Styl twardy w negocjacjach charakteryzuje się zdecydowanym dążeniem do osiągnięcia własnych celów, często z wykorzystaniem presji na drugą stronę. Osoby stosujące ten styl są nieustępliwe i rzadko sięgają po kompromisy, co może prowadzić do szybkiego osiągnięcia zakładanych celów. Przykładem może być sytuacja, w której jedna strona negocjuje warunki umowy, stawiając na ostrą rywalizację i nieprzyjemne presje, aby zmusić drugą stronę do ustępstw. Twardy styl często jest skuteczny w przypadku, gdy jedna ze stron ma przewagę, na przykład w negocjacjach dotyczących dużych kontraktów, gdzie jedna strona posiada kluczowe zasoby. Warto jednak pamiętać, że długotrwałe stosowanie tego stylu może prowadzić do pogorszenia relacji z partnerami, dlatego warto zrównoważyć go z innymi stylami, aby osiągnąć bardziej zrównoważone rezultaty.
Styl ukierunkowany, miękki i ugodowy różnią się znacząco pod względem podejścia do negocjacji od stylu twardego, co może prowadzić do błędnych wniosków o ich skuteczności. Styl ukierunkowany, chociaż może wydawać się bardziej strategiczny, często brakuje mu asertywności i może prowadzić do nieefektywnego zarządzania zasobami i czasem w negocjacjach. Natomiast styl miękki opiera się na unikaniu konfliktów i dążeniu do zadowolenia drugiej strony, co może być korzystne w budowaniu długotrwałych relacji, ale na ogół prowadzi do rezygnacji z kluczowych interesów. Podejście ugodowe, z kolei, często skutkuje poszukiwaniem kompromisów, co w niektórych sytuacjach może osłabić pozycję negocjacyjną i skutkować niezadowalającymi rezultatami. W negocjacjach kluczowe jest zrozumienie, że różne style prowadzenia rozmów mają swoje miejsce, ale styl twardy daje największe szanse na osiągnięcie określonych celów w sytuacjach, gdy jedna strona ma silną pozycję. Używanie stylów nieodpowiednich do danej sytuacji może prowadzić do nieporozumień, frustracji oraz nieefektywności w osiąganiu zamierzonych celów. Zrozumienie przewag i słabości różnych stylów jest kluczowe dla efektywnego prowadzenia negocjacji.