Styl negocjowania charakteryzujący się dominacją odnosi się do podejścia, w którym jedna strona stara się maksymalnie zaspokoić swoje interesy, często ignorując potrzeby drugiej strony. Tego rodzaju strategia jest zazwyczaj stosowana w sytuacjach, gdzie jedna strona ma przewagę, zarówno w kwestii zasobów, jak i wpływów. Przykładem może być sytuacja, w której firma negocjuje kontrakt z dostawcą i skupia się wyłącznie na uzyskaniu jak najniższej ceny, nie biorąc pod uwagę możliwości dostawcy do realizacji zamówienia. W dłuższej perspektywie, podejście to może prowadzić do pogorszenia relacji z partnerami biznesowymi i ich niezadowolenia, co w konsekwencji może wpłynąć na wyniki finansowe firmy. Dobre praktyki wskazują, że chociaż dominacja może przynieść krótkoterminowe zyski, ważne jest, aby w strategii negocjacyjnej uwzględniać interesy obu stron, co sprzyja długotrwałej współpracy.
Kompromis w negocjacjach odnosi się do sytuacji, w której obie strony rezygnują z części swoich oczekiwań, aby osiągnąć wspólne porozumienie. Choć może wydawać się atrakcyjną strategią, w przypadku gdy jedna strona dąży do dominacji, kompromis nie będzie wystarczający, ponieważ nie uwzględnia warunków narzuconych przez stronę dominującą. Unikanie, jako strategia negocjacyjna, polega na unikaniu konfrontacji oraz na nieangażowaniu się w proces negocjacyjny, co w dłuższym czasie nie zadba o interesy żadnej ze stron. Z kolei dopasowanie się to styl, w którym jedna strona dostosowuje swoje oczekiwania do potrzeb drugiej, co również stoi w sprzeczności z ideą dominacji. Typowe błędy myślowe prowadzące do wybrania tych niewłaściwych odpowiedzi obejmują nieprawidłowe rozumienie charakterystyki poszczególnych stylów oraz ich zastosowanie w praktyce. Warto podkreślić, że skuteczne negocjacje wymagają elastyczności oraz umiejętności rozpoznawania właściwego stylu w zależności od sytuacji, co pozwala na efektywne osiąganie celów, a jednocześnie na budowanie pozytywnych relacji z partnerami.