podstawowej stawce VAT, otrzymała od dostawcy fakturę VAT za naprawę maszyny na kwotę brutto 1 845 zł. Jaką kwotę podatku naliczonego uwzględniono w tej fakturze?

A. 405,90 zł
B. 0,00 zł
C. 345,00 zł
D. 424,35 zł
Odpowiedź 345,00 zł jest poprawna, ponieważ jest to kwota podatku VAT naliczonego, która została uwzględniona w fakturze za remont maszyny. Aby obliczyć kwotę VAT naliczonego, należy najpierw ustalić stawkę VAT, która w Polsce wynosi w przypadku usług remontowych 23%. Kwotę netto można obliczyć, dzieląc kwotę brutto przez 1,23 (co odpowiada 100% + 23% VAT). W naszym przypadku: 1845 zł / 1,23 = 1500 zł (kwota netto). Następnie, aby obliczyć kwotę VAT, należy pomnożyć kwotę netto przez stawkę VAT: 1500 zł x 0,23 = 345 zł. Znajomość obliczeń VAT jest kluczowa w działalności gospodarczej, ponieważ pozwala na prawidłowe rozliczenie podatku oraz efektywne zarządzanie kosztami. Oprócz tego, przedsiębiorcy powinni regularnie przeglądać przepisy dotyczące VAT, aby być na bieżąco z ewentualnymi zmianami w stawkach i zasadach rozliczeń.
Pytanie 20

Rzeczywiste koszty produkcji wyrobów gotowych są rejestrowane na koncie

A. Rozliczenie kosztów według rodzajów
B. Koszt sprzedanych wyrobów gotowych
C. Koszty działalności podstawowej
D. Koszty związane ze sprzedażą
Błędy w podejściu do klasyfikacji kosztów mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków dotyczących efektywności finansowej firmy. Koszt sprzedanych wyrobów gotowych jest koncepcją, która odnosi się do kosztów już zrealizowanej sprzedaży, a nie do kosztów produkcji. Ta odpowiedź sugeruje mylne założenie, że koszty związane z produkcją są już całkowicie zabezpieczone w momencie sprzedaży, co jest błędne. Rozliczenie kosztów rodzajowych to proces, w którym koszty są klasyfikowane według ich rodzaju (np. materiały, usługi), ale nie odnosi się bezpośrednio do ewidencjonowania rzeczywistych kosztów produkcji. Koszty sprzedaży dotyczą wydatków ponoszonych na sprzedaż produktów i nie obejmują kosztów produkcji, co czyni tę opcję niewłaściwą dla tego pytania. W praktyce, błędna identyfikacja kosztów może prowadzić do zafałszowania wyników finansowych, co w efekcie wpływa na podejmowanie decyzji zarządczych. Kluczowe jest, aby każda firma stosowała odpowiednie standardy rachunkowości, takie jak Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), które jasno definiują sposób ewidencjonowania kosztów i przychodów. Poprawna klasyfikacja kosztów jest niezbędna dla rzetelnego obrazu sytuacji finansowej przedsiębiorstwa oraz dla planowania strategicznego.
Pytanie 21

Małe elementy zamienne do maszyny produkcyjnej używanej w działalności firmy klasyfikuje się jako

A. środki trwałe w budowie
B. materiały
C. półprodukty
D. środki trwałe
Odpowiedzi 'środków trwałych' i 'środków trwałych w budowie' są tu nietrafione. 'Środki trwałe' odnoszą się do takich rzeczy, które służą firmie przez dłuższy czas, powyżej roku. No i są to na przykład budynki, maszyny czy różne urządzenia, które z czasem się amortyzują. Te drobne części zamienne, mimo że są ważne dla funkcjonowania maszyn, to jednak nie pasują do definicji środków trwałych. Co do 'półproduktów', to też się nie zgadza, bo są to rzeczy, które przeszły część produkcji, ale nie są jeszcze gotowe do sprzedaży. Niektóre osoby mylą części zamienne z aktywami trwałymi, co może prowadzić do niezbyt dobrych decyzji finansowych dla firmy. Dlatego warto dobrze rozumieć różnice między kategoriami aktywów, żeby lepiej zarządzać finansami i poprawić efektywność operacyjną firmy.
Pytanie 22

Transakcje gotówkowe realizowane są przy użyciu

A. akredytywy
B. weksla prostego
C. przekazu pocztowego
D. polecenia przelewu
Polecenie przelewu jest formą płatności, która opiera się na zleceniach przekazywanych z jednego konta bankowego na drugie. Podczas gdy przelew to bardzo powszechna forma rozliczeń w świecie współczesnym, używanie go jako metody gotówkowej jest niepoprawne, ponieważ nie dotyczy bezpośrednich transakcji gotówkowych. W przypadku weksla prostego, jest to dokument, który zobowiązuje jedną osobę do zapłaty określonej kwoty drugiej osobie, co również nie stanowi bezpośredniego rozliczenia gotówkowego. Używanie weksla jest bardziej związane z zabezpieczeniem płatności w przyszłości, a nie z bezpośrednim przekazaniem gotówki. Akredytywa natomiast jest instrumentem finansowym, który zapewnia płatność po spełnieniu określonych warunków, zwykle używana w transakcjach międzynarodowych. W praktyce, akredytywy są skomplikowane i kosztowne, co czyni je nieodpowiednimi dla prostych transakcji gotówkowych. Powszechnym błędem jest mylenie tych metod z bezpośrednim przekazem gotówki, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków na temat sposobów rozliczeń gotówkowych. Kluczowe jest zrozumienie, że każda z tych metod ma swoje specyficzne przeznaczenie i nie może być używana zamiennie z rozliczeniami gotówkowymi.
Pytanie 23

Firma nabyła 5 maja 2021 roku komputerowy zestaw sprzętowy o wartości początkowej 12 000,00 zł. Stawka amortyzacji dla tego zestawu wynosi 30%. Przedsiębiorstwo stosuje liniową metodę amortyzacji podatkowej. Oblicz aktualną wartość zestawu komputerowego na dzień 31 grudnia 2021 roku.

A. 2 100,00 zł
B. 3 600,00 zł
C. 12 000,00 zł
D. 9 900,00 zł
Wartość bieżąca zestawu komputerowego na dzień 31.12.2021 r. wynosi 9 900,00 zł, co obliczamy na podstawie metody amortyzacji liniowej podatkowej. Przy stawce amortyzacyjnej wynoszącej 30% w skali roku, roczna amortyzacja obliczana jest jako 30% z wartości początkowej zestawu, czyli 30% z 12 000,00 zł, co daje 3 600,00 zł. Przedsiębiorstwo zakupiło zestaw 5 maja 2021 r., co oznacza, że na koniec roku 2021 zestaw był amortyzowany przez 7 miesięcy (od maja do grudnia). W tym okresie należy obliczyć proporcjonalną amortyzację. Amortyzacja za 2021 rok wynosi zatem (3 600,00 zł / 12) * 7 = 2 100,00 zł. Następnie, aby obliczyć wartość bieżącą, należy odjąć skumulowaną amortyzację od wartości początkowej: 12 000,00 zł - 2 100,00 zł = 9 900,00 zł. Tego rodzaju obliczenia są standardem w rachunkowości i są niezbędne do prawidłowego prezentowania wartości aktywów w bilansie przedsiębiorstwa.
Pytanie 24

Wartość wskaźnika bieżącej płynności finansowej firmy wynosząca 3 może sugerować

A. posiadanie zbyt dużych zapasów
B. problemy z terminowym spłacaniem zobowiązań
C. nieobecność aktywów obrotowych
D. niedobór środków pieniężnych
Mylenie wskaźnika bieżącej płynności finansowej z brakiem aktywów obrotowych to spora pomyłka, bo on właściwie pokazuje stosunek aktywów obrotowych do zobowiązań krótkoterminowych. Wysoki wskaźnik lepiej pokazuje dużą ilość aktywów, co przecież jest pozytywne dla płynności firmy. Wydaje mi się, że twierdzenie, że wysoki wskaźnik oznacza problemy z regulowaniem długów, jest błędne. Wysoka płynność to zazwyczaj znaczy, że firma ma kasę na spłatę swoich zobowiązań. Owszem, można mieć wysoki wskaźnik płynności z różnych powodów, jak chociażby przewidywanie wzrostu sprzedaży. Jednak zbyt wysoka płynność może być też niekorzystna, bo zamraża kapitał, co nie jest idealne dla rentowności. Dlatego warto patrzeć na szerszy obraz kondycji finansowej firmy, biorąc pod uwagę różne wskaźniki i kontekst branżowy.
Pytanie 25

Obligacje Skarbu Państwa nabyte na okres 4 lat klasyfikowane są jako

A. środki trwałe
B. wartości niematerialne i prawne
C. środki trwałe w budowie
D. inwestycje długoterminowe
Wartości niematerialne i prawne to kategoria, która dotyczy rzeczy takich jak patenty czy znaki towarowe. Więc nabyte obligacje nie pasują do tej definicji, bo nie mają nic wspólnego z prawami niematerialnymi – to instrumenty finansowe. Klasyfikowanie obligacji jako wartości niematerialnych i prawnych to błąd w zrozumieniu ich roli w bilansie. Ta sprawa się jeszcze komplikuje, gdy ktoś myli obligacje z środkami trwałymi. Środki trwałe, takie jak maszyny, są używane w firmach przez długi czas, a obligacje to po prostu inwestycje, a nie zasoby do produkcji. Inna sprawa to błędne traktowanie obligacji jako środków trwałych w budowie. Ta kategoria odnosi się do aktywów, które są w trakcie powstawania, a obligacje nie wymagają żadnych procesów budowlanych. Kiedy inwestujesz, warto wiedzieć, jakie są różnice między różnymi rodzajami aktywów i jak je odpowiednio przypisać w systemie księgowym, bo to jest mega ważne w rachunkowości.
Pytanie 26

Ewidencja zdarzeń gospodarczych PK - księgowanie nadwyżki towarów, której przyczyny nie zostały ustalone, odbywa się na kontach

A. Wn Zużycie materiałów i energii oraz Ma Rozliczenie nadwyżek
B. Wn Rozliczenie nadwyżek oraz Ma Pozostałe przychody operacyjne
C. Wn Rozliczenie nadwyżek oraz Ma Towary
D. Wn Rozliczenie nadwyżek oraz Ma Wartość sprzedanych towarów w cenach zakupu
Przyjęcie innych opcji do ewidencji nadwyżek towarów może prowadzić do nieprawidłowego odzwierciedlenia sytuacji finansowej przedsiębiorstwa. Na przykład, zapis "Wn Zużycie materiałów i energii oraz Ma Rozliczenie nadwyżek" sugeruje, że nadwyżka towarów jest traktowana jako koszt, co jest błędne, ponieważ nadwyżka powinna być zarejestrowana jako przychód, a nie jako koszt, co zafałszuje wyniki finansowe. Z kolei ewidencjonowanie nadwyżek jako "Wn Rozliczenie nadwyżek oraz Ma Towary" sugeruje, że towar został już sprzedany lub usunięty z ewidencji, co nie jest zgodne z rzeczywistością, gdyż nadwyżki nie mogą być traktowane jako wydatek. Natomiast wybór "Wn Rozliczenie nadwyżek oraz Ma Wartość sprzedanych towarów w cenach zakupu" wprowadza jeszcze większe zamieszanie, gdyż implikuje, że nadwyżka została sprzedana, co w kontekście pytania jest nieuzasadnione. W praktyce, każda nadwyżka towarów powinna być przetwarzana w sposób zgodny z zasadami rachunkowości, które wskazują na konieczność odpowiedniego klasyfikowania przychodów operacyjnych. Błędy w ewidencji mogą prowadzić do fałszywego obrazu sytuacji finansowej przedsiębiorstwa, co nie tylko wpływa na decyzje zarządzające, ale również może mieć poważne konsekwencje prawne w przypadku kontroli podatkowej. Warto zatem przestrzegać standardów i dobrych praktyk w księgowości, aby zapewnić prawidłowe i przejrzyste raportowanie finansowe.
Pytanie 27

Na kontach analitycznych stosowany jest zapis

A. jednostronny
B. przeciwstawny
C. dwustronny
D. podwójny
W kontekście kont analitycznych, koncepcje zapisów dwustronnych, przeciwstawnych i podwójnych są błędne, gdyż sugerują, że każda transakcja wymaga rejestracji na dwóch kontach lub w dwojaki sposób, co jest niezgodne z przyjętymi praktykami w jednostronnym systemie księgowości. Zapis dwustronny, jak sugerują niektórzy, jest typowy dla pełnej rachunkowości, gdzie każda transakcja ma swoją równowagę w dwóch miejscach, co często jest zbyt skomplikowane dla mniejszych jednostek. Przykładowo, podejście przeciwstawne zakłada, że jedna strona transakcji 'neutralizuje' drugą, co nie jest wymagane w prostszych systemach jednostronnych. Z kolei pojęcie zapisu podwójnego odnosi się do bardziej złożonych systemów księgowych, które nie są stosowane w kontekście kont analitycznych. Często błędne rozumienie tych terminów wynika z nieświadomości różnic w strukturach księgowych oraz zamieszania wynikającego z używania terminów w różnych kontekstach. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć podstawowe zasady rachunkowości, które regulują sposób prowadzenia ewidencji, aby uniknąć nieporozumień i błędów w praktycznej aplikacji tych koncepcji.
Pytanie 28

Pracownik działu sprzedaży błędnie wpisał stawkę VAT na fakturze w wysokości 23% zamiast 8%. Jak należy skorygować ten błąd?

A. fakturą korygującą przygotowaną przez nabywcę towarów
B. fakturą korygującą przygotowaną przez wystawcę faktury
C. notą korygującą przygotowaną przez nabywcę towarów
D. notą korygującą przygotowaną przez wystawcę faktury
Odpowiedź dotycząca sporządzenia faktury korygującej przez wystawcę faktury jest poprawna, ponieważ zgodnie z przepisami ustawy o VAT, to sprzedawca jest odpowiedzialny za poprawność danych zawartych na fakturze. W przypadku stwierdzenia błędu w stawce VAT, wystawca powinien wystawić fakturę korygującą, która odnosi się do pierwotnej faktury. Taki dokument musi zawierać informacje o przyczynach korekty oraz szczegóły dotyczące zmienianych pozycji, w tym poprawną stawkę VAT. Przykładem zastosowania tego rozwiązania może być sytuacja, gdy po sprzedaży towaru przedsiębiorca zauważa, że błędnie zastosował wyższą stawkę VAT. W takiej sytuacji, aby uniknąć konsekwencji podatkowych, powinien jak najszybciej wystawić fakturę korygującą, co pozwoli na skorygowanie obliczonego podatku i zapewnienie zgodności z przepisami. Warto pamiętać, że faktura korygująca ma również istotne znaczenie dla nabywcy, który może wymagać prawidłowego dokumentu w celu odliczenia VAT, co jest kluczowe dla utrzymania płynności finansowej przedsiębiorstwa.
Pytanie 29

Operacja gospodarcza o treści "WB - uregulowano zobowiązanie wobec dostawcy" spowoduje zmiany

A. tylko w pasywach bilansu, redukując stan składników pasywów
B. równocześnie w aktywach i pasywach bilansu, zwiększając stan jednego składnika aktywów i redukując stan jednego składnika pasywów
C. wyłącznie w aktywach bilansu, zmniejszając stan składników aktywów
D. równocześnie w aktywach i pasywach bilansu, zmniejszając stan jednego składnika aktywów oraz redukując stan jednego składnika pasywów
Odpowiedź jest prawidłowa, ponieważ operacja spłacenia zobowiązania wobec dostawcy wpływa zarówno na aktywa, jak i pasywy bilansu. W momencie spłaty zobowiązania, przedsiębiorstwo obniża stan swoich pasywów, ponieważ zmniejsza dług wobec dostawcy. Jednocześnie, aby zrealizować tę spłatę, najczęściej wykorzystuje się środki pieniężne, co prowadzi do zmniejszenia stanu aktywów. Przykładem może być sytuacja, w której firma opłaca fakturę za dostawę towarów. Wówczas, jej zobowiązania (np. zobowiązania handlowe) zmniejszają się, co jest odzwierciedlone w pasywach, a środki pieniężne na koncie bankowym firmy maleją, co wpływa na aktywa. Ta operacja jest zgodna z zasadami rachunkowości, które wskazują, że każda transakcja musi być równoważna, co oznacza, że każda zmiana w aktywach musi odpowiadać zmianie w pasywach. Praktyczne zrozumienie tej operacji jest kluczowe dla zarządzania finansami firmy i podejmowania odpowiednich decyzji dotyczących płynności finansowej.
Pytanie 30

Zgodnie z zasadą popytu, zwiększeniu cen dóbr i usług towarzyszy

A. wzrost zapotrzebowania na inne dobra i usługi
B. wzrost ilości oferowanych dóbr i usług
C. spadek ilości oferowanych dóbr i usług
D. spadek zapotrzebowania na te dobra i usługi
Zgodnie z prawem popytu, wzrost ceny dobra lub usługi prowadzi do spadku zapotrzebowania na to dobro. Prawo popytu mówi, że przy założeniu stałych warunków, gdy cena rośnie, konsumenci będą mniej skłonni kupować dane dobro, co prowadzi do obniżenia jego zapotrzebowania. Przykładem może być rynek żywności: gdy cena chleba wzrasta, klienci mogą zdecydować się na zakup tańszego zamiennika, takiego jak bułki. W praktyce obserwuje się również, że wysokie ceny mogą skłonić nabywców do poszukiwania alternatywnych produktów, co dokładnie ilustruje zasady działania rynku. Warto również zauważyć, że zrozumienie tego zjawiska jest kluczowe dla strategii marketingowej i cenowej przedsiębiorstw, które powinny brać pod uwagę elastyczność popytu przy ustalaniu swoich cen. Uwzględniając te mechanizmy, przedsiębiorstwa mogą lepiej dostosować się do zmieniających się warunków rynkowych i potrzeb konsumentów.
Pytanie 31

W sytuacji, gdy warunki pracy są niezgodne z normami BHP i stanowią zagrożenie dla zdrowia lub życia, pracownik ma prawo

A. zrezygnować z wykonywania pracy
B. doprowadzić warunki do stanu zgodnego z przepisami
C. złościć się na swojego szefa
D. otrzymać dodatek za szkodliwe środowisko
Inne odpowiedzi nie są zgodne z przepisami prawa pracy. Odpowiedź dotycząca dodatku za szkodliwe warunki pracy sugeruje, że pracownik powinien akceptować zagrożenie i starać się je zrekompensować finansowo. Takie podejście jest niepoprawne, ponieważ powinno się zawsze dążyć do eliminacji zagrożeń u źródła, a nie do ich kompensacji finansowej. Obrażenie się na przełożonego również nie jest rozwiązaniem problemu, gdyż nie zmienia ono niebezpiecznych warunków pracy. Pracownik ma obowiązek zgłosić nieprawidłowości i domagać się ich poprawy, a nie reagować emocjonalnie. Co więcej, stwierdzenie, że pracownik powinien doprowadzić warunki do stanu zgodnego z przepisami, jest nie tylko nieodpowiedzialne, ale również niezgodne z prawem. Tylko odpowiednie organy lub wykwalifikowane osoby powinny podejmować działania w celu poprawy warunków pracy, a pracownik nie ma prawa podejmować takich działań samodzielnie, co może prowadzić do jeszcze większego zagrożenia. Wnioskując, kluczowe jest, aby pracownicy zdawali sobie sprawę ze swoich praw oraz mieli wiedzę, jak właściwie reagować na niebezpieczne sytuacje w miejscu pracy. Takie błędne myślenie może prowadzić do tragicznych konsekwencji, dlatego niezwykle istotne jest, aby pracownicy byli odpowiednio edukowani w zakresie BHP oraz znali swoje prawa.
Pytanie 32

Co należy uznać za dowód księgowy?

A. umowa o pracę
B. umowa kredytowa
C. oferta handlowa
D. wyciąg bankowy
Umowa kredytowa, oferta handlowa oraz umowa o pracę, mimo że są to istotne dokumenty w kontekście działalności gospodarczej, nie spełniają roli dowodu księgowego. Umowa kredytowa jest dokumentem regulującym warunki pożyczki, ale sama w sobie nie dokumentuje transakcji finansowych. Można powiedzieć, że jest to tylko umowa pomiędzy stronami, która nie dostarcza konkretnego obrazu transakcji na koncie bankowym. Oferta handlowa to propozycja sprzedaży towarów lub usług, a nie dowód dokonania transakcji. Może być przydatna w procesie sprzedaży, jednak sama w sobie nie potwierdza żadnych wpływów lub wydatków. Z kolei umowa o pracę określa warunki zatrudnienia, ale nie jest dokumentem, który rejestruje transakcje finansowe związane z wynagrodzeniem. Często pojawiające się błędne przekonanie, że umowy te mogą służyć jako dowody księgowe, prowadzi do nieporozumień w zakresie dokumentacji finansowej. Ważne jest, aby zrozumieć, że dowody księgowe muszą jednoznacznie dokumentować określone transakcje i być zgodne z obowiązującymi normami prawnymi oraz zasadami rachunkowości. Właściwe rozróżnienie między różnymi rodzajami dokumentów jest kluczowe dla rzetelności i przejrzystości prowadzonej księgowości.
Pytanie 33

Operację gospodarczą o treści "PZ - przyjęto zakupione materiały do magazynu w cenie zakupu" należy zaksięgować w jaki sposób?

A. Ct konta Rozliczenie zakupu materiałów, Dt konta Rozrachunki z dostawcami
B. Dt konta Rozliczenie zakupu materiałów, Ct konta Materiały
C. Ct konta Rozliczenie zakupu materiałów, Dt konta Materiały
D. Dt konta Rozliczenie zakupu materiałów, Ct konta Rozrachunki z dostawcami
W przypadku niepoprawnych odpowiedzi, możemy zauważyć kilka typowych nieporozumień w zakresie księgowości. Odpowiedzi, które proponują zmiany w stronach debetowych i kredytowych, często wynikają z mylnego zrozumienia, jak działa proces księgowania w kontekście przyjęcia materiałów. Użycie konta 'Rozrachunki z dostawcami' w debecie lub kredycie podczas przyjęcia materiałów jest nieprawidłowe, ponieważ to konto jest używane do rejestrowania zobowiązań wobec dostawców, a nie do odzwierciedlania stanu magazynowego. W momencie przyjęcia materiałów, nie ma jeszcze potrzeby księgowania zobowiązań, gdyż płatność za materiały nie została jeszcze dokonana. Innym częstym błędem jest mylenie pozycji w księgach rachunkowych: konta 'Materiały' powinno być zawsze zwiększane w debecie, co oznacza, że nie można ich umieścić w stronie kredytowej. Dobrą praktyką jest również pamiętać, że każde przyjęcie towaru wpływa na bilans firmy, dlatego poprawne księgowanie jest kluczowe dla zapewnienia spójności sprawozdań finansowych. Warto zainwestować czas w zrozumienie zasad podwójnego zapisu oraz struktury kont w księgowości, aby uniknąć takich pułapek w przyszłości.
Pytanie 34

Weksel własny wystawiony przez firmę, którego termin wykupu wynosi 6 miesięcy, powinien być zakwalifikowany w bilansie jako element

A. kapitału zapasowego
B. aktywów pieniężnych
C. zobowiązań krótkoterminowych
D. należności krótkoterminowych
Zarówno kapitał zapasowy, aktywa pieniężne, jak i należności krótkoterminowe to kategorie, które nie pasują do charakterystyki weksla własnego, wystawionego przez jednostkę. Kapitał zapasowy to część kapitału własnego firmy, która jest zarezerwowana na pokrycie przyszłych potrzeb finansowych, a nie na bieżące zobowiązania. Klasyfikowanie weksla jako kapitału zapasowego byłoby niezgodne z zasadami rachunkowości, ponieważ nie odzwierciedlałoby rzeczywistego stanu finansowego jednostki. Przechodząc do aktywów pieniężnych, są to zasoby, które firma posiada w postaci gotówki lub jej ekwiwalentów, i klasyfikowanie weksla jako aktywa pieniężne byłoby błędne, gdyż weksel sam w sobie jest zobowiązaniem, a nie zasobem. Należności krótkoterminowe natomiast to kwoty, które firma ma otrzymać od swoich dłużników w przewidywalnym czasie, a nie kwoty, które ma zapłacić. Przyjmując te niepoprawne klasyfikacje, można dojść do mylnego wniosku, że jednostka ma większą płynność, niż rzeczywiście jest. Często taki błąd wynika z nieporozumienia dotyczącego podstawowych zasad klasyfikacji aktywów i pasywów, co może prowadzić do nieadekwatnej analizy finansowej i decyzji zarządczych.
Pytanie 35

Jakie stawki podatku VAT były w Polsce w roku 2014?

A. 23%, 8%, 5%, 0%
B. 23%, 8%, 5%, 3%
C. 23%, 7%, 5%
D. 23%, 3%, 0%
Wybór stawki 23%, 3%, 0% nie jest zgodny z obowiązującymi przepisami w Polsce w 2014 roku, ponieważ nieprawidłowo wprowadza stawkę 3%, która nie była stosowana w tym czasie. Stawki VAT w Polsce były ściśle określone i każda z nich miała konkretne zastosowanie. Stawka 3% pojawiła się w przeszłości, ale nie była aktualna w 2014 roku. Innym błędnym podejściem jest stawka 23%, 7%, 5%, która wymienia stawkę 7%, która również nie była wówczas w użyciu. Stawka 7% została zastąpiona przez stawkę 8%. Wybierając niepoprawne stawki, można doprowadzić do błędnego naliczenia VAT-u, co może skutkować poważnymi konsekwencjami finansowymi dla przedsiębiorcy, takimi jak odsetki za zwłokę lub dodatkowe kary. Kluczowe jest, aby przedsiębiorcy korzystali z aktualnych przepisów i obowiązujących stawek VAT, gdyż niewłaściwe zrozumienie tych kwestii może prowadzić do problemów z urzędami skarbowymi. Wiedza na temat stawek VAT jest niezbędna w codziennym zarządzaniu finansami przedsiębiorstwa, a także przy sporządzaniu deklaracji podatkowych. Przedsiębiorcy powinni regularnie aktualizować swoją wiedzę w tym zakresie i korzystać z profesjonalnych doradców podatkowych, aby uniknąć błędów.
Pytanie 36

Jednostka posiada środki trwałe w terenie objętym ochroną. Kiedy powinna odbyć się inwentaryzacja tych aktywów?

A. przynajmniej raz na cztery lata
B. dwa razy w roku obrotowym
C. raz na trzy lata
D. przynajmniej raz w roku obrotowym
Wybór odpowiedzi, która sugeruje, że inwentaryzacja środków trwałych powinna być przeprowadzana dwa razy w ciągu roku obrotowego, jest nieprawidłowy, ponieważ prowadzi do nieefektywnego zarządzania czasem i zasobami przedsiębiorstwa. Tak częste przeprowadzanie inwentaryzacji nie jest wymagane przez przepisy prawa ani przez standardy rachunkowości. W rzeczywistości, zbyt częste inwentaryzacje mogą wprowadzać niepotrzebny chaos i obciążać pracowników, co z kolei może prowadzić do błędów w raportowaniu. Wiele firm korzysta z systemów zarządzania majątkiem, które umożliwiają bieżące monitorowanie stanu aktywów, co znacznie zmniejsza potrzebę częstych inwentaryzacji. Odpowiedź sugerująca przeprowadzanie inwentaryzacji przynajmniej jeden raz na trzy lata również nie uwzględnia wymogów normatywnych, które jasno określają czteroletni okres. Podejście to nie odzwierciedla przepisów i standardów, które są oparte na dążeniu do rzetelności i efektywności procesów kontrolnych. To z kolei powinno prowadzić do lepszego zarządzania ryzykiem oraz do optymalizacji procesów finansowych w organizacji, co jest kluczowe w kontekście utrzymania długoterminowej stabilności finansowej.
Pytanie 37

Zasada ograniczonego zaufania stosowana w trakcie inwentaryzacji obejmuje

A. dokładne określenie rzeczywistego stanu składników inwentaryzowanych poprzez identyfikację nazwy, symbolu, ceny i ilości w naturalnych jednostkach
B. zapewnienie braku możliwości wprowadzenia zmian w stanie ewidencjonowanego przedmiotu podczas inwentaryzacji
C. ujawnienie konkretnego składnika aktywów w dokumentacji inwentaryzacyjnej przez osobę upoważnioną
D. monitorowanie osób odpowiedzialnych materialnie, zwłaszcza tych z krótkim stażem pracy i brakiem doświadczenia w rozliczaniu powierzonego mienia
Nieprawidłowe koncepcje związane z innymi odpowiedziami mogą prowadzić do poważnych nieporozumień w zakresie przeprowadzania inwentaryzacji. Wykazanie danego składnika zasobów majątkowych w dokumentacji przez upoważnionego pracownika nie jest wystarczającym zabezpieczeniem, gdyż brak kontroli nad osobami odpowiedzialnymi za mienie może skutkować błędami lub nadużyciami. Dokumentacja sama w sobie nie eliminuje ryzyka, dlatego kluczowe jest odpowiednie nadzorowanie osób, które mają dostęp do mienia. Na przykład, jeśli pracownik jest jedyną osobą zajmującą się inwentaryzacją, a nie ma dodatkowych mechanizmów kontroli, to może to prowadzić do oszustw. Ustalenie stanu faktycznego składników inwentaryzowanych poprzez proces identyfikacji to istotny element, jednak nie może być jedynym krokiem. Jeśli nie zostaną wprowadzone odpowiednie kontrole nad osobami odpowiedzialnymi za mienie, to nawet precyzyjna identyfikacja zasobów nie zminimalizuje ryzyka błędów. Uniemożliwienie zmian w stanie przedmiotu ewidencji podczas inwentaryzacji jest istotne, ale sama ta zasada nie wystarczy, aby zapewnić rzetelność inwentaryzacji. W praktyce, podejście to może prowadzić do ignorowania innych kluczowych aspektów zarządzania mieniem, takich jak odpowiednie przeszkolenie pracowników oraz wprowadzenie systemów wsparcia dla osób odpowiedzialnych za mienie.
Pytanie 38

Podczas inwentaryzacji ustalono różnice inwentaryzacyjne towarów wynoszące:
- brakująca musztarda SAREPSKA 50 szt. w cenie 2,00 zł/szt.
- nadwyżka musztardy FRANCUSKA 40 szt. w cenie 3,00 zł/szt.
Kierownik podjął decyzję o zrównoważeniu braków musztardy SAREPSKA z nadwyżką musztardy FRANCUSKA. Oblicz wartość tej kompensaty, stosując zasadę niższej ceny i mniejszej ilości.

A. 120,00 zł
B. 100,00 zł
C. 150,00 zł
D. 80,00 zł
Wybór niepoprawnej odpowiedzi może wynikać z kilku typowych błędów myślowych oraz nieprawidłowego zastosowania zasad inwentaryzacji. Odpowiedzi takie jak 120,00 zł, 100,00 zł oraz 150,00 zł nie uwzględniają kluczowych zasad dotyczących kompensacji różnic inwentaryzacyjnych. Przykładowo, odpowiedź 120,00 zł mogła być uzyskana przez pomylenie wartości towaru z niedoboru i nadwyżki, co prowadzi do błędnych obliczeń. Należy pamiętać, że wartość kompensaty powinna być obliczana na podstawie niższej ceny i mniejszej ilości, a nie sumy wartości niedoboru i nadwyżki. Z kolei odpowiedzi 100,00 zł oraz 150,00 zł mogą wynikać z niepoprawnego pomnożenia ilości lub ceny jednostkowej, co również nie prowadzi do właściwego wyniku. Kluczowe w tym kontekście jest, aby zwracać uwagę na zasady dotyczące wyceny towarów, które są ustalane przez standardy rachunkowości. W praktyce, przy takich różnicach inwentaryzacyjnych, menedżerowie powinni dokładnie analizować dostępne dane oraz podejmować decyzje zgodnie z zasadami zarządzania zapasami, aby uniknąć strat finansowych i poprawić efektywność operacyjną jednostki.
Pytanie 39

W firmie świadczącej usługi, przychody ze sprzedaży zostały zwiększone o inne przychody operacyjne oraz zmniejszone o inne koszty operacyjne. Jak obliczono wynik?

A. finansowy brutto
B. finansowy netto
C. z działalności gospodarczej
D. z działalności operacyjnej
Wybór odpowiedzi "finansowy netto" lub "finansowy brutto" jest mylny, ponieważ te terminy odnoszą się do wyników finansowych przedsiębiorstwa, które uwzględniają zyski lub straty z innych źródeł, takich jak działalność finansowa czy inwestycyjna. Wynik finansowy netto to ostateczny wynik finansowy po uwzględnieniu wszystkich kosztów, przychodów oraz obciążeń podatkowych, natomiast wynik finansowy brutto to zysk przed opodatkowaniem. Obydwa terminy nie mają zastosowania w kontekście obliczeń wyników operacyjnych i nie dotyczą działalności podstawowej przedsiębiorstwa. Z kolei odpowiedź "z działalności gospodarczej" jest nieprecyzyjna, gdyż termin ten jest znacznie szerszy i obejmuje zarówno działalność operacyjną, jak i finansową. To może prowadzić do nieporozumień w analizie wyników finansowych, ponieważ działalność gospodarcza obejmuje wszystkie aspekty prowadzenia firmy, a nie tylko te związane z operacjami. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do takich nieprawidłowych wniosków, to nieodróżnianie pojęć związanych z różnymi rodzajami działalności i zbyt ogólne podejście do klasyfikacji wyników finansowych. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że wynik z działalności operacyjnej jest odrębną kategorią, która skupia się na efektywności operacyjnej firmy, a nie na jej wynikach finansowych jako całości.
Pytanie 40

Jakie konto zostanie obciążone kwotą podatku od nieruchomości?

A. Koszty finansowe
B. Podatki i opłaty
C. Usługi obce
D. Pozostałe koszty operacyjne
Odpowiedź 'Podatki i opłaty' jest prawidłowa, ponieważ kwoty związane z podatkiem od nieruchomości są klasyfikowane jako obciążenia, które przedsiębiorstwa muszą ponosić w ramach swoich obowiązków podatkowych. W praktyce, opłaty te są dedykowane do pokrywania różnych kosztów związanych z posiadanymi nieruchomościami, w tym ich utrzymania oraz lokalnych usług publicznych. W standardach księgowości, takich jak Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), podatki od nieruchomości są ujmowane jako koszty w rachunku zysków i strat, co wpływa na wyniki finansowe przedsiębiorstwa. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest sytuacja, w której firma posiada biuro i korzysta z systemu księgowego do rejestrowania tych opłat, co pozwala na dokładne śledzenie wydatków oraz ich wpływu na ogólną rentowność. Ponadto, znajomość przepisów dotyczących podatku od nieruchomości może pomóc w planowaniu finansowym oraz w optymalizacji podatkowej, co jest zgodne z dobrymi praktykami w zarządzaniu finansami przedsiębiorstw.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej