Wody zaskórne, znajdujące się w strefie nieprzepuszczalnych warstw gleby, charakteryzują się dużym stopniem zanieczyszczenia związkami organicznymi, co sprawia, że ich ujmowanie na potrzeby wodociągów jest nieopłacalne oraz niebezpieczne. Zanieczyszczenia te mogą pochodzić z różnych źródeł, takich jak działalność rolnicza, przemysł czy urbanizacja. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy polega na projektowaniu systemów wodociągowych, które są w stanie skutecznie filtrować i oczyszczać wodę, zanim trafi do sieci. W standardach dotyczących jakości wody pitnej, takich jak normy WHO czy krajowe przepisy sanitarno-epidemiologiczne, kładzie się duży nacisk na analizę jakości wód ujmowanych do zaopatrzenia w wodę. Dobrym przykładem jest stosowanie technologii uzdatniania wód gruntowych i głębinowych, które są znacznie bardziej odpowiednie do eksploatacji, ponieważ mają niższy poziom zanieczyszczeń, co przekłada się na bezpieczeństwo zdrowotne mieszkańców.
Wody wgłębne to termin, który nie jest powszechnie używany w kontekście klasyfikacji wód podziemnych. Zazwyczaj odnosi się do wód znajdujących się w głębszych warstwach geologicznych, jednak przy odpowiednich warunkach mogą one być mniej zanieczyszczone. Z tego powodu są mniej ryzykowne w kontekście ich ujmowania na potrzeby wodociągów. Z kolei wody gruntowe, chociaż mogą być także zanieczyszczone, są często wykorzystywane w lokalnych ujęciach i przy odpowiednim uzdatnianiu mogą spełniać normy jakości wody do picia. Wody głębinowe, położone jeszcze głębiej, zazwyczaj cechują się znacznie lepszą jakością z uwagi na naturalne procesy filtracji, przez jakie przechodzą. Typowe błędy myślowe w tym kontekście polegają na myleniu terminów i niezrozumieniu różnic w jakości wód w różnych warstwach geologicznych. W związku z tym, kluczowe jest zrozumienie, że wody zaskórne mają zazwyczaj wyższy stopień zanieczyszczenia, co sprawia, że ich użycie w systemie wodociągowym jest niepraktyczne i potencjalnie niebezpieczne.