Tabela w relacyjnej bazie danych jest podstawowym obiektem, który reprezentuje encję, czyli zbiór danych związanych z określonym tematem. Każda tabela składa się z wierszy oraz kolumn, gdzie każdy wiersz odpowiada indywidualnemu rekordowi, a kolumny zawierają atrybuty opisujące te rekordy. Przykładem zastosowania tabeli może być tabela 'Klienci', która zawiera kolumny takie jak 'ID', 'Imię', 'Nazwisko', 'Adres', itp. Dzięki zastosowaniu tabel, relacyjne bazy danych spełniają normy ACID (Atomicity, Consistency, Isolation, Durability), co zapewnia integralność danych oraz ich niezawodność. Zgodnie z najlepszymi praktykami projektowania baz danych, kluczowe jest zrozumienie, jak definiować tabele, aby efektywnie przechowywać i zarządzać danymi, co bezpośrednio wpływa na wydajność zapytań oraz operacji na tych danych. Dlatego znajomość struktury tabeli oraz jej roli w modelu relacyjnym jest niezbędna dla każdego, kto pracuje z bazami danych.
Odpowiedzi w postaci wierszy, kolumn czy atrybutów nie oddają pełnego znaczenia encji w kontekście relacyjnych baz danych. Wiersz reprezentuje pojedynczy rekord, ale nie definiuje encji jako całości. Gdybyśmy uznali wiersz za odpowiednik encji, mogłoby to prowadzić do błędnego zrozumienia, że encja to tylko jeden zestaw danych, a nie zbiór rekordów. Kolumna z kolei definiuje atrybuty encji i nie jest w stanie reprezentować encji w jej pełnym wymiarze. Atrybuty służą do opisania cech obiektów, ale same w sobie nie stanowią o ich zbiorze. Zrozumienie, że encja jako całość jest reprezentowana przez tabelę, a nie pojedyncze elementy jej struktury, jest kluczowe dla skutecznego projektowania baz danych. W praktyce, wiele osób myli pojęcia związane z bazami danych, co prowadzi do nieefektywnego modelowania danych oraz problemów z integracją i wydajnością zapytań. Dlatego nauka o strukturze bazy danych powinna koncentrować się na zrozumieniu, jak różne elementy współdziałają, aby tworzyć spójną całość, która efektywnie przechowuje i zarządza danymi.