Miękisz zwarty w chlebie pszenno-żytnim jest uważany za wadę w ocenie organoleptycznej, ponieważ wskazuje na niewłaściwe procesy fermentacji i pieczenia. Wyrób z zwartym miękiszem często charakteryzuje się niewystarczającą ilością gazów wytworzonych podczas procesu fermentacji, co prowadzi do mniejszej objętości chleba oraz gorszej tekstury. Zgodnie z dobrymi praktykami produkcji pieczywa, pożądany jest miękisz o lekkiej porowatości, co zapewnia odpowiednią strukturę i przyjemne odczucia sensoryczne. W praktyce, piekarze powinny dążyć do uzyskania odpowiedniej równowagi między składnikami, czasem fermentacji i temperaturą pieczenia, aby osiągnąć optymalny efekt. Przykładem może być użycie odpowiedniej ilości zakwasu oraz kontrola czasu wyrastania ciasta, co wpływa na jakość końcowego produktu. Właściwie przygotowany chleb powinien mieć miękisz elastyczny, sprężysty i dobrze napowietrzony, co zapewnia lepsze walory smakowe i estetyczne.
Smak lekko słony nie jest wadą chleba pszenno-żytniego, a wręcz przeciwnie – może być pożądanym elementem, który podkreśla inne nuty smakowe. Sól jest kluczowym składnikiem w pieczeniu chleba, gdyż nie tylko wzbogaca smak, ale także wpływa na proces fermentacji, stabilizując ciasto oraz poprawiając jego teksturę. Chrupiąca skórka to kolejny atut, ponieważ dobrze wypieczona skórka nie tylko przyciąga wzrok, ale również zapewnia odpowiednią ochronę dla miękiszu. Kształt symetryczny jest typową cechą dobrze wypieczonego chleba, co świadczy o właściwym formowaniu ciasta przed pieczeniem. W rzeczywistości, w miarę jak piekarze doskonalą swoje umiejętności, starają się osiągnąć symetrię zarówno w wyglądzie, jak i w strukturze wypieków. W kontekście jakości chleba, kluczowe jest zrozumienie, że jego cechy sensoryczne powinny być zgodne z normami branżowymi oraz oczekiwaniami konsumentów, które obejmują różnorodność tekstur, smaków i estetyki. Dlatego uznawanie tych cech za wady może prowadzić do mylnych wniosków i obniżyć jakość postrzeganego produktu.