Poprawna odpowiedź to Q1 = 1 i Q2 = 1. W przedstawionym schemacie drabinkowym, stan wyjść Q1 i Q2 jest zależny od stanów wejść I1 i I2 oraz od mechanizmu samopodtrzymania. Po zmianie stanu I1 z 1 na 0, Q1, które było wcześniej aktywne, utrzymuje swój stan dzięki obwodowi samopodtrzymania. To oznacza, że nawet po deaktywacji I1, Q1 pozostaje w stanie aktywnym. Z kolei Q2, które również korzysta z mechanizmu samopodtrzymania, zachowuje aktywność, ponieważ jego stan również był wcześniej 1. Takie podejście jest zgodne z praktykami w branży automatyki, gdzie obwody samopodtrzymania są powszechnie wykorzystywane do utrzymania wydajności systemów, minimalizując ryzyko niezamierzonych wyłączeń w krytycznych procesach. Wykorzystanie takich technik jest istotne w projektowaniu systemów sterowania, aby zapewnić ich niezawodność oraz odpowiednią reakcję na zmiany w otoczeniu.
Stanowisko Q1 = 0 i Q2 = 0 oraz inne błędne odpowiedzi opierają się na nieprawidłowym zrozumieniu zasad działania obwodów samopodtrzymania. W przypadku zmiany stanu wejścia I1 z 1 na 0, można by błędnie wnioskować, że Q1 powinno się deaktywować, co wynika z mylnego założenia, że wyjścia są bezpośrednio zależne od stanu wejść bez uwzględnienia mechanizmu samopodtrzymania. Użytkownicy często pomijają aspekt, że obwody samopodtrzymania mają na celu utrzymanie stanu wyjść niezależnie od zmiany stanu wejść, co jest kluczowe w automatyce. Takie myślenie może prowadzić do błędnych wniosków, szczególnie w złożonych systemach, gdzie wydajność i bezpieczeństwo są krytyczne. Zrozumienie, w jaki sposób sterowniki PLC implementują logikę samopodtrzymania, jest fundamentalne dla efektywnego projektowania obwodów oraz ich późniejszej diagnostyki. W praktyce, błędne interpretacje mogą prowadzić do niewłaściwego programowania, co w konsekwencji może wpłynąć na bezpieczeństwo i działanie całego systemu automatyki.
