Kasza manna, będąca popularnym składnikiem wielu potraw, wytwarzana jest z ziaren pszenicy, głównie pszenicy durum. Proces jej produkcji polega na mieleniu ziarna na drobne kawałki, co pozwala uzyskać charakterystyczną teksturę. Kasza manna jest znana ze swojej wszechstronności; używana jest w przygotowaniu puddingu, zapiekanek, a także jako dodatek do zup. W kontekście wartości odżywczych, kasza manna jest źródłem węglowodanów, białka oraz witamin z grupy B, co czyni ją wartościowym elementem diety. Warto zauważyć, że ze względu na swoje właściwości, kasza manna ma zastosowanie także w diecie dzieci oraz osób z problemami trawiennymi, jako produkt łatwostrawny. Wydobycie kaszy manny z pszenicy zgodnie z normami jakościowymi, takimi jak ISO 22000, zapewnia bezpieczeństwo żywnościowe oraz wysoką jakość końcowego produktu.
Ziarna prosa, owsa i żyta nie są używane do produkcji kaszy manny, co jest powszechnym błędnym przekonaniem. Proso, choć jest zbożem, wykazuje zupełnie inne właściwości i strukturę niż pszenica. Kasza z prosa nosi nazwę kaszy jaglanej i ma inny profil odżywczy oraz zastosowanie kulinarne. Z kolei owies wytwarza owsiankę, a jego ziarna są bogate w błonnik, ale nie nadają się do produkcji kaszy manny, ze względu na różnice w składzie chemicznym i sposobie przetwarzania. Żyto, również będące zbożem, służy głównie do wypieku chleba żytniego i nie ma żadnych związków z kaszą manną. Wybór niewłaściwych ziaren jest powszechnym błędem, wynikającym z braku znajomości specyfiki produktów zbożowych. Użytkownicy często mylą różne rodzaje kasz i ich źródła, co prowadzi do nieporozumień w kuchni oraz w planowaniu diety, zamiast korzystać z wiedzy na temat zróżnicowanej bazy surowcowej dostępnej w gastronomii. Kluczem do poprawnego rozumienia różnic między rodzajami zbóż jest znajomość ich właściwości odżywczych oraz odpowiednich zastosowań kulinarnych.