Ściana wykonana z bloczków betonowych na zaprawie cementowej jest uznawana za podłoże mineralne ze względu na charakterystykę użytych materiałów. Beton i cement są materiałami opartymi na minerałach, co czyni je idealnymi do stosowania w budownictwie, gdzie wymagane są wysokie parametry wytrzymałościowe i trwałość. Podłoża mineralne są powszechnie stosowane w różnych systemach budowlanych, od tradycyjnych po nowoczesne, i stanowią fundament dla wielu rodzajów wykończeń, takich jak tynki, gładzie czy różne powłoki. Przykładowo, w budownictwie mieszkaniowym często wykorzystuje się bloczki betonowe do stawiania ścian nośnych, co zapewnia odpowiednią stabilność konstrukcji. Dodatkowo, zgodnie z normami PN-EN 1996-1-1, które określają zasady projektowania ścian murowanych, betonowe ściany mają zdefiniowane wymagania dotyczące wytrzymałości i jakości materiałów, co potwierdza ich klasyfikację jako mineralnych podłoży.
W przypadku podłoży anhydrytowych, gipsowych i ceramicznych występuje szereg fundamentalnych różnic w porównaniu do podłoża mineralnego. Podłoże anhydrytowe jest wykonane na bazie siarczanu wapnia, a zatem nie jest związane z tradycyjnymi materiałami budowlanymi, takimi jak beton czy cement. Anhydryt często jest wykorzystywany w systemach ogrzewania podłogowego, lecz jego właściwości nie są odpowiednie dla konstrukcji nośnych. Z kolei podłoże gipsowe, choć również mineralne, jest znacznie bardziej kruche i ma ograniczoną odporność na wilgoć, co czyni je nieidealnym materiałem dla konstrukcji zewnętrznych czy miejsc narażonych na kontakt z wodą. Ponadto, gips nie jest stosowany w miejscach, gdzie wymagana jest wysoka wytrzymałość mechaniczna. Z kolei podłoża ceramiczne, wykonane głównie z gliny, są stosowane w kontekście okładzin i wykończeń, ale nie mają zastosowania jako materiał konstrukcyjny dla ścian nośnych. Te błędne odpowiedzi wynikają z mylnego przekonania, że wszystkie materiały budowlane oparte na minerałach mogą być traktowane jako równoważne w kontekście ich zastosowania w budownictwie. Niezrozumienie różnic w właściwościach fizycznych i chemicznych tych materiałów prowadzi do niewłaściwych wniosków na temat ich zastosowania jako podłoża w budynkach.