Szkło wodne, będące solą krzemianową, jest kluczowym składnikiem farb krzemianowych. Jego właściwości sprawiają, że farby te mają wyjątkową trwałość i odporność na czynniki atmosferyczne. Szkło wodne działa jako spoiwo, które łączy pigmenty i inne składniki farby, zapewniając jednocześnie doskonałą przyczepność do podłoża. Przykłady zastosowania farb krzemianowych obejmują malowanie elewacji budynków, gdzie wymagane jest zabezpieczenie przed wilgocią i pleśnią. Standardy branżowe, takie jak te ustalone przez ISO, podkreślają zalety farb krzemianowych, w tym ich ekologiczność i niską zawartość lotnych związków organicznych. Dzięki tym właściwościom farby te są preferowane w projektach renowacyjnych zabytków oraz w nowoczesnym budownictwie, gdzie trwałość i estetyka są priorytetami.
Pokost lniany, choć często stosowany w różnych technikach malarskich, nie jest spoiwem farb krzemianowych. Jest to naturalny olej, który po wyschnięciu tworzy elastyczną powłokę, ale jego zastosowanie ogranicza się głównie do farb olejnych. Farby oparte na pokostach mają różne właściwości w porównaniu do farb krzemianowych, w tym dłuższy czas schnięcia oraz różną odporność na czynniki atmosferyczne. Ciasto wapienne, z kolei, jest używane w tradycyjnych technikach malarskich, ale nie może zastąpić szkła wodnego w kontekście farb krzemianowych, gdyż nie zapewnia takich właściwości jak wodoodporność czy trwałość. Klej roślinny, mimo że ma swoje zastosowanie w produkcji farb, jest bardziej odpowiedni w kontekście farb akwarelowych lub papierowych, a nie krzemianowych. Właściwe zrozumienie różnic między tymi składnikami jest kluczowe dla właściwego doboru materiałów malarskich, a także dla uzyskiwania optymalnych efektów estetycznych oraz funkcjonalnych podczas malowania. W praktyce, wybierając niewłaściwe spoiwo, można napotkać problemy z przyczepnością, trwałością i estetyką powłok malarskich.