Grunty kategorii IV wykazują największy przyrost procentowy objętości w efekcie spulchniania ze względu na ich specyficzne właściwości fizyczne i chemiczne. Ta kategoria gruntów charakteryzuje się wysoką zawartością frakcji pylistej oraz organicznej, co sprzyja ułatwieniu procesu ich rozluźniania. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy jest widoczne w rolnictwie, gdzie spulchnianie gruntów pozwala na poprawę aeracji oraz retencji wody, co jest kluczowe dla wzrostu roślin. W kontekście inżynierii lądowej, zrozumienie tych właściwości jest istotne przy projektowaniu fundamentów oraz innych konstrukcji budowlanych. Warto posługiwać się standardami takim jak PN-EN 1997, które przedstawiają wytyczne dotyczące badań gruntów oraz ich właściwości. Praktyka ta nie tylko zwiększa efektywność upraw, ale również minimalizuje ryzyko osiadania konstrukcji budowlanych na tych rodzajach gruntów.
Wybór gruntu z innej kategorii wskazuje na nieporozumienie w zakresie klasyfikacji gruntów i ich właściwości. Grunty kategorii I, II i III charakteryzują się niższym przyrostem objętości po spulchnieniu, co wynika z ich zwartej struktury oraz większej zawartości frakcji gruboziarnistej. Te rodzaje gruntów, z reguły, posiadają lepsze właściwości nośne, ale ich zdolność do zatrzymywania wody oraz powietrza jest ograniczona. Jest to typowy błąd, który może wynikać z mylenia spulchnienia z poprawą struktury gruntu. Spulchnienie nie zawsze prowadzi do lepszych właściwości agronomicznych, szczególnie w przypadku gruntów kategorii I, które mogą być bardziej odpowiednie do budownictwa niż do intensywnego rolnictwa. Zrozumienie właściwości gruntów jest kluczowe, a standardy takie jak PN-EN 1997 mogą pomóc w ich prawidłowej klasyfikacji. W praktyce, niewłaściwy wybór gruntu może prowadzić do nieefektywnego zarządzania zasobami wodnymi oraz do problemów z osiadaniem budowli, co podkreśla znaczenie dokładnych badań gruntów przed podjęciem decyzji o ich użytkowaniu.