Cyjanowanie to proces, w którym powierzchnia materiału, najczęściej stali, jest nasycana jednocześnie atomami węgla i azotu. Proces ten polega na wprowadzeniu tych pierwiastków w postaci gazowej lub w formie roztworu, co prowadzi do uzyskania warstwy o znacznie wyższej twardości i odporności na zużycie. Cyjanowanie ma zastosowanie w przemyśle motoryzacyjnym i maszynowym, gdzie części takie jak zębatki, wały czy narzędzia skrawające wymagają zwiększonej trwałości. Dzięki temu procesowi, materiały mogą wykazywać lepszą odporność na ścieranie oraz korozję, co znacznie wydłuża ich żywotność. W praktyce cyjanowanie jest często stosowane w połączeniu z innymi procesami obróbczo-chemicznymi, co pozwala na osiągnięcie optymalnych właściwości mechanicznych. W branży stosuje się różne metody cyjanowania, takie jak cyjanowanie w soli stałej czy w atmosferze gazów, co pozwala na dostosowanie parametrów procesu do specyficznych potrzeb produkcyjnych.
Borowanie jest procesem, który polega na nasyceniu powierzchni materiału atomami boru, co skutkuje zwiększoną twardością i odpornością na ścieranie, jednak nie ma związku z jednoczesnym wprowadzaniem zarówno azotu, jak i węgla. Azotowanie to technika, która skupia się na wprowadzeniu atomów azotu do struktury materiału, co również zwiększa twardość, ale nie dotyczy cyjanowania. Azotonasiarczanie, z kolei, jest procesem polegającym na nasyceniu materiału azotem i siarką, co zmienia jego właściwości chemiczne i mechaniczne, ale nie pozwala na osiągnięcie efektów analogicznych do tych uzyskiwanych w cyjanowaniu. Mylenie tych procesów wynika często z nieprecyzyjnego rozumienia ich zasad działania oraz zastosowania. Każdy z tych procesów ma swoje specyficzne właściwości i zastosowania, dlatego ważne jest, aby znać ich różnice i cel. W przemyśle, wybór odpowiedniej metody nasycenia zależy od wymagań dotyczących twardości, odporności na korozję i zużycie, a także od rodzaju obróbki, jaką dany materiał przeszedł. Dlatego dobrze jest zrozumieć różnice między tymi procesami, aby właściwie dostosować technologię do konkretnych potrzeb produkcyjnych.