Odpowiedź wskazująca na konieczność instalowania jednego punktu rozdzielczego na każde piętro zgodna jest z normą PN-EN 50173, która reguluje wymagania dotyczące systemów okablowania strukturalnego. Norma ta zapewnia wytyczne dotyczące projektowania i wykonania instalacji telekomunikacyjnych, co ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia efektywności i niezawodności komunikacji w budynkach. Ustalając, że na każde piętro powinien przypadać przynajmniej jeden punkt rozdzielczy, norma ta pomaga w optymalizacji rozkładu sygnału oraz dostępu do infrastruktury sieciowej. W praktyce oznacza to, że w budynkach wielopiętrowych, z odpowiednią liczbą punktów rozdzielczych, można znacznie zwiększyć elastyczność i skalowalność systemów telekomunikacyjnych. Dobrym przykładem zastosowania tej zasady jest budynek biurowy, gdzie każdy poziom może mieć dedykowane punkty dostępu do sieci, co ułatwia zarządzanie kablami oraz zapewnia lepszą jakość usług. Ponadto, spełnienie tych wymagań przyczynia się do przyszłej modernizacji systemów bez konieczności ogromnych inwestycji w infrastrukturę.
Wybór opcji sugerujących inne kryteria rozdziału punktów rozdzielczych, takie jak jeden punkt na każde 100 m2 czy 250 m2 powierzchni, jest mylny i nieodpowiedni w kontekście normy PN-EN 50173. Przede wszystkim, standardy te koncentrują się na zapewnieniu odpowiedniego dostępu do infrastruktury telekomunikacyjnej na poziomie piętra, co znacznie poprawia jakość usług oraz zasięg sygnału. Argumentacja oparta na powierzchni może prowadzić do niedoszacowania wymagań dotyczących liczby punktów rozdzielczych w budynkach o większej liczbie pięter, co w rezultacie ograniczy efektywność systemu. Ponadto, projektowanie systemów okablowania strukturalnego powinno uwzględniać nie tylko powierzchnię, ale także układ i przeznaczenie przestrzeni, co jest kluczowe dla optymalizacji wydajności sieci. Postrzeganie wielopiętrowych budynków jako całości, gdzie jeden punkt rozdzielczy na cały budynek ma spełniać potrzeby wszystkich użytkowników, jest błędne, ponieważ nie uwzględnia różnorodności wymagań i intensywności użytkowania w różnych strefach budynku. Właściwe podejście to takie, które równoważy liczbę punktów z ich lokalizacją i funkcjonalnością, zapewniając użytkownikom łatwy dostęp do sieci oraz umożliwiając skuteczną obsługę infrastruktury telekomunikacyjnej.