Wapno hydratyzowane, znane również jako wapno gaszone, jest kluczowym spoiwem powietrznym, które zyskuje na znaczeniu w budownictwie i materiałoznawstwie. Jego właściwości wynikają z reakcji chemicznej, która zachodzi po dodaniu wody do tlenku wapnia (CaO), tworząc wodorotlenek wapnia (Ca(OH)2). Wapno hydratyzowane ma zdolność do wiązania dwutlenku węgla z atmosfery, co prowadzi do twardnienia materiału. Przykładem zastosowania wapna hydratyzowanego jest produkcja zapraw murarskich i tynków, które charakteryzują się doskonałą paroprzepuszczalnością oraz elastycznością. Stanowią one idealne rozwiązanie w renowacji obiektów zabytkowych, gdzie zachowanie odpowiedniej wilgotności i wentylacji jest kluczowe. Standardy budowlane, takie jak PN-EN 459-1, precyzują wymagania dotyczące wapna budowlanego, co potwierdza jego ważność oraz zastosowanie w nowoczesnym budownictwie i konserwacji. W związku z rosnącą świadomością ekologiczną, wapno hydratyzowane staje się coraz bardziej popularne dzięki swoim właściwościom przyjaznym dla środowiska oraz trwałości. Warto również wspomnieć, że jego stosowanie w różnych formułach mieszanki pozwala na uzyskanie wysoce konkurencyjnych produktów o zróżnicowanych właściwościach mechanicznych i estetycznych.
Cement portlandzki jest cementem hydraulicznym, który po zmieszaniu z wodą utwardza się przez reakcję chemiczną, tworząc trwałe połączenia. Choć jest często stosowany w budownictwie, nie jest spoiwem powietrznym, gdyż jego twardnienie zachodzi niezależnie od obecności powietrza. Wapno hydrauliczne, z kolei, wykazuje właściwości zarówno spoiwa hydraulicznego, jak i powietrznego, jednak jego zdolności do wiązania CO2 są znacznie ograniczone w porównaniu do wapna hydratyzowanego. Cement hutniczy, także używany w budownictwie, to kolejny przykład materiału, który nie spełnia kryteriów spoiwa powietrznego. Zrozumienie różnic między tymi materiałami jest kluczowe dla właściwego doboru materiałów budowlanych w zależności od warunków atmosferycznych i wymagań konstrukcyjnych. Wybór niewłaściwego spoiwa może prowadzić do problemów z trwałością oraz wydajnością struktury, a także wpływać na jej właściwości izolacyjne. Zastosowanie cementów hydrauliczych w sytuacjach, gdzie wymagane są spoiwa powietrzne, może prowadzić do niepożądanych skutków, takich jak zbyt szybkie twardnienie i utrata elastyczności. Ważne jest, aby przy projektowaniu i budowie konstrukcji uwzględniać specyfikacje i normy branżowe, takie jak PN-EN 197-1, które dostarczają szczegółowych informacji na temat właściwości i zastosowania różnych rodzajów cementu i spoiw.