Właściciele jednostki gospodarczej posiadają prawa podmiotowe do majątku, które są odzwierciedlane poprzez kapitał własny w bilansie. Kapitał własny to różnica między aktywami a pasywami jednostki. Z perspektywy rachunkowości, pasywa obejmują wszystkie zobowiązania oraz kapitał własny, co oznacza, że kapitał własny stanowi składnik pasywów. Przykładowo, w przypadku przedsiębiorstwa, które zainwestowało 100 000 zł w zakup sprzętu oraz posiada inne aktywa, wartość kapitału własnego będzie odzwierciedlać wartość, jaką właściciele posiadają po uwzględnieniu wszystkich zobowiązań. Kluczowe jest, że kapitał własny, jako element pasywów, pokazuje zdolność jednostki do finansowania swoich aktywów własnymi środkami. Zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), pasywa są obowiązkowe do prezentacji w bilansie, co ułatwia zrozumienie struktury finansowej jednostki. W kontekście praktycznym, analiza pasywów jest istotna dla oceny stabilności finansowej firmy oraz jej zdolności do generowania zysków dla właścicieli.
Wybór odpowiedzi dotyczący zaklasyfikowania kapitału własnego jako aktywów lub przychodów jest niewłaściwy, ponieważ nie odzwierciedla rzeczywistej struktury bilansu. Aktywa to zasoby kontrolowane przez jednostkę, które mogą przynieść przyszłe korzyści ekonomiczne, natomiast kapitał własny należy do właścicieli i powinien być klasyfikowany jako pasywa. Przychody z kolei to wpływy ze sprzedaży produktów lub usług, które są elementem wyniku finansowego, a nie struktury bilansu. Klasyfikowanie kapitału własnego jako kosztów jest również błędne, ponieważ koszty odnoszą się do wydatków związanych z działalnością operacyjną jednostki i wpływają na wynik finansowy, a nie na aktywa i pasywa w bilansie. Taki błąd w myśleniu często wynika z mylenia pojęć finansowych. Kapitał własny nie jest zobowiązaniem, lecz stanowi ostateczną wartość, jaką właściciele posiadają w jednostce po spłacie wszystkich długów. Właściwe rozumienie struktury bilansu oraz ról poszczególnych składników jest kluczowe dla analizy finansowej oraz podejmowania decyzji inwestycyjnych. Zgodnie z zasadami rachunkowości, błędne klasyfikacje mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w raportowaniu finansowym, co może zmylić inwestorów lub inne zainteresowane strony.