Produkcja kefiru jest procesem fermentacyjnym, w którym mleko krowie poddawane jest działaniu specyficznych kultur bakterii oraz drożdży. Kultura zaczynowa, składająca się z różnych mikroorganizmów, przekształca laktozę obecna w mleku w kwas mlekowy, co prowadzi do zakwaszenia produktu oraz wytworzenia charakterystycznego smaku i konsystencji kefiru. Proces ten odbywa się zazwyczaj w temperaturze pokojowej przez 24-48 godzin. Kefir, jako produkt fermentacji, jest bogaty w probiotyki, które wspomagają zdrowie jelit i układ odpornościowy. W przemyśle mleczarskim standardy produkcji kefiru obejmują kontrolę jakości surowców oraz warunków fermentacji, aby zapewnić wysoką jakość i bezpieczeństwo produktu końcowego. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być rozwijanie linii produktów probiotycznych w sklepach spożywczych, co cieszy się rosnącym zainteresowaniem konsumentów.
Ekstrakcja, dyfuzja i zagęszczanie to procesy, które nie są odpowiednie dla produkcji kefiru, lecz są związane z innymi technologiami przetwarzania surowców. Ekstrakcja polega na oddzieleniu składników z substancji, często przy użyciu rozpuszczalników, co ma zastosowanie w produkcji olejów roślinnych czy aromatów. W kontekście kefiru nie ma potrzeby wydobywania składników, ponieważ proces opiera się na fermentacji, a nie ich separacji. Dyfuzja to zjawisko polegające na rozprzestrzenianiu się cząsteczek w medium, co ma miejsce w różnych procesach biologicznych i chemicznych, jednak nie ma bezpośredniego związku z produkcją kefiru, gdzie kluczowa jest interakcja mikroorganizmów z mlekiem, a nie ich rozprzestrzenianie. Zagęszczanie, z kolei, odnosi się do procesu usuwania wody z cieczy w celu zwiększenia koncentracji substancji stałych, co jest typowe dla soków owocowych czy zup, ale nie dotyczy produkcji kefiru, gdzie cały proces oparty jest na fermentacji mleka. Typowym błędem myślowym jest mylenie tych procesów z fermentacją, co może prowadzić do nieprawidłowych wniosków na temat metod produkcji produktów mlecznych.