Wskaźnik piaskowy WP, określający zawartość piasku w gruncie, jest kluczowym parametrem w geotechnice, szczególnie przy klasyfikacji gruntów. Zgodnie z normami i wytycznymi dotyczącymi gruntów wysadzinowych, kluczowe jest zrozumienie, że grunty te charakteryzują się określonymi właściwościami, które mogą prowadzić do niekorzystnych zjawisk, takich jak osiadanie czy pęcznienie. Wartość wskaźnika piaskowego WP powinna być mniejsza niż 25%, aby grunt mogła zostać zakwalifikowana do grupy wysadzinowej. Odpowiedź WP = 20 spełnia te kryteria, co czyni ją poprawną. Zastosowanie tej wiedzy w praktyce jest niezbędne przy projektowaniu fundamentów oraz analizie stabilności konstrukcji, gdzie niewłaściwe oszacowanie właściwości gruntów może prowadzić do poważnych problemów inżynieryjnych. Ważne jest również, aby inżynierowie gruntu w swoich badaniach brali pod uwagę lokalne warunki i standardy dotyczące klasyfikacji gruntów.
Odpowiedzi, które wskazują na wartości wskaźnika piaskowego WP równe 35, 45 i 25, są niepoprawne, ponieważ nie uwzględniają kluczowego kryterium właściwego zakwalifikowania gruntów do grupy wysadzinowej. W kontekście geotechniki, grunt wysadzinowy to taki, którego wskaźnik piaskowy WP przekracza określoną granicę, a w przedstawionym przypadku jest to 25%. Grunty te są szczególnie niebezpieczne w kontekście projektowania budowli, ponieważ mogą powodować znaczne osiadania i problemy z stabilnością. Wartość WP = 25, choć jest bliska granicy, nadal kwalifikuje grunt jako nie wysadzinowy, co może prowadzić do błędnych wniosków przy ocenie ryzyka budowlanego. Odpowiedzi z wartościami 35 i 45 są zdecydowanie poza akceptowanym zakresem i świadczą o braku znajomości podstawowych zasad klasyfikacji gruntów. Kluczowe zatem jest zrozumienie, iż ignorowanie tych granic może prowadzić do poważnych konsekwencji w inżynierii budowlanej, w tym do nieodpowiedniego doboru materiałów budowlanych oraz niewłaściwego zaprojektowania fundamentów. W praktyce inżynierskiej, takie niedopatrzenia mogą skutkować opóźnieniami w realizacji projektów, a także zwiększonymi kosztami związanymi z naprawą błędów konstrukcyjnych.