Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych

Wybór standardów szyfrowania w sieciach bezprzewodowych wymaga szczegółowej analizy odpowiednich protokołów. MAC (Media Access Control) nie jest protokołem szyfrowania, lecz odnosi się do warstwy dostępu do medium w modelu OSI. MAC identyfikuje urządzenia w sieci, ale nie zapewnia żadnej formy ochrony danych przesyłanych przez sieć, co czyni go niewłaściwym narzędziem do zabezpieczania transmisji bezprzewodowej. Z kolei PPP (Point-to-Point Protocol) jest protokołem służącym do nawiązywania połączeń punkt-punkt, najczęściej wykorzystywanym w połączeniach dial-up i nie jest dostosowany do pracy w sieciach bezprzewodowych. Oferuje on pewne mechanizmy autoryzacji i szyfrowania, ale nie jest odpowiedni do ochrony sieci WLAN. EAP (Extensible Authentication Protocol) to protokół uwierzytelniania, który jest często używany w połączeniu z WPA lub WPA2, ale nie działa jako samodzielny standard szyfrowania. Błędem jest mylenie EAP z systemem szyfrowania, ponieważ jest to jedynie metoda uwierzytelniania, a nie ochrony danych. Wybierając niewłaściwy standard, narażasz sieć na ataki, dlatego kluczowe jest zrozumienie różnicy między protokołami i ich funkcjami w kontekście bezpieczeństwa sieci bezprzewodowych.