Rezystancja zastępcza dwóch oporników połączonych równolegle obliczana jest za pomocą wzoru: 1/Rz = 1/R1 + 1/R2, gdzie Rz to rezystancja zastępcza, a R1 i R2 to rezystancje poszczególnych oporników. W tym przypadku mamy R1 = 1 Ω i R2 = 9 Ω, co daje: 1/Rz = 1/1 + 1/9 = 1 + 0.1111 = 1.1111. Zatem Rz = 1/1.1111 = 0.9 Ω. Ta rezystancja zastępcza jest ważna w wielu zastosowaniach, na przykład w projektowaniu układów elektronicznych, gdzie często stosuje się połączenia równoległe dla uzyskania niższej rezystancji, co pozwala na lepsze przewodzenie prądu i obniżenie spadków napięcia. W praktyce, taki dobór rezystancji jest istotny przy konstruowaniu źródeł zasilania lub układów stabilizujących napięcie, gdzie odpowiednia rezystancja wpływa na efektywność pracy całego obwodu.
Wielu uczniów popełnia błąd, myśląc, że rezystancja zastępcza oporników połączonych równolegle jest sumą ich rezystancji. W rzeczywistości, w połączeniach równoległych zachodzi inny mechanizm, który powoduje, że całkowita rezystancja jest zawsze mniejsza niż najmniejsza z rezystancji pojedynczych oporników. Przykładowo, jeśli weźmiemy pod uwagę odpowiedź 10,0 Ω, można zauważyć, że jest to wynik błędnego podejścia do obliczeń, które nie uwzględnia zasady, że w obwodach równoległych prąd dzieli się na poszczególne oporniki. Z kolei odpowiedzi takie jak 90,0 Ω i 9,0 Ω również wskazują na nieporozumienie z zasadą działania połączeń równoległych. W kontekście standardów branżowych, ważne jest, aby zawsze stosować prawidłowe wzory do obliczeń i uwzględniać definicje podstawowych pojęć elektrycznych, jak prąd, napięcie i opór. Niezrozumienie tych zasad może prowadzić do poważnych błędów w projektowaniu układów elektronicznych, dlatego tak istotne jest przyswojenie sobie tych koncepcji na poziomie podstawowym.