Wznoszenie obydwu warstw ściany, konstrukcyjnej i osłonowej, równocześnie jest zgodne z najlepszymi praktykami budowlanymi, które zapewniają odpowiednią stabilność i szczelność konstrukcji. W przypadku ścian szczelinowych, które są szczególnie używane w budownictwie hydrotechnicznym oraz w projektach wymagających zabezpieczenia przed wodami gruntowymi, kluczowym aspektem jest jednoczesne tworzenie obu warstw. Pozwala to na zminimalizowanie ryzyka osiadania oraz deformacji, co jest istotne w kontekście obciążeń dynamicznych i statycznych. Przykładem mogą być aplikacje w budownictwie podziemnym, gdzie szybkość realizacji oraz trwałość konstrukcji są kluczowe. Ponadto, zastosowanie takich technik, jak wzmacnianie betonu czy użycie specjalnych materiałów uszczelniających, dodatkowo zwiększa efektywność i żywotność realizowanych projektów. W praktyce, zespoły budowlane korzystają z nowoczesnych sprzętów i technologii, co sprzyja równoległemu wznoszeniu warstw i współpracy różnych branż w procesie budowy, zgodnie z normami PN-EN 1992-1-1 dotyczącymi projektowania konstrukcji betonowych.
W podejściu, w którym najpierw wznosi się warstwę konstrukcyjną na wysokość jednej kondygnacji, a następnie warstwę osłonową, istnieje ryzyko związane z osiadaniem oraz brakiem odpowiedniej integracji obu warstw. Takie podejście może prowadzić do problemów z wodoodpornością ścian, ponieważ warstwa osłonowa, nie będąc odpowiednio zintegrowana z warstwą konstrukcyjną, może nie spełniać swojej funkcji ochronnej. W konsekwencji, woda gruntowa może przenikać przez szczeliny między warstwami, co w dłuższej perspektywie prowadzi do degradacji materiałów oraz zwiększenia kosztów konserwacji. W przypadku wznoszenia najpierw warstwy osłonowej, ważne jest, aby pamiętać, że taka strategia nie zapewnia stabilności strukturalnej, ponieważ warstwa konstrukcyjna, która powinna przenosić obciążenia, jest pozostawiana na później. Podobnie, podejście do budowy, w którym warstwa konstrukcyjna jest wznoszona na wysokość budynku, a następnie warstwa osłonowa, może prowadzić do problemów z wykonaniem połączeń międzywarstwowych. Zastosowanie nieprawidłowej sekwencji budowy wpływa na jakość i bezpieczeństwo całej konstrukcji, co jest niezgodne z zasadami sztuki budowlanej oraz standardami takimi jak PN-EN 1997-1, które precyzują wymagania dotyczące geotechniki i projektowania fundamentów.