Tabela jest podstawowym elementem struktury bazy danych, który służy jako źródło danych dla raportów. Tabele przechowują zorganizowane informacje w formie wierszy i kolumn, co umożliwia łatwy dostęp i analizę danych. Każda kolumna w tabeli reprezentuje atrybut, a każdy wiersz to pojedynczy rekord z danymi. Przykładowo, w tabeli zawierającej informacje o klientach, kolumny mogą obejmować imię, nazwisko, adres e-mail i numer telefonu. Dzięki standardom takim jak SQL (Structured Query Language), można łatwo wykonywać operacje na tych tabelach, takie jak selekcja, aktualizacja czy usuwanie danych. Tabele są fundamentalne w systemach zarządzania bazami danych (DBMS) i stanowią podstawowe źródło dla generowania raportów, które mogą być wykorzystywane w różnych kontekstach biznesowych. W raportach można agregować dane, obliczać różne wskaźniki oraz wizualizować wyniki, co czyni tabele nieocenionym elementem w analizie danych.
Inny raport, chociaż może zawierać dane, nie jest źródłem danych w sensie strukturalnym, lecz raczej wynikiem przetwarzania informacji zawartych w tabelach. Raporty są generowane na podstawie danych zgromadzonych w tabelach, a nie bezpośrednio z innych raportów, co ogranicza ich użyteczność jako źródła danych. Makropolecenie, będące zbiorem instrukcji do automatyzacji procesów, również nie stanowi źródła danych, lecz narzędzie do przetwarzania lub manipulacji danymi, które znajdują się w tabelach. Użycie makropolecenia może prowadzić do generowania raportów, jednak sama jego struktura nie zawiera danych, które mają być raportowane. Zapytanie INSERT INTO jest instrukcją SQL używaną do dodawania danych do tabeli, ale nie jest źródłem danych w kontekście raportowania. To polecenie umożliwia wprowadzenie nowych rekordów do tabeli, a więc odgrywa rolę w aktualizacji danych, a nie w ich źródłowym dostarczaniu. Każda z tych opcji nie spełnia wymogu bycia źródłem danych w kontekście tworzenia raportu, co czyni je niewłaściwymi odpowiedziami.