Faktura pro forma to dokument, który nie ma mocy dowodowej w kontekście dokonania transakcji. Jest to swego rodzaju zamiar sprzedaży, który może być używany w sytuacjach, gdy transakcja jeszcze się nie odbyła lub gdy formalne potwierdzenie nie jest jeszcze dostępne. Przykładem zastosowania faktury pro forma może być sytuacja, w której sprzedawca chce przedstawić ofertę handlową klientowi, zanim finalizuje sprzedaż. W praktyce, faktura pro forma może być używana jako dokument informacyjny, ale nie może być podstawą do zapisów księgowych ani do odliczeń VAT. Zgodnie z polskim prawem podatkowym, dokument ten nie zastępuje faktury VAT, która jest niezbędna do uznania transakcji za dokonane. Warto podkreślić, że w przypadku faktury pro forma, brak konieczności jej ujęcia w księgach rachunkowych stanowi kluczowy aspekt, który odróżnia ją od innych typów faktur, które są uznawane za rzeczywiste dowody transakcji.
Faktura korygująca, faktura VAT i faktura RR to różne rodzaje dokumentów, które mają istotne znaczenie w procesie księgowania oraz w obiegu dokumentów sprzedażowych. Faktura korygująca jest używana do wprowadzenia zmian w już wystawionej fakturze VAT. Jej celem jest skorygowanie błędów, takich jak niewłaściwe dane nabywcy, błędy w kwotach lub stawkach VAT. W przeciwieństwie do faktury pro forma, faktura korygująca ma moc prawną i jest uznawana za ważny dokument księgowy, który wpływa na zapisy w księgach rachunkowych. Faktura VAT to podstawowy dokument potwierdzający dokonanie transakcji sprzedaży towarów lub usług, a jej posiadanie jest niezbędne do prawidłowego rozliczenia VAT. Faktura VAT jest formalnym dowodem, który pozwala na odliczenie podatku naliczonego. Z kolei faktura RR, stosowana głównie w obrocie z rolnikami, również pełni rolę dokumentu potwierdzającego transakcję i jest traktowana jako dowód księgowy. Wiele osób myli fakturę pro forma z innymi typami faktur, co prowadzi do nieporozumień dotyczących ich funkcji i zastosowania w praktyce. Kluczowym błędem jest postrzeganie dokumentu pro forma jako pełnoprawnego dowodu transakcji, co jest niezgodne z przepisami prawa. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć różnice między tymi dokumentami i stosować je zgodnie z ich przeznaczeniem, aby uniknąć problemów w obszarze księgowości oraz rozliczeń podatkowych.